Άγ. Ιουστίνος-Πόποβιτς :

Μεταξύ ενός τοιούτου κόσμου, ο οποίος εκουσίως «εν τω πονηρώ κείται», και του ανθρώπου που ακολουθεί τον Θεάνθρωπον Χριστόν δεν υπάρχει συμβιβασμός. Εκείνος που ακολουθεί τον Θεάνθρωπον δεν δύναται εις βάρος της Ευαγγελικής Αληθείας να κάμνη συμβιβασμούς με τον ουμανιστικόν άνθρωπον, που όλα αυτά τα δικαιολογεί και ανάγει εις δόγμα. Εδώ πάντοτε πρόκειται περί αποφασιστικού και κρισιμωτάτου διλήμματος και εκλογής: ή ο Θεάνθρωπος ή ο άνθρωπος. Διότι ο ουμανιστικός άνθρωπος δι’ όλων των ενεργειών του εμφανίζεται και φέρεται ως δρων με αυτάρκειαν, ως υπερτάτη αξία και ανώτατον κριτήριον. Εδώ δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον. Δι’ αυτό εις το ουμανιστικόν βασίλειον την θέσιν του Θεανθρώπου την κατέχει ο Vicarius Christi, ο δε Θεάνθρωπος έχει εξορισθή εις τον ουρανόν. Τούτο αποτελεί ασφαλώς ιδιόμορφον αποσάρκωσιν του Θεανθρώπου Χριστού. Δεν είναι έτσι; Δια του δόγματος περί του αλαθήτου, σφετερισθείς υπέρ εαυτού, δηλαδή υπέρ του ανθρώπου, όλην την εξουσίαν και όλα τα δικαιώματα, που ανήκουν μόνον εις τον Θεάνθρωπον Κύριον, ο Πάπας αυτοανεκηρύχθη εις την πραγματικότητα Εκκλησία εν τη Παπική εκκλησία, και έγινεν εν αυτή τα πάντα εν πάσι. Ιδιόμορφος παντοκράτωρ. Δια τούτο το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Και ο πάπας δεν δύναται να το αποκηρύξη με κανένα τρόπον, έως ότου θα είναι πάπας του ουμανιστικού παπισμού.

Εις Την Υπεραγία Θεοτόκο.

ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ !!!

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Οι 26 Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=3478

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Η Κυρία Θεοτόκος : Οι λατινόφρονες εχθροί εμού τε και του Υιού μου

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».

….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, oι μη μνημονεύοντες τον λατινόφρονα Τζιοβάνι Βέκκο, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Τζιοβάνι Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Εάν δε και ασθενήσης :

Εάν δε και ασθενήσης ως ο Ιακώβ, ή από ασθένειαν σωματικήν, ή από ασθένειαν ψυχικήν, ήτις είναι η αμαρτία, μη καταπέσης μηδέ απελπίσης την υγείαν σου· αλλά ελπίζων όλος διόλου εις την δύναμιν του Σταυρού, και εις τον Ιατρόν των ψυχών και των σωμάτων Χριστόν, τον επί Σταυρού προσηλωθέντα, φώναζε προς αυτόν μετά πίστεως: «ελέησόν με, Κύριε, ότι ασθενής ειμι» (Ψαλμ. στ: 3)· κάμε αποχήν του κακού· εξομολογήσου· κράξον τους Ιερείς να εκτελέσουν εις εσέ το άγιον Ευχέλαιον· και βέβαια η ευχή της Πίστεως των Ιερέων θέλει σε σώσει, κατά τον ιερόν Αδελφόθεον (Ιάκ. ε: 15), και θέλει σε αναστήση από κλίνης οδυνηράς. Εάν δε και αμαρτίας εποίησας, έχουν αύται να συγχωρηθούν υπό της του Θεού φιλανθρωπίας, δια της των αγίων Ιερέων προσευχής, κατά τον αυτόν Αδελφόθεον (αυτόθ.). Ώστε θέλουν λέγεσθαι και δε εσέ τα λόγια εκείνα άπερ γράφει ο Ιώβ δια τον ασθενή μεν όντα, μετανοήσαντα δε και εξομολογηθέντα τας αμαρτίας του: «εάν νοήση άνθρωπος τη καρδία επιστραφήναι προς Κύριον, αναγγείλη δε ανθρώπω την εαυτού μέμψιν (ήτοι εξαγορεύση την αμαρτίαν του), την δε άνοιαν αυτού δείξη ανθέξεται (ο Θεός δηλ.) του μη πεσείν εις θάνατον, ανανεώσει δε αυτού το σώμα ώσπερ αλοιφήν επί τοίχου, τα δε οστά αυτού εμπλήσει μυελού· απαλυνεί δε αυτού τας σάρκας ώσπερ νηπίου, αποκαταστήσει δε αυτόν ανδρωθέντα εν ανθρώποις» (Ιώβ λγ: 23-25).

 

Εορτοδρόμιον σελ. 96.

Αββά Ισαάκ

Τα πάθη ομοιάζουν με μικρά σκυλάκια, τα όποία έχουν συνηθίσει να συχνάζoυν έξω από τα κρεοπωλεία, αυτά λοιπόν φεύγουν αμέσως μόλις τους βάλη κανείς την φωνήν. Όταν όμως τα αφήσης ελεύθερα, αποθρασύνονται και επιτίθενται ως μεγάλοι λέοντες.

Αββά Ισαάκ

Ο εχθρος τής ψυχής μας, ο διάβολος, παραμένει πάντοτε απέναντί μας και κατασκοπεύει μετά προσοχής ποίαν θύραν των αισθητηρίων θα του ανοίξη η αμέλειά μας δια να εισέλθη. Μόλις δε αντιληφθή μίαν θύραν αφρούρητον, αμέσως ο παμπόνηρος εισάγει εις την ψυχήν μας δι' αυτής τας αποσκευάς του. Ας φροντίσωμεν όμως ημείς να αντικαταστήσωμεν τους μεγάλους κόπους, (που προέρχονται από τον πόλεμον με τα μεγάλα πάθη) με μικρούς (που οφείλονται εις την εύκολον αντιμετώπισιν τών πονηρών λογισμών) και χωρίς δυσκολίαν θα τον κατανικήσωμεν. 

(Υπόθεσις ΙΑ΄ Τόμος Γ΄)

Η Εκκλησία: Το σώμα του Ζώντος Χριστού. π.Γεωρ.Φλωρόφσκυ.

…Η Εκκλησία είναι ακόμη in statu viae και εν τούτοις είναι επίσης ήδη in statu patriae. Έχει, ούτως ειπείν, διπλήν ζωήν, εις τους ουρανούς και επί της γης ταυτοχρόνως. Η Εκκλησία είναι κοινωνία ιστορική, ορατή και ταυτοχρόνως το σώμα του Χριστού, είναι τώρα η Εκκλησία των εξηγορασμένων και των αθλίων αμαρτωλών. “Ολόκληρος η Εκκλησία είναι Εκκλησία μετανοούντων, ολόκληρος η Εκκλησία είναι Εκκλησία απολλυμένων” (άγιος Εφραίμ ο Σύρος). Και τα δύο ταυτοχρόνως. Επί ιστορικού επιπέδου, ο τελικός στόχος δεν επετεύχθη ακόμη. Αλλ' η εσχάτη πραγματικότης έχει ήδη φανερωθή και αποκαλυφθή, ή μάλλον δοθή. Και αυτό το έσχατον είναι πάντοτε προσιτόν, εις πείσμα κάθε ιστορικής ατελείας, και παρ' ό,τι δεν είναι παρά υπό μορφάς πάντοτε προσωρινάς. Διότι η Εκκλησία είναι κοινότης μυστηριακή. Και μυστηριακός σημαίνει ακριβώς εσχατολογικός. Το έσχατον δεν σημαίνει αρχικώς τελικόν, εντός της χρονολογικής σειράς των γεγονότων σημαίνει μάλλον τελευταίον (ή αποφασιστικόν). Και αυτό το “αποφασιστικόν” ημπορεί να έχη, και όντως έχει, πραγματοποιηθή εις την εξέλιξιν των γεγονότων της ιστορίας. Εκείνο το οποίον “ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου” είναι ήδη εδώ, “εν τω κόσμω τούτω”, ουδόλως δε καταργεί αυτόν τον κόσμον, αλλά δίδει εις αυτόν νέαν σημασίαν και νέαν αξίαν. Δεν πρόκειται ακόμη παρά περί μιας προκαταβολικής πραγματοποιήσεως, ενός “αρραβώνος” της τελικής ολοκληρώσεως. Και εν τούτοις, το Άγιον Πνεύμα σκηνοί ήδη αληθώς εν τη Εκκλησία. Αυτό δε συνιστά το εκκλησιολογικόν μυστήριον: μία “κοινωνία” ορατή και γηίνη είναι ένας οργανισμός της θείας χάριτος.

His Grace, Bishop Artemije of Raska and Prizren (Serbian Orthodox Church) :

There exist only those persistent in their confession of Faith and those ready for various kinds of compromise, abatement, and condescension. Many Orthodox participants at those ecumenical gatherings are not confessors of their faith; accordingly, they can not represent the teaching of the Orthodox Church. If they were in fact worthy representatives of the Orthodox Church and Orthodox Teaching, they would, above all, listen to the Apostle Paul who says, "to stay away from a heretical man after the first and second approaches." How far are we going to go with those dialogs, commissions — until there is no end? Are we there counseling those in heresy, in delusion? No, we are seeking to compromise with them. True love for a Christian is to secure eternal life for one's neighbor, which means you straightforwardly say he is in error, and try to return him to the truth, directing him onto the path of salvation. Encouraging someone to remain in his delusion is not love, but hatred, according to St. Maximus the Confessor.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εις την Δύσιν; Ούτε γνωρίζουν την Εκκλησίαν, ούτε γνωρίζουν την οδόν, ούτε γνωρίζουν έξοδον από τα αδιέξοδα. Εκεί όλα έχουν βυθισθή εις την ψυχοφθόρον ειδωλολατρίαν και φιλαυτίαν, φιληδονίαν και σαρκολατρίαν. Δια τούτο, Ευρώπη ίσον αναγέννησις της ειδωλολατρίας.                                                                                 

Ψευδόχριστοι και ψευδοθεοί έχουν πλημμυρίσει την Ευρώπην και από εκεί εξάγονται εις όλας τας αγοράς της Οικουμένης, έχοντες ως κύριον έργον των να φονεύσουν τον Θεόν και την ψυχήν εις τον άνθρωπον, και ούτω να στερήσουν από τον κόσμον την μοναδικήν ελπίδα και αυτήν την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας.                                                                                                                                                                         

Γράφοντες ταύτα, δεν γράφομεν την ιστορίαν της Ευρώπης, των αρετών και των ελαττωμέτων της, ούτε την ιστορίαν των ψευδοεκκλησιών της Ευρώπης. Εκθέτομεν απλώς και μόνον την εντελέχειαν της οντολογίας των.                                                                                                                                                                            
Προσπαθούμεν να εισδύσωμεν εις τον πυρήνα της ευρωπαϊκής υψηλοφροσύνης, εις τα δαιμονικά υπόγειά της, απ΄ όπου πηγάζουν αι ακάθαρτοι πηγαί της, τα ύδατα των οποίων δηλητηριάζουν την οικουμένην. Τούτο ουδόλως είναι καταδίκη της Ευρώπης, είναι μόνον μία εκ βαθέων κραυγή και εν προσευχή πρόσκλησις εις την μοναδικήν οδόν της σωτηρίας δια της μετανοίας.