ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΑΜΜΩΝΑ (φορολογία μοναχών)

Ήλθε κάποτε ένας άρχοντας στο Πηλούσιο όρος και ήθελε με απαίτηση να φορολογήσει τους Μονάχους, με τον ίδιο τρόπο που φορολογούσε και τους κοσμικούς. Και συγκεντρώθηκαν όλοι οι αδελφοί στον αββά Αμμωναθά για το ζήτημα αυτό και εξέλεξαν μερικούς από τους πατέρες ν' ανέβουν στο βασιλιά (στην Κωνσταντινούπολη). Και τους λέγει ο αββάς Αμμωναθάς: «Δεν είναι ανάγκη να υποβληθείτε σε μια τέτοια ταλαιπωρία, αλλά καλύτερα ησυχάστε (με προσευχή) στα κελλιά σας και νηστέψτε δυο εβδομάδες, και με τη χάρη του Χριστού μόνος μου εγώ θα τακτοποιήσω την υπόθεση».

Και έφυγαν οι αδελφοί στα κελλιά τους και ό Γέροντας ησύχασε στο δικό του κελί. Όταν λοιπόν συμπληρώθηκε το διάστημα των δεκατεσσάρων ημερών, πικράθηκαν οι αδελφοί με την στάση του Γέροντα, επειδή καθόλου δεν τον είδαν να κινηθεί για το ζήτημα αυτό, κι έλεγαν: «Ό Γέροντας "έθαψε" την υπόθεση μας».
Την δέκατη πέμπτη ημέρα συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί είχαν συμφωνήσει και ό Γέροντας ήλθε κοντά τους έχοντας το διάταγμα (της φοροαπαλλαγής τους) σφραγισμένο από τον βασιλιά. Βλέποντας το οί αδελφοί απόρησαν λέγοντας: «Πότε το έφερες αυτό, αββά;». Και λέγει ό Γέροντας: «Πιστέψτε με, αδελφοί, ότι τούτη τη νύκτα πήγα στο βασιλιά και έβγαλε αυτό το διάταγμα. Και αφού ήλθα στην Αλεξάνδρεια εξασφάλισα την υπογραφή του από τους άρχοντες. _ Και έτσι ήλθα σ' εσάς».
Οί αδελφοί ακούγοντας αυτά φοβήθηκαν και του έβαλαν μετάνοια (ζητώντας συγχώρηση). Και έτσι τακτοποιήθηκε το θέμα τους και δεν τους ενόχλησε ό άρχοντας για πληρωμή φόρων.

(Από την «Φιλοκαλία...» της σειράς Ε.Π.Ε., Αποφθέγματα Γερόντων, τόμ. 1, αελ.159-161.)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΑΤΑΙ - ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ - ΜΕΓΑΛΥΝΟΝ

O Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :

Ποιός θὰ προφυλάξει ὅμως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς κληρικοὺς καὶ θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν ἔσω ἀφανῶς καὶ βραδέως διαβρώνουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ οὐσιαστικῶς καταλήγουν στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ στόχο, ἀλλὰ μὲ πιὸ ἐπικίνδυνη μέθοδο, ἀφοῦ κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἰουδαῖο καὶ Μουσουλμάνο, ποὺ ἐπίσης ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὶς θρησκεῖες τῶν ὁποίων ὅμως οἱ Οἰκουμενισταὶ θεωροῦν ὡς παράλληλους μὲ τὸν Χριστιανισμὸ δρόμους σωτηρίας, ἀρνούμενοι ἔτσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες;

Του Αποτειχισθέντος θεολόγου Νικολάου Πανταζή :

...Φοβούμαι πως, στη σημερινή εποχή του συμβιβασμού, της προδοσίας και της αρνήσεως της Πατερικής Παραδόσεως, δεν πρόκειται ποτέ να δούμε συλλογική, συνοδική εφαρμογή αυτού του Ιερωτάτου Κανόνος!(του 15ου της ΑΒ΄ Συνόδου). Κρίμασιν οις οίδεν Κύριος, θα δούμε χειρότερα οικουμενιστικά έκτροπα, θ' ακούσουμε φρικτότερες βλασφημίες και θα εμπειρευτούμε δεινότερες τιμωρίες.

 Αντιθέτως, οι αντικείμενοι ημών νεοαντιοικουμενιστές και άχαροι χαρτοπολεμιστές, κάθονται απαθείς και εφυσυχασμένοι, λογομαχούν γραωδέστατα ως μεθυσμένοι, περί του υποχρεωτικού ή δυνητικού του Κανόνος, προς διπλωματικό πάντως και ύπουλο αντιπερισπασμό, επιφέροντας την παντελή και χαώδη σύγχυση των πιστών.

Πηγή : http://paterikiparadosi.blogspot.ca/

Αγρυπνία στον Άγιο Παρθένιο, προστάτη των καρκινοπαθών, την Πέμπτη 6-2-2014, στον Ι.Β.Ν. Προφ. Ηλιού Θεσ/νίκης

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ
επί της εορτής του εν αγίοις πατός ημών Παρθενίου επισκόπου Λαμψάκου (προστάτου των καρκινοπαθών)

Το βράδυ της Πέμπτης 6 Φεβρουαρίου 2013, στον Ιερό Ναό μας, θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία του εν αγίοις πατός ημών Παρθενίου επισκόπου Λαμψάκου (προστάτου των καρκινοπαθών).

Έναρξις: 8:00 μμ.
Λήξις: 1:00 πμ.

Η Θεία Λειτουργία θα αρχίσει στις 12:00.

εκ του Ι. Ναού

τηλέφωνον 2310273790

π. Θεόδωρος Ζήσης - Κυριακή του Ζακχαίου

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Δεν ακολουθούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και την Εκκλησίαν.

Ο αμετανόητος διάβολος, κατεχόμενος υπό εωσφορικής υπερηφανίας, χρησιμοποιεί τον Οικουμενισμόν, όστις αρνείται το θείον δόγμα περί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και ζητεί να στήση την ιδίαν αυτού ψευδοδιδασκαλίαν περί της οικουμενιστικής του «εκκλησίας», ήτις είναι αντι-εκκλησία, δια να αφανίση την Εκκλησίαν του Κυρίου επί της γης και δυνηθή να είπη και πάλιν περί της οικουμένης: «Εμοί παραδέδοται!» (Λουκ. Δ,6). Ο πεπτωκώς Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος  και οι συν αυτώ έξαρνοι οικουμενισταί, αποδειχθέντες «παραποιηταί της Θεολογίας του Δεσπότου Χριστού» και «φαύλοι επίτροποι» «της παραδεδομένης πίστεως(Γενναδ. Σχολ.), «ενδυσάμενοι κατάραν ως ιμάτιον», δεν ακολουθούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και την Εκκλησίαν, «αλλά το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν» (Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Συγγράμματα, 1:23), τον Διάβολον και τον ερχόμενον Αντίχριστον.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ενταύθα θα πρέπει να σταματήση τις τον χριστοποιημένον νουν του και την συνείδησιν ενώπιον μερικών αγίων γεγονότων, αγίων μηνυμάτων και αγίων εντολών.                                                                                                                                             
Πρώτον, πρέπει να διερωτηθώμεν επί ποίας Εκκλησίας και επί ποίας Θεολογίας περί της Εκκλησίας θεμελιούται η λεγομένη «intercommunio» ; Διότι ολόκληρος η Ορθόδοξος Θεολογία της Εκκλησίας περί της Εκκλησίας βασίζεται και θεμελιούται όχι εις την «inter- communion»  (δια-κοινωνίαν), αλλ΄ επί της θεανθρωπίνης πραγματικότητος της communio, δηλαδή επί της θεανθρωπίνης Κοινωνίας (πρβλ. Α΄ Κορ. 1,9  10, 16-17.  Β΄ Κορ. 13,13.  Εβρ. 2,14.  3,14.  Α΄ Ιω.  1,3), ενώ η έννοια inter-communio, δια-κοινωνία, είναι καθ΄ εαυτήν αντιφατική και ολοτελώς αδιανόητος δια την ορθόδοξον καθολικήν συνείδησιν.                                                                                        Το δεύτερον γεγονός, μάλιστα δε ιερόν γεγονός της ορθοδόξου πίστεως, είναι το εξής: Εις την ορθόδοξον διδασκαλίαν περί της Εκκλησίας και των αγίων Μυστηρίων, το μόνον και το μοναδικόν μυστήριον είναι αυτή αύτη η Εκκλησία, το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού, ούτως ώστε αυτή να είναι και η μόνη πηγή και το περιεχόμενον όλων των θείων Μυστηρίων. Έξω από το θεανθρώπινον τούτο και παμπεριεκτικόν Μυστήριον της Εκκλησίας, το Παν-μυστήριον, δεν υπάρχουν ούτε δύνανται να υπάρχουν «μυστήρια», επομένως, και ουδεμία «δια-κοινωνία» (inter-communio) εις τα Μυστήρια. Ως εκ τούτου μόνον μέσα εις την Εκκλησίαν, εις το μοναδικόν τούτο Παμμυστήριον του Χριστού, δύναται να γίνη λόγος περί των Μυστηρίων. Διότι η Εκκλησία η Ορθόδοξος, ως το Σώμα του Χριστού, είναι η πηγή και το κριτήριον των Μυστηρίων και όχι το αντίθετον. Τα Μυστήρια δεν δύνανται να αναβιβάζωνται υπεράνω της Εκκλησίας ούτε να θεωρώνται έξω από το Σώμα της Εκκλησίας.

Ένεκα τούτου, συμφώνως προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και συμφώνως προς ολόκληρον την ορθόδοξον Παράδοσιν, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω απ΄ αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής «εκκλησίας», δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού. Μέχρις ότου δε μένει τις έξω από την Εκκλησίαν, μη ηνωμένος μετ΄ αυτής δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκκλησίαν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας=communio. Διότι «τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; (Β΄Κορ. 6,14).                                                                                   Ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος, με την εξουσίαν την οποίαν έλαβεν από τον Θεάνθρωπον, δίδει εντολήν: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ.  3,10). Εκείνος, λοιπόν, ο οποίος, όχι μόνον δεν παραιτείται από τον «αιρετικόν άνθρωπον», αλλά δίδει εις τούτον και Αυτόν τον Κύριον εν τη θεία Ευχαριστία, ούτος ευρίσκεται εις την αποστολικήν και θεανθρωπίνην αγίαν πίστιν; Επί πλέον ο ηγαπημένος Μαθητής του Κυρίου Ιησού, ο Απόστολος της αγάπης, δίδει εντολήν: άνθρωπον ο οποίος δεν πιστεύει εις την σάρκωσιν του Χριστού και δεν παραδέχεται την ευαγγελικήν περί Αυτού ως Θεανθρώπου διδασκαλίαν «μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν» Β΄ Ιω. 1,10).                                                                                       Ο Κανών ΜΕ΄ των αγίων Αποστόλων βροντοφωνεί: «Επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω» (πρβλ. Κανόνα ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου). Η εντολή αύτη είναι σαφής, ακόμη και δια την συνείδησιν του κώνωπος. Δεν είναι έτσι;                                                                                                                                                         
Ο Κανών ΞΔ΄ των αγίων Αποστόλων διατάσσει: «Ει τις κληρικός, ή λαϊκός, εισέλθη εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω». Και τούτο είναι σαφέστατον και δια την πλέον πρωτόγονον συνείδησιν.                               
Ο Κανών ΜΣΤ΄ των Αγίων Αποστόλων: «Επίσκοπον ή πρεσβύτερον αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα ή θυσίαν καθαιρείσθαι προστάττομεν. Τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;». Είναι οφθαλμοφανές και δια τους αομμάτους ότι η εντολή αυτή ορίζει κατηγορηματικώς ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζωμεν εις τους αιρετικούς ουδέν άγιον Μυστήριον και ότι πρέπει να θεωρώμεν αυτά ως άκυρα και άνευ θείας Χάριτος.

Ο θεόπνευστος φορεύς της αποστολικής και αγιοπατερικής καθολικής Παραδόσεως της Εκκλησίας του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ευαγγελίζεται εκ της καρδίας όλων των αγίων Πατέρων, όλων των αγίων Αποστόλων, όλων των αγίων Συνόδων της Εκκλησίας την εξής θεανθρωπίνην αλήθειαν: «Ουκ έστι τύπος ο άρτος και ο οίνος του Σώματος και Αίματος του Χριστού (μη γένοιτο), αλλ΄ αυτό το Σώμα του Κυρίου τεθεωμένον… Δι΄ αυτού καθαιρόμενοι ενούμεθα τω Σώματι Κυρίου και τω Πνεύματι Αυτού, και γινόμεθα Σώμα Χριστού (=η Εκκλησία)… Μετάληψις δε λέγεται. Δι΄ αυτής γαρ της Ιησού θεότητος μεταλαμβάνομεν. Κοινωνία δε λέγεταί τε και εστιν αληθώς, δια το κοινωνείν ημάς δι΄ αυτής τω Χριστώ και μετέχειν Αυτού της σαρκός τε και της θεότητος. Κοινωνείν δε και ενούσθαι αλλήλοις δι΄ αυτής, επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, οι πάντες εν Σώμα Χριστού και εν Αίμα, και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες. Πάσει δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα μη λαμβάνειν μετάληψιν αιρετικών μήτε διδόναι. «Μη δώτε γαρ τα άγια τοις κυσιν, ο Κύριός φησι, μηδέ ρίπτετε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» (Ματθ. 7,6), ίνα μη μέτοχοι της κακοδοξίας και της αυτών γενώμεθα κατακρίσεως. Ει γαρ πάντως ένωσίς εστι προς Χριστόν και προς αλλήλους, πάντως και πάσι τοις συμμεταλαμβάνουσιν ημίν κατά προαίρεσιν ενούμεθα. Εκ προαιρέσεως γαρ η ένωσις αυτή γίνεται, ου χωρίς της ημών γνώμης. Πάντες γαρ εν σώμά εσμεν, ότι εκ του ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ο θείος Απόστολος»1(Ιωάννου Δαμασκηνού, Εκδ. Ορθ. Πίστεως 4, 13, PG 94,  c. 1149. 1152,  1153. Πρεβ. Α΄Κορ. 10, 17).                                                                                                                                                                 

Ο ατρόμητος ομολογητής των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών αναγγέλλει εις όλους τους ανθρώπους όλων των κόσμων: «Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού ή προφανώς διαβεβλημένου κατά τον βίον αλλοτριά Θεού και προσοικειοί τω Διαβόλω» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99,  c. 1668C.). Κατά τον ίδιον ο άρτος των αιρετικών δεν είναι «σώμα Χριστού» (Αυτόθι, c.  1597 A. ). Δια τούτο, «Ως ουν ο θείος άρτος υπό των Ορθοδόξων μετεχόμενος, πάντας τους μετόχους εν σώμα αποτελεί, ούτω δη και ο αιρετικός κοινωνούς τους ούτω αυτού μετέχοντας αλλήλων απεργαζόμενος, εν σώμα αντίθετον Χριστώ παρίστησι» (Αυτόθι,  c. 1480 CD. ). Eπί πλέον, «Η παρά των αιρετικών κοινωνία ου κοινός άρτος αλλά φάρμακον (=δηλητήριον), ου σώμα βλάπτον, αλλά ψυχήν μελαίνον και σκοτίζον» (Αυτόθι,  c. 1189C.).

Αρχίζει ἡ ἐποχὴ τοῦ ὑδροχόου, τοῦ νέου Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὅμως ὁ Ἀντίχριστος....

Τὸ πολυκέφαλο θηρίο τοῦ κακοῦ, σὰν τὴν Λερναία Ὕδρα, ἐξακολουθεῖ νὰ δρᾶ μὲ ἄλλες κεφαλὲς πιὸ ἐπικίνδυνες, διότι μετασχηματιζόμενο εἰς ἄγγελο φωτὸς διδάσκει στοὺς ἀνύποπτους καὶ ἀδαεῖς ὅτι ἡ νέα ἐποχὴ ποὺ ἐκήρυξε ὁ Χριστὸς καὶ πραγματοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀπέτυχε νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους. Ἔληξε, λέγουν, ἡ ἐποχὴ τοῦ ἰχθύος, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀρχίζει ἡ ἐποχὴ τοῦ ὑδροχόου, τοῦ νέου Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὅμως ὁ Ἀντίχριστος. Καὶ ἐπειδὴ γνωρίζουν ὅτι κάθε τι νέο, καινούργιο, ἐντυπωσιάζει καὶ προσελκύει τοὺς ἀνθρώπους, ὀνόμασαν τὸ ἀντίχριστο, ἄθεο καὶ ἐκκλησιομάχο κίνημά τους «Νέα Ἐποχή», ποὺ θά ἐγκαταστήσει τὴν πολυδιαφημισμένη «Νέα Τάξη»πραγμάτων, ἡ ὁποία δικαιολογεῖ καὶ νομιμοποιεῖ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων, πρὸς τὰ ὁποῖα χειραγωγεῖ καὶ τὴν νεολαία, πορνεῖες, μοιχεῖες, ὁμοφυλοφιλία, ἀκόμη καὶ κτηνοβασία, μὲ τὴν λεγόμενη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση καὶ σεξουαλικὴ ἀγωγή, διάλυση τῆς οἰκογενείας, μὲ τὴν διευκόλυνση τῶν διαζυγίων καὶ τὰ σύμφωνα ἐλεύθερης διαβίωσης καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, σατανιστικὴ μουσικὴ καὶ ψυχαγωγία, ἄμβλυνση τοῦ πατριωτισμοῦ, τὴν δυσφήμηση τῶν πατρίδων, καὶ τὴν ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παραδοσιακῆς πίστεως, καὶ πλεῖστα ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

Φώτης Κόντογλου - Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία

Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο / ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία / γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία / γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, / μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. / κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω / τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»...

... Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιά. τὴ Θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.

Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου. Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.