Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική.
Τριάντα χρόνια προ της πτώσεως του Βυζαντίου, ο μέγας μοναχός της Μονής του Στουδίου Ιωσήφ ο Βρυέννιος, εκήρυττεν εις το παλάτι και εις τον κόσμον ότι η υποδούλωσις εις τους Τούρκους είναι αναπόφευκτος δια τον αμαρτωλόν βίον των Βυζαντινών, από του Βασιλέως και του Πατριάρχου μέχρι του τελευταίου πολίτου και του εσχάτου Μοναχού. Και το Βυζάντιον έπεσε και υπεδουλώθη 400 χρόνια. Και αι οιμωγαί υψώθησαν μέχρις ουρανού… Έδωκεν ο Θεός και ηλευθερώθημεν. Αλλά πάλιν η αμαρτία κατέκλυσε παν το Ελληνικόν και εφθάσαμεν σήμερον εις το απελπιστικώτερον αδιέξοδον, που εγνώρισε ποτέ ο Ελληνισμός, και κατηντήσαμεν «ονειδισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών». Και διατί όλα αυτά; Διατί αι συνεχιζόμεναι συμφοραί του Έθνους; Δια να συνέλθωμεν από την αμαρτωλόν νάρκην, άρχοντες και αρχόμενοι, Επίσκοποι και Μοναχοί. Διότι η αμαρτία επλεόνασεν. Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική. Οι Ιεράρχαι μας ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς από μίαν κακώς εννοουμένην αγάπην και από την φενάκην ότι θα μας βοηθήσουν οι Παπικοί. Ολόκληρος η Ελλάς φλέγεται από την αμαρτίαν, την αθεϊαν, τον οικουμενισμόν, τον μασσωνισμόν, τας αιρέσεις. Πως λοιπόν αυτός ο δυστυχής λαός θα ίδη ειρήνην και ευτυχίαν; Και πώς να μη έρχεται η οργή του Θεού; Εάν θα ημπορούσαμεν να ίδωμεν με πνευματικά μάτια τους εξωτερικώς λαμπρούς φαινομένους Χριστιανούς μας, δεν θα εβλέπαμεν ειμή αθλίους, ρακενδύτους και καταπληγωμένας ψυχάς από την αμαρτίαν, την απιστίαν και τας αιρέσεις. Θα εβλέπαμεν ανθρώπους δίχως πνεύμα. Και ο πρώτος δι΄ ύδατος κατακλυσμός εγένετο με το αιτιολογικόν: «δια το είναι αυτούς σάρκας». Ας φοβηθώμεν τον δεύτερον κατακλυσμόν, τον δια πυρός, ως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, κατά τον οποίον «ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται!»….
Αυτήν την Παναγίαν Πίστιν κρατούμεν χάριτι Χριστού και ημείς
Σήμερον, κατόπιν
τόσης αντιπαπικής γραμματολογίας, είναι πολύ ευκολώτερον να μορφώση κανείς
φρόνημα περί της φύσεως του Παπισμού ή προ δύο αιώνων. Πατέρες σοφώτατοι και
αγιώτατοι, μεμαρτυρημένοι υπό Θεού, εξ αφορμής των Παπικών προκλήσεων και
μηχανορραφιών εν τη Ανατολή, πόσα δεν έγραψαν απογυμνούντες τον Παπισμόν από
κάθε απατηλόν ένδυμα και παρουσιάζοντες την φύσιν του εις πλέον ελεεινήν
μορφήν! Παραπέμπομεν όσους βούλονται να μάθουν την αλήθειαν, εις τους αγίους
της Εκκλησίας μας. Εις τον σοφώτατον Μοναχόν Ιωσήφ Βρυέννιον, εις τον Γεννάδιον
τον Σχολάριον, Δοσίθεον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν,
τον Μ. Φώτιον, τους εντεύθεν Πατριάρχας της Ανατολής όλους, πλην του Βέκκου,
του Μεταξάκη, του Αθηναγόρου και του τελευταίου κ. Βαρθολομαίου. Εις όλους τους
σοφούς διδασκάλους του γένους, αγίους Κοσμάν τον Αιτωλόν και Νικόδημον τον
Αγιορείτην, τους αγίους Αθανάσιον Πάριον, Μακάριον τον Κορίνθου και τον επί των
ημερών μας θαυματουργόν άγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, τον σοφώτατον Ευγένιον τον
Βούλγαρην. Παραπέμπομεν εις τα πλήθη των υπό λατινοφρόνων βασανισθέντων
Ομολογητών εν όλη τη Ανατολή και εξαιρέτως εν Αγίω Όρει. Και εις τον μέγαν
άγιον Μελέτιον τον Γαλησιώτην, όστις, λέγων ενώπιον του Μιχαήλ του Αζυμίτου ότι
«ημείς αποστρεφόμεθα τους Λατίνους, όχι δια το ετερόδοξον μόνον, αλλά και δια
την ενοικούσαν αυτοίς έμφυτον κακίαν», υπέστη εκρίζωσιν της γλώσσης και των
οδόντων του. Παραπέμπομεν, λοιπόν εις όλους, τους δια της γραφίδος και των
μαρτυρικών αιμάτων κρατύναντας την Ορθόδοξον Πίστιν, ακριβώς, απαραλλάκτως, όπως
την παρέδωκαν ημίν οι αυτόπται και υπηρέται του Λόγου. Αυτήν την Παναγίαν
Πίστιν κρατούμεν χάριτι Χριστού και ημείς, αντλούντες φως και γνώσιν και χάριν
