Η παιδεία, εάν
θέλη να είναι αληθώς ανθρωπίνη, δέον να εκκινήση απ΄ αυτό το οφθαλμοφανές
γεγονός, ως από την θεμελιώδη λογικήν αρχήν. Η υπάρχουσα εις την ιστορίαν του
ανθρωπίνου γένους αναζήτησις του τελείου και ωλοκληρωμένου ανθρώπου γεννά εις
την συνείδησίν μας εν πύρινον ερώτημα: ποίος είναι τέλειος και ωλοκληρωμένος
άνθρωπος, ποίος; Μήπως ο Πλάτων; Αλλ΄ αυτός, ακριβώς λόγω της βαθυτάτης
επιγνώσεως της ατελείας του και του ανολοκληρώτου του, έχει μεταβληθή εις βέλος
δίψης δια τους άνω κόσμους, τους κόσμους των αιωνίων ιδεών και ιδεωδών. Αυτό
σημαίνει ότι δεν είναι τέλειος και ωλοκληρωμένος άνθρωπος. Μήπως είναι τέλειος
ο Βούδδας; Αλλ΄ ο Βούδδας, διωκόμενος υπό τερατώδους και ασπλάγχνου αισθήσεως
της ανθρωπίνης ατελείας του, έχει μεταφέρει όλους τους πόθους του ανθρωπίνου
είναι του δια τελειότητα εις το επέκεινα βασίλειον της αιωνίου απαθείας και
αναισθησίας, δηλαδή εις το Νιρβάνα. Επομένως ούτε αυτός είναι τέλειος και
ωλοκληρωμένος άνθρωπος. Μήπως ο Μωϋσής; Και ο Μωϋσής, όμως, διωκόμενος υπό των
φοβερών δεινών του λαού του και της προσωπικής του αδυναμίας, συνεχώς αναζητεί
βοήθειάν τινα εκ του ουρανού, και την χωρίς γλύκαν πικρίαν του ανθρωπίνου είναι
του γλυκαίνει με προφητικά οράματα περί του μέλλοντος να έλθη Μεσσίου και
Σωτήρος. Και τούτο σημαίνει ότι και αυτός δεν είναι τέλειος και ωλοκληρωμένος
άνθρωπος. Μήπως ο Μωάμεθ; Αλλ΄ ο Μωάμεθ, βασανιζόμενος υπό του αιμοχαρούς Άδου
του και του φιληδόνου παραδείσου του, τρέχει επάνω εις τον πλανήτην τούτον και
πραγματοποιεί δια πυρός και σιδήρου τα προφητικά όνειρά του, πατών με φανατικόν
ενθουσιασμόν επί των πτωμάτων των «απίστων». Επομένως ούτε αυτός είναι τέλειος
και ωλοκληρωμένος άνθρωπος.
O Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :
Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ κατατρώγει καὶ φθείρει
ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία καθ᾽ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καὶ ἡ
καταστροφική της δύναμη ἔχει κορυφωθῆ στὶς ἡμέρες μας, ἀφοῦ ἔχει κατορθώσει νὰ
προσηλυτίσει μεγάλο ἀριθμὸ κληρικῶν καὶ θεολόγων, διακηρύσσει ὅτι οὔτε ὁ
Χριστὸς οὔτε ἡ Ἐκκλησία εἶναι οἱ μοναδικοὶ δρόμοι σωτηρίας, μὲ τὶς
διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς σχέσεις ποὺ ὑποστηρίζει καὶ ἀναπτύσσει,
βοηθούμενος ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ κέντρα ποὺ ἀναφέραμε,διδάσκει ὅτι οἱ ἄνθρωποι
σώζονται καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες, Ἰου δαϊσμό, Ἰσλάμ,Βουδδισμό, ἀκόμη καὶ στὴν
εἰδωλολατρία, ἀλλὰ καὶ στὶς χριστιανικὲς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ
Προτεσταντισμοῦ καὶ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ἐξισώνει δηλαδὴ σωτηριολογικὰ τὸν
Χριστιανισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὶς θρησκεῖες καὶ τὶς αἱρέσεις καὶ καταπολεμεῖ
μὲ σφοδρότητα τὴν θέση ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς σώζει, εἶναι τὸ φῶς,ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ
ζωή, ὅτι δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἡ σωτηρία, καὶ ὅτι μόνο ἡ ᾽Ορθόδοξη
Ἐκκλησία, ποὺ ἐκράτησε ἀνόθευτο καὶ ἀπα ραχάρακτο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ
τῶν Ἀποστόλων, ταυτίζεται μὲ τὴν σώζουσα καὶ ταμιοῦχο τῆς Χάριτος Μία, Ἁγία,Καθολικὴ
καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ὅ σοι ἐξακολουθοῦμε, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς
Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προβάλλουμε καὶ νὰ κηρύσσουμε
τὴν σωτηριολογικὴ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς
Ἐκκλησίας χαρακτηριζόμαστε ὡς φανατικοί, μισαλλόδοξοι, στερούμενοι
ἀγάπης.Πολλοὶ καὶ πολλάκις συκοφαντούμεθα καὶ ὑβριζόμεθα καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους
διωκόμεθα. Ἂν μάλιστα ψηφισθεῖ στὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ περιβόητος ἀντιρατσιστικὸς
νόμος, ποὺ ἰσχύει στὴν Ἀμερική, καὶ ποὺ ἀπαγορεύει νὰ χρησιμοποιήσεις γιὰ
κάποιους ἀπαξιωτικοὺς ὅρους, ὅπως αἵρεση, πλάνη κ.τ.λ., θὰ ὁδηγούμαστε καὶ στὶς
φυλακές.
Η συντελουμένη αποστασία εις τους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας
Εάν ληφθή υπ΄ όψιν η λίαν κατάκριτος απόφασις και ενέργεια της Ιεραρχίας, ως τουλάχιστον εκ των αποτελεσμάτων της, σήμερον σαφώς αποδεικνύεται, καθ΄ ην η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει εις το λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» ως ιδρυτικόν και τακτικόν μέλος αυτού, εν γνώσει αυτής, ότι τούτο εδράζεται και διακυβερνάται πάντοτε βάσει της αιρετικής οικουμενιστικής «θεωρίας των κλάδων», και ότι επί τόσα έτη ουδόλως διετέθη να μετακινηθή των αιρετικών θέσεών του εκ της εν αυτώ ορθοδόξου παρουσίας, τότε ολοκληρούται απολύτως η πεποίθησις της γνησίας ορθοδόξου συνειδήσεως δια την συντελουμένην αποστασίαν εις τους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας και του εξ αυτής υφισταμένου σήμερον σοβούντος «Ζητήματος Πίστεως» εν Αυτή. Που λοιπόν, κατά ταύτα, διακρίνεται εν τη πράξει και κατά τίνα τρόπον διασώζεται, εν προκειμένω, η ορθόδοξος ομολογία και το ορθόν φρόνημα τόσον των γεννητόρων του Διαγγέλματος του 1920, όσον και η τοιαύτη των αδιαμαρτυρήτως μέχρι σήμερον αποδεχομένων και πιστώς εφαρμοζόντων τούτο, η απαγγελομένη υπ΄ αυτών εν τω Συμβόλω της Πίστεως περί «Μίας, Αγίας…Εκκλησίας», «Φωτός εκ Φωτός», ήτοι περί της μίας εν Αυτή Αποκαλυφθείσης και ενυπαρχούσης Θείας Αληθείας και του «Ενός Βαπτίσματος» εν Αυτή; «Τις δύναται να φαντασθή την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της περιόδου εκείνης των Πατέρων, να κηρύσση εαυτήν οργανικόν μέλος ομοσπονδίας τινός, ενούσης Ευνομιανούς ή Ανομίους, Αρειανούς, Ημιαρειανούς, Σαβελλιανούς και Απολλιναριστάς; Βεβαίως ουδείς! Αλλά τουναντίον, ο α΄ Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν ομιλεί περί ενώσεως με τοιαύτας ομάδας, αλλά ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ αυτήν!». Εν τούτοις, η Ορθόδοξος Εκκλησία, Ήτις είναι «άθικτος παρθένος, Εκκλησία χιονόσωμος….σώφρων, άμωμος, ερασμία», ερρίφθη «εις τον κλίβανον» της φρικώδους ταύτης παναιρέσεως, δια της συμμετοχής εις την ειδικήν, δια την παναίρεσιν ταύτην λειτουργία της Λίμα, κατά την Έκτην Σύνοδον του Π.Σ.Ε. εις Βανκούβερ του Καναδά! (εφημ. Ορθόδοξος Τύπος 30-9-1983). Εάν εις τα ως άνω αναφερόμενα «υπαγορεύματα του διαβόλου» είχον αντισταθή οι Ποιμένες, ίσως δεν είχομεν φθάσει εις τον σωρείτην των βλασφημιών κατά του Αγίου Πνεύματος, εκ μέρους των «Φρουρών» της Ορθοδοξίας, προβαινόντων εις φιλαιρετικάς σχέσεις μετά των ετεροδόξων και κατακρημνιζομένων εις τα βαθέα σκότη της οικουμενιστικής πλάνης, όπου απαντούν τον βασικόν λίθον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τον αιρεσιάρχην πάπαν, τύπον του Αντιχρίστου!
Αγιος Μαρκος ο Ασκητης
Στον καιρό της θλίψεως να προσέχεις την προσβολή της ηδονής, γιατί
εύκολα γίνεται παραδεκτή, επειδή παρηγορεί τη θλίψη.
Αναστάσιμες τροχιές
"Νεανίσκε,
σοί λέγω εγέρθητι"
Το θαύμα της
αναστάσεως του γιού της χήρας της Ναϊν μας προσφέρει τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα
για τη ζωή μας. Πρώτα απ΄ όλα μας φανερώνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος
και Θεός μας που με τη δύναμη της αγάπης Του νικά το θάνατο. Μας μεταγγίζει
επίσης την αλήθεια ότι ο Χριστός, το πλέον σταθερό στήριγμα στην πορεία μας,
είναι η μοναδική ελπίδα που παραπέμπει στην αληθινή και αιώνια ζωή. Το δρόμο
γι΄ αυτή τη ζωή που διακλαδώνεται μέσα από τη Ζωηφόρο Ανάστασή Του, δείχνει ο
Κύριος και με το θαύμα που μας παρουσιάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
Η τραγωδία του θανάτου
Η ανάσταση του παιδιού της χήρας γυναίκας, όπως εκτίθεται μέσα από την
Η Θράκη σήμερα: Προκλήσεις για την Ελληνική Πολιτεία
"Η ώρα της Θράκης" Την Κυριακή 6 Οκτωβρίου, στις 7.30 το απόγευμα και
στην αίθουσα συνεδρίων του Πνευματικού Κέντρου Ευαγγελιστρίας Πειραιώς,
στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Ἐνορία εν δράσει"
το θέμα: "Η Θράκη σήμερα: Προκλήσεις για την Ελληνική
Πολιτεία" θα συζητήσουν:
Ο κ. Άγγελος Συρίγος, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γεν. Γραμματέας πληθυσμού καί κοινωνικής πολιτικής στο Υπουργείο Εσωτερικών
και
Ο κ. Γεώργιος Καλαντζής, ιστορικός, Γεν. Γραμματέας Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Την συζήτηση θα συντονίσει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος.
Πληροφορίες: Τηλ.
2104125619 Fax: 2104178947 Email: evagelistria@yahoo.com
Ο κ. Άγγελος Συρίγος, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γεν. Γραμματέας πληθυσμού καί κοινωνικής πολιτικής στο Υπουργείο Εσωτερικών
και
Ο κ. Γεώργιος Καλαντζής, ιστορικός, Γεν. Γραμματέας Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Την συζήτηση θα συντονίσει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος.
Η "αμαρτία" του γερο-Αυγουστίνου.
Κάποτε παρουσιάστηκε ο διάβολος μέσα στο κελί του σαν σκύλος φοβερός.
Πετούσε φωτιές από το στόμα και όρμησε πάνω στο γέροντα για νά τον πνίξει, επειδή, όπως του είπε, καιγόταν από τις προσευχές του.
Ο γερο-Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχο φωνάζοντας:
Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού;
Ο διάβολος, κατατρομαγμένος απ' την αναπάντεχη υποδοχή, έγινε άφαντος.
Ύστερα όμως ο αγαθότατος και απλούστατος γέροντας είχε τύψεις, επειδή... χτύπησε το διάβολο !
Περίμενε με αγωνία πότε νά φωτίσει, για νά πάει στον πνευματικό του νά εξομολογηθεί το "αμάρτημα" του.
Πραγματικά, μόλις φώτισε πήγε στην Προβάτα (μιάμιση ώρα απόσταση από το κελί του), όπου ήταν ο πνευματικός του, και εξομολογήθηκε.
Ό πνευματικός μου όμως ήταν πολύ συγκαταβατικός", διηγιόταν αργότερα ο γέροντας, "και δεν μου έβαλε κανένα κανόνα, αλλά μου είπε νά κοινωνήσω.
Εγώ, από τη χαρά μου, όλη τη νύχτα έκανα κομποσχοίνι, και μετά πήγα στη θεία λειτουργία και κοινώνησα.
Όταν ο παπάς έβαζε την άγία λαβίδα ατό στόμα μου, είδα την άγία Κοινωνία κομμάτι κρέας και αίμα!
και τη μασούσα για νά την καταπιώ! Παράλληλα ένιωθα και μία μεγάλη αγαλλίαση, πού δεν μπορούσα νά την αντέξω.
Από τα μάτια μου έτρεχαν γλυκά δάκρυα, και το κεφάλι μου φώτιζε σαν λάμπα.
Έφυγα γρήγορα για νά μη με δουν οι πατέρες, και την ευχαριστία για τη θεία μετάληψη τη διάβασα μόνος μου στο κελί μου".