Psalm 144

ΥΨΩΣΩ σε, ὁ Θεός μου ὁ βασιλεύς μου, καὶ εὐλογήσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. 2 καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. 3 μέγας Κύριος καὶ αἰνετὸς σφόδρα, καὶ τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι πέρας. 4 γενεὰ καὶ γενεὰ ἐπαινέσει τὰ ἔργα σου καὶ τὴν δύναμίν σου ἀπαγγελοῦσι. 5 τὴν μεγαλοπρέπειαν τῆς δόξης τῆς ἁγιωσύνης σου λαλήσουσι καὶ τὰ θαυμάσιά σου διηγήσονται. 6 καὶ τὴν δύναμιν τῶν φοβερῶν σου ἐροῦσι καὶ τὴν μεγαλωσύνην σου διηγήσονται. 7 μνήμην τοῦ πλήθους τῆς χρηστότητός σου ἐξερεύξονται καὶ τῇ δικαιοσύνῃ σου ἀγαλλιάσονται. 8 οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος. 9 χρηστὸς Κύριος τοῖς σύμπασι, καὶ οἱ οἰκτιρμοὶ αὐτοῦ ἐπὶ πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ. 10 ἐξομολογησάσθωσάν σοι, Κύριε, πάντα τὰ ἔργα σου, καὶ οἱ ὅσιοί σου εὐλογησάτωσάν σε. 11 δόξαν τῆς βασιλείας σου ἐροῦσι καὶ τὴν δυναστείαν σου λαλήσουσι 12 τοῦ γνωρίσαι τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων τὴν δυναστείαν σου καὶ τὴν δόξαν τῆς μεγαλοπρεπείας τῆς βασιλείας σου. 13 ἡ βασιλεία σου βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ δεσποτεία σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ. 13α πιστὸς Κύριος ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις αὐτοῦ καὶ ὅσιος ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ. 14 ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τοὺς καταπίπτοντας καὶ ἀνορθοῖ πάντας τοὺς κατερραγμένους. 15 οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων εἰς σὲ ἐλπίζουσι, καὶ σὺ δίδως τὴν τροφὴν αὐτῶν ἐν εὐκαιρίᾳ. 16 ἀνοίγεις σὺ τὰς χεῖράς σου καὶ ἐμπιπλᾷς πᾶν ζῷον εὐδοκίας. 17 δίκαιος Κύριος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ καὶ ὅσιος ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ. 18 ἐγγὺς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν, πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτὸν ἐν ἀληθείᾳ. 19 θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται καὶ σώσει αὐτούς. 20 φυλάσσει Κύριος πάντας τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐξολοθρεύσει. 21 αἴνεσιν Κυρίου λαλήσει τὸ στόμα μου· καὶ εὐλογείτω πᾶσα σὰρξ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

St. John Chrysostom : HOMILIES ON THE EPISTLE TO THE ROMANS

 HOMILY I.

ROM. 1. 1, 2.

"Paul, a servant of Jesus Christ, called to be an Apostle, separated

unto the Gospel of God, (which He promised afore by His prophets in

the Holy Scriptures.)"

Moses having written five books, has nowhere put his own name to

them, neither have they who after him put together the history of

events after him, no nor yet has Matthew, nor John, nor Mark, nor

Luke; but the blessed Paul everywhere in his Epistles sets his own

name. Now why was this? Because they were writing to people, who

were present, and it had been superfluous to show themselves when

they were present. But this man sent his writings froth afar and in

the form of a letter, for which cause also the addition of the name

was necessary. But if in the Epistle to the Hebrews he does not do

the same, this too is after his own wise judgment. For since they felt

prejudiced against him, lest on hearing the name at the outstart, they

should stop up all admission to his discourse, he subtly won their

attention by concealing the name. But if some Prophets and

Solomon have put their names, this I leave as a subject for you to

look further into hereafter, why some of them wished to put it so, and

some not. For you are not to learn everything from me, but to take

pains yourselves also and enquire further, lest ye become more dullwitted.

Πρωτοβουλία για έναν διαδικτυακό διάλογο περί της συντονισμένης αντίδρασης στο φλέγον ζήτημα του Οικουμενισμού :

Αγαπητοί εν Χριστώ πατέρες και αδελφοί, χαίρετε!

Αναλαμβάνω την πρωτοβουλία για έναν διαδικτυακό διάλογο περί της συντονισμένης αντίδρασης στο φλέγον ζήτημα του Οικουμενισμού, που απειλεί την Ορθοδοξία μας, με τη συμμετοχή όλων όσων συμφωνούν ότι ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση (ασχέτως αν ακολουθούν το νέο ή το παλαιό ημερολόγιο).

Κύρια αιτία για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου διαλόγου, είναι αφενός μεν το γεγονός πως ο αντιοικουμενιστικός χώρος δεν είναι ενωμένος, αφετέρου ότι σε πάρα πολλά ζητήματα υπάρχει σύγχυση τόσο λόγω της άγνοιας, όσο και της διαστρέβλωσης που υπάρχει (σε αυτό το σημείο να πούμε πως το διαδίκτυο ενώ επέδρασε θετικά στο ζήτημα της πληροφόρησης με την πληθώρα των πληροφοριών που παρέχει, από την άλλη η ίδια αυτή η πληθώρα επέφερε και σύγχυση με αποτέλεσμα πολλές πτυχές να σκοτίζονται αντί να φωτίζονται).

Αυτός ο διάλογος θα πραγματοποιηθεί ως εξής:

1. Αφενός θα δημιουργηθεί μια τράπεζα ερωτημάτων, η οποία μπορεί να ανανεώνεται. Τα ερωτήματα πρέπει να είναι ερωτήματα που απασχολούν τους αντιοικουμενιστές και αφορούν θέματα που τους διχάζουν, όπως το ημερολογιακό, την αποτείχιση κ.α.

2. Αφού δημιουργηθεί η τράπεζα ερωτημάτων θα καθορισθεί η σειρά με την οποία θα απαντηθούν. Για κάθε ερώτημα θα γράφει ο καθένας τη θέση του, η οποία θα είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομη, αλλά ταυτόχρονα και περιεκτική (δηλαδή ούτε δύο προτάσεις, αλλά ούτε και δύο σελίδες) και η οποία θα περιέχει τεκμήρια που θα την υποστηρίζουν (απαραίτητα βιβλιογραφική παραπομπή και προαιρετικά φωτογραφικό υλικό). Οι απαντήσεις θα κοινοποιούνται σε όλους (ο διάλογος θα γίνει μέσω email με χρήση της επιλογής "Απάντηση προς όλους" όταν καθορισθεί ποιοι θα συμμετέχουν) με σκοπό να υπάρχει δευτερολογία σε περίπτωση που δεν υπάρχει συμφωνία απόψεων. Σε οποιοδήποτε σημείο του διαλόγου, που ο συντάκτης κρίνει ότι καλύπτεται από τη θέση άλλου συντάκτη το γνωστοποιεί. Σε περίπτωση μη τελικής ομοφωνίας παρουσιάζονται όλες οι θέσεις και κλείνει το θέμα. Έτσι τελικώς όλες οι απαντήσεις, μαζί με το τελικό συμπέρασμα, θα συγκεντρωθούν σε ένα ενιαίο κείμενο, το οποίο θα αποσταλλεί στo email του κάθε συντάκτη που συμμετέχει στον διάλογο και ο οποίος  με τη σειρά του θα το αναρτά στο ιστολόγιό του.

3. Το ύφος των απαντήσεων πρέπει να είναι απροσωπόληπτο και να χαρακτηρίζεται από σαφήνεια. Την κοσμιότητα την θεωρώ δεδομένη, με την επιλογή των παραληπτών αυτού του μηνύματος, στην οποία έχω προβεί.

Σκοπός του διαλόγου είναι ο συντονισμός και η γιγάντωση του διαδικτυακού (και όχι μόνο) αγώνος ενάντια στον Οικουμενισμό με σκοπό τη λύτρωση της Εκκλησίας από την αίρεση και τα σχίσματα. Είναι λυπηρό το φαινόμενο να είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά και να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον, για τις επιλογές που έχουμε κάνει. Αν μη τι άλλο θεωρώ πως αυτός ο διάλογος το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει είναι να σταματήσει τις κατακρίσεις για τους άλλους αντιοικουμενιστές που δεν αγωνίζονται με τον τρόπο που θεωρούμε εμείς σωστό.

Παρακαλώ όσοι ενδιαφέρεστε να συμπληρώσετε την παρακάτω φόρμα και να μου την αποστείλετε, μαζί με τα ερωτήματα που πιστεύετε ότι χρήζουν απάντησης (προς διαφώτιση των αναγνωστών σας και με κύριο σκοπό όπως προείπα την άρση της διχογνωμίας σε ορισμένα θέματα, η οποία μας εμποδίζει να αγωνιστούμε μαζί) και για τη δημιουργία της τράπεζας των ερωτημάτων.

Επίσης μπορείτε να προτείνετε και σε άλλους συντάκτες, που δεν έχω συμπεριλάβει λόγω άγνοιας, να συμμετέχουν.

ΦΟΡΜΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ / ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ:

ΟΝΟΜΑ ΣΥΝΤΑΚΤΟΥ: *

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΤΑΚΤΟΥ# (ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ):

*Αληθινό ή ψευδώνυμο, σημασία έχουν οι απόψεις όχι τα πρόσωπα.

# Με σκοπό να αυτοπροσδιορισθεί όποιος επιθυμεί (αν είναι κληρικός ή λαϊκός, με το νέο ή το παλαιό ημερολόγιο, κοινωνικός ή όχι με κάποια Εκκλησία).

Η παρούσα πρόσκληση αποστέλλεται από μένα σε 10 επιλεγμένα ιστολόγια του νέου ημερολογίου και σε 7 επιλεγμένα του παλαιού. Η επιλογή έγινε με βάση την προσωπική μου, και άρα υποκειμενική, θεώρηση ότι μπορούν να σταθούν με σοβαρότητα, δηλαδή χωρίς παρεκτροπές και ύβρεις, σε έναν τέτοιο διάλογο. Αν επιθυμείτε ενημερώστε και άλλους, που πιστεύετε ότι πληρούν τις προϋποθέσεις.

Η προθεσμία συμμετοχής λήγει την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου (πολιτικό ημερολόγιο) όπου και θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για να καθορισθεί το πρώτο ερώτημα προς απάντηση.

Εν Χριστώ

Νικόλαος, δάσκαλος,

συντάκτης ιστολογίου "Κρυφό Σχολειό"

συντονιστής διαδικτυακού διαλόγου

Αρνητικά θετικά συνεδρίου Εκκλησία και Αρ. (π. Θ. Ζήσης).

Simeron Wordpress·

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Η στάση του Αγίου Αντωνίου έναντι των αιρετικών, πρότυπο μίμησης για όλους σήμερα.

Αυτό που επιθυμούμε τώρα να κάνουμε εδώ είναι να παρουσιάσουμε πως αντιμετώπισε ο Άγιος Αντώνιος την αίρεση του Αρείου, η οποία απειλούσε εσωτερικά την Εκκλησία, έχουσα την υποστήριξη αυτοκρατόρων, ηγεμόνων, πατριαρχών και επισκόπων, όπως συμβαίνει και σήμερα με τις παναιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, που είναι πολύ πιο επικίνδυνες, γιατί αναιρούν το σύνολο των δογμάτων της πίστεως και μεταβάλουν την θεϊκή διδασκαλία του Ευαγγελίου σε συνήθη ανθρώπινη διδασκαλία, αποσύρουν τον Θεάνθρωπο Χριστό, τους Αγίους και τους Πατέρας, και εγκαθιστούν τον αλάθητο πάπα της Ρώμης και την πανσπερμία των αιρέσεων του Παγκοσμίου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών. Η παρουσίαση αυτή είναι πολύ διδακτική και για όσους καμώνονται πως δεν βλέπουν τον κίνδυνο, για ‘σοβαρούς' πνευματικούς που παρασύρουν ή φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση τα πνευματικά τους παιδιά, που βλέπουν καλύτερα με τα μάτια των Αγίων και αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία της πνευματικής καθοδήγησης. Και ασφαλώς οι Άγιοι είναι πιο αξιόπιστοι από τους οποιουσδήποτε Γέροντες και πνευματικούς, όταν δεν οργίζονται για την αίρεση και δεν αγωνίζονται να την φανερώσουν και να την αποδιώξουν.

Άφησε λοιπόν για δεύτερη φορά ο Μέγας Αντώνιος την έρημο και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια, της οποίας ο ορθόδοξος επίσκοπος και πατριάρχης, ο Μ. Αθανάσιος, βρισκόταν υπό συνεχή διωγμό και διαδοχικές εξορίες και το ορθόδοξο ποίμνιο υπό την διαποίμανση Αρειανών αιρετικών, όπως τώρα υπό την διαποίμανση οικουμενιστών ή φιλοοικουμενιστών πατριαρχών και επισκόπων. Ο Μ. Αντώνιος, όπως μας παραδίδει ο «Βίος» του, και στα θέματα της πίστεως «πάνυ θαυμαστός ην και ευσεβής». Δεν είχε καμμία κοινωνία με τους σχισματικούς Μελιτιανούς, γιατί γνώριζε από την αρχή την πονηρία και την αποστασία τους. Αλλά και με τους Μανιχαίους και άλλους αιρετικούς δεν μίλησε ποτέ φιλικά, παρά μόνο για να τους νουθετήσει και να τους μεταβάλει σε ευσεβείς και ορθοδόξους. Πίστευε και εδίδασκε ότι η φιλία και η συναναστροφή μαζί τους είναι βλάβη και απώλεια της ψυχής. Εσιχαίνετο και την αίρεση των Αρειανών και παρήγγελε σε όλους ούτε να τους πλησιάζουν ούτε να δέχονται την κακή τους πίστη. Όταν τον επισκέφθηκαν κάποτε κάτι φανατικοί Αρειανοί, αφού συζήτησε μαζί τους και κατάλαβε πως είναι ασεβείς, τους έδιωξε από το όρος που ασκήτευε, λέγοντας ότι τα λόγια τους είναι χειρότερα και από το δηλητήριο των φιδιών. Το κείμενο αυτό αποτελεί θα λέγαμε κανόνα, ο οποίος ολοκάθαρα μας παρουσιάζει, αψευδέστατα και απλανέστατα, πως πρέπει να γίνονται οι διάλογοι με τους αιρετικούς, και πως πρέπει ανθρώπινα και κοινωνικά να ρυθμίζουμε τη σχέση μας μαζί τους, αλλά συγχρόνως δείχνει πως σήμερα γκρεμίζονται όλα τα όρια που έθεσαν οι Πατέρες από τους Οικουμενιστάς, οι οποίοι αγκαλιάζουν τους αιρετικούς και τους ασπάζονται ως ευσεβείς και ομοπίστους και ούτε διανοούνται όχι να τους διώξουν και να τους απομακρύνουν, αλλά ούτε να τους νουθετήσουν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Οι διάλογοι γίνονται επί ίσοις όροις. Εξίσωση του ψεύδους και της αλήθειας, της αιρέσεως και της πλάνης. Όταν διαλέγεσαι επί «ίσοις όροις», αυτό σημαίνει ότι δίνεις τις ίδιες πιθανότητες να επικρατήσει το ψεύδος επί της αλήθειας, ότι αμφιβάλλεις για την αλήθεια και ψάχνεις να την βρεις. Ο διάλογος όμως των Αγίων και των Πατέρων, είναι όπως ο διάλογος του Χριστού προς την Σαμαρείτιδα, των Αποστόλων προς τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς, των Πατέρων προς τους αιρετικούς, πρόσκληση και νουθεσία να επανέλθουν στην αλήθεια, να συναχθούν μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αυτή είναι η αληθινή ένωση και ειρήνη, τα άλλα είναι ψευδοενώσεις, ψευδοειρήνες και ψευδοδιάλογοι.

