Ο Κοσμάς :

Για να καταλάβει ο αδελφός Silver την αλήθεια αυτή, ότι δηλ. όσοι ακολουθούν το Φράγκικο ημερολόγιο είναι «εκτός Εκκλησίας» και να μη «λυπάται για τις δικές μου απόψεις» όπως γράφει, θα τον ρωτήσω μερικά πολύ απλά πράγματα:

α. Θεωρεί τον Οικουμενισμό, ως αίρεση; Οι επίσκοποι του Νέου ημερολογίου είναι, ή όχι Οικουμενιστές; Κι’ αν ορισμένοι δεν είναι, «κοινωνούν» με τους λοιπούς Οικουμενιστές Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους κλπ.; ΄Οταν ένας επίσκοπος είναι αιρετικός, δεν είναι αιρετική και η επισκοπή του; Δεν είναι αιρετικό και το ποίμνιό του, που «κοινωνεί» με αυτόν; Ασφαλώς, ναι!

β. Η Εκκλησία του Νέου ημερολογίου προσχώρησε επίσημα στον παπισμό, ή όχι; Έκαναν ήδη από το 1965 οι εκκλησιαστικοί ποιμένες του Νέου ημερολογίου την άρση του σχίσματος, δηλ. την ένωση των Εκκλησιών; ΄Όσοι παραμένουν ακόμα στο Νέο ημερολόγιο είναι ή όχι παπικοί; Είναι, λοιπόν, δυνατό, η Εκκλησία των ανθρώπων αυτών να αποτελεί την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία»; Ασφαλώς, όχι!

Z Kanon Anastaseos - Greek Orthodox Byzantine Chant

Εισαγωγή στην Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου

Ακάθιστος ύμνος επικράτησε να λέγεται ένας ύμνος «Κοντάκιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, από την όρθια στάση, που τηρούσαν οι πιστοί κατά τη διάρκεια της ψαλμωδίας του. Οι πιστοί έψαλλαν τον Ακάθιστο ύμνο όρθιοι, υπό τις συνθήκες που θεωρείται ότι εψάλη για πρώτη φορά, ενώ το εκκλησίασμα παρακολουθούσε όρθιο κατά την ακολουθία της γιορτής του Ευαγγελισμού, με την οποία συνδέθηκε ο ύμνος.
Ψάλλεται ενταγμένος στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του Μικρού Αποδείπνου, σε όλους τους Ιερούς Ναούς, τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους (στροφές) σε ελληνική αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω (κάθε οίκος ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα), και είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας.
Θεωρείται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας, η γλώσσα του είναι σοβαρή και ποιητική και είναι εμπλουτισμένος από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου (αντιθέσεις, μεταφορές, κλπ). Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου, πράγμα που γίνεται με πολλές εκφράσεις χαράς και αγαλλίασης, οι οποίες του προσδίδουν θριαμβευτικό τόνο.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος”!

Στὸ Porto Alegre(Φεβρουάριος 2006, 9^η Συνέλευσις του Π.Σ.Ε.) οἱ ἐκπρόσωποί μας διὰ τῶν Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου δέχθηκαν: 1) Ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.», ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες ἀριθμεῖται ὡς ἰσότιμος καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὡς ἐκ τούτου, ἀρνήθηκαν ἐμπράκτως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε «πίστιν εἰς “Μίαν Ἐκκλησίαν”!                      2) Δέχθηκαν, ὅτι ἤδη «εἴμαστε ἑνωμένοι» (ἀοράτως!) μ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ ἀποβλέπουμε στὴν ἐπίτευξη “πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας”.           3) Ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος”!                        4) Ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “βάπτισμα”!

Ευχαριστίες προς όλους τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο της φράουλας.

http://kyprianoscy.blogspot.ca/2013/04/blog-post_18.html

Πέμπτη, 18 Απριλίου 2013, από την Ιστοσελίδα : Αριστείδης (ο Δίκαιος;)http://aristidisdikaios.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

Προς: Τον έλληνα παραγωγό. Αυτόν που θέλει να αντιμετωπίζεται ως μέλος της «τιμημένης αγροτιάς». 

Που, για τη συγκομιδή της φράουλας, προσλαμβάνει αλλοδαπούς δούλους, παράνομους, ανασφάλιστους και πάμφθηνους. Τους ίδιους τους αλλοδαπούς. 
Που σκάσανε μερικές χιλιάδες ευρώ το κεφάλι για να εισέλθουν παράνομα στο Ελλάντα και να δουλεύουν ως δούλοι, παράνομοι, ανασφάλιστοι και πάμφθηνοι. 
Που δουλέμποροι, Έλληνες και Τούρκοι (ενωμένοι κάνουν θαύματα), έβαλαν τους αλλοδαπούς στο Ελλάντα. 
Τους συνεργάτες των δουλεμπόρων. Το ελληνικό κράτος, την ελληνική αριστερά και τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις», τους αντιεξουσιαστές made in Israel και τους έλληνες δημοσιογράφους. Τους έλληνες άνεργους. 
Που επιτρέπουν (δια της αδρανείας τους ή δια του συνδυασμού τεμπελιάς-σνομπισμού) σε όλους τους παραπάνω να κάνουν αυτά που κάνουν. 
Τους ξύπνιους που συνέθεσαν (σε άπταιστη αγγλική) την αφίσα που καλεί σε μποϊκοτάζ της φράουλας Μανωλάδας (λες και η κάθε φράουλα έχει επάνω της ταυτότητα και μπορεί ο καταναλωτής να την διακρίνει), ενώ προμοτάρουν το παραεμπόριο προϊόντων που έφτιαξαν ανήλικα Κινεζάκια με αμοιβή ένα κύπελο ρύζι το 24ωρο. 
Προς όλους τους ανωτέρω, για τους οποίους αίμα και χυμός φράουλας είναι το ίδιο, αφού αμφότερα εξυπηρετούν τους σκοπούς τους: Εύγε! Πετύχατε το ακατόρθωτο: Να πέσει η τιμή της φράουλας! Τρέχω ν’ αγοράσω!  

Σχόλιο

Νομίζω θα συμφωνήσει ο αναγνώστης. Ο Αριστείδης με αυτά που γράφει είναι δίκαιος. Η μαϊμού των Βαλκανίων ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές που της δόθηκαν, ώστε να γίνει η  Αμερική των Βαλκανίων και όχι a monkey coyntry.

Πάντως καταγόμαστε από τους πιθήκους. Συμφωνούν και οι Αμερικανοί σπόνσορες. Εμείς για τα Ζωολογικά Πάρκα, οι άλλοι ελεύθεροι για τη ζούγκλα της άγριας Δύσης.

κχ

π. Γεωρ. Μεταλληνός:

«Ἀντὶ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ Ὀρθόδοξο κόσμο, ἐφθάσαμε στὴν ἀποδοχὴ στὴν πράξη τῆς ‘βαπτισματικῆς Θεολογίας’, τῆς ‘Θεολογίας τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν’ (πρβλ. συμφωνίας Balamand 1993), τῆς ‘κοινῆς διακονίας’ τῆς ‘διευρυμένης Ἐκκλησίας’ καὶ τοῦ ‘πολιτιστικοῦ πλουραλισμοῦ’, ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ…Ὁ Οἰκουμενισμὸς σ’ ὅλες τὶς διαστάσεις καὶ ἐκδοχὲς του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινὴ βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅλων των τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ποὺ δέχονται ὅμως ἀφόρητη πίεση. Ἡ καύχηση καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τῶν οἰκουμενιστῶν μας γιὰ μιὰ δῆθεν νέα ἐποχή, ποὺ ἄνοιξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τὶς πατριαρχικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καὶ 1920, δὲν δικαιώνονται, διότι ‘αὐτὸ ποὺ κατορθώθηκε εἶναι νὰ νομιμοποιήσουμε τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ’»

π. Θεόδωρος Ζήσης:

«Ἡ ὑπερπεντηκονταετὴς παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν στὸ ΠΣΕ, μέσα στὴν πανσπερμία, στὸ πλῆθος καὶ στὴν θεολογικὴ ἀναρχία καὶ σύγχυση τῶν Προτεσταντικῶν Ὁμολογιῶν, συνδεόμενη οὕτως ἢ ἄλλως στὴν πράξη, παρὰ τὶς ἀντίθετες διακηρύξεις, μὲ ἐκκλησιολογικὲς παραχωρήσεις, συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις, δὲν ἦταν δυνατὸν ἀθροιστικὰ καὶ οὐσιαστικὰ νὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσδοκώμενη καρποφορία. Ἐξαφανιστήκαμε, χαθήκαμε οἱ Ὀρθόδοξοι ἀριθμητικά, δὲν εἴχαμε καμιὰ δυνατότητα μὲ τὸν ἐλάχιστο ἀριθμὸ ψήφων, ποὺ διαθέταμε, νὰ ἐπηρεάσουμε τὶς συζητήσεις καὶ τὶς ἀποφάσεις…Νομιμοποιήσαμε ἐκκλησιολογικὰ μὲ τὴν παρουσία μας τὶς ποικίλες προτεσταντικὲς ὁμάδες καὶ παραφυάδες ὡς «ἐκκλησίες», καὶ ὁδηγήσαμε σὲ εὐτελισμὸ καὶ ξεγύμνωμα τὴν ‘νύμφην Χριστοῦ’, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ πανάγιον αὐτοῦ αἷμα, τὴν ἐδόξασε καὶ τὴν λάμπρυνε ὑπὲρ τὸν ἥλιον».

