ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Απέδωκάς μοι εβόα Συμεών, του σωτηρίου σου Χριστέ αγαλλίασιν· απόλαβέ σου τον λάτριν, τον τη σκιά κεκμηκότα, νέον της χάριτος, Ιεροκήρυκα Μύστην, εν αινέσει μεγαλύνοντα.

Ερμηνεία.

Εν τω Τροπαρίω τούτω αναφέρει ο Ιερός Μελωδός τον πρεσβύτην Συμεών εν αγκάλαις βαστάζοντα τον Κύριον λέγοντα προς αυτόν: ω Δέσποτα Χριστέ, συ απέδωκας εις εμέ την αγαλλίασιν όπου υπεσχέθης να μοι δώσης του σωτηρίου σου, κατά το Δαβιτικόν εκείνο λόγιον: «Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου» (Ψαλμ. ν: 14),  και κατά το «Είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου». Λοιπόν επειδή ηξιώθηκα ταύτα να απολαύσω, δια τούτο απόλαβέ με, ήγουν λάβε με από την παρούσαν ζωήν τον ιδικόν σου λάτριν και δούλον, ο οποίος πρότερον μεν εκαθήμην υποκάτω εις την σκιάν του παλαιού Νόμου, και απέκαμα πλέον προσέχων εις το γράμμα αυτού, και εγήρασα μέσα εις τας λατρείας των τύπων και αινιγμάτων, τώρα δε δεν είμαι πλέον λάτρις του Νόμου και της σκιάς, όχι! επειδή τι λατρεία είναι πλέον να προσέχη τινάς εις τας σκιάς, αφ΄ ου ο Ήλιος τρανώς αναλάμψη; Ουχί τοιούτον νομολάτριν απόλαβέ με εκ του βίου, Κύριε, αλλά νέον Ιεροκήρυκα και μαθητήν της χάριτος του Ευαγγελίου σου, νέον μεν, δια την ανάπλασιν, την οποίαν με έδωκας, Μαθητήν δε, διότι εμαθητεύθηκα την σην Οικονομίαν δια της όψεως· και τελευταίον απόλαβέ με Ιεροκήρυκα, διότι έχω να κηρύξω και εις τους εν Άδη ευρισκομένους εκείνα όπου εμαθητεύθην. Τοιαύτα τινά και ο Νικομηδείας Γεώργιος εισάγει τον Ιερόν Συμεών προς τον Κύριον λέγοντα: «επειδή, φησίν, ω Δέσποτα, ταύτα έδοξε, και εγώ περί τας ελπίδας ου διεψεύσθην, και ο του θείου χρηματισμός Πνεύματος απαραχάρακτος έμεινεν· απόλυσόν με το τάχος, απόλυσον δέομαι· μη με κατέχης επί πολύ, Δέσποτα· μη βραδύνω ταύτα τοις Γενάρχαις αποκομίσαι τα χαροποιά ευαγγέλια· μη προλάβη τα βρέφη με, Δέσποτα, α δια σε τον προς Ηρώδου φόνον υπέμεινε· νήπιά εισι και γοργά και ευκίνητα· εγώ δε γέρων και βραδύς και δυσκίνητος· και δέδοικα, μήπως ταχύτερον παραδραμόντα με, μεγίστων ούτως και λαμπρών αγαθών άγγελοι τοις του γένους Προπάτορσι γένωνται».