Γεώργιος Κακουλίδης 1992

Εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε δια γραφίδος είτε δια παραδόσεως

Αποκηρύσσομεν τα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικάς τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, και αι τοπικαί τοιαύται, έχοντες επί κεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν, τον Θεόν ημών, και εν γένει εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε δια γραφίδος είτε δια παραδόσεως, αποκρούοντες την «Ένωσιν» ή «Ενότητα», όπως την αποκαλούν εσχάτως οι φιλενωτικοί παπόδουλοι οικουμενιστές.

Θ Kanon Anastaseos - Greek Orthodox Byzantine Chan

Head crosstown for Charleston's annual Greek Festival, Opa!

This decades-old tradition of culture and entertainment is fun for the whole family. The schedules for each day are posted on the event's official website; go take a look.
This year's festival includes:

• Delicious Greek food (gyro, kebob, mousaka, and more!)
• Greek wines and beverages
• Greek music (two live bands!)
• Folk dance performances
• Cultural exhibits and shops
• Church tours highlighting ecclesiastic history, music, art, and prayer
• 700+ car parking area with continuous shuttle service to festival grounds

The entrance fee is $5 per person; food, drink, and crafts are all sold separately. Senior citizens and students get in for $3, children under 12 get in free, and mothers get in free on Sunday!
Holy Trinity Orthodox Greek Church is located at 30 Race Street.

5) ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑΞΥ 1924 ΚΑΙ 1948

1) Πρώτη Περίοδος, 1924 – 1935

Τήν πραξικοπηματικήν καί ἀντορθόδοξον Ἡμερολογιακήν ἀλλαγήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος δέν τήν ἐδέχθησαν ὅλοι, ἀλλά ὑπῆρξαν ἀρκεταί ὁμαδικαί καί ἀτομικαί ἀντιδράσεις. Κατά τό διάστημα 1924-1926, ἱδρύθησαν ὑπό τῶν μή δεχθέντων τήν Ἀντιεκκλησιαστικήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν συντονιστικά ὄργανα ἀντιδράσεως πρός τήν Σχισματοαιρετικήν Καινοτομίαν τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Οἱ Σύλλογοι αὐτοί, ὅπως ὁ «Σύλλογος Ὀρθοδόξων» εἰς την Ἀθήνα, ὁ μετέπειτα ἐξελιχθείς εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», καθώς και ὁ «Ἱερός Σύνδεσμος τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὑπεστήριξαν πολυτρόπως τούς ἐμμένοντας εἰς τά πάτρια καί θέσμια τῆς Ἐκκλησίας ἐντάλματα. Οὗτοι προέβησαν εἰς διαμαρτυρίας πρός τάς πολιτικάς Ἀρχάς, εἰς τήν ἐνημέρωσιν τοῦ λαοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν εἶναι Συναγωγή Σχισματοαιρετικῶν, καί εἰς τήν Διακήρυξιν ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι ΕΚΤΟΣ τῆς Ἐκκλησίας, ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ τῆς Θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ Ἔγκυρα Μυστήρια.

Οὕτω διά τῆς ἱδρύσεως Ὀρθοδόξων ἐνοριῶν, διεφυλάχθη ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε τήν Ἱστορικήν της πορείαν μέ πολύ ὀλίγα μέλη, τούς κρατοῦντας τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικοῦ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν προηγουμένων αἰώνων.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ μή ἀποδεχθέντες τήν Αἱρετικήν Παπικήν Καινοτομίαν τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΑΜΕΣΩΣ καί ἐπισήμως κάθε Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν Ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησίας, ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝΤΕΣ αὐτήν πολλάκις ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΝ. Μία ἐκ τῶν πολλῶν αὐτῶν ἀποκηρύξεων ἡ ὁποία ἐπεδόθη εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον ἦτο καί ἡ τῆς 1ης Αὐγούστου 1934, διά τῆς ὁποίας ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία ΑΠΕΚΗΡΥΧΘΗ ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, ὡς μη ἔχουσα τό δικαίωμα καί ὡς μή δυναμένη νά ἐξασκῇ πνευματικήν ἐξουσίαν ἐπί τῶν ἐμμενόντων εἰς τά Ὀρθόδοξα Δόγματα καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παραλλήλως δέ ἐγένοντο ἐνέργειαι διά τήν ἐξεύρεσιν Ἀρχιερέων χειροτονηθέντων πρό τοῦ Σχίσματος, προς διαποίμανσιν τοῦ Γνησίως Ὀρθοδόξου Πληρώματος.

Ἡ πρωτοβουλία αὕτη και αἱ παράλληλοι ἐνέργειαι ἐτελεσφόρησαν. Τρεῖς ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογητικήν Ἐκκλησίαν ὡς Σχισματικήν.