Τα «άπλυτα στη φόρα», για να δικαιωθούν οι Ορθόδοξες φωνές:

Ο π. Γεώργιος Τσέτσης, (σ.σ. του οικουμενιστικού Θρόνου), σχολιάζει τὴν φράση τῆς ἐγκυκλίου: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πάντοτε ἀντιστέκεται σταθερά, ἀταλάντευτα καὶ ἀκλόνητα στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἀποτελεῖ ἰσχυρὸ ἀντιοικουμενιστικὸ προπύργιο». Πιστεύει, ὅτι ὁ παρὰ πάνω «ἀφορισμὸς εἶναι ὑπερβολικὸς» καὶ «ἀναληθής». Καὶ τοῦτο διότι «ἡ ἱστορία καταδεικνύει ὅτι ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο δὲν ἀντέστη στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, καθὼς διατείνεται ἡ Ἐγκύκλιος, ἀλλὰ τουναντίον, μὲ τὴν συμβολὴ κορυφαίων κληρικῶν ( σ.σ, : κορυφαίος κληρικός ο προδότης αυτός κληρικός που έσχισε την τοπική Εκκλησία της Ελλάδος), καὶ λαϊκῶν στελεχῶν της, ὅπως οἱ Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος…, εἶχε ἐνεργὸ συμμετοχὴ σ’ αὐτήν, ἀπὸ τὶς πρῶτες ἤδη μέρες τῆς ἐμφανίσεώς της στὸ ἐκκλησιαστικὸ προσκήνιο τὴν δεκαετία τοῦ 1920. Καὶ ἀργότερα, τὸ 1948, ὑπῆρξε μαζὶ μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἕνα ἀπὸ τὰ τρία Ὀρθόδοξα ἰδρυτικὰ μέλη τοῦ ΠΣΕ».

σ.σ. Προσέχετε τι γράφει; Η Εκκλησία της Ελλάδος, της Κύπρου και το σβηστό Φανάρι, ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ. 

Μοναχοί της Εκκλησίας της Γεωργίας :

Το ονομαζόμενο  « Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών », ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία, του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε  Θεωρία των Κλάδων (ο Οικουμενισμός) ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας  Εκκλησίας. 

ο αναγινώσκων νοείτω....

Ιερά Μητρόλπολις Πειραιώς :

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Θεολογικὸ σχόλιο στὸ ἄρθρο τοῦ Μεγ. Πρωτοπρ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Γεωργίου Τσέτση μὲ τίτλο «Ἡ ἄγνωστη στὴν Ἑλλάδα πλευρὰ τῆς Οἰκουμενικῆς κίνησης».

Μὲ μεγάλη ἔκπληξη εἴδαμε δημοσιευμένη στὸ διαδίκτυο ἄρθρο τοῦ Μεγ. Πρωτοπρ. π. Γεωργίου Τσέτση, στὸ ὁποῖο σχολιάζει, στὴν οὐσία λογοκρίνει, τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἐπὶ τῇ εὐκαιρία τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας. Ἐπειδὴ τὸ ἄρθρο τοῦ ὡς ἄνω κληρικοῦ ἀδικεῖ τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Σεβασμιωτάτου, θεωρήσαμε ἀναγκαῖο, νὰ προχωρήσουμε στὸν σχολιασμό, ποὺ ἐπακολουθεῖ, ὄχι γιατί ἐλπίζουμε νὰ πείσουμε τὸν συγγραφέα σὲ κάποιες ἀλήθειες, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ διαφωτίσουμε τοὺς ἀναγνῶστες ἐκείνους, ποὺ ἔτυχε νὰ διαβάσουν τὸ ἄρθρο του καὶ προβληματίστηκαν πάνω στοὺς ἰσχυρισμούς του.

Κατ’ ἀρχὴν ὁ π. Γεώργιος ἀμφισβητεῖ ὁποιαδήποτε σχέση συνεργασίας καὶ συμπορεύσεως μεταξύ του

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ευχαριστία η κατά αίμα συγγένεια με τον Θεόν.

Η πραγματοποίησις αυτή τελείται εις την θείαν Ευχαριστίαν, δηλαδή εις την θείαν Κοινωνίαν του σώματος και του αίματος του Χριστού, και μάλιστα με συγκεκριμένον και βιωματικόν τρόπον. Το αίμα του Θεανθρώπου ενώνει τον άνθρωπον με τον Θεόν, όπως επί του Σταυρού του Γολγοθά, ούτω και μέσα εις το Θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας δια του ζωηφόρου και θεοποιούντος αίματος του αγίου μυστηρίου της Μεταλήψεως εις την θείαν Λειτουργίαν. Επί πλέον, επειδή πρόκειται περί αίματος του Θεανθρώπου Χριστού, και επειδή η Εκκλησία είναι το σώμα Του, δια τούτο και είναι αυτό η ενοποιούσα δύναμις, η ενώνουσα όλα τα μέλη της Εκκλησίας εις εν σώμα και μίαν ψυχήν, εις μίαν καρδίαν και μίαν θεανθρωπίνην κοινωνίαν:  «Το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστι; Τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστιν; Ότι εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμεν, οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν» (Α΄ Κορ.  10, 16-17). Ο θεανθρώπινος λόγος αυτός του χριστοφόρου Αποστόλου μας αποκαλύπτει αυτό το μυστήριον της Εκκλησίας, το ευχαριστιακόν μυστήριον και την ευχαριστιακήν φύσιν της.