Φαήλος Κρανιδιώτης
*δικηγόρος
Αυτά που συμβαίνουν με την κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα από μια άποψη είναι χρήσιμα. Μας θυμίζουν πως υπάρχουν πιο ουσιαστικά διακυβεύματα, όπως η ελευθερία και η συλλογική μας ασφάλεια. Μας θυμίζουν ότι η Ελλάδα, στην οποία συμπεριλαμβάνω την Κύπρο και τη Βόρειο Ηπειρο, δεν είναι ένα ιπτάμενο νησί, σαν τη φανταστική χώρα που περιγράφει ο Τζόναθαν Σουίφτ στα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ», χωρίς αλληλεπιδράσεις με όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τους εχθρούς δεν τους διαλέγεις. Σε διαλέγουν. Δεν ξύπνησε μια μέρα κάποια ελληνική κυβέρνηση και, ξύνοντας το κεφάλι της, σκέφτηκε: «Ποιον να έχω εχθρό; Δεν διαλέγω την Τουρκία;» Η Ιστορία έφερε τον λαό μας σε αυτή τη γωνιά του κόσμου και αντί για Λουξεμβούργιους τραπεζίτες, καλλίπυγες Δανές, Ολλανδούς καλλιεργητές τουλίπας ή Φλαμανδούς γελαδάρηδες, μας έστειλε για γείτονες τους γιους του ληστή Ερτογρούλ και τα πλήθη των εξωμοτών ομοίων μας. Το μείγμα του κεντροασιατικού τουρκισμού με το Ισλάμ έφτιαξε έναν πολύ επιθετικό γείτονα. Στην αρχέγονη αυτή πάλη υπάρχουν τόσο βαθιές διαφορές κουλτούρας, νοοτροπίας, θρησκευτικές, αντίληψης της αξίας της ανθρώπινης ζωής, της ανεκτικότητας, τις οποίες με τύφλωση αρνούνται να αποδεχτούν οι διάφορες εκδοχές του ενδοτισμού, είτε φορούν τον μανδύα του αριστερού σκυφτού και ουτοπικού διεθνισμού είτε τον μανδύα της σώφρονος κολωνακιώτικης Δεξιάς της «μικράς αλλά εντίμου Ελλάδος», που όλα τα θεωρούν βάρη και προς συζήτηση. Την Κύπρο, τη Θράκη, το Αιγαίο.
Πονάει η ψυχή μου που σας το λέω, θα στεναχωρηθείτε, αλλά, αδέρφια, ο κόσμος της πανανθρώπινης αγάπης δεν υπάρχει. Γκαραντί και σας κολλάω και μεγαρόσημο στη βεβαίωση. Και δεν τον βλέπω τον αγγελικό κόσμο να έρχεται στο υπόλοιπο προσδοκώμενο του βίου μου. Ο χαλκέντερος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις δηλώσεις του για τα εκατοστά πεντηκοστά γενέθλιά του χλωμό το βλέπω να σας αναγγείλει την παγκόσμια ειρήνη.
Ο τρόπος που ενεργεί η τουρκική ηγετική συμμορία δεν είναι καινούργιος. Το know how είναι επεξεργασμένο εδώ και αιώνες στον Τζιχάντ που έκαναν οι Σελτζούκοι και οι Οθωμανοί. Κι αυτό που έγινε στην Κύπρο το 1974 ένα είδος Τζιχάντ ήταν, τι νομίζετε; Είχε απ’ όλα τα κομφόρ. Προηγήθηκε μακρά περίοδος απειλών, τραμπουκισμών, βάλανε και τ’ αδέρφια μας οι Αγγλοι το χεράκι τους. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι η δική μας προδοτική ηλιθιότητα, άνοιξε η κερκόπορτα στις σφαγές κι εκτελέσεις αμάχων, στους ομαδικούς βιασμούς, στη λεηλασία, στην τρομοκρατία και στην εθνοκάθαρση, στη βεβήλωση εκκλησιών και μοναστηριών.
