Ὁ Μέγας Βασίλειος μιλώντας γιὰ τὴν μέλλουσα Κρίση λέγει ὅτι:
«Εὐτυχισμένη εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ὁποία νύκτα καὶ ἡμέρα
δὲν ἔχει ἄλλη
μέριμνα παρὰ
πῶς κατὰ τὴν μεγάλη ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλη ἡ κτίση θὰ
σταθεῖ μπροστὰ στὸν Κριτή, γιὰ νὰ ἀποδώσει λόγο περὶ
τῶν ἔργων της, θὰ
μπορέσει καὶ αὐτὴ εὔκολα νὰ ἐνεργήσει τὸν
ἀπολογισμὸ τοῦ βίου της.
Γιατί, ὅποιος ἔχει ἐνώπιον τῶν ματιῶν του ἐκείνη
τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα
καὶ πάντοτε μελετᾶ τὴν ἀπολογία του μπροστὰ στὸ
δικαστήριο, ποὺ δὲν
μπορεῖ νὰ πλανηθεῖ, αὐτὸς ἤ καθόλου ἤ ἐλάχιστα θὰ
ἁμαρτήσει, γιατί τὸ
νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ
φόβου τοῦ Θεοῦ
ἀπὸ ἐμᾶς. Σὲ ὅσους δὲ εἶναι ζωηρὴ ἡ ἀναμονὴ τῶν
ἀπειλουμένων
τιμωριῶν, ὁ ἐνοικῶν
σὲ αὐτοὺς φόβος δὲν θὰ τοὺς δώσει εὐκαιρία νὰ
περιπέσουν σὲ ἀπρόσεκτες πράξεις
ἢ σκέψεις»
Αλλοίμονον! Αι κορυφαί της Ορθοδοξίας, επί το έργον της προδοσίας!
Περί της συντελουμένης Καϊαφαϊκής προδοσίας πλειστάκις έχομε γράψει. Τα Ορθόδοξα «Άγια των Αγίων» μολυνθέντα ήδη, δια της κατακριτέας αυτομολήσεως των «Ορθοδόξων» Προκαθημένων των, προς τον οργανισμόν του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), ασφυκτιούν θανασίμως εκ της «συνεργασίας» και «συνυπάρξεως» του εναγκαλισμού του επαράτου Οικουμενισμού, όστις, ως προσφυώς ελέχθη, «μη έχων όρια ο ίδιος αγωνίζεται να εξαφανίση και καταστρέψη τα όρια της Εκκλησίας του Χριστού». Ήδη, συζητείται, όχι μόνον περί ενώσεως με όλους τους Χριστιανούς ακόμη και με Ιουδαίους, αλλά και ότι πας ζων επί της γης, είναι μέλος της «Εκκλησίας», δηλ. της … «Παγκοσμίου εκκλησίας» των Οικουμενιστών! Απολύτως πιστεύομεν, ότι η των Εικονομάχων κακοδοξία αποτελεί μικρογραφίαν της καταβαλλομένης σήμερον προσπαθείας δια την ολοκληρωτικήν καταστροφήν της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, την Οποίαν δια του ιδίου αυτού αίματος, εθεμελίωσεν ο Κύριος, και οι απ΄ αιώνος μάρτυρες και ομολογηταί ανήγειραν εις Ναόν περικαλλούς ευπρεπείας και ωραιότητος. Το πνεύμα της πλάνης και ασεβείας αντιληφθέν, ότι η ποικίλη κατά των Ορθοδόξων βία ολίγα κατορθοί, εδίδαξε τους συγχρόνους υιούς του σκότους, να μετέρχωνται του λοιπού τας μεθόδους της «συνυπάρξεως», «συνδιαλλαγής» και «αγάπης», ευνουχίζοντες ούτω κατ΄ αρχάς πάσαν ορθόδοξον μαχητικήν διάθεσιν, δεσμεύοντες αργότερον ταύτην, και τέλος, ως σύμμαχον παρασύροντες εν τω ιδίω αυτών στρατοπέδω, εν πολλοίς μιτροφορούσαν ή ακαδημαϊκή τηβέννω κεκοσμημένην… Αλλοίμονον! Αι κορυφαί της Ορθοδοξίας, επί το έργον της προδοσίας! Τω όντι, «πως έπεσαν δυνατοί;» (Β΄ Βασιλ. Α,27). Εσπούδασαν γαρ «εγκαταμίξαι το ψεύδος τη αληθεία και τη ευσεβεία την ασέβειαν». Σκοτισθέντες «ουδέν ηγήσαντο το πράγμα ουδέ διαφέρειν ευσέβειαν ασεβείας ενόμισαν», οίτινες «τω Αντιχρίστω την οδόν παρασκευάζουσιν». Αληθώς, «πως εγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως εν η δικαιοσύνη εκοιμήθη εν αυτή, νυν δε φονευταί;» (Προφ. Ησαϊου, α,2). Ήδη, ο Οικουμενισμός έχει εις τα δίκτυά του, καθώς γνωρίζετε, απάσας τας τοπικάς Ορθοδόξους Εκκλησίας. Η ένωσις έχει τελεσθή, τουλάχιστον εις επίπεδον κορυφής. Το μόνον, όπερ αναμένουν οι οπαδοί της, είναι η κατάλληλος διαφώτισις του λαού, ώστε να την δεχθή και ούτος άνευ «ανταρσιών» και «επαναστάσεων».
Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ:
Τήν πλέον οὐσιώδη ἀπάντηση στά πολλά, πού ἔχουν γραφεῖ γι᾽
αὐτήν τήν ληστρική ψευδοοικουμενική «σύνοδο» τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ καί
στά ὅσα θά ἀκουστοῦν κατά τήν Ἡμερίδα τήν δίδει ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς
Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικός
Διδάσκαλος Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲσα ἀπό τά κείμενά
του: «Ἐδῶ πρόκειται γιὰ ἀποφασιστικὸ δίλημμα καὶ ἐκλογή:
ἢ ὁ Θεάνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος! Ἀπέναντί μας ἔχουμε ἕνα γέννημα τοῦ διαβόλου, ποὺ
λέγεται εὐρωπαϊκὸς οὑμανισμός.Κορύφωμα τοῦ διαβολοποιημένου οὑμανισμοῦ, εἶναι τὸ
νὰ θέλει κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ κακοῦ, νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ διαβόλου. Ἡ
Β´ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀποτελεῖ ἀναγέννηση ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, ἀναγέννησι
πτωμάτων. Διότι ἀπὸ τότε, ποὺ ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι παρὼν στὸν γήϊνο
κόσμο, ὁ κάθε οὑμανισμὸς εἶναι πτῶμα. Τὸ ἴδιο τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ ἀνθρώπου
δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ἀνατριχιαστικὴ κηδεία τοῦ κάθε οὑμανισμοῦ, ἀπὸ τοῦ
Βατικανοῦ, ποὺ ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα, μέχρι τοῦ σατανικοῦ οὑμανισμοῦ τοῦ Σάρτρ.
Μέσα στὸ οὑμανιστικὸ πάνθεο τῆς Εὐρώπης, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι νεκροί, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς
τὸν εὐρωπαϊκὸ Δία (τὸν πάπα).
H πορεία της Αντιχρίστου πανθρησκείας
«Καιρός
τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και
νυν, καιρός θρήνου!
«Συντετέλεσται»
(1 Βασ. 20: 33) ήδη η πορεία της Αντιχρίστου πανθρησκείας!
Πρῶτο στάδιο ήταν ἡ ἕνωση
ὅλων τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων καί τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν παπική αἵρεση κάτω ἀπό
τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ πάπα Ρώμης. Ἡ ἕνωση αὐτή εἶναι οὐνιτικοῦ τύπου, δηλ. ὁποιαδήποτε
χριστιανική αἵρεση καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
κρατούμε τήν διοίκηση, τήν θεία λατρεία καί τά δόγματά μας, ὅπως ἐπιθυμοῦμε
καί θέλουμε. Δέν χρειάζεται πλέον νά συμφωνήσουμε στά δόγματα, στή διοίκηση καί
στή λατρεία.
Δεύτερο στάδιο ήταν ἡ ἕνωση
τῆς Χριστιανικῆς πλέον Ἐκκλησίας μέ τίς λεγόμενες δῆθεν μονοθεϊστικές θρησκεῖες
τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Μωαμεθανισμοῦ κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ πάπα. Πῶς έγινε αὐτό;
Ὅπως έγινε ἡ ἕνωση τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων
καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν παπισμό κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ πρωτείου
καί τοῦ ἀλαθήτου του πάπα Ρώμης, διατηρώντας οἱ λεγόμενες δῆθεν μονοθεϊστικές
θρησκεῖες τά δόγματα, τήν διοίκηση καί τήν λατρεία τους.
Τό τρίτο στάδιο ήταν νά ἑνωθοῦν
ὅλες οἱ θρησκεῖες, πού ὑπάρχουν στόν πλανήτη τῆς γῆς, μέ τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο
τοῦ πάπα Ρώμης, σύμφωνα πάλι μέ τήν ἕνωση οὐνιτικοῦ τύπου.
Ρίξε μια ματιά στην «Σύνοδο» όλων των θρησκειών
στην Ασίζη και θα καταλάβεις αυτά που έντεχνα μας κρύβουν.
«Σώζων
σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον
(Γεν. 19:17).
Χρειάζεται λύση που δεν θα παγιώνει τον «Αττίλα»!
Κωνσταντίνος Χολέβας
Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 15/11/2013 από την ανακήρυξη του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Συνέπεσε και με την εκδημία του Γλαύκου Κληρίδη, παλαίμαχου πολιτικού και πρώην Προέδρου της Κύπρου, ο οποίος υπήρξε αγνός Ελληνας, παρά την εμμονή του υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Ο Ελληνισμός έως σήμερα κατόρθωσε να εμποδίσει την αναγνώριση των κατεχόμενων εδαφών ως κρατικής οντότητας και να επιβάλει διεθνώς την Κυπριακή Δημοκρατία ως τον μόνο νόμιμο εκπρόσωπο των κατοίκων της Μεγαλονήσου. Απαιτείται προσοχή στην αποφυγή λαθών για να διατηρήσουμε αυτά που επιτύχαμε. Μία ανασκόπηση της τουρκοκυπριακής πολιτικής εξάγει χρήσιμα διδάγματα:
Ετυχε να βρεθώ στην Κύπρο την ημέρα της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους από τον μακαρίτη Ραούφ Ντενκτάς, σφαγέα των Ελληνοκυπρίων και εφαρμοστή των εντολών των στρατοκρατών της Αγκυρας. Μου έκανε εντύπωση η αρθρογραφία του τουρκοκυπριακού Τύπου, όπως μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στις ελληνοκυπριακές εφημερίδες. Ακόμη και οι αριστερές φωνές των Τουρκοκυπρίων πανηγύριζαν με το επιχείρημα ότι έτσι δικαιώνεται η αρχή των εθνοτήτων του Λένιν. Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι ενωμένοι κατά του Ελληνισμού, ασχέτως κομματικών ή ιδεολογικών διαφορών που έχουν μεταξύ τους. Αυτό δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να το καταλάβουν οι επικεφαλής του ΑΚΕΛ, της Αριστεράς των Ελληνοκυπρίων, και καλλιέργησαν μία αφελή έως ουτοπική αντίληψη ότι θα βρουν τρόπο συνεννοήσεως με τα «προοδευτικά» στοιχεία της άλλης πλευράς. Επικίνδυνοι ακροβατισμοί που κατέρρευσαν παταγωδώς κατά τη αποτυχημένη προεδρία του ΑΚΕΛικού Δημήτρη Χριστόφια.
Μία άλλη αυταπάτη μερικών Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων είναι η αναζήτηση γεφυρών μέσα από την ιστορική καταγωγή των Τουρκοκυπρίων. Διαβάσαμε για ελληνόφωνους μουσουλμάνους και άλλα εντυπωσιακά, αλλά κενά περιεχομένου. Ναι, έως τις αρχές του προηγουμένου αιώνος αρκετοί μουσουλμάνοι της Κύπρου γνώριζαν ότι ήσαν εξισλαμισμένοι Ελληνες ορθόδοξοι, οι γνωστοί Λινομπάμπακοι (και λινάρι και βαμβάκι, μεικτού θρησκεύματος). Ομως αυτές οι αναμνήσεις έσβησαν οριστικά με την επιβολή του κεμαλισμού στην Τουρκία και την προπαγάνδα που επεκτάθηκε στην Κύπρο από τη δεκαετία του 1920. Στο αποκορύφωμα των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού, οι αγωνιστές για την Ενωση με την Ελλάδα (1955-1959) βρήκαν απέναντι τους Τουρκοκυπρίους ως αντιπάλους και φανατικούς υποστηρικτές της βρετανικής αποικιοκρατίας. Τουρκοκύπριοι έσφαζαν Ελληνες σε χωριά, Τουρκοκύπριοι υπηρετούσαν ως αστυνομικοί των Αγγλων και έδερναν Ελληνόπουλα του σχολείου, Τουρκοκύπριοι απαγχόνιζαν ως δήμιοι τα παλικάρια της Κύπρου που θανατώθηκαν μαχόμενα υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Ο αρνητικότατος ρόλος των Τουρκοκυπρίων συνεχίστηκε έω;ς το 1974. Από την ανταρσία τους τον Δεκέμβριο του 1963 έως και την εισβολή του «Αττίλα» εκπαιδεύονταν, έκρυβαν όπλα και ακολουθούσαν πιστά τα σχέδια που εκπόνησε από το 1954 η Αγκυρα για κατάληψη μέρους ή όλης της νήσου. Ο ίδιος ο Ντενκτάς παραδέχτηκε στον δημοσιογράφο Σταύρο Σιδερά ότι πολλοί από τους αγνοουμένους του Ιουλίου - Αυγούστου 1974 σφαγιάστηκαν από παραστρατιωτικές ομάδες Τουρκοκυπρίων που ο ίδιος οργάνωσε. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παύσουμε να ερευνούμε την τύχη των αγνοουμένων μας. Απλώς καλό είναι να κρατούν την ομολογία του Ραούφ Ντενκτάς στον νου τους όσοι καλοπιάνουν την τουρκοκυπριακή παράνομη ηγεσία και ελπίζουν σε διαλλακτική στάση.
Σήμερα στα Κατεχόμενα κατοικούν λίγοι Τουρκοκύπριοι και πολλοί έποικοι από την Ανατολία. Το «ναι» στο Σχέδιο Ανάν το 2004 είπαν κυρίως οι έποικοι, οι κουβαλητοί, αυτοί που παραβιάζουν κάθε διεθνή συνθήκη περί αλλοιώσεως πληθυσμιακών και εθνολογικών δεδομένων. Ουδεμία συζήτηση μπορεί να γίνει για λύση του Κυπριακού με τον στρατό του «Αττίλα» και τους εποίκους παρόντες. Αν δεν προβλέπεται η αποχώρησή τους, είναι σαν να νομιμοποιούμε την εισβολή.
Η διαπραγμάτευση επί της λογικής των δύο συνιστώντων κρατιδίων (states) βλάπτει. Να αναζητήσουμε μία λύση που θα σέβεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δεν θα παγιώνει τον «Αττίλα».
Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 15/11/2013 από την ανακήρυξη του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Συνέπεσε και με την εκδημία του Γλαύκου Κληρίδη, παλαίμαχου πολιτικού και πρώην Προέδρου της Κύπρου, ο οποίος υπήρξε αγνός Ελληνας, παρά την εμμονή του υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Ο Ελληνισμός έως σήμερα κατόρθωσε να εμποδίσει την αναγνώριση των κατεχόμενων εδαφών ως κρατικής οντότητας και να επιβάλει διεθνώς την Κυπριακή Δημοκρατία ως τον μόνο νόμιμο εκπρόσωπο των κατοίκων της Μεγαλονήσου. Απαιτείται προσοχή στην αποφυγή λαθών για να διατηρήσουμε αυτά που επιτύχαμε. Μία ανασκόπηση της τουρκοκυπριακής πολιτικής εξάγει χρήσιμα διδάγματα:
Ετυχε να βρεθώ στην Κύπρο την ημέρα της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους από τον μακαρίτη Ραούφ Ντενκτάς, σφαγέα των Ελληνοκυπρίων και εφαρμοστή των εντολών των στρατοκρατών της Αγκυρας. Μου έκανε εντύπωση η αρθρογραφία του τουρκοκυπριακού Τύπου, όπως μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στις ελληνοκυπριακές εφημερίδες. Ακόμη και οι αριστερές φωνές των Τουρκοκυπρίων πανηγύριζαν με το επιχείρημα ότι έτσι δικαιώνεται η αρχή των εθνοτήτων του Λένιν. Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι ενωμένοι κατά του Ελληνισμού, ασχέτως κομματικών ή ιδεολογικών διαφορών που έχουν μεταξύ τους. Αυτό δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να το καταλάβουν οι επικεφαλής του ΑΚΕΛ, της Αριστεράς των Ελληνοκυπρίων, και καλλιέργησαν μία αφελή έως ουτοπική αντίληψη ότι θα βρουν τρόπο συνεννοήσεως με τα «προοδευτικά» στοιχεία της άλλης πλευράς. Επικίνδυνοι ακροβατισμοί που κατέρρευσαν παταγωδώς κατά τη αποτυχημένη προεδρία του ΑΚΕΛικού Δημήτρη Χριστόφια.
Μία άλλη αυταπάτη μερικών Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων είναι η αναζήτηση γεφυρών μέσα από την ιστορική καταγωγή των Τουρκοκυπρίων. Διαβάσαμε για ελληνόφωνους μουσουλμάνους και άλλα εντυπωσιακά, αλλά κενά περιεχομένου. Ναι, έως τις αρχές του προηγουμένου αιώνος αρκετοί μουσουλμάνοι της Κύπρου γνώριζαν ότι ήσαν εξισλαμισμένοι Ελληνες ορθόδοξοι, οι γνωστοί Λινομπάμπακοι (και λινάρι και βαμβάκι, μεικτού θρησκεύματος). Ομως αυτές οι αναμνήσεις έσβησαν οριστικά με την επιβολή του κεμαλισμού στην Τουρκία και την προπαγάνδα που επεκτάθηκε στην Κύπρο από τη δεκαετία του 1920. Στο αποκορύφωμα των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού, οι αγωνιστές για την Ενωση με την Ελλάδα (1955-1959) βρήκαν απέναντι τους Τουρκοκυπρίους ως αντιπάλους και φανατικούς υποστηρικτές της βρετανικής αποικιοκρατίας. Τουρκοκύπριοι έσφαζαν Ελληνες σε χωριά, Τουρκοκύπριοι υπηρετούσαν ως αστυνομικοί των Αγγλων και έδερναν Ελληνόπουλα του σχολείου, Τουρκοκύπριοι απαγχόνιζαν ως δήμιοι τα παλικάρια της Κύπρου που θανατώθηκαν μαχόμενα υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Ο αρνητικότατος ρόλος των Τουρκοκυπρίων συνεχίστηκε έω;ς το 1974. Από την ανταρσία τους τον Δεκέμβριο του 1963 έως και την εισβολή του «Αττίλα» εκπαιδεύονταν, έκρυβαν όπλα και ακολουθούσαν πιστά τα σχέδια που εκπόνησε από το 1954 η Αγκυρα για κατάληψη μέρους ή όλης της νήσου. Ο ίδιος ο Ντενκτάς παραδέχτηκε στον δημοσιογράφο Σταύρο Σιδερά ότι πολλοί από τους αγνοουμένους του Ιουλίου - Αυγούστου 1974 σφαγιάστηκαν από παραστρατιωτικές ομάδες Τουρκοκυπρίων που ο ίδιος οργάνωσε. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παύσουμε να ερευνούμε την τύχη των αγνοουμένων μας. Απλώς καλό είναι να κρατούν την ομολογία του Ραούφ Ντενκτάς στον νου τους όσοι καλοπιάνουν την τουρκοκυπριακή παράνομη ηγεσία και ελπίζουν σε διαλλακτική στάση.
Σήμερα στα Κατεχόμενα κατοικούν λίγοι Τουρκοκύπριοι και πολλοί έποικοι από την Ανατολία. Το «ναι» στο Σχέδιο Ανάν το 2004 είπαν κυρίως οι έποικοι, οι κουβαλητοί, αυτοί που παραβιάζουν κάθε διεθνή συνθήκη περί αλλοιώσεως πληθυσμιακών και εθνολογικών δεδομένων. Ουδεμία συζήτηση μπορεί να γίνει για λύση του Κυπριακού με τον στρατό του «Αττίλα» και τους εποίκους παρόντες. Αν δεν προβλέπεται η αποχώρησή τους, είναι σαν να νομιμοποιούμε την εισβολή.
Η διαπραγμάτευση επί της λογικής των δύο συνιστώντων κρατιδίων (states) βλάπτει. Να αναζητήσουμε μία λύση που θα σέβεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δεν θα παγιώνει τον «Αττίλα».
On November 21st we celebrate the entry of Mary into the Temple in Jerusalem.
As we continue our preparation for the coming of
Christ on December 25th, this week we turn our thoughts to the Mother of God.
Mary, the Theotokos, gives us the perfect model of humility and silent
expectation that we can use as a model during this period of preparation. The
more we find ways to follow her example of obedience and purity the closer we
will come to Christ who is about to be born.
On November 21st we celebrate the entry of Mary into
the Temple in Jerusalem. We know from tradition that Mary’s parents were
childless in old age. They prayed continuously to have a child and vowed that
if God were to bless them with a child they would dedicate her to God. After a
miraculous birth her parents took her at the age of three to the Temple in
Jerusalem where she lived for twelve years. She lived in the most holy place in
the Temple being cared for by the Temple priests and angels. The hymns of the
Church testify to the careful spiritual preparation for the birth giving of the
Son of God that God provided to her. She was purified through her life in the
Temple to receive God Himself in her womb. Joseph, an older man, was selected
to protect her when she left theTemple at the age of about 13.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Το δόγμα περί του
αλαθήτου του πάπα είναι η νιτσεϊκή κατάφασις— «Ja-Sagung» -- εις ολόκληρον την
δημιουργίαν του ευρωπαίου ουμανιστικού ανθρώπου. «Ja-Sagung» εις την κουλτούραν
και εις τον πολιτισμόν του, που και τα δύο είναι και ως προς τους σκοπούς και
ως προς τας μεθόδους μάλλον ειδωλολατρικά και πολυθεϊστικά. Ευαγγέλιον και
εντολή του Θεανθρώπου είναι: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την
δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα (τα άλλα) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33).
–Και τι δεν διεκήρυξεν ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως και ως μέθοδος της
εργασίας του ανθρώπου η ευρωπαϊκή ουμανιστική κουλτούρα και ο πολιτισμός
της!
Ο Θεάνθρωπος, ο Μόνος Σωτήρ του ανθρώπου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, ο Μόνος που ανακαινίζει και αθανατίζει και ανιστά και ανυψοί και αιωνίζει και θεοποιεί και θεανθρωποποιεί τον άνθρωπον εις όλους τους κόσμους, ρητώς και σαφώς ορίζει ως ύψιστον σκοπόν της υπάρξεως και της ζωής του ανθρώπου το να γίνη ο άνθρωπος τέλειος ως ο Θεός (Ματθ. 5, 48). Ενώ ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και δεν έχει καθιερώσει αντί αυτού ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως!
Ο Θεάνθρωπος, ο Μόνος Σωτήρ του ανθρώπου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, ο Μόνος που ανακαινίζει και αθανατίζει και ανιστά και ανυψοί και αιωνίζει και θεοποιεί και θεανθρωποποιεί τον άνθρωπον εις όλους τους κόσμους, ρητώς και σαφώς ορίζει ως ύψιστον σκοπόν της υπάρξεως και της ζωής του ανθρώπου το να γίνη ο άνθρωπος τέλειος ως ο Θεός (Ματθ. 5, 48). Ενώ ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και δεν έχει καθιερώσει αντί αυτού ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως!