Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπό τούς φτωχούς; Ποιοί χαίρονται περισσότερο τή ζωή τους; Τά ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά χαρίζουν τήν εὐτυχία; Οἱ φτωχοί εἶναι καταδικασμένοι στή μιζέρια καί τή δυστυχία; Σέ ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα ἀπαντῶ ὄχι. Τά πράγματα δέν εἶναι ὅπως φαίνοται. Ἡ ἐξωτερική λάμψη δέν ἀνταποκρίνεται στήν ψυχική τους πραγματικότητα. Ἡ ὡραία ἐνδυμασία, οἱ κοινωνικές σχέσεις, τά πολυτελῆ καί ἀρχοντικά σπίτια, τά ἀποστράπτοντα αὐτοκίνητα, ἡ εὐμάρεια κ.λπ εἶναι τά ὑποκριτικά ἐνδύματα τῆς δυστυχίας, θά ἔλεγα. Καί αὐτό συμβαίνει, γιατί ἀπό τή ζωή τῶν εὐκατάστατων ἀνθρώπων ἀπουσιάζει ὁ Θεός. Ἀπό παππού, πατέρα καί παιδιά ἦταν καί εἶναι ἀδιάφοροι γιά τή θρησκεία. Γι᾽ αὐτό καί ὑποφέρουν, χωρίς νά μποροῦν οἱ ἴδιοι νά ἐξηγήσουν τήν αἰτία. Αἰσθάνονται κενό, ἀνασφάλεια καί φόβο. Διερωτῶνται γιατί ὑποφέρουν, ἀφοῦ τά ἔχουν ὅλα;  Τό μυαλό τους δέν πηγαίνει στό Θεό, ὁ ὁποῖος γαληνεύει τούς ἀνθρώπους καί δίνει νόημα στή ζωή τους.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ὅταν δοῦμε ἄνθρωπο μέ μεγάλο ἄγχος, στενοχώρια καί λύπη, ἐνῶ τά ἔχει ὅλα, πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι τούς λείπει ὁ Θεός. Τελικά, οἱ ἄνθρωποι βασανίζονται καί ἀπό τόν πλοῦτο, γιατί τά ὑλικά ἀγαθά δέν τούς γεμίζουν καί εἶναι διπλό βάσανο». Στή διαπίστωση αὐτή εἶχε καταλήξει ὁ Γέροντας ἀπό τίς ἐπισκέψεις πολλῶν πλούσιων ἀνθρώπων στό κελί του, οἱ ὁποῖοι βίωναν τή δυστυχία μέσα στά ὑλικά τους ἀγαθά.

Ἐκεῖνος προσπαθοῦσε μέ τό δικό του τρόπο καί τήν κατά Θεόν σοφία του νά τούς ἐξηγήσει ὅτι πρέπει νά ἐπιστρέψουν στό Θεό καί νά τηρήσουν τίς ἐντολές του.

Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο καί μέ τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν λίγα ὑλικά, ἀλλά διατηροῦν τήν πίστη τους στό Θεό καί ἐμπιστεύονται τή ζωή τους στήν πρόνοιά Του. Εἶναι ἤρεμοι, δέν καταπονοῦνται ἀπό τό ἄγχος καί ὅλα τά προβλήματά τους, μικρά καί μεγάλα, τά ἀναθέτουν στό Θεό, μέσῳ τῆς προσευχῆς καί ταπεινά ζητοῦν τό ἔλεός Του. Ἔχουν τήν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίπλα τους, συμμετέχει στή ζωή τους καί δέν ἔχουν τήν ἀγωνία ὅτι εἶναι μόνοι καί ἐγκαταλειμμένοι. Αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό καί δέν τό ἔχουν ἐκτιμήσει οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι.