Οι γνωστοί διακομματικοί ανανιστές, που το 2004 καθύβριζαν τον Τάσσο και παίρνανε φράγκα κι οδηγίες από τις πρεσβείες, μαζί με τους εκ πεποιθήσεως άμισθους «χρήσιμους ηλιθίους» του τουρκικού ισλαμοφασισμού, των σχεδίων της δόλιας Αλβιώνος και των καψοκαλύβηδων «δημοκρατικών» του State Department, ψιθυρίζουν και θα ήθελαν πολύ να πουν φωναχτά πως όσα συμβαίνουν με την τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, όσα γενικά συμβαίνουν εδώ και μισό αιώνα στην Κύπρο είναι κυπροτουρκική διαφορά. Θέλουν να τα μοιραστούμε όλα, να τα κλείσουμε όλα τσάτρα πάτρα για να ασχοληθούμε απερίσπαστοι με τη νεοφιλελεύθερη ή ψευτοπροοδευτική άπατρι ομφαλοσκόπηση. Νομίζουν, σαν τα μωρά οι μωροί, πως θα βάλουν τα κρινένια χεράκια τους να καλύψουν τα μάτια τους κι αφού δεν θα βλέπουν τον Ερντογάν, το «Μπαρμπαρός» και τον κατσαπλιάδικο τσαμπουκά του, τότε απλά δεν υπάρχει. Μόλις, όμως, τραβήξουν τα χεράκια τους, όλα θα είναι εκεί.
Το Κυπριακό είναι και ελληνοτουρκική διαφορά. Είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά είναι και ελληνοτουρκική διαφορά διότι εκεί ζουν Ελληνες και από την τυχόν εξέλιξη του θέματος εξαρτάται η ασφάλεια του όλου Ελληνισμού. Οι κάτοικοι της Ορεστιάδας και της Λευκωσίας έχουν εξαρτώμενη μοίρα και συμφέροντα, διότι οι Τούρκοι, είτε με το πηλήκιο του κεμαλικού φασίστα είτε με το τουρμπάνι του ισλαμοφασίστα, μας βλέπουν ως κάτι ενιαίο, έχουν ενιαίο επεκτατικό σχέδιο, είναι ενιαίος ο κίνδυνος κι η απειλή.
Ενα μέρος της ψευτοελίτ που έχουμε κι υποδύεται, πού και πού, όταν δεν γυρίζει στα σκυλάδικα και στη Μύκονο, την αστική τάξη έχει λίγα να χάσει. Εξω έχει τα λεφτά της και δεν έχει βίλες στον Εβρο, ούτε στο Αγαθονήσι. Και στην Κύπρο γι’ αυτούς, ας πάει και το παλιάμπελο, αρκεί οι αεριτζίδικες μπίζνες τους να μην επηρεαστούν. Κι αυτό ισχύει και για το μέρος της ανεξαρτησιακής ελίτ της Κύπρου, που θα ’θελε κι αυτό να κλείσει το ενοχλητικό ζήτημα όπως όπως και να χτίσει ακόμη μερικά ξενοδοχεία στα Κατεχόμενα κυριολεκτικά πάνω στο κύμα.
Οι απλοί άνθρωποι όμως στη Θράκη, στα νησιά μας, στην ελεύθερη Κύπρο έχουν μόνο τη γη τους και τη δουλειά τους. Εχουν τα περιβόλια και τα λιοστάσια τους, το πατρικό τους που φροντίζουν ως ξωκλήσι των παιδικών τους χρόνων κι ό,τι οι ίδιοι έχτισαν για τα παιδιά τους. Κι η γη δεν έχει κρίκους να την πάρουν στον ώμο και να πάνε στην Ελβετία, αν ποτέ γίνει η στραβή και δεν κόψουμε τον βήχα στους ισλαμοφασίστες, είτε με το καλό, όπως εύχομαι, είτε με το άγριο. Κι αυτό απαιτεί ενότητα, αποφασιστικότητα, θυσίες και την επίγνωση πως κανείς άλλος δεν θα αγωνιστεί για μας, κανείς δεν θα κάνει περισσότερα απ’ ό,τι οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
*δικηγόρος
Αυτά που συμβαίνουν με την κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα από μια άποψη είναι χρήσιμα. Μας θυμίζουν πως υπάρχουν πιο ουσιαστικά διακυβεύματα, όπως η ελευθερία και η συλλογική μας ασφάλεια. Μας θυμίζουν ότι η Ελλάδα, στην οποία συμπεριλαμβάνω την Κύπρο και τη Βόρειο Ηπειρο, δεν είναι ένα ιπτάμενο νησί, σαν τη φανταστική χώρα που περιγράφει ο Τζόναθαν Σουίφτ στα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ», χωρίς αλληλεπιδράσεις με όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τους εχθρούς δεν τους διαλέγεις. Σε διαλέγουν. Δεν ξύπνησε μια μέρα κάποια ελληνική κυβέρνηση και, ξύνοντας το κεφάλι της, σκέφτηκε: «Ποιον να έχω εχθρό; Δεν διαλέγω την Τουρκία;» Η Ιστορία έφερε τον λαό μας σε αυτή τη γωνιά του κόσμου και αντί για Λουξεμβούργιους τραπεζίτες, καλλίπυγες Δανές, Ολλανδούς καλλιεργητές τουλίπας ή Φλαμανδούς γελαδάρηδες, μας έστειλε για γείτονες τους γιους του ληστή Ερτογρούλ και τα πλήθη των εξωμοτών ομοίων μας. Το μείγμα του κεντροασιατικού τουρκισμού με το Ισλάμ έφτιαξε έναν πολύ επιθετικό γείτονα. Στην αρχέγονη αυτή πάλη υπάρχουν τόσο βαθιές διαφορές κουλτούρας, νοοτροπίας, θρησκευτικές, αντίληψης της αξίας της ανθρώπινης ζωής, της ανεκτικότητας, τις οποίες με τύφλωση αρνούνται να αποδεχτούν οι διάφορες εκδοχές του ενδοτισμού, είτε φορούν τον μανδύα του αριστερού σκυφτού και ουτοπικού διεθνισμού είτε τον μανδύα της σώφρονος κολωνακιώτικης Δεξιάς της «μικράς αλλά εντίμου Ελλάδος», που όλα τα θεωρούν βάρη και προς συζήτηση. Την Κύπρο, τη Θράκη, το Αιγαίο.
Πονάει η ψυχή μου που σας το λέω, θα στεναχωρηθείτε, αλλά, αδέρφια, ο κόσμος της πανανθρώπινης αγάπης δεν υπάρχει. Γκαραντί και σας κολλάω και μεγαρόσημο στη βεβαίωση. Και δεν τον βλέπω τον αγγελικό κόσμο να έρχεται στο υπόλοιπο προσδοκώμενο του βίου μου. Ο χαλκέντερος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις δηλώσεις του για τα εκατοστά πεντηκοστά γενέθλιά του χλωμό το βλέπω να σας αναγγείλει την παγκόσμια ειρήνη.
Ο τρόπος που ενεργεί η τουρκική ηγετική συμμορία δεν είναι καινούργιος. Το know how είναι επεξεργασμένο εδώ και αιώνες στον Τζιχάντ που έκαναν οι Σελτζούκοι και οι Οθωμανοί. Κι αυτό που έγινε στην Κύπρο το 1974 ένα είδος Τζιχάντ ήταν, τι νομίζετε; Είχε απ’ όλα τα κομφόρ. Προηγήθηκε μακρά περίοδος απειλών, τραμπουκισμών, βάλανε και τ’ αδέρφια μας οι Αγγλοι το χεράκι τους. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι η δική μας προδοτική ηλιθιότητα, άνοιξε η κερκόπορτα στις σφαγές κι εκτελέσεις αμάχων, στους ομαδικούς βιασμούς, στη λεηλασία, στην τρομοκρατία και στην εθνοκάθαρση, στη βεβήλωση εκκλησιών και μοναστηριών.
Οι γνωστοί διακομματικοί ανανιστές, που το 2004 καθύβριζαν τον Τάσσο και παίρνανε φράγκα κι οδηγίες από τις πρεσβείες, μαζί με τους εκ πεποιθήσεως άμισθους «χρήσιμους ηλιθίους» του τουρκικού ισλαμοφασισμού, των σχεδίων της δόλιας Αλβιώνος και των καψοκαλύβηδων «δημοκρατικών» του State Department, ψιθυρίζουν και θα ήθελαν πολύ να πουν φωναχτά πως όσα συμβαίνουν με την τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, όσα γενικά συμβαίνουν εδώ και μισό αιώνα στην Κύπρο είναι κυπροτουρκική διαφορά. Θέλουν να τα μοιραστούμε όλα, να τα κλείσουμε όλα τσάτρα πάτρα για να ασχοληθούμε απερίσπαστοι με τη νεοφιλελεύθερη ή ψευτοπροοδευτική άπατρι ομφαλοσκόπηση. Νομίζουν, σαν τα μωρά οι μωροί, πως θα βάλουν τα κρινένια χεράκια τους να καλύψουν τα μάτια τους κι αφού δεν θα βλέπουν τον Ερντογάν, το «Μπαρμπαρός» και τον κατσαπλιάδικο τσαμπουκά του, τότε απλά δεν υπάρχει. Μόλις, όμως, τραβήξουν τα χεράκια τους, όλα θα είναι εκεί.
Το Κυπριακό είναι και ελληνοτουρκική διαφορά. Είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά είναι και ελληνοτουρκική διαφορά διότι εκεί ζουν Ελληνες και από την τυχόν εξέλιξη του θέματος εξαρτάται η ασφάλεια του όλου Ελληνισμού. Οι κάτοικοι της Ορεστιάδας και της Λευκωσίας έχουν εξαρτώμενη μοίρα και συμφέροντα, διότι οι Τούρκοι, είτε με το πηλήκιο του κεμαλικού φασίστα είτε με το τουρμπάνι του ισλαμοφασίστα, μας βλέπουν ως κάτι ενιαίο, έχουν ενιαίο επεκτατικό σχέδιο, είναι ενιαίος ο κίνδυνος κι η απειλή.
Ενα μέρος της ψευτοελίτ που έχουμε κι υποδύεται, πού και πού, όταν δεν γυρίζει στα σκυλάδικα και στη Μύκονο, την αστική τάξη έχει λίγα να χάσει. Εξω έχει τα λεφτά της και δεν έχει βίλες στον Εβρο, ούτε στο Αγαθονήσι. Και στην Κύπρο γι’ αυτούς, ας πάει και το παλιάμπελο, αρκεί οι αεριτζίδικες μπίζνες τους να μην επηρεαστούν. Κι αυτό ισχύει και για το μέρος της ανεξαρτησιακής ελίτ της Κύπρου, που θα ’θελε κι αυτό να κλείσει το ενοχλητικό ζήτημα όπως όπως και να χτίσει ακόμη μερικά ξενοδοχεία στα Κατεχόμενα κυριολεκτικά πάνω στο κύμα.
Οι απλοί άνθρωποι όμως στη Θράκη, στα νησιά μας, στην ελεύθερη Κύπρο έχουν μόνο τη γη τους και τη δουλειά τους. Εχουν τα περιβόλια και τα λιοστάσια τους, το πατρικό τους που φροντίζουν ως ξωκλήσι των παιδικών τους χρόνων κι ό,τι οι ίδιοι έχτισαν για τα παιδιά τους. Κι η γη δεν έχει κρίκους να την πάρουν στον ώμο και να πάνε στην Ελβετία, αν ποτέ γίνει η στραβή και δεν κόψουμε τον βήχα στους ισλαμοφασίστες, είτε με το καλό, όπως εύχομαι, είτε με το άγριο. Κι αυτό απαιτεί ενότητα, αποφασιστικότητα, θυσίες και την επίγνωση πως κανείς άλλος δεν θα αγωνιστεί για μας, κανείς δεν θα κάνει περισσότερα απ’ ό,τι οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου