Εάν υπάρχη ανάστασις και κρίσις , πεπρωμένο δεν υπάρχει
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Αυτά λοιπόν ας τα θυμούμαστε κάθε ημέρα. Αν αυτά σκεπτώμαστε, κανένα από τα πρόσκαιρα και ρευστά πράγματα δεν θα μπορέση να μας απορροφήση. «Διότι εκείνα που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, εκείνα όμως που δεν βλέπονται είναι αιώνια». Αυτά λοιπόν, ας τα λέμε συχνά και στους εαυτούς μας και στους άλλους.
Υπάρχει ανάστασις και κρίσις και ευθύνες για τις πράξεις μας. Και όσοι νομίζουν, ότι υπάρχει πεπρωμένο, αυτό ας λένε και ας περιμένουν να απαλλαγούν αμέσως από το φθοροποιό νόσημα. Διότι, εάν υπάρχη ανάστασις και κρίσις, δεν υπάρχει πεπρωμένο, όσο κι αν φιλονικούν και φωνάζουν.
Αλλ’ όμως ντρέπομαι να διδάσκω τους Χριστιανούς για την ανάστασι. Διότι εκείνος που έχει ανάγκη να μάθη, ότι υπάρχει ανάστασις και δεν έχει πείσει αρκετά τον εαυτό του, ότι όχι από κάποια ανάγκη, αλλά θεωρεί , ότι απλώς και τυχαίως τα πράγματα φέρονται, δεν μπορεί να είναι χριστιανός. Γι’ αυτό παρακαλώ και εκλιπαρώ, να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από όλες τις κακές πράξεις και ας κάνουμε τα πάντα, ώστε να επιτύχουμε την συγνώμη και την καλή απολογία κατά την ημέρα εκείνη.
(Εις Ιωάννην ΜΕ΄, ΕΠΕ 13, 558-560. PG 59, 256)
Αυτά λοιπόν ας τα θυμούμαστε κάθε ημέρα. Αν αυτά σκεπτώμαστε, κανένα από τα πρόσκαιρα και ρευστά πράγματα δεν θα μπορέση να μας απορροφήση. «Διότι εκείνα που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, εκείνα όμως που δεν βλέπονται είναι αιώνια». Αυτά λοιπόν, ας τα λέμε συχνά και στους εαυτούς μας και στους άλλους.
Υπάρχει ανάστασις και κρίσις και ευθύνες για τις πράξεις μας. Και όσοι νομίζουν, ότι υπάρχει πεπρωμένο, αυτό ας λένε και ας περιμένουν να απαλλαγούν αμέσως από το φθοροποιό νόσημα. Διότι, εάν υπάρχη ανάστασις και κρίσις, δεν υπάρχει πεπρωμένο, όσο κι αν φιλονικούν και φωνάζουν.
Αλλ’ όμως ντρέπομαι να διδάσκω τους Χριστιανούς για την ανάστασι. Διότι εκείνος που έχει ανάγκη να μάθη, ότι υπάρχει ανάστασις και δεν έχει πείσει αρκετά τον εαυτό του, ότι όχι από κάποια ανάγκη, αλλά θεωρεί , ότι απλώς και τυχαίως τα πράγματα φέρονται, δεν μπορεί να είναι χριστιανός. Γι’ αυτό παρακαλώ και εκλιπαρώ, να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από όλες τις κακές πράξεις και ας κάνουμε τα πάντα, ώστε να επιτύχουμε την συγνώμη και την καλή απολογία κατά την ημέρα εκείνη.
(Εις Ιωάννην ΜΕ΄, ΕΠΕ 13, 558-560. PG 59, 256)
Ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος έγραψε το 1965:
(σ.σ. συμφωνούμε. Παρ΄ όλα αυτά, λίαν συντόμως οι Οικουμενιστές θα "αγιοκατατάξουν" τον Ιωσήφ τον Ησυχαστή που εγκατέλειψε τους μη μνημονευτάς του Αγίου Όρους, και ενώθηκε με τους μνημονευτάς του Αθηναγόρα! Τιμή Αγίου μίμηση Αγίου. Όποιον μνημονεύουμε με αυτόν κοινωνούμε....
Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν! )
«Από το 1920 έχομεν συρροήν «βλασφημιών», δια του καινοτόμου Μεταξάκη, και του Ωριγενιστού Βασιλείου, αι οποίαι απεκορυφόθησαν δια του νυν Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου. Οποίαι και οπόσαι βλασφημίαι!
Από το 1949 μέχρι σήμερον και τι δεν ηκούσαμεν από του στόματός του! Προς τι να τας επαναλάβωμεν; Προς τι να είπωμεν δια την «φιλτάτην του πατρίδα, την Τουρκίαν δια τας άνευ ανάγκης γλοιώδεις κολακείας προς το Ισλάμ, το ότι «ένα Θεόν πιστεύομεν πάντες» ή «όταν περιέρχωμαι εις αμηχανίαν, στρέφω το βλέμμα μου προς την εικόνα του Ατατούρκ και φωτίζομαι», τας ιδιοτύπους συλλειτουργίας μετά των Αρμενίων, τα τελούμενα μνημόσυνα επί νεκρών Τούρκων, αι συμφωτογραφήσεις μετά ελεεινών γυναικών, η αντικατάστασις του «μέτρου αληθείας ο Θεός», δια του «μέτρου ο άνθρωπος», η σιωπή του επί επιμόνου κατηγορίας ως μασόνου, η κατόπιν τόσου σκανδάλου, απειλήσαντος την ενότητα του Πατριαρχείου, προώθησις του μασόνου Ιακώβου εις Αμερικήν;
Προς τι να υπομνήσωμεν τα τόσον γνωστά γεγονότα των τελευταίων χρόνων;
Ποίος ποτέ Πατριάρχης Κ/πόλεως εδέχθη να γίνη όργανον μεγάλης εγκοσμίου δυνάμεως, δια να επιτύχη μίαν ψευδένωσιν των Εκκλησιών εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως; Ποίος ελάλησε τόσον φιλελεύθερα και αντορθόδοξα, ως ούτος ο άνθρωπος;…. Ποίος άλλος είπε, ότι «μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων δεν υπάρχουν διαφοραί»; Ποίος άλλος ετραυμάτισε την εθνικήν μας φιλοτιμίαν με τον νοσηρόν του φιλοτουρκισμόν του; Ποίος προσέφερε «γην και ύδωρ» εις τον πάπαν;
Ποίος εδίχασε το πλήρωμα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, εις ενωτικούς και ανθενωτικούς;
Ποίος περιήγαγεν εις τόσον ταπεινωτικήν θέσιν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια μιάς αχρείου Ορθοδόξως και φιλολατινικής πολιτικής;
Διατί, λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν «βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος» και τα δεινά τα οποία υπέστη το Πατριαρχείον μας και ο εις την Τουρκίαν λαός μας δεν αποτελούν «ένδικον μισθαποδοσίαν» υπό του Θεού μη φειδομένου και προ αυτού εκ του ολοκληρωτικού εκ της βασιλίδος «ξεριζώματος»;