Με τη μάθηση αποκτά ο άνθρωπος την αυτοσυνειδησία του γνωρίζοντος, την
βεβαιότητα και την αίσθηση ότι είναι επαϊων. Γνωρίζει τάχα τα πάντα, οπότε
ακολουθεί η έπαρση, η κενοδοξία, η υπερηφάνεια. Το δε χειρότερο είναι η οίηση,
που όποιος προσβάλλεται από το δαίμονα αυτό, πολύ δύσκολα θεραπεύεται. Κι αυτό,
γιατί, όπως λένε οι σοφοί, το πνεύμα της οιήσεως επικάθεται στο κέντρο της
νοήσεως και δεν αφήνει το νού να δή την αλήθεια. Αν δε λάβη κανείς υπ’ όψη ότι
οι αρρώστειες αυτές της ψυχής υπάρχουν σπερματικά στις ψυχές μας σαν αδαμιαία
κληροδοσία, τότε είμαστε όλοι προσβεβλημένοι, αφού «τη εφέσει του καρπού της
γνώσεως εκπεπτώκαμεν…», κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την δογματική
παράδοση της Εκκλησίας. Συνεπώς η ίδια η έφεση του ειδέναι γεννάει την φυσίωση,
οπότε η αυτοσυνειδησία της γνώσεως από τους παιδευθέντες είναι μάλλον πρόσκομμα
στην οδό του αγιασμού, θεμελιώδη θέση της οποίας κατέχει η ταπείνωση, που είναι
η επίγνωση της αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου