Μάξιμος Ομολογητής:

Όταν μας ίδουν οι δαίμονες να καταφρονώμεν τα κοσμικά πράγματα, δια ν’ αποφύγωμεν τας αιτίας του μίσους κατά των ανθρώπων και δια να μη εκπέσωμεν της αγάπης, τότε διεγείρουν τους ανθρώπους να μας συκοφαντήσουν, με τον σκοπόν να λυπηθώμεν και να μισήσωμεν τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από την συκοφαντίαν, που στρέφεται εις την ορθήν πίστιν μας ή εις την ηθικήν μας. Κανείς δεν δύναται να αδιαφορήση εις τας συκοφαντίας αυτάς, ειμή μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του εις τον Θεόν…

Όσον προσεύχεσαι εις τον Θεόν υπέρ του συκοφαντήσαντος, τόσον ο Θεός αποκαλύπτει την αθωότητά σου εις τους σκανδαλισθέντας.

Check the turbulence of our flesh and lull all our earthly and mundane thoughts....

Grant us, Master, as we depart for sleep, rest for body and soul. Protect us from the gloom of sinful sleep and from all dark pleasures of the night. Calm the impulses of passion, and quench the fiery darts of evil which are treacherously cast against us. Check the turbulence of our flesh and lull all our earthly and mundane thoughts. Grant us, O God, a watchful mind, prudent reason, a vigilant heart and tranquil sleep, free from all evil dreams. Raise us up at the hour of prayer, strengthen us in your commandments, and keep unshaken within us the remembrance of your judgments. Grant us to glorify you all night long that we may praise and bless and glorify your all honorable and magnificent name, of the Father and the Son and the Holy Spirit, now and forever and to the ages of ages. Amen.

Most glorious, ever virgin, blessed Theotokos, present our prayers to your Son and our God, and plead with him, that through you he may save our souls.

My hope is the Father, my refuge the Son, my protection, the Holy Spirit. Holy Trinity, glory to you.

My every hope I place in you, Mother of God. Keep us under your protection.

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΤΑ «ΟΡΑΜΑΤΑ» ΤΟΥ (αθωνικά άνθη).