Τήν 13ην Μαΐου 1935, ὁ Δημητριάδος Γερμανός (Μαυρομάτης), ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης),καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος (Δημητρίου), διέκοψαν πᾶσαν Ἐκκλησιαστικήν σχέσιν και ἐπικοινωνίαν μέ τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν και τήν ἀπεκήρυξαν ὡς Σχισματικήν ἐπισήμως, ἐνώπιον 25.000 λαοῦ εἰς τόν Ἱ.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Ἐπιδαύρου 14, Κολωνός Ἀθῆναι), ἀλλά καί ὑπηρεσιακῶς διά δικαστικοῦ κλητῆρος προς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον, καί διά δημοσιεύσεων εἰς τόν ἡμερήσιον τύπον τῶν Ἀθηνῶν.

Ἐκ τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων, οἱ δύο πρῶτοι ἦσαν χειροτονημένοι πρό

τοῦ Σχίσματος τοῦ 1924.

Οὗτοι, διά τῆς δημοσίας ταύτης καταδίκης τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Λιβέλου, ἀπεκατεστάθησαν Κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τούς σχετικούς Ἱερούς Κανόνας

τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (7ος Κανών τῆς Β´, 95ος Κανών τῆς ΣΤ´ και 8ος Κανών τῆς Α´), οἱ ὁποῖοι προβλέπουν διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκ Σχίσματος καί Αἱρέσεως Ἱερωμένους, οἵτινες εἶχον λάβει Ὀρθοδόξως τό Βάπτισμα καί τήν Ἱερωσύνην, νά ἀποκαθίστανται μόνον διά Λιβέλλου. Ὡς γνωστόν, τά δύο Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Ἱερωσύνης δέν ἐπαναλαμβάνονται. Κατόπιν τούτου, ὁ τρίτος, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὡς χειροτονηθείς μετά τό Σχίσμα τοῦ 1924, ἀπεκατεστάθη κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διά χειροθεσίας ὑπό τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ καί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Εἰς τό Ἔγγραφον μέ τό ὁποῖον οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον καί ἀπέστειλον εἰς αὐτήν διά Δικαστικοῦ Κλητῆρος, περιλαμβάνονται μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα:

«Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος διά τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἠθέτησε τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, τους διέποντας τά τῆς Θείας Λατρείας, καί ἰδίᾳ τήν Νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἥτις ἐνίοτε καί ἐντελῶς ἐξαφανίζεται. . . .

»Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, διασπάσασα διά τῆς μονομεροῦς και ἀντικανονικῆς εἰσαγωγῆς και ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τήν ἑνότητα τῆς Καθόλου Ὀρθοδοξίας, καί διαιρέσασα τους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακάς μερίδας, ἔθιξεν ἐμμέσως καί τό Δόγματοῦ Συμβόλουτῆς Πίστεως εἰς Μίαν, Ἁγίαν,Καθολικήν και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. . . .

»Ἐπειδή τέλος δι᾽ ὅλους τούς ἀνωτέρω λόγους ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισε καί ἀπετείχισε ἑαυτήν κατά τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκήρυξεν κατ᾽οὐσίαν ἑαυτήν Σχισματικήν, καθά ἀπεφάνθη καί ἡ πρός μελέτην τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Ζητήματος ὁρισθεῖσα ἐξ εἰδικῶν νομομαθῶν καί θεολόγων καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου Ἐπιτροπή, ἧς μέλος ἀπετέλει τότε καί ὁ Μακαριώτατος, ὡς καθηγητής τοῦ Πα ν ε π ι σ τ η μίου. . . .

»Διά ταῦτα, ὑποβάλλοντες εἰς τήν Διοικοῦσαν Σύνοδον την ἐπισυνημμένην Διαμαρτυρίαν ἡμῶν, δηλοῦμεν, ὅτι κόπτωμεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ᾽ Αὐτῆς, ἐμμενούσης εἰς τήν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν, καί ἀναλαμβάνομεν τήνΠνευματικήν Ἡγεσίαν καί Ἐκκλησιαστικήν Ποιμαντορίαν τοῦ Ἀποκηρύξαντος τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν καί ἐκ πολυαρίθμων Κοινοτήτων συγκειμένου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον. . . .

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

† Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος »__

Σήμερα λέμε: «Κύριε χανόμαστε, βάλε τὸ χέρι Σου».

+π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

«...Καὶ μία ὁλόκληρη τοπικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ καθεύδει καὶ νὰ ἔχει ἀνάγκη αὐτῆς τῆς ἀφυπνίσεως. Θὰ λέγαμε ἀκόμη, ἂν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, ὅτι καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ὅπως θὰ συμβεῖ καὶ συμβαίνει ἤδη στὰ ἔσχατα, διότι εἴμεθα στὴν περιοχὴ τῶν ἐσχάτων, ἐν ὄψει τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἀντιχρίστου), ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι σὲ μιὰ κατάσταση ναρκώσεως, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα -τὸ λέγω δυὸ φορές-, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι σὲ κατάσταση ἐγρηγόρσεως.

Ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Αὐτὸ τὸ «γρηγορεῖτε» εἶναι ἀναγκαιότατον σύνθημα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν· καὶ βέβαια δὲν γρηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· μακάριοι ὅμως οἱ γρηγοροῦντες. Καὶ τοῦτο διότι ἔρχεται φοβερὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, ἔχουμε εἰσέλθει στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς φοβερῆς ἐποχῆς.
Ἔτσι, ὅταν θὰ ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται –καὶ ἁπλώνεται– ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, –τὸ ἀκούσατε ἄραγε;– καὶ στὰ πατριαρχεῖα μας, καὶ στὶς Ἀρχιεπισκοπές μας, τότε δὲν εἶναι ἀπέξω ὁ ἐχθρός· καὶ ὅταν ἡ τελευταία, θὰ λέγαμε, πράξη εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ θὰ εἶναι ἐργαλεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀντιχρίστου, συνεπῶς, δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, ἀλλὰ οἱ πολλοὶ μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι ξύπνιοι. Ἔτσι θὰ λέγαμε, ὅτι μοιάζει κάποτε ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία νὰ κοιμᾶται, ὅταν Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι μπορεῖ νὰ τὴν προδίδουν. Ναί. Τότε μοιάζει μʼ ἐκεῖνο τὸ πλοιάριο στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς κάποτε ἐκοιμᾶτο. Ἐκεῖνο τὸ πλοιάριο μὲ τοὺς μαθητὰς εἶναι τύπος τῆς Ἐκλλησίας...
Καὶ βλέπουμε σʼ αὐτὴν τὴν εἰκόνα: ὁ Χριστὸς καθεύδει. Ποιός καθεύδει; Μοιάζει ὅτι καθεύδει ὁ Χριστός. Ἔτσι, σὲ μιὰ ἐποχὴ παρακμῆς καὶ καθιζήσεως πνευματικῆς, οἱ λίγοι σωστοὶ πιστοὶ κραυγάζουν τὸν ἴδιο λόγο: «ἐπιστάτα, ἀπολλύμεθα, βοήθησον ἡμῖν». Τότε τὸν εἶπαν ἐπιστάτη, προϊστάμενο. Σήμερα λέμε: «Κύριε χανόμαστε, βάλε τὸ χέρι Σου». Δὲν τὸ λέμε; Τὸ λέμε μὲ πόνο, μὲ ὀδύνη, μὲ δάκρυα...

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή Δευτέρα από του Πάσχα, τα εγκαίνια εορτάζομεν της Χριστού Αναστάσεως· και την του Αγίου Αποστόλου Θωμά Ψηλάφησιν.

 

Ει νηδύος κλεις, ή τάφου μη κωλύει                                                                                                                                           Σην, Σώτερ, ορμήν, κλεις θυρών πως κωλύσει;

 

Εγκαίνια ήτοι μνεία των επισήμων πραγμάτων ήτο συνήθεια εις τους Εβραίους κατ΄ έτος να γίνωνται, δια να μη λησμονώνται τα μεγάλα και εξαίσια έργα, των οποίων η ενθύμησις εγίνετο διδασκαλίας και σωτηρίας υπόθεσις. Δια τούτο οι Εβραίοι πρώτον εν Γαλγάλοις εποίησαν το Πάσχα, εγκαινίζοντες, δηλαδή ανακαλούντες εις την μνήμην των, την παράδοξον διάβασιν της Ερυθράς θαλάσσης, εις την οποίαν είδον τους Αιγυπτίους υποβρυχίους από την παντοδύναμον του Υψίστου δεξιάν. Εκ ταύτης της αιτίας εγκαινίζετο και η Σκηνή του Μαρτυρίου και πολυτελώς εωρτάζετο· εντεύθεν και η Βασιλεία του Δαβίδ και τα άλλα, δια να μη λέγω αυτά εν προς εν. Επειδή λοιπόν από όλα τα Μυστήρια της Αγίας ημών Πίστεως υπερμέγιστον και υπέρ πάσαν έννοιαν και λόγον έργον τυγχάνει η του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Ανάστασις, δια τούτο όχι μόνον κατ΄ έτος αυτήν εγκαινίζομεν και εορτάζομεν, αλλά και πάντοτε και εις κάθε οκτώ ημέρας. Πρώτος λοιπόν εγκαινισμός της Αναστάσεως είναι η παρούσα Κυριακή, η οποία κυρίως δύναται να λέγηται και ογδόη και πρώτη· ογδόη μεν, ως από του Πάσχα, πρώτη δε, ως αρχή των άλλων· και πάλιν ογδόη, ότι εις τύπον και εικόνα λαμβάνεται της ατελευτήτου ημέρας εκείνης της εν τω μέλλοντι αιώνι· η οποία και πρώτη και μία θέλει είναι βεβαιότατα, καθότι νύκτα δεν την διαδέχεται. Ταύτα περί των εγκαινίων. Η δε περί του θείου Αποστόλου Θωμά ιστορία ούτως έχει. Ο θείος ούτος Απόστολος, κεκρυμμένος ων δια τον φόβον των Εβραίων, έτυχε να λείπη από την συνοδείαν των άλλων Μαθητών, όταν ο Κύριος κατ΄ αυτήν την Κυριακήν, καθ΄ ην ανέστη, κεκλεισμένων των θυρών, ήλθε και έστη εις το μέσον αυτών και έδωκεν εις αυτούς τον γλυκύτατον χαιρετισμόν, την ειρήνην. Ύστερον λοιπόν οι μεν άλλοι Μαθηταί έλεγον, ότι «εωράκαμεν τον Κύριον» , αυτός δε έλεγεν, ότι αν αυτός δεν βάλη την χείρά του εις την πλευράν του και τον δάκτυλόν του εις τον τύπον των ήλων, δεν θέλει πιστεύσει. Δια τούτο ο φιλάνθρωπος Κύριος, φροντίζων και αυτού του ενός την σωτηρίαν και εν ταυτώ οικονομίαν μεταχειριζόμενος, ίνα δια τούτου πιστώση έτι περισσότερον την Ανάστασίν Του, πάλιν ύστερον από οκτώ ημέρας, παρόντος και του Θωμά, ήλθε και πάλιν κεκλεισμένων των θυρών και δεικνύων ότι ήκουσεν εκείνα τα οποία έλεγεν ο Θωμάς εις τους συμμαθητάς του, τον εκάλεσε και τον προσέταξε να εκπληρώση την περιέργειάν του ψηλαφών δια των δακτύλων του τας αγίας Του χείρας και την αγίαν Του πλευράν. Τούτο δε ποιών ο Θωμάς εβόησε μεγάλη τη φωνή από βαθέων ψυχής και καρδίας: « Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν. κ: 28). Δηλοί δε τούτο ότι η πληγή της πλευράς ήτο μεγάλη τόσον, ώστε εχώρει και την χείρα. Κατά συγκατάβασιν δε άκραν εγίνοντο ταύτα, δια να πιστωθή η Ανάστασις, καθώς και δια την αυτήν αιτίαν και έφαγε και έπιεν ο Σωτήρ, καθότι το θείον εκείνο Σώμα δεν υπέκειτο πλέον μήτε εις αίσθησιν, μήτε εις άλλο τι από τα φυσικά πάθη, άφθαρτον ήδη γενόμενον. Ο μεν Θωμάς λοιπόν μετά φόβου ωμολόγησεν, ο δε Κύριος τους μη ιδόντας και πιστεύσαντας εμακάρισεν, ειπών: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. κ: 29). Δίδυμος δε λέγεται ο Θωμάς, ή ως με άλλον ομού γεννηθείς, ή ως έχων κολλημένους τους δύο δακτύλους, ή διότι εδίστασεν εις την Ανάστασιν. Άλλοι δε είπον, ότι το Θωμάς όνομα, δίδυμος ερμηνεύεται. Δευτέρα εστάθη αύτη η φανέρωσις του Χριστού ενώπιον πάντων των Μαθητών· τρίτη η επί της θαλάσσης της Τιβεριάδος· είτα εις Εμμαούς φαίνεται· πέμπτον εν Γαλιλαία· και καθώς λέγεται ενδεκάκις εφάνη, έως ου ανελήφθη, πολλά και υπερφυή σημεία ποιών ενώπιον των Μαθητών μετά την Ανάστασιν, διότι εις τους πολλούς ταύτα δεν τα εδείκνυε, τα οποία οι Ευαγγελισταί άφησαν και δεν τα έγραψαν, επειδή δεν ήτο δυνατόν ταύτα να τα ακούουν ο κοινός λαός και οι άνθρωποι οι εις τον κόσμον αναστρεφόμενοι, διότι ήσαν κατά πολλά υψηλά και υπερφυσικά.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η καθολικότης του θεανθρωπίνου οργανισμού της Εκκλησίας συνίσταται και εις την παρουσίαν εν αυτή του Παναγίου Πνεύματος και όλων των θείων δώρων και χαρισμάτων Αυτού:  του χαρίσματος της Αληθείας, κατά τον άγιον Ειρηναίον Λουγδούνου, του χαρίσματος της ζωής αιωνίου, κατά τον Απόστολον Παύλον (Ρωμ. 6, 23), του χαρίσματος της επισκοπής και της ιερωσύνης (Α΄ Τιμ. 4, 14. Β΄ Τιμ. 1, 6), και γενικώς κάθε θείου και σωτηρίου χαρίσματος πνευματικού (πρβλ. Ρωμ. 1, 11). Κατά τον λόγον του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, η Εκκλησία «καθολική καλείται δια το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων γης έως περάτων, και δια το διδάσκειν καθολικώς και ανελλιπώς άπαντα τα εις γνώσιν ανθρώπων ελθείν οφείλοντα δόγματα, περί τε ορατών και αοράτων πραγμάτων, επουρανίων τε και επιγείων, και δια το παν γένος ανθρώπων εις ευσέβειαν υποτάσσειν, αρχόντων τε και αρχομένων, λογίων τε και ιδιωτών, και δια το καθολικώς ιατρεύειν μεν και θεραπεύειν άπαν το των αμαρτιών είδος των δια ψυχής και σώματος επιτελουμένων, κεκτήσθαι δε εν αυτή πάσαν ιδέαν ονομαζομένην αρετής εν έργοις τε και λόγοις και πνευματικοίς παντίοις χαρίσμασιν» (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις  ΙΗ, 23,  PG.  44, c,   1044).                                            
Εν τω καθολικώ θεανθρωπίνω οργανισμώ της Εκκλησίας, εις τον οποίον εκολλήθησαν πάντες άνθρωποι, κάθε πιστός ζη το πλήρωμα της ζωής της Εκκλησίας και την πληρότητα του ανθρωπίνου προσώπου του και της ανθρωπίνης υπάρξεώς του, διότι είναι το ζων θεόμορφον κύτταρον του σώματος του Χριστού. Ο νόμος της θεανθρωπίνης καθολικότητος περιλαμβάνει τους πάντας και περιχωρεί τους πάντας και ενεργεί δια πάντων. Εις αυτήν την θεανθρωπίνην καθολικότητα διαφυλάττεται πάντοτε η θεανθρωπίνη ισορροπία μεταξύ του θείου και του ανθρωπίνου, ούτως ώστε ημείς οι άνθρωποι, ως σύσσωμοι του Χριστού εν τη Εκκλησία, ζώμεν όλην την πληρότητα του είναι μας εις όλας τας θειοειδείς διαστάσεις μας, αλλά ταυτοχρόνως και πληρούμεθα δια του πληρώματος της ζωής του Θεού. και ακόμη:  εν τη Εκκλησία του Θεανθρώπου ο άνθρωπος βιοί το είναι του ως παν-είναι, θεανθρώπινον παν-είναι, ζη τον εαυτόν του ουχί μόνον ως παν-άνθρωπον, αλλά και ως παν-κτίσιν, παν-δημιουργίαν, ή με μίαν λέξιν, ζη τον εαυτόν του εν Χριστώ ως τον κατά χάριν θεάνθρωπον.                                                                                                                    

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα 1^ον.

1.  Με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος ο καθένας μας, κερδίζει τη σωτηρία της ψυχής του. Χρειάζεται όμως να συνεισφέρει και τους δικούς του κόπους. Όπως λέει και ο ψαλμωδός «αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει το σπίτι ή δεν φυλάξει την πόλη, μάταια αγρυπνούν οι φύλακες και μάταια κοπιάζουν οι οικοδόμοι.

2.  Ερώτηση: Ποιο είναι το θέλημα του Θεού, στο οποίο καλεί ο Απόστολος τον καθένα να φτάσει;

Απάντηση: Η τέλεια κάθαρση από την αμαρτία, η ελευθερία από τα πάθη της ατιμίας και η απόκτηση της αρετής. Δηλαδή ο καθαρισμός και ο αγιασμός της καρδιάς, που γίνεται με τη μετοχή του Αγίου Πνεύματος, που το νιώθουμε μέσα μας. «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το Θεό», είπε ο Κύριος. Και ο Δαβίδ λέει: «Ποιος είναι άξιος ν΄ ανέβει στο όρος του Κυρίου και να σταθεί στον άγιο τόπο Του;», και απαντά: «Αυτός που έχει αθώα χέρια και καθαρή καρδιά».

3.  Το Άγιο Πνεύμα, γνωρίζοντας ότι τα κρυφά πάθη μας, είναι βαθιά ριζωμένα στην ψυχή και δύσκολα φεύγουν, μας παρακινεί, μαζί με την αντίστασή μας προς αυτά, να προσευχόμαστε θερμά προς τον Κύριο, λέγοντας «εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με».

4.  Και ο Μωϋσής, θέλοντας με παραδείγματα να μας δείξει ότι η ψυχή δεν  πρέπει ν΄ ακολουθεί πότε το καλό και πότε το κακό, αλλά μόνο το καλό, λέει «στο αλώνι σου δεν θα ζέψεις βόδι με γαϊδούρι ν΄ αλωνίσεις τα σπαρτά σου», δηλαδή στο αλώνι της καρδιάς μας να μη αλωνίζουν μαζί αρετή και κακία –καθαροί και ακάθαρτοι λογισμοί—αλλά μόνον η αρετή. «Δεν θα καλλιεργήσεις στο χωράφι σου μαζί δύο είδη καρπών και δεν θα διασταυρώσεις (=σμίξεις) ζώα διαφορετικού γένους». Μ΄ άλλα λόγια να μη μετέχει η ψυχή σε δύο πνεύματα, στο Πνεύμα του Θεού και στο πνεύμα του κόσμου, αλλά μόνο στο Πνεύμα του Θεού, και να καρποφορεί μόνο τους καρπούς του Πνεύματος (αγάπη, χαρά, ειρήνη κ.λ.π.). Και ο ψαλμωδός: «Συμμορφωνόμουνα σ΄ όλες τις εντολές σου και μίσησα κάθε δρόμο αδικίας».

Ο Κοσμάς :

2. Να δούμε στη καταχώρηση αυτή, την περίπτωση του Νεστόριου. Την περίπτωση του αγίου Μαξίμου, που αναφέρει ο αδελφός Silver, για να μη μακρύνουμε πολύ το λόγο, θα την δούμε στην επόμενη καταχώρησή μας.

Ο Νεστόριος ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (428-431).
Με το όνομά του ονομάστηκε η αίρεση του Νεστοριανισμού, που δίδασκε ότι ο Χριστός έχει δύο ξεχωριστά πρόσωπα, τα οποία ακολούθως ενώθηκαν σε ένα ηθικό πρόσωπο, το πρόσωπο του Κυρίου. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουν, ότι ο Χριστός έχει δύο φύσεις, δυο θελήσεις και δύο ενέργειες, αλλά μία μόνο υπόσταση, δηλ. είναι ένα πρόσωπο. Οι θελήσεις και οι ενέργειες του Κυρίου είναι φυσικές, επειδή είναι των φύσεών Του. Δεν είναι ηθικές, όπως θέλουν οι Νεστοριανοί! Ο Νεστοριανισμός δέχεται ότι τα δύο πρόσωπα του Χριστού έχουν δύο διαφορετικές αγιότητες, μία θεία, τη θεότητα, και μία ανθρώπινη, την οποία απόκτησε ο Χριστός ύστερα από πολύ και σκληρό αγώνα να μην αμαρτήσει!
Ο Νεστόριος συλλειτουργούσε το 428, με τον επίσκοπο Δωρόθεο, οταν ο τελευταίος αναφώνησε στο ναό «Εί τις Θεοτόκον είναι λέγει την Μαρίαν, ούτος ανάθεμα έστω». Οι Ορθόδοξοι αμέσως βγήκαν έξω από την Εκκλησία. Οι περισσότεροι έκοψαν την κοινωνία, όχι μόνο με το Δωρόθεο, αλλά και με τον Πατριάρχη Νεστόριο, επειδή συλλειτούργησε με τον Δωρόθεο, «παραυτίκα, κλήρος και λαός απ΄ αυτού εχωρίσθη, προ συνοδικής διαγνώσεως και καταδίκης αυτού» ( του Δωροθέου)!
Κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά εκβάλλονται της Εκκλησίας και αναθέματι
καθυποβάλλονται πάντες οι εκπίπτοντες της Ορθοδόξου Πίστεως και μη «ομολογούντες και πιστεύοντες ως το Πνεύμα το Άγιον προεμήνυσε δια των Προφητών, ως ο Κύριος εθέσπισε δια σαρκός ημίν επιφανείας, ως οι Απόστολοι εκήρυξαν πεμφθέντες υπ΄ Αυτού, ως οι Πατέρες ημών και διάδοχοι εκείνων εδίδαξαν ημάς…».
΄Οταν οι πιστοί της Κωνσταντινούπολης έκοψαν την «κοινωνία» με τον αιρετικό επίσκοπο Δωρόθεο, και τον Πατριάρχη Νεστόριο, επειδή είχε «κοινωνία» με τον αιρετικό Δωρόθεο (αργότερα πληροφορήθηκαν οι πιστοί, ότι και ο Νεστόριος πίστευε ό,τι και ο Δωρόθεος), δεν είχε καταδικαστεί κανένας απ΄ αυτούς από Σύνοδο. Το 431 η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Νεστοριανισμό. Τότε όμως, που αναφάνηκε η αίρεση, ποιοί αποτελούσαν την Εκκλησία; Ο Νεστόριος με τους οπαδούς του, ή οι πιστοί που έκοψαν την «κοινωνία» μαζί του;
Είναι προφανές, ότι την Εκκλησία αποτελούσαν όσοι πιστοί έκοψαν την «κοινωνία» με τον Νεστόριο, που ήταν αιρετικός, καίτοι δεν είχε καταδικαστεί ακόμα από καμιά Σύνοδο. Δεν έχει σημασία, πόσοι ήταν αυτοί. ΄Ο άγιος Νικηφόρος ο ομολογητής λέει: «Ει δε και πάνυ ολίγοι εν τη ευσεβεία και Ορθοδοξία διαμείνωσιν, ούτοι εισίν Εκκλησία και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται, καν αυτοίς υπέρ της ευσεβείας κακοπαθήσαι δεήσοι». Η Εκκλησία μπορεί να υπάρχει και με τρία μόνο άτομα, λένε οι Πατέρες «και εν τρισίν Ορθοδόξοις οριζομένη κατά τους αγίους»(Χρυσόστομος P.G. 55,158 & 160, 203 και Θεόδωρος Στουδίτης P.G.99, 1049)!
Ύστερα απ΄ αυτά, καταλαβαίνουμε καλύτερα τι εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε «άρα ελθών ο υιός του ανθρώπου, ευρήσει την πίστιν επί της γης» (Λουκ. 18,18); Εάν εύρει κατά τη μέλλουσα παρουσία Του στη γη την πίστη, έστω και σε ελάχιστους ανθρώπους, αυτοί θα είναι η Εκκλησία! Αν δεν εύρει την ορθή πίστη, ούτε σε ένα άνθρωπο, αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει η Εκκλησία! Ίσως ανατριχιάζουν μερικοί, ακούγοντας ότι μπορεί, κατά το λόγο του Κυρίου, να μην υπάρχει κατά τη Δεύτερη Παρουσία Του στον κόσμο η Εκκλησία Του. Οι πολλοί πιστοί εφησυχάζουν για την ύπαρξη της Εκκλησίας μέχρι τη μέλλουσα Κρίση, από τα λόγια του Κυρίου, ότι «πύλες του Άδου» δεν θα «κατισχύσουν» αυτής. ΄Ομως, τα λόγια αυτά του Κυρίου, δεν έχουν καμιά σχέση με το θέμα μας. Σημαίνουν, ότι αυτό το οποίο συνέβη στην Παλαιά Διαθήκη, που οι προ Χριστού άγιοι, οι οποίοι αποτελούσαν την τότε Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, αιχμαλωτίστηκαν από τον διάβολο στον Άδη, δεν πρόκειται να ξανασυμβεί με την Εκκλησία της Καινής Διαθήκης!

Ας μεταφέρουμε όμως τα΄ ανωτέρω στις μέρες μας.

α. Και σήμερα, όχι μόνο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, αλλά και τόσοι άλλοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κηρύττουν πρωτογενώς αιρέσεις, όπως τον Οικουμενισμό, τον Παπισμό, τον Νεστοριανισμό, την Πανθρησκεία κτλ. κτλ. Αλλά, και οι υπόλοιποι, και αν οι ίδιοι δεν κηρύττουν καμιά αίρεση, όμως είναι αιρετικοί, επειδή «κοινωνούν» με όσους είναι πρωτογενώς αιρετικοί, όπως είναι ο Βαρθολομαίος και η συντροφιά του.
Και ως τέτοιους πρέπει να θεωρήσουμε και όσους φωνάζουν κατά του Παπισμού και Οικουμενισμού, όμως δεν παύουν την "κοινωνία" με τον Βαρθολμαίο και τους λοιπούς Λατινόφρονες!

β Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης το 428 αποτειχίστηκαν από την Εκκλησία του Νεστόριου, που δεν ήταν η Εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία του Χριστού ήταν όσοι αποτειχίστηκαν! Και σήμερα, η Εκκλησία των Λατινοφρόνων και Οικουμενιστών, δηλ. του Βαρθολομαίου και όσων «κοινωνούν» με αυτόν, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού!
Κατόπιν τούτων, όσοι έφυγαν ή φεύγουν από το Βαρθολομαίο, δηλ. όσοι έπαυσαν ή παύουν την «κοινωνία» με την Εκκλησία του Βαρθολομαίου, όπως εκείνοι που έφυγαν από το Νεστόριο, δεν φεύγουν από την Εκκλησία του Χριστού! Φεύγουν από την αιρετική Εκκλησία των αιρετικών. Μένουν όμως στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί αυτοί είναι η Εκκλησία!

β. Θα προσθέσω όμως και κάτι άλλο, που αφορά τη Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία το 1930, αλλά και το 1970, υιοθέτησε συνοδικώς την αίρεση του Νεστοριανισμού!

Συγκεκριμένα, ο αείμνηστος καθηγητής Παν. Τρεμπέλας τον περασμένο αιώνα δίδαξε την αίρεση, ότι ο Χριστός κατώρθωσε να μην αμαρτήσει κατόπιν σκληρού αγώνα! Δηλ. δέχονταν ύπαρξη δύο αγιοτήτων στο Χριστό (Π. Τρεμπέλα, Ιησούς, ο από Ναζαρέτ, Αθήνα 19402, σελ. 134, 254. βλ. Ιδίου, Η ηθική τελειότης του Χριστού κατά το ανθρώπινον, Αθήναι 1930). Είναι αυτό που δέχονταν και ο Ν. Καζαντζάκης, για τους "πειρασμούς" του Χριστού!
Την κακοδοξία αυτή των «δύο αγιοτήτων» του Κυρίου κατήγγειλαν στη Σύνοδο του Νέου Ημερολογίου το 1929 δύο άτομα. Η Σύνοδος ανέθεσε στον καθηγητή Χρήστο Ανδρούτσο να μελετήσει την καταγγελία, ο οποίος υπέβαλε σ΄ αυτήν την από 22 Μαΐου 1930 ΄Εκθεση, στην οποία μεταξύ άλλων έλεγε:
«Η διάκρισις διπλής αγιότητος εν τω Ιησού Χριστώ, θείας και ανθρωπίνης, ης έχεται ο Π. Τρεμπέλας, ουδέν έχει το δογματικώς επιλήψιμον.
Αποδεχόμενοι οι πιστοί δύο θελήσεις εν τω Ιησού Χριστώ, είμεθα ηναγκασμένοι να συναποδεχθώμεν και δύο αγιότητας, την θείαν και την καθαρώς ανθρωπίνην, διότι η αγιότης ούσα ηθική ιδιότης αναφέρεται κυρίως και κατ΄ εξοχήν εις την θέλησιν. Αποδεχόμενοι δε εξ ίσου το υπό της εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου διατυπωθέν δόγμα, ότι εν τη υποστατική ενώσει των δύο φύσεων η σαρξ του Κυρίου θεουμένη λαμβάνει δώρα εξ αυτής (της υποστατικής ενώσεως), εννοούμεν φυσικώς τα δώρα τα προσιτά τη πεπερασμένη φύσει μέχρι του υψίστου και εφικτού βαθμού εξικνούμενα, ουχί δε και θείας ιδιότητας, δι΄ ων αύτη εξίσταται της οικείας φύσεως. Η αγιότης του Χριστού ως ανθρώπου δεν δύναται να εξισωθή προς την θείαν αγιότητα και πηγήν παντός αγαθού… Οι περί τα θεολογικά ασχολούμενοι γινώσκουσιν, ότι ουδεμία θεία ιδιότης δύναται να μεταδοθή αυτή εις την ανθρωπίνην φύσιν αυτήν, για τον απλούστατον λόγον, διότι αύτη μεν είναι άπειρος, η δε ανθρωπίνη φύσις πεπερασμένη…» (Σωτ. Κυριαζοπούλου, Οι αιρετικοί, Αθήναι 1934, σ.140. Και Ορθόδοξος Τύπος, (1.3.76)!!
Η Σύνοδος της κρατικής Εκκλησίας αποδέχτηκε την κακόδοξη Έκθεση του καθηγητή Χρήστου Ανδρούτσου! Έτσι, κατέστη η ίδια αιρετική!

Αλλά, και το 1970, που η Σύνοδος ολόκληρης της Ιεραρχίας της Νεοημερολογίτικης Εκκλησίας της Ελλάδος αφόρισε τη γνωστή Ηγουμένη της Κοζάνης Μαγδαληνή, στο αφοριστικό έγγραφό της, λέει για τη Μαγδαληνή ότι «....μονοφυσιτισμό ενόσησε και μονοθελητισμόν και μονοενεργητισμόν, μίαν αιρετιζόντως επί της ενσάρκου οικονομίας, Χριστού του αληθινού Θεού ημών αντεισαγαγούσα αγιότητα και μίαν θέλησιν και μίαν ενέργειαν».
Υποστηρίζει, δηλ Η Ιεραρχία της νεοημερολογίτικης Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι δήθεν η Μαγδαληνή «αντεισήγαγε» την «μίαν αγιότητα» του Χριστού! Αυτό σημαίνει, ότι η Εκκλησία του Χριστού δέχονταν πάντοτε τις «δύο αγιότητες» του Χριστού, και ήρθε τώρα η Ηγουμένη Μαγδαληνή, και «αντεισήγαγε» την «μίαν αγιότητα»! Αλλά αυτό είναι μεγάλο ψέμα!
Ποτέ η Εκκλησία του Χριστού δεν δέχτηκε την κακοδοξία αυτή των «δύο αγιοτήτων» του Χριστού! Κανένας απ΄ τους αγίους Πατέρες δεν δίδαξε κάτι τέτοιο! Απεναντίας, με τα όσα διδάσκουν, δέχονται την «μία αγιότητά» Του! Και αυτό δεν είναι μονοφυσιτισμός, όπως κακόδοξα διδάσκει η Σύνοδος του Νέου Ημερολογίου. Η κακοδοξία αυτή υποστηρίχτηκε για πρώτη φορά το 1930 από την Νεοημερολογίτικη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και τους δύο καθηγητές της θεολογίας!
Δεν κατέστη, λοιπόν, η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος νεστοριανική;

Στο ερώτημα, λοιπόν, του αγαπητού Silver εάν οι Ορθόδοξοι εγκατέλειψαν την Εκκλησία, όταν ο Νεστόριος βλασφημούσε τον Κύριο, τα γεγονότα αποδεικνύουν, κατά τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι οι Ορθόδοξοι εγκατέλειψαν την Εκκλησία του Νεστορίου, αλλά έμειναν στην Εκκλησία του Χριστού, που την αποτελούσαν οι ίδιοι ως Ορθόδοξοι! ΄Οπως κάνουν και σήμερα όσοι αποτειχίζονται από την κρατική Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος, ή τον Βαρθολομαίο και τους άλλους Πατριάρχες!

( Στην επόμενη καταχώρησή μας θα εξετάσουμε και την περίπτωση του αγίου Μάξιμου του Ομολογητή. Παρακαλώ, λίγη υπομονή!)