ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι η ανώτερη και κατώτερη αριστοκρατία του Ευρωπαϊκού Φεουδαλισμού καταγόταν κατά το πλείστον από τους Γερμανούς και Νορμανδούς κατακτητές και ότι οι δουλοπάροικοι ήσαν κυρίως απόγονοι κατακτημένων Ρωμαίων και εκρωμαϊσθέντων Κελτών και Σαξώνων. Ετσι εξηγείται, ότι το όνομα Φράγκος (Franc) σήμαινε και "ευγενής" και "ελεύθερος" σε αντιπαράθεση με τους δουλοπαροίκους. Αυτή η χρήση του όρου ήταν πολύ συνηθισμένη, ώστε πέρασε και στην Αγγλική γλώσσα των Νορμανδών. Ετσι, ακόμη και όταν περιγράφεται η απελευθέρωση Αμερικανών Νέγρων, χρησμοποιείται η λέξη franchise.

Οι περιπλοκές είναι αρκετά βασανιστικές, όταν αναλαμβάνει κανείς το καθήκον να εννοήσει το πλαίσιο της Φραγκικής ή Λατινικής Χριστιανοσύνης και θεολογίας σε σχέση με τη Ρωμαϊκή (Ρωμαίικη) Χριστιανοσύνη και Θεολογία. Ο Φεουδαλισμός, η Ιερά Εξέταση και οι σχολαστική θεολογία ήσαν σαφώς έργα των Φράγκων, Γερμανών, Νορμανδών και Γότθων, οι οποίοι έγιναν κύριοι της εκκλησίας και περιουσίας της και χρησιμοποίησαν τη θρησκεία των Ρωμαίων, για να κρατούν τους κατακτημένους Ρωμαίους σε κατάσταση δουλείας. Αντίθετα, εκείνοι οι Ρωμαίοι, που κατακτήθηκαν από Αραβες και Τούρκους Μουσουλμάνους, είχαν τους δικούς τους Ρωμαίους επισκόπους. Ετσι, στη μια περίπτωση τα θεσμικά στοιχεία του Χριστιανισμού έγιναν μέσο καταπιέσεως και στην άλλη μέσα εθνικής επιβιώσεως.

Επειδή είναι απίθανο να πιστέψει κανείς, ότι τέσσερα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία διέκοψαν σχέσεις από τον Φραγκικό Παπισμό, οι Φράγκοι αναγκάσθηκαν να πλάσουν τον κάπως πιστευτότερο μύθο, ότι τέσσερα Ελληνικά Πατριαρχεία διέκοψαν σχέσεις από ένα δήθεν Ρωμαϊκό, αλλά στην πραγματικότητα Φραγκικό Παπισμό. Οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιστορικοί συνεχίζουν να διδάσκουν και να υποστηρίζουν αυτή τη θέση.

      

     Συνεχίζεται.

Saint John Chrysostom : HOMILY XXII. ROM. XII. 14,

 " Bless them which persecute you; bless, and curse

not."

AFTER teaching them how they ought to be minded towards one

another, and after joining the members closely into one, he next

proceeds to lead them forth to the battle without, which he makes

easier as from this point. For as he who hath not managed things

well with those of his own side, will find more difficulty in arranging

affairs with strangers, so he, that has practised himself duly among

these, will with the more ease have the advantage of those without

also. Hence then Paul also as he goes on in his journey, after the one

places the other, and says, "Bless them that persecute you." He did

not say, be not spiteful or revengeful, but required something far

better.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐπαινεῖ ἱερομόναχο ποὺ διέκοψε τὸ μνημόσυνο του Πατριάρχη. Γράφει:

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέγει, πὼς: Στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, συμπεριφέρονται κακῶς καὶ σκανδαλίζουν τὸν λαό, πρέπει νὰ ἐκδιώκονται, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχῃ κίνδυνος νὰ μείνουν οἱ πιστοὶ χωρὶς ποιμένα. Εἶναι καλύτερα, συμφέρει, χωρὶς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς νὰ γίνονται οἱ συνάξεις στοὺς ναούς, παρὰ νὰ ριφθοῦν οἱ πιστοὶ μαζὶ μὲ τὸν ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ἱερεῖς στὴν κόλαση, ὅπου πῆγαν οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς τους...

Αὐτὸ ἔπραξε στὶς ἡμέρες μας ὁ Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος Γαβριὴλ καὶ μὲ μία ὀλιγόλογη καὶ θαρραλέα Δήλωση καὶ Ὁμολογία διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μετὰ τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὶς κοινὲς δηλώσεις μὲ τὸν προηγούμενο πάπα. Στὸ ἑξῆς, γράφει, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῇ ὅτι μὲ τὴν σιωπή μου συμφωνῶ μὲ ὅσα γίνονται, δὲν θὰ συμμετέχω στὶς ἀκολουθίες ποὺ μνημονεύεται τὸ ὄνομα τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου.

Δὲν πρό­κει­ται πε­ρὶ σχί­σμα­τος, ἀλ­λὰ πε­ρὶ θε­α­ρέ­στου ὁ­μο­λο­γί­ας

«Νὰ δι­α­τρα­νω­θεῖ πρὸς τὶς Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὲς ἡ­γε­σί­ες ὅ­τι σὲ πε­ρί­πτω­ση ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θή­σουν νὰ συμ­με­τέ­χουν καὶ νὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν πα­να­ί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, δι­α­χρι­στι­α­νι­κοῦ καὶ δι­α­θρη­σκει­α­κοῦ, ὁ ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νος σω­τή­ρι­ος, κα­νο­νι­κὸς καὶ ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κὸς δρό­μος τῶν πι­στῶν, κλη­ρι­κῶν καὶ λα­ϊ­κῶν, εἶ­ναι ἡ ἀ­κοι­νω­νη­σί­α, ἡ δι­α­κο­πὴ δη­λα­δὴ τοῦ μνη­μο­σύ­νου τῶν ἐ­πι­σκό­πων, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­θί­σταν­ται συ­νυ­πε­ύ­θυ­νοι καὶσυγ­κοι­νω­νοὶ τῆς αἱ­ρέ­σε­ως καὶ τῆς πλά­νης. Δὲν πρό­κει­ται πε­ρὶ σχί­σμα­τος, ἀλ­λὰ πε­ρὶ θε­α­ρέ­στου ὁ­μο­λο­γί­ας, ὅ­πως τὸ ἔ­πρα­ξαν πα­λαι­οὶ Πα­τέ­ρες, ἀλ­λὰ καὶ στὶς ἡ­μέ­ρες μας ὁ­μο­λο­γη­ταὶ ἐ­πί­σκο­ποι, με­τα­ξὺ τῶν ὁ­πο­ί­ων ὁ γε­ρα­ρὸς καὶ σε­βα­στὸς μη­τρο­πο­λί­της πρώ­ην Φλω­ρί­νης Αὐ­γου­στῖ­νος, καὶ τὸ Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος…»

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι συχνά διατυπώνουν την ἔνσταση ὅτι ζώντας μέσα στόν κόσμο, μέ τίς αὐξημένες βιοτικές μέριμνες καί τά ποικίλα ἐμπόδια, δέν μποροῦν νά ἀκολουθήσουν τήν πνευματική ζωή. Θέλουν, ἀλλά δέν μποροῦν, γιατί ἐμποδίζονται ἀπό πολλούς παράγοντες. Μέ τήν πρώτη ματιά φαίνεται ὅτι ἔχουν δίκαιο. Συνηγοροῦν σέ αὐτό σχεδόν ὅλοι. Ὅμως δέν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι. Ἐάν παρακολουθήσουμε προσεκτικά τον κόσμο, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν ὑπάρχουν ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ὅταν ἡ ἀπόφαση γιά πνευματική ζωή εἶναι σταθερή.

Ἡ κοινή ἐμπειρία λέει ὅτι τά ἐμπόδια, πού ὑπάρχουν σέ μιά περιοχή ἴσως νά μή ὑπάρχουν σέ κάποια ἄλλη. Αὐτό δέν σημαίνει πολλά πράγματα, γιατί ἐκεῖ θά ὑπάρχουν ἄλλα ἐμπόδια. Παντοῦ, ὅπου δραστηριοποιοῦνται ἄνθρωποι, ὑπάρχουν προβλήματα, τά ὁποῖα μερικοί βλέπουν ὡς μεγάλα καί δυσεπίλυτα καί ἄλλοι ὡς μικρά καί ἀσήμαντα. Εἶναι θέμα πνευματικῆς καλλιέργειας ἡ ἐκτίμηση καί ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων. Νά πάρουμε γιά παράδειγμα τό θέμα τῆς προσευχῆς. Πολλοί ἐνοχλοῦνται ἀπό τούς θορύβους τοῦ κόσμου καί δέν μποροῦν νά προσευχηθοῦν. Ὡστόσο, οἱ θόρυβοι αὐτοί δέν εἶναι ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο. Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προσεύχεται, ζώντας μέσα στόν κόσμο, ἐάν ἔχει ἱερή ἐπιθυμία καί ἥσυχη συνείδηση. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε ὅτι μεγαλύτερη σημασία ἔχει ἡ ἐσωτερική εἰρήνη ἀπό τήν ἐξωτερική.

«Ἕνας λαϊκός πού ζεῖ μές στούς θορύβους τοῦ κόσμου μπορεῖ, ἄν ἔχει ἐσωτερική εἰρήνη, νά προσεύχεται χωρίς νά τόν ἐνοχλοῦν οἱ ἐξωτερικοί θόρυβοι. Ἀντίθετα, ἕνας μοναχός στήν ἔρημο μπορεῖ, γιά παράδειγμα, νά ἐνοχλεῖται ἀπό ἕνα κουνούπι καί ν᾽ ἀνάβει το φῶς ὅλη τή νύχτα, γιά νά τό σκοτώσει, ἐπειδή δῆθεν τόν ἐνοχλεῖ, ἐνῶ στήν πραγματικότητα τοῦ λείπει ἡ ἐσωτερική εἰρήνη».

Ἐκεῖνα λοιπόν, πού ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία εἶναι ἡ ἐσωτερική εἰρήνη καί ἡ ἐπιθυμία τῆς προσευχῆς. Πῶς ὅμως θά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐσωτερική εἰρήνη; Νομίζω ὅτι πρωτίστως ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά βλέπει τά πράγματα ὅπως ἔχουν καί νά μή τά μεγαλώνει μέ τή φαντασία

του. Ἐπίσης, πρέπει νά αἰσθάνεται ἀσφαλής κάτω ἀπό τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ὅ,τι ἰσχύει γιά τούς ἀνθρώπους, πού ζοῦν στόν κόσμο, ἰσχύει καί γιά τούς ἀναχωρητές, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης ἀντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, πού στά μάτια τους φαντάζουν πολύ μεγάλα καί σοβαρά, ἐνῶ εἶναι πέταγμα ἑνός ἐνοχλητικοῦ κουνουπιοῦ. Τά προβλήματά τους συνήθως ἔχουν σχέση μέ τόν κῆπο τους, τά ζῶα τοῦ γείτονα, τίς ἐπισκέψεις τῶν προσκυνητῶν, τίς ἀδιάκριτες ἐνοχλήσεις τῶν ἄλλων, τίς ὑπόνοιες, τή διάψευση τῶν ἐλπίδων, τις ἐσφαλμένες ἐκτιμήσεις, τίς παραλείψεις, τίς παρανοήσεις λόγῳ ἐλλιποῦς πληροφόρησης, τό κινητό τηλέφωνο κ.ἄ.

Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι τά ἐμπόδια καί οἱ δυσκολίες πάντα θα ὑπάρχουν. Ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας μέ τούς μαθητές Του ἀντιμετώπισαν ἐμπόδια καί δυσκολίες ἀπό τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀποφασισμένοι νά τούς ἐξοντώσουν, ἐμεῖς δέν θά ἀντιμετωπίσουμε;

"Ορθόδοξος Τύπος"

ΠΑΤΗΡ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ:ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ

hellasorthodoxylight/

Στο 3.5 λεπτό αναφέρει ο π. Τρικαμηνάς τι πρέπει να κάνουν οι Κληρικοί και οι λαϊκοί. Είμεθα λανθασμένοι, εάν υποθέσουμε ότι ο κ. Σωτηρόπουλος συμφωνεί με την ομιλία του πατέρα Ευθυμίου Τρικαμηνά;

Ούτως εξηγείται η θαυμαστή ενότης, ήτις διακρίνει την Πατερικήν διδασκαλίαν.

Το ασκίαστον και άφθαρτον μεγαλείον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, συνίσταται εις την δι’ όλους τους αιώνας ισχύουσαν πνευματέμφορον διδασκαλίαν των. «Ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Η από τον Χριστόν απορρέουσα ζωοποιός Θεολογία ουδέποτε παλαιούται. Ο καταρράκτης της χάριτος δεν σταματά ούτε αλλάσσει ουσίαν. Η αξία των αγίων Πατέρων οφείλεται εις το ότι κατέστησαν εαυτούς δεκτικά δοχεία της χάριτος. Δεν παρέμειναν εις την φυσικήν κατάστασιν, δεν διηκόνησαν τον ορθόν λόγον. Εξηγίασαν την φύσιν, ανήλθον εις το υπέρ φύσιν και μετέσχον του υπερλόγου θείου κόσμου. Εντεύθεν εδίδαξαν τον λόγον της αληθείας. Εκαθάρθησαν, εφωτίσθησαν, ηγιάσθησαν. Δεν ανεζήτησαν την αλήθειαν από τον εαυτόν των, δεν ενεπιστεύθησαν εις τα πλάσματα της διανοίας των. Ανεζήτησαν τον Θεόν δια προσευχής και ταπεινώσεως κατόπιν αγνισμού από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. Και ο υπέρ φύσιν και υπέρ λόγον Θεός απεκαλύφθη εις αυτούς δι’ ελλάμψεως ακτίστου. Και εθεολόγησαν. Και από το ΕΝ Άγιον πνεύμα ήντλησαν τας αυτάς αληθείας δια την οικοδομήν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ούτως εξηγείται η θαυμαστή ενότης, ήτις διακρίνει την Πατερικήν διδασκαλίαν. Πάντες οι άγιοι Πατέρες ηκολούθησαν την οδόν της καθάρσεως, της ελλάμψεως και της μυστικής ενώσεως με τον Χριστόν.

«ουδέν πτωχότερον διανοίας, φιλοσοφούσης τα θεία, άνευ θείου φωτισμού».

Όπως εντός της Εκκλησίας νοθεύονται οι πολλοί Χριστιανοί, έτσι, παραλλήλως προς την αληθή και αυθεντικήν Θεολογίαν, συμπορεύεται και μία νόθος θεολογία, την οποίαν διακονούν οιηματίαι και ακάθαρτοι εις την ψυχήν. Δεν εννοούμε τους αιρετικούς και τας αιρέσεις, αλλά τους άνευ αγιότητος βίου θεολογούντας. Αυτούς τους οποίους οι άγιοι Πατέρες ωνόμαζον βεβήλους. Και, ως λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, «ουδέν πτωχότερον διανοίας, φιλοσοφούσης τα θεία, άνευ θείου φωτισμού».

Τσελεγγίδης: Η εν Χριστώ ταυτότητά μας ως ορθοδοξων

romaiikoodoiporiko

«εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013
ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
(Ματθ. κε΄31-46)                                                                   (Εβρ. ιβ΄1-10)

Η αγάπη ως κρίση

Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται της Απόκρεω. Η ονομασία συνδέεται με τη θέσπιση μιας περιορισμένης  νηστείας στην εβδομάδα που ακολουθεί και συγκεκριμένα στην αποχή από το κρέας. Σταδιακά μάς εισάγει στον  αγώνα της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και στα πνευματικά ανεβάσματα και ανατάσεις που εγκολπώνεται ο πιστός στη διάρκειά της. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, η ωραιότατη και τόσο ζωντανή σε εικόνες παραβολή της Τελικής Κρίσης, έχει την ιδιαίτερη θέση της στην περίοδο αυτή γιατί δίνει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα. Αυτές ακριβώς οι απαντήσεις αποβαίνουν καθοριστικές για την είσοδό μας σε λίγες μέρες στο «στάδιο των αρετών».

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Από το κείμενο : Διακήρυξη κληρικών και μοναχών (Ιούλιος 2002)

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Τσικνοπέμπτη είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου.

Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Απόκρεω (Κρεατινή)  και της Τυροφάγου.

Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την Ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης  και της Παρασκευής  είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη αποκτά ιδιαίτερη σημασία και το τραπέζι είναι γιορτινό αποτελείται από κρέας ψημένο στα κάρβουνα ή τηγανισμένο, δυο τρόποι μαγειρέματος που βγάζουν έντονη τσίκνα.

Φιλορθόδοξος Ἕνωσις "Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος" : Ποιά παιχνίδια παίζετε κ. Σεραφείμ;

Πρέπει ἐπί τέλους να ξεκαθαρίσει την θέση του

Οἱ ὀβιδιακές μεταμορφώσεις τοῦ κ. Σεραφείμ. Τά παιγνίδια τοῦ Πειραιῶς μέ τήν πίστη καί σωτηρία μας. Συλλειτουργεῖ μέ οἰκουμενιστές μασόνους,

Πάλι ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς παίζει «ἐν οὐ παικτοῖς». Ἐπειδὴ ἔχουν γραφεῖ πολλὰ γιὰ τὶς ἀνακολουθίες του καὶ τὰ παιχνίδια του αὐτά, παρουσιάζουμε περιληπτικὰ τὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ νέα ἀστοχία του καὶ τὴ σχολιάζουμε:

1. Ὁ κ. Σεραφεὶμ κατήγγειλε ὡς αἵρεση τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία» καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, πραγματοποιώντας Ἡμερίδα (15/2/2012). Στὴν Ἡμερίδα καθηγητὲς Πανεπιστημίου (τῆς Δογματικῆς, τῆς Πατρολογίας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας), ἕνας Ἐπίσκοπος, ἀλλὰ καὶ ἕνας ἐρευνητής, κατήγγειλαν τὸν μητροπολίτη Δημητριάδος ὡς προωθοῦντα τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ λειτουργεῖ ἀποδομητικὰ τόσο γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅσο καὶ γιὰ τὸ ἔθνος.

2. Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2012 (4 Μαρτίου) ὁ κ. Σεραφεὶμ ἐξέδωσε Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιο μὲ τὴν ὁποία καταδίκαζε τὸν Οἰκουμενισμό, διάβασε δὲ καὶ ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (καὶ τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας ποὺ αὐτὸς διαλαμβάνει). Στὴν Ἐγκύκλιο ἔλεγε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Τὰ ἀναθέματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποτελοῦν... πανηγυρικὲς διακηρύξεις, ὅτι οἱ συγκεκριμένοι [αἱρετικοί, Οἰκουμενιστέςκ.λπ.] δὲν ἀνήκουν στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καλεῖται νὰ ἐπιτείνει τὴν προσοχή του εἰς αὐτὸ καὶ νὰ μὴν συμφύρεται μετὰ τῶν ἀναθεματιζομένων διὰ νὰ μὴν ἀπολέση τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν ὑφίσταται σωτηρία. Ἑπομένως τὰ ἀναθέματα ἀποτελοῦν ...ἔξοχο ἀμυντικὸ μηχανισμὸ καὶ παιδαγωγικὸ τρόπο διὰ τὴν διασφάλιση τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καὶ ἀληθείας».

Ἀλλὰ προχώρησε ἀκόμα περισσότερον. Ἐβράβευσεν τοὺς θεωρούμενους ὡς ἀρχηγοὺς τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, τὸν π. Θεόδωρο Ζήση καὶ τὸν κ. Λαυρέντιο Ντετζιόρτζιο, Πρόεδρο τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» (Φ.Ε.Κ.Φ.), ἡ ὁποία Ἕνωση ἔχει καταγγείλει ἐπανειλημμένως τὸν Μητροπολίτη Δημητριάδος ὡς μεταπατερικὸ Οἰκουμενιστὴ Ἐπίσκοπο.

3. Ἀλλὰ μέχρι ἐδῶ «φτούρησε» ἡ ἀντι-οικουμενιστικὴ δραστηριότητα-ἀγωνιστικότητα τοῦ κ. Σεραφείμ. Μόνο γιὰ ἕνα χρόνο. Ἐπανέλαβε ὅ,τι καὶ τὸ 2011. Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2011 ἐκτόξευσε τὰ ἀναθέματα κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ ταυτόχρονα σχεδόν, ὑμνολογοῦσε τὸν ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαῖο, ὡς «φρυκτωρὸ» τῆς Πίστεως καὶ ἐπιδέξιο «οἰακοστρόφο» (δηλ. τιμονιέρη) τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἔτσι, στὶς 16.3.2012 ὁ κ. Σεραφεὶμ ἔριξε τὶς μάσκες. Ἀποδέχτηκε τὸ αἴτημα τῆς μεταφορᾶς στὸν Πειραιὰ τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Ξενιᾶς Βόλου καὶ τὴν τέλεση τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, διὰ νὰ «συμφιλιωθεῖ» μαζί του καὶ νὰ μετριάσει τὶς ἐναντίον τοῦ Δημητριάδος ἐντυπώσεις, χρησιμοποιώντας ὡς μέσον τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.

Ὅταν κατηγορήθηκε ὁ Πειραιῶς γι’ αὐτό, ὅτι δηλαδή, ὑποδέχθηκε «μὲ τιμὲς τὸν "οἰκουμενιστὴ" μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο», αὐτὸ ἐνόχλησε τὸν κ. Σεραφείμ. Τὸ θεώρησε τόσο μεγάλη καὶ δεινὴ ὕβρη, ὥστε ἀναγκάσθηκε νὰ ἀπολογηθεῖ καὶ ταυτόχρονα νὰ διαμαρτυρηθεῖ· πρὸς τοῦτο ἀπέστειλε καὶ ἐπιστολὴ στὴν «ΦΕΚΦ», στὴν ὁποία ἔγραφε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ἀναποδείκτως μὲ κατηγορεῖτε ὅτι ὑπεδέχθην μὲ τιμὰς τὸν “οἰκουμενιστὴ” Μητροπολίτην Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιον...». Ἁπλῶς τοῦ ἐπέτρεψα νὰ τελέσει τὴν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, ἐγὼ δέ, δὲν παρευρισκόμουν στὸν ἴδιο Ναό, ἀλλὰ «εὑρισκόμην εἰς ἕτερον Ναὸν τῆς Μητροπολιτικῆς μου Περιφερείας»!

Μὲ τὴν ἐπιστολή του αὐτὴ ὁ Πειραιῶς, προσπάθησε νὰ ἀποσείσει τὴν κατηγορίαν τῆς ἀνακολουθίας, ὅτι παίζει δηλαδή, σὲ δυὸ ταμπλώ, ὅπως ἀποκάλυψαν οἱ πράξεις του: ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ νὰ διοργανώνει Ἡμερίδα, στὴν ὁποία κατεδικάζετο ἡ μεταπατερική οἰκουμενιστικὴ θεολογία (καὶ ὁ πάτρωνάς της μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος), καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ δέχεται στὴν Μητρόπολη Πειραιῶς τὸν κατονομασθέντα στὴν Ἡμερίδα ὡς Οἰκουμενιστὴ κ. Ἰγνάτιο! Ἂν καὶ ἀνεπιτυχῶς, θεώρησε τότε ὁ κ. Σεραφεὶμ ὅτι «κουκούλωσε» τὴν ἀνακολουθία του.

4. Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια δὲν κρύβεται. Δὲν πέρασε δηλαδὴ ἕνας χρόνος καὶ ὁ κ. Σεραφείμ, αὐτὸν ποὺ στὴν περυσινὴ Ἡμερίδα καὶ τὴν Ἐγκύκλιο περὶ Οἰκουμενισμοῦ μᾶς συμβούλευε νὰ ἀποφεύγει κάθε πιστὸς ὡς Οἰκουμενιστή, «διὰ νὰ μὴν ἀπολέση τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν ὑφίσταται σωτηρία», μὲ αὐτὸν ποὺ πέρυσι ἀπέφυγε νὰ τελέσει Ἀκολουθία, πρὶν μιὰ βδομάδα τὸν παρασημοφόρησε, στὴν Μητροπολιτική του περιφέρεια καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τῆς Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς!

Συγκεκριμένα: Σὲ ἐκδήλωση τοῦ Συνδέσμου Ἐπιστημόνων τὴν (17/2/2013), ὁ κ. Σεραφεὶμ εἶπε γιὰ τὸν κ. Ἰγνάτιο: «...Μπορῶ νὰ ἀναφέρω μὲ πολλὴ ἀλήθεια ὅτι πάντοτε θαύμαζα το πολυτάλαντο τοῦ ἀνδρός... Ταυτόχρονα διαπίστωσα ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος εἶναι «ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ»!!!

Κάθε ἁπλὸς πιστός, βλέποντας αὐτὲς τὶς ἀνακολουθίες ἀναρωτιέται:

● Κατὰ ποιά λογική, μετὰ ὅσα ἔχουν εἰπωθεῖ ἀπὸ τὸν κ. Σεραφεὶμ καὶ τοὺς συνοδοιπόρους του κατὰ τοῦ κ. Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου, αὐτὸς εἶναι «ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ»!

● Κατὰ τὴν Ἡμερίδα στὸν Πειραιὰ καὶ τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ κ. Σεραφείμ, ἡ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου καὶ ὁ Πρόεδρός της κ. Ἰγνάτιος Γεωργακόπουλος, καταγγέλθηκαν ὅτι εἶναι διακινητὲς στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο τῆς αἱρετικῆς μετα-πατερικῆς οἰκουμενιστικῆς θεολογίας, τὴν ὁποίαν (κατὰ τὸν Πειραιῶς), ὅσοι ἀποδέχονται κινδυνεύουν νὰ ἀπολεσθοῦν!!!

Μπορεῖ ἕνας ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὁ κ. Σεραφείμ, νὰ παρουσιάζει τέτοιου εἴδους κραυγαλέες ἀντιφάσεις; Τὴν μιὰ νὰ κατηγορεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς ἡγέτες του (Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, καὶ Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιο κ.λπ.) καὶ τὴν ἄλλη, νά τοὺς ἀμνηστεύει καὶ νὰ τοὺς δίδει ἐκκλησιαστικὴ νομιμοποίηση ἐπαινώντας ἢ παρασημοφορώντας, καί μάλιστα στὴν ἴδια τὴν Μητρόπολη Πειραιῶς, ἀπ’ ὅπου βροντοφώναξε γιὰ πρώτη φορὰ τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα ἀναθέματα ἐναντίον τους;

5. Ἀλλ’ ἂς δοῦμε καὶ μιὰ ἄλλη παράμετρο. Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, ὄχι μόνο ἔχει γράψει καταπελτώδη ἄρθρα κατὰ τοῦ Μασωνισμοῦ, ὄχι μόνο φιλοξένησε καὶ παρέστη σὲ Σύναξη κληρικῶν καὶ λαϊκῶν στὸν Πειραιὰ μὲ θέμα τὸν Μασωνισμό, ἀλλὰ ἔχει γράψει κατὰ λέξη τὰ ἑξῆς: «σημειῶ ὅτι μὲ αἰτιᾶσθε ὅτι ὁμιλῶ ἐναντίον τοῦ Τεκτονισμοῦ καὶ ὄχι ἀρκούντως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διερωτῶμαι, ἀγνοεῖτε ὅτι πηγὴ καὶ μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, ποὺ προωθεῖ δι’ αὐτοῦ τὴν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, ὅπως καὶ τῆς Μασωνίας πηγὴ καὶ μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνὴς Σιωνισμός;»!!!

Ἂν τοῦτο ἰσχύει (ποὺ καὶ κατὰ τὴν δική μας ἐκτίμηση ἰσχύει), τότε σημαίνει ὅτι ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑποδέχεται καὶ νὰ συλλειτουργεῖ μὲ Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ἀφοῦ (ἂν ὄχι ὅλοι) οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ἐμπλέκονται μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο μὲ τὴν Μασωνία, παίρνουν κατευθύνσεις ἢ ἀκολουθοῦν ἐμμέσως ἢ ἀμέσως τὶς Ἐντολές της καὶ ὄχι τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Καὶ «τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β΄ Κορ. στ΄ 14-15).

Καὶ πάλι λοιπόν ἔρχεται ἐπίμονα τὸ ἐρώτημα:

Γιατί ὁ Πειραιῶς ἀσχολεῖται καὶ καταγγέλλει τὴν ἐξω-εκκλησιαστικὴ εἰδωλολατρικὴ ὀργάνωση τῆς Μασωνίας (οἱ ἐναντίον της δηλώσεις δὲν παύουν νὰ ἀποτελοῦν ἔμμεση διαφήμιση) καὶ δὲν ἀσχολεῖται μὲ ἐκείνους τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ξέρει ὅτι εἶναι Οἰκουμενιστές, ἐνδεχομένως καὶ μασῶνοι, ἀφοῦ τὸ φωνάζουν οἱ λόγοι καὶ οἱ ἐνέργειές τους; Κι ἂν δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδείξει τὴν μασωνικὴ ἰδιότητα κάποιου Ἐπισκόπου, θὰ μποροῦσε νὰ βγάλει συμπεράσματα ἀπὸ τὴν διδασκαλία του καὶ τὶς συγγενικὲς πρὸς τὸν Μασωνισμὸ θέσεις καὶ πρακτικές του.

Π.χ., ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει θέσεις –πρακτικὲς καὶ θεωρητικὲς– ποὺ συμπίπτουν μὲ ἐκεῖνες τῆς Μασωνίας, ὅταν λέγει ὅτι «σὲ ἕνα Θεὸ πιστεύουμε ὅλοι» (Μουσουλμάνοι καὶ Χριστιανοί), ὅταν ὠθεῖ πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό, ὅταν δίδει ὡς δῶρο τὸ ἀντίχριστο Κοράνιο καὶ παρίσταται (παρὰ τὴν ἀπόλυτη ἀπαγόρευση ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες) σὲ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, Μουσουλμάνους, Βουδιστὲς καὶ Ἑβραίους, κ.λπ. Μὲ ὅλα αὐτά, τί ἄλλο κάνει, παρὰ νὰ ἐφαρμόζει, ὄχι ὀρθόδοξες, ἀλλὰ μασωνικὲς διδασκαλίες;

Ἐφ’ ὅσον ὁ Πειραιῶς, ὁμολογεῖ τὴν βεβαιότητά του πὼς ὁ Μασωνισμὸς κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, «πηγὴ καὶ μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία», τότε εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι, τουλάχιστον οἱ ἀρχηγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συνεργάζονται μὲ Μασώνους ἢ ἐφαρμόζουν μασωνικὲς ἀρχές· εἶναι δηλαδὴ –κατὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο– «Μασῶνοι»! Καὶ μέσα στοὺς καταγγελλόμενους καὶ ἀναθεματισθέντες ὡς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μάλιστα ἀπὸ τὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιᾶ, εἶναι καὶ ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰγνάτιος, ποὺ κι αὐτὸς συμπροσεύχεται μὲ αἱρετικοὺς «ἐπισκόπους» οἰκουμενιστές, καθ’ ὅμοιον τρόπον, ὅπως ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ὁ Σύρου Δωρόθεος κ.λπ.

Ἐπίσης καὶ οἱ συμπροσευχὲς εἶναι φανερὸ ὅτι ἐντάσσονται μέσα στὰ πλαίσια τοῦ Μασωνισμοῦ, ἀφοῦ διευκολύνουν τὴν πίστη σὲ ἕνα Θεὸ χωρὶς ὁμολογιακὲς ἀποχρώσεις (δηλ. τὸν ἀπρόσωπο Μ.Α.Τ.Σ. «Μέγα Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος»), ποὺ διευκολύνει τὸν δρόμο πρὸς τὸν Ἀντίχριστο.

Καὶ κάτι τελευταῖο, παρενθετικό, ἀλλὰ ἀναγκαῖο: Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Μασῶνοι δὲν ἀπαιτοῦν ἀπὸ κάποιο μέλος τους (εἰδικὰ Ἐπίσκοπο ἢ Πατριάρχη) νὰ «ὁμολογήσει» τὴν πίστη του στὴν Μασωνία γιὰ εὐνόητους λόγους καί, ἀκόμα, πὼς οἱ Μασῶνοι αὐτοσυστήνονται ὡς φιλάνθρωποι, ἀλτρουϊστὲς κ.λπ. Ἕνας λοιπόν, σύγχρονος Ἐπίσκοπος (ἢ ὁλόκληρη Σύνοδος), ποὺ ἐνδιαφέρεται περισσότερο γιὰ τὴν φιλανθρωπία, γιὰ τὰ συσσίτια, γιὰ τὸ βοήθημα 3ου παιδιοῦ στὴ Θράκη, τὶς διάφορες φιέστες καὶ πανηγύρεις,καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς Πίστεως· ποὺ ἀδιαφορεῖ ἂν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ τὸ δεξὶ χέρι του, ὁ γνωστός μας κ. Ζηζιούλας (ποὺ τὸν ἀποκάλεσε καὶ «βραχίονα» τῆς Ὀρθοδοξίας), διδάσκουν αἱρέσεις καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τότε, αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι, μὲ ποιόν συγγενεύουν περισσότερο; Μὲ τὴν Μασωνικὴ διδασκαλία ἢ τὴν χριστιανικὴ Πίστη;

Πῶς λοιπόν, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, ἀποφαίνεται ὅτι ἕνας «ἀναθεματισθεὶς» ὑπ’ αὐτοῦ κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἐπίσκοπος ὡς Οἰκουμενιστὴς (ἔστω κι ἂν δὲν τὸν κατονόμασε), ἕνας κατονομασθεὶς ὡς Οἰκουμενιστὴς στὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιᾶ, καθότι καὶ Πρόεδρος τῆς αἱρετικῆς μεταπατερικῆς Ἀκαδημίας Βόλου, ὁ ὁποῖος μάλιστα (ὁ Δημητριάδος) μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν μασωνικὴ ἰδεολογία (πάλι κατὰ τὶς ἐκτιμήσεις καὶ διακηρύξεις τοῦ Πειραιῶς, ὅτι πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ βρίσκεται ἡ Μασωνία), πῶς λοιπὸν ἀποφαίνεται ὅτι αὐτὸς ὁ Οἰκουμενιστὴς (πιθανὸν ἐμφορούμενος ἢ ἀφανῶς ποδηγετούμενος ἀπὸ ἰδέες τῆς μασωνίας) εἶναι «ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ»;

Ποιά παιχνίδια παίζετε κ. Σεραφείμ; Ξέρετε ἢ δὲν ξέρετε ποιοί εἶναι Οἰκουμενιστὲς καὶ ἔμμεσα Μασῶνοι; Ἂν δὲν ξέρετε, τότε γιατί τὸ καταγγέλλετε; Ἂν ξέρετε γιατί δὲν ἀποκαλύπτετε στὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ τοὺς Οἰκουμενιστὲς (Μασώνους); Γιὰ ποιόν ἢ γιὰ ποιούς «δουλεύετε»;

Ποιά πρακτικὴ σημασία ἔχει νὰ κυνηγᾶτε καὶ νὰ καταγγέλλετε ἀόριστους, ἀνώνυμους ἢ καὶ ἀνύπαρκτους Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους;

Ἐδῶ τὸ μυαλό μας σταματᾶ. Δὲν θὰ ποῦμε κάτι περισσότερο. Θὰ παραθέσουμε ἕνα κείμενο τοῦ Ἁγίου καὶ Μ. Ἀθανασίου. Δὲν ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὑπάρχει πλήρης ἀναλογία μὲ τὴν περίπτωση τοῦ μητροπολίτη Πειραιῶς, ἀλλὰ ὑπάρχουν κάποιες ὁμοιότητες, διακρίνουμε ἴδιες μεθόδους!

Ἔτσι κι ἀλλιῶς, πρέπει νὰ παύσει τὸ κρυφτοῦλι τῶν Ἐπισκόπων. Ἔχουν ὑποχρέωση, ἂν βαδίζουν στ’ ἀχνάρια τῶν Ἁγίων Πατέρων, νὰ κάνουν ὅ,τι κι ἐκεῖνοι. Νὰ ἀποκαλύψουν καὶ νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση καὶ τοὺς (Μασώνους) Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ποὺ ὑπονομεύουν τὴν Πίστη καὶ τὴ σωτηρία, ποὺ (σύμφωνα μὲ τὴν ὁμολογία τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς) κρύβονται μέσα στὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας: τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον. Ἢ ἀμφιβάλλουν καὶ γι’ αὐτὴν ἀκόμα τὴν Ἱερότητά της;

Φιλορθόδοξος Ἕνωσις "Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος"
Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ὁ Γραμματέας Σημάτης Παναγιώτης

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Το αιώνιον σχέδιον της Τριαδικής Θεότητος περί του ανθρωπίνου γένους.

