Ο Θεός είναι
επάνω παντός συλλογισμού. Δια της κτίσεως μανθάνομεν σχετικώς περί της σοφίας
του Θεού, της δυνάμεως, της απειρίας, της ωραιότητος, αλλ’ αυτά είναι απλαί
καταφάσεις, αι οποίαι δεν εξαντλούν την γνωστικήν ικανότητα της ψυχής και τας
θείας εφέσεις της. Αλλά πέραν της καταφατικής ταύτης γνώσεως, αισθανόμεθα την
ανάγκην της αποφατικής αγνωσίας, η οποία θα μας υψώση ύπερθεν της φύσεως, θα
μας προσεγγίση δι’ «αγνώστου» τρόπου εις τον Θεόν και θα μας κορέση θαυμασμού
και εκστατικού θείου έρωτος και αγίας γνώσεως. Και θα έλθη ο Χριστός – «της
Ερήμου ο φίλος» -- εντός της ερήμου εγκοσμίων εφέσεων και παθών καρδίας μας, να
«ποιήση μονήν», κατά την «φίλην φωνήν» Του. Και εις της μυστικής μας ενώσεως το
όργιον, θα μας αποκαλύψει τον Πατέρα και το Πνεύμα. Και εντεύθεν θα ακούσωμεν
ρήματα άρρητα, «α ουκ εξόν λαλήσαι ανθρώπω», Αυτή είναι η Ορθόδοξος οδός
«γνώσεως» και επιστροφής εις το «καθ’ ομοίωσιν».
Αλλά πέραν της καταφατικής ταύτης γνώσεως, αισθανόμεθα την ανάγκην της αποφατικής αγνωσίας, η οποία θα μας υψώση ύπερθεν της φύσεως ...
ΑπάντησηΔιαγραφήκυπριανός χ
Νομίζω, χρειάζεται διόρθωση το ανωτέρω (δεν γνωρίζω πόθεν είναι προερχόμενο).
Αν δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, τότε δεν είναι σωστό να γράφουμε "αισθανόμεθα την ανάγκην της αποφατικής αγνωσίας". Η γνώση είναι είτε καταφατική, είτε αποφατική. Η αποφατική γνώση δηλώνεται με το "γνώσιν άγνωστον γνώναι η παρθένος", το οποίο όμως φιλολογικά δεν διατυπώνεται - και - ως "αποφατική αγνωσία". Η ορθή φραστική διατύπωση είναι "αποφατική γνώσις", δηλαδή, γνώσις αφαιρετική.
Η καταφατική γνώσις είναι, θα λέγαμε, προσθετική. Λόγω όμως του κινδύνου που εμπερικλείουν οι καταφάσεις, όπου ο άγιος Θεός μπορεί να εξαντλείται στο περατό των ανθρώπινων γνωστικών ικανοτήτων, γι΄ αυτό γίνεται δεκτή και η αποφατική γνώσις.
http://anastasiosk.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8108.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδελφέ ο παπα-Θερμός "ξαναχτύπησε"!