εις εύκαιρον βοήθειαν. Και εμμένομεν…
Είναι δε άπορον: πως Ορθόδοξοι Χριστιανοί κληρικοί και Μοναχοί μάλιστα
γνωρίζοντες την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας, την απαιτουμένην ακρίβειαν περί
το δόγμα και την ηθικήν και την λατρείαν δεν εξεγείρονται κατά των ενωτικών
βουλών των συγχρόνων ενωτικών; Φρίττει
κανείς, όταν σκέπτεται το σκότος υπό του οποίου κατέχονται, όσοι ομιλούν
χαίροντες δια προσεγγίσεις και διαλόγους με τον Παπισμόν, ύστερα από την τόσον
σαφή διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων μας, ύστερα από τας αποβλήτους παλαιοτέρας
ενωτικάς κινήσεις, ύστερα από την αποκάλυψιν της ειδεχθούς ψυχοσυνθέσεως του
Παπισμού. Όταν αναλογίζεται τας φρικτάς αράς της Εκκλησίας και τα αναθέματα δια
πάσαν καινοτομίαν, όταν αναμιμνήσκεται των ωμών φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι
Παπικοί εις βάρος των Ορθοδόξων παλαιόθεν και μέχρις εσχάτων, τας υπουλότητας,
τους Ιησουϊτισμούς, την επηρμένην Παπικήν οφρύν, τας ατίμους διεισδύσεις εις
τον έντιμον χώρον της Ορθοδοξίας και όσα κακουργούσα διάνοια δύναται να συλλάβη
εις βάρος ακάκων και πιστών εις την Εκκλησίαν των…
Ἡ μεγαλύτερη προδοσία καί ὁ χειρότερος συμβιβασμός ὅλων τῶν αἰώνων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας
Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς:
Ἡ μεγαλύτερη προδοσία καί ὁ
χειρότερος συμβιβασμός ὅλων τῶν αἰώνων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι
αὐτός πού ἔγινε στήν διετία 1991-1993, κατά τήν ὁποία ἀνεγνωρίσθησαν ὡς ἔγκυρα
στό Σαμπεζύ καί στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τά μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν
Παπικῶν ἀντιστοίχως. Αὐτό σημαίνει ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι οἱ Παπικοί καί οἱ
Μονοφυσίτες, χωρίς να ἀποκηρύξουν οὐδεμία αἵρεσι καί παραμένοντας ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται,
ἔχουν τό ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο τους ἁγιάζει τά μυστήρια πού τελοῦν, ἀφ’ ἑτέρου
οἱ Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι πού τούς ἀπέκοψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία και τούς ἀνεθεμάτισαν
ἦσαν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, παρανοϊκοί καί διέπραξαν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων,
ἐφ’ ὅσον ἀπέκλεισαν ἀπό τήν σωτηρία καί τήν Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων ἄπειρα
πλήθη ἀνθρώπων. Ἐπί πλέον δε μέ αὐτές τίς ἀποφάσεις ἐδείξαμε ὅτι, τό νά εἶναι
κάποιοι ἐντός ἤ ἐκτός Ἐκκλησίας καί νά ἔχουν ἔγκυρα ἤ ἄκυρα μυστήρια, δέν εἶναι
θέμα κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου πίστεως καί αἱρέσεως ἀντιστοίχως, ἀλλά θέμα τό ὁποῖο
ρυθμίζεται ἀπό κάποια Σύνοδο ἤ διμερῆ ἐπιτροπή καί βεβαίως ἕνας τρόπος ἄγνωστος
σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων.
H συνισταμένη του συγχρόνου πολιτισμού...
Αμπώτιδες και παλίρροιαι των ενστίκτων και της ανθρωπίνης
θυμοσοφίας, ασταθή πνευματικά ρεύματα, που με ασύλληπτον ταχύτητα περιδινούνται
απειλητικώς επάνω από τα καθιερωμένα ιδανικά και τας χριστιανικάς αξίας,
ποικιλώνυμοι κοσμοθεωρίαι και ό,τι χαμερπές ως ιδέα υπάρχει, είναι το
κυριαρχούν γνώρισμα της εποχής. Η ύλη, ο δυναμισμός, ο ίλιγγος της μηχανικής
προόδου, που αφαιρεί κάθε πιθανότητα ηρέμου διαβιώσεως, η ηθική διαστροφή, η
λατρεία του Εγώ, η ανερμάτιστος πίστις εις σύγχρονα είδωλα, τέλος, η πάνδημος
ροπή εις ταπεινάς απολαύσεις, όλος αυτός ο ακατονόμαστος ορμαθός των παθών του
κατωτέρου ανθρώπου, αποτελούν την συνισταμένην του συγχρόνου πολιτισμού, το
ανθυγιεινόν παγκόσμιον «κλίμα», που ο σκυταλοδρόμος χρόνος, θα παραδώση εις την
νέαν περίοδον του 2014…