OCMC - A Journey of Faith

Ανορθόδοξες θέσεις του Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα, με αφορμή τη παραίτηση του πάπα.

Πηγή:ΣΗΜΕΡΟΝ

Στη τηλεοπτική συνέντευξη για την πρόσφατη παραίτηση του Πάπα Βενέδικου του 16ου, που παραχώρησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνας, Πρόεδρος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας,έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Στην ερώτηση:“Έχετε κοινή με τους Ρωμαιοκαθολικούς… ημερήσια διάταξη…;”

Απάντησε: “Ναι, έχουμε, επειδή, πρώτον τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί κρατούν την πίστη στον Ένα εν Τριάδι δοξαζόμενο Θεό – τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί το ίδιο ομολογούν Χριστό ως Θεάνθρωπο. Οι αποκλίσεις στον τομέα δογματικής δεν είναι τόσο σημαντικές…”

Αποσιωπάται από τον Σεβασιώτατο, ότι “η χριστολογία και η τριαδολογία (των ρωμαιοπαπικών) υπήρξε ανέκαθεν προβληματική, καθώς οι αντιλήψεις τους για την Αγία Τριάδα ήταν έντονα επηρεασμένες από τον αρειανισμό”.¹ Και ότι “θέλοντας να κατανοήσουν την ουσία του Θεού με τη λογική τους, παρερμήνευσαν τα λόγια του Χριστού, περιφρόνησαν τις Οικουμενικές Συνόδους και πρόσθεσαν στο Σύμβολο, μετά τη φράση «…το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη λέξη Filioque (Φιλιόκβε = και εκ του Υιού), που σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό. Με την προσθήκη αυτή δημιουργούνται άλυτα θεολογικά προβλήματα και σοβαρές αλλοιώσεις στην πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα: Περισσότερα μέσω Ανορθόδοξες θέσεις του Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα, με αφορμή τη παραίτηση του πάπα.

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ομιλία περί Οικουμενισμού.

Simeron Wordpress

Υπάρχουν σήμερα Υπάτιοι, αν ναι, που είναι;;

Διαβάζω στον Συναξαριστή της Εκκλησίας μας:

Ένας από αυτούς που διέκοψαν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν του Νεστορίου μόλις αυτός άρχισε να διακηρύττη την αίρεσίν του, ήταν και ο όσιος πατήρ ημών Υπάτιος που εορτάζει την 17^ην Ιουνίου. Αναφέρει η βιογραφία του: «Όταν πληροφορήθηκε ο όσιος τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου, αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον: Γιατί έσβεσες το όνομά του πριν να ιδής τι θα γίνη; Ο όσιος απάντησε: Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του· δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή: «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Υπάτιος αποκρίθηκε: «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό».

Σαν Τελώνης ή σαν Φαρισαίος;

Ποια ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας; Και πώς την έχουμε σχηματίσει; Τον συγκρίνουμε με γνωστούς μας, φίλους μας, συμφοιτητές μας, …και νομίζουμε ότι υπερέχουμε από όλους αυτούς και τους ξεπερνάμε σε γνώση, σε ικανότητες, σε αρετή;…

Είναι άραγε σωστό να σκεφτόμαστε έτσι επιπόλαια και να καταλήγουμε σε αυθορμητισμό;

Σε κάποιους που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που πίστευαν ότι αυτοί μόνο είναι καλοί και ενάρετοι και περιφρονούσαν όλους τους άλλους, είπε ο Κύριος την παραβολή του «Τελώνου και του Φαρισαίου». Θα πρέπει να σου είναι γνωστή.

Οι δυο αυτοί άνθρωποι που προσδιορίστηκαν από το έργο τους και όχι από το όνομα τους, ανέβηκαν στο «ἱερό» (δηλαδή στο ναό του Σολομώντος) να προσευχηθούν.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Saint John Chrysostom : HOMILY XIII. ROM. VII. 14.

"For we know that the Law is spiritual: but I am carnal, sold under

sin."

After having said that great evils had taken place, and that sin, taking

occasion by the commandment, had grown stronger, and the

opposite of what the Law mainly aimed at had been the result, and

after having thrown the hearer into a great deal of perplexity, he goes

on next to give the rationale of these events, after first clearing the

Law of any ill suspicion. 

Saint Nektarios as seen through his Letters[1]

Protopresbyter Theodoros Zisis

1. A Myrrh-streamer and a Wonderworker, but also a great theologian and writer.

Saint Nektarios, the boast of the Orthodox faithful of our age, was honoured by God in the most telling of manners; his holy relics stream myrrh and he miraculously heals many suffering from illness. He is, then, both a Myrrh-streamer and a Wonderworker. Greece in particular is full of churches dedicated to his memory, of his icons, which hang in almost every church and in the homes of devout Orthodox Christians, of books recounting his life and works, of editions of his own writings which are continually reprinted, and above all, of countless narrations of his innumerable miracles. His fame and veneration have already taken on a pan-Orthodox character with the many faithful from countries other than Greek seeking his aid and protection.[2] In addition, the Holy Trinity Monastery in Aegina has become a site of pan-Orthodox pilgrimage having been established by the Saint himself, having been sanctified both through the work of his hands and, indeed, by his very presence, for he passed the final years of his life there in humility and ascetical struggle.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

 To  Άγιον Πνεύμα ψυχή της Εκκλησίας.

Τα πάντα εν τη Εκκλησία είναι θεανθρώπινα: ο Θεός πάντοτε κατέχει την πρώτην, ο δε άνθρωπος την δευτέραν θέσιν. Χωρίς την θείαν δύναμιν οι άνθρωποι δεν δύνανται να ζουν την θεανθρωπίνην θείαν ζωήν ούτε να προκόπτουν εν αυτή. δια παν το θεανθρώπινον, ο άνθρωπος έχει ανάγκην βοηθείας. Μόνον ενδυθέντες με την «δύναμιν εξ ύψους» (Λκ. 24,19. Πραξ. Απ. 1,8), δηλαδή με την θείαν δύναμιν του Αγίου Πνεύματος, οι άνθρωποι δύνανται να ζουν ευαγγελικώς επί της γης. Δια τούτο και εφανέρωσεν ο Σωτήρ, κατά τον Μυστικόν Δείπνον, την θείαν αλήθειαν περί του Αγίου Πνεύματος ως του πραγματοποιούντος και εκτελούντος την σωτηρίαν των ανθρώπων τη θεία ενεργεία Του εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας (πρβλ. Ιω. 14, 16-17. 26,15,26. 16,7-13). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ενοικεί δια του Αγίου Πνεύματος εις τον άνθρωπον, τον ανακαινίζει, τον αγιάζει και τον χριστοποιεί (Εφ. 3, 16-17). Χωρίς το Άγιον Πνεύμα, το πνεύμα του ανθρώπου φθείρεται και διασκορπίζεται δια των αμαρτιών εις αναριθμήτους θανάτους, εις αναρίθμητα μη όντα και ψευδοόντα. Το Πνεύμα το Άγιον ήλθεν εις τον κόσμον δια τον Χριστόν και δια του Χριστού, και έγινε η ψυχή εις το σώμα της Εκκλησίας: και μόνον δια του Χριστού και δια τον Χριστόν δίδεται εις τους ανθρώπους. Τούτο σημαίνει ότι το Άγιον Πνεύμα μόνον δια τον Χριστόν και δια του Χριστού ζη εν τη Εκκλησία. Όπου δεν υπάρχει ο Θεάνθρωπος, εκεί δεν υπάρχει ούτε το Άγιον Πνεύμα, εκεί δεν υπάρχει ο Θεός διότι δεν υπάρχει η Τριαδική Θεότης. Διότι ο Χριστός ζη εν τη Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος το οποίον αποτελεί την ψυχήν της, και η Εκκλησία ζη δια του Αγίου Πνεύματος εν τω Χριστώ ο οποίος αποτελεί την Κεφαλήν της.

Συνεχίζεται.

Κείμενο Ιερομονάχου Ευγενίου: Κατάτμησις και πολυφωνία.

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

«εδηλώθη γαρ μοι περί υμών, αδελφοί μου υπό της Χλόης ότι έριδες εν υμίν εισί λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει· εγώ μεν ειμί Παύλου, εγώ δε Απολλώ εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού» (Α΄ Κορ. α: 11-12).
                                                                                                     
Τούτα τα χωρία του Αποστόλου, μας δίδουν ανάγλυφα την εικόνα της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. Κατάτμησις και όχι απλώς τμήσις. Ήτοι κομμάτιασμα εις πολλά μέρη και όχι διαίρεσις. Πως αγαπητοί μου φθάσαμε εις αυτό το σημείον; Ατενίζοντας κανείς το εκκλησιαστικό πεδίο στην ορατή του πραγματικότητα διακατέχεται από ανάμεικτα συναισθήματα πόνου, απορίας και απεριγράπτου λύπης. Από πού λοιπόν κανείς θα μπορούσε να ξετυλίξει τούτο το νήμα δια να ευρεθεί επιτέλους η άκρη του;                          
Ας κάνουμε όμως μια στοιχειώδη αναφορά να ειδούμε την έκτασί του, ξεκινώντας από το λεγόμενο νέο ημερολόγιο. Εξτρεμιστικά θα ελέγαμε στέκονται οι Οικουμενισταί που ζουν και διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή» την αίρεσι του Οικουμενισμού. Ακολουθούν οι νεοημερολογίται εκείνοι οι οποίοι δεν συμφωνούν με τους προηγουμένους αλλά τους ακολουθοών κατά πόδας χωρίς κανένα έλεγχο συνειδήσεως αν και οι κανόνες και η πράξι της Εκκλησίας διδάσκει το αντίθετο· με την δικαιολογία ότι κοινωνούσαν με την αίρεσι ο όσιος Παϊσιος, Πορφύριος, Ιάκωβος κ.ά. ή διότι εξέρχεται το Άγιον Φως εκ του Παναγίου Τάφου ακόμη.                                                                                               
Άλλη μερίδα έχουν κρίσι συνειδήσεως ομιλούν, γράφουν, διαμαρτύρονται αλλά δεν διακόπτουν το μνημόσυνο ακολουθώντας τους προηγουμένους. Έτερη μερίδα διακόπτει μεν το μνημόσυνο μη θεωρώντας όμως το ημερολογιακό ως αποχρών λόγο ο οποίος θίγει την εορτολογική ενότητα αλλά και σε τελική ανάλυσι αποτελεί κανονικό πταίσμα καταστρατηγώντας την τάξι της Εκκλησίας μας. Σημειωτέον εδώ ότι οικουμενισταί και οι ακόλουθοί τους, είτε εν γνώσει είτε ανεπίγνωστα, ομιλούν για εκτός Εκκλησίας όσων διακόπτουν το μνημόσυνο των κακοδοξούντων κληρικών· και ο απλός λαός αυτό το δέχεται και ακολουθεί τους ηγήτορας εις τον μακάβριο χορό τους παρασυρόμενος δυστυχώς.                           
Οι Γ.Ο.Χ. από την άλλη όχθη του ιδίου ποταμού διακόπτουν μεν το μνημόσυνο αλλά ομιλούν για άκυρα ή εάν θέλετε όπως αναφέρεται για άδεκτα μυστήρια· ήτοι τα Μυστήρια του νέου ημερολογίου δεν γίνονται δεκτά και ως εκ τούτου αυτοί αποτελούν συνέχεια της Εκκλησίας αυτόχρημα χωρίς να προηγηθεί απόφασις συνόδου (και μάλιστα κάποιοι αναβαπτίζουν όσους πάσχει το Μυστήριο ως προς τας τρεις καταδύσεις αντί να θεραπεύσουν μόνον το πάσχον μέρος). Είναι το λεγόμενο Ματθαιϊκό φρόνημα η κύρια αιτία της κατατμήσεως των Γ.Ο.Χ. Και έτσι έχουμε στην πράξι πέντε αν μη και περισσότερες διαφορετικές συνέχειες της ιδίας εκπεσούσης Εκκλησίας, κατ’ αυτούς, με πέντε Αρχιεπισκόπους Αθηνών και πάσης Ελλάδος με τους πρωτοσυγκέλλους τους ο καθ’ ένας. «Και διηγώντας τα να κλαις». Άλλοι δεν ομιλούν για άκυρα Μυστήρια αλλ’ ούτε στην θεωρία ομιλούν για συνέχεια της εκπεσούσης νεοημερολογιτικής εκκλησίας αλλά στην πράξι αποτελούν Εκκλησία έχοντας χειροτονήσει Επισκόπους κατά τόπους με την δικαιολογία ότι υπάρχει ποίμνιο που κατοχυρώνει την όλως αυτών αντικανονική ενέργεια, δια να διασωθεί η πίστις… Άλλοι τεμαχίζουν την Εκκλησία του Χριστού γιατί δέχονται ή δεν δέχονται την απεικόνισι της Αγίας Τριάδος ως Παλαιών των ημερών, για προαιώνιο Εκκλησία και ούτω καθ’ εξής.                            
Και σας ερωτώ αγαπητοί μου υπάρχει κατάτμησις ή όχι; Υπάρχει πολυφωνία ή όχι; «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ίνα το αυτό λέγητε πάντες και μη η εν υμίν σχίσματα…» (Α’ Κορ. α:10),                                                                            
Πώς να μην οδύρεται κανείς με την εικόνα που παρουσιάζει η Εκκλησία μας ίνα μη είπω ότι ματώνει η καρδία όσων παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την εξέλιξι. Παρά ταύτα· μολονότι υφίσταται αυτή η κατάστασι σύγχυσις με την πληθωρική κατάθεσι των απόψεων δεν πρέπει να λησμονούμε πως είμαστε εν Χριστώ αδελφοί. Δεν πρέπει να εισέλθει το μίσος, η εμπάθεια, η μισαλλοδοξία. Άλλωστε, ποιος άραγε θα φέρει αντίρρησι εις αυτό, είναι σφοδρά επιθυμία των εχθρών μας να διατηρούν την κατάστασι αυτή σταθερά ακριβώς για να έχουν τα ως άνω αποτελέσματα. Δεν πρέπει να ενδόσουμε, παν τουναντίον, πρέπει να πρυτανεύσει η Αγάπη εις πείσμα των καιρών και των σκοτεινών προσώπων που κρύβονται πίσω αυτών.                                                                                                         «… ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και τη αυτή γνώμη» (Α΄ Κορ. α: 10).                           
Ζητεί ο Απόστολος να είμαστε κατηρτισμένοι με τον ίδιον νουν και την ιδίαν γνώμη. Αυτό τώρα φαντάζει πως πολύ δύσκολα πραγματώνεται. Ωστόσο τα ανθρωπίνως αδύνατα δυνατά παρά τω Θεώ εστίν. Εκείνο που σε εμάς απομένει είναι η θερμή προσευχή εν μετανοία απ΄ όλους μας δια να δοθεί από τον Κύριον η έκβασις. Το οποίον και σφοδρώς ευχώμεθα δια να λείψουν και η κατάτμησις και η πολυφωνία.

Σας ευχαριστώ δια την υπομονήν σας

Ο Θεός μεθ΄ υμών.

«Χριστός ημάς ουδέν ωφελήσει»!

Η παταγώδης αύτη κατάπτωσις της εκκλησιαστικής ημών Ηγεσίας, δέον να σημειωθή ότι ουδέν άλλο διαδηλοί, ειμή σαφεστάτην αθέτησιν του θεμελιώδους Δόγματος της απολυτρωτικής μοναδικότητος της ορθοδόξου υποστάσεως της αγίας ημών Εκκλησίας και Πίστεως. Κατ΄ ακολουθείαν είναι ανάγκη, όπως γίνη επίσης αντιληπτόν και καταστή συνείδησις εκάστου πιστού και ιδίως των Επισκόπων και των Αγιορειτών, ότι η διακηρυχθείσα αίρεσις του οικουμενισμού, τους υιοθετούντας ή τους κατά διάφορον τρόπον κοινωνούντας προς αυτήν, ως π.χ. δια της διαμνημονεύσεως του διακηρύξαντος ταύτην και των μετ΄ αυτού κοινωνούντων, καθιστά τούτους  «συναπολλυμένους» τη ούτω κοινωνούση αιρέσει, ότε πλέον, «Χριστός ημάς ουδέν ωφελήσει»!

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