Ο σεβαστός ηγούμενος της ι. μονής Σταυροβουνίου Κύπρου αρχιμ. Αθανάσιος, καθώς
ο ίδιος δηλώνει σε σχετικό άρθρο του έχει πολλές φορές ευεργετηθεί στη ζωή του
από την Υπεραγία Θεοτόκο. Το ακόλουθο περιστατικό, ένα ολοφάνερο θαύμα,
αποτελεί για τον ίδιο ένα μικρό δείγμα της αντιλήψεώςτης:
« Ήταν η 9η Φεβρουαρίου 1960, και ο αείμνηστος Γέροντάς μου Γερμανός, μου έδωσε εντολή να οδηγήσω το τρακτέρ της μονής από το μετόχι μας του αγίου Μοδέστου στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας.
Ήταν η απόδοση της εορτής της Υπαπαντής και καθώς οδηγούσα έψελνα προς τιμήν της Παναγίας: « Ακατάληπτόν εστι το τελούμενόν εν σοι και αγγέλοις και βροτοίς. Μητροπάρθενε Αγνή » και « Θεοτόκε, η ελπίς πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις σε».
Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μπροστά σε ένα κατήφορο, το τρακτέρ ξέφυγε από τον έλεγχό μου και αυξήθηκε επικίνδυνα η ταχύτητα. Κάποια βλάβη είχε συμβεί, αλλά κι εγώ δεν ήμουν επιδέξιος οδηγός, ώστε να κάνω τους αναγκαίους χειρισμούς. Τα φρένα δεν λειτουργούσαν, μα ούτε και να αλλάξω ταχύτητα κατόρθωσα. Σε κάθε στιγμή υπήρχε κίνδυνος ανατροπής, με αποτέλεσμα κάποιο σοβαρό τραυματισμό ή και τον ίδιο τον θάνατο.
Αμέσως ανέθεσα «την πάσα ελπίδα μου» στην Υπεραγία Θεοτόκο.
- Παναγία μου, βοήθα με! Παναγία μου ,σώσε με! φώναζα με αγωνία.
Το τρακτέρ ολοταχώς κατέφθανε στην όχθη του ποταμού. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα δεν μου απέμεναν παρά λίγες μόνο στιγμές ζωής. Αλλά ω των θαυμάτων σου, Υπερευλογημένη Θεοτόκε ! Το τρακτέρ, αφού έπεσε σε μερικούς θάμνους, σταμάτησε αναπάντεχα στο χείλος ακριβώς του ποταμού και της καταστροφής.
Ευχαρίστησα από τα βάθη της ψυχής μου την Αειπάρθενο, που άκουσε την κραυγή της δεήσεώς μου. Ύστερα κατέβηκα από το μηχάνημα και πήγα πεζός στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας, όπου συνάντησα τον Γέροντά μου.
- Παρά λίγο να σκοτωθώ! του είπα. Το τρακτέρ σταμάτησε την τελευταία στιγμή με τη χάρη της Παναγίας.
Η υπακοή στον Γέροντά μου και η προστασία της Θεοτόκου, που της έψελνα τα μεγαλυνάρια, με έσωσαν. Κοντά στην όχθη του ποταμού ήταν ένα μεγάλο πεύκο. Σε κάποια στιγμή, του τοποθέτησα μία εικόνα της Παναγίας. Και κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί, σταματούσαμε για λίγο να προσκυνήσουμε».
« Ήταν η 9η Φεβρουαρίου 1960, και ο αείμνηστος Γέροντάς μου Γερμανός, μου έδωσε εντολή να οδηγήσω το τρακτέρ της μονής από το μετόχι μας του αγίου Μοδέστου στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας.
Ήταν η απόδοση της εορτής της Υπαπαντής και καθώς οδηγούσα έψελνα προς τιμήν της Παναγίας: « Ακατάληπτόν εστι το τελούμενόν εν σοι και αγγέλοις και βροτοίς. Μητροπάρθενε Αγνή » και « Θεοτόκε, η ελπίς πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις σε».
Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μπροστά σε ένα κατήφορο, το τρακτέρ ξέφυγε από τον έλεγχό μου και αυξήθηκε επικίνδυνα η ταχύτητα. Κάποια βλάβη είχε συμβεί, αλλά κι εγώ δεν ήμουν επιδέξιος οδηγός, ώστε να κάνω τους αναγκαίους χειρισμούς. Τα φρένα δεν λειτουργούσαν, μα ούτε και να αλλάξω ταχύτητα κατόρθωσα. Σε κάθε στιγμή υπήρχε κίνδυνος ανατροπής, με αποτέλεσμα κάποιο σοβαρό τραυματισμό ή και τον ίδιο τον θάνατο.
Αμέσως ανέθεσα «την πάσα ελπίδα μου» στην Υπεραγία Θεοτόκο.
- Παναγία μου, βοήθα με! Παναγία μου ,σώσε με! φώναζα με αγωνία.
Το τρακτέρ ολοταχώς κατέφθανε στην όχθη του ποταμού. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα δεν μου απέμεναν παρά λίγες μόνο στιγμές ζωής. Αλλά ω των θαυμάτων σου, Υπερευλογημένη Θεοτόκε ! Το τρακτέρ, αφού έπεσε σε μερικούς θάμνους, σταμάτησε αναπάντεχα στο χείλος ακριβώς του ποταμού και της καταστροφής.
Ευχαρίστησα από τα βάθη της ψυχής μου την Αειπάρθενο, που άκουσε την κραυγή της δεήσεώς μου. Ύστερα κατέβηκα από το μηχάνημα και πήγα πεζός στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας, όπου συνάντησα τον Γέροντά μου.
- Παρά λίγο να σκοτωθώ! του είπα. Το τρακτέρ σταμάτησε την τελευταία στιγμή με τη χάρη της Παναγίας.
Η υπακοή στον Γέροντά μου και η προστασία της Θεοτόκου, που της έψελνα τα μεγαλυνάρια, με έσωσαν. Κοντά στην όχθη του ποταμού ήταν ένα μεγάλο πεύκο. Σε κάποια στιγμή, του τοποθέτησα μία εικόνα της Παναγίας. Και κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί, σταματούσαμε για λίγο να προσκυνήσουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου