Η εξαπάτηση των πιστών (Β' )




Οι αντορθόδοξες εκδηλώσεις των Λατινοφρόνων ποιμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι επίσης πολλές. Χαρακτηριστικώτερες είναι οι «συμπροσευχές» , η μνημόνευση σε ακολουθίες του ονόματος του πάπα, ως Ορθοδόξου επισκόπου, τα «συλλείτουργα» παπών και Πατριαρχών, η διείσδυση της φράγκικης θεολογίας στο χώρο της Ορθοδοξίας, η μετάδοση των αχράντων μυστηρίων σε πιστούς των Λατίνων, που σημαίνει «Κοινό Ποτήριο». Αυτό υπάρχει όταν από το ίδιο άγιο Ποτήριο κοινωνούν όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, αλλά και Λατίνοι, όπως έγινε σε πολλές περιπτώσεις, τελευταία δε, στη Ραβέννα το 2002, όπου ο Βαρθολομαίος και ο Αναστάσιος της Αλβανίας «κοινώνησαν» αδιάκριτα Ορθοδόξους και παπικούς! Άλλες εκδηλώσεις των Λατινοφρόνων Ιεραρχών είναι οι διάλογοι, όπως εκείνος της «αγάπης» και ο λεγόμενος «θεολογικός»,. Για τον τελευταίο, ο Αθηναγόρας δεν έτρεφε καμία ελπίδα και εκτίμηση, ιδιαίτερα δε για τους δικούς του θεολόγους του ! Αλλʼ ούτε και κανένας Ορθόδοξος πιστός είναι δυνατόν να τρέφει κάποια ελπίδα και εκτίμηση στο «Θεολογικό διάλογο», όπως γίνεται. Ούτε επίσης είναι δυνατόν ποτέ κανένας Ορθόδοξος πιστός να τρέφει ελπίδα και εκτίμηση και στους προσκείμενους στους Λατινόφρονες του Φαναρίου θεολόγους, αλλά για άλλους λόγους από εκείνους του Αθηναγόρα.
Ο «θεολογικός διάλογος» του Αθηναγόρα, γίνεται, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία (!) με βάση τα «ενούντα» και όχι τα «διαιρούντα» την Ορθοδοξία και παπισμό θεολογικά ζητήματα. Συζητούν δηλ. οι Λατινόφρονες θεολόγοι με τους Λατίνους «αδελφούς» τους, και αποφασίζουν ότι συμφωνούν, στα όσα .....δεν διαφωνούν εκ των προτέρων!
Επίσης, οι κοινές συμφωνίες, όπως εκείνη του Μπαλαμάντ το 1993, με την οποία αναγνωρίστηκε η Ουνία, ως ορθόδοξη κατάσταση.
Ακόμα, η ανταλλαγή επισκέψεων, μεταξύ Λατίνων και Λατινοφρόνων ηγετών, με κακόδοξες φιέστες τόσο στη Κωνσταντινούπολη , όσο και στο Βατικανό, αλλά και την Ελλάδα, την οποία για πρώτη φορά μετά το σχίσμα επισκέφθηκε ο αιρετικός πάπας. Όλα αυτά, αν συνέβαιναν σε παληότερες εποχές, όχι μόνο οι ποιμένες της Εκκλησίας, αλλά και όλοι οι πιστοί, θα «ξεσηκώνονταν»! Θα έπαυαν την «κοινωνία» με κάθε αιρετικό επίσκοπο και με όσους «κοινωνούσαν» μαζί του.
Αυτό σημαίνει, ότι όσοι διέκοπταν την «κοινωνία» μαζί του, αυτοί και μόνο θα παρέμειναν στην Εκκλησία. Αντίθετα, όσοι ανάξιοι ποιμένες προσχωρούσαν στην κακοδοξία, όπως κάνουν σήμερα οι Λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, θα εθεωρείτο ότι είχαν αποκόψει μόνοι τους τον εαυτό τους από την Εκκλησία.
Από τη στιγμή που κάποιο μέλος της Εκκλησίας, οποιαδήποτε θέση κιʼ αν κατέχει στο σώμα της, περιπέσει σε κακοδοξία, ή «κοινωνεί» με έναν από αυτούς, που έπεσαν στην αίρεση, δεν εξακολουθεί να είναι μέλος της. Ούτε Πατριάρχης μπορεί να είναι, ούτε Αρχιεπίσκοπος ή επίσκοπος, ούτε ιερεύς ή μοναχός, ούτε καν απλό μέλος της, ούτε μπορεί να λέγεται χριστιανός!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου