Simeron Wordpress O Kοσμάς :
β. Η γνώμη, ότι η επιλογή μου να αποτειχισθώ από
την Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου θα ήταν διαφορετική αν ζούσε ο π. Πορφύριος
το 1990, όταν αποτειχίστηκα, νομίζω ότι δεν είναι ορθή.
Αυτό το στηρίζω κατ΄ αρχήν, στο ότι αν ζούσε ο π. Πορφύριος όταν είχε αποκαλυφθεί η γενόμενη «Ένωση των Εκκλησιών» το 1965, ή αργότερα η συμφωνία του Σαμπεζύ Μπελεμέντ, θα διαχώριζε τη θέση του από τους Λατινόφρονες ποιμένες του Νέου Ημερολογίου. Και εν πάση περιπτώσει, αν δεν διαχώριζε, νομίζω ότι δεν θα εμπόδιζε κανένα να αποτειχισθεί από το χώρο του Νεοημερολογιτισμού, πράγμα το οποίο επιβάλλουν οι άγιοι Πατέρες στην περίπτωση αιρετικών ποιμένων!
γ. Ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ο οποίος χαρακτήρισε την αλλαγή του Ημερολογίου ως «κανονικοδογματικό ζήτημα», όταν συζήτησα το θέμα της αποτείχισης, μου ανέφερε την πληροφορία που είχε, για τον δάσκαλό του π. Γεώργιο Φλορόφσκι, ο οποίος είχε παύσει την «κοινωνία» με τους επισκόπους όλων των λεγομένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και γι΄ αυτό όταν πέθανε δεν εύρισκαν παπά να τελέσει την κηδεία του. Είχε όμως τη γνώμη, πως αν το 1924 οι Παλαιοημερολογίτες, δεν είχαν αποτειχιστεί, θα μπορούσαν μέσα από το Νεοημερολογιτικό χώρο να πετύχουν την επαναφορά του Παλαιού Ημερολογίου. Με τον τρόπο αυτό ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης διετύπωσε έμμεσα τη γνώμη του για τη δική μου αποτείχιση. Εγώ, φυσικά, του αντέτεινα τα επιχειρήματά μου, χωρίς να επιμείνει στη δική του γνώμη.
Αυτό το στηρίζω κατ΄ αρχήν, στο ότι αν ζούσε ο π. Πορφύριος όταν είχε αποκαλυφθεί η γενόμενη «Ένωση των Εκκλησιών» το 1965, ή αργότερα η συμφωνία του Σαμπεζύ Μπελεμέντ, θα διαχώριζε τη θέση του από τους Λατινόφρονες ποιμένες του Νέου Ημερολογίου. Και εν πάση περιπτώσει, αν δεν διαχώριζε, νομίζω ότι δεν θα εμπόδιζε κανένα να αποτειχισθεί από το χώρο του Νεοημερολογιτισμού, πράγμα το οποίο επιβάλλουν οι άγιοι Πατέρες στην περίπτωση αιρετικών ποιμένων!
γ. Ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ο οποίος χαρακτήρισε την αλλαγή του Ημερολογίου ως «κανονικοδογματικό ζήτημα», όταν συζήτησα το θέμα της αποτείχισης, μου ανέφερε την πληροφορία που είχε, για τον δάσκαλό του π. Γεώργιο Φλορόφσκι, ο οποίος είχε παύσει την «κοινωνία» με τους επισκόπους όλων των λεγομένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και γι΄ αυτό όταν πέθανε δεν εύρισκαν παπά να τελέσει την κηδεία του. Είχε όμως τη γνώμη, πως αν το 1924 οι Παλαιοημερολογίτες, δεν είχαν αποτειχιστεί, θα μπορούσαν μέσα από το Νεοημερολογιτικό χώρο να πετύχουν την επαναφορά του Παλαιού Ημερολογίου. Με τον τρόπο αυτό ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης διετύπωσε έμμεσα τη γνώμη του για τη δική μου αποτείχιση. Εγώ, φυσικά, του αντέτεινα τα επιχειρήματά μου, χωρίς να επιμείνει στη δική του γνώμη.
Η ομολογία ορθοδόξου πίστεως και οι σύγχρονοι οικουμενιστές
Στο βιβλίο "Κανονικαί διατάξεις" του μακαριστού Άρχοντος Χαρτοφύλακος Μανουήλ Γεδεών(1851-1943) διαβάζουμε (Β΄τόμος, σελ. 365) ένα Υπόμνημα του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ανθίμου του Στ΄(γνωστού και από την καταδίκη της τετραφωνίας στις ακολουθίες), σχετικό με την επιστροφή στην Ορθοδοξία κάποιων ρωμαιοκαθολικών και το πώς πρέπει αυτή να γίνει. Αφού περιγράφει την κατάσταση, καθορίζει την τάξη για την εισδοχή αυτών στην Εκκλησία. Μέρος αυτής, εκτός των άλλων (βάπτιση σε όσους δεν έχουν βαπτιστεί κατά τον ορθόδοξο τύπο κτλ.), είναι και η παρακάτω ομολογία:
Προς την Μητέρα μου αγίαν του Χριστού Ανατολικήν Εκκλησίαν.
Ω παμφιλτάτη μου Μήτερ!
Ιδού σήμερον το ταπεινόν, ελάχιστον, και της ευθείας οδού αποπεπλανημένον τέκνον σου παρρησιάζομαι έμπροσθέν σου μετά θερμών δακρύων, ομολογούν σοι το ήμαρτον, και βαθυσεβάστως επικαλούμενον το μητρικόν έλεός σου, και στεντορία τη φωνή κηρύττον την ομολογίαν της ορθοδόξου πίστεως.
Α΄) Πιστεύω αδιστάκτως και ομολογώ τα εν τω ιερώ Συμβόλω της ορθοδόξου ημών πίστεως, άνευ τινός προσθήκης είτ΄ αφαιρέσεως.
Β΄) Πιστεύω, δοξάζω, σέβομαι και τιμώ όσα δογματίζει η ορθόδοξος του Χριστού ανατολική Εκκλησία.
Γ΄) Παραδέχομαι και ομολογώ όσα οι θείοι απόστολοι παρέδωκαν και οι ιεροί πατέρες της Εκκλησίας εις τας επτά οικουμενικάς αγίας Συνόδους συμφώνως εθέσπισαν. Έτι δε αυτάς τας αγίας επτά οικουμενικάς Συνόδους σέβομαι και τιμώ με όλον το ανήκον σέβας της ψυχής μου, απαρνούμενος την εν Φλωρεντία ογδόην ψευδοσύνοδον από ψυχής μου καθ΄ όλην την έκτασιν.
Δ΄) Αποστρέφομαι και αποποιούμαι τα εναντία των δογμάτων της ανατολικής Εκκλησίας, και ομολογώ αυτά ψευδή, αντίθεα και αντίχριστα.
Ε΄ ) Αποστρέφομαι και αποποιούμαι πάσας τας καινοτομίας της δυτικής Εκκλησίας, ως εναντίας της ορθοδόξου ομολογίας, και ομολογώ αυτάς εφευρέματα ματαίων ανθρώπων.
ς΄) Αποστρέφομαι ως δόξαν αντίθεον το αναμάρτητον του Πάπα της Ρώμης· ομολογώ αυτό πλάνην και απάτην. Προς τούτοις αποστρέφομαι και όσα παρ΄ αυτού επενοήθησαν εις ανασκευήν των ορθών δογμάτων της ανατολικής Εκκλησίας και των κανονικών παραδόσεων και εθίμων αυτής, και ενί λόγω αποποιούμαι και αποστρέφομαι όλον το σύστημα της δυτικής Εκκλησίας, ως σύστημα νεωτερισμού κατά της ορθοδόξου ανατολικής πίστεως.
Ταύτα πάντα εξομολογούμενος ενώπιον του Θεού, και ομολογών επί παρουσία της υμετέρας πανυπερσεβάστου και προσκυνητής μοι Παναγιότητος και της περί αυτήν αγίας και ιεράς Συνόδου, ικετεύω θερμώς, και δέομαι μετ΄ ευλαβείας της Μητρός μου αγίας του Χριστού ανατολικής Εκκλησίας, ίνα δεχθή ευμενώς την παρούσαν ομολογίαν της πίστεώς μου, την οποίαν οικειοθελώς και απαραβιάστως, με φρόνημα αληθές, στερεόν, βέβαιον και αμετάθετον εξέθεσα εγγράφως εις ένδειξιν της αληθείας των όσα αληθώς πιστεύω και ομολογώ με ειλικρινή και άδολον ψυχήν και καρδίαν ως ιερά και θεοπαράδοτα, και αποστρέφομαι τα τούτοις εναντία, και βδελύττομαι ως ψευδή εφευρέματα μεματαιωμένων ανθρώπων, γνωρίση δε με του λοιπού αναμφίβολον και γνήσιον τέκνον αυτής, επιδαψιλεύουσα και εις εμέ πάντοτε τας θείας και ιεράς αυτής ευχάς και ευλογίας και συναριθμούσα εις την μάνδραν του λογικού αυτής ποιμνίου, και έσομαι δια βίου αχώριστος μέχρι τέλους ζωής, εμμένων εις την αληθή ομολογίαν της πίστεώς μου.
Και αν μεν ο τότε ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος Αμίδης Μακάριος εδέχθη αυτήν την ομολογίαν και μάλιστα ως λαϊκός προσεχώρησε στην Εκκλησία και αναχειροτονήθηκε, σήμερα δε οι κατ' όνομα ορθόδοξοι επίσκοποι, ως οικουμενιστές, πως θα αξιώσουν από τους ρωμαιοκαθολικούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία, αφού ως ανάξιοι εκπρόσωποί της όχι μόνο δεν αποστρέφωνται, αλλά έχουν δεχτεί τόσο τις καινοτομίες τους, αλλά και αυτή την δυτική εκκλησία, ως αδελφή εκκλησία τη λογαριάζουν;
Οι σύγχρονοι οικουμενιστές λυκοποιμένες δεν ομολογούν όσα οι προκάτοχοί τους διεκήρυξαν, αλλά αντίθετα από αυτούς. Επομένως, επιβάλλεται η διακοπή κοινωνίας από τέτοιους επισκόπους και τους κοινωνούντας με αυτούς, ίνα μη μετ' αυτών κατακριθώμεν.
«ΧΡΙΣΤΩ ΣΥΝΕΣΤΑΥΡΩΜΑΙ»
Mοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου.
Ο άγιος Απόστολος
Παύλος έδωκε με σαφήνειαν όλον το πνευματικόν βάθος του Σταυρού του Κυρίου,
όλην την σημασίαν του δια τον βίον των πιστών: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε
ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Τα λόγια αυτά του αγίου Αποστόλου
ακτινοβολούν τον χριστοκεντρισμόν της αγιωτάτης του ψυχής. Σταυρωμένος με τον
Χριστόν, συλλυτρωμένος με τον Χριστόν, συμπάσχων με τον Χριστόν και μη ζων την
ιδικήν του ζωήν, αλλά την ζωήν του Χριστού. Και η ζωή του Χριστού, ως θυσία, ως
αγάπη, ως έλεος, ως άκτιστος θεία ενέργεια, ενοικεί εις την ηγιασμένην ψυχήν
του. Λέγει ένας μεγάλος θεολόγος, ότι «ο φιλών τον Χριστόν μεταμορφούται εις
τον Χριστόν».
H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὸ “ Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως” μᾶς λέει:
«Φωτιὰ εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἰδιαιτέρως ὅταν ἀναπέμπεται ἀπὸ
νηφάλια καὶ φλογισμένη ψυχή. Ἀλλὰ ἡ φωτιὰ αὐτή, γιὰ νὰ ἀγγίξη τὶς οὐράνιες ἁψίδες,
χρειάζεται λάδι καὶ λάδι τῆς φωτιᾶς αὐτῆς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐλεημοσύνη.
Χύνε λοιπὸν τὸ λάδι ἄφθονο, γιὰ νὰ αἰσθάνεσαι χαρὰ γιὰ τὸ κατόρθωμά σου καὶ νὰ
κάνης τὶς προσευχές σου μὲ περισσότερο θάρρος καὶ μεγαλύτερη προθυμία. Διότι, ὅπως
δὲν μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν μὲ θάρρος ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔκαναν κανένα καλό, ἔτσι
αὐτοὶ ποὺ κατόρθωσαν κάτι καὶ ἔρχονται ὕστερα ἀπὸ τὴν δίκαιη αὐτὴ πρᾶξι νὰ
προσευχηθοῦν, κάνουν τὴν προσευχή τους μὲ μεγαλύτερη προθυμία, γεμᾶτοι χαρὰ ἀπὸ
τὴν ἀνάμνησι τοῦ κατορθώματος. Γιὰ νὰ γίνη λοιπὸν καὶ σὲ αὐτὸ πιὸ δυνατὴ ἡ
προσευχή μας, ἐπαγρυπνῶντας ὁ νοῦς μας στὶς προσευχὲς ἀπὸ τὴν ἀνάμνησι τῶν κατορθωμάτων, ἂς θυμώμαστε συνέχεια ἐκείνη
τὴν εἰκόνα, ὅτι δηλαδὴ οἱ φτωχοὶ στέκονται μπροστὰ στὶς πόρτες τῶν ναῶν ἀναπληρώνοντας
ἐκείνη τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία ἀναπληρώνει ἡ βρύσι στὸ σῶμα».
Ο ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ μας τή μεγαλύτερη ἀναταραχή στήν Ἐκκλησία δέν
τήν προκαλοῦν ἐξωτερικοί παράγοντες, ὅπως γιά παράδειγμα τά ἀριστερά κόμματα, οἱ
ἄθεοι διανοούμενοι καί τά ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου. Ὅλους αὐτούς ἡ πολύπειρη Ἐκκλησία
μπορεῖ καί τούς ἀντιμετωπίζει ἀποτελεσματικά καί ματαιώνει τά εἰς βάρος της
φανερά ἤ ὑποχθόνια σχέδιά τους. Ἡ πηγή τῆς ἀναταραχῆς, δυστυχῶς, βρίσκεται ἐντός
τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι οἱ οἰκουμενιστές, οἱ χωρίς Θεό θεολόγοι, οἱ ἀνάξιοι
κληρικοί καί ἡ ὑπνώττουσα Διοίκησή της.
H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Εν τη θεία
Ευχαριστία όλη η
Εκκλησία.
Η θεία Κοινωνία είναι πάντοτε το σώμα του αειζώου Κυρίου Ιησού («τούτο εστί
το σώμα μου») και ημείς με αυτήν και δι΄ αυτής πάντοτε είμεθα ιδικοί Του, κάθε
φοράν εκ νέου ιδικοί Του. Εις την πραγματικότητα, εις την θείαν Ευχαριστίαν
υπάρχει όλη η Εκκλησία και όλα τα μυστήριά της και η αγιότης της. Μέσα της
είναι όλος ο Κύριος και όλη η Καινή Διαθήκη ως ούσα Διαθήκη εν τω πανζωηφόρω
αίματι του Θεού: «η καινή διαθήκη εν τω εμώ αίματι» (Α΄ Κορ. 11, 25). Δια της
θείας Κοινωνίας ανανεώνομεν συνεχώς την διαθήκην μας με τον Κύριον, και ως
άτομα και ως λαός του Θεού (πρβλ. Τιτ. 2, 14. Εβρ. 2, 17. 8, 8-10. Β΄ Κορ. 6,
16), συνεχώς στερεώνομεν τους εαυτούς μας εις αυτήν, ούτως ώστε να είναι αυτή
πράγματι δι΄ ημάς πάντοτε νέα διαθήκη, η Καινή Διαθήκη, εν τω Θεανθρώπω Χριστώ.
Αυτό είναι εκείνο το οποίον δεν πρέπει ποτέ να λησμονηθή, αλλά να «ποιείται»
πάντοτε η ανάμνησις και η ανανέωσίς του. Ούτω και μόνον επιτυγχάνεται και η
συνεχής εκ νέου αναζωογόνησις του εαυτού μας δια της θεανθρωπίνης ζωής μέσα εις
την Εκκλησίαν. Δι΄ αυτό και νομιμοποιεί ο Σωτήρ την χαρμόσυνον εντολήν Του:
«τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Α΄ Κορ. 11, 24-25. Λουκ. 22, 19).
ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ (Β΄)
Αλεξανδρεύς
http://anastasiosk.blogspot.ca/
Ό,τι ακολούθησε θέλω να σου πω.
Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.
Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους.
Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου.
Δεν είχα ούτε σπίτι, δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι -αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα- δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή.
Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.
Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά.
Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό Του.
Ξεδιψούσα με τα λόγια Του.
Κάθε μορφή ανθρώπου νέου, γέρου αλλοιωνόταν για να γίνει τελικά η μορφή Εκείνου.
Κείνο το βράδυ πίστεψα ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν.
Όχι μεταξύ τους.
Αλλά γιατί όλοι μοιάζουν σε Κείνον.
Είχα ξεχάσει την πείνα, τη δίψα, την κούραση.
Έμοιαζε ο χρόνος να χει σταματήσει.
Τα πόδια μου ήταν ελαφρά κι η καρδιά μου γεμάτη δύναμη.
Είχε μιλήσει για μένα.
Είχε διαφωνήσει με έναν από τους μαθητές Του για χάρη μου.
Είχε δεχθεί την προσφορά μου.
Ένας μόνο λόγος Του έμενε σκοτεινός στο μυαλό μου.
Είχε μιλήσει για τον ενταφιασμό Του.
Λόγος σκοτεινός για έναν νέο άντρα με σφρίγος και ζωντάνια.
Λόγος περίεργος για κάποιον που τόσο αγαπούσε ο λαός ώστε να Τον υποδεχθεί όχι απλώς σαν βασιλιά αλλά σαν μεσσία στην πόλη μας.
Λόγος ακατανόητος για τον Μόνο που όχι μια αλλά τρεις φορές είχε νικήσει το θάνατο.
Στην δωδεκάχρονη κόρη του αρχισυνάγωγου, στο μικρό γιο της χήρας και τέλος στον τριήμερο νεκρό φίλο Του είχε αντιπαλέσει με τον ανίκητο εχθρό και τον είχε κατατροπώσει.
Γιατί λοιπόν μιλούσε για θάνατο; Για ενταφιασμό;
Όταν πια τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο κάθισα σε μια γωνιά του δρόμου και περίμενα.
Έκλεισα τα μάτια και Τον ένιωσα πλάι μου, είχε ανοίξει την αγκαλιά Του και με περίμενε. Τρόμαξα. έδιωξα τη σκέψη γρήγορα απ’ το μυαλό μου. Το κάκισα που γεννούσε τέτοιες ιδέες. Όμως Εκείνος ξαναγύριζε. Με ένα βλέμμα καθαρό, μια όψη λαμπερή, απαστράπτουσα κράταγε την αγκαλιά Του ανοικτή και με περίμενε.
Δεν ένιωθα πια η πόρνη. Δεν ένιωθα καν γυναίκα.
Ένιωθα σαν το μικρό παιδί που θέλει να τρέξει πίσω στην αγκαλιά του πατέρα, στην μόνη αγκαλιά που του πρόσφερε ασφάλεια, σιγουριά, συγχώρεση.
Τον άκουσα να μιλάει.
“Μη φοβάσαι την αγάπη μου, μη φοβάσαι την αγάπη σου, μου είπε. Ούτε εγώ τη φοβάμαι. Η τέλεια αγάπη πετάει έξω κάθε φόβο. Αυτό είναι το δικό σου κλειδί για τον Παράδεισο: η αγάπη. Μην το πετάξεις.”
Κάπου εκεί αποκοιμήθηκα.
Δεν θυμάμαι πως κύλησε η επόμενη μέρα.
Εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η επόμενη νύχτα. Ήταν αργά, ξημέρωνε. Γύριζα τα βήματά μου στην πόλη ψάχνοντας να Τον δω έστω κι από μακριά. Τα πρώτα κοκόρια είχαν λαλήσει, όταν άκουσα λυγμούς. Λυγμούς αντρίκιους, βαριούς μαζί μ' ένα αναφιλητό.
Μέσα στο φεγγαρόφωτο είδα έναν άντρα να κλαίει.
Ένας άντρας που κλαίει είναι πάντα κάτι πολύ ξεχωριστό έστω κι αν είναι μόνος, στο σκοτάδι. Τον κοίταξα και τον γνώρισα. Ήταν μαθητής Του. Ήταν αυτός που στεκόταν πάντα δίπλα Του, ο πιο δυναμικός, εκείνος που θύμωσε με τον Ιούδα που τσιγγουνεύτηκε το δικό μου μύρο. Το κορμί του συνταραζόταν από τους λυγμούς κι ολότελα παράξενα για μένα το λάλημα ενός δεύτερου πετεινού έφερε νέο κύμα θλίψης στην ψυχή του. Ήθελα να τον πλησιάσω, να τον παρηγορήσω και ταυτόχρονα να τον ρωτήσω τι τον πόναγε τόσο. Μα τον φοβόμουν. Τόσα χρόνια είχα μάθει να φοβάμαι τους άντρες. Κοίταξα γύρω μου να δω πού βρίσκομαι. Είχα φτάσει έξω από την αυλή του Καϊάφα.
Κόσμος μπαινόβγαινε μέσα στη νύχτα, μα εκείνο που πάγωσε το κορμί μου ήταν όταν Τον είδα. Δεν ήταν όπως εχθές. Τα χέρια Του ήταν δεμένα και στο δεξί Του μάγουλο φαινόταν καθαρά το αποτύπωμα μιας παλάμης. Ήταν κουρασμένος. Ήταν θλιμμένος, μα δυνατός. Γύρισε το βλέμμα και με κοίταξε. Όρκο παίρνω πως εκεί που στεκόμουν δεν φαινόμουν, κανενός δαυλού το φως δεν έφτανε ως το μέρος μου. Ωστόσο είμαι σίγουρη πως με κοίταξε και πως -μη με πάρετε για τρελλή- μου χαμογέλασε.
Ένα χαμόγελο πικρό, μα ήρεμο.
Ένα χαμόγελο που μου έφτανε για μια ζωή.
Όταν Τον πήραν τόλμησα να προβάλλω από το σκοτάδι. Ρώτησα:
-Πού Τον πηγαίνουν;
-Σαν ξημερώσει θα Τον πάνε στον Πιλάτο, ήταν η απάντηση μαζί με ένα περιφρονητικό βλέμμα.
Ο άντρας με είχε αναγνωρίσει. Ο ανόητος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι κι εγώ τον είχα αναγνωρίσει...
Συνεχίζεται.
http://anastasiosk.blogspot.ca/
Ό,τι ακολούθησε θέλω να σου πω.
Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.
Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους.
Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου.
Δεν είχα ούτε σπίτι, δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι -αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα- δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή.
Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.
Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά.
Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό Του.
Ξεδιψούσα με τα λόγια Του.
Κάθε μορφή ανθρώπου νέου, γέρου αλλοιωνόταν για να γίνει τελικά η μορφή Εκείνου.
Κείνο το βράδυ πίστεψα ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν.
Όχι μεταξύ τους.
Αλλά γιατί όλοι μοιάζουν σε Κείνον.
Είχα ξεχάσει την πείνα, τη δίψα, την κούραση.
Έμοιαζε ο χρόνος να χει σταματήσει.
Τα πόδια μου ήταν ελαφρά κι η καρδιά μου γεμάτη δύναμη.
Είχε μιλήσει για μένα.
Είχε διαφωνήσει με έναν από τους μαθητές Του για χάρη μου.
Είχε δεχθεί την προσφορά μου.
Ένας μόνο λόγος Του έμενε σκοτεινός στο μυαλό μου.
Είχε μιλήσει για τον ενταφιασμό Του.
Λόγος σκοτεινός για έναν νέο άντρα με σφρίγος και ζωντάνια.
Λόγος περίεργος για κάποιον που τόσο αγαπούσε ο λαός ώστε να Τον υποδεχθεί όχι απλώς σαν βασιλιά αλλά σαν μεσσία στην πόλη μας.
Λόγος ακατανόητος για τον Μόνο που όχι μια αλλά τρεις φορές είχε νικήσει το θάνατο.
Στην δωδεκάχρονη κόρη του αρχισυνάγωγου, στο μικρό γιο της χήρας και τέλος στον τριήμερο νεκρό φίλο Του είχε αντιπαλέσει με τον ανίκητο εχθρό και τον είχε κατατροπώσει.
Γιατί λοιπόν μιλούσε για θάνατο; Για ενταφιασμό;
Όταν πια τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο κάθισα σε μια γωνιά του δρόμου και περίμενα.
Έκλεισα τα μάτια και Τον ένιωσα πλάι μου, είχε ανοίξει την αγκαλιά Του και με περίμενε. Τρόμαξα. έδιωξα τη σκέψη γρήγορα απ’ το μυαλό μου. Το κάκισα που γεννούσε τέτοιες ιδέες. Όμως Εκείνος ξαναγύριζε. Με ένα βλέμμα καθαρό, μια όψη λαμπερή, απαστράπτουσα κράταγε την αγκαλιά Του ανοικτή και με περίμενε.
Δεν ένιωθα πια η πόρνη. Δεν ένιωθα καν γυναίκα.
Ένιωθα σαν το μικρό παιδί που θέλει να τρέξει πίσω στην αγκαλιά του πατέρα, στην μόνη αγκαλιά που του πρόσφερε ασφάλεια, σιγουριά, συγχώρεση.
Τον άκουσα να μιλάει.
“Μη φοβάσαι την αγάπη μου, μη φοβάσαι την αγάπη σου, μου είπε. Ούτε εγώ τη φοβάμαι. Η τέλεια αγάπη πετάει έξω κάθε φόβο. Αυτό είναι το δικό σου κλειδί για τον Παράδεισο: η αγάπη. Μην το πετάξεις.”
Κάπου εκεί αποκοιμήθηκα.
Δεν θυμάμαι πως κύλησε η επόμενη μέρα.
Εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η επόμενη νύχτα. Ήταν αργά, ξημέρωνε. Γύριζα τα βήματά μου στην πόλη ψάχνοντας να Τον δω έστω κι από μακριά. Τα πρώτα κοκόρια είχαν λαλήσει, όταν άκουσα λυγμούς. Λυγμούς αντρίκιους, βαριούς μαζί μ' ένα αναφιλητό.
Μέσα στο φεγγαρόφωτο είδα έναν άντρα να κλαίει.
Ένας άντρας που κλαίει είναι πάντα κάτι πολύ ξεχωριστό έστω κι αν είναι μόνος, στο σκοτάδι. Τον κοίταξα και τον γνώρισα. Ήταν μαθητής Του. Ήταν αυτός που στεκόταν πάντα δίπλα Του, ο πιο δυναμικός, εκείνος που θύμωσε με τον Ιούδα που τσιγγουνεύτηκε το δικό μου μύρο. Το κορμί του συνταραζόταν από τους λυγμούς κι ολότελα παράξενα για μένα το λάλημα ενός δεύτερου πετεινού έφερε νέο κύμα θλίψης στην ψυχή του. Ήθελα να τον πλησιάσω, να τον παρηγορήσω και ταυτόχρονα να τον ρωτήσω τι τον πόναγε τόσο. Μα τον φοβόμουν. Τόσα χρόνια είχα μάθει να φοβάμαι τους άντρες. Κοίταξα γύρω μου να δω πού βρίσκομαι. Είχα φτάσει έξω από την αυλή του Καϊάφα.
Κόσμος μπαινόβγαινε μέσα στη νύχτα, μα εκείνο που πάγωσε το κορμί μου ήταν όταν Τον είδα. Δεν ήταν όπως εχθές. Τα χέρια Του ήταν δεμένα και στο δεξί Του μάγουλο φαινόταν καθαρά το αποτύπωμα μιας παλάμης. Ήταν κουρασμένος. Ήταν θλιμμένος, μα δυνατός. Γύρισε το βλέμμα και με κοίταξε. Όρκο παίρνω πως εκεί που στεκόμουν δεν φαινόμουν, κανενός δαυλού το φως δεν έφτανε ως το μέρος μου. Ωστόσο είμαι σίγουρη πως με κοίταξε και πως -μη με πάρετε για τρελλή- μου χαμογέλασε.
Ένα χαμόγελο πικρό, μα ήρεμο.
Ένα χαμόγελο που μου έφτανε για μια ζωή.
Όταν Τον πήραν τόλμησα να προβάλλω από το σκοτάδι. Ρώτησα:
-Πού Τον πηγαίνουν;
-Σαν ξημερώσει θα Τον πάνε στον Πιλάτο, ήταν η απάντηση μαζί με ένα περιφρονητικό βλέμμα.
Ο άντρας με είχε αναγνωρίσει. Ο ανόητος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι κι εγώ τον είχα αναγνωρίσει...
Συνεχίζεται.
Dear all...
Please say a prayer for
my dear friend of mine he was found dead at the age of 25 in his car at
Markopoulo the night before yesterday. He had a good heart but lately he had
drifted away from spiritual life his name was Anastasio.
Have a blessed Great
Week and Kali Anastasi.
Ἡ χρησιμοποίησις τοῦ Ἰσλάμ διά τήν ἀποσταθεροποίησιν χωρῶν
Τα σχέδια Κίσσινγκερ ευρίσκουν πλήρη εφαρμογήν εις την Ελλάδα.
Ἀπό ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἀπεκάλυψαν προσφάτως τά Wikileaks προκύπτει ὅτι ὁ
πρώην ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ ἐδημιούργησε
τήν
Μουσουλμανικήν Ἀδελφότητα εἰς τήν Αἴγυπτον, ἡ ὁποία
σήμερον πρωταγωνιστεῖ
εἰς τήν λεγομένην «Ἀραβικήν Ἄνοιξιν», ἐνῶ ἐκπόνησε
σχέδιον, συμφώνως πρός
τό ὁποῖον το Ἰσλάμ θά χρησιμοποιηθῆ ὑπό τῶν ΗΠΑ διά τήν ἀποσταθεροποίησιν
διαφόρων χωρῶν. Συμφώνως προς τάς ἀποκαλύψεις ὁ πρώην ὑπουργός
ἤθελε νά «φυτεύη ἰσλαμιστές σέ πανεπιστήμια, γιά νά διαλύουν τή δομή τῶν Ἐθνῶν».
Ἄν συμβαίνουν ὅλα ὅσα ἀποκαλύπτουν τά ἔγγραφα τῶν Wikileaks τότε ὀφείλομεν νά θέσωμεν δύο ἐρωτήματα:
1ον) Προσφάτως ἡ Ἀμερική ἐγνώρισε δύο τρομοκρατικάς ἐνεργείας
προερχομένας ἀπό το Ἰσλάμ (Ἄλ Κάϊντα), τό ὁποῖον ἀνετίναξε τούς διδύμους
Πύργους και ἐπραγματοποίησε βομβιστικήν ἐπίθεσιν προερχομένην ἀπό ἰσλαμιστάς
φοιτητάς ἀπό τήν Τσετσενίαν. Μέ βάσιν ὅσα ἀπεκαλύφθησαν διά τόν Κίσσινγκερ νά ὑποθέσωμεν
ὅτι ὑπενόμευσε καί ὑπονομεύει διά τοῦ Ἰσλάμ τήν ἰδίαν τήν Ἀμερικήν,τήν ὁποίαν ὑπηρέτησεν
ὡς ὑπουργός Ἐξωτερικῶν;
2ον) Τά σχέδια τοῦ Κίσσινγκερ εὑρίσκουν πλήρη ἐφαρμογήν εἰς
τήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἀπό τό 1990 (καί ἐντεῦθεν) κατά πρῶτον ἀλβανοποιεῖται, κατά
δεύτερον
μουσουλμανοποιεῖται καί κατά τρίτον ἀλλοιώνεται ἡ
θρησκευτική καί πολιτιστική
ταυτότης τῆς Χώρας, ἡ ὁποία μετατρέπεται εἰς πολυφυλετικήν,
πολυπολιτιστική,
ἄνευ κοινῆς γλώσσης, κοινοῦ θρησκεύματος κ.λπ . Διατί ὅμως
οἱ πολιτικοί μας καί οἱ διανοούμενοι τῆς Χώρας συστηματικῶς «παίζουν» τό «παιγνίδι»
τῶν σχεδιασμῶν τοῦ Χένρυ Κίσσινγκερ;
"Ο. Τ."