Διάβασα το κείμενο του "Μητρ." Προύσης Ελπιδοφόρου Λαμπρινιάδη στην διαμάχη τους με την Τρίτη Ρώμη, και κράτησα τα εξής:

α) Ἡ διαλεκτικὴ σχέσις μεταξὺ Πρώτου καὶ συνόδου τὴν ὁποίαν διατυπώνει ὁ 34ος Ἀποστολικὸς κανών (ἀλλὰ καὶ ὁ 9ος καὶ ὁ 16ος τῆς Ἀντιοχείας κατὰ τοὺς ὁποίους σύνοδος ἄνευ πρώτου θεωρεῖται ἀτελής) …

β) Οἱ ἱεροὶ κανόνες (ὡς ὁ 3ος τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ 28ος τῆς Δ’ καὶ ὁ 36ος τῆς Πενθέκτης) ἱεραρχοῦν …

γ) Εἰς τὴν μακρόχρονον ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας πρῶτος εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης.

σ.σ. Το α) και το β) δείχνουν ότι όταν πρόκειται για τα σατανικά  πρωτεία εξουσίας, γνωρίζουν την ύπαρξη των Ιερών Κανόνων τους οποίους Ιερούς Κανόνες αποκαλούν «τείχη του αίσχους» («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» αρ.423, 15/7/1989, σ.6-7), όταν κοινωνούν με τους αιρετικούς!

Το γ) δείχνει καθαρά τον Ουνιτισμό της Ορθόδοξης "Εκκλησίας" με αρχηγό της παγκόσμιας "Εκκλησίας" τον αντίχριστο Πάπα! Για να γίνει αυτό πραγματικότητα χρειάζεται η εξής ομολογία:

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ :

...Αποκαλεί ο Παναγιώτατος τους Παπικούς «τίμια Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης» και «τιμιώτατους εκπροσώπους της Αυτού Αγιότητος του αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου». Τον πάπα «πεφιλημένο αδελφό» και το Βατικανό «σεβασμία και προσφιλή Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης».Τους προσφωνεί, δηλαδή όπως θα προσφωνούσε την αντιπροσωπεία κάποιου Ορθοδόξου Πατριαρχείου, ωσάν ο Παπισμός να μην αποτελεί αίρεση, ωσὰν να ήσαν μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

...Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει!