Και ταύτα συνέβαινον επί
αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του
Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα.
Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των
ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως
συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του
δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι΄ όλην την τύχην της
Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει
ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν
το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο
άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν
πάνθεον απέκτησε τον Δίαν του. Η
ειλικρίνεια είναι η γλώσσα της Αληθείας: το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα
του 20ού αιώνος, δεν είναι άλλο παρά η αναγέννησις της ειδωλολατρίας και του
πολυθεϊσμού.
Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου..…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου