ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

TheKlaritzis

Saint John Chrysostom : HOMILY XVII. ROM. X. 1.

"Brethren, my heart's desire and prayer to God for them is, that they

might be saved."

HE is now going again to rebuke them more vehemently than before.

Wherefore he again does away with every suspicion of hatred, and

makes a great effort beforehand to correct misapprehension. Do not

then, he says, mind words or accusations, but observe that it is not

in any hostile spirit that I say this. For it is not likely that the same

person should desire their salvation, and not desire it only, but even

pray for it, and yet should also hate them, and feel aversion to them.

For here he calls his exceeding desire, and the prayer which he

makes (eudokian), "heart's desire." For it is not the being freed from

punishment only, but that they may also be saved, that he makes so

great a point of, and prays for. Nor is it from this only, but also from

the sequel that he shows the good-will that he hath towards them.

For from what is open to him, as far as he can, he forces his way,

and is contentious to find out some shadow at least of an excuse for

them. And he hath not the power, being overcome by the nature of

the facts.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς : Ἕνα ἀλλόκοτο τέρας.

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

1853-1930

Α΄ Μέρος

                Ὁ Καλλίνικος ὁ Ἁγιoρείτης ἀνήκει στὶς μεγάλες μορφὲς τοῦ Ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ. Ὁ Κωσταντίνος Θειάσπρης - αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικὸ του ὄνομα - γεννήθηκε τὸ 1853 στὴν Ἀθήνα ἀπὸ εὐσεβεiς γονεῖς ποὺ προήρχοντο ἀπὸ καπεταναίους τοῦ 1821.

                Ἦταν ζωηρὸ καὶ ἔξυπνο παιδὶ. Παράλληλα μὲ τὰ μαθήματά του μελέτησε καὶ διάφορα χριστιανικὰ βιβλία, ἀπὸ τὰ ὁποῖα γνώρισε τὴ θαυμαστὴ ζωὴ τῶν ἀσκητῶν. Τὸ 1875, σὲ ἡλικἰα 22 ἐτῶν, ἦλθε στὴ συνοδεία τοῦ ἐνάρετου γέροντος Δανιήλ, στὰ Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ γέρων Δανιὴλ σὰν ἀντίκρυσε τὸν Ἀθηναῖο νεαρὸ εἶχε ἀμφιβολίες ἄν θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει τὴν βαριὰ καλογερικὴ ζωὴ. Ὅμως γρήγορα ἄλλαξε γνώμη καὶ τὸν ἔκειρε μοναχὸ μὲ τὸ ὄνομα Καλλίνικος.

                Ὁ π. Καλλίνικος εἶχε ζῆλο γιὰ τὴν καλογερικὴ ζωὴ καὶ βαθιὰ ἔφεση γιὰ μάθηση γι’ αὐτὸ καὶ μελετοῦσε διάφορα πατερικὰ βιβλία. Σὲ πολὺ λίγο χρονικὸ διάστημα μποροῦσε νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ γράφει τὴ Ρωσικὴ γλῶσσα, αὐτοδίδακτος. Γιὰ τὴν ἐν γένει συμπαράσταση στοὺς Ρώσους μοναχοὺς ὁ Τσάρος τῆς Ρωσίας τοῦ ἀπένειμε παράσημα.

                Μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη τοῦ γέροντά του ὁ Καλλίνικος ἀποφασίζει νὰ ζήσει ἔγκλειστος. Νὰ ζήσει δηλαδὴ στὸ κελλὶ του καὶ σὲ μία μικρὴ περιοχὴ γύρω ἀπὸ αὐτό, 45 χρόνια.

                Ἡ ἡρωϊκὴ αὐτὴ ἀπόφαση συνδυάστηκε μὲ ὁλοκληρωτικὴ παράδοση στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ νηστεία. Δὲν εἶναι βέβαια ἡ ζωὴ αὐτὴ γιὰ ὅλους ἀλλὰ «οἷς δέδοται». Ὁ μεταξοσκώληκας δημιουργεῖ τὸ μετάξι του ἀφοῦ γίνει ἔκλειστος στὸ κουκούλι του. (π. Χερουβεὶμ).

                Ὁ Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονύσιος γράφει γι’ αὐτὸν: «Ἔβλεπες μία μορφὴ ὁσιακὴ, ἐπιβλητικὴ ἁγία ...» Ἡ φήμη του προσείλκυε κοντὰ του πλῆθος ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἀκούσουν μιὰ φωτισμένη ἀπάντηση στὰ προβλήματὰ τους.

                Ὑποτακτικοὶ, γέροντες, ἐρημίτες, κοινοβιάτες, κοσμικοὶ, νομικοὶ, στρατιωτικοί, καθηγητὲς Πανεπιστημίου, πρυτάνεις, Ἕλληνες, Ρῶσοι καὶ γενικῶς ἄνθρωποι πάσης ἡλικίας, κοινωνικῆς τάξεως καὶ μορφώσεως, προσέτρεχαν στὸν φωτισμένο ἡσυχαστὴ τῶν Κατουνακίων γιὰ τὸν συμβουλευτοῦν γιὰ τὰ προβλήματὰ τους. Μεταξὺ αὐτῶν ἦτανὁ Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης, ὁ π. Γεράσιμος Μενάγιας κ.ἄ.

                Ἀξιώθηκε καὶ αὐτὸς μεταξὺ ἄλλων ἐλαχίστων μεγάλων πατέρων τῆς θέας τοῦ ἀκτίστου φωτὸς. Μὲ τὴν ἄσκηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἠξιώθη θείων ἐλλάψεων, γράφει ὁ Ἔραστος μοναχὸς. (Δύο Σύγχρονοι Ἅγιοι, Ἀθήνα 1963).

                Στὶς 7 Αὐγούστου 1930 ἔμελε ὁ ἔγκλειστος ἡσυχαστὴς τῆς ἐρήμου τῶν Κατουνακίων π. Καλλίνικος νὰ ἀναχωρήσει γιὰ «τὰ σκηνώματα Κυρίου τὰ ἀγαπητά».

                Ἀφοῦ προειδοποίησε γιὰ τὸ τέλος του τὸν ὑποτακτικὸ του, τοῦ εἶπε νὰ ὑπάγει νὰ ἑτοιμάσει τὴν Ἐκκλησία. Ἐπὶ δέκα λεπτὰ πρὶν ξεψυχήσει ἐνατένιζε ἅγιες μορφὲς ποὺ ἦλθαν νὰ τὸν συνοδεύσουν τιμητικὰ στὴν ἀναχώρησή του. Τότε άκούστηκε νὰ ψελλίζει ἤρεμα «Σὲ εὐχαριστῶ Θεὲ μου ποὺ πεθαίνω Ὀρθόδοξος . . .» (π. Χερουβεὶμ).  

                Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη.

Β’ ΜΕΡΟΣ

                Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ 20^ου αἰώνα γεννήθηκε στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἕνα μόρφωμα περίεργο. Ἕνα ἀλλόκοτο τέρας. Ὁ Οἰκουμενισμὸς.

                Κατ’ αὐτὸν καμία θρησκεία δὲν ἔχει πλῆρη ἀλήθεια. Κάθε θρησκεία ἔχει μέρος τῆς ἀληθείας. Ἡ ὁλοκληρωμένη ἀλήθεια θὰ προκύψει ἀπὸ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ὅλων τῶν θηρκειῶν. Πανθρησκεία Οἰκουμενισμὸς.

Διάφορες προσωπικότητες ἔχουν χαρακτηρίσει τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς παναίρεση (π. Ιουστῖνος Πόποβιτς).

Πρῶτο βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἦταν ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, ὅπως τοῦτο φαίνεται στὴν ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου τὸ 1920 καὶ στὰ πρακτικὰ τοῦ συνεδρίου τῆς Κωσταντινουπόλεως τὸ 1923 γιὰ νὰ συνεορτάζουν Ὀρθόδοξοι καὶ Παπικοί. Ἔτσι τὸ 1923 ὁ νεωτεριστὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης ἀπετόλμησε τὴν ὀλέθρια ἡμερολογιακὴ ἀλλαγή.

                Τὸ Ἅγιον Ὄρος ὁλόκληρο (ἐκτὸς τῆς μονῆς Βατοπαιδίου γιὰ κάποιο διάστημα) κράτησε μέχρι σήμερα τὸ παλιὸ (Ἰουλιανὸ) ἡμερολόγιο. Σημαντικὴ μερίδα Ζηλωτῶν μοναχῶν προέβησαν καὶ στὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ καινοτόμου Πατριάρχου. Ὁ φωτισμένος γέροντας Καλλίνικος δὲν μποροῦσε νὰ μείνει ἀπαθὴς μπροστὰ στὴν πρωτοφανὴ αὐτὴ προδοσία τῆς πίστεως.

                Σ’ αὐτὸν (τὸν π. Καλλίνικο) ὡς σοφώτερον καὶ ἁγιώτερον προσέφευγαν οἱ ἀνησυχοῦντες Πατέρες γιὰ νὰ τὸν συμβουλευτοῦν περὶ τοῦ πρακτέου, καὶ ἐκεῖνος διερμηνεύων τὰς γραφάς, χωρὶς περιστροφὲς καὶ ἀμφιβολίες μὲ βάση τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ τὸν ΙΕ’ κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου τοὺς συμβούλευε γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ νεωτεριστοῦ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη. Σὲ μιὰ δὲ τέτοια σύναξη τὴν ἄποψη περὶ μή διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριάρχου, τὴν χαρακτήρισε εὐθαρσῶς ὁ γέροντας Καλλίνικος «διαμονικὴ ἀπάτη» (Μαξίμου Ἁγιοβασιλειάτου. Καταγγελία Ἁγιορειτῶν Πατέρων Ἅγιον Ὄρος 1997, σελ. 160).

                Ἡ θέση αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου γέροντος Καλλινίκου σχετικὰ μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ καινοτομία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου φαίνεται ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο περιστατικό.

                «Κάποιος ἤθελε νὰ γίνει ἱερέας καὶ ἔγραψε ἐπιστολὴ ἐξομολογητικὴ καὶ τὴν ἔστειλε στὸν π. Καλλίνικο. Ὁ γέρων εἶπε στοὺς ὑποτακτικοὺς του: «Γράψτε στὸν ἀδελφὸ ὅτι εὑρίσκεται εἰς ἕνα λάκκο βορβόρου καὶ κροτεῖ τὰ χέρια του καὶ φωνάζει νὰ τὸν κάνουμε βασιλέα. Ἄς βγεῖ πρῶτα ἀπὸ τὸν λάκκο τῆς νεοημερολογίτικης καινοτομίας, νὰ καθαρισθεῖ καὶ ὕστερα βλέπουμε ἄν εἶναι ἄξιος νὰ γίνει βασιλέας» (Δαμασκηνὸς Μοναχὸς, Ἁγιοβασιλειάτης περιοδικὸ Ἅγιος Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης τ. 74 1984).

                Ἐλάμβανε τὸ θρησκευτικὸ περιοδικὸ «Η ΖΩΗ». Ὅταν ὅμως ἔγινε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, ἀμέσως ἐπέστρεψε τὸ περιοδικὸ. (Δαμασκηνὸς βλ. ἀνωτ.).

                Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ γέροντας Καλλίνικος ἔπαιξε στὶς ἡμέρες μας τὸν ρόλο τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ ἄλλων ἀγωνιστῶν Πατέρων οἱ ὁποῖοι σὲ στιγμὲς κρίσιμες γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἔμειναν μοναδικοὶ ὑποστηρικταὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

                Ἐκ τῶν παρατεθέντων στοιχείων γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι ὁ Ἅγιος γέροντας Καλλίνικος ὁ Κατουνακιώτης ὁ ἔγκλειστος ἡσυχαστὴς, εἶναι μία σύγχρονη μορφὴ τῆς Ἀθωνικῆς ἐρήμου ποὺ στηλίτευσε τὴν αἵρεση τῶν Ἰταλῶν, τὸν Παπισμὸ καὶ τὴν σύγχρονη παναίρεση τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ.

                Ἄς ἔχουμε τὴν εὐχὴ του.

  Πηγή : http://www.bigr.gr/

Oι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές

Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

 αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήσης, παρατηρεί σχετικά με την αίρεση του οικουμενισμού ότι : «ο κίνδυνος αυτός (εκ του Οικουμενισμού) αποβαίνει μεγαλύτερος εκ του γεγονότος, ότι η απειλή δεν είναι μόνον εξωτερική. Δεν προέρχεται δηλαδή μόνον από τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό οι οποίοι αντιμετωπιζόμενοι παλαιότερα  ως αιρέσεις, είχαν ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες να ασκήσουν επιρροή στους Ορθοδόξους πιστούς. Ο κίνδυνος τώρα είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερος, διότι δρά εκ των έσω. Πολλοί ποιμένες, των οποίων βασική αποστολή είναι να διώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους εκδιώξουν, αφού θεωρούν, ότι ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός δεν είναι αιρέσεις, αλλά “σεβάσμιες εκκλησίες”, «αδελφές εκκλησίες» συνδιαχειρίστριες του αγιασμού και της σωτηρίας των πιστών, αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Κατασπαράσσουν και αυτοί, επειρεασμένοι από τις αιρέσεις, τα υγιή δόγματα και μετ’ αυτών τα ανύποπτα ποίμνια, που δύσκολα, χωρίς επαρκή πληροφόρηση, μπορούν να καταλάβουν, ότι οι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές»

Αφιέρωμα στο γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη

Gerasimos Bekes

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής :

Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την κόλαση. Κι εκείνος που φοβάται την κόλαση, εγκρατεύεται από τα πάθη. Εκείνος που εγκρατεύεται από τα πάθη, υπομένει όσα θλίβουν. Εκείνος που υπομένει όσα θλίβουν, θα αποκτήσει την ελπίδα στο Θεό. Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει το νου από κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα. Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό.

Στερείται ιατρικών γνώσεων και "έξεστι ασχημονείν".

http://kyprianoscy.blogspot.gr/

Σοφία Σολομώντος : "Πολύγονον δὲ ἀσεβῶν πλῆθος οὐ χρησιμεύσει, καὶ ἐκ νόθων μοσχευμάτων οὐ δώσει ρίζαν εἰς βάθος, οὐδὲ ἀσφαλῆ βάσιν ἑδράσει·"

Αφού ακούσετε το μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής να λέει " Η άποψή μου ταυτίζεται με την επίσημη άποψη της Εκκλησίας" (σημ. η Εκκλησία έχει άποψη και απόψεις, αν δεν το ξέρετε) τότε κάνετε καμιά προσευχή για το ποίμνιο αυτού του δεσπότη.

Η διδακτορική του διατριβή - δεν ξέρουμε αν έγινε προ ή μετά την κουρά του ως μοναχός - είχε θέμα την ηθική των μεταμοσχεύσεων και η ηθική των μεταμοσχεύσεων είναι το "αλλήλων μέλη", όπως και το "η εκκλησία δεν προτρέπει, δεν αποτρέπει, αλλά επιτρέπει τις μεταμοσχεύσεις"

Προφανώς, αυτά διδάχθηκε στα προτεσταντικά αμερικανικά πανεπιστήμια και ύστερα εκάρει μοναχός για να διαστρέφει την Καινή Διαθήκη (: "διό αποθέμενοι το ψεύδος αλήθειαν λαλείτε έκαστος μετά του πλησίον αυτού, ότι εσμέν αλλήλων μέλη", γράφει ο Απ. Παύλος) και την Εκκλησία. Η οποία ουδέποτε μίλησε με τη γλώσσα αυτή την παραπλανητική, του "δεν προτρέπει, δεν αποτρέπει, αλλά επιτρέπει".

Όσο για το παράδειγμα που έφερε με τραυματισμούς από δίκυκλα και τα υπόλοιπα άσχετα που είπε, είναι δικαιολογημένος. Στερείται ιατρικών γνώσεων και "έξεστι ασχημονείν". 

Προσευχηθείτε για το ποίμνιο αυτού του μητροπολίτη και γενικότερα ζητήσετε την μεσιτεία της υπεραγίας Θεοτόκου για Φώτιση όλων αυτών, που διασκορπίζουν το λαό του αγίου Θεού και φαλκιδεύουν το Λόγο της Εκκλησίας.

Παραλειπόμενο
Προηγουμένως, ο μητροπολίτης έχει αναφερθεί στην τρομερή περιβαλλοντική καταστροφή (σημ. αυθαίρετα) που έχει επέλθη στην περιφέρεια της μητρόπολης, όπου και προΐσταται. Ζήτησε από τους ακροατές (σημ. ήταν έφηβοι) να παρεμβαίνουν και να ζητούν, για παράδειγμα, να αποκαθιστούν οι τοπικές αρχές μνημεία-μνήμες  του παρελθόντος. Αλλά με το "ερείπιο", τον ασθενή που τώρα τον ονομάζουν "εγκεφαλικά νεκρό", δεν σκέφτηκε άλλο τίποτα εκτός από την ανακαίνιση (αποκατάσταση) ενός άλλου πάσχοντος. Ο ασθενής ερείπιο είναι προτιμότερο να αποθνήσκει επί της χειρουργικής κλίνης μετά από το θαυμάσιο τεχνολογικό επίτευγμα των μεταμοσχεύσεων, της εντατικολογίας και του αναπνευστήρα. Αυτά όμως όλα, όπως ο αναπνευστήρας, βρέθηκαν για να βοηθούν ασθενείς και όχι για να τους κρατούν στη ζωή προκειμένου να τους αφαιρεθούν τα όργανα. "Έξεστι ασχημονείν" ο μητροπολίτης, ιατρικές γνώσεις δεν έχει. Γνώσεις οικονομίας όμως έχει και αυτές του υπέδειξαν τρόπο και τρόπους, ώστε να αποσβεσθούν οι επενδύσεις στον τομέα της Υγείας.

Η κοινωνική φύση της ασκητικής ησυχίας.

Tου Ιωάννη Κορναράκη, Ομότιμου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι αλήθεια ότι η σκληρή θέση του ασκητού μπροστά στην ανθρώπινη συντυχία προκαλεί μια ποικιλία αντιφατικών και «αναπληρωματικών» αντιδράσεων μέσα στον ψυχικό κόσμο του τεχνολογικού ανθρώπου της εποχής μας!

Και πρώτα-πρώτα ο σύγχρονος άνθρωπος, που καταδικάζει αδυσώπητα τη σκληρή αυτή ασκητική θέση, ενδέχεται να βιώσει μια συγκλονιστική έκπληξη, εάν θα επιχειρούσε να αναλύσει τη δική του κοινωνικότητα. Γιατί, όπως μας αποκαλύπτει η ψυχολογία, ό,τι πολεμά κανείς έντονα, ό,τι απορρίπτει επίμονα, έχει μια εξάρτηση από το βαθύτερο εσωτερικό του κόσμο. Η έπιθετικότης, σαν ψυχαναγκαστική λειτουργία, επιβεβαιώνει την προσκόλληση του ανθρώπου σ’ αυτό κατά του οποίου επιτίθεται. Έτσι όσο αποκρουστική φαίνεται στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου η σκληρή μοναξιά του ασκητικού βιώματος, τόσο περισσότερο προδίδεται μια κάποια βαθύτερη σχέση του με τη μοναξιά αυτή. Γι’ αυτό θα ερωτούσε κανείς μήπως άραγε, όταν καταδικάζει ο σύγχρονος άνθρωπος την ασκητική ησυχία, καταδικάζει την προσωπική του μόνωση που κρύβει ασυνείδητα μέσα στο απύθμενο βάθος της ατομικής του υποστάσεως; Η ψυχολογική λειτουργία της απωθήσεως και της προβολής ασυνειδήτων ψυχικών περιεχομένων μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεκαθαρίσει τις συγκεχυμένες καταστάσεις που κλείνει μέσα του.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύροςγιὰ τὴν ἔλλειψιν τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ἀναφέρει «Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος εὐάλωτος στὶς ἐπιθέσεις τοῦ Διαβόλου. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή του, δὲν προσέχει, ἀδιαφορεῖ, κοιμᾶται ἀφρόντιστα, παραμελεῖ τὶς ἐργασίες του, γίνεται δοχεῖον ἡδονῶν, κάθε τι εὐχάριστο τὸ ἀπολαμβάνει ἐντός του, διότι δὲν φοβᾶται τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου. Καυχιέται γιὰ τὰ πάθη, χαίρεται γιὰ τὴν ἀργόσχολη ζωή, ἀποφεύγει τὴν κακοπάθεια, ἀποστρέφεται τὴν ταπείνωση, δέχεται μὲ χαρὰ τὴν ὑπερηφάνεια».

Ὁ ἀββὰς Δωρόθεος γιὰ τὸν θεῖον φόβον μᾶς διδάσκει «Ἂν οἱ ἅγιοι πού τόσο ἀγαποῦν τὸν Κύριο τὸν φοβοῦνται πῶς λέει “ Ἡ ἀγάπη φυγαδεύει τὸν φόβο”;». Θέλει νὰ μᾶς δείξει ὁ ἅγιος ὅτι εἶναι δύο εἴδη φόβων, ἕνας ἀρχικὸς καὶ ἕνας τέλειος. Καὶ ὅτι ὁ μὲν ἕνας εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἀρχαρίων στὴν πνευματικὴ ζωή, ὁ δὲ ἄλλος αὐτῶν ποὺ ἔφτασαν στὸ μέτρο τῆς ἁγίας ἀγάπης. Ὁ ἀρχάριος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ φόβο τῆς τιμωρίας, ὁ ἄλλος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ ἀγαπάει τὸν Θεό, ἐπειδὴ χαίρεται ἰδιαίτερα μὲ τὸ νὰ εἶναι ἡ ζωὴ του εὐάρεστη στὸ Θεό. Αὐτὸς ἐπειδὴ γεύτηκε τὴν γλυκύτητα ποὺ δοκιμάζει ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸ Θεὸ φοβᾶται μήπως τὴν στερηθεῖ. Εἶναι ὅμως ἀδύνατον νὰ φτάσει κανεὶς στὸ τέλειο φόβο, παρὰ μόνο μὲ τὸν ἀρχικό».

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς μᾶς λέει γιὰ τὸν ἁγνὸ φόβο «Ἐκεῖνος ὁ φόβος ποὺ πάντοτε ὑπάρχει χωρὶς τὴν λύπη γιὰ ἁμαρτήματα, αὐτὸς εἶναι ὁ ἁγνὸς φόβος, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ λείψει ποτέ. Γιατί εἶναι φυτεμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν κτίση καὶ κάνει ὁλοφάνερη σὲ ὅλους τὴν φυσικὴ σεβασμιότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὑπεροχή Του, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ κάθε βασιλεία καὶ δύναμη».

Ὁ γέροντας Παΐσιος σὲ ἐρώτημα πῶς θὰ αὐξηθῆ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἀπαντάει «Ἐγρήγορση χρειάζεται. Σὲ κάθε ἐνέργειά σου, ἀκόμη καὶ στὴν παραμικρή σου κίνηση, κέντρο νὰ εἶναι ὁ Θεός. Στρέψε ὅλον τὸν ἑαυτό σου πρὸς τὸν Θεό. Ἂν ἀγαπήσης τὸν Θεό, ὁ νοῦς σου θὰ εἶναι συνέχεια στὸ πῶς νὰ εὐχαριστήσης τὸν Θεό, στὸ πῶς νὰ ἀρέσης στὸν Θεό, καὶ ὄχι στὸ πῶς νὰ ἀρέσης στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸ πολὺ θὰ σὲ βοηθήση νὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ τὶς βαρειὲς ἁλυσίδες τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, πού σοῦ εἶναι ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἀνώτερη ζωή».

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τὸ «Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» σημειώνει «Στὴν πραγματικότητα, οὔτε οἱ κοσμικὲς ἐργασίες, τὰ βιοποριστικά, δὲν μποροῦν νὰ ἐκτελοῦνται χωρὶς φόβο πόσο μᾶλλον τὰ πνευματικά. Πές μου, ποιὸς ἔμαθε γράμματα χωρὶς φόβο; Ποιὸς ἔγινε καλός τεχνίτης χωρὶς φόβο; Κι ἐφόσον ἐκεῖ ὅπου δὲν παραμονεύει ὁ διάβολος, ἀλλὰ μᾶς ἐμποδίζει μόνο ἡ τεμπελιά, χρειάζεται τέτοιος φόβος μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ παραμερίσουμε τὴν ἀνευθυνότητά μας, τότε πῶς μποροῦμε χωρὶς φόβο νὰ οἰκοδομήσουμε τὴν σωτηρία μας μὲ τέτοιο πόλεμο, μὲ τόσα ἐμπόδια; Καὶ μὲ ποιὸ τρόπο μπορεῖ νὰ γεννηθεῖ μέσα μας τέτοιος φόβος; Ἐὰν ἔχουμε στὸ νοῦ μας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρὼν καὶ στὴν καρδιά μας καὶ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας».

Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος σὲ λόγο του γιὰ τὴν ἁγία Ἄννα μᾶς λέει «Καὶ ὅπως ὅταν οἱ ἄνεμοι, ποὺ φυσοῦν ὁ ἕνας ἀντίθετα πρὸς τὸν ἄλλο, ἔχοντας στὴ μέση τῆς μεταξύ τους μάχης τὸ σκάφος, σηκώνουν πολλὰ κύ-ματα καὶ στὴν πρύμνη καὶ στὴν πρώρα, ὁ κυβερνήτης καθισμένος στὸ τιμόνι σώζει τὸ σκάφος, ἀποκρούοντας τὶς ἐπιθέσεις τῶν κυμάτων μὲ τὴν σοφία τῆς ἐπιστήμης, ἔτσι καὶ ἡ γυναίκα ἐκείνη τότε, ὅταν ἐπέπεσαν στὴν ψυχή της, σὰν ἀντίθετοι ἄνεμοι, ὁ θυμὸς καὶ ἡ θλίψη, σταματοῦσαν τὸ λογικό της καὶ σήκωναν πολλὰ κύματα, ὄχι μόνο δύο καὶ τρεῖς καὶ εἴκοσι μέρες, ἀλλὰ ὁλόκληρα χρόνια, ὑπέμενε τὴν δοκιμασία γενναῖα καὶ δὲν ἄφησε νὰ καταποντισθεῖ ὁ λογισμός της. Γιατί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, καθισμένος σὰν κυβερνήτης στὸ τιμόνι, τὴν ἔπεισε νὰ ὑπομείνει γενναῖα τὴν θαλασ- σοταραχὴ ἐκείνη».

"Ορθόδοξος Τύπος"

Υπάρχει σήμερα έστω ένας άγ. Σάββας ή άγ. Θεοδόσιος να αναθεματίσει ονομαστικώς τους Οικουμενιστάς;;;;

Οι Άγιοι Σάββας και Θεοδόσιος επικεφαλής όλων

των Ιεροσολυμιτών μοναχών και του λαού αναθεματίζουν τον Σεβήρο.

…..Ανέβηκε ο Πατριάρχης στον άμβωνα έχοντας μαζί του τον Θεοδόσιο και τον Σάββα, τους κορυφαίους και αρχηγούς όλων των μοναχών. Όλος ο λαός εφώναζε επί πολλές ώρες και έλεγε: Αναθεμάτισε τους αιρετικούς και βεβαίωσέ μας για τη Σύνοδο επικυρώνοντας τις αποφάσεις της. Χωρίς κανένα δισταγμό και καμμιά αναβολή και με κοινή συμφωνία και οι τρεις αναθεμάτισαν τον Νεστόριο και τον Ευτυχή, τον Σεβήρο και τον Σωτήριχο επίσκοπο Καισαρείας και Καππαδοκίας και όλους εκείνους που δεν δέχονταν τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. 
Αφού διακήρυξαν αυτά και οι τρεις και κατέβηκαν από τον άμβωνα, γύρισε ο αββάς Θεοδόσιος κι εφώναξε στο λαό και είπε: Όποιος δεν δέχεται τις τέσσερις Συνόδους όπως τα τέσσερα Ευαγγέλια, να είναι αναθεματισμένος.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η αιώνιος χαρά μας έγκειται εις το ότι ο θαυμαστός Κύριος Ιησούς είναι όχι μόνον ο Σωτήρ και ο Παντοκράτωρ και ο Προνοητής, αλλά και ο αιώνιος Δημιουργός και ως εκ τούτου, ο αιώνιος Θαυματουργός. Δι΄ αυτό και δηλώνει ο Ίδιος: «ιδού καινά ποιώ τα πάντα» (Αποκ. 21,5). Η δε πρώτη καινή κτίσις Του εν τη Εκκλησία είναι το Βάπτισμά μας, η καινή γέννησίς μας και παλιγγενεσία (πρβλ. Ματθ. 19,28.  Ιω. 3,3-6). Ο χριστιανός είναι χριστιανός διότι έχει γίνει δια του αγίου Βαπτίσματος ζων και οργανικόν μέρος του θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας, σύσσωμός της, περικυκλωμένος πανταχόθεν και ποτισμένος με τον Θεόν και έξω και μέσα του, συσσαρκωθείς Αυτώ, δηλαδή τω θείω πληρώματί Του. Οι χριστιανοί είναι καλεσμάνοι δια του Βαπτίσματος να ζουν εν τω σαρκωθέντι Θεώ και δια του σαρκωθέντος Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να ζουν εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας, επειδή αυτή είναι «το σώμα Του» και «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23). Η κλήσις των χριστιανών είναι να πραγματοποιήσουν το αιώνιον σχέδιον του Θεού περί του ανθρώπου (Εφ. 1, 3-10). Το πραγματοποιούν, λοιπόν, ζώντες δια του Χριστού και εν τω Χριστώ, δια της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία.

Συνεχίζεται.

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης-Πατέρες περί ταπεινοφροσύνης

Simeron Wordpress