Παναγία η Λιμνιά

Σε μια γραφική παραλία στον βόρειο Ευβοϊκό, όπου το αρχαίο Ελύμνιο, είναι σήμερα χτισμένη η κωμόπολη της Λίμνης. Στον περικαλλή ναό της είναι θησαυρισμένη η θαυματουργή εικόνα της πολιούχου της Παναγίας της Λιμνιάς. 
Στα 1560, καθώς διασώζει η παράδοση, όταν ήταν σουλτάνος ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής, ένα τούρκικο πλοίο έπεσε στα μέρη της Κασσάνδρας με κατεύθυνση τη Χαλκίδα. Στο πλήρωμα του καραβιού ήταν κι ένας χριστιανός ναύτης, ο λοστρόμος Δημητρός, άνθρωπος ευλαβής και ηλικιωμένος. 
Το καράβι πλησίαζε στη Σκιάθο με φουσκωμένα τα πανιά από τον σορόκο. Ξαφνικά ο άνεμος κόπασε. Τότε ο Δημητρός έδωσε εντολή να ρίξουν τις βάρκες στη θάλασσα, για να ρυμουλκήσουν το καράβι. 
Εκείνη τη στιγμή βλέπει ο λοστρόμος στο πλάι του καραβιού, πάνω στα κύματα, ένα μεγάλο εικόνισμα. Χωρίς να χάσει καιρό, κατεβαίνει σε μια φελούκα, σηκώνει την ιερή εικόνα από το νερό, και προσκυνάει την Παναγία που ήταν ζωγραφισμένη πάνω σε αυτή. Ύστερα ανεβάζει την εικόνα στο κατάστρωμα και την παραδίδει στον πλοίαρχο, στον Τούρκο Μεχμέτ. 
Αμέσως σηκώνεται δυνατός βοριάς, που κολπώνει τα πανιά. Τα άλμπουρα τριζοβολούν, ενώ η πλώρη σκίζει με ορμή το αφρισμένο κύμα. 
Παρέκαμψαν τις Σποράδες, μπήκαν στον Ευβοϊκό κι έβαλαν πλώρη για την Χαλκίδα. Μόλις όμως έφθασαν στην περιοχή της Λίμνης, ο άνεμος κόπηκε απότομα και το καράβι ακινητοποιήθηκε. Ρίχτηκαν και πάλι οι βάρκες στη θάλασσα και άρχισαν να το ρυμουλκούν. 
Ύστερα από ώρες έφθασαν στη βάση του όρους Καντήλι. Εκεί απροσδόκητα ξεσπά καταιγίδα. Τα κύματα σηκώνονται απειλητικά και σπρώχνουν το σκάφος πάλι στη Λίμνη. Μόλις πλησιάζουν εκεί, η τρικυμία σταματά και η θάλασσα πάλι γαληνεύει. 
Το πλήρωμα κάνει καινούρια προσπάθεια να κατευθύνει το καράβι στον προορισμό του. Ξεσπάει όμως νέα καταιγίδα, πιο απειλητική, και τους σπρώχνει πάλι στη Λίμνη. 
Ο καπετάνιος και οι ναύτες έχουν απελπιστεί. Δεν μπορούν να διακρίνουν πίσω από τη θαλασσινή περιπέτεια το χέρι της Παναγίας. 
Τότε φωτίστηκε επιτέλους ο ευλαβής λοστρόμος. Πλησιάζει τον καπετάνιο και του λέει: 
- Δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από αυτήν την ταλαιπωρία, αν δεν βγάλουμε σε αυτήν εδώ τη στεριά την εικόνα της Παναγίας. 
Ο πλοίαρχος συμφώνησε και ειδοποίησε το χωριό Καστριά- χτισμένο λίγα χιλιόμετρα μακριά από την παραλία- να έρθουν να την παραλάβουν. 
Δεν άργησε να καταφθάσει ο πιστός λαός, έχοντας επικεφαλείς τους ιερείς, με εξαπτέρυγα, σταυρούς και λαμπάδες. Στην παραλία τους περίμενε ο Δημητρός, που τους παρέδωσε την ιερή εικόνα σαν ατίμητο θησαυρό. 
Αμέσως φύσηξε φρέσκο αεράκι κι έσπρωξε κατάπρυμνα το ιστιοφόρο με τους ναύτες, κατευθείαν για τον προορισμό τους. Ήταν το « ευχαριστώ » της Παναγίας, η ευαρέσκειά Tης για τον κόπο τους. 
Στο μεταξύ η πομπή ξεκίνησε μεγαλόπρεπα από την παραλία για το χωριό. Εκεί, στον ναό της αγίας Άννας τριγυρισμένον από γέρικες βελανιδιές, πλατάνια και κυπαρίσσια, απόθεσαν τη σεπτή εικόνα. Έψαλαν Παράκληση, δοξολογία, και ευχαρίστησαν τη Θεοτόκο για την ανεκτίμητη δωρεά. 
Την άλλη μέρα η εικόνα έλειπε από την εκκλησία. Την αναζήτησαν παντού, και τη βρήκαν στην τοποθεσία της σημερινής Λίμνης. Την επανέφεραν στον ναό της αγίας Άννης, αλλά Eκείνη επέστρεψε στον ίδιο τόπο. 
Αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές, κι έτσι κατάλαβαν οι κάτοικοι πως ήταν θέλημά Tης να παραμείνει οριστικά εκεί. Έχτισαν λοιπόν μια μικρή εκκλησία και Tην τοποθέτησαν μέσα σε αυτή. 
Την ιερή εικόνα ακολούθησαν και οι ίδιοι. Εγκατέλειψαν τα Καστριά και μετοίκησαν στη Λίμνη. Αργότερα, στη θέση του πρώτου ναΐσκου έχτισαν μεγαλόπρεπο ναό, και τον αφιέρωσαν στο Γενέσιο της Θεοτόκου. 
Κάθε χρόνο, στις 8 Σεπτεμβρίου, γίνεται πανηγυρικός εορτασμός προς τιμήν της Παναγίας της Λιμνιάς. Οι διαστάσεις της εικόνας είναι 95Χ65 εκ. Πάνω σε αυτή εικονίζεται η Παναγία η Γλυκοφιλούσα, ζωγραφισμένη σε σκληρό και βαρύ ξύλο και καλυμμένη με ασημένια επένδυση.

St. Kosmas the Aitolos:

My brothers, I studied for forty and fifty years. I read many books about the Jews, the idolaters, and about the impious and heretics. I studied the depths of wisdom. All the other faiths are false and counterfeit. Only our own faith, the Orthodox Christianity,is True and Holy. 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός : Ἦταν ἀναμενόμενη ἡ εὐρωπαϊκὴ περιπέτειά μας.

Τὸ ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς καὶ παρουσίας τοῦ Ἕλληνα μετὰ τὸ 1992 δὲν θὰ εἶναι πιὰ ἡ Ἑλλάδα, ἀλλ᾽ ἡ Εὐρώπη.Ὅλη ἡ προσπάθεια, συνεπῶς, θὰ κατατείνει εὔλογα στὴν κατάληψη μιᾶς θέσης στὴν εὐρωπαϊκὴ κοινωνία. Γρήγορα, ἔτσι, θὰ γίνει ἀντιληπτό, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἐλάχιστα προσφέρει σ᾽ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, ἀφοῦ διαφέρει οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὶς λατινογενεῖς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες καὶ τὶς γερμανοσκανδιναυϊκές, τὶς ὁποῖες εὔκολα ἤδη ἐκμανθάνουν καὶ χρησιμοποιοῦν ἐναλλακτικὰ πολλοὶ Εὐρωπαῖοι. Στὴν διαπροσωπικὴ ὅμως ἐπικοινωνία οἱ ὑπόλοιποι Εὐρωπαῖοι θὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν τὴ μητρικὴ τους γλώσσα (Ἀγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ἰταλικά), ποὺ τὴν μαθαίνουν καὶ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι. Πόσοι ὅμως θὰ θελήσουν νὰ μάθουν τὴν δυσκολότατη γι᾽ αὐτοὺς Ἑλληνική27, ὥστε νὰ γίνει καὶ ἡ Ἑλληνική, γλώσσα τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης καὶ ὄχι μόνο τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ28; Μὲ τὴν πάροδο δὲ τῶν ἐτῶν ἡ πεῖρα ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ συνύπαρξη θὰ ἀποβεῖ ὁπωσδήποτε σὲ βάρος τῆς γλώσσας μας, γιατὶ θὰ ἀποδειχθεῖ - τοὐλάχιστον ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς θρησκείας- ἐντελῶς ἄχρηστη, ἀφοῦ οἱ εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες θὰ προσφέρουν πολὺ μεγαλύτερες δυνατότητες καὶ εὐκολίες ἐπικοινωνίας, καὶ δεδομένου μάλιστα, ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον στὸ εὐρὺ λαϊκὸ στρῶμα ἐντοπίζεται στὴν οἰκονομικὴ ζωὴ καὶ ὄχι στὸ χῶρο τοῦ πνεύματος ἤ τῆς ἐπιστήμης. Χρειάζεται, λοιπόν, πολὺ ἰσχυρὴ ἐθνικὴ συνείδηση -ἀνάλογη μὲ ἐκείνη τῶν Ἑβραίων- γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὁ Ἕλληνας, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι, μαζὶ μὲ τὴν ἑβραϊκή, ἡ γλώσσα μὲ τὴν μεγαλύτερη ἱστορία καὶ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ. Ἡ πρακτικότητα ὅμως καὶ ἡ δεδομένη ξενομανία τῶν Νεοελλήνων θὰ ἀποτελοῦν τοὺς μεγαλύτερους ἐχθροὺς (καί) τῆς γλώσσας μας καὶ τῆς ἐπιβίωσής της στὴν ἑνωμένη Εὐρωπαϊκὴ κοινωνία.

Απολυτίκιο του Αγίου Κωνσταντίνου.

Christ is Risen!

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 21 Μαΐου 2014

Κωνσταντίνου και Ελένης των μεγάλων βασιλέων και ισαποστόλων.

Ὡς γενέτειρα πόλη τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀναφέρεται τόσο ἡ Ταρσὸς τῆς Κιλικίας ὅσο καὶ τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας. Ὡστόσο ἡ ἅποψη ποὺ ἐπικρατεῖ φέρει τὸν Μέγα Κωνσταντίνο νὰ ἔχει γεννηθεῖ στὴ Ναϊσὸ τῆς Ἄνω Μοισίας. Τὸ ἀκριβὲς ἔτος τῆς γεννήσεώς του δὲν εἶναι γνωστὸ, θεωρεῖται ὅμως ὅτι γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 274 – 288 μ.Χ.

Πατέρας του ἦταν ὁ Κωνστάντιος, ποὺ λόγῳ τῆς χλωμότητος τοῦ προσώπου του ὀνομάσθηκε Χλωρὸς, καὶ ἦταν συγγενὴς τοῦ αὐτοκράτορος Κλαυδίου. Μητέρα του ἦταν ἡ Ἁγία Ἑλένη, θυγατέρα ἑνὸς πανδοχέως ἀπὸ τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας.

Τὸ 305 μ.Χ. ὁ Κωνσταντίνος εὑρίσκεται στὴν αὐλὴ τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ στὴ Νικομήδεια μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ χιλίαρχου. Τὸ ἴδιο ἔτος οἱ δύο Αὔγουστοι, Διοκλητιανὸς καὶ Μαξιμιανὸς, παραιτοῦνται ἀπὸ τὰ ἀξιώματά τους καὶ ἀποσύρονται. Στὸ ὕπατο ἀξίωμα τοῦ Αὐγούστου προάγονται ὁ Κωνστάντιος ὁ Χλωρὸς στὴ Δύση καὶ ὁ Γαλέριος στὴν Ἀνατολή. Ὁ Κωνστάντιος ὁ Χλωρὸς πέθανε στὶς 25 Ἰουλίου 306 μ.Χ. καὶ 

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ Γ.Γ. ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΛΑΝΤΖΗ, ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

http://katanixis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3439.html

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ Γ.Γ. ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΛΑΝΤΖΗ, ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΕΝΑ ΠΛΗΡΕΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΑΕΤΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΛΑΝΤΖΗ

Συνταχθέν υπό των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξις*

• Αφορμή του αφιερώματος.

Μέγας θόρυβος ξέσπασε την περίοδο λίγο πρίν το Πάσχα, εξ αφορμής μιας προεκλογικής «δέσμευσης» του υποψηφίου δημάρχου Αθηνών (με την υποστήριξη της Ν.Δ.), Άρη Σπηλιωτόπουλου, πως εάν και εφόσον εκλεγεί στο δημαρχιακό θώκο της πρωτεύουσας, θα θέσει το ζήτημα της ανεγέρσεως Τεμένους στο χώρο του Βοτανικού, στην κρίση των δημοτών διά μέσου δημοψηφίσματος. Η δήλωση αυτή φάνηκε να αιφνιδιάζει αρκετούς και, όπως αναμενόταν, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Ένας εξ όσων δεν έκρυψε την ενόχλησή του από τη δήλωση αυτή, υπήρξε και ο Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας, Γεώργιος Καλαντζής, ο οποίος κυριολεκτικά «τσίμπησε» από το πασιφανέστατο προεκλογικό «πυροτέχνημα» του (άκρως αποτυχημένου) πρώην Υπουργού Παιδείας, με αποτέλεσμα να αποβάλλει το «ψύχραιμο», «προοδευτικό», «δημοκρατικό» και «πολιτισμένο» προφίλ που καλλιεργεί τεχνηέντως, και να προκαλέσει, για μια ακόμη φορά, με τις γνωστές πολυπολιτισμικές-εμπρηστικές απόψεις του.
Ετούτη τη φορά βέβαια, ο έκδηλος πανικός του ήταν τέτοιος, που δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, καθότι έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως «για να μην εξευτελισθεί διεθνώς η χώρα αν γίνει δημοψήφισμα μόνο για το τζαμί στον Ελαιώνα, η μόνη λύση είναι να γίνεται τοπικό δημοψήφισμα για κάθε χώρο προσευχής στη χώρα μας, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας εκκλησιών» ^[1]!

Ιδού ποία η σημασία της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ποία η ανύψωσις του ανθρώπου μέχρι θεώσεως.

 Και αυτή η θέωσις αρχίζει από την ιεράν κολυμβήθραν μόνης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Χωρίς την «συνταφήν» εν τω αγίω ύδατι της κολυμβήθρας, όπου θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος και αναδύεται ο καινός, πεπληρωμένος χάριτος και φωτός, «ενδυόμενος τον Χριστόν» δια του αγίου Χρίσματος, αναγέννησις δεν υπάρχει. Ούτε απαλλαγή ενοχής εκ της προπατορικής αμαρτίας, ούτε μετάδοσις του αγίου Πνεύματος τελείται, ούτε «ενσωμάτωσις» εν τω μυστικώ Σώματι του Χριστού ενεργείται, ούτε σωτηρίας τις αξιούται. Τα μυστηριώδη αυτά τελεσιουργούνται αρρήτως μόνον εν τη Καθολική και Αποστολική Ορθοδόξω Εκκλησία! Δια τούτο φοβούμεθα παν το έξω της Εκκλησίας κείμενον. Και δια τούτο απορρίπτομεν ως «μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα, ως απεφήνατο ο μέγιστος των Κανονολόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ …”ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ” ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Δεσποτίδη Μάρκου