Η από ετών εξαγγελθείσα και αναμενομένη μετ’ ενδιαφέροντος έκδοσις των «Ὁραμάτων» του πολυάθλου Στρατηγού Μακρυγιάννη, αποτελεί ήδη πραγματικότητα. Το Μορφωτικόν Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης, έθεσεν εις κυκλοφορίαν εις ένα καλαίσθητον τόμον τα κατάλοιπα αυτά του εθνικού τούτου ανδρός, υπό τον τίτλον «ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ». Η έκδοσις έτυχεν επιστημονικής επιμελείας υπό ειδικών επί των χειρογράφων και ούτως επετεύχθη η αντιμετώπισις αρκετών γλωσσικών και γραφολογικών προβλημάτων, που ανέκυπταν από την μη υπακούουσαν εις ουδένα παλαιογραφικόν τύπον ή κανόνα «απελέκητη» μακρυγιάννειον, φωνητικήν μάλλον, (ρουμελιώτικην) γραφήν. Διο και αποβαίνουν λίαν διαφωτιστικά, ο εκτεταμένος Πρόλογος του μακαρίτου Λίνου Πολίτου, η Εισαγωγή του μεταγράφοντος το στρυφνώτατον κείμενον, επίσης μακαρίτου Αγγ. Παπακώστα, αι Σημειώσεις, το Γλωσσάριον και το Επίμετρον. Ήτο από δεκαετιών γνωστόν μεταξύ των λογίων, ότι τα χειρόγραφα των «Οραμάτων» ευρίσκοντο εις χείρας του Βλαχογιάννη—προς τον οποίον οφείλεται τιμή και εθνική ευγνωμοσύνη, δια την ανακάλυψιν όλων των χειρογράφων του μεγάλου Μακρυγιάννη—τα οποία κατά το γήρας του παρέδωκεν εις τον φιλόλογον Α. Παπακώνσταν. Με τα «Οράματά» του, ο Μακρυγιάννης των «Απομνημονευμάτων», αποκτά νέας και πνευματικάς διαστάσεις και τοποθετείται εις υψηλότερα βάθρα. Διότι, αποκαλύπτεται, ότι δεν είναι μόνον ο χαρισματούχος Στρατηγός, ο ηρωϊκός επαναστάτης του ’21, ο εντιμότατος και δημοκρατικώτατος Έλλην, ο πατριωτικώτατος πολίτης, ο ηθικώτατος άνθρωπος, ο πιστότατος χριστιανός, ο υπερασπιστής των αδικουμένων, ο «πατριδοφύλακας», ο προστάτης των χηρών και ο πατήρ των ορφανών. Είναι και ο αγιώτατος Ορθόδοξος, που ενθυμίζει τους δικαίους Στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης, του οποίου αι αδιάλειπτοι και πολύωροι προσευχαί, αι πολυάριθμοι και κατανυκτικαί γονυκλισίαι, τα συνεχή ικετήρια δάκρυα υπέρ της Πατρίδος και της Ορθοδοξίας, η συνεχής μνήμη του Θεού και η αίσθησις της αδιακόπου κοινωνίας του μετ’ Αυτού, μετά της Θεοτόκου και των Αγίων, τον αναδεικνύουν προφήτην. Η γέννησίς του τοποθετείται εις το έτος 1797. Η μήτηρ του τον γεννά εις τους αγρούς του χωρίου του Αβορίτη του Λιδωρικίου και τον «ενδύει» με «καλαμποκόφυλλα». Εγκαταλείπεται εις το δάσος αργότερα και σώζεται την τελευταίαν στιγμήν υπό της μητρός του, η οποία τον διδάσκει να κάμνη «μετάνοιες» «από ενού χρονού». Εργάζεται εις οικίας από επτά ετών, αλλ’ ο μικρός Μακρυγιάννης—μακρύς Γιάννης—θέλων ελευθερίαν αναχωρεί εκείθεν λάθρα. Εις ηλικίαν 14 ετών, εις την πανήγυριν του Ιωάννου του Βαπτιστού, θραύει εξ απροσεξίας του το όπλον συγγενούς του και δέρεται ενώπιον του λαού. Ο μικρός εισέρχεται εις τον Ναόν του Προδρόμου και, «κλειώ την πόρτα κι’ αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες… Και τον περικαλώ να μου δώση άρματα καλά κι’ ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα και εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον. Με της πολλές φωνές κάμαμεν της συμφωνίες με τον άγιον». Αποκτά σημαντικήν περιουσίαν δι’ ασκήσεως εμπορίου δημητριακών. Μυείται παρ’ ιερέως εις την Φιλικήν Εταιρείαν. Συλλέγει δι’ αγοράς όπλα και αφαιρεί άφθονον πολεμικόν υλικόν από αποθήκη πυρομαχικών. Συλλαμβάνεται υπό των Τούρκων και βασανίζεται επί εβδομήκοντα πέντε ημέρας δια να αποκαλύψη το μυστικόν της Φιλικής. Καταδικάζεται με άλλους είκοσι πέντε Έλληνας εις θάνατον δι’ απαγχονισμού. Εκτελούνται όλοι, πλην αυτού. Αργότερα δραπετεύει. Λαμβάνει μέρος εις μάχας όπου και διαπρέπει ως αρχηγός, κατά την έναρξιν της Επαναστάσεως. Ταχέως προάγεται εις Στρατηγόν, διαλάμποντος του ήθους και του ασυνήθους ηρωϊσμού του. Τραυματίζεται επανειλημμένως και μέχρι της απελευθερώσεως των Αθηνών φέρει επτά χαινούσας πληγάς. Αλλ’ όλα ταύτα έχουν την εξήγησίν των. Ο Μακρυγιάννης επίστευεν ακραδάντως, ότι ο Θεός συμπαρετάσσετο εις τους αγώνας του Έθνους. Πλην του πλουσιωτάτου υλικού εις αποδείξεις, περί της ακλονήτου πίστεώς του, που παρέχουν τα «Απομνημονεύματα» και τα «Οράματα», παραθέτω εν ανέκδοτον απόσπασμα εκ του Αρχείου της Βενετίας, ως εκφραστικόν της «μεθιστώσης όρη» πίστεώς του: «… Ο Μακρυγιάννης, για να εχρεύση περισσότερον τους μαχητάς του, εις την μάχην του φρουρίου της Άρτης, τους είπεν: «Το γλέπετε μωρές παιδιά μου, ετούτο το κάστρο και κιοτεύετε πως θα το κυριέψουμε; Δεν είναι τίποτες σας λέω. Άνθρωποι το ‘καμαν, ενώ τα κάστρα των ψυχώνε μας τα ΄καμεν ο μεγαλοδύναμος Θεός κι είναι πολλές φορές δυνατότερα από τούτα ρδώ τα κάστρα. Είναι ανίκητα σας λέγω. Κι όπως ο Χριστός μας δεν νικιέται ποτές, έτσι και εμείς οι Χριστιανοί δεν νικιώμαστε ποτές. Μη κιοτεύετε. Ο Χριστός νικά. Και εμείς που ΄μαστε παιδιά Του θα νικήσουμε. Με τη δικιά Του Δύναμη. Εμπρός, το λοιπόν, στρατιώτες του Χριστού. Μη κιοτεύετε. Εμπρός. Θα το πάρουμε το κάστρο…».

 H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Saint John Chrysostom : HOMILY VI. ROM. II. 17, 18.

"Behold, thou art called a Jew, and restest in the Law, and makest

thy boast of God, and knowest His will, and approvest the things that

are more excellent, being instructed out of the Law."

AFTER saying that the Gentile wanteth nothing appertaining to

salvation if he be a doer of the Law, and after making that wonderful

comparison, he goes on to set down the glories of the Jews, owing

to which they thought scorn of the Gentiles: and first the very name

itself, which was of great majesty, as the name Christian is now. For

even then the distinction Which the appellation made was great. And

so he begins from this, and see how he takes it down. For he does

not say, Behold, thou art a Jew, but "art called" so, "and makest thy

boast in God;" that is, as being loved by Him, and honored above all

other men. And here he seems to me to be gently mocking their

unreasonableness, and great madness after glory, because they

misused this gift not to their own salvation, but to set themselves up

against the rest of mankind, and to despise them. 

Προς τον Σεβ. Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ :

- Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Βενεδίκτω τω 16ω και τοις αυτώ κοινωνούσι, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.

Σεβασμιώτατε κ. Σεραφείμ,

Είναι ηλίου φαεινώτερον ότι ο Κύριος έλαβε υπ’ όψιν Του το ανάθεμα το οποίο εκφωνήσατε την ημέρα της Ορθοδοξίας εναντίον του αιρεσιάρχη Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου!

Σας παρακαλούμε μην παραλείψετε την Κυριακή της Ορθοδοξίας να εκφωνήσετε και για τον εκπεσόντα αιρεσιάρχη Οικ. Πατριάρχη Νέας Ρώμης Βαρθολομαίο και τοις κοινωνούσι αυτώ, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα!

Υιικώς,

Ο   Πρόεδρος και τα μέλη της αδελφότητος 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΦΩΝΗ»

αμήν λέγω υμίν, εφ΄ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.

Ημερομηνία: 12 Φεβρουαρίου 2013 - 4:34 μ.μ.
Θέμα:
Προς:

ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΚΑΗΚΑΝ ΤΡΙΑ ΑΔΕΛΦΑΚΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ .ΧΘΕΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ ΖΗΤΗΣΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΟΛΩΝ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΗΚΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ.Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ.

ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ 315/0932373

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΜΗΡΙΚΑΣ
ευρισκόμενα εν ζωη μέλη: 7 τεκνα και 2 γονεις.

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ γιά την παραίτηση τοῦ Πάπα Ρώμης

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Φεβρουαρίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

 Ἀναμενομένη μπορεῖ νά θεωρηθῆ ἡ παραίτησις τοῦ κατέχοντος ἀντικανονικῶς τόν πάνσεπτο πρεσβυγενῆ θρόνο τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ κατά «κόσμο» Γιόζεφ Ἀλόϊς Ράτσινγκερ διότι κατά τήν σύντομο διάρκεια τῆς ἀντικανονικῆς του ἀρχηγεσίας στήν αἱρετική θρησκευτική κοινωνία τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἐξέσπασαν τρομακτικά σκάνδαλα πού καθιστοῦσαν πλέον τήν διαχειρισή τους ἀδύνατο ἀπό τόν «κεκμηκότα» Βενέδικτο ΙΣΤ΄. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι καί ἡ βασική αἰτία τῆς παραιτήσεως πού συζητεῖται εὑρέως τόσον ἐντός τοῦ Βατικανοῦ, ὅσον καί στά διεθνῆ φόρα.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εκκλησία το Παν-μυστήριον.

Εν συγκρίσει προς τα άλλα μυστήρια του Θεού, αυτή αποτελεί το Παν-μυστήριον. Έκαστον θείον μυστήριον εντός της είναι ευαγγελισμός και μακαριότης και παράδεισος, διότι κάθε ένα απ΄ αυτά είναι πεπληρωμένον με τον Γλυκύτατον Κύριον. Ο δε Γλυκύτατος Κύριος; Με αυτόν ο παράδεισος γίνεται παράδεισος και η μακαριότης μακαριότης, με αυτόν και δια αυτού ο Θεός είναι Θεός και ο άνθρωπος άνθρωπος, με αυτόν και δι΄ αυτού η Αλήθεια είναι Αλήθεια και η Δικαιοσύνη Δικαιοσύνη. Επίσης και η Αγάπη Αγάπη, και η Αγαθότης Αγαθότης, και η Ζωή Ζωή, και η Αιωνιότης Αιωνιότης. Ιδού ποίον είναι το κεντρικόν και βασικόν ευαγγέλιον, εκ του οποίου πηγάζει ασίγητος παγχαρά δι΄ όλα τα όντα και δι΄ όλους τους κόσμους: ο Θεάνθρωπος και εν Αυτώ η Εκκλησία Του είναι το παν δια τα σύμπαντα. Και πώς να μην ονομάση κανείς πανευαγγέλιον την φανέρωσιν της αληθείας της ζωής κατά την οποίαν ο Θεάνθρωπος αυτός είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας! Εις την πραγματικότητα «αυτός εστι προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστησε» (Κολ. 1,17). Διότι Αυτός είναι Θεός, Αυτός Δημιουργός, Αυτός Προνοητής, Αυτός Σωτήρ, Αυτός η Ζωή της ζωής, και το ον του όντος, και η ύπαρξις της υπάρξεως: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα» (Κολ. 1,16). Αυτός είναι το τέλος παντός του υπάρχοντος. Ολόκληρος η κτίσις εδημιουργήθη ως Εκκλησία, και αποτελεί την Εκκλησίαν, «και αυτός εστιν η κεφαλή του σώματος, της Εκκλησίας» (Κολ. 1,18). Πρόκειται περί ελλόγου (logosnoj) παν-ενότητος της κτίσεως και περί ελλόγου παν-τελεολογίας της κτίσεως. Η αμαρτία απέκοψε εν μέρος της κτίσεως απ΄ αυτήν την έλλογον πανενότητα και παντελεολογίαν, και εβύθισεν αυτό εις άλογον αστοχίαν, δηλαδή εις τον θάνατον, εις την κόλασιν, εις τα βάσανα. Ένεκα τούτου ο Θεός Λόγος εις τον επίγειον κόσμον μας έγινεν άνθρωπος και επραγματοποίησεν ως Θεάνθρωπος την σωτηρίαν του κόσμου από την αμαρτίαν. Ο σκοπός της Θεανθρωπίνης Του Οικονομίας της σωτηρίας είναι να καθαρίση το παν από την αμαρτίαν και να το επιστρέψη εις την έλλογον κατάστασίν του, να αγιάση το παν, να το ενσωματώση εις το θεανθρώπινον σώμα Του, την Εκκλησίαν και τοιουτοτρόπως να αποκαταστήση την έλλογον παν-ενότητα και την έλλογον παν-τελεολογίαν.

Συνεχίζεται.

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

Εν τω μεταξύ, οι Δυτικοί Ρωμαίοι και ο Πάπας συνέχιζαν να προσεύχονται στην εκκλησία για τον αυτοκράτορά τους στην Κωνσταντινούπολη. Ακόμη και οι Ιρλανδοί προσεύχονταν για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Όταν όμως ο αυτοκράτορας υποστήριζε μια αίρεση, σαν την Εικονομαχία, οι Δυτικοί Ρωμαίοι έπαυαν να προσεύχονται γι' αυτόν και προσεύχονταν μόνο για την Αυτοκρατορία.

Το όνομα "Ρωμαίος" είχε φθάσει να σημαίνει Ορθόδοξος, ενώ το όνομα "Ελλην" από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου σήμαινε τον ειδωλολάτρη. Με την Φραγκική λογική τούτο σήμαινε, ότι, αν οι Ανατολικοί Ρωμαίοι γίνονταν αιρετικοί, αυτό θα ήταν η απόδειξη ότι είχαν αποβάλει την ρωμαϊκή τους εθνικότητα και ότι η αυτοκρατορία τους δεν ήταν πλέον η Ρωμανία. Έτσι, οι προσευχές των Δυτικών Ρωμαίων δεν θα ίσχυαν για έναν αιρετικό αυτοκράτορα των "Ελλήνων", αλλά για τον Ορθόδοξο Φράγκο αυτοκράτορα των δογματικά αληθινών Ρωμαίων. Επίσης, μέρος της Φραγκικής λογικής ήταν η πίστη, ότι ο Θεός χαρίζει κατακτήσεις στους Ορθοδόξους και ήττες στους αιρετικούς. Αυτό κατά κάποιον τρόπο εξηγεί την εκρηκτική επέκταση της Φραγκίας, που ήδη περιγράψαμε, καθώς και τη συρρίκνωση της Ρωμανίας στα χέρια των Γερμανικών και Αραβικών φυλών.

       

       

     Συνεχίζεται.