Ο Άγιος Βασίλειος, ο Μέγας αυτός Πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, απευθυνόμενος μαζί με άλλους ορθοδόξους επισκόπους της εποχής του, προς τους εν Ιταλία και Γαλλία οσιωτάτους αδελφούς και συλλειτουργούς επισκόπους, και αναφερόμενος εις την θλιβεράν κατάστασιν που επικρατούσε τότε στις εκκλησίες της Ανατολής, λόγω της Αρειανικής αιρέσεως, μεταξύ άλλων έγραφεν: «Ημίν δε, προς τω φανερώ πολέμω των αιρετικών, έτι και ο παρά των δοκούντων ορθοδοξείν επαναστάς εις έσχατον ασθενείας τας Εκκλησίας κατήγαγεν» (Μεγ. Βασιλείου επιστολή 92)· ήτοι, «εις ημάς δε, μαζί με τον φανερόν πόλεμον των αιρετικών εξηγέρθη ακόμη και ο πόλεμος των όσων εφαίνοντο ότι ομοδοξούν, ο οποίος ωδήγησεν τας εκκλησίας εις την εσχάτην αδυναμίαν»(μετάφρ. Νικοδήμου Μπιλάλη). Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα, λες και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μαζί με τον πόλεμον των Οικουμενιστών, αντιμετωπίζουμε και τον πόλεμον των Φιλοοικουμενιστών, οι οποίοι με υποκριτικήν αληθοφάνειαν νοθεύουν τον λόγον του Θεού, και προξενούν μεγάλην ζημίαν εις την Εκκλησίαν Του. Αυτοί οι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, ενώ δια του προφορικού και γραπτού λόγου τάσσονται εναντίον του Οικουμενισμού, πρακτικά δεν λαμβάνουν μέτρα εναντίον του. Η όλη αντίστασίς των σταματά σε καμμιά προσωπική ή συλλογική διαμαρτυρία και τίποτε περισσότερο. Περί διακοπής μνημοσύνου και Εκκλησιαστικής κοινωνίας, εκ των δεδηλωμένων πλέον Οικουμενιστών, ούτε λόγος να γίνεται· το θεωρούν πλάνη! Και αν βρεθούν μερικοί, οι οποίοι ακολουθούντες το παράδειγμα των αγίων πατέρων μας και υπακούοντες εις τους Εκκλησιαστικούς θεσμούς, διακόψουν την επικοινωνίαν και το μνημόσυνον των αιρετικών, γίνονται άμεσος στόχος των. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να δυσφημίσουν αυτούς τους σημερινούς Ομολογητάς της Ορθοδόξου πίστεως ως πεπλανημένους και σχισματικούς, ως φανατικούς και αμαθείς, ως εστερημένους αγάπης και εκκλησιαστικής παιδείας, ως ελαχίστους και ταραχοποιούς, ως ανυποτάκτους και υπερηφάνους, ως διαστροφείς της αληθείας, κ.λ.π. Συνάμα δε προβάλλουν την ιδικήν των στάσιν ως σωστήν και ενδεδειγμένην. Μη έχοντες δε Κανονικές και Πατερικές μαρτυρίες, ή παραδείγματα από την πράξιν της Εκκλησίας μας, καταφεύγουν σε σοφιστικές θεωρίες και επιχειρηματολογίες, οι οποίες λίαν επιεικώς θα μπορούσαν να ονομαστούν αφελείς σκέψεις και σαθρά επιχειρήματα, δια να καλύψουν με τον τρόπον αυτόν την αντιπαραδοσιακήν των στάσιν έναντι της νέας θρησκείας των ημερών μας που λέγεται Οικουμενισμός.