Εκτός του
Συμβόλου της Πίστεως, εκφωνεί κάθε Επίσκοπος εν τω καιρώ της χειροτονίας του
και τούτο ακόμη: «Προς τούτοις αποδέχομαι τας αγίας και Οικουμενικάς Ζ’
Συνόδους, αίτινες επί φυλακή των σεπτών δογμάτων συνηθροίσθησαν, καθομολογών
τους υπ΄ αυτών διωρισμένους στέργειν τε και φυλάττειν Κανόνας και τας αγίας
διατάξεις, όσαι τοις ιεροίς ημών Πατράσι κατά διαφόρους καιρούς και χρόνους
ετυπώθησαν, πάντας ους αποδέχονται, συναποδεχόμενος, και ους αποστρέφονται, συναποστρεφόμενος».
Απαιτείται η ψυχή ενός Ιερεμίου, δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!
Απείρως δριμύτερος χειμών,
από της εποχής εκείνης του θείου Χρυσοστόμου, κατέλαβε την Εκκλησίαν, με την
άρσιν του Αναθέματος της Ανατολικής Εκκλησίας κατά του Παπισμού, υπό του
Αθηναγόρου την 7ην Δεκεμβρίου του 1965, δια της οποίας
εχαρακτηρίζετο ως πεπλανημένη η πορεία, της προ αυτής Εκκλησίας των Αγίων
Πατέρων και Ι. Συνόδων, και με την εισαγωγήν εις τα ιερά Δίπτυχα του ονόματος
του αιρεσιάρχου Πάπα, όχι μόνον, αλλά και … «πασών των Ανατολικών και Δυτικών
ομολογιών»! Ω της συμφοράς! Απαιτείται η μεγαληγορία ενός Μωϋσέως, η δύναμις
λόγου ενός Δαβίδ, η ψυχή ενός Ιερεμίου, η καρδιά ενός Απ. Παύλου, η γραφίς ενός
Μ. Βασιλείου δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!
O Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :
Εἶναι ὁ πλέον φιλοπαπικός Πατριάρχης ὅλων
τῶν ἐποχῶν. Ἐάν πράγματι δέν εἶναι προδότης τῆς πίστεως καί οἰκουμενιστής, ὡς
ἐδήλωσε προσφάτως, τότε ἄς ἀναιρέση «ὅσα οἰκουμενιστικά» ἔχει εἴπει καί πράξει
καί ἄς συντονίση τήν «ἔξοδο τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ οἰκουμενισμοῦ,
ὥστε να μποροῦμε ὅλοι ἀπό καρδίας νά ψάλλουμε: “Βαρθολομαίου τοῦ Παναγιωτάτου
καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πολλά τά ἔτη”.
Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!
Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.
«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου,
έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)
Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό
Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους
ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο
Ορθοδοξίας!
Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική
παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την
επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως
και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με
την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία,
διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!
Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του
αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες
πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη
διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!
Έτσι οι φύλακες της Ορθoδόξου Παραδόσεως, οι
πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της
Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.
Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με
τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.
Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων,
αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του
Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής
Παραδόσεως!
Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την
Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως
και της διδασκαλίας της.
Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη
παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.
Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την
αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού
της Παναγίας!
Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης
αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και
ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και
Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε
τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα
κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!
Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες,
συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως
αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του
οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η
οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή
της Εκκλησίας!
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι
αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται
παρατάξεως Κυρίου»!
Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της
ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!
Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του
περιβολιού της Παναγίας!
Έκαναν την επιλογή τους!
Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!
Δεν ακολουθούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και την Εκκλησίαν.
