Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: 03/25/14

Ο εχθρος τής ψυχής μας, ο διάβολος, παραμένει πάντοτε απέναντί μας και κατασκοπεύει μετά προσοχής ποίαν θύραν των αισθητηρίων θα του ανοίξη η αμέλειά μας δια να εισέλθη. Μόλις δε αντιληφθή μίαν θύραν αφρούρητον, αμέσως ο παμπόνηρος εισάγει εις την ψυχήν μας δι' αυτής τας αποσκευάς του. Ας φροντίσωμεν όμως ημείς να αντικαταστήσωμεν τους μεγάλους κόπους, (που προέρχονται από τον πόλεμον με τα μεγάλα πάθη) με μικρούς (που οφείλονται εις την εύκολον αντιμετώπισιν τών πονηρών λογισμών) και χωρίς δυσκολίαν θα τον κατανικήσωμεν.

(Υπόθεσις ΙΑ΄ Τόμος Γ΄)

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 26 Μαρτίου 2014

Η Σύναξις του αρχιστρατήγου Γαβριήλ, Στεφάνου ομολογητού, Λουκά νεομάρτυρος (1802).

Τὸ ὄνομα Γαβριὴλ σημαίνει τὴν ἰσχὺ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἄρχων Γαβριὴλ εἶναι ἕνας ἐκ τῶν τριῶν Ἀγγέλων ποὺ ἀναφέρονται στὴν Ἁγία Γραφή. Ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Ζαχαρία, γιὰ νὰ τοῦ ἀναγγείλει τὴν γέννηση τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στὴν Παρθένο Μαριάμ, γιὰ νὰ τὴν χαιρετίσει καὶ νὰ φέρει τὸ μήνυμα τῆς ἐπικείμενης γέννησης τοῦ Λυτρωτοῦ καὶ στὸν Προφήτη Δανιήλ, γιὰ νὰ ἐξηγήσει τὰ ὁράματα τὰ ὁποῖα εἶχε δεῖ αὐτὸς καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὸν χρόνο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν Σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἐπειδὴ προανήγγειλε τὴ Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Η Αυτοκέφαλος Ορθόδοξος Εκκλησία της Πολωνίας, ύστερα από 90 χρόνια επιστρέφει στο Ιουλιανό ημερολόγιο, στις 15 Ιουλίου 2014 Κυριακή των Αγίων Πάντων!!!

Polish Orthodox Church returns to Old Calendar

(Orthodox Poland) [Machine Translation] - Approval of the Holy Council of Bishops of the Polish Autocephalous Orthodox Church, Polish Orthodox Church after 90 years, returns to the hallowed tradition of the Orthodox Julian calendar - that is, the so-called. Old Style!

Due to the fact that most of the parish PAKP 96.00% celebrating holidays by old style (Julian) and asking the faithful - St. Council of Bishops appealed conciliar decision of 12 April 1924 concerning the introduction of a new style (Gregorian) and decided to go back to the old style (Julian) on 15 June 2014 (All Saints Sunday).

Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου:

«Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε».

Οι δειλοί την βλέπουν με φόβο, οι προδότες σαν πανί, οι αστοί σαν ύφασμα, οι άνανδροι την καίνε...

Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Το βάπτισμα των Λατίνων κατά τον Άγιο Νικόδημο

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=69&t=9265

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

….τα γενόμενα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την 30η Νοεμβρίου 2006, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου, τα οποία και υπερέβησαν κάθε προηγούμενο, ως προς τις παραβάσεις των Ιερών Κανόνων και γενικά των ιερών και οσίων της ακαινοτόμητης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει! Επί 952 χρόνια (1054 – 2006) η Αγία Ορθοδοξία μας είχε και έχει τους Λατινιπαπικούς ως αιρετικούς για τον ορμαθό των αιρέσεων και πλανών τους, χωρίς έκτοτε συμπροσευχές και λειτουργικές επικοινωνίες, εφόσον δεν έχουν απαρνηθή και δεν απαρνούνται τις βλάσφημες αιρέσεις και πλάνες τους. Διότι και μόνη η ουρανομήκης βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque , μάλιστα με τη ρητά απαγορευμένη προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, κατά τον Άγιο και Μέγα Φώτιο, «εξαρκεί και μόνον μυρίοις αυτούς υπαγαγείν αναθέμασιν»! (Εγκύκλιος Επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους...,§33. Βλ. Ιωάν. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία..., τόμ. Ι, Αθήναι 1952, σ. 282). Δηλαδή όχι μόνο «ανάθεμα τρις», αλλά «δέκα χιλιάδες τρις ανάθεμα», ως εκτός Εκκλησίας!

Mητρ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας :

«Καὶ “μέσ’ στὴν ἀνεμοζάλη οἱ λύκοι χαίρονται”, λέγει ὁ λαός μας. Καὶ ποιοί εἶναι οἱ λύκοι; Οἱ αἱρετικοί. Στὴν ἐποχή μας κινδυνεύουμε περισσότερο ἀπὸ δύο αἱρέσεις. Ἀπὸ τὸν παπισμὸ καὶ τὸν οἰκουμενισμό. Ὑποχρεοῦμαι, χριστιανοί μου, σὰν ποιμένας σας, νὰ σᾶς ἐνημερώσω καθαρὰ καὶ νὰ σᾶς πω: Ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση».

Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του....

Ταλαίπωρε Τελεβάντε μέγα το χάσμα μεταξύ προδοσίας

και αγωνιζομένης Ορθοδοξίας!

Άλλοι με το κοντύλι τους κι άλλοι με καριοφίλι, όλοι μαζί της λευτεριάς άναψαν φιτίλι.

Ἡ ἐλευθερία, καρπὸς τῆς πίστεως

Τὸ 1821 μόνο μὲ τὴν ὑπέρλογη λογικὴ τῆς πίστεως μποροῦμε νὰ τὸ ἑρμηνεύσουμε. Γιατὶ ἦταν ἀναμφίβολα καρπὸς τῆς πίστεως ὁλόκληρου τοῦ Γένους στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ στὸ δίκαιο τοῦ ἀγῶνος.
Οἱ νεομάρτυρες τοῦ Γένους, ποὺ μαρτυροῦσαν γιὰ τὸν Χριστό· ὁ ἀνώνυμος φτωχὸς καλόγηρος, ποὺ ἐσύναζε τὰ Ἑλληνόπουλα στὴν ὑπόγεια ὑγρὴ κρύπτη ἢ στὴν ἀετοφωλιὰ τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ μὲ τὸ φῶς τοῦ καντηλιοῦ· οἱ Πατριάρχαι καὶ οἱ Ἐπίσκοποι μὲ τὸ ματωμένο σχοινὶ περασμένο στὸ λαιμὸ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἄγριου Τούρκου δήμιου σύσσωμος ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος μὲ τὰ ἱερὰ σύμβολα ὑψωμένα, ὅλοι φλέγονται ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τῆς πίστεως καὶ τὸ δίκαιο τοῦ ἀγῶνος.
Οἱ ἀνυπότακτοι λεβέντες τῆς κλεφτουριᾶς ντυμένοι τὴ «λερὴ» φουστανέλλα κρεμοῦσαν τὰ καριοφίλια τους στὰ πάντοτε θαλερὰ κλαδιὰ τοῦ δένδρου τῆς πίστεως. Ὁ Διάκος μὲ σηκωμένο τὸ φλάμπουρο ὁ ἀνίκητος Κολοκοτρώνης, ποὺ ὁρμοῦσε σὰ σίφουνας στὴ μάχη μὲ τὸ πολεμικὸ ἄτι· ὁ σεμνὸς Μακρυγιάννης μὲ τὸ ὁλόγιομο ἀπὸ σπαθιὲς κορμί, ριχνόταν μὲ ἀνεκλάλητη χαρὰ στὸ πανηγύρι τοῦ πολέμου, γιατὶ ποτὲ δὲν σκλήρυνε τὴν καρδιά τους ἡ ἀπιστία. Ὁ ἄτυφος Νικήτας, ποὺ μὲ τὴ σπασμένη σπάθα σκορποῦσε τὸ θάνατο ἀνάμεσα στοὺς ἀπίστους κι ὁ Κανάρης ποὺ μὲ τὸν ἀναμμένο δαυλὸ πυρπολοῦσε τὴν τούρκικη ναυαρχίδα, ὁρμοῦσαν ἄφοβοι χάρη στὴν πίστη τους, βέβαιοι ὅτι «ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πάρει πίσω τὴν ὑπογραφή του». Οἱ Μανιάτισσες μὲ τὸ δρεπάνι, οἱ Σουλιωτοποῦλες μὲ τὸ καριοφίλι, ἡ Μπουμπουλίνα μὲ τὰ κανόνια τῶν καραβιῶν της κι ὅλος ὁ ἑλληνισμός, ὅλος ὁ ἀπροσκύνητος λαός, ποὺ σήκωσε τὸ βάρος τοῦ ἄνισου πολέμου, γινόταν, χάρη στὴν πίστη ποὺ φλόγιζε τὰ στήθη τους, ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Μουχαμετάνων. Ἀλλὰ κι οἱ ξενιτεμένοι δούλευαν μὲ τοὺς φιλέλληνες ὁλημερὶς κι ὁλονυχτὶς στὴ Δύση μὲ φλόγα, μὲ πίστη, μὲ ζῆλο κι ἀπόλυτη βεβαιότητα γιὰ τὸ δίκαιο τοῦ πολέμου κατὰ τῶν Ἀγαρηνῶν. Ἀνθρωπίνως ἔπρεπε ὁ ἄνισος ἀγώνας τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 νὰ καταπνιγεῖ στὸ πρῶτο ξεκίνημά του. Διότι στὴν μετὰ τὰ χρόνια τοῦ Ναπολέοντος Εὐρώπη ἐδέσποζε τὸ πνεῦμα τῆς ἀνίερης «Ἱερᾶς Συμμαχίας», ποὺ ἀντιδροῦσε ἄμεσα καὶ ἀποτελεσματικὰ σὲ κάθε φιλελεύθερη κίνηση. Οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγεμόνες, κι ἂν κάποτε ἐκινοῦνταν σὲ βοήθεια ἀπελευθερωτικῶν κινημάτων, ἀπέβλεπαν μόνιμα στὸ δικό τους συμφέρον. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας χαρακτήρισε τὴ Συνθήκη τοῦ Λονδίνου τῆς 24ης Ἰουνίου / 6 Ἰουλίου 1827 ὡς πράξη «εἰς τὴν ὁποίαν ἑκάστη τῶν τριῶν Δυνάμεων ἀπέβλεψε πρὸς τὸ ἴδιον αὐτῆς συμφέρον, οὐδεμία δὲ εἰς τὸ τῆς Ἑλλάδος»!
Ὁ Μακρυγιάννης τὸ εἶπε ἀλλιῶς μὲ τὸ δικό του σοφὸ καὶ ταπεινὸ λόγο στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του: «Τοὺς κατέτρεξαν οἱ Εὐρωπαῖοι τοὺς δυστυχεῖς Ἕλληνες. Εἰς τὶς πρῶτες χρονιὲς ἐφοδίαζαν τὰ κάστρα ὁλοένα διὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν. Ἢ Ἀγγλία τοὺς θέλει νὰ τοὺς κάμη Ἄγγλους μὲ τὴν δικαιοσύνη τὴν Ἀγγλικήν, καθὼς οἱ Μαλτέζοι, ξυπόλητους καὶ νηστικούς, οἱ Γάλλοι Γάλλους, οἱ Ῥῶσοι Ῥώσους, καὶ Μέττερνικ τῆς Ἀούστριας Ἀουστριακούς.

Κι ὅποιος τοὺς φάγη ἀπό τους τέσσερους»! Μέσα σε τέτοια ἔντονα ἐχθρικὴ ἀτμόσφαιρα βρέθηκαν οἱ γενναῖοι πρόμαχοι τοῦ Ἔθνους μας τὸ 1821. Ἐνίκησαν ὅμως χάρη στὴ θερμὴ καὶ φλογερὴ πίστη τοὺς στὸ Θεὸ καὶ τὴ βεβαιότητα στὸ δίκαιο τοῦ ἀγῶνος.

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Πρὸς τὴν Νίκην», Μάρτιος 1998

Οι Μαθητικές παρελάσεις ήταν δημιούργημα του Τρικούπη και Βενιζέλου για να αποδώσουν τιμές στους αγωνιστές του Έθνους και όχι του Μεταξά…

Απόκομμα της εφημερίδος «Εμπρός» του 1900 για τις μαθητικές παρελάσεις. Τότε ασφαλώς δεν κυβερνούσε ο Μεταξάς, όπως λένε οι ανιστόρητοι εθνομηδενιστές!!!

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr
Ενώ οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές είναι σε εξέλιξη, ακούστηκε πάλι, άλλη μία φωνή, κοντά σ’ εκείνες που είχαν ακουστεί στο παρελθόν, για κατάργηση τους, με το αιτιολογικό ότι αυτές «είναι κατάλοιπα της δικτατορίας του Μεταξά».
Η νέα φωνή που ακούστηκε είναι από την διαπρεπή ιστορικό και βουλευτή Μαρία Ρεπούση, καθηγήτρια κάποιου ( δεν ενθυμούμαι) Πανεπιστημίου.
Είναι γνωστή για τις περισπούδαστες απόψεις της, για τον «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης», για την προκλητική άρνηση της «Γενοκτονίας των Ποντίων» ταυτιζόμενη με τους τσέτες του Κεμάλ και θα εξοργισθεί αν αναγνωρισθεί και για την «απώθηση των Ιταλών το 1940» που … έκαναν στην Πίνδο …σκί! Ιδού τι είπε στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM 99,5, η Μαρία Ρεπούση:
«Αν περάσουμε στο άλλο σκέλος που είναι οι μαθητικές παρελάσεις, ξέρετε ότι υπάρχει ο προβληματισμός εδώ και πολλά χρόνια για το κατά πόσον πρέπει τα παιδιά να παρελαύνουν ή όχι στις εθνικές επετείους ή να αρκούνται σε γιορτές στο σχολείο τους για να θυμούνται τις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Γνωρίζετε ότι είναι ένας θεσμός που προέρχεται από τον Ιωάννη Μεταξά και δεν υπάρχει σε άλλες χώρες – τουλάχιστον στις άλλες χώρες της ΕΕ και πρέπει να τα σκεφθούμε όλα μαζί: Τον τρόπο που δοξάζουμε και θυμόμαστε το παρελθόν μας»
Εγώ, ο μη ιστορικός, όπως και ο καθένας που ενοχλείται από τις περίεργες πανεπιστημιακές της απόψεις, βάλθηκα να διαφωτίσω την Μαρία Ρεπούση και να της αποδείξω, πως είναι «ανιστόρητη ιστορικός!» Γιατί οι μαθητικές παρελάσεις που θέλει να τις συκοφαντήσει και να τις αποδίδει στο Μεταξά, ήταν δημιουργήματα των εποχών Τρικούπη όπως και οι λαμπαδηφορίες που καθιερώθηκαν μετά υποχρεωτικές από τον Βενιζέλο.
Οι σχολικές παρελάσεις καθιερώθηκαν για πρώτη φορά το 1837 όταν έγινε υποχρεωτική η γυμναστική στα σχολεία. Υποχρεωτικές έγιναν από τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους μαθητές, που άδοντες μετέβαιναν εν παρατάξει με τους καθηγητές τους και στεφάνωναν τους ανδριάντες των ηρώων του Έθνους.
Ο Μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος καθιερώνει τις μαθητικές λαμπαδηδρομίες τις νυχτερινές ώρες με τους μαθητές και φοιτητές να ψάλλουν θούρια στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Οι παρελάσεις είχαν το νόημα «της απόδοσης τιμής στους νεκρούς ήρωες της πατρίδος, με παρέλαση ενώπιον της σημαίας του Έθνους και των εκπροσώπων της Πολιτείας».
Ιδού μία εφημερίδα του 1900, είναι το «Εμπρός», που γράφει στην πρώτη του σελίδα « ο πανηγυρικός εορτασμός της εθνικής εορτής, η ενθουσιώδης παρέλασις των μαθητών των σχολείων ο πανηγυρικός λόγος του πρυτάνεως Σπυρίδωνος Λάμπρου». Η εφημερίδα γράφει επίσης ότι οι μαθητές κατά τετράδες παρήλασαν στους δρόμους της Αθήνας σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους συγκεντρωμένους που τους παρακολουθούσαν.
Τραγουδούσαν τότε τον Ύμνο της Ελλάδος: « Όσο ζεί ο κόσμος όλος, άλλο τόσο θε να ζει, τόνομα σου ώ Ελλάς μου, και η Δόξα σου μαζί». Και το άλλο: « Σκέπασε μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη, καθώς εσκέπασες κι εμάς και τ’ άλλα τα παιδιά σου…»
Και ενώπιον του υπουργού Παιδείας Σιμόπουλου και «υπο τας οδηγίας του ακάματου Ευταξίου παραστάθηκε το απολαυστικότερων και συγκινητικότερων θεαμάτων, των περί τας επτά χιλιάδας Ελληνοπαίδων, παρελαύνοντες, μέλποντες πατριωτικάς ωδάς και περιπατούντες εν αρρενωπώ βαδίσματι δια των κεντρικοτέρων οδών των Αθηνών…»
Ισως η κ. Ρεπούση να θέλει… «επιστημονική απόδειξη των παρελάσεων»… και να μην αρκείται σ’ αυτήν την απόδειξη… Εμείς επιμένουμε: Παρέλαση έκαναν και όχι περίπατο… Από τότε έκαναν παρελάσεις και όχι από το 1936 επι Μεταξά…
Τότε, το 1898, παρήλαυναν και συντεχνίες, όπως των Οικοδόμων, των υποδηματοποιών, των παπλωματάδων, των ραπτών, των τραπεζοκόμων, των τυπογράφων κ.ά. Μάλιστα αναφέρεται και ένα επεισόδιο μεταξύ ραπτάδων και παπλωματάδων για το ποιος εκ των δύο, θα προηγηθεί στην παρέλαση…

Εις τον Θείον Ευαγγελισμόν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θετόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ.

«Ιδού συλλήψη εν γαστρί, και τέξη υιόν» (Λουκ. 1: 31).

Προβαίνει από την λαμπράν πύλην της ωραιοτάτης ανατολής εκείνη η λευκόμορφος μηνύτρια του Ηλίου, η ροδοδάκτυλος και φωσφόρος αυγή. Και ευθύς, όταν αρχίση εις το αργυροχρυσοσύνθετον πρόσωπον του ουρανού να ζωγραφίζεται η έλευσις του παμφαούς φωστήρος της ημέρας, τότε ο πολύμορφος χορός των αστέρων βιάζεται να φύγη το ταχύτερον, μετ΄ αυτών δε ολοσχερώς αφανίζεται το ζοφερώτατον σκότος της σκοτεινής νυκτός. Εναρμόνιος μουσική, με τα μελωδικά όργανα των πτηνών συντεθειμένη, αντηχεί εις τα χρυσοπράσινα δάση· οι άνθρωποι, βυθισμένοι εις βαθύτατον ύπνον, εγείρονται δια τας ποικίλας των ασχολίας. Και ήδη, ως χαριέστατος μηνυτής, εις όλον τον απέραντον Κόσμον ευαγγελίζεται· «Ιδού ημέρα ήγγικεν, ιδού εξέλαμψεν». Ομοίως κατά την σημερινήν ημέραν προβαίνει από εκείνην την ηλιοστάλακτον πύλην του ουρανού ο αγλαοπυρσόμορφος του Θεού Αρχάγγελος, ο λαμπρός και καθαρός Γαβριήλ. Και ευθύς ως με τον χαιρετισμόν «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου» (Λουκ. 1: 28), ζωγραφίζει εις την άμωμον γαστέρα της Θεομήτορος Μαριάμ την έλευσιν του αδύτου της δικαιοσύνης Ηλίου, τότε αρχίζει το ταχύτερον να φεύγη η αντίθετος πολυθεϊα των δολίων ειδώλων. Αφανίζονται ολοσχερώς τα σκοτεινότατα σύμβολα του παλαιού νόμου. Η ασύστατος χορεία των απίστων, μη υποφέρουσα το τηλαυγέστατον της αληθείας φως, κρύπτει με την σιωπήν το ασεβέστατον πρόσωπον. Τα στόματα των ιερών Διδασκάλων δεν παύουσι να ψάλλωσι μίαν ακατάπαυστον δοξολογίαν. Το ανθρώπινον γένος, βυθισμένον εις τον ύπνον της αγνωσίας, εγείρεται προς την χριστώνυμον πολιτείαν της Ορθοδόξου Πίστεως· και ήδη, με την θεόπνευστον σάλπιγγα ενός χαριεστάτου Ευαγγελισμού του θείου τούτου Αρχαγγέλου προς τον Κόσμον όλον, ευαγγελίζεται προς την Παρθένον · «Ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν (αυτόθι 31). Ω χαρά ανεκδιήγητος! Ω άφρατον θαύμα! Χαρά, επειδή σήμερον ο προαιώνιος Πατήρ ανοίγει τα σπλάγχνα Του και μας χαρίζει τον μονογενή του Υιόν· ο Υιός σαρκούται τη συνεργεία του Παναγίου Πνεύματος· το Πνεύμα εισέρχεται εις την Παρθένον και η Παρθένος συλλαμβάνει δι΄ ασπόρου συλλήψεως. Θαύμα, επειδή το αθάνατον ενούται με το θνητόν· το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος παραλαμβάνει την ανθρώπινον φύσιν και όχι η φύσις το πρόσωπον· το αϊδιον και το προσωρινόν εις την αυτήν υπόστασιν διαμένει. Χαρά, επειδή λύεται το κατάκριμα του πρωτοπλάστου Αδάμ και μας χαρίζεται η χάρις, δια την απόκτησιν εκείνου του Παραδείσου, από τον οποίον η παρακοή μας εξώρισε.

«Ευλογημένη Συ εν γυναιξί»

Χαίρε, καθαρώτατον έσοπτρον της παρθενίας ·χαίρε, έμψυχε εικών του Θεού· χαίρε, θεότευκτον άγαλμα της καθαρότητος και θρόνε ηλιοστάλακτε, όπου μέλλει να καθίση ο Βασιλεύς των αιώνων· κεχαριτωμένη, έμψυχον πολυσύ νθετον των αρετών και θαυμαστή ανακεφαλαίωσις όλων των χαρίτων. «Εις Σε, Παρθένε, βλέπω παρθενίαν τόσον καθαράν, όσον ούτε η γη έχει κρίνους, ούτε η θάλασσα μαργαρίτας, ούτε ο ουρανός καθαρούς τους αστέρας· εις Σε σοφίαν τόσον υπέρμετρον, ώστε με αυτήν φωτίζεται ο χορός όλος των ουρανίων ταγμάτων. Εις Σε ταπείνωσιν τόσον βαθείαν, ώστε εις τοιαύτην άβυσσον βυθίζεται πας νους· εις Σε αγάπην τόσον θερμήν, ώστε όσαι φλόγες ανάπτουσιν εις τας ψυχάς των άλλων δικαίων, όλαι φαίνονται μικροί σπινθήραι, παραβαλλόμεναι προς την φλόγα της ιεράς σου καρδίας. Εις Σε αγιότητα τόσον άκραν, ώστε κατά το ύψος υπερβαίνει τους ουρανούς· τι περισσότερον; «Ο Κύριος μετά Σου». Μετά Σου βλέπω συνδεδεμένον όλον το πλήρωμα της Θεότητος και εις Σε περιησφαλισμένα όλα τα χαρίσματα της Αγίας Τριάδος. «Ευλογημένη Συ εν γυναιξί» (Λουκ. 1: 28). Σε μόνην ηυλόγησε· Σε ηγίασε· Σε ηγάπησε· Σε από όλας τας γυναίκας εξέλεξεν ο Θεός, ως ιδικόν Του κατοικητήριον». «Όθεν, προσφέρων ο πανάγαθος Θεός εις Σε, κοσμοπόθητε Δέσποινα, όλους τους θησαυρούς της θείας Αυτού παντοδυναμίας, Σε έδειξεν εις τον Κόσμον ως το θαυμαστότατον και εξαισιώτατον πλάσμα της παντοκρατορικής Του χειρός.

Ω δύναμις της ασυγκρίτου ταπεινώσεως με την οποίαν φονεύει η Παρθένος όχι Ολοφέρνην και Σισάρα, αλλά τον μιαρόν διάβολον, αφανίζουσα την βασιλείαν και το κράτος του.

Ω ασύγκριτοι αρεταί της Παρθένου, με τας οποίας ανήλθεν επάνω εις εκείνα τα μεγαλεία, εις τα οποία δεν ηξιώθησαν να ανέλθουν όλοι οι άλλοι Άγιοι! Ω κλίμαξ μυστική της ταπεινώσεως, με την οποίαν ανήλθεν επάνω εις την δόξαν του Βασιλέως και Θεού! Ω εστεφανωμένη Βασίλισσα Αγγέλων τε και ανθρώπων, όπου γέγονε σήμερον η Μαρία δια την ταπείνωσιν και την υπακοήν της! Ω δύναμις της ασυγκρίτου ταπεινώσεως με την οποίαν φονεύει η Παρθένος όχι Ολοφέρνην και Σισάρα, αλλά τον μιαρόν διάβολον, αφανίζουσα την βασιλείαν και το κράτος του, ελευθερώνουσα ούτω από την τυραννίαν του το ανθρώπινον γένος και παρέχουσα εις τον σύμπαντα κόσμον μεγάλην χαράν και άμετρον ευφροσύνην!

Ακάθιστος Ύμνος - Το προσταχθέν μυστικώς - Stamos

Η ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑ τοῦ Παπαδιαμάντη

Ας εισδύει μία μόνη ακτίς ηλίου, άμα τη ανατολή, διά του θαμβού φεγγίτου, εις τον πενιχρόν θάλαμον, με τους τέσσαρας τοίχους ασβεστωμένους λευκούς, με μίαν ψάθαν και επ’ αυτής μικρόν αμαυρόν κιλιμάκι στρωμένα επί του πατώματος, με δύο προσκεφαλάδες ^[1] ακουμβημένας σύρριζα εις τους τοίχους, ένθεν και ένθεν της γωνίας του πυρός, όπου τέσσαρες ξηροί δαυλοί και δύο μεγάλα ξύλα ορθά καίουσι και βρέμουσιν επί της εστίας. Τοιούτος να είναι ο χειμερινός θάλαμος, έχων τα νώτα εστραμμένα προς βορράν και προς δυσμάς, συνεχόμενος με άλλον βορινόν θαλαμίσκον, όστις να είναι συγχρόνως δώμα και ηλιακωτόν και υπερώον.