Κήρυγμα π. Θεοδώρου Ζήση - Εορτή Αγίου Δημητρίου (2013) - mp3

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Τι θα πει "Πανηγυρική τελετή με άρωμα Φαναρίου" ;

Πήρα αφορμή για το παρόν άρθρο από διάφορες φιλοπατριαρχικές ιστοσελίδες, που διαφημίζουν οικουμενιστικές τελετές προσδίδοντας σε αυτές τις εκφράσεις «άρωμα Φαναρίου» και «Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια».

Τι να σημαίνει άραγε η είδηση πως στην τάδε ιερά πανήγυρη, τελέσθηκε με άρωμα Φαναρίου, Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη ο Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός ή η Θ. Λειτουργία;

Ο απλός χριστιανός, διαβάζοντας τις λέξεις Φανάρι και Βυζάντιο, σκέπτεται τους αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου να χοροστατούν και να ομοιάζουν με τους μεγάλους φωστήρες της οικουμένης, παλαιούς Πατριάρχες όπως τους αγίους Γερμανό και Μέγα Φώτιο. Τους ιεροψάλτες να αποδίδουν τους ύμνους και να θαρρεί πως ακούει τους μεγάλους άρχοντες του Πατριαρχικού Ναού Πέτρο Λαμπαδάριο και τον Ιάκωβο Ναυπλιώτη. Να απαγγέλλεται ο πανηγυρικός της ημέρας και να θαρρεί πως τα χείλη του χρυσορρήμονα Χρυσοστόμου ομιλούν και δοξάζουν τον Θεό και υμνούν την Ορθοδοξία. Για τον απλό λαό μια τέτοια ακολουθία σημαίνει απόλαυση και Χάρη, ορθόδοξη πνευματική ζωή μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Σε μια τέτοια Εκκλησιαστική Σύναξη συναντά ο πιστός τον Ουρανό και γεύεται τις γεύσεις του Παραδείσου.

Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική σήμερα. Στους Πατριαρχικούς και δυστυχώς Οικουμενιστικούς κύκλους, Φανάρι και Βυζάντιο, προϋποθέτουν την παρουσία πρωτοκλασάτων αιρετικών, ταγών της παπικής και της ποικιλόμορφης προτεσταντικής θρησκευτικής κοινότητας. Σημαίνουν επαίσχυντες συμπροσευχές, ανάρμοστους εναγκαλισμούς με τους αιρετικούς εν πνεύματι δαιμονικό, κοινές αγιαστικές πράξεις που μολύνουν και αμβλύνουν το ορθόδοξο αισθητήριο του λαού.

Επειδή η πρώτη εικόνα, μας δείχνει μια Ορθόδοξη, ουράνια Εκκλησία και η δεύτερη μια οικουμενιστική, κοσμική συνάθροιση, καλούμαστε να εκτιμήσουμε το γνήσιο και αληθινό, να το αναζητήσουμε στις ορθόδοξες ενορίες, να το στηρίξουμε και να το υπερασπιστούμε. Έτσι θα γίνουμε φορείς της αμωμήτου Πίστεως και Ομολογητές του Ορθοδόξου φρονήματος.

Ταυτόχρονα καλούμαστε να αναγνωρίσουμε το πλάνο και αιρετικό, να το αναζητήσουμε μέσα στην Ορθοδοξία, να το καταγγείλουμε και να το αποφεύγουμε. Κανείς χριστιανός να μην εκκλησιάζεται σε Ναούς που συμμετέχουν παπικοί καρδινάλιοι και λοιποί αιρετικοί.

Θα πρέπει επίσης να ξεχωρίσει σε ποια ενορία ακούγεται Ορθόδοξος λόγος και σε ποια οικουμενιστικός. Ποιος ιερεύς είναι Ορθόδοξος και ποιος οικουμενιστής. Ως αρχή του να έχει ο πιστός, τη σαφή τοποθέτηση του ιερέως αν δέχεται ότι ο Πάπας έχει ιερωσύνη και αν τα μυστήρια της παπικής «Εκκλησίας» έχουν αγιαστική Χάρη. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο σημείο διάκρισης. Η θετική απάντηση στα παραπάνω διλλήματα, σημαίνει απλά για τον πιστό χριστιανό, απομάκρυνση από τον συγκεκριμένο ιερέα.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που θα πρέπει να γνωρίζει ο πιστός. Αν δηλαδή ο ιερεύς είναι φιλενωτικός και υπέρ των πρακτικών για την ενότητα. Δεν αρκεί να δηλώνει απλά πως ο Πάπας και η «Εκκλησία» του είναι αίρεση. Θα πρέπει να ομολογεί με τη ζωή και τη στάση του πως δεν δέχεται και δε δικαιολογεί τις συμπεριφορές στους ψευτοδιαλόγους και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών-Αιρέσεων. Να φρονεί και να κηρύττει πως οι συμπροσευχές και η συμμετοχή σε αγιαστικές πράξεις Ορθοδόξων και αιρετικών είναι απομείωση και προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως.

Το ζήτημα αυτό, έχει πολύ μεγάλη σημασία για την πορεία του λαού του Θεού σε σχέση με τη Σωτηρία του. Έχει επίσης ιδιαίτερη βαρύτητα σε σχέση με την υποχρέωσή του να παραδώσει στις επόμενες γενεές την Ορθοδοξία των Αγίων Πατέρων ανόθευτη. Είναι θέμα σωτηρίας και θέμα διαφύλαξης της Πίστεως.

Οι επιλογές και οι αποφάσεις που θα λάβει είναι δυνατόν να του δημιουργήσουν στεναχώριες και προβλήματα. Ίσως γίνει στόχος οικουμενιστικών κύκλων και δέκτης χλευασμών και προσβολών. Σε όλα αυτά πρέπει να αντιπαραθέσει την Πίστη του προς τον Χριστό και την ελπίδα του στην Σκέπη της Θεοτόκου. Με υπακοή σε ορθόδοξο και απλανή πνευματικό, θα μάθει να αποφεύγει τους φιλοπαπικούς, προσφέροντας στην Εκκλησία μια σπουδαία υπηρεσία. Με αθόρυβο, ειρηνικό αλλά πολύ δραστικό τρόπο, θα αφήσει τους πλανεμένους ιερείς, αρχιερείς και πατριάρχες χωρίς ποίμνιο. Έτσι θα καταρρακώσει τις φιλοδοξίες αυτών και θα τους αναγκάσει να αρνηθούν τις πλάνες τους και να επιστρέψουν στην Εκκλησία του Χριστού.

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ιερού Βυζαντινού Ναού Προφήτου Ηλιού

της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης  

ΠΩΣ ΘΑ ΒΡΗΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.

 Ποιον δρόμο; Αυτόν, που οδηγεί στην αιώνια ζωή. 

Μας το εξηγεί ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Β´ Εκατοντάδα περί αγάπης)  με τα εξής:

«Αν θέλης να βρης την οδόν, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, ζήτα την σε αυτήν  την  Οδόν, που είπε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ΙΔ´ 6) και εκεί θα την βρης. Αλλά ζήτα την με πολύ μεγάλον πόθον, γιατὶ είναι λίγοι όσοι βρίσκουν αυτην  την οδόν (Ματθ. Ζ´Ι4), μη τυχόν και μείνης έξω από τους λίγους και βρεθής μαζὶ με τους πολλούς». 

«Και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος»

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013
Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

Η πίστη ως τόλμη
Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που έτρεχαν κοντά στον Χριστό για να τον δουν, να τον ακούσουν και να δεχθούν κάποια ευεργετική δωρεά Του. Αρκετοί πίστευαν ότι και με ένα άγγιγμα στα ενδύματά Του, θα γίνονταν δέκτες της ευλογίας Του. Και πραγματικά «όσοι αν ήπτοντο αυτού εσώζοντο». Το βλέπουμε και στην αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη υπέφερε δώδεκα ολόκληρα χρόνια και η επιστήμη ακόμα ύψωνε τα χέρια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν. Μόνο μια ελπίδα απέμενε. Ο παντοδύναμος Ιησούς για τον οποίο τόσα πολλά ακούγονταν, ότι δηλαδή θαυματουργούσε και πρόσφερε ζωή στους ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, όταν ο Κύριος επισκέφθηκε τον τόπο της, αυτή δεν παρέλειψε να αδράξει την ευκαιρία. Αποφάσισε να τον πλησιάσει. Αυτή τολμούσε, αλλά το πλήθος του κόσμου που τον είχε κυκλώσει και συμπορευόταν μαζί Του, δεν της επέτρεπε να πάει πιο κοντά. Φάνταζε αδύνατο να μπορέσει να του μιλήσει. Η πίστη όμως πάντοτε και ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, δίνει διεξόδους ζωής. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός βάδιζε ανάμεσα στο συνωθούμενο πλήθος, εκείνη κατάφερε να πλησιάσει και να αγγίξει στο πίσω μέρος ένα άκρο του ενδύματός Του.
Τη στιγμή αυτή ένιωσε σαν να την άγγιξε ηλεκτροφόρο καλώδιο. Αισθάνθηκε κάτι

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σχετικὰ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴν ζωὴ μας τονίζει:

 «Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸν Κύριο καὶ μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος, μποροῦμε ὅμως νὰ Τὸν βλέπουμε διαρκῶς μὲ τὰ μάτια τῆς διανοίας, ἂν εἴμαστε σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση.
Μποροῦμε μάλιστα ὄχι ἁπλῶς νὰ Τὸν βλέπουμε ἀλλὰ καὶ νὰ καρπωνόμαστε μεγάλα ἀγαθά. Διότι αὐτὴ ἡ θέα εἶναι ἀναίρεση κάθε ἁμαρτίας, καθαίρεση κάθε πονηροῦ πράγματος, ἀπομάκρυνση κάθε κακοῦ. Αὐτὴ ἡ θέα εἶναι ποιητικὴ κάθε ἀρετῆς, γεννητικὴ καθαρότητος καὶ ἀπαθείας, παρεκτικὴ αἰωνίου ζωῆς καὶ ἀτελείωτης βασιλείας»

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

     Παρατηρήσατε λοιπόν την ανθρωπιστικήν έκθεσιν των νέων ανθρώπων:  ημιάνθρωπος παραπλεύρως εις ημιάνθρωπον, υπάνθρωπος παραπλεύρως εις υπάνθρωπον, μη άνθρωπος παραπλεύρως εις μη άνθρωπον, δηλαδή η μία καρικατούρα παραπλεύρως εις την άλλην καρικατούραν. Ανθρωπίσκοι παραπλεύρως εις ανθρωπίσκους. Δεν βλέπετε ότι η ευρωπαϊκή ανθρωπιστική παιδεία έχει δημιουργήσει μόνον ανθρωπίσκους και με αυτούς έχει κατοικήσει την Ευρώπην; Ανθρωπάριον είναι ο φυσικός άνθρωπος του Ρουσσώ, ανθρωπίσκος είναι ο άνθρωπος ως αίσθησις, ανθρωπάριον είναι ο άνθρωπος ως λογική, ανθρωπίσκος και ο υπεράνθρωπος. Παντού ευρίσκεις υπανάπτυκτον άνθρωπον, κλάσματα και αποκόμματα ανθρώπου, ουδαμού θα εύρης σώον και ολόκληρον άνθρωπον! Παρευρισκόμεθα εις τραγικήν έκθεσιν: ο Ευρωπαίος άνθρωπος άνευ Θεού, έχει εκφυλισθή δια της ανθρωπιστικής παιδείας του εις ανθρωπάρια και νάνους!