Δια την πραγμάτωσιν εκ μέρους της Εκκλησίας του αιωνίου σχεδίου της Τριαδικής Θεότητος περί του ανθρωπίνου γένους, ο Κύριος Ιησούς έδωκεν εις την Εκκλησίαν τους Αποστόλους, τους Προφήτας, τους Ευαγγελιστάς, τους Ποιμένας, τους Διδασκάλους (Εφ. 4,11). Αυτούς «έδωκε» εις την Εκκλησίαν, εις αυτούς δε έδωσεν όλας τας αναγκαίας θείας και θεανθρωπίνους δυνάμεις, με τας οποίας αυτοί έγιναν εκείνο το οποίον είναι. Είναι πολλά τα χαρίσματα, αλλ΄ εις ο Κύριος ο οποίος τα δωρίζει και ένα το Άγιον Πνεύμα το οποίον τα ενοποιεί. Ο απόστολος είναι Απόστολος διότι ζη, σκέπτεται και εργάζεται με την θεανθρωπίνην χάριν της αποστολικότητος την οποίαν έλαβεν από τον Χριστόν. Ο προφήτης είναι Προφήτης διότι ζη, σκέπτεται και εργάζεται με την θεανθρωπίνην χάριν της προφητείας την οποίαν έλαβεν από τον Κύριον Ιησούν, ούτω και ο ευαγγελιστής, και ο ποιμήν, και ο διδάσκαλος είναι ό,τι είναι, διότι ο πρώτος απ΄ αυτούς ζη, σκέπτεται και εργάζεται με την θεανθρωπίνην χάριν του ευαγγελίζειν, ο δεύτερος με την θεανθρωπίνην χάριν του ποιμαίνειν, ο δε τρίτος με την θεανθρωπίνην χάριν του διδάσκειν, την οποίαν έλαβον από τον Κύριον Ιησούν Χριστόν (πρβλ. Α΄ Κορ. 12,28. 4. 5. 6. 11. Εφ. 2,20). Διότι ο Χριστός είναι και η αποστολικότης των Αποστόλων και η προφητεία των Προφητών, η αγιότης των Αγίων και η πίστις των πιστών, Αυτός είναι η αγάπη των αγαπώντων.

Συνεχίζεται.

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

       

       

        Συμπεράσματα

Τα συμπεράσματα, νομίζω, είναι σαφή. Οι πραγματικές δυνάμεις που συγκρούσθηκαν, δεν ήσαν τα Διατάγματα, το Κανονικό Δίκαιο και το Filioque, αλλά οι Ρωμαίοι και οι Φράγκοι. Οι Φράγκοι χρησιμοποίησαν την εκκλησιαστική δομή και το δόγμα, για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να κρατήσουν το Ρωμαϊκό έθνος σε "νόμιμη υποτέλεια". Οι Ρωμαίοι, επίσης χρησιμοποίησαν την εκκλησιαστική δομή και το δόγμα, για να αγωνισθούν για την ελευθερία από την καταπίεση και για την ανεξαρτησία τους .

Και οι δύο πλευρές χρησιμοποίησαν τα καταλληλότερα όπλα. Ετσι, τα ίδια κανονικά και νομικά επιχειρήματα μπορούν να βρεθούν άλλοτε στη μια κι άλλοτε στην άλλη πλευρά, ανάλογα με τις εκάστοτε επιθετικές ή αμυντικές ανάγκες του κάθε έθνους. Το Filioque, πάντως, έγινε ένα μόνιμο στοιχείο διαμάχης μεταξύ Ανατολικών Ρωμαίων και Φράγκων, ενώ οι δυτικοί Ρωμαίοι προσπαθούσαν να παίρνουν το μέρος των Ανατολικών Ρωμαίων.

Απ' όλα, όσα αναφέρθηκαν, πρέπει να είναι εμφανής η ύπαρξη ισχυρών ενδείξεων, ότι οι Ρωμαϊκοί ιστορικοί όροι είναι πλησιέστεροι προς την πραγματικότητα του σχίσματος, απ' όσο η Φραγκική ορολογία του. Οι πρώτοι είναι συνεπείς με το παρελθόν τους, ενώ η δεύτερη αποτελεί εσκεμμένη πρόκληση ρήγματος με το παρελθόν.

Το να θεωρούμε το σχίσμα σαν διαμάχη μεταξύ Φράγκων και Ρωμαίων, όπου η θεολογία χρησιμοποιήθηκε ως επιθετικό όπλο από την Φραγκική πλευρά και ως όπλο άμυνας και αντεπίθεσης από τη Ρωμαϊκή πλευρά, μοιάζει σαν να παίρνουμε μια εικόνα της ιστορίας με κινηματογραφική μηχανή. Απ' την άλλη πλευρά, το να μιλούμε για σύγκρουση μεταξύ "Λατινικής" και "Ελληνικής" Χριστιανοσύνης, ισοδυναμεί με το ανατεθεί στον Καρλομάγνο και τους απογόνους του να προφητέψουν το μέλλον και να βλέπουμε σ' αυτή την ενέργεια την εκπλήρωση της προφητείας!

             Συνεχίζεται.