Επειδή, λοιπόν, το κείμενο αυτό υποδεικνύει τον δρόμο της αληθινής ενώσεως από το στόμα ενός μεγάλου Αγίου, και πραγματοποιεί το «ίνα πάντες εν ώσι», για το οποίο κόπτονται και πολυπραγμονούν οι Οικουμενισταί, το παραθέτουμε επί λέξει: «Και τα πίστει Δε πάνυ θαυμαστός ην και ευσεβής. Ούτε γαρ Μελιτιανοίς τοις σχισματικοίς ποτε κεκοινώνηκεν, ειδώς αυτών την εξ αρχής πονηρίαν και αποστασίαν, ούτε Μανιχαίοις ή άλλοις τισίν αιρετικοίς ωμίλησε φιλικά, ή μόνον άχρι νουθεσίας της εις ευσέβιαν μεταβολής, ηγούμενος και παραγγέλλων την τούτων φιλίαν και ομιλίαν βλάβην και απώλειαν είναι ψυχής. Ούτω γουν και την των Αρειανών αίρεσιν εβδελύσσετο, παρήγγελε τε πάσι μήτε εγγίζειν αυτοίς μήτε την κακοπιστίαν αυτών έχειν. Απελθόντας γουν ποτέ τινας προς αυτόν των Αρειομανιτών, ανακρίνας και μαθών ασεβούντας, εδίωξεν από του όρους λέγων όφεων ιού χείρονας είναι τους λόγους αυτών».

ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΥΦΑ.

Ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος στα «Πρακτικά και 

Θεολογικά Κεφάλαιά» γράφει:

 «Ο Θεός δεν αφήνει ποτέ εκείνους, που προσέρχονται ανεπιφύλακτα 

σε Αυτόν,  δεν τους αφήνει να πέσουν στην αμαρτία χωρίς σηκωμόν, 

αλλά όταν βλέπει ότι δεν έχουν την δύναμη, συμπράττει και βοηθεί, 

τους προσφέρει ενίσχυση από ψηλὰ και τους φέρνει κοντά του. 

Συνεργεί και φανερά και κρυφά, και έτσι, που αυτοί να μη το 

συνειδητοποιούν, και αλλιώς, με τρόπον συνειδητόν, έως ότου, αφού 

ανεβούν όλην την κλίμακα, προσεγγίσουν σε Αυτόν και ενωθούν εξ 

ολοκλήρου με Αυτόν και λησμονήσουν όλα τα επίγεια και βρεθούν 

μαζί του εκεί ψηλὰ—είτε με το σώμα τους είτε χωρίς το σώμα, 

δεν γνωρίζω— να ζουν μαζί του και να απολαμβάνουν τα απόρρητα αγαθά».

Η ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΚΑΙ ΛΥΣΙΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

ΤΟ «κοινωνικό πρόβλημα» συνιστᾶ ἰσχυρότατη πρόκληση γιά τήν χριστιανική κοινωνία1. Οἱ κοινωνικές διακρίσεις, καί μάλιστα τό πρόβλημα τῆς πείνας καί τῆς φτώχειας, δέν ἦταν δυνατό νά ἀφήσει ἀδιάφορη τήν Ἐκκλησία. Πρῶτα, γιατί ἀπό τήν ἴδια τήν φύση της ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μόνο πνευματική, ἀλλά καί κοινωνική. Δεύτερο, ὁ Χριστιανισμός δέχεται ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα καί ὁλότητα, καί σώζει ὁλόκληρη τή ζωή του, πνευματική καί σωματική, ἀφοῦ ἡ θέωση ἀναφέρεται σ᾽ ὅλο τόν ἄνθρωπο, ψυχή καί σῶμα. Γι᾽ αὐτό καταφάσκει ὅλα τά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου πνευματικά καί βιοτικά. Ἡ εἴσοδος στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ νοεῖται ὡς ἔνταξη ΟΛΗΣ τῆς ζωῆς μέσα στήν κοινωνία τῆς Χάριτος (πρβλ, τόν λειτουργικό λόγο: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»).

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Διακήρυξη για την Μασονία από Σύναξη Ο.Κ.Μ. (π. Θ. Ζήσης)

Simeron Wordpress

ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ (συγγενείς, φίλους, γνωστούς, κλπ.) ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ!!!

 Οι Σκοπιανοαμερικάνοι πέτυχαν το σκοπό τους! 

Το "ΟΧΙ" έχει περάσει πλέον μπροστά & μάλιστα με 24.272 ψήφους!!!

Και να σκεφτείς ότι τα Σκόπια έχουν περίπου 2.000.000 πληθυσμό,
ενώ η Ελλάδα 11.000.000!!!!
Με διπλάσιο πληθυσμό θα έπρεπε να έχουμε διπλάσιο αποτέλεσμα υπέρ μας.
Τελικά όμως έχουμε απλά διπλάσιους ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ  που δεν μπορούν
να καταλάβουν ότι σήμερα είναι η Μακεδονία, αύριο η Θράκη,
μεθαύριο τα Δωδεκάνησα & η Κρήτη κ.ο.κ.

Μην είσαι αδιάφορος!!!
Ψήφιζε καθημερινά
Στείλε αυτό το mail σε όσους γνωρίζεις & πείσε τους & αυτούς να ψηφίζουν καθημερινά.
Δεν παίρνει πάνω από 10 δευτερόλεπτα!!

Μην αδιαφορείς!!!

Μου ήρθε από Ελληνοαμερικάνους... Κάτι ξέρουν παραπάνω....

YOU CAN VOTE EVERY 24 HOURS!!!

Αμερικάνικη δημοσκόπηση για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ !!!

ΕΠΕΙΓΟΝ

Στείλτε το παντού!!!!!!

Σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνον!!!!

Ψηφίστε ΟΛΟΙ!

Στην παρακάτω Αμερικανική τοποθεσία, γίνεται «δημοσκόπηση»
για το αν η Μακεδονία είναι Ελληνική ή όχι.
Μπείτε, ψηφίστε και διαδώστε το σε όσους ξέρετε!

http://www.topix.com/forum/ world/macedonia/ TAAAAFN23PMGMJ147

Είναι πολύ απλό. Ούτε όνομα πρέπει να βάλετε, ούτε στοιχεία, ούτε τίποτε.
Μόνο επιλέγετε το Yes και μετά βλέπετε το ως τώρα αποτέλεσμα.

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

 +πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

     Στη δέκατη έβδομη Σύνοδο του Τολέδο το 694 οι Εβραίοι καταδικάσθηκαν σε δουλεία, επειδή ομολόγησαν ότι είχαν μετάσχει σε μια συνομωσία για ανατροπή των "Χριστιανών" (δηλαδή των Γότθων) στην Ισπανία, με τη βοήθεια "εκείνων που κατοικούν σε χώρες πέρα από τη θάλασσα", δηλαδή τους Ρωμαίους, και όχι στην μετέπειτα Αραβική Επαρχία της Αφρικής, όπως κοινά πιστεύεται. Οι Άραβες εκείνη την εποχή δεν είχαν φθάσει ακόμα στην Καρθαγένη, την πρωτεύουσα αυτής της Επαρχίας ή Εξαρχίας. Ο Εγίκας (Egica, 687-701), ο βασιλιάς των Γότθων, είχε καταστείλει μιαν απόπειρα του στόλου της Νέας Ρώμης να ανακαταλάβει τα εδάφη που έχασε το 629. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι οι Εβραίοι καταδικάσθηκαν σ' αυτή την δέκατη έβδομη Σύνοδο του Τολέδο το 694 για συνομωσία με την Κωνσταντινούπολη και με σκοπό την ανατροπή της Γοτθικής κυριαρχίας στην Ισπανία.

      Ο βασιλιάς Βιτίζας (Witiza, 701-708/9), υιός του Εγίκα, επίσης κατέστειλε μια προσπάθεια των Ανατολικών Ρωμαίων ν' απελευθερώσουν μερικές από τις πόλεις της Νότιας Ισπανίας. Οι Άραβες είχαν σταθερά τον έλεγχο στην Καρθαγένη και τα περίχωρά της από το 698 και προωθούσαν τον έλεγχό τους στην περιοχή της Σεούτας (Ceuta).

      Οι προσπάθειες αυτές της Κωνσταντινουπόλεως απέτυχαν και ο Ρωμαίος Βερβερίνος Νουμίδης, κυβερνήτης της Σεούτας στα 741, και λίγο αργότερα οι Γαλλο-Ρωμαίοι, επέλεξαν αυτό που θεωρούσαν ως μικρότερο κακό, συνάπτονται ad hoc συμμαχίες με τους Αραβες κατά των Βησιγότθων και των Φράγκων. Αυτές οι Ρωμαιο-Αραβικές Συμμαχίες ανέτρεψαν την κυριαρχία των Βησιγίτθων στην Ισπανία (711-719), αλλά νικήθηκαν από τον Κάρολο Μαρτέλο, πρώτα στο Πουατιέ το 732 και μετά στην Προβηγκία το 739.

             

     Συνεχίζεται.