«ΕΓΚΩΜΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΕYΦΡΑΝΘΗΣΟΝΤΑΙ ΛΑΟΙ» Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

 

ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

«Πολλοί δίκαιοι, καί οὐδείς αὐτῶν τῆς τοῦ θανάτου ἐξουσίας ἑαυτόν ἠδυνήθη λυτρώσασθαι» (MPG. 85, 1304). Καί ὁ γίγας τοῦ πνεύματος καί «ἅγιος τῶν Σπετσῶν» ὅπως ἀπεκλίθη,  ἦταν φυσικό νά ἀκολουθήσει τήν ἀσυγκράτητο ροή τοῦ ἐν εἴδη ποταμοῦ ρέοντος ἀνθρωπίνου βίου, τοῦ «ἐνδελεχῶς καί κύμασιν ἀλλεπαλήλλοις πληρουμένου» κατά τόν Μέγαν Οὐρανοφάντωρα Βασίλειο…

 Πλήρης ἡμερῶν, λοιπόν, μετέστη πρός Κύριον τήν 30^η τοῦ μηνός Ἰουνίου (π.ἡ.) 2014 ὁ πνευματέμφορος Γέρων καί Ὁμολογητής, ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Σπύρου, ὁ ἐπονομαζόμενος Γέροντας τῶν Σπετσῶν. Ὁ Ἅγιος Θεός, «ὁ χρόνους μετρῶν τοῖς ζῶσι, καὶ καιροὺς θανάτου ἱστῶν, ὁ τὰ παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν, καὶ τὰ μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν», ἐκάλεσε πλησίον Του τόν ἐκ νεότητος ἀναλωθέντα στήν δική Του ὑπηρεσία, τόν ἀνύστακτο καί ἀκαταπόνητο ποιμένα, τόν ἐργαζόμενον ἐπί σωτηρίᾳ ψυχῶν κατά τό πρότυπον Αὐτοῦ τοῦ Μεγάλου Ποιμένος, τόν Ὁμολογητή τῆς Πίστεως, τόν βαστάσαντα «τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί τόν παγετόν τῆς νυκτός», τόν λαοφιλέστατο καί λίαν ἀξιαγάπητο καί εὐγενέστατο Γέροντα, μακαριστό π. Χρυσόστομο.

Κύριε εκέκραξα προς Σε Ψαλμός 140 - Lord i have cried to You

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 15 Ιουνίου 2014

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Α ΜΑΤΘΑΙΟΥ). Αμώς του προφήτου, Αχαϊκού, Στεφανά και Φορτουνάτου των αποστόλων, Δουλά και Νερσή μαρτύρων, Ιερωνύμου οσίου, Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος.

Ὁ Προφήτης Ἀμὼς καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Θεκουὲ τῆς Ἰουδαίας, ἡ ὁποία ἔκειτο νοτιοανατολικὰ τῆς Βηθλεέμ, καὶ ἤκμασε στὴν ἱερὴ πόλη Βαιθήλ, κοντὰ στὴ Σαμάρεια, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως τοῦ Ἰσραὴλ Ἱεροβοὰμ Β’ (784 – 746 π.Χ.). Ἦταν βοσκὸς καὶ καλλιεργητὴς συκομορέων καὶ ἀπὸ τὴν ἐργασία αὐτὴ ἐκλήθηκε ἀπ’ εὐθείας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ στὸ προφητικὸ ἀξίωμα, ὡς ὁ ἴδιος ἀναφέρει στὸ ὁμώνυμο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Οὐκ ἤμην προφήτης ἐγὼ οὐδὲ υἱὸς προφήτου, ἀλλ’ ἢ αἰπόλος  ἤμην καὶ κνίζων συκάμινα· καὶ ἀνέλαβέ με Κύριος ἐκ τῶν προβάτων καὶ εἶπε Κύριος πρός με· βάδιζε προφήτευσον ἐπὶ τὸν λαόν μου Ἰσραήλ». Ἀναδείχθηκε ἔτσι ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους ἐλάσσονες Προφῆτες.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

«Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα, τη Εκκλησία μίαν την πίστιν εσφράγισαν». Εκκλη. Υμνογραφία.

Η υπάρχουσα μεταξύ των αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας ιδιοτυπία, η οποία χαρακτηρίζει τας προηγουμένας ηθικάς και πνευματικάς προσωπικότητας, αποτελεί μέγαν πειρασμόν παρά τοις θεολογούσι. Τούτο δεν είναι ανεξήγητον. Η υφισταμένη μεταξύ ημών και των Πατέρων, εν αγιότητι, απόστασις μας αναγκάζει να τους βλέπωμεν «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» και επόμενον είναι να μη διακρίνωμεν την μεταξύ τούτων υπάρχουσαν εσωτερικήν ενότητα. Εντεύθεν αι παρανοήσεις και η ημαρτημένη κριτική επί της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων. Το θέμα της ενότητος των αγίων Πατέρων είναι εκ των πλέον σημαντικών δια την ορθοδοξίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ενότης της διδασκαλίας των δεν οφείλεται εις φυσικούς παράγοντας, αλλ’ εις αυτό το Πνεύμα το άγιον, «το φωτίσαν τούτων την διάνοιαν». Εκείνο, το οποίον ονομάζεται εις την θεολογικήν γλώσσαν «συμφωνία» είναι το συγκροτούν την αυθεντίαν και το κύρος της εκάστου των Πατέρων διδασκαλίας και της Καθόλου Εκκλησίας. Η «συμφωνία» είναι υπερεμπειρικόν και υπερνοητικόν προϊόν, υπό την έποψιν του «φυσικού» εν πεπτωκυία καταστάσει διατελούντος ανθρώπου, αλλ’ είναι, και εμπειρικόν και νοητικόν απαύγασμα, ως συνάρτησις επιλάμψεων του Παναγίου Πνεύματος και κεκαθαρμένης εν μια ψυχής. Δια τούτο η πνευματική διδαχή των αγίων Πατέρων αποτελεί το πλεόνασμα των μυστικών εμπειριών των, ανώτερον πλανών, είτε ως δόγμα είτε ως πνευματικότης. Η ιδιοτυπία εν τούτοις των Πατέρων συνίσταται εις τον απλούν τονισμόν των μέσων προς επίτευξιν της αρετής και εις την σύνολον πνευματικήν των προβολήν, αναλόγως των χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Η ποικιλία τρόπων ζωής και πνευματικών χαρισμάτων, ούτε την μεταξύ των αγίων Πατέρων εσωτερικήν ενότητα αίρει, ούτε της διδασκαλίας των την «συμφωνίαν» διασπά. Το μερίζον τα χαρίσματα άγιον Πνεύμα είναι αυτό το εμπνέον και την διδασκαλίαν εις τους αγίους Πατέρας. Η πνευματική διδαχή αποτελεί το πλεόνασμα της εν Χριστώ εμπειρίας των. εις την ορθόδοξον Εκκλησίαν αποδίδεται ιδιαιτέρα σημασία εις την πνευματικήν παράδοσιν, ήτις είναι βιωματική συνοχή της Εκκλησίας δια των αιώνων, χορηγούσα τοις πιστοίς το αίσθημα της ασφαλείας, ως του Χριστού παρόντος εν τη Εκκλησία και συνεχιζομένου. Η βιωματική συνοχή της Εκκλησίας τεκμηριούται δια της «συμφωνίας» των Πατέρων εν τη πνευματική των διδασκαλία. Ενέχει μεγίστην αξίαν το γεγονός ότι, οι την ταπείνωσιν «εγκομβωμένοι» άγιοι Πατέρες ομιλούν ως αυθεντίαι. Γνωρίζουν ότι δεν ομιλούν αυτοί, αλλά το εν αυτοίς λαλούν Άγιον Πνεύμα. Είναι λίαν χαρακτηριστικόν το εξής· όταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επεράτωσε την ερμηνευτικήν εργασίαν του επί των ιδ’ επιστολών του Αποστόλου Παύλου, κλίνας τα γόνατα εις προσευχήν παρεκάλεσε τον θείον απόστολον να του είπη εάν η ερμηνεία του ήτο ορθή. Ο μέγας Απόστολος «ώφθη σωματοειδώς» και μεταξύ άλλων τω λέγει: «ίσθι γαρ σαφώς, ως ούτως ακριβώς διέγνως ταύτας και ανεκάλυψας, ως αυτός τε έγνων εγώ και ως το αυτό Πνεύμα αμφοτέροις υπέθετο». Αυτό εφαρμόζεται εφ’ όλων των αγίων Πατέρων.

Είναι αληθές ότι οι Πατέρες είχον μελετήσει κλασσικήν φιλοσοφίαν, εκ της οποίας έλαβον στοιχείά τινα προς έκφρασιν  της μυστικώς ποριζομένης γνώσεώς των. Η χρήσις της φιλοσοφίας υπό των Πατέρων έστη άχρι τούτου. είναι ευδιάκριτος εις το πνεύμα των Πατέρων η φράσις: «Πας γαρ τεχνίτης δείται και τινων προς την των αποτελουμένων κατασκευήν. Πρέπει δε και τη βασιλίδι άβραις τισίν υπηρετείσθαι». Δεν συμβαίνει όμως το ίδιον και με την καθολικήν Εκκλησίαν, την αναμίξασαν εις την Θεολογίαν άκρατον Αριστοτελισμόν, μέχρι σημείου να ομιλή ως αυθεντία ο Σταγειρίτης μάλλον φιλόσοφος ή αυτοί οι Πατέρες. Δια τούτο η διδασκαλία της Δυτικής Εκκλησίας δεν παρουσιάζεται ενιαία, νεώτεροι δε «άγιοι» αυτής είναι τύποι νοσηροί και άκρως υπερήφανοι, ως η Μαρία Θηρεσία, Ιγνάτιος Λοϋόλα κ.ά.                                                                                                                                       

Η εντός της ορθοδόξου παραδόσεως διδασκαλία του μεγάλου Πατρός αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, συν τοις άλλοις αγαθοίς, ενεφάνισεν ωλοκληρωμένην, ενιαίαν, συνεχιζομένην αναλλοιώτως την ορθόδοξον πνευματικότητα, από τους Καππαδόκας αγίους, τον θείον Χρυσόστομον, Κύριλλον, Αθανάσιον, μέχρι του Μαξίμου του Ομολογητού, Συμεώνος του Ν. Θεολόγου και μέχρι των μεγάλων Μυστικών Πατέρων του ΙΔ’ αιώνος. Είμεθα υποχρεωμένοι, ως Ορθόδοξοι, να δημιουργώμεν εν εαυτοίς τας προϋποθέσεις προσεγγίσεως του πνεύματος των αγίων Πατέρων, εις ο να βλέπωμεν ενότητα και αρμονίαν εν τη διδασκαλία των, «ως το αυτό Πνεύμα πάσιν υπέθετο».

(αθωνικα ανθη)

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014 ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ Στις κορυφογραμμές της πίστης

«Οι άγιοι πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας»

Μάρτυρες της αλήθειας και της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός «έως εσχάτου της γης», έγιναν μετά την Πεντηκοστή οι άγιοι απόστολοι. Τις διόδους της φωτεινής τους πορείας ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας και τη λαμπρύνουν με τη μαρτυρία τους. Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη όλων των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων τον Θεό αγίων. Επειδή υπάρχουν και πρόσωπα που δεν έγιναν γνωστά και δεν συμπεριλήφθηκαν τα ονόματά τους στο αγιολόγιο, με τη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, όλες οι μορφές που καταξιώθηκαν να εισέλθουν στο πεδίο της αγιότητας απολαμβάνουν της τιμής που προσφέρει η Εκκλησία.

«Ασκητική και Σχιζοφρένεια» Tου αείμνηστου Καθ. του Πανεπ. Αθηνών Ι.Κορναράκη:

..κάνε ότι σου καπνίσει...

Ο Ριχάρδος αγαπάει τον Ριχάρδο, εγώ αγαπώ εμένα. (Σαίξπηρ)

Με αφορμή την Πράσινη Βίβλο της Ε.Ε. (Περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους νοσούν κάθε χρόνο από κάποια ψυχική ασθένεια, αναφέρει η πράσινη βίβλος που εξέδωσε τις προάλλες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή).

Είναι βέβαια γνωστό ότι η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει) των παιδιών και των «μεγάλων» παιδιών που στοχεύουν στην κατάργηση του νόμου και του κράτους, «πάσης αρχής και εξουσίας», έχει... φάκελλο στο αρχείο της ανθρώπινης ζωής και υπάρξεως.

Ήδη μόλις στα πρώτα βήματα της συνειδήσεως του ανθρώπου, όταν γοητευμένη από την ελκυστική εικόνα του καρπού του «απαγορευμένου» δένδρου του Παραδείσου, άφηνε τον όφι να της ψιθυρίζει ύμνους αυτονομίας (κάνε ότι σου καπνίσει) και αυτοκαταφάσεως, ξεπρόβαλαν οι σκιές της σχιζοφρένειας και του ασκητισμού. Ο όφις, με τη δαιμονική του υποβολή, συνηγορούσε πειστικά για ένα συνοικέσιο της ανθρώπινης συνειδήσεως με τη σχιζοφρένεια. Από την άλλη μεριά το ίδιο το απαγορευμένο δένδρο έριχνε τη σκιά του στα πόδια ενός ασκητισμού που ήταν πρόθυμος να συνεργήσει στην αυθεντική πραγμάτωση του σκοπού της ανθρώπινης ζωής ( ο οποίος δεν είναι άλλος από την κοινωνία προσώπων).

Αλλά κέρδισε τελικά η δαιμονική υποβολή. Γιατί η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει ) είναι πιο πειστική στον... αντιδραστικό της ρόλο. Οι υποσχέσεις της ήταν και είναι φαινομενικά πιο λογικές. Αντί να είσαι κάτω από κάποια αρχή και εξουσία είναι, φυσικά, καλύτερα να είσαι συ η αρχή και η εξουσία. Αντί να είσαι υπό το κράτος είναι καλύτερα να είσαι εσύ το κράτος. Μάλιστα ακόμη καί σήμερα μια τέτοια θέση είναι «λογική». Μόνο που κάποιο πρόβλημα δημι­ουργείται, όταν συναντούμε τη «θέση» αυτή συγχρόνως και σε κάποια θέση του... ψυχιατρείου. «L' etat c'est moi», θα μας πεί ένας σχιζοφρενής, καθώς, βυθισμένος στον ψυχωτικό του κόσμο, θα πιστεύει ότι είναι ο Μ. Ναπολέων ή κάποιος από τους Λουδοβίκους!

Έτσι η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει ) στη μορφή που παρουσιάζεται σε διάφορα σημερινά κινήματα δεν είναι καινούργιο φρούτο. Το έσπειρε και το μεγάλωσε η δαιμονική υποβολή που υποσχέθηκε αυτοδύναμη θεοποίηση του ανθρώπου. Οτι αργότερα θα πεί ο Νίτσε, «Δεν υπάρχει Θεός, γιατί αν υπήρχε Θεός, θα ήμουν εγώ», είναι απόηχος του εσωτερικού συλλογισμού του αδαμικού ανθρώπου ο οποίος παγιδεύθηκε ατους βρόγ­χους της δαιμονικής υποβολής. Η ιστορία συνεχίζεται. Μόνο που την αγνοούν τα παιδιά και τα «μεγάλα» παιδιά! Γι' αυτό το λόγο αναζητώντας την αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει) καταργούν τον εαυτό τους.