Ἐδῶ πρέπει νά ὑπενθυμίσω ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ γίνεται αἰσθητή μέ πολλούς τρόπους καί κυρίως μέ τή θεάρεστη δράση τῶν πιστῶν ἀνθρώπων. Οἱ καλοπροαίρετοι βλέπουν ὅτι τό χέρι τοῦ Θεοῦ τούς προστατεύει καί τούς κατευθύνει στή ζωή τους, ξεπερνώντας τά διάφορα προβλήματα, πού δημιουργοῦνται καθημερινά

http://www.orthodoxostypos.gr/

Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ Σπηλαιώτου ῾Ησυχαστοῦ ῾Αγιορείτου († 15.8.1959)

«Φράσον εἰς ἡμᾶς, γλυκειά μας Μανούλα, τὸ μυστήριον τῆς ἀπορρήτου οἰκονομίας Σου καὶ τῆς μετὰ Σοῦ καὶ ἡμῶν συγγενείας»*

῞Ενας σύγχρονος «λάτρης» καὶ ἐραστὴς τῆς Γλυκυτάτης Παρθένου Παναγίας

Θεοτόκου ἀποκαλύπτει θεῖα φθεγγόμενος καὶ διεγείρει εἰς ἔκπληξιν καὶ θείαν ἀγάπησιν.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ ῾Ησυχαστοῦ, γραμμένης ἀπὸ τὰ σπήλαια τῆς Μικρᾶς ῾Αγίας ῎Αννης τοῦ῾Αγίου ῎Ορους  τὸ ἔτος 1947 πρὸς Μοναχὴν καὶ πρὸς τὴν ᾿Αδελφότητα ἱστορικῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου(σ.σ. των παλαιοημερολογιτών. Τότε είχε κοινωνία με την Σύνοδο του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου) στὴν ᾿Αττική, στὸ ὁποῖο μὲ ἐκπλήσσουσα χάρι καὶ τόλμη εἰσδύει στὰ βάθη καὶ πετᾶ στὰ ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτὸν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιὰ νὰ μᾶς μυήση στὰ «μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καὶ μάλιστα στὸν τρόπο «συγγενείας» μας μὲ τὴν Παναγία Μητέρα μας.

«..᾿Ακούσατέ μου, λοιπόν, ἐνωτίσασθέ μου τοὺς λόγους, ὅτι μέλλω εἰπεῖν εἰς ὑμᾶς ὄντως φοβερὸν καὶ ἀπόκρυφον καὶ τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ τὸ μέγα Μυστήριον. Οὐ φθονῶ τὴν ὠφέλειαν, οὐ κρύπτω ὅ οἶδα ὡς ὁ κρύψας τὸ τάλαντον, οὐ δειλιῶ τὰς ἀπειλὰς τῶν δαιμόνων ὅπου ὠρύονται κατ᾿ ἐμοῦ ἐμφανίζοντος τοιαῦτα μυστήρια, ἀλλ᾿ ἐλπίζω εἰς τὰς εὐχάς σας.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος γιὰ τὴν ἔλλειψιν τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ἀναφέρει:

«Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος εὐάλωτος στὶς ἐπιθέσεις τοῦ Διαβόλου. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή του, δὲν προσέχει, ἀδιαφορεῖ, κοιμᾶται ἀφρόντιστα, παραμελεῖ τὶς ἐργασίες του, γίνεται δοχεῖον ἡδονῶν, κάθε τι εὐχάριστο τὸ ἀπολαμβάνει ἐντός του, διότι δὲν φοβᾶται τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου. Καυχιέται γιὰ τὰ πάθη, χαίρεται γιὰ τὴν ἀργόσχολη ζωή, ἀποφεύγει τὴν κακοπάθεια, ἀποστρέφεται τὴν ταπείνωση, δέχεται μὲ χαρὰ τὴν   ὑπερηφάνεια».

Όχι τζαμί στην πόλη που έπεσε ο Καραϊσκάκης για την ελευθερία της

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Χιλιάδες εκκλησίες και μοναστήρια μας στην Ιωνία, στον Πόντο, την Ανατολική Θράκη, την Καππαδοκία, την κατεχόμενη Κύπρο είναι ατιμασμένες. Άλλες γίνανε τζαμιά, άλλες στάβλοι κι άλλες κείτονται ερείπια. Τα ίχνη από το αίμα της Γενοκτονίας των Χριστιανών στέγνωσε πια αλλά τα ακοίμητα τεκμήρια της λεηλασίας και του πολιτισμικού σκέλους της Γενοκτονίας παραμένουν κάρφος στον οφθαλμό μας. Αν πάρεις τα μονοπάτια των πορειών θανάτου, του Άουσβιτς εν ροή των Ελλήνων και των Αρμενίων της Μικράς Ασίας, εκεί όπου, σε ένα πρωτοφανές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, με παλλαϊκή συμμετοχή των εξισλαμισμένων ορδών που υποδύονται το τουρκικό «έθνος», βρήκαν φρικτό θάνατο εκατομμύρια αμάχων αδερφών μας, θα συναντήσεις παντού τα μνημεία της ανεκδίκητης βαρβαρότητας των Τούρκων. Πανάρχαιες εκκλησίες και μοναστήρια μαγαρισμένες απ’ τους μιναρέδες ή από γελάδια και πρόβατα.

Στην Τουρκία οι ιερωμένοι μας κυκλοφορούν με πολιτικά, μόνο ο Πατριάρχης φορά το σχήμα του. Η ελληνική κοινότητα της Πόλης μετά από σειρά διώξεων απέμεινε σκιά του εαυτού της, λίγοι γέροντες, την στιγμή που η μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη ανθεί.

Στην Σαουδική Αραβία δεν υπάρχει χριστιανική εκκλησία κι ούτε μπορεί να χτιστεί. Αν φοράς σταυρό θα προπηλακιστείς και θα χάσεις την ελευθερία σου, αν όχι τη ζωή σου. Στην Τουρκία χριστιανοί ιερωμένοι δολοφονούνται με την κάλυψη της αστυνομίας, ενώ στην Συρία των «ανταρτών» και την «ανοιξιάτικη» Αίγυπτο διεξάγεται από τους ισλαμιστές γενοκτονία σε βάρος των χριστιανών υπό την αφασιακή συνενοχή της αυτοκαταστροφικής Δύσης.

Τα καθεστώτα αυτά, φορείς ενός μεσαιωνικού μανιχαϊσμού, με βαθύτατα ρατσιστικές ιδεοληψίες και πρακτικές, που προπαγανδίζουν κι ασκούν βία σε βάρος των Χριστιανών, εφαρμόζουν σε βάρος των γυναικών πολιτικές που κάνουν το Γ’ Ράϊχ να μοιάζει με παράδεισο δημοκρατικής ισότητας.

Γιατί άραγε οφείλουμε να επιτρέψουμε την ίδρυση μεγαλοπρεπούς τζαμιού, οποιουδήποτε τζαμιού, στην Αθήνα, στην πρωτεύουσα μιας Ορθόδοξης Χριστιανικής χώρας και πνευματική πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής ιδέας; Δεκάδες οι υπαρκτοί ευκτήριοι οίκοι, τα τζαμιά για τους όποιους μουσουλμάνους ζουν εδώ ή μας επισκέπτονται. Είναι ήδη πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ‘πρεπε, όπως είναι ήδη πολλοί οι παράνομοι μουσουλμάνοι, πολύ περισσότεροι απ’ όσους επιτρέπει η κοινωνική συνοχή της χώρας.

Τα τζαμιά κι οι μιναρέδες τους είναι σύμβολα ισχύος για το Ισλάμ, την πλέον αναχρονιστική, επιθετική και ρατσιστική θρησκεία στον κόσμο. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Αποκατέστησαν τις βεβηλωμένες εκκλησίες μας;

Μπορούν οι Χριστιανοί να ζήσουν στις χώρες αυτές και να ασκήσουν ανεμπόδιστα τα λατρευτικά τους καθήκοντα; Όχι.

Λάθος μέγα λοιπόν μια τέτοια υποχώρηση, χωρίς καμμία αμοιβαιότητα. Θα ‘πρεπε όμως να γίνει αληθινή επανάσταση, να αρνηθούν τον πυρήνα της θρησκείας τους για να υπάρξει τέτοια αμοιβαιότητα. Απίθανο.

Κι εγώ δεν φοβάμαι να το πω: το Ισλάμ είναι φασισμός, είναι ρατσισμός, είναι ασύμβατο με τις αξίες μας και τον τρόπο ζωής μας. Η δυτική έννοια της Δημοκρατίας και της ισονομίας, δεν τους είναι μόνο άγνωστη αλλά και απεχθής. Χώρο επέκτασης μας θεωρούν και την περίοδο που διάγουμε την θεωρούν μόνο ανακωχή, γιατί γι’ αυτούς «δεν υπάρχει ειρήνη με τους απίστους».

Μόνο ανοχή με αυστηρή επαγρύπνηση μπορούμε να δείχνουμε. Όχι υποχωρητικότητα. Διότι μια άλλη αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μετριοπαθές Ισλάμ. Είναι μια ζώσα εκρηκτική ύλη, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πυροδοτηθεί. Δείτε την εξέλιξη των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, πως κατρακυλούν στον φανατισμό. Είχαν απαγορεύσει τις κούκλες στις βιτρίνες! Τώρα με νέα νομοθεσία θα παύσουν να υπάρχουν μικτά σχολεία από την ηλικία των εννέα ετών κι απάνω.! Η μαντήλα και το τσαντόρ επεκτείνονται ραγδαία και στην τάχα πιο κοσμική Τουρκία. Δείτε τα χάλια της Αιγύπτου, την πρωτοφανή βαρβαρότητα των γενοκτόνων «αγωνιστών της ελευθερίας» στην Συρία.

Και θα επιτρέψουμε σε αυτούς να βάλουν πόδι στην πρωτεύουσα μας; Θα έχουμε την «απόλαυση» ν’ ακούμε τον μουεζίνη να ρυπαίνει τ’ αυτιά μας; Πόση λερή «πολιτική ορθότητα» ακόμη ως τον αυτοχειριασμό μας;

Κι υπενθυμίζω, στην Επανάσταση αγωνιστήκαμε εναντίον σουνιτών μουσουλμάνων, καθαιρέσαμε με την βία του αγώνα μας τα σύμβολα της μισητής δεσποτείας τους. Με το σπαθί και το ντουφέκι τους διώξαμε πίσω στην Ασία. Αυτούς πολεμήσαμε. Αυτούς που τώρα θέλουν τζαμί στην Αθήνα.

Όπως σωστά έγραψε κι ο φίλος Προφήτης, δεν έχουμε καμμία υποχρέωση να διευκολύνουμε την πολυτελή τέλεση των λατρευτικών καθηκόντων των ορδών των παράνομων κι απρόσκλητων μουσαφιραίων. Χρέος μας προς το εθνικό συμφέρον, την δημόσια τάξη και ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή, είναι η μαζική απέλαση τους, όχι να τους χτίσουμε …τέμενος.

Ας μην μαγαρίσουμε μόνοι μας την πόλη που έπεσε πολεμώντας για την ελευθερία της ο Καραϊσκάκης. Στον αττικό ορίζοντα δεν υπάρχει θέση για τζαμί. Προσβάλλει την αισθητική μας, την Ιστορία μας, την Ελευθερία μας.

http://www.antinews.gr/2013/04/04/210962/

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η  Εκκλησία ο πλέον περίπλοκος οργανισμός.

Ο οργανισμός της Εκκλησίας είναι κατά πάντα ο πλέον περίπλοκος οργανισμός τον οποίον γνωρίζει ο ανθρώπινος νους. Διατί; Διότι είναι ο μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός, εις τον οποίον όλα τα θεία και τα ανθρώπινα μυστήρια και όλαι αι θείαι και ανθρώπιναι δυνάμεις αποτελούν εν σώμα. Μόνον ο πάνσοφος και παντοδύναμος Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς ημπορούσε όλα αυτά να τα ενώση και να τα συναρμολογήση εις εν σώμα, το Ιδικόν Του σώμα, του οποίου Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή. Την όλην ζωήν μέσα εις αυτό το θαυμαστόν και θαυματουργόν Σώμα την οδηγεί και την καθοδηγεί Αυτός, ο θαυμαστός και θαυματουργός Θεός και άνθρωπος. Κάθε μέρος αυτού του σώματος ζη με όλον το σώμα, αλλά και όλον το σώμα ζη μέσα εις κάθε μέρος Του. Όλοι ζουν εις έκαστον και δι΄ εκάστου, αλλ΄ και έκαστος ζη δι΄ όλων και μέσα εις όλους. Κάθε μέρος αυξάνει δια της κοινής αυξήσεως του σώματος, αλλά και όλον το σώμα αυξάνει δια της αυξήσεως εκάστου μέρους. Όλα αυτά τα πολυάριθμα μέρη της Εκκλησίας, όλα αυτά τα όργανα, όλα αυτά τα μέλη, όλας αυτάς τας αισθήσεις και τα κύτταρα ενώνει εις εν αείζωον και θεανθρώπινον σώμα Αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός, προσαρμόζων το έργον εκάστου μέρους με ολόκληρον την καθολικήν ζωήν του σώματος. Κάθε μέρος εργάζεται «εν μέτρω» των δυνάμεών του, η δε δύναμις εκάστου μέλους της Εκκλησίας αποτελείται από τας ευαγγελικάς αρετάς. Το ευαγγελικόν έργον, πάλιν, εκάστου μέλους της Εκκλησίας, μολονότι είναι ιδιάζον και προσωπικόν, είναι ταυτοχρόνως πάντοτε πολυπλεύρως καθολικόν και κοινόν. Διότι βαπτίζεται εις ολόκληρον το κοινόν έργον όλου του Σώματος. Και ενώ ο άνθρωπος μεταμορφούται δια του ευαγγελικού έργου του, αυξάνων εν Χριστώ, ο Κύριος Ιησούς το έργον και την εργασίαν του αυτήν μεταβάλλει εις κοινήν, θεανθρωπίνην καθολικήν ενέργειαν και ούτω ποιεί «την αύξησιν του σώματος… εις οικοδομήν εαυτού εν αγάπη» (Εφ. 4, 16). 

Ο Κοσμάς :

Είμαι υποχρεωμένος να δώσω μερικές εξηγήσεις, σχετικά με τα όσα έγραψα παραπάνω για το δημοσίευμα του "Ορθοδόξου Τύπου" στις 28.9.2007 με τον τίτλο "Διεργασίαι εις τον χώρον του Παλαιού Ημερολογίου, διά την ένωσιν των εκκλησιαστικών Παρατάξεων".
Το δημοσίευμα αυτό του "Ορθ. Τύπου" έγραψε ο Γ. Ζερβός, διευθυντής της εφημερίδας αυτής.
Θα μου επιτραπεί να προβώ στις ακόλουθες παρατηρήσεις:

1. Είναι γεγονός, πώς σήμερα όσοι εξακολουθούν να ακολουθούν το Παληό Ημερολόγιο είναι κατεσπαρμένοι σε πολλές Παρατάξεις [3 Ματθαιϊκές, ( του Μεσσηνίας Γρηγορίου, του Αρχιεπισκόπου Νικολάου, του Μεσογαίας Κηρύκου), 3 Φλωρινικές ( του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, του Ωρωπού Κυπριανού, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου) και μερικές άλλες λίγων οπαδών, (όπως του Κεφαλληνίας Μαξίμου κλπ.)].

2. Είναι επίσης γεγονός, πως η κάθε μιά από τις παραπάνω αυτές Παρατάξεις εμφανίζει αυθαίρετα τον εαυτό της ως την Μόνη αληθινή «μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», όλες δε τις άλλες σχισματικές, όμως αυτό δεν μπορεί να είναι πλήρως αληθές, γιατί δεν μπορούν, όλες οι παραπάνω Παρατάξεις να είναι πράγματι η καθεμία τους η «Μία» Εκκλησία του Χριστού.
Ο Χριστός ίδρυσε μόνο μία Εκκλησία. Και ναι μεν, η κάθε μιά από τις παραπάνω Παρατάξεις έχει το «δικαίωμα», σύμφωνα με τα κοσμικά κριτήρια, να πιστεύει ότι είναι η «Εκκλησία του Χριστού», ή ό,τι άλλο θέλει.
Θεολογικά όμως, δεν έχει ο καθένας τέτοιο δικαίωμα! Είναι αυστηρά καθορισμένο από τους αγίους Πατέρες, το ποιοί αποτελούν την «Εκκλησία του Χριστού»! Μόνο όσοι εκπληρώνουν τα κριτήρια αυτά των Πατέρων μπορούν θεολογικά να λένε ότι είναι η «Εκκλησία του Χριστού».