Φοιτητή

Η γενοκτονία της μνήμης θα ποινικοποιηθεί κύριε πρωθυπουργέ;

Στον κόσμο που περιγράφει ο Τζωρτζ Όργουελ στο βιβλίο του “1984″ κάθε χρόνο ο αριθμός των χρησιμοποιούμενων λέξεων συρρικνώνεται, η σκέψη των ατόμων περιορίζεται, οπότε τελικά οι πολίτες καθίστανται εύκολα υποχείρια αυτών που τους κυβερνούν. Δυστυχώς, σήμερα εν έτει 2014 η κατάσταση είναι ίσως τραγικότερη από αυτήν που φαντάστηκε ο Όργουελ. Κι αυτό γιατί οι σύγχρονοι κονκισταδόρες έχουν καταφέρει όχι μόνο να επιβάλουν μία εμφανή λεξιπενία μέσα από την παροχή στα νέα μέλη της κοινωνίας μίας ελλιπέστατης παιδείας αλλά ταυτόχρονα έχουν παραποιήσει και αλλοιώσει το πραγματικό νόημα των λέξεων που έχουν απομείνει.

Πράγματι, ένα βασικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου κόσμου αποτελεί το γεγονός ότι κλυδωνίζεται μέσα σε έναν κυκεώνα ψεύδους. Σε αυτό το πλαίσιο, η γλώσσα καλείται να υπηρετήσει το νέο γλωσσικό κώδικα του ψεύδους. Οι λέξεις σπάνια χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αυτό που πραγματικά σημαίνουν, συχνά μάλιστα δηλώνουν το ακριβώς αντίθετο. Βιάζεται, δηλαδή, η σημασία τους, γίνονται κι οι ίδιες θύματα και επιστρατεύονται ώστε να υπηρετήσουν κακόβουλα συμφέροντα.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός :

Ο Παπισμός δεν είναι πρόθυμος για θυσίες. Το αντίθετο. Απαιτεί την αναγνώριση της διπλής εξουσίας του. Περιέχει πολλή οδύνη η έκφραση της απογοητεύσεως του Ιωάννου Η’ Παλαιολόγου: «Ημείς εθαρρούμεν διορθώσαι πολλά σφάλματα των Λατίνων, νυν δε ορώ ότι εκείνοι, οι καινοτομήσαντες και αμαρτόντες εις πολλά, βούλονται διορθούν ημάς, τους μηδέν τι μεταποιήσαντας». Η δήλωση αυτή είναι αρκετή, για να νουθετήσει όσους αφελώς πιστεύουν, ότι με τους διαλόγους θα βοηθήσουμε τον Παπισμό να αναθεωρήσει και ανακαλέσει τις καινοτομίες του.

Αλέξ. Παπαδιαμάντης ----Ἡ Ψυχοκόρη

Παρεπίδημος ἤμην τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἰς τοὺς λόφους τῆς Δεξαμενῆς, εἰς τοῦ Λυκαβηττοῦ τὰ κράσπεδα. Μεγάλη πελατεία ὑπῆρχε, συντυχίαι αἰσθηματικαὶ ἐγίνοντο, ὡς καὶ ὁμιλίαι σοβαραί, γύρω εἰς τὰς πρασιὰς καὶ τοὺς καλαμῶνας. Σοβαροὶ ἄνδρες, ὑποστράτηγοι, δικηγόροι, καθηγηταί, ἐσχημάτιζον κύκλους εἰς τὴν σκιὰν τῶν λευκῶν, καὶ συνεζήτουν ἐμβριθῶς τὰ νέα τῆς ἡμέρας. Ζωηροὶ νέοι ἐθορύβουν, ἐμυκτήριζον, διεκωμῴδουν πτωχοὺς καὶ πλάνητας δυστυχεῖς, τοὺς ὁποίους ἐφαντάζοντο μωροτέρους τῶν ἑαυτῶν των. Σφηκιὰ λούστρων ἐβόμβει ἀνὰ τὰς πλατείας, τοὺς δρομίσκους καὶ τὰς βρύσεις. Τὸ Λουστραρχεῖόν των ἦτο ἐγκαθιδρυμένον ὀλίγον παραπάνω πρὸς βορρᾶν, εἰς μακρὸν ἰσόγειον οἴκημα, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐνοικιάσει πρὸ χρόνων ἐλθὼν ἀπὸ τὸ κέντρον τοῦ Μορέως ὁ λούστραρχος ὁ ἀνδραποδιστής των.

Δύο μεγάλοι σκύλοι ἐγαύγιζαν ὄπισθεν τοῦ μακροῦ καταλύματος, συνεχομένου μὲ μάνδραν καὶ χαμηλὴν οἰκίαν, ἔχουσαν τὴν εἴσοδον πρὸς τὸν ἀνωφερῆ δρομίσκον, δι᾿ οὗ ἀνηρχόμην ἐγὼ εἰς τὸ μικρὸν κελλίον μου.

π. Βασίλειος Βολουδάκης - Στόν Ἁγ. Θωμᾶ Ἀμπελοκήπων

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ»

Εν Πειραιεί τη 20η  Μαΐου 2014.

Ο αθεϊσμός έγινε θρησκεία! Όσο παράδοξο και οξύμωρο και αν ακούγεται, οι αθεϊστές ίδρυσαν και οργάνωσαν τη δική τους «εκκλησία»! «Έδρα» της «αθεϊστικής εκκλησίας» η Μεγάλη Βρετανία, όπου, καθόλου τυχαία, το ένα τέταρτο των Βρετανών δηλώνουν άθεοι! Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωση μας έδωσε δημοσίευμα του κ. Κ. Τσάβαλου στην εφημερίδα των Αθηνών «ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (φύλλο 4-5-2014), με θέμα: «Όσοι πιστοί προσέλθετε στη “Συνέλευση της Κυριακής”». Στο αποκαλυπτικό άρθρο του καταδεικνύει μια ακόμη τραγική πτυχή της σύγχρονης πρωτοφανούς πνευματικής συγχύσεως, της έκπτωσης του αθεϊσμού σε απίστευτες πρακτικές.

Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΣΤΕΠΤΩΝ ΚΑΙ  ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Είναι γνωστό πως λίγα πρόσωπα στη μακραίωνη πορεία της ανθρωπότητας τιμήθηκαν από την Ιστορία με τον τίτλο του Μεγάλου. Εξέχουσα ανάμεσά τους μορφή αποτελεί αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος. Κι αναδείχτηκε πραγματικά Μεγάλος, όχι μόνο σε έργα πολιτικής σύνεσης, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής μεταρρύθμισης, στρατιωτικής δεξιοτεχνίας, φρόνησης και ανδρείας, αλλά, με άριστο συνδυασμό, Μεγάλος και σε έργα μεγάλα, στερέωσης του μέχρι τότε χειμαζομένου Χριστιανισμού, ενίσχυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποκατάστασης της εσωτερικής της ενότητας, τιμής των αγίων Μαρτύρων, ανέγερσης ναών, σύγκλησης Συνόδων...

Και μαζί του ασφαλώς μεγαλύνεται η Αγία μητέρα του Ελένη, παιδαγωγός, και συμβοηθός, και συντελεστής στα θεία έργα, στη φιλανθρωπία, στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού και ανάδειξη των Αγίων Τόπων, στη στήριξη των πιστών, στον εκχριστιανισμό των απίστων...

Πόσα άραγε δεν οφείλει σήμερα ο χριστιανικός κόσμος στη βασιλική τούτη δυάδα, την οποία, δίκαια και θεόπνευστα, η Εκκλησία μας κατέταξε στον χορό των Αγίων, απονέμοντάς τους επάξια και τον τίτλο των ισαποστόλων;