Ο Απόστολος Ιάκωβος στό β' κεφάλαιο τής Καθολικής του επιστολής κάνει λόγο γιά τή νεκρή πίστη.
Παράξενο άκούγεται. Μπορεί μιά πίστη σ' ένα ζωντανό Θεό νά είναι νεκρή;
Κι όμως ναί! Πότε και πώς μπορεί νά συμβεί κάτι τέτοιο; Ό ίδιος μάς δίνει και τήν άπάντηση: «Ή πίστις», γράφει, «έάν μή έργα έχη, νεκρά έστι καθ' έαυτήν... δείξόν μοι τήν πίστιν σου έκ τών έργων σου...» (Ιακ. β' 17-18). Μιά πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή... άπόδειξέ μου τήν πίστη σου άπό τά έργα σου.
Σαφής, ξεκάθαρος ό λόγος τού Θεοϋ. Μάς δίνει τήν άφορμή νά έλέγξουμε τήν πίστη μας. Γνωρίζουμε πολλά γιά τήν πίστη μας, θά ισχυρισθεί κάποιος. Άπό τήν παιδική μας ήλικία άκούμε γιά τόν Θεό, γιά τήν έπί γής ζωή τού Κυρίου, γιά τά θαύματα, τή διδασκαλία, τή λύτρωση πού μάς προσέφερε διά της σταυρικής θυσίας και τής Άναστάσεώς Του. Μάθαμε νά έκκλησιαζόμαστε, νά τιμούμε τήν Παναγία μας, τούς Αγίους μας, νά πανηγυρίζουμε τις έορτές τους, νά προσφέρουμε τά δώρα μας, νά άνάβουμε λαμπάδες, θυμιάματα μπροστά στά είκονίσματά τους κ.ά.
Ναί. Άν όμως μείνουμε μόνο σ' αύτά, μικρή είναι ή ώφέλειά μας. Ή πίστη μας έτσι έχει μόνο έξωτερικές έκδηλώσεις εύσέβειας και μοιάζει μέ τό δένδρο έκείνο πού έχει πολλά και ώραΐα φύλλα, μά δέν έχει καθόλου καρπούς.
Μιά τέτοια πίστη μόνο μέ τύπους και έξωτερικά σχήματα είναι άκαρπη, άνώφελη. «Τί τό όφελος;», θά ρωτήσει ό άγιος Ιάκωβος, πίστη νά έχεις και έργα νά μήν έχεις; (Ιακ. β' 14). Μοιάζει μέ «κύμβαλον άλαλάζον» (Α' Κορ. ιγ' 1), τύμπανο δηλαδή πού προκαλεί μόνο θόρυβο και μέσα είναι άδειο, άρα άχρηστο, μιά τέτοια πίστη.
Ή ζωντανή πίστη, ή άληθινή πνευματικότητα, συνδυάζει τήν όρθή άποδοχή τών άληθειών πού ό ίδιος ό Κύριος μάς δίδαξε και τά έργα πού θ' άποδεικνύουν αύτή τή ζωντάνια τής πίστεώς μας. Έργα άγάπης, έλεημοσύνης, προσφοράς, θυσίας. "Εργα άγώνος, άρετής καί μετανοίας.
Τά έργα αύτά ολοκληρώνουν τήν εύσέβειά μας, τελειοποιούν τήν πίστη μας καί τήν άποδεικνύουν ζωντανή. Διότι, όπως τό σώμα χωρίς τήν ψυχή είναι νεκρό, έτσι και ή πίστη χωρ:ς τα έργα είναι νεκρή.
Αύτά τά έργα μάς βοηθούν νά πετάμε ψηλά πρός τόν ούρανό. Ένα πουλί γιά νά πετάξει ψηλά χρειάζεται καί τά δύο του φτερά, μία βάρκα γιά νά πλεύσει χρειάζεται δύο κουπιά. Καί ή πνευματική ζωή, λοιπόν, χρειάζεται καί τήν πίστη καί τά έργα.
Ό ιερός Χρυσόστομος θά μάς πει: «όπως στόν πόλεμο τά κατορθώματα δέν τά πετυχαίνουν έκείνοι πού λένε πολλά, άλλά έκείνοι πού πράττουν πολλά, έτσι λοιπόν καί έδώ στόν πνευματικό άγώνα ή νίκη δέν άνήκει σ' έκείνους πού λένε λόγια, άλλά σ' έκείνους πού πράττουν έργα» (ΕΠΕ 18, 386).
Οί ζωντανοί χριστιανοί μέ έργα είναι τό ζητούμενο τής έποχής μας. Οί άνθρωποι σήμερα ζητούν άπό έμάς τούς χριστιανούς πρώτα τά έργα μας νά δούν, τό παράδειγμά μας, καί στή συνέχεια άκούνε εύχαρίστως τά λόγια μας.
Αύτά τά «καλά μας έργα» είναι ή καλύτερη δοξολογία τοϋ Θεού. Τά βλέπουν οί συνάνθρωποι μας και δοξάζουν τόν «πατέρα ήμών τόν έν τοίς ούρανοίς» (Ματθ. ε' 16).
Άς μήν ξεχνάμε πώς τήν ώρα τής άπολογίας μας έν ήμέρα κρίσεως, ό Δίκαιος Κριτής αύτά τά έργα θά ζητήσει νά Τού παρουσιάσει ό καθένας μας, γιά νά έξασφαλίσουμε τήν αιώνια σωτηρία μας. Αύτά θά γίνουν τά κλειδιά πού θά άνοίξουν τήν πόρτα τού Παραδείσου.
Αγωνιζόμαστε νά έχουμε τέτοια έργα; Μακάρι νά τό κάνουμε. Τότε θά άξιωθεί καθένας μας νά άκούσει άπό τά χείλη τού Χριστού μας αύτά τά εύτυχισμένα λόγια: «Είσελθε είς τήν χαράν τοϋ Κυρίου σου»!
Πηγή "Ο ΣΩΤΗΡ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου