Μάξιμος Βαρβαρής : Ευλογητός ο Αντίχριστος και πεπλούτηκα!...


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Μέ μεγάλη μας χαρά σᾶς προσκαλοῦμε νά παρευρεθεῖτε τήν Δ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν 30 Μαρτίου 2014 και ὥρα 5:30 τό ἀπόγευμα στό Ξενοδοχεῖο
OSCAR, στήν αἴθουσα ΑΘΗΝΑ (ἰσόγειο) στήν ἐκδήλωση πού θά πραγματοποιήσει ὁ Σύνδεσμός μας. 

Στήν Σύναξη μας αὐτή θά πραγματοποιηθεῖ ἐπίκαιρη ὁμιλία, ἀπό τόν Πρόεδρο μας πατέρα Μάξιμο Βαρβαρῆ, σχετικά μέ ἐσχατολογικά θέματα. Στό τέλος ὁ πατήρ Μάξιμος θά δεχθεῖ σχετικές ἐρωτήσεις καί θά πραγματοποιήσει διάλογο μέ τούς παρευρισκομένους.
 (σ.σ. Σας είπα ο αντίχριστος θα έρθει το 2013. Λοιπόν δεν εμφανίστηκε το 2013, θα εμφανιστεί το 2014, και αν εισακουστούν οι προσευχές σας που έχουν μεγαλύτερη δύναμη από του αμαρτωλού Μάξιμου (τι ταπείνωση που έχω!..), θα έρθει το 2015 ή το 2016 με τέλη του 2017 ή 2018. Πάντως είναι βέβαιο ότι θα έρθει, ο πατέρας σας Μάξιμος δεν κάνει ποτέ λάθος!...)

Σᾶς περιμένουμε ὅλους σας μέ πολύ χαρά. Ἡ εἴσοδος εἶναι ἐλεύθερη.
 (σ.σ. η αφαίμαξη των πορτοφολιών των "ευλαβών βλαμμένων" πραγματοποιείται μετά την "ελεύθερη είσοδο"...)

Εὐχαριστοῦμε θερμά.
 .....

Oι ψευδο-αντιοικουμενιστές καθησυχάζουν τους αφελείς με το γνωστό τροπάριο: ας έρθουν στο κοινό Ποτήριο και τότε θα δείτε τι θα γίνει...



Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ:
Παρά κάτω στρέφεται ο Μακαριώτατος Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, και εναντίον εκείνων, που δε συμμερίζονται το πανθρησκειακό του όραμα: 

«Γνωρίζω πολύ καλά, ότι κάποιοι φοβικά υποστηρίζουν πως ο Διομολογιακός και Διαθρησκειακός διάλογος αποχρωματίζει την θρησκευτική ιδιαιτερότητα και ευνοεί τον συγκρητισμό. Αδυνατούν όμως να αντιληφθούν, ότι άνθρωπος και θρησκευτική πίστη άρρηκτα συνυπάρχουν από την αρχή του κόσμου». 

Και συνεχίζει: 
«Το πρόβλημα δεν είναι ο θρησκευτικός πλουραλισμός, αλλά η στάση μας απέναντι σε αυτόν. Αν κυριαρχήσει ο φόβος μπροστά στην θρησκευτική διαφορετικότητα, τότε θα οδηγηθούμε νομοτελειακά σε εγκλεισμό στην δική μας κοινότητα και σε ολισθηρές απολυτοποιήσεις». 

Ο φόβος λοιπόν του Μακαριωτάτου δεν είναι οι πλάνες και οι δαιμονοδιδασκαλίες των αιρέσεων και των θρησκειών του κόσμου, αλλά να μην πέσει η Εκκλησία μας «σε ολισθηρές απολυτοποιήσεις»! Η σώζουσα διδασκαλία της Εκκλησίας μας, για τον δεύτερο στην τάξη Πατριάρχη της Εκκλησίας είναι «ολισθηρή απολυτοποίηση»! Για να στηρίξει όλα αυτά υπερασπίζεται με στόμφο την θρησκευτική πίστη, η οποία «δεν διαγράφηκε ποτέ από την υπαρξιακή ταυτότητα ατόμων και λαών» και ότι «η πίστη στον Θεό αποτελεί την μοναδική σταθερά σε έναν κόσμο που κλυδωνίζεται επικίνδυνα». Θέλει να αγνοεί ο Μακαριώτατος, πως ο μεταπτωτικός άνθρωπος θρησκευτικότητα είχε και μάλιστα περισσή, σωτηρία δεν είχε. Θέλει να παραβλέπει επίσης, πως η μόνη σταθερά στον κόσμο δεν είναι η αόριστη πίστη στο Θεό, αλλά η πίστη στο σαρκωμένο Θεό, τον Ιησού Χριστό, μέσω του οποίου γνωρίζουμε πραγματικά τον Θεό και ενωνόμαστε μαζί Του. Θέλει να ξεχνά, πως όλες οι θρησκείες και αιρέσεις του κόσμου, οι οποίες συνιστούν τη θρησκευτική πίστη, που υπαινίσσεται, πολεμούν με λύσσα το θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού. Και καταλήγει στο εξής εξωφρενικό: 

«Το πρόβλημα δεν είναι ο θρησκευτικός πλουραλισμός, αλλά η στάση μας απέναντι σε αυτόν». 

Δηλαδή, για τον Μακαριώτατο δεν είναι πρόβλημα πως ο Ιουδαϊσμός αρνείται κάθε αναφορά στο πρόσωπο του Χριστού και μάλιστα Τον υβρίζει χυδαιότατα μέσα από τό «ιερό βιβλίο» του το Ταλμούδ και την σατανική Καμπάλα. Επίσης δεν αποτελεί πρόβλημα το Ισλάμ, το οποίο Τον απογυμνώνει από τη Θεία Του υπόσταση ως τραγική επιβίωση του δεινού Αρειανισμού. Το πρόβλημα για Κείνον είναι πως να μη θίξουμε τη διδασκαλία των άλλων! Πάνω απ’ όλα ο σεβασμός στον πλουραλισμό!!!

Στη συνέχεια προχωρεί ακόμη περισσότερο, απευθυνόμενος στους εκπροσώπους των θρησκειών και των αιρέσεων: 

«Είναι καιρός να μάθουμε τους πιστούς μας… να παραμένουν πιστοί στην παράδοσή τους». 

Καλεί δηλαδή τους ηγήτορες των θρησκειών να περιχαρακώσουν τους πλανεμένους οπαδούς των, ώστε να μη γίνουν Χριστιανοί. Και προχωρεί: 

«Είναι καιρός να μάθουμε τους πιστούς μας, ότι η απολυτοποίηση της ιδιαιτερότητας δεν συνιστά διάσωση της αλήθειας, αλλά φαλκίδευση της αλήθειας και ολίσθηση προς τη θρησκειογενή νεύρωση της αποκλειστικότητας». 

Το λέει ξεκάθαρα, πως αν απολυτοποιήσουμε την μοναδική ιδαιτερότητα, που έχει το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Τον θεωρήσομε ως τον μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, προσβάλλουμε την αλήθεια και την φαλκιδεύουμε. Και το χειρότερο ολισθαίνουμε σε θρησκειογενή νεύρωση!!!

Η προσευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας,φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Στη συνεχή και δύσκολη προσπάθεια της πνευματικής ανάρρωσης ανθρώπου, η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει την ψυχή από το σώμα. Ο όλος άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό, ο όλος άνθρωπος πρέπει να ανορθωθεί, ο όλος άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει με ταπείνωση και αγάπη.
Η καταστροφή της αμαρτίας υπάρχει όταν νικάει η σάρκα, η αλαζονεία - το ζωώδες, το παράλογο, η σαρκική επιθυμία μέσα μας - το πνευματικό και το θείο. Αλλά το σώμα είναι δοξασμένο, το σώμα είναι άγιο, τόσο άγιο που ο ίδιος ο Θεός «σαρξ εγένετο».
Η σωτηρία και η μετάνοια, επομένως, δεν είναι η περιφρόνηση του σώματος ούτε η παραμέλησή του, αλλά είναι αποκατάσταση του σώματος στην πραγματική του λειτουργικότητα που είναι η έκφραση και η ζωή του πνεύματος, ο ναός της ανεκτίμητης ανθρώπινης ψυχής.

Η ορθόδοξη εμπειρία και χριστιανική ασκητική είναι αγώνας όχι κατά αλλά υπέρ του σώματος. Γιʹ αυτό το λόγο ο όλος άνθρωπος - ψυχή και σώμα - μετανοεί και επιστρέφει στο αρχαίο κάλλος εν Χριστώ Ιησού.

http://www.churchofcyprus.org.cy/index.php

The Church of Christ

For those who are thirsting for the same Church which Christ established nearly 1981 years ago, come and drink of the knowledge that the Orthodox Church is that one and same Church. For those who hunger for the fullness of the original Christian Faith, come and partake of the wisdom of nearly 2000 years of unbroken theology. For those who have felt a sense of something missing in their prayer life, come and experience the depth of Orthodox praise and devotion and feel the real presence of Jesus Christ. For those who have never seen true worship, come and participate in the Divine Liturgy and see heaven united to the earth.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 27 Μαρτίου 2014

Ματρώνης οσίας, της εν Θεσσαλονίκη, Φιλητού και Λυδίας των μαρτύρων, Παύλου επισκόπου Κορίνθου και Ευτυχίου των οσίων.

Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἔζησε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν Μαρτύρων τῶν πρώτων αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας μας, κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν. Ὑπῆρξε ἀκόλουθος μιᾶς πλούσιας καὶ εὐγενοῦς Ἰουδαίας, μὲ τὸ ὄνομα Παντίλλα ἢ Παυτίλλα, ἡ ὁποία ἦταν σύζυγος τοῦ στρατοπεδάρχη τῆς Θεσσαλονίκης. Καθημερινὰ συνόδευε τὴν κυρία της στὴ συναγωγὴ τῆς πόλεως, ὅπου ὡστόσο δὲν πήγαινε ἡ ἴδια, διότι κρυφὰ κατέφευγε σὲ χριστιανικὸ ναό, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ.
Μοιραῖα, ὅμως, ἐπειδὴ γιὰ πολὺ καιρὸ ἡ Ματρώνα ξεγελοῦσε τὴν κυρία της, μία λάθος κίνηση στάθηκε ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ ταυτότητά της. Σὲ μία ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, κατὰ τὴν ὁποία συνήθιζαν νὰ τρῶνε πικρὰ χόρτα καὶ ἄζυμα, ἡ Ματρώνα ἄργησε νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ ὅταν ἔφθασε στὴν συναγωγὴ γινόταν ἡ τελετὴ τῶν Ἐπιτιμίων. Ἕνας ἀπὸ τοὺς δούλους τῆς Παντίλλας κατήγγειλε ὅτι ἡ Ματρώνα ἦταν Χριστιανὴ καὶ ὅτι ἐξαπατᾶ τὴν κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορὰ ποὺ αὐτὴ προσερχόταν στὴν συναγωγή, ἐκείνη νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ προκάλεσε τὴν ὀργὴ τῆς Παντίλλας, ποὺ δὲν δίστασε, ξεσπώντας σὲ κραυγές, νὰ τὴν κατηγορήσει ὅτι εἶναι ἐχθρικὴ πρὸς αὐτήν. Διέταξε ἀμέσως τὴν σύλληψή της καί, ἀφοῦ τὴν συνέλαβαν καὶ τὴν ἔδεσαν, ἄρχισαν νὰ τὴν μαστιγώνουν. Ἡ Ματρώνα, ὅμως, μὲ παρρησία δήλωσε ὅτι εἶναι Χριστιανὴ καὶ ὅτι, ἂν καὶ ἡ κυρία της ἐξουσίαζε τὸ σῶμα της καὶ τὴν ἴδια της τὴν ζωή, ὡστόσο δὲν μποροῦσε νὰ τὴν μεταπείσει σὲ ὅσα πίστευε.
Ἡ Παντίλλα, ἀφοῦ τὴν ἁλυσόδεσε, διέταξε νὰ τὴν φυλακίσουν καὶ νὰ σφραγίσουν τὴν πόρτα τοῦ κελιοῦ της. Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, νωρὶς τὸ πρωί, πῆγε ἡ ἴδια νὰ δεῖ ἂν ἡ Ματρώνα ζεῖ. Ἔκπληκτη διαπίστωσε ὅτι εἶχε ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμά της καὶ στεκόταν φωτεινὴ ψάλλοντας, χωρὶς νὰ ἔχει τὸ παραμικρὸ ἴχνος τραύματος καὶ βασανισμοῦ. Ἐξοργισμένη ἡ Παντίλλα διέταξε νὰ δέσουν πάλι τὴν Ματρώνα καὶ νὰ τὴν μαστιγώσουν ἀνηλεῶς. Ἐκείνη, ἔκπληκτη γιὰ τὴν ἰδιαίτερη σκληρότητα τῆς κυρίας της, τὴν ρώτησε γιατί τὴν βασάνιζε, ὀμολογώντας ὡστόσο τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Καταπονημένη ἀπὸ τὰ βασανιστήρια καὶ μὴν μπορώντας νὰ σταθεῖ στὰ πόδια της, ἡ Ματρώνα κλείσθηκε καὶ πάλι στὴν φυλακή.
Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ὅταν ἡ Παντίλλα ἐπισκέφθηκε τὸ κελὶ τῆς φυλακῆς τῆς Ἁγίας, ἀντίκρισε τὸ ἴδιο θέαμα. Τὴν Μάρτυρα ἀπελευθερωμένη ἀπὸ τὰ δεσμά της, μὲ τὸ ἴδιο φωτεινὸ πρόσωπο, παρὰ τὰ βασανιστήρια καὶ τὴν πεῖνα ποὺ ὑπέστη ἐπὶ δεκατέσσερις ἡμέρες. Τότε ἡ κυρία της, γεμάτη ὀργή, διέταξε νὰ δέσουν τὴν Ματρώνα σὲ δρύϊνα ξύλα καὶ νὰ τὴν βασανίσουν. Ἐξαντλημένη ἡ Ἁγία ἀπὸ τὶς μαστιγώσεις καὶ μὲ τὸ σῶμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε μὲ ἀδύναμη φωνὴ λίγες λέξεις προσευχῆς καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα της.
Ἡ Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον μὲ τὸ ὄνομα Στρατόνικος, νὰ τυλίξει τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας σὲ δέρμα καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὸ ρίξει ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς πόλεως. Τὸ ἱερὸ λείψανό της τὸ παρέλαβαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ εὐλάβεια κοντὰ στὴν Λεωφόρο, δηλαδὴ τὴν Ἐγνατία ὁδό. Μετὰ τὸ τέλος τῶν διωγμῶν, ὁ Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἀλέξανδρος πῆρε τὸ σκήνωμα τῆς Μάρτυρος καὶ τὸ μετέφερε μέσα στὴν πόλη καί, ἀφοῦ ἔκτισε ναό, τὸ ἀπέθεσε ἐντὸς αὐτοῦ.

Τὴν ἐποχὴ τῆς Φραγκοκρατίας, ὅμως, τὸ σκήνωμα τῆς Ἁγίας μεταφέρθηκε στὴν Βαρκελώνη καὶ ἐναποτέθηκε σὲ ναό, ποὺ καταστράφηκε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ἐκτὸς τῶν τειχῶν τῆς Θεσσαλονίκης ὑπῆρχε καὶ μονὴ ἀφιερωμένη στὴν Ἁγία Ματρώνα.

O Mοναχισμός η αιτία πάντων των κακών

Δυστυχείς ορθόδοξοι του καιρού μας! Αν η «γρηγορούσα συνείδησις της Εκκλησίας», ο Μοναχισμός, μας πρόδωσε τόσο εύκολα, από ποίον και πότε θ΄ αντιληφθούμε την τραγωδίαν μας; Αυτοί είναι η αιτία πάντων των κακών, ως λέγει ο πολύς Μελέτιος ο Ομολογητής και ο φλογερός  ζηλωτής Αββακούμ ο Λαυριώτης. Αν ετηρούσαν τον όρκον τους δεν θα παρέδιδαν το κάλλος της Ορθοδοξίας στην ασχημοσύνη και την ταπείνωση του παποοικουμενισμού.

Προσπάθεια εν εξελίξει για επιστροφή από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ρωσικής Αμερικής της νήσου Spruce στη Ρωσική Εκκλησία.


Moscow, March 26 (Interfax) - Head of Yakutsk Aisen Nikolayev speaks for giving back to the Russian Church Spruse Island not far from Alaska.

He sent a corresponding address to Russian President Vladimir Putin, heads of both chambers of the Russian Parliament and to the Foreign Ministry, the Izvestia daily writes on Wednesday.

"I stand for restoring historical justice - returning of Spruse Island to its legal owners that is the Russian Orthodox Church," Nikolayev said.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν Αλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν Αλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

Ο σηπτικός βόθρος στο «Ποτάμι» και ο Ν. Δήμου

Φαήλος Κρανιδιώτης

Ο Νίκος Δήμου από μικρός ήταν δυστυχής που είναι Ελληνας. Στη δύση του βίου του, σαν μπακακάκι στην ακροποταμιά του κυρ Σταύρου, κράζει ανάλογες ιδεοληψίες. Με λίγα λόγια, έγραψε χθες στο διαδικτυακό στέκι των ποταμίσιων, για την «εθνοκάθαρση» που κάναμε, οι αχρείοι, στην άλωση της Τριπολιτσάς. Διαγράφει μονοκοντυλιά τους κλεφταρματολούς ως μισθοφόρους πλιατσικολόγους -του ταιριάζει η γνωστή απάντηση του Καραϊσκάκη-, μπερδεύει Αρβανίτες κι Αλβανούς, στο αντεπαναστατικό πυρ η Εκκλησία και καθάρισε.
Ας του απαντήσει λοιπόν ένας Αρβανίτης. Απ’ τον φωταδιστικό αναθεωρητισμό του διαφεύγουν μερικές λεπτομέρειες. Δεν θα τον βάλω στα βαθιά νερά της γενετικής, του Καβάλι Σφόρτσα και του Σάικ, που λένε ότι από την Κρήτη ως τον Γενούσο ποταμό, εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, οι κάτοικοι είναι ο ίδιος λαός, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, όποια θρησκεία κι αν έχουν σήμερα. E3B ή greek factor το ονομάζουν. 

Η διεστραμμένη «θεολογική» σκέψη της Δύσεως

Οι Οικουμενιστές συμμιγέντες, αφομοιώθησαν με την διεστραμμένην «θεολογικήν» σκέψη της Δύσεως, η οποία τους κατέστησε ου μόνον απειθείς, αλλά και επικριτάς και κατηγόρους της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας, ανατρέποντες ούτω θεμελιωδώς την υπόστασιν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Η αποξένωσις και διάβρωσίς των απέτεκε το απόβλητον εξάμβλωμα και απαράδεκτον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πεπλανημένον και κακόδοξον φρόνημα, ότι άπασαι αι «χριστιανικαί» ομολογίαι είναι και θεωρούνται «ΑΔΕΛΦΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ» πράγμα το οποίον τυγχάνει θεμελιώδης αρχή και κατευθυντήριος γραμμή του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, (Π.Σ.Ε) το πιστεύω του οποίου τυγχάνει η πεπλανημένη «θεωρία των κλάδων».

Η συντελουμένη αποστασία εις τους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας

Εάν ληφθή υπ΄ όψιν η λίαν κατάκριτος απόφασις και ενέργεια της Ιεραρχίας, ως τουλάχιστον εκ των αποτελεσμάτων της, σήμερον σαφώς αποδεικνύεται, καθ΄ ην η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει εις το λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» ως ιδρυτικόν και τακτικόν μέλος αυτού, εν γνώσει αυτής, ότι τούτο εδράζεται και διακυβερνάται πάντοτε βάσει της αιρετικής οικουμενιστικής «θεωρίας των κλάδων»,  και ότι επί τόσα έτη ουδόλως διετέθη να μετακινηθή των αιρετικών θέσεών του εκ της εν αυτώ ορθοδόξου παρουσίας, τότε ολοκληρούται απολύτως η πεποίθησις της γνησίας ορθοδόξου συνειδήσεως δια την συντελουμένην αποστασίαν εις τους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας και του εξ αυτής υφισταμένου σήμερον σοβούντος «Ζητήματος Πίστεως» εν Αυτή. Που λοιπόν, κατά ταύτα, διακρίνεται εν τη πράξει και κατά τίνα τρόπον διασώζεται, εν προκειμένω, η ορθόδοξος ομολογία και το ορθόν φρόνημα τόσον των γεννητόρων του Διαγγέλματος του 1920, όσον και η τοιαύτη των αδιαμαρτυρήτως μέχρι σήμερον αποδεχομένων και πιστώς εφαρμοζόντων τούτο, η απαγγελομένη υπ΄ αυτών εν τω Συμβόλω της Πίστεως περί «Μίας, Αγίας…Εκκλησίας», «Φωτός εκ Φωτός», ήτοι περί της μίας εν Αυτή Αποκαλυφθείσης και ενυπαρχούσης Θείας Αληθείας και του «Ενός Βαπτίσματος» εν Αυτή; «Τις δύναται να φαντασθή την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της περιόδου εκείνης των Πατέρων, να κηρύσση εαυτήν οργανικόν μέλος ομοσπονδίας τινός, ενούσης Ευνομιανούς ή Ανομίους, Αρειανούς, Ημιαρειανούς, Σαβελλιανούς και Απολλιναριστάς; Βεβαίως ουδείς! Αλλά τουναντίον, ο α΄ Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν ομιλεί περί ενώσεως με τοιαύτας ομάδας, αλλά ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ αυτήν!». Εν τούτοις, η Ορθόδοξος Εκκλησία, Ήτις είναι «άθικτος παρθένος, Εκκλησία χιονόσωμος….σώφρων, άμωμος, ερασμία», ερρίφθη «εις τον κλίβανον» της φρικώδους ταύτης παναιρέσεως, δια της συμμετοχής εις την ειδικήν, δια την παναίρεσιν ταύτην λειτουργία της Λίμα, κατά την Έκτην Σύνοδον του Π.Σ.Ε. εις Βανκούβερ του Καναδά! (εφημ. Ορθόδοξος Τύπος 30-9-1983). Εάν εις τα ως άνω αναφερόμενα «υπαγορεύματα του διαβόλου» είχον αντισταθή οι Ποιμένες, ίσως δεν είχομεν φθάσει εις τον σωρείτην των βλασφημιών κατά του Αγίου Πνεύματος, εκ μέρους των «Φρουρών» της Ορθοδοξίας, προβαινόντων εις φιλαιρετικάς σχέσεις μετά των ετεροδόξων και κατακρημνιζομένων εις τα βαθέα σκότη της οικουμενιστικής πλάνης, όπου απαντούν τον βασικόν λίθον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τον αιρεσιάρχην πάπαν, τύπον του Αντιχρίστου!

Οι Οικουμενιστές δια των πράξεών των ομολογούν ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, αλλά πλανάται επί δέκα αιώνας!

 Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας. Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Ὁ πρακτικός Οἰκουμενισμός συστηματικῶς διαβρώνει καί ἀλλοιώνει τά πάντα!

http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7331.html

Τό ὄνειδος τῆς ὀρθοδόξου ἁγιογραφίας!

ὑπό τοῦ Θεολόγου - Ἁγιογράφου Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα


 Ὁ Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί φερόμενος ὡς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος Φαναρίου Ἀγαθάγγελος ἁγιογράφησε τὸν παπικό “ἅγιο” Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης καί τόν δώρισε στόν φέροντα αὐτό τό ὄνομα αἱρετικό Πάπα Ρώμης, μέ τήν ἐπιγραφή …. «τῆ Α. Ἁγιότητι τῶ Πάπᾳ καί Ἐπισκόπῳ Ρώμης….»κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψί του (πρό ὀλίγων ἡμερῶν) μετά τῆς συνοδείας του, στό Βατικανό.

Ὄντως θλιβερό τό κατάντημα τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά συναγωνίζονται ποιός θά πρωτοπάρει τήν "εὐλογία" τοῦ ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ Πάπα, τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσι καί ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων θεωρεῖ ἀλογία!

Ἄνευ πιέσεων καί ἀναγκῶν μάλιστα, σπεύδουν οἱ ἀνάξιοι ἐγκολπιοφόροι νά δηλώσουν τό σεβασμό καί τήν ἀναγνώρισί των στόν Πάπα, ὁ ὁποῖος ὡς γνήσιος διάδοχος τῶν πρό αὐτοῦ αἱρετικῶν παπῶν ἀποδέχεται καί ἀπολαμβάνει τή δουλοπρέπεια καί αὐτο-ἀναίρεσι τῆς ὀρθοδοξίας τῶν νέων αὐτῶν οὐνιτῶν!

Ὀφείλομε, ὅμως, ἐν προκειμένῳ νά ἐπισημάνωμε τήν ἰδιαίτερη ἀποκρουστικότητα τῆς ἐνεργείας τοῦ ἐν λόγῳ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος καί ὡς ὑποτίθεται ὀρθόδοξος ἁγιογράφος κατήντησε θλιβερός μεταπράτης τῆς παπικῆς πλάνης καί αἱρέσεως, ἁγιογραφήσας ἕναν πλανεμένο περί τήν Πίστιν ἄνθρωπο ὡς δῆθεν θεούμενο μέλος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ὡς ἅγιο τοῦ Θεοῦ! [Σημείωσι: Ἀναγνωρίζων ἔτσι ὅτι στόν Παπισμό εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία καί ἡ ἁγιότητα!]Ὡς ἐκ περισσοῦ νά ἐπισημάνωμε ὅτι καί μόνο δι' αὐτῶν κατεστάθη μειοδότης τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ψευδεπίσκοπος!

  

Ὁ φερόμενος ὡς «ἅγιος Φραγκίσκος» τῆς Ἀσσίζης, τοῦ ὁποίου το ὄνομα φέρει ὁ νέος Πάπας, ἀπεβίωσε σέ ἡλικία 45 ἐτῶν, κατά τό πρῶτο τέταρτο τοῦ 13ου αἰῶνος. Ἀνῆκε στό σχίσμα τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ, πού εἶχε ὁριστικοποιηθεῖ ἤδη πρίν ἀπό δύο αἰῶνες.Εἶναι σημαντικό ἐπίσης περί αὐτοῦ νά ἀναφερθεῖ ὅτι πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ἐμφάνισε τά λεγόμενα «στίγματα τοῦ Χριστοῦ»στό σῶμα του, τά ὁποῖα ὁ Παπισμός θεωρεῖ ὡς θεοσημεῖο, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσι βεβαίως δέν τά δέχεται ὡς τέτοια.

Στήν ἐφημερίδα «TIME» τοῦ Λονδίνου, στίς 11 Μαρτίου τοῦ 1935, ἀναφέρθηκε γιά πρώτη φορά ἡ ἐπιστημονική ἐξήγηση γι’ αὐτό τό φαινόμενο, ὅτι δηλαδή ἦταν σαρκώματα ἀπό κακοήθη ἑλονοσία πού καμμιά φορά προκαλεῖ αἱμορραγίες κάτω ἀπό τό δέρμα, ἀπό τόν Δρ. E. F. Hartung.Οἱ σημερινοί ἐπιστήμονες ἔχουν διατυπώσει τήν ἄποψι ὅτι πρόκειται γιά φαινόμενο πού συναντᾶται σέ ὁρισμένο τύπο «ὑστερικῶν» καί «ψυχαναγκαστικῶν»προσωπικοτήτων.

Πόσο, τελικῶς, ἀλλοτριωμένοι ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι καί διδασκαλία μπορεῖ να εἶναι οἱ σημερινοί ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὥστε νά μή θέλουν νά ξεχωρίσουν καί διακρίνουν τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος, τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν αἵρεσι, τήν ἁγιότητα ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἀπάτη, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι;


Γι’ αὐτό, ἐπιβάλλεται οἱ πιστοί πού ποθοῦν τήν σωτηρία των, δηλαδή τή θεραπεία των, ἡ ὁποία προσφέρεται μόνο μέσα στό μέγα Θεραπευτήριο πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, νά ἀπομακρύνονται ἀπό τέτοιους ἐπισκόπους, δῆθεν ἱατρούς καί ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνυομένους κομπογιαννίτες. Νά ἐφαρμόζουν πιστῶς τόν λόγο τοῦ Κυρίου περί αὐτῶν («εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτόν καί βάλε ἀπό σοῦ», τουτέστιν, κατά τόν Μ. Ἀθανάσιο, μή τόν ἐμπιστεύεσαι καί μή τόν ἀκολουθεῖς), οἱ ὁποῖοι ὄφειλον νά μή σκανδαλίζουν τούς πιστούς, ἀλλά νά εἶναι οἱ ὑγιεῖς ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας! 

Ω δάκρυα, που αναβρύζετε από θεϊκό φωτισμό κι ανοίγετε τον ουρανό και μου προξενείτε θεϊκή παρηγοριά…

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύριος γράφει πολλά για το «χαροποιόν πένθος» κι ανάμεσα στα άλλα, λέγει: Κανένας δεν γνωρίζει τη βοήθεια που έρχεται από τα δάκρυα της μετανοίας, παρά μονάχα εκείνοι που παραδώσανε τις ψυχές τους  σ΄ αυτό το έργο. Κι ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει: πρώτη απ΄ όλες τις αρετές του χριστιανισμού είναι η ταπείνωση, που είναι η αρχή και το θεμέλιο. Δεύτερο είναι το πνευματικό πένθος και η πηγή των δακρύων. Είναι ένα θαύμα ανεκδιήγητο, γιατί τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια και ξεπλύνουν νοερά την ψυχή από τον μολυσμό της αμαρτίας. Ω δάκρυα, που αναβρύζετε από θεϊκό φωτισμό κι ανοίγετε τον ουρανό και μου προξενείτε θεϊκή παρηγοριά… Από τα δάκρυα γεννιέται το να αγαπά κανείς τους εχθρούς του και να παρακαλή το Θεό γι΄ αυτούς, το να στοχάζεται σαν δικές του τις αμαρτίες των άλλων και να κλαίη γι΄ αυτές…

Φώτης Κόντογλου - Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε, ἀντὶ νὰ διδαχθοῦνε ἀπ᾿ αυτούς. Τώρα τὶς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καὶ τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπὸ πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντάς Τον νὰ λέγῃ:«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ παραδοθήσεται ὁ Ὑιὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ». Μαζί του βρίσκονται στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ δακρύζουνε ἀπὸ τὰ λόγιά Του, μαζί Του πᾶνε στὸ πραιτώριο καὶ στὸν Πιλᾶτο, μαζί Του ῥαπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του ἐμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ἀνασταίνονται. Τὰ μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε, μὰ αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι δάκρυα τῆς ἀπελπισίας, ἀλλὰ τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς βεβαιότητας πὼς μ᾿ αὐτὰ ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς, τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὸ γίνεται κάθε χρόνο. Ὤ! Πόσο ἀληθινὰ πίστι εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστι τοῦ λαοῦ μας!

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ: Ἡ χριστολογική ἀσέβεια περί τό «ἵνα πάντες ὦσιν ἕν»

Προσέτι, τό προβαλλόμενον τόσον εἰς τόν μετά τῶν Παπικῶν Διάλογον ὅσον καί εἰς τό Π.Σ.Ε. καί ἐν Πουσάν ἐπιχείρημα περί τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ὦσιν ἕν» (Ἰω. 17, 11.21-23), καταλήγει εἰς ἐσχάτην χριστολογικήν ἀσέβειαν· διότι ἐφ΄ ὅσον πράγματι ἡ ἑνότης τῶν πιστευόντων ἀποτελεῖ θέλημα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, διατί – κατά τούς ἰσχυρισμούς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - δέν ἔχει ἐκπληρωθῇ; Λόγῳ ἀδυναμίας τῆς θείας θελήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ ἀσεβές; Λόγῳ νεστοριανικῆς διακρίσεως τῆς δῆθεν γνωμικῆς θελήσεως τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τῆς θελήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος; Ὅμως, ὁ διφυής Θεάνθρωπος ἔχει«δύο μέν φυσικά θελήματα οὐχ ὑπεναντία ... ἀλλ΄ ἑπόμενον τό ἀνθρώπινον αὐτοῦ θέλημα, καί μή ἀντιπίπτον ἤ ἀντιπαλαῖον, μᾶλλον μέν οὖν καί ὑποτασσόμενον τῷ θείῳ αὐτοῦ καί πανσθενεῖ θελήματι». Ἄρα, εἶναι θεία θέλησίς Του, ἔχουσα ὑπήκοον εἰς αὐτήν τήν τεθεωμένην ἀνθρωπίνην, αὐτή ὁποία ἐξεφράσθη διά τῆς ἀνθρωπίνης Του φωνῆς εἰς τήν ἀρχιερατικήν προσευχήν ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν πιστῶν. Αὐτή ἔχει σύνδρομον τήν Παντοδυναμίαν Του καί ἐνεργεῖ ἀκωλύτως εἰς ὅσους ὑποτάσσονται ἐθελουσίως εἰς τόν Χριστόν. Διά τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καί ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὅτι τό«ἵνα πάντες ὦσιν ἕν», ἔχει ἤδη ἐπιτευχθῇ ἐν τῇ Ἐκκλησία διά τῆς ἐσωτερικῆς ὁμοφωνίας τῆς Πίστεως, παρά τήν λόγῳ ραθυμίας ἀποστασίαν τῶν αἱρετικῶν«Τί οὖν; ἤνυσεν αὐτό; φησι. Καί σφόδρα ἤνυσεν· ἅπαντες γάρ οἱ διά τῶν Ἀποστόλων πιστεύσαντες ἕν εἰσιν, εἰ καί τινες ἐξ αὐτῶν διεσπάσθησαν· οὐδέ γάρ τοῦτο αὐτόν παρέλαθεν, ἀλλά καί αὐτό προεῖπε, καί ἔδειξε τῆς τῶν ἀνθρώπων ραθυμίας ὄν». βλάσφημος συνήθης χρῆσις τοῦ «ἵνα πάντες ὦσιν ἕν» ὡς χρονίως ἀνενεργοῦ, ὑποδηλοῖ ὅτι Παντοδύναμος Παράκλητος, Θεός εἰρήνης καί ὄχι ἀκαταστασίας (Α΄ Κορ. 14, 33), ἔχων ἑνοποιητικήν ἐνέργειαν («εἰς γάρ ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε»), δέν ἐδόθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν! Ἑπομένως, τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν καί οἱ λοιποί Οἰκουμενισταί εὐαγγελίζονται μίαν νέαν Πεντηκοστήν διά τήν ἕνωσιν τῶν διεστώτων!