ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.

Πάσα μεν η από των χειρόνων επί τα κρείττονα μεταβολή μεγίστην χαράν και ευφροσύνην τω γένει των ανθρώπων κατεργάζεται· πέφυκε γαρ η ανθρωπίνη φύσις, των κρειττόνων ορεγομένη αεί, σπεύδειν επί την των βελτιόνων κατάληψιν. Ούτω γουν, ηδεία τοις πλέουσιν η εκ χειμώνος εις ευδίαν και γαλήνην μετάβασις· ηδεία δε και τοις οδοπόρεις, η εκ καμάτου επ΄ ανάπαυσιν ησυχία· ηδεία δε και τοις λυπουμένοις, η εκ κατηφείας εις ευφροσύνην μετάθεσις· ηδυτέρα δε και τοις νοσούσιν η εξ ασθενείας εις υγίειαν και ευρωστίαν ανάληψις· ηδεία δε και τοις πολεμίοις η από έχθρας εις φιλίαν και ειρήνην βεβαίωσις· ηδυτέρα δε και η από του σκότους και της νυκτός εις την ημέραν μετάπτωσις. Και πάσα πράξις, ως έστιν ειπείν, ηδυτέραν έχει την εργασίαν, όταν όφελος μετά τοις ποθούσιν αυτήν απεργάζηται. Ούτω γουν ορώμεν και την υπό Θεού δεδομένην ημίν απόλαυσιν, τη μεταβολή την ευφροσύνην ημίν παρεχομένην. Σίτος μεν γαρ εστιν ούτως ηδύς· εις δε την γην μετά κόπου καταβαλλόμενος και πολυπλασιαζόμενος, ηδύτερος αναδείκνυται μετά πάσης χαράς εις πλήθος τροφής λαμβανόμενος. Εις μεν γαρ εστι τω σπόρω κόκκος εις αδηλίαν ριπτόμενος.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Κακός και καλός τρόπος

Στο «Γεροντικό» διαβάζομε:
Δύο μοναχοί συναντούν, χωριστά ο καθένας, έναν ιερέα των ειδώλων στην έρημο. Ο πρώτος μιλάει δογματικά, όπως τον έβλεπε υπό το πρίσμα του δόγματος, ότι η ειδωλολατρεία είναι δαιμονική θρησκεία και οι ιερείς της υπηρέτες του διαβόλου. Του λέει:
-Αί, αι δαίμον! Πού τρέχεις;

Ο άλλος του μιλάει με την χριστιανική καλωσύνη και αγάπη. Του λέει:
-Σωθείης· σωθείης, καματηρέ!

Αυτό σημαίνει καλή μεθόδευση· καλή στρατηγική.

Ερωτάει με απορία ο ιερέας τον άγιο Μακάριο.
-Τι καλό είδες επάνω μου, χριστιανός συ, και μου μιλάς με τόσο καλό τρόπο;
Απαντάει ο άγιος:
-Βλέπω, ότι εργάζεσαι για την ψυχή σου με ζήλο. Και σε λυπάμαι, γιατί δεν το έχεις καταλάβει, ότι ο κόπος σου θα παέι χαμένος!...

Αποτέλεσμα:

* Τα λόγια του πρώτου εξόργισαν τον ιερέα τόσο, που όρμησε επάνω του και τον «εσάπισε» στο ξύλο.
* Τα λόγια του δευτέρου, τον κατένυξαν τόσο, που άφησε την ειδωλολατρεία και το επίζηλο αξίωμά του, και έγινε χριστιανός και μοναχός (Αββά Μακαρίου, λθʼ).


Το πιστεύω και των δύο μοναχών ήταν το ίδιο. Ο ένας έκαμε μία άκριτη μετωπική επίθεση εναντίον του ιερέα των ειδώλων. Ο άγιος Μακάριος εφάρμοσε μια στρατηγική· έκαμε μια μεθόδευση. Και εκέρδισε μια μεγάλη νίκη. Εκέρδισε έναν άνθρωπο. Εκέρδισε τον αδελφό του. Για την αιωνία ζωή.

Αγνή Παρθένε Δέσποινα

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 13 Σεπτεμβρίου 2013 (ώρα Ελλάδος).

Κορνηλίου εκατοντάρχου, Ιεροθέου, Αριστείδου οσίου.

 

Ὁ Ἅγιος Κορνήλιος ἦταν Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος καὶ θεοσεβούμενος.

Προσῆλθε στὸν χριστιανισμὸ μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἀπ. Πέτρου καὶ ἀποφάσισε νὰ ξεκινήσει περιοδεία γιὰ νὰ διδάξει καὶ ὁ ἴδιος τὸν χριστιανισμό. Δίδαξε στὴ Φοινίκη, Κύπρο, Ἀντιόχεια καὶ Ἔφεσσο.

Στὴν Σκήψη τῆς Μυσίας χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος. Χάρη στὴν θαρραλέα ὁμολογία του ἀνάμεσα στοὺς εἰδωλολάτρες, τὸ ἔργο τοῦ ἦταν καρποφόρο.

Αὐτὸ προκαλεῖ θύελλα ἀντιδράσεων ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἔτσι ὁ ἔπαρχος Δημήτριος τὸν συλλαμβάνει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸ ναὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα ἦταν γεμάτος καὶ τὸν πιέζει νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Ἐκεῖνος βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ διδάξει τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅσους ἦταν ἐκεῖ, καὶ νὰ προαναγγείλει ἕνα σεισμὸ ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν θὰ πάθαιναν τίποτα ὁ ἔπαρχος Δημήτριος, ἡ γυναίκα του, καὶ ὁ γιὸς του ποὺ ἦταν μέσα στὸ ναό.
Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ὅσοι ἦταν στὸ ναὸ σκοτώθηκαν ἐκτὸς τὴν οἰκογένεια τοῦ Ἔπαρχου ποὺ βαπτίστηκαν χριστιανοί.

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ.

Μας το αποκαλύπτει ο μεγάλος Άγιος Ισαὰκ ο Σύρος (Λόγος ΚΒ/), λέγοντας:

 «Η ελπίδα στον Θεόν γεννιέται απὸ την καρδιακὴ πίστη, που είναι καλὴ και

συνοδεύεται απὸ διάκριση και γνώση. Γεννιέται επίσης και μια
άλλη ελπίδα, απὸ την ανομία, αλλὰ αυτὴ είναι ψεύτικη ελπίδα. Ο
άνθρωπος, που δεν δείχνει καμμιὰ φροντίδα για τα πρόσκαιρα
πράγματα, αλλὰ αφιερώνει τον εαυτόν του εντελώς στον Κύριον
νύκτα και ημέρα, που δεν δίνει σημασία σε κανένα κοσμικὸ ζήτημα,                       
λόγῳ της μεγάλης επιμελείας του για τις αρετὲς και ασχολείται πλήρως                     
με τα θεία, και γι᾽ αυτὸ αμελεί να προμηθευθή
τροφὲς και ενδύματα και να ετοιμάση τόπον κατασκηνώσεως του
σώματος και όλα τα άλλα, αυτὸς καλώς και με επιστημοσύνη
ελπίζει στον Κύριον. Διότι αυτὸς θα του ετοιμάση όσα χρειάζεται.
Αυτὴ είναι πραγματικὰ η αληθινὴ και σοφωτάτη ελπίς».

Δε νοείται Έλληνας χωρίς την Ορθοδοξία!..

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

Από καιρού εις καιρόν, κατά διαστήματα, κάποια κέντρα δημοσιοποιούν πρωτότυπες θεωρίες που στόχο έχουν τον πόλεμο κατά της Ορθοδοξίας. Για τη Νέα Τάξη η Ορθοδοξία είναι σοβαρό εμπόδιο, γι’ αυτό πρέπει να πολεμηθεί με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Όλοι αυτοί πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι η Ορθοδοξία για τον Έλληνα αποτελεί τον ισχυρότερο θεσμό και δεσμό συνοχής, δεδομένου ότι είναι περισσότερο συνειδητή από την εθνική συνείδηση, αφού η Ορθοδοξία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή που εξέθρεψε την εθνική συνείδηση και καλλιέργησε και διατήρησε όσα στοιχεία χρειάζονταν τότε ο Έλληνας για να επιβιώσει εθνικά.
Κλασικό παράδειγμα έχουμε τους Τσάμηδες. Μέχρι το 1612 οι Τσάμηδες ήταν Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το 1611 έγινε η ατυχής επαναστατική εξέγερση του επισκόπου Διονυσίου Φιλοσόφου (Σκυλοσόφου). Μετά την κατάπνιξη του Κινήματος, για να διατηρήσουν κάποια προνόμια εξισλαμίσθησαν. Από τη στιγμή εκείνη έπαψαν να είναι Έλληνες. Η αλλαγή του θρησκεύματος οδήγησε γρήγορα στην μεταστροφή της εθνικής συνείδησης. Αυτό δείχνει ότι η ορθόδοξη πίστη είναι το ισχυρότατο στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς μας…
Αφορμή για το δημοσίευμα αυτό έδωσε βουλευτής γνωστή για το αντιθρησκευτικό της μένος, η οποία ήταν και εισηγήτρια στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Συνεπαρμένη η κ. Βουλευτής από το πάθος της κατά της Ορθοδοξίας, δεν εδίστασε να τα βάλει και με τον Υπουργό Παιδείας Κων. Αρβανιτόπουλο, επειδή στο νέο πρόγραμμα επιμένει στη διδασκαλία των Θρησκευτικών. «Τα θρησκευτικά με την έννοια της ορθόδοξης κατήχησης κατά τη γνώμη μας δεν έχουν θέση στο σύγχρονο Λύκειο. Εσείς όχι μόνο δεν τα κάνετε προαιρετικά ή δεν τα αλλάζετε, αλλά επιμένετε σε μια κυρίαρχη θέση, η οποία αποτυπώνεται και στο πρόγραμμα σπουδών του Επαγγελματικού Λυκείου, αλλά και στα υποχρεωτικά μαθήματα στα οποία δίνουν εξετάσεις τα παιδιά για να πάρουν το απολυτήριό τους. Εξάλλου, δε νομίζω ότι όσο περισσότερη ορθόδοξη κατήχηση κάνουν τα παιδιά στα σχολεία τόσο καλύτεροι χριστιανοί θα γίνουν. Αντίθετα, υποβαθμίζονται οι Φυσικές Επιστήμες και η Βιολογία, που είναι βασική επιστήμη και δεν ξέρω πώς μπορεί σε μια σειρά από ειδικότητες να απουσιάζει η Βιολογία ή να υποβαθμίζονται οι Φυσικές Επιστήμες». Αυτά είπε η κ. Ρεπούση…

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Όλη αυτή η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου.

H συγκρητιστική χοάνη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ως εκφράζεται σήμερον τόσον εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των λεγομένων Εκκλησιών, όσον και εις τα διάφορα διεθνή fora καταδολιεύει και ευτελίζει την Χριστιανικήν αποκάλυψιν και εκκοσμικεύει το άγγελμα της σωτηρίας, μετατρέπουσα αυτό εις ηθικολογίαν στερουμένης ζωής, χάριτος και δυνάμεως Θεού. Είναι τελικώς η προσπάθεια αυτή μία ακόμη άπεπλις απόπειρα του βυθίου δράκοντος να εκμηδενίση το σταυροαναστάσιμον μήνυμα ζωής της Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας. Συγκρητιστική παναίρεση λοιπόν ο Οικουμενισμός, οι εκκλησίες του Παγκόσμιου Συμβουλίου λέγονται εκκλησίες, χωρίς να είναι, όλη δε αυτή η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου.

Δεν μπορούν να υπάρχουν ετερόδοξες εκκλησίες, ούτε μητέρες, αδελφές, θυγατέρες και εγγονές εκκλησίες.

Ομολογούμε δια του Συμβόλου  της  Πίστεως  με κάθε επισημότητα, ότι πιστεύουμε «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν».

Αν όμως η Εκκλησία είναι ΜΙΑ κατά το Σύμβολο της Πίστεως, τότε με την   συνεπή εκκλησιολογική έννοια και κατά κυριολεξία δεν μπορούν να υπάρχουν ετερόδοξες εκκλησίες, ούτε μητέρες,  αδελφές,  θυγατέρες και εγγονές  εκκλησίες.

Η ΜΙΑ και μόνη Εκκλησία, που ομολογούμε, είναι η πνευματική μητέρα όλων των μελών της. Η ΜIA Εκκλησία δηλαδή γεννά μυστηριακώς  «δι’ ύδατος και Πνεύματος» τα μέλη της, δεν γεννά άλλες εκκλησίες.

 (Δημητρίου Τσελεγγίδη καθηγητού ΑΠΘ)

Πηγή κειμένου : http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, υπ΄ ουδεμιάς επί μέρους Ορθοδόξου Εκκλησίας απεκηρύχθη μέχρι σήμερον!!!

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, θεωρείται βλάσφημος, δεδομένου ότι, βασιζομένη επί της κακοδόξου «θεωρίας των κλάδων», της αποτελούσης το σύμβολον της αιρετικής πανσπερμίας του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), αρνείται ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία, κατ΄ αντίθεσιν του ενάτου άρθρου του Συμβόλου της Πίστεως περί μιας Εκκλησίας. Επιπροσθέτως, αναιρεί και αυτό τούτο το θετικόν περιεχόμενον της εν τη Εκκλησία υπερφυσικής Αποκαλύψεως. Διότι, εάν δεν υπάρχει σταθερά και ωρισμένη Εκκλησία, της Αποκαλύψεως ανεπισφαλής φορεύς, αλλά πάσαι αι χριστιανικαί Εκκλησίαι αποτελούσι μέρη ισοδύναμα και ισόκυρα της Εκκλησίας, είναι φανερόν ότι η μεν Αποκάλυψις ουδέν σταθερόν και παραμόνιμον έχει να αποκαλύψη, αλλά ποικίλον τι και κατά τας δόξας και προϋποθέσεις των προσώπων εξαλλάσσον, ουδέν δε απομένει κριτήριον, δι΄ ου να δυνηθή τις εκ της ποικίλης και αντιφατικής εκδοχής των χριστιανικών αληθειών άμα μεν να διακρίνη την αληθή διδασκαλίαν του Κυρίου, άμα δε να πορισθή πεποίθησιν ασφαλή περί της αξιοπιστίας και αληθείας ων πιστεύει. Παρά ταύτα, καίτοι η Εγκύκλιος αύτη εκοινωποιήθη «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», δηλαδή Ορθοδόξους τοιαύτας και ετεροδόξους, , ως έδει αύται καθηκόντως να πράξωσι. Τούτο πάντως δηλοί δι΄ αυτάς ταυτότητα πίστεως προς το κακόδοξον κείμενον αυτής. Κατόπιν τούτου, αι επί μέρους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εγένοντο κύριοι συνεργοί και αίτιοι των μετά ταύτα επακολουθησασών κακοδόξων πράξεων, διότι η στάσις των αύτη κατάστησεν αυτάς υπευθύνους και υπολόγους έναντι της καθ΄ όλου Εκκλησίας δια το σημερινόν κατάντημα της οικουμενιστικής αιρέσεως, όπερ θεώνται απαθώς και εν τω οποίω κείνται θεωρία τε και πράξει.

Τότε και μόνον τότε έχουν αξίαν Εκκλησιαστικήν αι αποφάσεις αυτής της Συνόδου.

Πάσα Σύνοδος Αρχιερέων, δια να είναι αι αποφάσεις αυτής σεβασταί, είναι ανάγκη να αποδεικνύεται κανονική, νόμιμος και αι αποφάσεις αυτής να στηρίζωνται εις τον Ευαγγελικόν Νόμον, τους Ιερούς Κανόνας και εις την μακραίωνα Εκκλησιαστικήν δημοκρατικήν τάξιν και πράξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.  Η οιαδήποτε πλειοψηφία δεν αρκεί, όταν απουσιάζουν αι ανωτέρω προϋποθέσεις. Έτσι κατανοούμεν τον χαρακτηρισμόν «ληστρική» Σύνοδος και έτσι έμειναν εις την ιστορίαν Σύνοδοι, ως εκείνη, ήτις εξεθρόνισε και αφώρισε τον Ιερόν Χρυσόστομον.  

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Όπως εκ του ανθρώπου, λογικώς και φυσικώς, γεννάται και αναπτύσσεται η ανθρωπότης, ούτω και εκ του Θεανθρώπου, πάλιν λογικώς και φυσικώς, γεννάται και αναπτύσσεται η θεανθρωπότης. Εις την κοινωνίαν αυτήν του Θεανθρώπου οι άνθρωποι ζουν και συμπεριφέρονται ως αθάνατα όντα, και δη συμφώνως προς τους ευαγγελικούς νόμους, οι οποίοι ισχύουν και εις αυτόν και εις τον άλλον κόσμον. Η κοινωνία δε αυτή, η μοναδική επί του πλανήτου τούτου, των αληθινών αθανάτων και αληθινών θεοφόρων και των κοπιώντων τουλάχιστον να γίνουν τοιούτοι, ουδέν άλλο είναι παρά το θεανθρώπινον σώμα του Χριστού, η αγία Εκκλησία Του.