Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Η «κατεδάφιση» της συμμαχίας ΗΠΑ - Τουρκίας συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς. Το... ξεβράκωμα του επίδοξου σουλτάνου γίνεται πλέον στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων που αποτελούν την κύρια έκφραση του αμερικανικού κατεστημένου. Στο editorial της, η «WSJ», το περασμένο Σάββατο, ανέφερε ξεκάθαρα ότι είναι αναπόφευκτο συμπέρασμα πως οι ΗΠΑ πρέπει να αναζητήσουν άλλον σύμμαχο στην περιοχή, μετά την άρνηση του Ερντογάν να συμπαραταχθεί μαζί τους κατά του ISIS και ότι θα πρέπει η αμερικανική αεροπορική βάση στην Τουρκία να μεταφερθεί αλλού. Προτείνει μάλιστα η βάση, που τώρα βρίσκεται στο Ιντσιρλίκ, να μεταφερθεί στο Κουρδιστάν!
Πού να φανταζόταν ο ελάχιστος και μαρτυριάρης Σημίτης αυτή την εξέλιξη των αμερικανοκουρδικών σχέσεων...
Η ιστορική και η γεωπολιτική γνώση δεν είναι το φόρτε των ψευτοεκσυγχρονιστών, που επιτάχυναν την παρακμή μας και σήμερα με θρασύτητα επιτίθενται στον Κώστα Καραμανλή. Πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι σήμερα ο ρόλος της Ελλάδας, με τι ηθικό πλεονέκτημα στο όλο Κουρδιστάν, εάν η τότε κυβέρνηση είχε συμπεριφερθεί με σθένος υπέρ των εθνικών συμφερόντων και της νομιμότητας και όχι ως διεθνής ρουφιάνος.
Η «WSJ» αναφέρει επίσης ότι η «τουρκική κυβέρνηση, μέλος του ΝΑΤΟ, έχει σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να ενεργεί ως σύμμαχος των ΗΠΑ και φίλος της Δύσης». Το δημοσίευμα τελείωνε με την εξής φράση: «Μπορεί η Αμερική να μην έχει πια φίλους στην Αγκυρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει προοπτικές στη Μέση Ανατολή».
Ο Φράνσις Ρικιαρντόνε, ο μέχρι πριν από λίγους μήνες πρέσβης των ΗΠΑ στην Αγκυρα, σε δηλώσεις του που έκαναν τον γύρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου, κατηγορεί ξεκάθαρα την Τουρκία ως συνεργάτη της Ταξιαρχίας Αλ Νούσρα, παρακλαδιού της Αλ Κάιντα στη Συρία, αλλά και άλλων ισλαμικών τρομοκρατικών ομάδων.
Μόλις προχθές, οι «New York Times», σε πρωτοσέλιδο άρθρο του Ceylan Yeginsu με τίτλο «Το ISIS αντλεί σταθερό ρεύμα εθελοντών από την Τουρκία», ξεσκέπασαν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία: Δεν είναι μόνο το «φρουραρχείο» του ISIS στην Κωνσταντινούπολη, υπό την κάλυψη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στο προπύργιο του Ερντογάν, στο Φατίχ. Το ίδιο συμβαίνει στη συνοικία Χατζημπαϊράμ της Αγκυρας, που έχει έξι τζαμιά αλλά κανένα σχολείο. Εκατό εθελοντές από τη γειτονιά αυτήν πολεμούν με το ISIS. Οταν είναι στην πρώτη γραμμή, η αμοιβή των ισλαμοφασιστών φονιάδων είναι 150 δολάρια ημερησίως, χώρια η δωρεάν παροχή οτιδήποτε άλλου χρειάζονται. Τα ΜΜΕ στην Τουρκία υπολογίζουν περίπου σε 1.000 τους Τούρκους εθελοντές στο ISIS. Δεν είναι, όμως, μόνο στο Χατζημπαϊράμ ή στην Κωνσταντινούπολη όπου οι Αρχές συγκαλύπτουν και υποστηρίζουν τη φονική οργάνωση. Δεκάδες είναι τα κέντρα δραστηριότητας του ISIS σε όλη την Τουρκία. Πολλοί είναι οι Τούρκοι φανατικοί μουσουλμάνοι που θεωρούν το Χαλιφάτο του ISIS ως ευλογία και τη ζωή σε αυτό ως ζωή σύμφωνα με τις αληθινές επιταγές του Κορανίου, θεωρώντας το Ισλάμ στη σύγχρονη Τουρκία ως διεφθαρμένο, παρέκκλιση -αν όχι αίρεση- από τις επιταγές του Προφήτη.
Σωστά μου έλεγε προ ημερών ανώτατος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεών μας ότι, όταν εμπλέκεσαι με δίκτυα τρομοκρατών ή ναρκεμπόρων, διατρέχεις τον κίνδυνο τα δίκτυα αυτά να σε απορροφήσουν, να γίνεις μέρος του προβλήματος. Η Τουρκία του Ερντογάν παθαίνει ακριβώς αυτό: Γίνεται πλέον μέρος του προβλήματος, όχι όμως γιατί την απορροφά το τρομοκρατικό δίκτυο, αλλά διότι το πραγματικό δίκτυο, η μήτρα του κακού, είναι το ίδιο το τουρκικό κράτος. Το ISIS δεν είναι παρά προέκταση του δικτύου των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, του τουρκικού ΥΠΕΞ και των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το ISIS υπηρετεί τις επιδιώξεις του αφανούς χαλίφη του Χαλιφάτου. Μπροστά είναι ο Aλ Μπαγκντάτι, πίσω όμως από τη ματωμένη κουρτίνα βρίσκεται ο ίδιος ο Ερντογάν. Στόχος της Τουρκίας διά του ISIS είναι η ανατροπή του Μπασάρ Αλ Ασαντ, του μόνου υπερασπιστή των χριστιανών, ως απεδείχθη, και μοναδικού φυσικού συμμάχου της «τυφλής» Δύσης. Η δε Αγκυρα δεν θέλει την ανατροπή απλά για να επιστρέψει με επιρροή σε μια παλιά της επαρχία, αλλά και για να πιέσει το Ισραήλ, με το οποίο πλέον το ρήγμα είναι χαώδες. Ο Ερντογάν μπορεί να μην αισθάνεται ότι απειλείται από το παράδειγμα «αυθεντικού Ισλάμ» του ISIS και από τους Τούρκους εθελοντές που διευκολύνει, χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει για να σφάζουν χριστιανούς, Γεζίντι και σιίτες στη Συρία και στο Ιράκ. Και ίσως δεν αισθάνεται ότι απειλείται, διότι την περαιτέρω ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση της Τουρκίας την επιδιώκει πρωτίστως ο ίδιος. Είναι στις επόμενες σελίδες της -κάποτε κρυφής- ισλαμικής ατζέντας του, η οποία πλέον δεν είναι καθόλου κρυφή...
Η επερχόμενη διάρρηξη της αμερικανοτουρκικής συμμαχίας, μαζί με την τετελεσμένη ρήξη των σχέσεων Αγκυρας - Ισραήλ, συνιστούν μια μοναδική στην Ιστορία ευκαιρία για την Ελλάδα. Τι θα μας πείραζε, άραγε, μια μεγάλη αμερικανική αεροπορική βάση στην Κύπρο, με την προϋπόθεση να φύγει ο ισλαμικός στρατός κατοχής και να ανατραπούν τα δεδομένα της εισβολής; Τον άξονα «Ουάσινγκτον - Αθήνα - Λευκωσία - Τελ Αβίβ» και την απομόνωση της εχθρικής Τουρκίας τον συζητούν ήδη στα σοβαρά κύκλοι του αμερικανικού κατεστημένου, όπως το Hudson Institute. Το ζήτημα είναι ότι ο Βενιζέλος είναι ανίκανος να χειριστεί τέτοιο ζήτημα και πρέπει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να επιδιώξει την ελληνική παρέμβαση για την αξιοποίηση μιας ευκαιρίας η οποία δεν θα μας ξαναδοθεί…
Η «κατεδάφιση» της συμμαχίας ΗΠΑ - Τουρκίας συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς. Το... ξεβράκωμα του επίδοξου σουλτάνου γίνεται πλέον στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων που αποτελούν την κύρια έκφραση του αμερικανικού κατεστημένου. Στο editorial της, η «WSJ», το περασμένο Σάββατο, ανέφερε ξεκάθαρα ότι είναι αναπόφευκτο συμπέρασμα πως οι ΗΠΑ πρέπει να αναζητήσουν άλλον σύμμαχο στην περιοχή, μετά την άρνηση του Ερντογάν να συμπαραταχθεί μαζί τους κατά του ISIS και ότι θα πρέπει η αμερικανική αεροπορική βάση στην Τουρκία να μεταφερθεί αλλού. Προτείνει μάλιστα η βάση, που τώρα βρίσκεται στο Ιντσιρλίκ, να μεταφερθεί στο Κουρδιστάν!
Πού να φανταζόταν ο ελάχιστος και μαρτυριάρης Σημίτης αυτή την εξέλιξη των αμερικανοκουρδικών σχέσεων...
Η ιστορική και η γεωπολιτική γνώση δεν είναι το φόρτε των ψευτοεκσυγχρονιστών, που επιτάχυναν την παρακμή μας και σήμερα με θρασύτητα επιτίθενται στον Κώστα Καραμανλή. Πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι σήμερα ο ρόλος της Ελλάδας, με τι ηθικό πλεονέκτημα στο όλο Κουρδιστάν, εάν η τότε κυβέρνηση είχε συμπεριφερθεί με σθένος υπέρ των εθνικών συμφερόντων και της νομιμότητας και όχι ως διεθνής ρουφιάνος.
Η «WSJ» αναφέρει επίσης ότι η «τουρκική κυβέρνηση, μέλος του ΝΑΤΟ, έχει σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να ενεργεί ως σύμμαχος των ΗΠΑ και φίλος της Δύσης». Το δημοσίευμα τελείωνε με την εξής φράση: «Μπορεί η Αμερική να μην έχει πια φίλους στην Αγκυρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει προοπτικές στη Μέση Ανατολή».
Ο Φράνσις Ρικιαρντόνε, ο μέχρι πριν από λίγους μήνες πρέσβης των ΗΠΑ στην Αγκυρα, σε δηλώσεις του που έκαναν τον γύρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου, κατηγορεί ξεκάθαρα την Τουρκία ως συνεργάτη της Ταξιαρχίας Αλ Νούσρα, παρακλαδιού της Αλ Κάιντα στη Συρία, αλλά και άλλων ισλαμικών τρομοκρατικών ομάδων.
Μόλις προχθές, οι «New York Times», σε πρωτοσέλιδο άρθρο του Ceylan Yeginsu με τίτλο «Το ISIS αντλεί σταθερό ρεύμα εθελοντών από την Τουρκία», ξεσκέπασαν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία: Δεν είναι μόνο το «φρουραρχείο» του ISIS στην Κωνσταντινούπολη, υπό την κάλυψη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στο προπύργιο του Ερντογάν, στο Φατίχ. Το ίδιο συμβαίνει στη συνοικία Χατζημπαϊράμ της Αγκυρας, που έχει έξι τζαμιά αλλά κανένα σχολείο. Εκατό εθελοντές από τη γειτονιά αυτήν πολεμούν με το ISIS. Οταν είναι στην πρώτη γραμμή, η αμοιβή των ισλαμοφασιστών φονιάδων είναι 150 δολάρια ημερησίως, χώρια η δωρεάν παροχή οτιδήποτε άλλου χρειάζονται. Τα ΜΜΕ στην Τουρκία υπολογίζουν περίπου σε 1.000 τους Τούρκους εθελοντές στο ISIS. Δεν είναι, όμως, μόνο στο Χατζημπαϊράμ ή στην Κωνσταντινούπολη όπου οι Αρχές συγκαλύπτουν και υποστηρίζουν τη φονική οργάνωση. Δεκάδες είναι τα κέντρα δραστηριότητας του ISIS σε όλη την Τουρκία. Πολλοί είναι οι Τούρκοι φανατικοί μουσουλμάνοι που θεωρούν το Χαλιφάτο του ISIS ως ευλογία και τη ζωή σε αυτό ως ζωή σύμφωνα με τις αληθινές επιταγές του Κορανίου, θεωρώντας το Ισλάμ στη σύγχρονη Τουρκία ως διεφθαρμένο, παρέκκλιση -αν όχι αίρεση- από τις επιταγές του Προφήτη.
Σωστά μου έλεγε προ ημερών ανώτατος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεών μας ότι, όταν εμπλέκεσαι με δίκτυα τρομοκρατών ή ναρκεμπόρων, διατρέχεις τον κίνδυνο τα δίκτυα αυτά να σε απορροφήσουν, να γίνεις μέρος του προβλήματος. Η Τουρκία του Ερντογάν παθαίνει ακριβώς αυτό: Γίνεται πλέον μέρος του προβλήματος, όχι όμως γιατί την απορροφά το τρομοκρατικό δίκτυο, αλλά διότι το πραγματικό δίκτυο, η μήτρα του κακού, είναι το ίδιο το τουρκικό κράτος. Το ISIS δεν είναι παρά προέκταση του δικτύου των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, του τουρκικού ΥΠΕΞ και των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το ISIS υπηρετεί τις επιδιώξεις του αφανούς χαλίφη του Χαλιφάτου. Μπροστά είναι ο Aλ Μπαγκντάτι, πίσω όμως από τη ματωμένη κουρτίνα βρίσκεται ο ίδιος ο Ερντογάν. Στόχος της Τουρκίας διά του ISIS είναι η ανατροπή του Μπασάρ Αλ Ασαντ, του μόνου υπερασπιστή των χριστιανών, ως απεδείχθη, και μοναδικού φυσικού συμμάχου της «τυφλής» Δύσης. Η δε Αγκυρα δεν θέλει την ανατροπή απλά για να επιστρέψει με επιρροή σε μια παλιά της επαρχία, αλλά και για να πιέσει το Ισραήλ, με το οποίο πλέον το ρήγμα είναι χαώδες. Ο Ερντογάν μπορεί να μην αισθάνεται ότι απειλείται από το παράδειγμα «αυθεντικού Ισλάμ» του ISIS και από τους Τούρκους εθελοντές που διευκολύνει, χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει για να σφάζουν χριστιανούς, Γεζίντι και σιίτες στη Συρία και στο Ιράκ. Και ίσως δεν αισθάνεται ότι απειλείται, διότι την περαιτέρω ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση της Τουρκίας την επιδιώκει πρωτίστως ο ίδιος. Είναι στις επόμενες σελίδες της -κάποτε κρυφής- ισλαμικής ατζέντας του, η οποία πλέον δεν είναι καθόλου κρυφή...
Η επερχόμενη διάρρηξη της αμερικανοτουρκικής συμμαχίας, μαζί με την τετελεσμένη ρήξη των σχέσεων Αγκυρας - Ισραήλ, συνιστούν μια μοναδική στην Ιστορία ευκαιρία για την Ελλάδα. Τι θα μας πείραζε, άραγε, μια μεγάλη αμερικανική αεροπορική βάση στην Κύπρο, με την προϋπόθεση να φύγει ο ισλαμικός στρατός κατοχής και να ανατραπούν τα δεδομένα της εισβολής; Τον άξονα «Ουάσινγκτον - Αθήνα - Λευκωσία - Τελ Αβίβ» και την απομόνωση της εχθρικής Τουρκίας τον συζητούν ήδη στα σοβαρά κύκλοι του αμερικανικού κατεστημένου, όπως το Hudson Institute. Το ζήτημα είναι ότι ο Βενιζέλος είναι ανίκανος να χειριστεί τέτοιο ζήτημα και πρέπει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να επιδιώξει την ελληνική παρέμβαση για την αξιοποίηση μιας ευκαιρίας η οποία δεν θα μας ξαναδοθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου