ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

"Φως το εκ Φωτός εκλάμψαν, Πανάμωμε, εκ Σου ανέτειλε και την αμαυρότητα της αθεϊας πάσαν διέλυσε, και τους νυκτί καθεύδοντας εφωταγώγησε· δια τούτο πάντες κατά χρέος Σε εις αιώνας αεί μακαρίζομεν".

Φως λέγεται ο Υιός και Λόγος του Θεού και Φως το ακρότατον, ως είπεν η Θεολόγος του Γρηγορίου φωνή, κοντά εις τον οποίον δεν είναι καμμία μεταβολή, αλλ’ ουδέ μεταβολής αποσκίασμα κατά τον Ιερόν Αδελφόθεον. «Παρ’ ω ουκ ένι παραλλαγή, ή τροπής αποσκίασμα» (Ιακ. α: 17)· όθεν τούτο ηξεύρων ο θεσπέσιος Μελωδός, αποτείνει τον λόγον προς την Θεοτόκον και λέγει· «Ω Παρθένε Πανάμωμε η παντός μώμου (μολυσμού) ανωτέρα υπάρχουσα, καθώς λέγεται εν τω Άσματι «Όλη καλή η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσ. δ: 7), ο Μονογενής Υιός του Θεού, όστις προ πάντων των αιώνων εγεννήθη αρρεύστως και απαθώς εκ του Πατρός, και εξέλαμψε Φως εκ Φωτός, αυτός ανέτειλεν από την άχραντον και άσπορον κοιλίαν Σου επ΄ εσχάτων των χρόνων· και επειδή είναι ίδιον του φωτός να φωτίζη τους άλλους, δια τούτο και το Φως το ανατείλαν εκ της γαστρός Σου διέλυσεν όλον το σκότος της αθεϊας και αμαρτίας· «Το φως, φυσίν, εν τη σκοτία φαίνει» (Ιω. α: στ)· και ακολούθως εφωταγώγησεν όλους εκείνους όπου εκοιμώντο μέσα εις την νύκτα της απιστίας κατά τον Ησαϊαν λέγοντα «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει ίδε φως μέγα» (Ησ. θ: 2).

Η εξαπάτηση των πιστών (Τέλος ).

....β. Το αποκαλυπτικό «ντοκουμέντο», το οποίο είναι σχεδόν άγνωστο στους Ορθοδόξους, είναι η ομολογία του ίδιου του Αθηναγόρα, ότι μνημονεύει τον αιρετικό πάπα, τόσο στην αγία Πρόθεση, κατά την Προσκομιδή των αγίων Δώρων, όσο και στο άγιο Θυσιαστήριο.

Σε γράμμα, που έστειλε ο Αθηναγόρας το 1968 στον πάπα Παύλο Στ΄, για τη γιορτή των Χριστουγέννων, γράφει:

«Εν τη κοινωνία ταύτη (της αγάπης του Χριστού) ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς Ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου. αδελφέ, Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του Αγιωτάτου προκατόχου ημών, Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομεν σοι: της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων» !!!

γ. Η ομολογία αυτή του Αθηναγόρα είναι όντως φοβερή! Ομολογεί τη μνημόνευση στην αγία Πρόθεση και στο άγιο Θυσιαστήριο του ονόματος του αιρετικού πάπα! Αυτό σημαίνει αδιαμφισβήτητα ότι θεωρούσε τον εαυτό του ενωμένο με τον πάπα! Σημαίνει ότι ο Αθηναγόρας
θεωρούσε ότι έγινε η ΄Ενωση των Εκκλησιών!

Είναι δυνατόν να έγινε η Ένωση των Εκκλησιών, επειδή ο Αθηναγόρας μνημόνευε τον πάπα; Ασφαλώς, ναι!

Ο Αθηναγόρας δεν ήταν ένα απλό άτομο. Δεν ήταν ένα απλό μέλος της Εκκλησίας. Ήταν Πατριάρχης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κιʼ όταν ο Προκαθήμενος μιάς Εκκλησίας, όπως είναι το ιστορικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ενώνεται με τον αιρετικό πάπα, καθίστανται αιρετικοί όχι μόνο οι «περί Αυτόν Ιερώτατοι Μητροπολίται», όπως γράφει, που τον μνημονεύουν και συλλειτουργούν μαζί του, αλλά και όλοι οι Ορθόδοξοι, όπως

• όλοι οι υπʼ αυτόν κληρικοί, που συλλειτουργούν μαζί του ή τον μνημονεύουν.
• όλο το ποίμνιό του, που εξυπηρετείται μυστηριακά από κληρικούς του, που τον μνημονεύουν.
• όλοι οι άλλοι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκόποι, που έχει «κοινωνία» μαζί τους.
• όλοι οι άλλοι κληρικοί των λοιπών Πατριαρχείων και Εκκλησιών, οι οποίοι συλλειτουργούν
ή μνημονεύουν τους Πατριάρχες ή Αρχιεπισκόπους τους, που «κοινωνούν» με τον Αθηναγόρα!
• ολόκληρα τα ποίμνια των Πατριαρχείων και Εκκλησιών αυτών, των οποίων οι Προκαθήμενοι Πατριάρχες τους και Αρχιεπίσκοποι «κοινωνούν» με τον Αθηναγόρα!

Δηλαδή, εάν ένας Πατριάρχης μιας οιασδήποτε Ορθόδοξης Εκκλησίας μνημονεύει τον πάπα, αυτό και μόνο το γεγονός καθιστά παπικές όλες τις τοπικές Εκκλησίες, με τις οποίες έχει «κοινωνία»!

δ. Ναι, αλλά ο Αθηναγόρας πέθανε. Μετά τον Αθηναγόρα, τι έγινε; Τι στάση τήρησαν και τηρούν οι διάδοχοί του Δημήτριος και Βαρθολομαίος;
Εξαρτάται, από τον εάν οι διάδοχοι του Αθηναγόρα μνημονεύουν και αυτοί τον Πάπα. Τον μνημονεύουν;
Εάν είπε την αλήθεια ο καθένας τους, ο Δημήτριος και ο Βαρθολομαίος, όταν είχαν εκλεγεί Πατριάρχες, ότι θα συνέχιζαν νʼ ακολουθούν τη γραμμή του Αθηναγόρα, την οποία ποτέ δεν καταδίκασαν, θα δεχθούμε ότι κιʼ αυτοί μνημονεύουν τον πάπα! Αυτό το έμμεσο συμπέρασμα μπορεί να τεκμηριωθεί με αποδείξεις;
Ασφαλώς, ναι! Δεν έχει κανείς, παρά να παρακολουθήσει τα όσα έγιναν κατά την πρόσφατη, στις 29 Νοεμβρίου 2006 επίσημη επίσκεψη του πάπα Βενεδίκτου 16ου στη Κωνσταντινούπολη. Κατά την διάρκεια της του εσπερινού και της θείας Λειτουργίας, που παρίστατο και ο πάπας αντάλλαξε με τον Βαρθολομαίο λειτουργικούς ασπασμούς, ευλόγησε το περιστασιακό εκκλησίασμα, του έψαλαν «πολυχρονισμούς» και δυο τροπάρια τα οποία συνέθεσαν ειδικά γιʼ αυτόν «αγιορείτες μοναχοί» , τέλος δε ο διάκονος του Βαρθολομαίου έκανε την εξής δέηση:

«Έτι δεόμεθα υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου και του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου και υπέρ του κατευθυνθήναι τα διαβήματα αυτών εις πάν έργον αγαθόν» !!!

Δεν είναι η δέηση αυτή «μνημόνευση επʼ εκκλησίαις» του πάπα;
Είναι δυνατόν να έχει κανείς αντίρρηση σʼ αυτό;
Το μνημόσυνο αυτό του πάπα σημαίνει ΄Ενωση των Εκκλησιών !!!

Παναγία η Μαλεβή

Ο Πάρνωνας, το κατάφυτο βουνό της Κυνουρίας με τα πολλά μοναστήρια, φιλοξενεί στη βορεινή του πλευρά την ιερά μονή της Παναγίας Μαλεβής. 
Η θεομητορική εικόνα της Κοιμήσεως, που φυλάσσεται σε αυτή, η μυροβλύτισσα και θαυματουργή, έχει σαγηνεύσει τις τελευταίες δεκαετίες το πανελλήνιο. 
Το άγιο μύρο αναβλύζει ευωδιαστό από την αγία εικόνα. Συχνά είναι τόσο πολύ, ώστε κατεβαίνει στο προσκυνητάρι και φθάνει μέχρι το δάπεδο του ναού. 

Η γυναίκα με το μύρο. Ο αείμνηστος λαϊκός ιεροκήρυκας Δ. Παναγόπουλος, ο οποίος συνετέλεσε πολύ στη διάδοση του θαυμαστού αυτού γεγονότος, διηγείται την εντυπωσιακή γνωριμία του με το άγιο μύρο και το μοναστήρι της Μαλεβής. 
« Μετά το τέλος μιας ομιλίας μου, με πλησιάζει κάποια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα. Κρατούσε στο χέρι λευκό φάκελο με αρκετό μπαμπάκι, που ανέδιδε μια πρωτόγνωρη ευωδία. Μου το προσφέρει και μου λέει: 
- Κύριε Παναγόπουλε, αυτό είναι το μπαμπάκι με άγιο μύρο από τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της μονής Μαλεβής, που βρίσκεται στο Άστρος της Κυνουρίας. Σας το στέλνουν σαν ευλογία και σας περιμένουν να πάτε. 
Το πήρα, το ασπάστηκα και το οσφράνθηκα. Ένοιωσα μια ασυνήθιστη και απερίγραπτη ευωδία. 
Σε ένα ακριβώς χρόνο με πλησιάζει πάλι μετά την ομιλία μου μια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα, η οποία μου προσφέρει και μου επαναλαμβάνει ό,τι και την πρώτη φορά. 
Τον τρίτο χρόνο συνέβη πάλι το ίδιο. Τότε, σαν να ξύπνησα από λήθαργο, αναρωτήθηκα ποια να ήταν αυτή η γυναίκα που με επισκέφθηκε για τρίτη ήδη φορά! 
Το 1970 αξιώθηκα να κάνω ένα προσκύνημα στη μονή της Μαλεβής. Πριν ακόμη μπω στο μοναστήρι, με υποδέχθηκε το ουράνιο εκείνο άρωμα, που πριν από τρία χρόνια είχα οσφρανθεί από το μπαμπάκι της μαυροφορεμένης γυναίκας. 
Η συγκίνηση μου τη βραδιά εκείνη στο μοναστήρι ήταν απερίγραπτη. Ύστερα από αυτό εφοδιάστηκα με φωτογραφίες και κράτησα στοιχεία για τη μονή και την ιερή εικόνα, με σκοπό να βοηθήσω κι εγώ στη διάδοση του θαυμαστού γεγονότος ».

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΨΑΛΛΕΙ Ο ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ Ι.Ν ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΑΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗΣ

On the Ascension of Our Lord by St. Gregory of Palamas

"Do you see this shared celebration and joy of ours, which the Lord bestowed on those who believe in Him with His resurrection and ascension? It sprang from affliction. Do you see this life, or rather, this immortality? It shone upon us through death. Do you see the heavenly height to which Christ ascended when He was taken up, and the sublime glory with which He was glorified according to the flesh? He attained to this by means of humility and dishonour. As the apostle says of Him, "He humbled himself and became obedient unto death, even the death of the cross. Wherefore God hath highly exalted him, and given him a name which is above every name: that at the name of Jesus every knee should bow, of things in heaven, and things in earth, and things under the earth; and that every tongue should confess that Jesus Christ is Lord, to the glory of God the Father" (Phil. 2:8-11).

"If, then, God highly exalted His Christ because He humbled Himself, suffered dishonour, was tempted and endured a shameful Cross and death for our sake, how will He save, glorify and raise us up if we neither choose humility, nor show love to our fellows, nor gain our souls by enduring temptation (cf. Luke 21:19), nor follow the saving Guide through the "strait gate" and along the "narrow way" leading to eternal life (Matt. 7:14)? To this we were called, says Peter, the chief apostle, "Because Christ also suffered for us, leaving us an example that we should follow his steps" (cf. 1 Pet. 2:21).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 29 Μαΐου 2014

ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ. Θεοδοσίας μάρτυρος, ιερομ. Ολβιανού επισκόπου Ανέου, Ιωάννου (Νάννου 1802) και Ανδρέου νεομαρτύρων.

Ἡ Ἁγία Παρθενομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο τῆς Φοινίκης καὶ ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Σὲ ἡλικία δέκα ὀκτὼ ἐτῶν διέπρεπε τόσο γιὰ τὴν εὐσέβεια, ὅσο καὶ γιὰ τὸ ζῆλο της ὑπὲρ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, διαδίδοντας αὐτὴ μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρισσῶν γυναικῶν καὶ ἑλκύοντας πολλὲς ἀπὸ αὐτές. Κατὰ τὸ πέμπτο ἔτος τῶν διωγμῶν, βρισκόμενη στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης, συνελήφθη καὶ δέσμια ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος Οὐρβανοῦ. Ἐπειδὴ ἡ Ἁγία δὲν πειθόταν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, διατάχθηκε ὁ σκληρὸς βασανισμὸς αὐτῆς. Τῆς κόπηκαν οἱ μαστοὶ καὶ τῆς καταξεσκίσθηκαν τὰ πλευρά, ἡμιθανὴς δέ, πιεζόταν νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Θεοδοσία, μὲ φωνὴ ποὺ μόλις ἀκουγόταν, δήλωσε καὶ πάλι ὅτι ἦταν καὶ θὰ παρέμενε Χριστιανή. Τότε ὁ Οὐρβανός, γεμάτος ἀπὸ ὀργή, διέταξε, ἀφοῦ βασανισθεῖ σκληρότερα, νὰ ριχθεῖ στὴ θάλασσα, ὅπου ἔλαβε καὶ τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ !!!!

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=24&t=9559

Το «Βατικάνειον πλάνον άρχειν».

(Το μεγάλο πρόβλημα , η υπεροχή -  Il grosso problema, il primato)

Του θεολόγου Β.Χαραλάμπους

______________

Στην ιστοσελίδα vatican.va, κείμενο που επιγράφεται, (Londi derazioni «Il primate del successsore di Pietro nel mistero della Chiesa…»), το οποίον μεταφράζεται «Η αρχή της υπεροχής του Διαδόχου του Πέτρου στο Μυστήριο της Εκκλησίας …», αναφέρεται στην υπεροχή (il primato) του Πάπα, δηλαδή στο «Βατικάνειον πλάνον άρχειν». 

Η προλογική έκφραση του κειμένου, αναφερόμενη στη Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστης υπερτονίζει ότι «…το ζήτημα της υπεροχής του Πέτρου και των διαδόχων του, έχει ιδιαίτερη σημασία ακόμα και οικουμενική» (presenta una sigolare rilevanta, anche ecumenica).    Εδώ αντί το ιδιαίτερη σημασία (presenta), θα λέγαμε ότι έχει μάλλον «πρώτιστη σημασία» (primaria importanza), τούτο το «πλάνον άρχειν» του Βατικανού.

Ίσως να ήταν ετυμολογικώς ακριβέστερον αν εχρησιμοποιείτο για την «πλάνον Βατικάνειον υπεροχήν», η ιταλική λέξις superioritá, που αν και ερμηνεύεται ως υπεροχή, έχει τη έννοια του υπέρτερου, ανώτερου (superiore), ή με την ιταλική λέξη supremazia που επίσης αν και ερμηνεύεται ως υπεροχή, έχει τη έννοια του υπέρτατου, του ύψιστου (supremo).  Οι δύο τούτες λέξεις της Ιταλικής γλώσσας, επακριβώς ερμηνεύουν το «κοσμικόν» παπικόν πρωτείον, καθότι τούτο θεωρούν ως κατ’εξοχήν πρωτείον εξουσίας  και όχι τιμής. 

Στην ιταλική εφημερίδα  Corriere della Sera, ο Αlberto Meloni, o οποίος θεωρείται ειδικός σε εκκλησιαστικά ζητήματα (φυσικά από την «βατικάνειον» όψιν),  τονίζει ότι «όλοι οι Χριστιανοί συμφωνούν ότι η Εκκλησία της Ρώμης κατέχει το πρωτείον στην αγάπην», υποβαθμίζοντας  το εξουσιαστικόν πρωτείον, σε θέμα απλά δικαιοδοσιών, χωρίς να αναφαίρεται, ότι τούτο είναι το κατ’ εξοχήν αίτιον, για τις συνεπακόλουθες πλάνες των Ρωμαιοκαθολικών.

Ο Απόστολος Πάυλος, λέγει στην Προς Φιλιππησίους Επιστολήν,  «μηδέν κατά εριθείαν ή κενοδοξίαν, αλλά τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντας εαυτών» Φιλιπ.2,3.  Αν το Βατικανόν, αντιληφθεί το σωτηριώδες μεγαλείον του λόγου τούτου, θα είναι η απαρχή για να εγκαταλείψει τόσον το εξουσιαστικόν παπικόν πρωτείον,  το «πλάνον άρχειν», όσον και το παπικόν αλάθητον, καθώς και τις  υπόλοιπες πλάνες.  Το Βατικανόν κωφεύει ακόμα, στον σπουδαίον για την Εκκλησίαν λόγον του Αγίου Κυπριανού «Hoc errant utique et cacteri Apostoli quod fuit Petrus, pari consortio praediti et honoris et potestatis» (De Unitate Ecclesiae), το οποίον ερμηνεύεται ότι «όλοι οι Απόστολοι ήταν ότι και ο Πέτρος δηλαδή προικισμένοι με την ίδια τιμή και εξουσία».

Όσον αφορά το αναφερόμενον στην ιστοσελίδα vatican.va,  ότι «το πρωτείον θα βοηθήσει την ενότητα», αντί άλλου επιχειρήματος ας αφήσομεν τον ίδιον τον Πάπα Παύλο VI να μας αναφέρει και πάλιν την   παραδοχή του, που έκανε κατά την προσφώνηση της Παπικής Γραμματείας για την Ενότητα στις 28/4/1967, ότι «Πάπας είναι χωρίς αμφιβολία το δυσκολότερο εμπόδιο στην πορεία του Οικουμενισμού».  Τούτο απαντά και  σε όσους ευελπιστούν από τη λεγόμενη «εκκλησιολογική αναγέννηση», της Β΄ Βατικανείου Συνόδου.  Φυσικά το εξουσιαστικόν παπικόν πρωτείον και κατ’ επέκτασιν το αλάθητον, καθίσταται  ο σοβαρότερος λόγος για την εμμονήν, σε ότι πλάνον παρεισέφρησεν στον Παπισμόν, καθότι δεν είναι εύκολον ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.  

Εις τον Ορθόδοξο Ελληνικό Ναό της Ζυρίχης, το Σεπτέμβριο του 2014, η επίσημη Ένωση των «Ορθοδόξων» με τους Μονοφυσίτες. Η Ενωτική Δήλωση θα υποβληθεί στη κυβερνητική αρχή του καντονίου της Ζυρίχης για κρατική αναγνώριση!

http://www.pravoslavie.ru/english/70965.htm

Orthodox and Oriental Churches in the Swiss canton of Zürich wish to be recognized within the framework of public law. The intention to regulate official relations was expressed by priest of the Armenian Apostolic Church in Zürich Fr. Shnork Demirjian, reports Kipa/Apic. 

Opening of the Union of Orthodox and Oriental Churches is scheduled for September. This is the first step on the way towards national recognition. The solemn opening act will take place at the Greek Orthodox Church of Zürich. 
According to Priest Shnork Demirjian, there are around 200,000 Orthodox Christians and Christians of ancient Oriental traditions in the canton. There is no precise statistical information at the present time. 
There is the parish of Resurrection of Christ in Zürich, belonging to the Russian Orthodox Church. It was founded in 1936 by Metropolitan Eulogius (Georgievsky). Since 1945 it has been in the jurisdiction of the Patriarchate of Moscow. 
The aspiration to be recognized by the state is explained, first of all, by an increase in the number of Orthodox Christians in the Zürich canton. Legal recognition is also necessary for ministry in government institutions, for example, as chaplains in hospitals, and to strengthen inter-confessional relations. 
Dr. Andreas Müller from the Zürich justice informed that last year an application for procedures of state recognition had been received from Orthodox churches. 

Aγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: Oλετήρια πρέπει να λέγονται και όχι Μοναστήρια!!!

Τώρα που οι οικουμενιστές  καταστρέφουν κάθε τι το Ορθόδοξο, οι Μοναχοί και Μοναχές, οι Κανονικοί λεγόμενοι, αφού ο βίος των πρέπει να ρυθμίζεται υπό των ιερών Κανόνων, ποίαν απολογίαν θα δώσουν στον Θεόν διά την αδικαιολόγητον σιγήν των; Πώς θα αντικρύσουν τους συναδέλφους των ομολογητάς την ημέραν της Κρίσεως, όταν εκείνοι διά πολύ μικρότερα εξωρίσθησαν και ποικίλως εβασανίσθησαν, αυτοί δε ακολουθούν τους συμμαχήσαντας με την αίρεσιν επισκόπους των;

Βεβαίως δικαιολογούνται, ότι διατηρούν τα ιερά καθιδρύματα και ποικίλως ανακαινίζουν, αλλ' η καύχησις αυτή είναι ματαία και ανυπόστατος, αφού γίνονται αιτία να διατηρήται και μεγαλύνεται η αίρεσις. Παρομοίως εκαυχώντο διάφοροι ηγούμενοι έπί εικονομαχίας, κοινωνούντες με τους αιρετικούς εικονομάχους, προφάσει διατηρήσεως των Μονών και διασώσεως των Μοναχών, προς τους οποίους γράφει τα εξής φοβερά ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

«Ώ της πωρώσεως!, ώ της θεομαχίας! Χριστός ήρνητο... επίσκοποι περιορίζοντο... μοναχοί και μονάζουσαι, λαϊκοί, λαΐζουσαι· οι μεν τυπτόμενοι, οι δε φρουρούμενοι· άλλοι λιμοκτονούμενοι, έτεροι ξεόμενοι· ... έτεροι θανατούμενοι... και συ, ώ τρισάθλιε, αιχμαλωτισθείς στην ψυχοφθόρον κοινωνίαν της αιρέσεως και διαμένων εις το ολετήριον, ως πρέπει να λεχθή και όχι Μοναστήριον, κομπάζεις ότι είσαι καλά! ... Ποίον ναόν διετήρησας, αφού εμίανας τον ναόν του Θεού που είσαι συ ο ίδιος; Ποίους δε αδελφούς διέσωσας, αφού κατεστράφησαν διά της ολεθρίας σου κοινωνίας μετά της αιρέσεως;»
 (Ρ.G. 99, 1337C).

Η οικουμενιστική κοινή συμπροσευχή στον Πανάγιο Τάφο και τα σημεία της Θείας Οργής.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Ο Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την συνάντηση των Ιεροσολύμων--ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Πειραιεύς, 28 Μαΐου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Στά πλαίσια τῆς «εὐφυοῦς διπλωματίας», πού ἐφαρμόζει τό Σεπτόν Κέντρον τοῦ Φαναρίου ἐντάσσεται ἀσφαλῶς καί ἡ ἐπετειακή ἐκδήλωσι στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως διότι ὅπως προέκυψε ἀπό τήν ὑπογραφεῖσα διακήρυξι μετά τήν πάροδο 50 χρόνων ἀπό τήν «ἔναρξη τῆς διαδικασίας» καί 30 χρόνων ἀπό τόν περιώνυμο θεολογικό διάλογο μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς πού διεξάγεται ἀπό τήν μεικτή διεθνῆ ἐπιτροπή, δέν ὑφίσταται οὔτε κἄν τό πρῶτο βῆμα διά τήν πραγμάτωση τῆς διακήρυξης ὅτι «δέν ἐπιδιώκεται ἕνας θεολογικός ἐλάχιστος κοινός παρονομαστής γιά νά πλησιάσουμε σέ ἕναν συμβιβασμό ἀλλά μᾶλλον ἡ ἐμβάθυνσι στήν κατανόηση τῆς ἀληθείας πού ὁ Χριστός ἔχει δώσει στήν Ἐκκλησία Του, μιά ἀλήθεια πού δέν θά πάψουμε νά κατανοοῦμε καλύτερα ὅσο ἀκολουθοῦμε τίς παροτρύνσεις τοῦ Ἁγ. Πνεύματος» (Παραγρ. 4 Κοινῆς Διακήρυξης). Ἡ ἐμφάνισις μάλιστα τοῦ ἀντικανονικῶς κατέχοντος τόν Πρεσβυγενῆ Θρόνο τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως μετά κουστωδίας ἑτεροκλήτων Οὐνιτῶν, ἀποδεικνύει πασίδηλα τά ἀνωτέρω καί κονιορτοποιεῖ τίς ὅποιες ἀφελεῖς προσδοκίες τῶν γνωστῶν «χρησίμων ἠλιθίων», ὅπως τούς ἀποκαλοῦν ἀπρεπῶς μέν, ἀλλά ἀληθῶς δέ, οἱ ἐντολεῖς των!!!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός:

…Οἱ κινήσεις ὅμως αὐτὲς τῶν θλιβερῶν ἐθνοκτόνων μας ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν πέμπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τοὺς μεταπατερικοὺς Κληρικοὺς καὶ κατ᾽ ἐπάγγελμα θεολόγους, τοὺς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωμ. 1, 32) τὴν ἀνομίαν. Ἡ διάσπαση δὲ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφασιστικὰ τὴν προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτομιῶν. Ὅπως τὸν 19° αἰώνα, ἔτσι καὶ σήμερα, δυστυχῶς δεσπόζουν «ὑδαρεῖς» —κατὰ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Χρῆστο Ἀνδροῦτσο— Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μὲ τὰ μέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας γιὰ λόγους προοδευτισμοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφελημάτων. Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευματικὰ συμπορεύονται πάντοτε μὲ τὰ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόμηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σημαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέματα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε σήμερα μὲ τὴ νέα κατοχή μας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκία, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι ὅτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στὴν ἅλωση μὲ τὴν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία!

Οι Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες

Επειδή το Άγιον Όρος αποτελούσε ανέκαθεν το προπύργιο και το στήριγμα της Ορθοδοξίας στην Ανατολή, οι Λατίνοι θέλησαν να το καταστρέψουν και να εγκαθιδρύσουν και σε αυτό την εξουσία του Πάπα. Μπήκαν λοιπόν το 1280 στο Όρος με στρατιωτική δύναμη, κι επιδόθηκαν στο έργο τους άλλοτε με υποσχέσεις και χρήματα, κι άλλοτε με απειλές, βιαιότητες και μαρτύρια. 
Μερικοί δειλοί υπέκυψαν. Οι περισσότεροι όμως μοναχοί αρνήθηκαν την εξουσία του Πάπα ως τοποτηρητού του Χριστού, καθώς και τα σαθρά του δόγματα, για αυτό επισφράγισαν με το αίμα την ομολογία τους. Σε αυτή τους την προσπάθεια οι Λατίνοι είχαν δυστυχώς συνεργούς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο και τον Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο. 
Αφού έκαναν ό,τι έκαναν στις άλλες μονές, πέρασαν τελευταία κι από τη μονή Ζωγράφου. Εκείνη την περίοδο ασκήτευε κοντά στο μοναστήρι ένας μοναχός που είχε τη συνήθεια να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου μπροστά στην εικόνα της. 
Κάποια μέρα, ενώ στα χείλη του γέροντα ηχούσε ο αρχαγγελικός ασπασμός, ακούει ξαφνικά από την αγία εικόνα τη φράση: « Χαίρε κι εσύ, Γέρον του Θεού! ». 
Ο γέροντας τρόμαξε. 
- Μη φοβάσαι! συνέχισε ήσυχα η θεομητορική φωνή που έβγαινε από την εικόνα. Πήγαινε όμως γρήγορα στο μοναστήρι, και πες στον ηγούμενο και στους μοναχούς ότι οι εχθροί μου και εχθροί του Υιού μου πλησίασαν. Όποιος λοιπόν είναι ασθενής στο φρόνημα, ας πάει να κρυφτεί μέχρι να περάσει ο πειρασμός. Όσοι όμως επιθυμούν μαρτυρικά στεφάνια, να παραμείνουν στο μοναστήρι. Πήγαινε γρήγορα! 
Ο γέροντας ξεκίνησε αμέσως, υπάκουος στην εντολή της Θεοτόκου. Και μόλις έφτασε στη μονή, βλέπει κατάπληκτος στην πύλη την εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην οποία διάβαζε πριν από λίγο τους Χαιρετισμούς. Γονάτισε με κατάνυξη, ασπάστηκε την εικόνα και μαζί με αυτή παρουσιάστηκε στον ηγούμενο. 
Οι μοναχοί ταράχθηκαν από το φοβερό άκουσμα. Μερικοί έτρεξαν και κρύφτηκαν στα όρη και στις σπηλιές. Είκοσι έξι όμως – και μαζί τους και ο ηγούμενος – έμειναν στο μοναστήρι, ανέβηκαν στον πύργο και περίμεναν εκεί τους εχθρούς και τα μαρτυρικά στεφάνια. 
Σε λίγο έφτασαν και οι Λατίνοι. Στην αρχή επιστράτευσαν όλη τους τη ρητορική δεινότητα, για να πείσουν τους μοναχούς να ανοίξουν τις πύλες και να αναγνωρίσουν τον Πάπα σαν κεφαλή της  οικουμενικής Εκκλησίας. 
- Και ποιος σας είπε ότι ο Πάπας είναι η κεφαλή της Εκκλησίας; φώναξαν οι μοναχοί. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός! Δεν ανοίγουμε τις πύλες. Προτιμάμε να πεθάνουμε, παρά να σας αφήσουμε να μολύνετε τον ιερό αυτό τόπο! 
- Αφού το θέλετε, θα πεθάνετε! φώναξαν οι Λατίνοι με μανία. 
Κι αμέσως μάζεψαν ξύλα και φρύγανα γύρω από τον πύργο, άναψαν φωτιά και τους έκαψαν όλους.