Ο αμετανόητος διάβολος, κατεχόμενος υπό εωσφορικής
υπερηφανίας, χρησιμοποιεί τον Οικουμενισμόν, όστις αρνείται το θείον δόγμα περί
της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και ζητεί να στήση την ιδίαν αυτού ψευδοδιδασκαλίαν
περί της οικουμενιστικής του «εκκλησίας», ήτις είναι αντι-εκκλησία, δια να
αφανίση την Εκκλησίαν του Κυρίου επί της γης και δυνηθή να είπη και πάλιν περί
της οικουμένης: «Εμοί παραδέδοται!» (Λουκ. Δ,6). Ο πεπτωκώς Οικουμενικός
Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ
έξαρνοι οικουμενισταί, αποδειχθέντες «παραποιηταί της Θεολογίας του Δεσπότου
Χριστού» και «φαύλοι επίτροποι» «της παραδεδομένης πίστεως(Γενναδ. Σχολ.),
«ενδυσάμενοι κατάραν ως ιμάτιον», δεν ακολουθούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν
και την Εκκλησίαν, «αλλά το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν» (Αγ.
Γρηγορίου Παλαμά, Συγγράμματα, 1:23), τον Διάβολον και τον ερχόμενον
Αντίχριστον.
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ
Νὰ πᾶνε γι᾽ αὐτὸ νὰ χαθοῦν, νὰ ἐξαφανισθοῦν, ὡς αἱρετικοὶ
καὶ βλάσφημοι καὶ ἀρνηταὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσοι Οἰκουμενισταί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, στὰ πλαίσια
τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων καὶ συναντήσεων, ἐξισώνουν τὶς θρησκεῖες ὡς παράλληλους
δρόμους σωτηρίας, καὶ ἀρνοῦνται τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Διευκρινήσεις στην Ομιλία του γέροντος Αγάθωνος [ΒΙΝΤΕΟ-2013]
σ.σ. Ο διαχειριστής αυτού του ιστολογίου δεν συμφωνεί με τις θέσεις του Γέροντος Αγάθωνος, του Γέροντος Εφραίμ και του πατρός Νικολάου.
Ο
π. Νικόλαος απαντά σε ερώτηση σχετικά με την διακοπή της μνημόνευσης του
Πατριάρχου, θέμα που θίχτηκε κατά την Ομιλία του πανοσολογιωτάτου αρχιμανδρίτου,
καθηγουμένου της Ι.Μ. Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους, γέροντος
Αγάθωνος.
Την
Ομιλία εκείνη μπορείτε να την δείτε εδώ: http://www.katanixis.blogspot.gr/2013/11/2013_18.html
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Εις την ιστορίαν του
ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα.
Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κανείς να
γίνη καλός δια του εαυτού του, το να θέλη κανείς να γίνη τέλειος δια του εαυτού
του, το να θέλη κανείς να γίνη θεός δια του εαυτού του. Αλλά τοιουτοτρόπως ο
άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον. Διότι και αυτός ήθελε να γίνη
Θεός δια του εαυτού του, να αντικαταστήση τον Θεόν με τον εαυτόν του. Και εις
την υψηλοφροσύνην του αυτήν δια μιας έγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος από
τον Θεόν και όλος εναντίον του Θεού. Η ουσία της αμαρτίας, λοιπόν, πάσης
αμαρτίας συνίσταται εις αυτήν την αλαζονικήν αυταπάτην. Αυτή είναι η ουσία και
αυτού του διαβόλου, του Σατανά. Αυτό δεν είναι άλλο τι παρά το να θέλη κανείς
να μένη εις την φύσιν του, το να μη θέλη εντός του τίποτε, εκτός του εαυτού
του. Ο διάβολος ευρίσκεται όλος εις αυτό: εις το να μη θέλη καθόλου τον Θεόν
μέσα του, εις το να θέλη να είναι πάντοτε μόνος, πάντοτε να ανήκη εις μόνον τον
εαυτόν του, πάντοτε όλος εις τον εαυτόν του, όλος δια τον εαυτόν του, πάντοτε
ερμητικώς κλειστός έναντι του Θεού και παντός ό,τι ανήκει εις τον Θεόν.