Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ερωτά τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο :

Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, τόν Παπισμό ὡς «Ἐκκλησία»; Εἶναι, ὅμως, «ἐκκλησία» ἤ αἵρεσις; Πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνόδων ἔχουν καταδικάσει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά ὁρισμένες: Τήν Σύνοδο τοῦ 879-880 στήν Κωνσταντινούπολη, ἐπί τοῦ Πανσέπτου Προκατόχου Ὑμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατρός καί Ἰσαποστόλου Μεγάλου Φωτίου. Ἡ Σύνοδος αὐτή, πού στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖται ὡς ἡ Η΄ Οἰκουμενική, ἐπειδή σέ αὐτή συμμετεῖχαν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί τοῦ τότε Ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης Ἰωάννου τοῦ Η΄ καί οἱ ἀποφάσεις της ἔγιναν ὁμόφωνα ἀποδεκτές, καταδίκασε ὡς αἱρετική τή διδασκαλία τοῦ Filioque. Ἡ διδασκαλία αὐτή ἐπεκράτησε δυστυχῶς ὡς ἐπίσημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος (1014) μέχρι σήμερα. Ἡ καταδίκη αὐτή ἰσχύει κατ’  ἐπέκτασιν καί διά τήν αἵρεση τῶν Προτεσταντῶν, ἐπειδή καί αὐτοί ἀποδέχονται τήν αἱρετική αὐτή διδασκαλία. Ὁ Παπισμός, ἀποδεχόμενος ἐκ τῶν ὑστέρων, μετά ἀπό ἕνα αἰῶνα καί πλέον, μία αἱρετική διδασκαλία, πού εἶχε ἤδη καταδικάσει μαζί μέ τά ἄλλα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα, αὐτοαναιρεῖται καί αὐτοκαταδικάζεται ὡς αἵρεση. Πέραν τούτου, ὅλες οἱ ἑπόμενες Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι, ὅπως οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδοι τοῦ 1170, 1341, 1450, 1722, 1838, 1895, ἀπεριφράστως καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ἐπίσης, ἐκτός ἀπό τόν Μέγα Φώτιο, ὅλοι οἱ μετά τό σχίσμα τοῦ 1054 ἅγιοι, ὅπως ὁ ἅγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς κ.ἄ., ὁμοφώνως καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ὁ Παπισμός δέν εἶναι «Ἐκκλησία», ἀλλά κράτος, τό Βατικανό. Οὔτε εἶναι «Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία». Δέν εἶναι οὔτε Ρωμαίϊκη, οὔτε Καθολική, οὔτε Ἐκκλησία. Δέν ἔχει σχέση μέ τήν Ρωμηοσύνη, οὔτε μέ τή Ρωμανία. Δέν εἶναι Καθολική, ἀφοῦ χωρίσθηκε μόνη της ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό 1054 μ.Χ. Δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔγινε κράτος, ὑποκύπτοντας στόν τρίτο πειρασμό τοῦ Χριστοῦ. Δέχθηκε ὁ Παπισμός τήν πρόταση τοῦ διαβόλου νά τόν προσκυνήσει καί νά τόν κάνει κοσμικό παντοκράτορα τῆς γῆς. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἡ ὀρθή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Ρωμηοί, σέ μᾶς ἀνήκει ἡ Ρωμανία, ἡ Ρωμηοσύνη. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἀληθής Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία.

O ἀείμνηστος καθηγητὴς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν. Ἀθηνῶν Κων. Μουρατίδης, παρατηρεῖ:

«Ἡ ἀλλόκοτος καὶ  τερατώδης καὶ καταλυτική τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως καὶ Ἱερᾶς Παραδόσεως    συμμετοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸ Παγκόσμιον Συνοθύλευμα τῶν Αἱρέσεων  συνιστᾶ τὴν μεγίστην παγίδα τοῦ Ἀντικειμένου ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρὸς διάβρωσιν καὶ ἀποσύνθεσιν τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας…  Αὐτὸ καθʼ ἑαυτὸ τὸ γεγονὸς τῆς συμμετοχῆς  τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ  προσκρούει  “a priori” καὶ ἐξʼ  ἀπόψεως ἀρχῆς εἰς τεράστια καὶ τοῦτʼ αὐτὸ ἀνυπέρβλητα  ἐμπόδια, προερχόμενα ἐξʼ αὐτῆς τῆς φύσεως καὶ τοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τῆς  μιᾶς, ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».

ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ ΑΙΝΕΣΑΤΩ ΤΟ ΚΥΡΙΟΝ-ΓΚΟΥΝΑΣ/ΜΥΡΙΔΗΣ

Ιερά Μητρ. Πειραιώς :

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε εὐλαβῶς πρός τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ τήν κάτωθι ἐπιστολήν:

᾿Αριθμ. Πρωτ. 722                                          ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 27ῃ Ἰουνίου 2013

Τῆ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι,

τῷ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῶ Πατριάρχῃ

Κυρίῳ μοι κ. Βαρθολομαίῳ Α΄,

Rum Patrikhanesi

34.220 Fener - Haliç – Instabul

TURKIYE

Παναγιώτατε, Θειότατε καί Πάνσεπτε Δέσποτα,

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς υἱϊκῆς ἀγάπης, προαγόμεθα νά γνωρίσουμε εἰς Ὑμᾶς τά κάτωθι˙ ταπεινῶς φρονοῦμεν, ὅτι ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, πέραν τῆς ὑπαγωγῆς μας στήν οἰκεία Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ἀνήκουμε ἐν ταυτῶ καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἔχουμε ταπεινό λόγο γιά τά θεολογικά, δογματικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Tου μακαριστού Πατριάρχου Ιεροσολύμων Διοδώρου :

 Να διατί ελάβομεν την απόφασιν να διακόψωμεν τον διάλογον με τους παποαιρετικούς.  Διότι οι παποαιρετικοί είναι αμετακίνητοι εις την κακοδοξίαν των και την πλάνην των.  Σκοπός των είναι η εξαφάνισις της Ορθοδοξίας και η επικράτησις του Παπισμού και του Οικουμενισμού.  Τα πρόσφατα γεγονότα της Ουκρανίας το επιβεβαιώνουν κατά τρόπον αναμφισβήτητον.  Δι’αυτό και ημείς θα προχωρήσωμεν, έστω και μόνοι, εις τον αγώνα δια την άμυναν της αγίας μας Ορθοδοξίας.  Διότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη μας Ελπίς 

(Ο.Τ. Αρ. Φύλ. 866).

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  28^ον.

1. Συμβαίνει πολλές φορές να σου μιλάει με λογισμούς ο σατανάς και να σου λέει: «Κοίταξε πόσα κακά έργα έχεις κάνει. Η ψυχή σου είναι γεμάτη ανομίες, βαρύνεσαι με πολλές και βαρύτατες αμαρτίες». Μη σε ξεγελάσει μ΄ αυτά ο σατανάς και με πρόφαση ταπεινώσεως σε σπρώχνει στην απελπισία. Εσύ λοιπόν αποκρίσου του: Ναι, αλλά έχω γραπτές τις διαβεβαιώσεις του Θεού που λέει «Δεν επιθυμώ το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει με τη μετάνοια και να έχει ζωή». Γιατί τότε τι ήθελε να κατεβεί ο Θεός στη γη, αν όχι για να σώσει τους αμαρτωλούς και να φωτίσει αυτούς που ζούνε στο σκοτάδι και να δώσει ζωή στους νεκρούς από την αμαρτία;                                                                                   
 2. Όπως η σατανική δύναμη, έτσι και η Θεία Χάρη προτρέπει χωρίς να εξαναγκάζει. Και αυτό για να διαφυλάσσεται η ελευθερία και η αυτεξουσιότητά μας. Γι΄ αυτό και όσα κακά κάνει ο άνθρωπος με την υπόδειξη του σατανά, δέχεται αυτός και όχι ο σατανάς την τιμωρία, γιατί δεν σύρθηκε με τη βία, αλλά με το θέλημά του υπάκουσε στην κακία. Το ίδιο συμβαίνει και με το αγαθό. Ούτε πάλι η Χάρη δεσμεύει με αναγκαστική δύναμη τη θέληση του ανθρώπου, ώστε να μη μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Αλλά δίνει το προβάδισμα στο αυτεξούσιο για να φανερωθεί η θέληση του ανθρώπου που κλίνει, στην αρετή ή στην κακία;                                                                                                                  
3. Όπως το σώμα μολύνεται όταν έρθει σε συνάφεια με άλλο σώμα και διαπράξει την αμαρτία, έτσι και η ψυχή διαφθείρεται όταν δέχεται πονηρούς και ακάθαρτους λογισμούς και συμφωνεί και συγκατατίθεται με αυτούς. Και όχι μόνο τους λογισμούς της πονηρίας και της πορνείας, αλλά και κάθε κακίας (π.χ. απιστίας, δολιότητας, κενοδοξίας, οργής, φιλονεικίας κ.τ.ό.). Αυτό θα πει να καθαρίζουμε τον εαυτό μας από κάθε μολυσμό σαρκικό και πνευματικό. Και όπως εκείνος που διαφθείρει το ναό του Θεού, δηλαδή το σώμα, θα τον αφανίσει ο Θεός, κατά τον Απόστολο, έτσι κι΄ εκείνος που διαφθείρει την ψυχή και τον νου με το να συμφωνεί στα άτοπα, είναι άξιος να τιμωρηθεί. Πρόσεξε τι λέει και η Γραφή: «Με κάθε προσοχή φύλαγε την καρδιά σου, γιατί απ΄ αυτό θα οδηγηθείς στη ζωή».                                                                                                               
4. Ο καθένας μας οφείλει να εξετάσει ποιες είναι οι κλίσεις της ψυχής μας. Ας διατηρούμε λοιπόν την ψυχή μας καθαρή από πονηρούς λογισμούς για να έρθει μέσα μας ο καθαρός Θεός να κατοικήσει. Γιατί αυτός υποσχέθηκε ότι θα έρθει και θα κατοικήσει μόνο στις καθαρές ψυχές, που αγαπάνε το καλό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Τη αυτή ημέρα Δευτέρα Κυριακή του Ματθαίου, την μνήμην εορτάζομεν ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, των εν Αγίω Όρει του Άθω λαμψάντων.

Όρη παρήλθε πάντα, του Άθω Όρος                                                                                              Ευρωπαϊκής γης, τη αγιωνυμία·                                                                                                     
Ήνθησεν άνθη, ανθεοτρεφής Άθως,                                                                                                     
Όντως νοητά, τους δε θείους Πατέρες·                                                                                                   
Χορόν θεοειδή, των εν Άθω Πατέρων,                                                                                                                    
Χορός γεραίρει, των Μοναστών του Άθω.                                                                                
Πληθύς Αθωνιάς, αμφί θόωκον στήκε Θεοίο.

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ

ΔΙΑΛΑΜΒΑΝΩΝ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΤΟΥ ΑΘΩ ΛΑΜΨΑΝΤΩΝ

(Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου διεσκευασμένος κατά την φράσιν και συμπεπληρωμένος δι΄ Υπομνημάτων περί των εν τη Σκήτη της Αγίας Άννης διαλαμψάντων Οσίων Πατέρων).

Οσιακή πανήγυρις, πάντες οι δήμοι των Οσίων συνάχθητε. Μοναστών και Μιγάδων εορτή σήμερον εις την του Χριστού Εκκλησίαν ανέτειλε. Τα πλήθη των Μοναστών και Μιγάδων συνεορτάσατε. Καινή και κοινή μνήμη πάντων των του Όρους Οσίων Πατέρων εξέλαμψε. Καινά και κοινά άσματα πάντες κοινώς οι εν τω Όρει Πατέρες ψάλατε. Δια τι κοινά; Ότι κοινοί προστάται και ευεργέται όλου κοινώς του Αγιωνύμου Όρους και οι θείοι ούτοι Πατέρες εφάνησαν. Δια τι καινά; Ότι καινή και νεοφανής και η τούτων μνήμη·

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Έκαστον άγιον δόγμα, ή καλλίτερον έκαστον γεγονός της θεανθρωπίνης πίστεώς μας έχει την εορτήν του:  Η Σάρκωσις έχει τα Χριστούγεννα, η Ανάστασις έχει το Πάσχα, η πίστις έχει την εορτήν του Σταυρού και των Μαρτύρων, αι αρεταί έχουν τους διαφόρους εορταζομένους Αγίους και Οσίους. Οι πιστοί εορτάζομεν και βιούμεν εν τη Εκκλησία όλα τα θεανθρώπινα γεγονότα της σωτηρίου Οικονομίας του Χριστού, την Σάρκωσιν, την Σταύρωσιν, την Ανάστασιν και όλους τους Αγίους του, τους Αποστόλους, τους Μάρτυρας, τους Πατέρας, τους Οσίους και Δικαίους. Κάθε αλήθεια της πίστεώς μας και κάθε γεγονός της θείας Οικονομίας βιούται πραγματικώς ως η ζωή η αιώνιος, ως εν οργανικόν μέρος της Αιωνίου Υποστάσεως του Θεανθρώπου:  «Εγώ ειμί… η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιω. 14, 6). Η θεία λατρεία ουδέν άλλο είναι παρά η βίωσις αυτή και η φανέρωσις και η καθημερινή πραγμάτωσις αυτής της Αληθείας και αυτής της Ζωής. Δι΄ αυτό όντως «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», «και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Φιλ. 3, 20. Κολ. 3, 3).

Πρός τόν Σεβ. Αὐστρίας

(Ορθ. Τύπος αριθ. Φύλλου 1981)

Τό «Ἁγιορείτικον Βῆμα» μετέδωσε τήν 15ην Ἰουνίου δήλωσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου, συμφώνως πρός την ὁποίαν ὁ διάλογος μετά τῶν Παπικῶν γίνεται εἰς τό πλαίσιον «τῆς ἀγάπης καί χωρίς νά προδώσουμε τήν πίστη μας». Πιστεύομεν ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης δέν ἔχει παρακολουθήσει τήν πορείαν τοῦ διαλόγου ὅσον θά ἔπρεπε. Ἐάν τήν εἶχε παρακολουθήσει θά εἶχε σχηματίσει ὡς καλός ποιμήν ἄλλην ἄποψιν. Διότι εἰς τούς Διαλόγους ἡ  συμμετέχουσα Ὀρθόδοξος ἀντιπροσωπεία, ἀλλά καί αὐτός ὁ Οἰκουμενικός  Πατριάρχης ἰσοπεδώνουν τά πάντα. Παραδείγματα: Ἀνεγνώρισαν τον Παπισμόν ὡς κανονικήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν, ὅταν ὅλοι γνωρίζωμεν ὅτι εἶναι αἵρεσις, ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καί τά ἀθεϊστικά κινήματα. Ἀναγνωρίζεται ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας, ὡς κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί προσφωνεῖται ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων ὡς Ἁγιώτατος Ἀδελφός. Ἐξισοῦται τό Παπικόν Βάπτισμα με τό Ὀρθόδοξον. Ἀναγνωρίζεται ἱερωσύνη εἰς τούς Παπικούς, ὅταν δέν ἔχουν κατά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Γίνονται συμπροσευχαί, ὅταν αὐταί ἀπαγορεύωνται ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων. Διά τή αἵρεσιν τοῦ Φιλιόκβε καί τήν δαιμονικήν Οὐνίαν οὔτε λέξις ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτά δέν εἶναι προδοσία τῆς πίστεως; Ἐκτός καί ἐάν ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων καί ἡ ἐξίσωσις τῆς Ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μέ τήν πλάνην τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν θεωρεῖται εὐλογία Θεοῦ.