ΕΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Με την χάρη του τρισάγιου Θεού, ήδη διανύσαμε το περισσότερο της νηστείας του τεσσαρακονθημέρου πέλαγος. Τούτη η Πέμπτη Κυριακή των νηστειών αποτελεί το προανάκρουσμα της Άγιας και Μεγάλης Εβδομάδος. Ο κόπος ο πνευματικός υπερεπερίσευσεν και η Εκκλησία μας όρισε να τιμάται την Κυριακή αυτή μια μορφή, πρότυπο νηστείας και μετανοίας, η οσία Μαρία η Αιγυπτία, που μας δείχνει με τον βίο της τον δρόμο της πνευματικής τελειότητος. Αλλά και το ευαγγέλιο που διαβάζεται στη θεία λειτουργία αναφέρεται προφανώς στην προετοιμασία-προειδοποίηση του Χριστού στους μαθητές Του προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα επερχόμενα γεγονότα όσο γίνεται πιο ψύχραιμα, αφετέρου να διασκεδάσει την λαθεμένη γνώμη τους για τη βαθύτερη ουσία-σημασία αυτών των γεγονότων.

Προειδοποιεί τους μαθητές Του, ο Χριστός μας, για τα μελλούμενα να επισυμβούν όσον ούπω, στον Υιό του Ανθρώπου. Με την παράθεση ρημάτων σκληρών, περιγραφικά των βασάνων προσπαθεί να αφυπνίσει τις υπάρξεις τους: «παραδοθήσεται», «κατακρινούσιν αυτόν θανάτω», «παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσιν», «εμπαίξουσιν», «μαστιγώσουσιν», «εμπτύσουσιν», «απεκτενούσιν» και «επωδό τούτων» ότι «τη τρίτη ημέρα αναστήσεται».

Και όμως οι απόστολοι παρακάμπτοντας την σκληρότητα της αφηγήσεως μεταθέτουν το ενδιαφέρον όχι στα βάσανα του Χριστού αλλά στο ελπιδοφόρο «τη τρίτη ημέρα αναστήσεται». Γι αυτό και επιζητούν ανταλλάγματα. Ίσως είναι πρόθυμοι να πιουν το πικρό των βασάνων ποτήριο, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα αποκομίσουν οφέλη. Για να μην πάνε αμισθή οι καταβαλλόμενοι κόποι τους, ζητούν πρωτοκαθεδρίες, ζητούν να συμμετάσχουν στον δοξασμό του Χριστού. Ίσως, σήμερα, σε μας που γνωρίζουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού, να μας φαίνονται τα αιτήματα των αποστόλων πεζά, όμως η πεζότητα αυτή είναι πριν την επιφοίτηση του Άγιου Πνεύματος που θα τους αποκαλύψει «πάσαν την αλήθειαν».

Προχωρώντας ακόμη περισσότερο ο Χριστός μας, για να τους καθησυχάσει  από την αναταραχή που δημιουργήθηκε στον κύκλο των μαθητών Του, τους προσγειώνει στην ανθρώπινη πραγματικότητα και στην υποχρέωσή τους να υπερβούν αυτήν την ανθρώπινη πραγματικότητα που είναι το απείκασμα του μεταπτωτικού ανθρώπου και τον οποίο μεταπτωτικό άνθρωπο έρχεται ο  νέος Αδάμ-Χριστός να αποκαταστήσει με τα Πάθη, την Σταύρωση Του και την Ανάστασή Του.

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος με τον εγωισμό του περιορίζει την παραδείσια ευτυχία του στο να βλέπει τον εαυτό του ως άρχοντα του κόσμου τούτου, ως κοσμοκράτορα της κτίσεως. Σε αντίθεση με τον καινούργιο άνθρωπο, τον αναγεννημένο εν Χριστώ ο οποίος με την αυτεπίγνωση των ορίων του, βλέπει τον εαυτό του σαν διάκονο της κτίσεως, των ανθρώπων και του θεού, που με την υπακοή του στο θέλημα του Θεού Δημιουργού φυλάσσει τον παράδεισο μέσα στον οποίο απολαμβάνει τα όποια ωφελήματα της παραδείσιας ζωής. Και αποκτά «χάριτι Θεού» το δικαίωμα να πολιτογραφηθεί ουρανοπολίτης, βιώνοντας ακατάπαυστα το ανέσπερο φως της Αναστάσεως Χριστού.