St. Justin (Popovich):

In Christianity truth is not a philosophical concept nor is it a theory, a teaching, or a system, but rather, it is the living theanthropic hypostasis — the historical Jesus Christ (John 14:6). Before Christ men could only conjecture about the Truth since they did not possess it. With Christ as the incarnate divine Logos the eternally complete divine Truth enters into the world. For this reason the Gospel says: "Truth came by Jesus Christ" (John 1:17).

ΑΝ ΘΕΛΗΣ ΝΑ ΣΩΘΗΣ.

Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, μας λέγει:                                                                                                                          
«Εφ᾽ όσον αγωνίζεσαι και υπομένεις να δουλεύης στον

Κύριον, τόσον και η διάνοιά σου καθαρίζεται. Μόνον να θέλης ειλικρινώς την σωτηρία σου, αυτό είναι αρκετόν. Διότι ο Κύριος, ως ισχυρός συνεργός, βοηθεί όσους εναγωνίως επιζητούν την σωτηρίαν της ψυχής τους». 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ...

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Πως αισθάνεται ο ορθόδοξος ενώπιον του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού; Όλως παναμαρτωλός:  αυτό είναι το αίσθημά του, η στάσις του, ο τρόπος του, ο νους του, ο λόγος του, η συνείδησίς του, η εξομολόγησίς του, αυτός ο ίδιος, ολόκληρος. Αυτό το αίσθημα της προσωπικής παναμαρτωλότητος ενώπιον του Γλυκυτάτου Κυρίου είναι η ψυχή της ψυχής του και η καρδία της καρδίας του. Ρίψατε εν βλέμμα εις τας ευχάς μετανοίας, τας ωδάς, τα τροπάρια, τα στιχηρά, της Δευτέρας και της Τρίτης έστω, εις την Παρακλητικήν και αμέσως θα διαπιστώσετε ότι το αίσθημα αυτό αποτελεί ιερόν χρέος και προσευχητικήν πραγματικότητα παντός ορθοδόξου χριστιανού ανεξαιρέτως. Εις αυτό προπορεύονται και μας οδηγούν πάντοτε οι αθάνατοι παιδαγωγοί μας, οι άγιοι Πατέρες. Ας ενθυμηθώμεν τουλάχιστον δύο από αυτούς: τον άγιον Δαμασκηνόν και τον άγιον Συμεών τον Νέον Θεολόγον. Η αγιότης των είναι αναμφιβόλως  χερουβική, η προσευχή των ασφαλώς σεραφική. Εν τούτοις, οι ίδιοι έχουν μίαν πλήρη αίσθησιν και επίγνωσιν της προσωπικής των παναμαρτωλότητος και συγχρόνως μίαν βαθυτάτην διάθεσιν μετανοίας. Αυτή είναι η βιωματική αντινομία της ορθοδόξου, ευαγγελικής, αποστολικής πίστεώς μας και της ταπεινοφροσύνης μας εν τη πίστει αυτή.                                                                                                       

Ο «αλάθητος» άνθρωπος, και απέναντί του ο «παναμαρτωλός» άνθρωπος. Η ταπεινοφροσύνη από το ένα μέρος και η υψηλοφροσύνη από το άλλο. Η απαράμιλλος αηδών του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου, ο άγιος Χρυσόστομος ευαγγελίζεται: «Θεμέλιός εστι της καθ΄ ημάς φιλοσοφίας η ταπεινοφροσύνη» (αγ. Ι. Χρυσοστόμου, PG  51,  312). Η ταπεινοφροσύνη είναι το θεμέλιον της φιλοσοφίας μας περί της ζωής και του κόσμου, περί του χρόνου και της αιωνιότητος, περί του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας. Ενώ θεμέλιον παντός ουμανισμού, ακόμη και εκείνου του αναχθέντος εις δόγμα, είναι η υψηλοφροσύνη, η πίστις εις τον λόγον του ανθρώπου, εις τον νουν και την λογικήν του. Η υψηλοφροσύνη είναι η ανίατος νόσος του νου του διαβόλου. Εντός της ευρίσκονται και εξ αυτής πηγάζουν όλα τα λοιπά διαβολικά κακά. Ενώ η ταπεινοφροσύνη μας διδάσκει να αναθέτωμεν την ελπίδα μας και να έχωμεν απόλυτον εμπιστοσύνην εις τον άγιον, καθολικόν, θεανθρώπινον νουν της Εκκλησίας, τον «νουν Χριστού». «Ημείς νουν Χριστού έχομεν» (1 Κορ. 2, 16). Ημείς εν τω θεανθρωπίνω σώματι του Χριστού, τη Ορθοδόξω Εκκλησία, εις την οποίαν ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το παν: και η κεφαλή και το σώμα και η ζωή και η αλήθεια και η αγάπη και η δικαιοσύνη και ο χρόνος και η αιωνιότης, αλλά και ημείς δια της πίστεως εις Αυτόν και της εν Αυτώ ζωής (Εφ. 4, 11-21). Διότι «τα πάντα δι΄ Αυτού και εις Αυτόν έκτισται, και Αυτός εστι προ πάντων και τα πάντα εν Αυτώ συνέστηκε, και Αυτός εστιν η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ίνα γένηται εν πάσιν Αυτός πρωτεύων» (Κολ. 1, 16-18). Αυτός, ο Θεάνθρωπος, και όχι ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε και αν είναι.

Πεινούμε για πράξη και συνέπεια.

Δεν συγκινούμεθα πλέον από τις διαμαρτυρίες των Αγιορειτών. Όταν μετά από τόσα χρόνια προδοσίας συνεχίζουν να «απειλούν» αλλά και πάλιν να «εξαιτούν τας θειοτάτας ευχάς», του κακοδόξου ποιμένος των, να εκφράζουν τον πόνον και την ανησυχίαν των δια τα τελούμενα, αλλά και την επιθυμίαν των «να μη αποκοπούν από την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν», αγνοούντες ότι ο συνεχιζόμενος σύνδεσμός των με αυτήν τους αποκόπτει από την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, από την ομήγυριν των πρωτοτόκων και ομολογητών, πως είναι δυνατόν να προκαλέσουν με τέτοια γραφόμενα ταραχή στις παρατάξεις των κακοδόξων; Οι πιστοί εξ άλλου που τους παρακολουθούμε έχουμε χορτάσει πια από λόγια, πεινούμε για πράξη και συνέπεια. 

Η ιστορία μιας εικόνας

http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5137.html

Όταν το 1922 κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή οι Έλληνες εγκατέλειπαν τις πατρογονικές τους εστίες άρον άρον για να γλυτώσουν από τη σφαγή, μπορεί να άφηναν πίσω τους χρήματα, κοσμήματα και τιμαλφή, αλλά σίγουρα έπαιρναν μαζί τους εικόνες από το εικονοστάσι του σπιτιού τους.

Μία από αυτές της εικόνες είναι και η παραπάνω της Παναγίας μας που βλέπετε. Ανήκε σε μια ευλαβή γυναίκα, η οποία την είχε από τους προγόνους της. Δεν γνωρίζω πόσο ετών είναι αυτή η εικόνα. Η γυναίκα εκείνη την έφερε στην Ελλάδα, όπου ήλθε με την Καταστροφή.

Μετά από χρόνια η εικόνα αυτή κατέληξε στα χέρια του εγγονού της, ο οποίος ήταν γνωστός του πατέρα μου. Ο άνθρωπος αυτός κάποια στιγμή πλησίασε τον πατέρα μου και του πρόσφερε την εικόνα. Του είπε ότι ήταν πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο και πως δεν θα ήθελε με τίποτα να την πετάξει...
Τι είχε συμβεί; Η γυναίκα που παντρεύτηκε ανήκε στην χιλιαστική αίρεση, των λεγομένων "Μαρτύρων του Ιεχωβά". Οι αιρετικοί αυτοί δεν αποδέχονται τις εικόνες και έτσι και η γυναίκα απαίτησε από τον σύζυγό της να πετάξει τις εικόνες που είχε στο σπίτι του. Ο δυστυχής αυτός άνθρωπος, συναισθανόμενος, προς τιμήν του, το μέγεθος της ανομίας αυτής, προσέφερε την εικόνα αυτή στον πατέρα μου, εξηγώντας του την κατάσταση.

Ο πατέρας μου έφερε την εικόνα στο σπίτι και την τοποθέτησε δίπλα από την εξώπορτα. Εγώ ήμουν μικρός γύρω στα δέκα. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά το εξής θαυμαστό περιστατικό. Το πρωί που ξυπνήσαμε η εικόνα βρέθηκε στο πάτωμα όρθια, ενώ το καρφί ήταν στη θέση του. Οι γονείς μου υπέθεσαν ότι δεν είχε μπει καλά και γι' αυτό έπεσε. Την τοποθέτησαν πάλι, αλλά το επόμενο πρωί βρέθηκε πάλι στο πάτωμα όρθια και το καρφί ήταν πάλι στη θέση του... Το ίδιο συνέβη αν θυμάμαι καλά και τρίτη φορά και τότε ο πατέρας μου σκέφτηκε πως η εικόνα έπρεπε να μπει στο εικονοστάσι του σπιτιού, το οποίο και έγινε αμέσως και έμεινε πλέον η εικόνα στη θέση της. Έκτοτε και σε όσα σπίτια κι αν αλλάξαμε η εικόνα της Θεοτόκου κατείχε και κατέχει την αρμόζουσα θέση στο εικονοστάσι του σπιτιού μας.

Οι εικόνες είναι ιερές και τιμώνται από όλους τους Ορθοδόξους. Δεν λατρεύουμε το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες, αλλά προσκυνούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος αναφέρει πως οι εικόνες είναι άγιες και τιμώνται και στηλιτεύει τη συνήθεια να τις πηγαίνουν οι χριστιανοί στο ναό για να "διαβαστούν".

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως την Παναγία μας που βρήκε καταφύγιο στο σπιτικό μας - στήριγμα, παρηγοριά και ελπίδα για μας - γλυτώνοντας έτσι από το μένος των νεοεικονομάχων χιλιαστών.

26-12-2014 εκκλησιαστικό ημερολόγιο

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Μητρ. Γόρτυνος κ. Ιερεμίας:

Ὁ μέν ἀγωνιστής τῶν πατρώων Μητροπολίτης Φλωρίνης πατήρ Αὐγουστῖ νος, ἐμός πνευματικός πατήρ καί διδάσκαλος, διέκοψε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, ὁ δέ ἄλλος σοφός κανονολόγος πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔγραψε μέ τήν ἰσχυρή του θεολογική γραφίδα ἐκτενῆ ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη, τον ὁποῖο  παρουσιάζει ὡς ἐκπεσόντα γιά τά φιλοπαπικά του φρονήματα καί βήματα. Ἡ ἐπιστολή αὐτή τοῦ ἀειμνήστου πατρός πρέπει νά καταχωρηθεῖ στά πατερικά κείμενα  ὡς ὁμολογιακό καί ἀγωνιστικό κείμενο πίστεως. Σᾶς παραθέτω περικοπήν τινα ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή. Γράφει πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὁ μακαριστός Γέροντας  ἐλέγχοντάς τον γιά τά φιλοπαπικά του βήματα:

σ.σ. η σκέψη μου πηγαίνει στον "Γέροντα" Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ο οποίος εγκατέλειψε το Μάρτιο του 1950 τους Ζηλωτές παλαιοημερολογίτες και ενώθηκε με τους μνημονευτές του Αθηναγόρα. Ο Αθηναγόρας ήταν λατινόφρονας. Ο Συναξαριστής των 26 Οσιομαρτύρων της Ι. Μονής Ζωγράφου που οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχη Βέκκο, έκαψαν ζωντανούς, η Κυρία Θεοτόκος ομιλεί στον Μοναχό που έλεγε τους Χαιρετισμούς έμπροσθεν της εικόνας Της. Γράφει λοιπόν ο Συναξαριστής:

Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν,πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το«Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους:«Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού»,εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως». 

Ώστε λοιπόν ο Ιωσήφ ο Ησυχαστής εγκατέλειψε τους Ζηλωτάς και ενώθηκε με τον λατινόφρονα Αθηναγόρα τον εχθρό της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της!

Για την αλλαγή του αυτή, τώρα οι λατινόφρονες οικουμενιστές θα τον ..."αγιοκατατάξουν"!!!!

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Εἶναι πλέον καιρὸς ὅ,τι δὲν ἔπραξαν οἱ ἐπίσκοποι μετὰ τὸ Balamand καὶ μετὰ τὸ Porto Alegre καὶ ἄφησαν τὴν αἵρεση νὰ θριαμβεύει καὶ νὰ ἐξευτελίζει τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, νὰ τὸ πράξουν τώρα, μετὰ τὸ Πουσάν, ποὺ ἐπαναλαμβάνει τὰ ἴδια καὶ προχωρεῖ σὲ χειρότερα, ὅπως θὰ δοῦμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μας. Γιατί οἱ ἀντιπρόσωποί μας δὲν ἐχρησιμοποίησαν τὸ δικαίωμα ποὺ τοὺς δίνουν οἱ νέες ρυθμίσεις στὸ καταστατικὸ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐκκλησιολογική τους διαφοροποίηση; Μᾶς ταύτισαν, λοιπόν, λόγῳ ἀγνωσίας, δειλίας ἢ στοχευμένης ἀδιαφορίας, μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀποφάσισαν ἐξ ὀνόματος καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ ζητήσουμε συγγνώμη καὶ νὰ μετανοήσουμε μαζὶ μὲ τὶς αἱρέσεις, ἀντὶ ἀκολουθώντας τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ καλέσουν τοὺς αἱρετικούς, Προτεστάντες καὶ Μονοφυσίτες, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.