Toυ αδελφού μας Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Καθώς αντιλαμβάνεστε έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα θεωρητικό ζήτημα και ένα πρακτικό με τις μεταμοσχεύσεις. Δύσκολο είναι το θεωρητικό, εύκολο είναι το πρακτικό, μάλιστα το τελευταίο είναι το κυρίως ζητούμενο σήμερα. Δεν λέμε όλοι "τελικά το αποτέλεσμα μετράει"; Αυτό ακούμε συχνά να λέγεται, το αποτέλεσμα όμως ημών των Ορθοδόξων δεν το ακούμε. Ποιο είναι; Είναι αυτό το οποίο μεταξύ άλλων ακούμε στην Υμνολογία της Αναστάσεως : "Δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλεις, αφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων το πρόσλημμα". Στη συνέχεια του λόγου θα δούμε με ποιο τρόπο αντιλαμβάνονται οι εξελικτικοί (εμπειριοκράτες) αυτή τη ζωή και το"θανάτω θάνατον πατήσας".
Αν εκτιμήσουμε τις μεταμοσχεύσεις από την πρακτική μόνο πλευρά, την πλευρά του θετικού πνεύματος (θετικισμός ή εμπειριοκρατία), τότε θα συμφωνήσουμε όλοι ότι προσφέρουν κάτι πολύ σημαντικό. Βελτιώνουν τη ζωή μερικών ασθενών παρατείνοντας τη ζωή τους. Στο ζήτημα όμως ενεπλάκη και η εκκλησία. Ζητήθηκε η γνώμη της και η συγκατάθεσή της, αν και ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε υπάρξει παρόμοια κλήση της επιστήμης προς αυτήν. Συνεπώς, δεν μπορούμε να βλέπουμε το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων μόνο από την πρακτική πλευρά - της θετικής σκέψης όπως θα έλεγαν μερικοί - δηλ. του αποτελέσματος. Είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε και με τη θεωρητική.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα εύκολα, από το πράττειν ή ενεργείν. Το "ενεργείν", σημειωτέον, είναι σύνθετη λέξη : από την πρόθεση "εν" και τη λέξη "έργο". Θυμίζουμε μόνο ότι στο παρελθόν, όταν οι γιατροί έγραφαν μια συνταγή αρρώστου, πρότασσαν το σύμβολο της δίεσης : Ήταν οι δυο τεμνόμενες κάθετες και οριζόντιες γραμμες : #. Τούτο σήμαινε το "συν θεώ".
Οι πρώτες αναθεωρήσεις
Πώς άρχισαν οι μεταμοσχεύσεις. Άρχισαν όταν βρεθήκαμε οι γιατροί ενώπιον ασθενών σε βαθύ κώμα μετά από τραύμα στον εγκέφαλο - ειδικότερα, στην κατώτερη μοίρα αυτού, στον προμήκη - ή από δράση φαρμακευτικών ουσιών που παρέλυαν το πρωτεύον αναπνευστικό κέντρο. Τους ασθενείς αυτούς τους αντιμετωπίζαμε με τα υπάρχοντα θεραπευτικά μέσα, αλλά τα αποτελέσματα ήταν κατά κανόνα απογοητευτικά. Αργότερα όμως, όταν αναπτύχθηκαν οι Μονάδες Εντατικής και βελτιώθηκαν οι αναπνευστικές συσκευές θετικής πίεσης - παράλληλα είχε αρχίσει η έρευνα του ανοσοποιητικού συστήματος - τα πράγματα άλλαξαν.
Οι μεταμοσχεύσεις άρχισαν από πτωματικούς δότες, δηλ. όργανα λαμβανόμενα από βιολογικά νεκρούς δότες και δεν είχαν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα. Όταν όμως η Ανοσοβιολογία έκανε γνωστό ότι μπορούσε να καταστείλει τις αντιδράσεις απόρριψης από ομόλογα μοσχεύματα προερχόμενα από ζώντες - ήταν η εκούσια παροχή οργάνου ενός οικείου (αδελφού ή γονέως) προς τον πάσχοντα συγγενή του - συνηθέστατα ήταν ο ένας νεφρός - τότε μιλήσαμε για δωρεά σώματος. Οι πτωματικές μεταμοσχεύσεις εγκαταλείφθηκαν. Αλλά επανήλθαν με εντελώς διαφορετικό νόημα : Ο άνθρωπος είναι νεκρός όταν υπάρχει καταστροφή ή βλάβη του εγκεφάλου γενικότερα. Παράλληλα, δέον να σημειωθεί κι αυτό, οι της επιστήμης φιλόσοφοι, έπαψαν να κάνουν λόγο για σοφία (Κώστας Αξελός σε συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση), προτιμούσαν τη λέξη στοχασμός. Εδώ ακριβώς αρχίζουν τα δύσκολα, τα θεωρητικά, άλλως λεγόμενα και "δυνάμει".
Στοχασμοί και η νέα "εξαήμερος"
Κάποτε, όταν δημοσίευσα μερικά άρθρα γράφοντας ότι οι μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν την αφαίρεση οργάνων από ζώντες και έμψυχους ασθενείς, και όχι πτωματικούς δότες, όπως ισχυρίζονταν άλλοι εταίροι εν επιστήμη, συνάδελφος γιατρός παρατήρησε ότι είναι αδιανόητο ένας θετικός επιστήμονας, όπως εγώ, να δηλώνει αυτά τα πράγματα. Απόρησα και τον ρώτησα αν η Ιατρική συγκαταλέγεται στις θετικές επιστήμες. Μου απάντησε : Σαφώς ναι. Με τη σειρά μου, παρατήρησα κι εγώ : Αν είναι όπως λέτε, τότε δείξτε μου την ψυχή, βάλτε την στον δοκιμαστικό σωλήνα και κάνετε πειράματα. Κάτι πήγε να πει περί ενέργειας, αλλά κατάλαβε ότι η κουβέντα θα πήγαινε μακριά, όχι εκεί όπου αυτός ήθελε, και προτίμησε να φύγει. Ένας άλλος πάλι μου είχε πει ότι δεν μπορούμε να μη δεχόμαστε την αποκαλυμμένη αλήθεια της επιστήμης. Του απάντησα ότι αυτού του είδους η αποκαλυμμένη αλήθεια έχει ισχύ μερικών δεκαετιών, ίσως και συντομότερα. Μια νέα αλήθεια έρχεται να βγάλει άχρηστη την προηγούμενη.
Για να γίνουν δεκτές οι μεταμοσχεύσεις επιστρατεύθηκαν πλήθος θεωρητικών στρεβλώσεων, τις οποίες δυστυχώς έσπευσε να ενστερνιστεί και η εκκλησία (καινοτόμος) της εξελικτικής θεολογίας εδώ στην Ελλάδα. Με ποιο τρόπο, θα το δούμε, αφού αναγκαστικά προχωρήσουμε στα θεωρητικά των μεταμοσχεύσεων.
1. Τα θεωρητικά των μεταμοσχεύσεων είναι στενά συνυφασμένα με την εξελικτική θεωρία, δηλαδή την εξελικτική φιλοσοφία και θεολογία. Σύνθεση αυτών, κατά τη γνώμη μου, είναι η λεγόμενη θεολογική γνωσιολογία, ή μάλλον απειρολογία. Θα δανειστώ ένα τυχαίο απόσπασμα από έναν τυπικό εκπρόσωπο αυτού του είδους της νέας - και εξελικτικής πλέον - θεολογίας (λέγεται και νεοορθοδοξία). Βιβλίο είναι το "συναξάρι της πίστης" και συγγραφέας ο Χ. Γιανναράς. Επαναλαμβάνω, τυχαίο το παράδειγμα και η παραπομπή σε όνομα και βιβλίο. Αν ψάξει κανείς θα βρει και πλήθος άλλα. Τι διαβάζουμε λοιπόν;
"Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, εικόνα του Θεού, επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού" και παρακάτω "... η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο, δεν βρίσκεται στην ποσοτική διαφοροποίηση της αρτιότητας των ψυχοσωματικών λειτουργιών, αλλά στην ποιοτική διαφοροποίηση", δηλαδή, "στην απάντηση του ανθρώπου για ζωή στην κλήση (σ.σ. ερωτική) που του απευθύνει ο Θεός".
Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι, "η βιβλική εικόνα (σ.σ. η βιβλική διήγηση γίνεται βιβλική εικόνα) για την πλάση του ανθρώπου από τον Θεό και την εμφύσηση της θείας πνοής (...) δηλώνει όχι οπωσδήποτε τη βιολογική καταβολή αλλά σίγουρα την αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης".
Αποτέλεσμα; "Αν αυτή η αρχή συνδυάζεται και με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπινου είδους ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών, η αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής ανθρωπολογίας δεν αλλάζει" (βλ. σελ. 101-102).
Απλουστεύω και συνοψίζω αυτά που μόλις ακούσατε. Η εξελικτική θεωρία - συμπεριλαμβάνονται εδώ η θεωρία της ηδονής του Φρόιντ (1) και άλλα βιοϊατρικογενετικά - μπορεί να συνδυαστεί με την ανθρωπολογία της Βίβλου, ή να παρεμβληθεί στην εκκλησιαστική. Η αλήθεια παραμένει ως έχει. Δεν αλλάζει, δεν διαστρέφεται.
Αυτή λοιπόν είναι η νέα μας "εξαήμερος", το νέο αλφαβητάρι πίστης των ορθοδόξων. Πίστης συμβατής πλέον με την εξελικτική θεωρία της εμπειριοκρατίας. Η παλαιά του Μεγάλου Βασιλείου δεν μας κάνει πια, μας στερούσε τις μικρές χαρές - την ερωτική ανταπόκριση στην ερωτική κλήση του Θεού. Σύμφωνα όμως με την Εξαήμερο, τα ανωτέρω είναι "κοπανιστός αέρας", κατά το κοινώς λεγόμενο. Δεν είναι ούτε ποιοτική, ούτε ποσοτική, η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο. Η διαφορά είναι δομική, "κατασκευαστική" αν θέλετε, και νοήσατε τη λέξη "κατασκευή" όχι με την συνήθη αντίληψη που έχουμε όταν τη χρησιμοποιούμε. Τον μεν άνθρωπο ο Θεός τον "έπλασε και ενεφύσησε", τα δε ζώα απλά "λόγω τα έπλασε". Η ερωτική κλήση και ανταπόκριση δηλώνει αυτοσχέδια ερμηνεία του "ενεφύσησε", προκειμένου ο συγγραφέας να καταλήξει εκεί που θέλει να μας πάει. Ποιο είναι αυτό ; το διαβάσαμε : "Η αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης (σ.σ. ταυτολογία και λέξεις επί λέξεων, για να προκαλείται σύγχυση)δεν αλλάζει την αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής ανθρωπολογίας, αν συνδυάζεται ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών".
Εύλογα διερωτόμαστε τώρα εμείς : Αν η αρχή (αυτοσυνειδησίας κλπ του νέου διδασκάλου) συνδυάζεται με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπου, ποιος λόγος υπάρχει για το "ή αν παρεμβάλλεται"; Τι σχέση μπορεί να έχει το συνδυάζω με το παρεμβάλλω, όταν ο άνθρωπος ευθύς εξ αρχής πλάθεται και εμφυσείται και εγένετο εις ψυχήν ζώσαν; Δεν αποτελούν αυτά συνδυασμό; Δεν αρκεί αυτός ο συνδυασμός;
Συνεχίζουμε. Καλός γνώστης του θρησκευτικού (μάλλον εκκλησιαστικού) και βιολογικού μάρκετινγκ ο συγγραφέας έχει φροντίσει προηγουμένως να μας προϊδεάσει με αυτή την τόσο θελκτική "ερωτική κλήση". Ποιος θα καθίσει να ασχοληθεί με το συνδυάζεται και δεν θα προτιμήσει το παρεμβάλλεται, μάλιστα, όταν το τελευταίο του δίνει τη δυνατότητα να συνδυάζει τη θρησκεία - όρος αντιπαθητικός για τον συγγραφέα - και να την παρεμβάλλει στην επιστήμη ή, αντιστρόφως, να συνδυάζει την επιστήμη παρεμβάλλοντας τη θρησκεία ! Υπέροχο κοκτέηλ !!
Είναι, νομίζω, εντελώς περιττό να γράψουμε πόσο ανόητος είναι ο συνδυασμός/παρεμβολή της αρχής (αυτοσυνειδησίας κλπ) ως προς την ανθρωπολογία της βιβλικής διήγησης και αλήθεια της εκκλησίας. Ο αναγνώστης δεν είναι τόσο αφελής όπως ο συγγραφέας. Αν ο πίθηκος είχε προδιαγεγραμμένη την μετάβαση από κτήνος σε άνθρωπο, λόγω της εξελικτικής διαδικασίας, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να παρεμβληθεί ο άγιος Θεός. Ούτε καν στο "είπε και εγένετο", το οποίο κατά τον νεόκοπο συγγραφέα επάγεται τη δική μας απόκριση στην "ερωτική κλήση". Με άλλες λέξεις, το τελικό (και θετικό) συμπέρασμα : όλα είναι συμβεβηκότα και εξ ουδενός, προκύπτει αυθόρμητα.
Ας απολαύσουμε λοιπόν τις μικρές χαρές και ας τις κάνουμε μεγάλες εφευρίσκοντας ένα θεό για τα μέτρα μας. Το τελευταίο, διότι κάποιος, ενθυμούμενος ότι παλαιότερα η Εκκλησία δηλητηρίαζε τις μικρές πτυχές του βίου, έγραφε με πικρό παράπονο : "Την ερωτική επαφή, τη γυμναστική, τη χαρά του ωραίου, τα στερούσε η Εκκλησία από τους ανθρώπους", κατέληγε δε : "Η περιφρόνηση των μικρών ανθρωπίνων χαρών είναι μια μεγάλη πληγή στον χώρο της Εκκλησίας που πολλούς έχει βασανίσει". Βεβαίως, συμπληρώνουμε, οι "μικρές χαρές" δεν είναι καθόλου μικρές.
2. Αν αυτό που μόλις αναφέραμε ήταν η συμβολή της φιλοσοφίας, με άρωμα (απαραιτήτως) θεολογίας, στην εξελικτική θεωρία, υπάρχει και η αμιγώς θεολογική. Η οποία μας πληροφορεί ότι "η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια" (2). Μας το είπε η οξύτατη διάνοια ενός πολλά τιμώμενου ακαδημαϊκού συγχρόνως και ιερωμένου θεολόγου (π. Ι. Ρωμανίδης). Έκανε όμως ένα σημαντικότατο λάθος, λάθος ιατρικό, αλλά και λάθος θεολογικό (*).
(*) Το λάθος αυτό μπορεί να ήταν ακούσιο ή συνειδητό. Δυσκολεύομαι να δεχθώ το "ακούσιο", διότι όπως είπα επρόκειτο για οξύτατη διάνοια. Άρα, πρέπει να γνώριζε τη διαφορά μεταξύ νευροβιολογικής και ψυχοπαθολογικής - αυτός είναι ο κατάλληλος ιατρικός όρος - ασθένειας. Γνώμη μου είναι ότι σκόπιμα προτίμησε τον όρο "νευροβιολογική ασθένεια", καθόσον τα αφορώντα στη νευροβιολογία προσεγγίζουν την εξελικτική θεωρία της εμπειριοκρατικής νέας θεολογίας, όπου ο θεός παρεμβαίνει σε κάποιο κρίκο, κάνει τον πίθηκο άνθρωπο και διορθώνει ένα κατασκευαστικό του λάθος. Η ψυχοπαθολογία όμως δεν λέγει αυτό. Η ψυχοπαθολογία μας πηγαίνει απευθείας στην βιβλική και εκκλησιαστική ανθρωπολογία-θεολογία, φυσικά και αλήθεια, δηλ. στην έκπτωση του κατά φύσιν και διαστροφή του υπέρ φύσιν, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος και την εξ ενός ανθρώπου : του Αδάμ και της Εύας, έλευση του ανθρώπινου γένους
2α. Το ιατρικό λάθος έγκειται στο ότι οι νευροβιολογικές παθήσεις κατατάσσονται στα λεγόμενα "οργανικά ψυχοσύνδρομα". Δηλαδή, εκεί όπου η ψυχική αποδιοργάνωση έχει βάση ανατομικές βλάβες του εγκεφάλου (εκφυλιστικά νοσήματα, επίδραση τοξικών ουσιών, επιληψία, όγκοι). Η οφειλόμενη όμως διαταραχή του ψυχισμού των πασχόντων από την ασθένεια της θρησκείας, όπως την θέλει ο π. Ρωμανίδης και περί αυτής γράφουν οι συνεχιστές του έργου κατάργησης της θρησκείας, δεν οφείλεται σε ανατομική (σημ. εννοώ παθολογοανατομική) βλάβη. Οφείλεται σε αιρετικές διδασκαλίες μια των οποίων είναι η προσπάθεια αποθρησκειοποίησης της χριστιανοσύνης προς όφελος της εκκλησιαστικοποίησης.
2β. Ερχόμενοι τώρα στο θεολογικό. Το ασυγχώρητο λάθος - κυριολεκτικό δράμα - των σύγχρονων ακαδημαϊκών μας θεολόγων και ακαδημαϊκών επισκόπων ομοίως, είναι ότι βρίσκονται ανεπαισθήτως(;) βουτηγμένοι στην αίρεση. Και νομίζουν ότι επικαλούμενοι τους Φιλοκαλικούς ή άλλους πατέρες θα φανούν Ορθόδοξοι. Απευθύνονται στο ορθόδοξο ποίμνιο, που οι ίδιοι έχουν φροντίσει (σημ. ανεπαισθήτως βουτηγμένοι στην αίρεση λόγω επίδρασης της εξελικτικής θεωρίας) να εκδυτικίσουν ή δυτικοποιήσουν (*)
(*) Εκδυτικισμός είναι η ιουδαΐζουσα έκφραση του παπισμού και του προτεσταντισμού κατά την οποία, στην πράξη, ο μαρξισμός αποτελεί την συνεπέστερη - αλλά και ελληνίζουσα - εφαρμογή : 1Κρ. 22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, (23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, ...) .
και το κατηχούν λες και απευθύνονται σε παπικούς ή προτεστάντες, ως να μην είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι. Το θρησκειοποιημένο - όπως το ονομάζουν - ποίμνιο καιρός να καταλάβει ότι τώρα πρέπει να εκκλησιαστικοποιηθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός. Διότι οι προ αυτών ακαδημαϊκοί θεολόγοι και επίσκοποι το αρρώστησαν με τη χρήση του όρου "θρησκεία" και την εξ αυτής θρησκευτικότητα. Το ποίμνιο έκανε τη θρησκεία θρησκευτικότητα και η θρησκευτικότητα έγινε ιδεολογία. Γιατί; Διότι αγνόησε τον όρο "εκκλησία". Έτσι, γέμισαν τα τρελοκομεία, καιρός να διαγράψουμε τη θρησκεία. Δεν ήξεραν οι άφρονες, δηλαδή οι πριν από τους σημερινούς σώφρονες, ότι όλους αυτούς τους αιώνες η Χριστιανοσύνη προσπαθούσε να καταργήσει τη θρησκεία και στη θέση της να βάλει την εκκλησία!
Αναπάντητα ερωτήματα
Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι τώρα γίναμε καλά, εκκλησιαστικοποιηθήκαμε, αποθρησκειοποιηθήκαμε και αποϊδεολογικοποιηθήκαμε. Υπάρχουν όμως μερικά ερωτήματα, στα οποία πρέπει να μας απαντήσουν οι σημερινοί σώφρονες, και για τα οποία δεν χρειάζεται να προσθέσω την προφανή διαπίστωση ότι ήδη αποϊεροποιηθήκαμε. Να συμπληρώσω ότι, κατά τη γνώμη μου, οι αιρετικοί του παρελθόντος, πχ όπως ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Σεβήρος και άλλοι, θα ωχριούσαν προ του τολμήματος να καταργήσουμε την θρησκεία στο όνομα της εκκλησίας προς όφελος της εν Χριστώ πίστεως. Εδώ επιχειρείται η ολοκληρωτική κατάρρευση της θείας Οικοδομής κι εμείς μένουμε απαθείς.
Τώρα στα ερωτήματα. Τι μας ασφαλίζει ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα να κάνουμε πάλι ιδεολογία και την εκκλησία; Τι είναι αυτό που μας εκθέτει στην ιδεολογική "νόσο της θρησκείας" και ποιο είναι αυτό που μας προστατεύει από την "ασθένεια της εκκλησίας"; Μήπως είναι το εμπειρικό εκκλησιαστικό γεγονός; (Παρένθεση, η λέξη γεγονός υποκαθιστά πλέον τη λέξη αλήθεια, η δε εμπειρία χάνει εντελώς την πνευματική της αναφορά : 1Κρ. ιε΄ 49 καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου ). Αν είναι έτσι, γιατί και πώς αυτό το "γεγονός" αποκλείει το θρησκευτικό γεγονός; Τι ανοησία πάλι είναι αυτή, από τη μια να κατηγορούμε τη θρησκευτικότητα και από την άλλη να επαινούμε το εκκλησιαστικό γεγονός; Αν δεν μας αρέσει η θρησκευτικότητα, το ίδιο αντιπαθητική πρέπει να μας είναι και η εκκλησιαστικότητα. Λεκτικοί αυτοσχεδιασμοί ανάμεσα σε θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικότητα - ή εκκλησιαστικό γεγονός καθώς γράφουν οι αδόκιμοι νόες - δεν στέκουν. Ή αν τους δεχόμαστε, καταλήγουν σε προφανή, αυθαίρετα και εντελώς παράλογα σχήματα , όπως για παράδειγμα ο μετεωρισμός μεταξύ θρησκευτικότητας και εκκλησιαστικού γεγονότος. Το θρησκευτικό γεγονός (θρησκευτική αλήθεια) οφείλουμε να το συνεκτιμήσουμε με το εκκλησιαστικό γεγονός (εκκλησιαστική αλήθεια). Αν πάσχει το ένα από αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να υποδείξουμε ποιο από τα δυο, σε τι, και να κάνουμε ό,τι είναι χρήσιμο και απαραίτητο. Όχι όμως ανοηταίνοντας να καταργούμε τη λέξη, μαζί δε με αυτή και το περιεχόμενο, της θρησκείας. Τακτική που, αν μη τι άλλο, θυμίζει το "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι".
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, το εκκλησιάζειν, δηλαδή η εκκλησία, είναι η λατρευτική έκφανση του θρησκεύειν, δηλαδή της θρησκείας. Αν καταργήσουμε τη θρησκεία και μείνουμε μόνο στην εκκλησία/λατρευτική έκφραση, τότε τι εκφράζει η λατρεία; Αυτή καθ΄ εαυτή την έκφραση ή μήπως το όντως άρρητο, άφραστο και αόρατο γεγονός; Προφανώς το όντως άρρητο, άφραστο, αόρατο, άπειρο, ακατάληπτο γεγονός, διότι η έκφραση της ... έκφρασης είναι αλογία κατά την προσφιλή έκφραση των εξελικτικών. Αν είναι έτσι, τι εμποδίζει το άπειρο, άφραστο, ακατάληπτο, αόρατο γεγονός και αλήθεια, να είναι αυτό που ονομάζουμε θρησκεία; Αλλά και τι εμποδίζει το λεγόμενο εκκλησιαστικό γεγονός από του να ιδεολογικοποιηθεί, να γίνει είδωλο, καθόσον παύει πλέον να υπάρχει το θρησκευτικό; Πώς καλύπτεται το κενό;
Προφανώς, αυτά δεν απασχόλησαν εκείνους που πρότειναν τον εξοβελισμό της θρησκείας και την αντικατάστασή της από την εκκλησία... των γεγονότων. Δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στον οποίο περιέρχονται : στην ειδωλοποίηση της εκκλησίας, όπου το γεγονός ...
(σ.σ. ερμηνεύεται σαν εμπειρία της λατρείας και όχι αληθείας, καθόσον έχουμε ένα θεό με διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις γεγονότων, δηλ. έχουμε πολλά γεγονότα, ή αλήθειες, όπως διδάσκει ο οικουμενισμός)
... παύει να είναι εμπειρία βιώματος του θρησκεύειν, άρα και της άνευ θρησκείας εκκλησίας. Η εκκλησία είναι μόνο εκκλησία και τίποτα άλλο. Αντίθετα, όμως, η διατήρηση της θρησκείας κατοχυρώνει την εκκλησία ως την όντως αληθή, ορατή, λατρευτική έκφανση του αόρατου και άπειρου και ακατάληπτου Θεού. Η οποία λατρεία, μπορούμε να πούμε, "επί το πρωτότυπο διαβαίνει" : Δηλονότι, προς τον εν Τριάδι άγιο Θεό. Άλλωστε, κι αυτό είναι σημαντικό, η θρησκεία προηγείται. Δεν είναι ποτέ δυνατό να ακολούθησε η εκκλησία με σκοπό να εκμηδενίσει τη θρησκεία. Εκείνοι που στρατεύουν κατά της θρησκείας με σύνθημα "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι εκκλησία" αφήνουν ανοικτό αυτό το ενδεχόμενο, ή μάλλον αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Η εμπλοκή του συναισθήματος
1. Γνώμη του ομιλούντος είναι ότι θρησκεία και εκκλησία είναι δυο αδιαίρετοι και αχώριστοι θεολογικοί όροι με ταυτόσημο, κατά θεωρία και πράξη, περιεχόμενο. Είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται από γνώστες των θεολογικών γραμμάτων η ρέπουσα στο μονοφυσιτισμό θέση, ότι δεν έχουμε ανάγκη τη θρησκεία, διότι πλέον έχουμε το ιατρείο της εκκλησίας. Δεν αντιλέγει ουδείς ως προς την ιαματική λειτουργία της εκκλησίας. Όχι όμως καταργώντας τη θρησκεία. Όποιος το προσπαθεί, μαζί με τη θρησκεία καταργεί και την εκκλησία ή την οδηγεί σε αιρετικά μονοπάτια. Τούτο, διότι επιφέρει αποσύνθεση και διαστροφή του συναισθήματος, άρα, και του "ο θεός αγάπη εστί" . Ο άνθρωπος πλάστηκε εξ αγάπης και αγάπη άνευ συναισθήματος δεν μπορεί να υπάρξει.
Η αναπλήρωση του κενού της θρησκείας εκδηλώνεται με αυτό που λέμε απροσφορότητα συναισθήματος, δηλαδή με νοσηρό, αδιάφορο, επίπλαστο και ψευδεπίγραφο, συναίσθημα και είναι αυτό από το οποίο πάσχουν οι σημερινοί εξελικτικοί θεολόγοι. Υποσυνείδητα το αντιλαμβάνονται, γι΄ αυτό προσπαθούν, έχοντας άγνοια της Ιατρικής, να καταργήσουν τη λέξη "θρησκεία". Η κατάστασή τους όμως γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη, διότι ο άνθρωπος είναι απόρροια θρησκευτικής αλήθειας (ή γεγονότος). Τι σημαίνει αυτό; Ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι εγγενές, είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Ουδείς αμφιβάλλει περί αυτού και ουδείς μπορεί να το καταργήσει. Όταν όμως αλλοτριωθεί - σήμερα όλα κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση - τότε βρίσκει γόνιμο έδαφος αναπαραγωγής η αίρεση (σημ. forget church, follow Jesus, ήταν δημοσίευμα του περιοδικού Newsweek) και εξ αυτής αναπόδραστα η αθεΐα με τις ποικίλες - συμπεριλαμβάνονται και οι θεϊστικές - μορφές της. Οι οποίες οδηγούν, μεταξύ άλλων, σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις ιδιωτείας άλλοτε άλλης βαρύτητας.
Ενδεικτικά, ας αναφέρουμε τι γράφει στον Πρόλογο η νέα "εξαήμερος", άλλως αλφαβητάρι της πίστης, όπου ο συγγραφέας (Χ. Γιανναράς) μας λέει : " (...) Και η αγάπη δεν είναι ούτε συναισθηματισμός, ούτε μόνο καλές προθέσεις, αλλά το μέγιστο άθλημα της αυθυπέρβασης - δηλαδή της αγιότητας, που λέει η Εκκλησία". Αυτά γράφει η νόθος θεολογική γραφίδα προελθούσα εκ της καινοτόμου εκκλησίας της αυθυπέρβασης, η οποία ταυτίζει το συναίσθημα με τον συναισθηματισμό και γράφει βιβλίο "Ενάντια στη θρησκεία". Άλλο πράγμα βέβαια ο συναισθηματισμός, ή η συναισθηματικότητα, και έτερο το συναίσθημα. Τα λεκτικά μωρολογήματα, σαν αυτό του "αθλήματος αυθυπέρβασης, δηλαδή της αγιότητας" (sic) δείχνουν το μέγεθος συγχύσεως από την οποία πάσχει αυτός που τα γράφει . Ή θα είναι κεκαθαρμένο και υγιές το συναίσθημα ή θα είναι ρυπαρό και πάσχον ( : ρομαντισμός, αισθαντικότητα, συναισθηματικότητα, συναισθηματισμός ).
Ακραία μορφή του πάσχοντος συναισθήματος είναι να αποκεφαλίζεις τον εχθρό σου και να επιδεικνύης περιχαρής το τρόπαιο κραδαίνοντας την κεφαλή του θύματος και την αιμάσσουσα σπάθη. Ευγενής παραλλαγή είναι ο βομβαρδισμός με "έξυπνες" βόμβες χειρουργικής ακρίβειας - συνοδεύονται με παράπλευρες απώλειες - αλλά και η απαράμιλλη, αλτρουιστική, φιλάνθρωπη και ψυχοσωτήριος, συνειδητή και εκούσια, δωρεά σώματος. Δωρεά όμως, η οποία συνεπάγεται και την οικονομική ανάπτυξη των εχόντων και κατεχόντων τα κλειδιά του πλούτου. Οι λαμβάνοντες το δώρο απολαμβάνουν τη ζωή, αρκούμενοι απλά στην επιβίωση, εφόσον και όσο η Οικονομία τους το επιτρέπει. Σημειώνω ακόμη, ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα της νοσηρότητας του συναισθήματος είναι η διάχυτη απώλεια του σεβασμού, ορατή ακόμη και στα μικρά παιδιά του Δημοτικού. Έκδηλη είναι στα πρόσωπά τους η αναίδεια, το θράσος, όπως δείχνουν οι βανδαλισμοί των σχολείων τους. Ο σεβασμός προϋποθέτει ύπαρξη κεκαθαρμένου συναισθήματος. Κάτι όμως που δεν επιθυμούν όσοι ετοιμάζουν ανθρώπους - ικανούς χρήστες "έξυπνων" πλήκτρων. Πλήκτρα που εκτοξεύουν "έξυπνες" βόμβες από τα "έξυπνα" όπλα μαζικής καταστροφής.
Συνέπειες
2. Οι ανωτέρω δυο αναφορές, η μία στην παρεμβολή του Θεού κατά τις προτάσεις της εξελικτικής- εμπειριοκρατικής θεολογίας, η άλλη στην κατάργηση της θρησκείας, οδηγούν σε αυτό, το οποίο ευθύς αμέσως θα ακούσετε.
Κρατήστε όμως μια υποσημείωση. Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, μετά την θεολογική εκτροπή "η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της", με επακόλουθο το "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, τον έκαναν", μας οδηγούν εξελικτικά (!) να σταματήσουμε πλέον να αναφερόμαστε σε θεολογία. Τα πάντα, θα τα καλύψει ο επιστημονικός κλάδος της νεωστί εμφανισθείσας Βιοηθικής. Ρόλος αυτής η επικύρωση και εκ θεού (ή μήπως ανώτερης δύναμης;) επισφράγιση των θεωρητικών επιστημονικών επιτευγμάτων, όπως είναι "η αρχή της ηδονής" του Φρόιντ, η θεωρία της σχετικότητας και όσα μας έφερε - big bang, αναζητούμενο σωμάτιο Higgs - ,οι μεταμοσχεύσεις, η εξωσωματική γονιμοποίηση, η ανάλυση του γονιδιώματος και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Οι πατέρες της εκκλησίας μας κούρασαν, καιρός να αποκτήσουμε σχεσιολόγους, ή μάλλον ψυχοθεολόγους, μεταπατέρες. Η θεολογία μας κούρασε κι αυτή, ας αλλάξουμε σελίδα με την βιοηθική. Πώς θα γίνει αυτό, προσέξτε :
Πνευματική καινοτομία
1. "Η εκκλησιαστική αντιμετώπιση των μεταμοσχεύσεων, όπως και κάθε άλλου προβλήματος, είναι πνευματική. Αν κάτι βλάπτει ή υποβιβάζει τις πνευματικές αξίες, ανεπιφύλακτα το απορρίπτει. Αν πάλι κάπου διακρίνει τη δυνατότητα πνευματικής ζωής συμβατής με την θεολογική παράδοση, διδασκαλία και εμπειρία της, την ιδιοφυή ανακάλυψη την αντιμετωπίζει με την τόλμη της πνευματικής καινοτομίας".
Αυτό που μόλις ακούσατε είναι ένα μικρό απόσπασμα από την εγκύκλιο της ιεράς συνδου, αριθμ. 2819 της 7/7/2005 προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θέμα της εγκυκλίου "Περί της δωρεάς οργάνων σώματος" (3) . Να σημειώσουμε απλά, χωρίς να επεκταθούμε, ότι κατά πάσαν πιθανότητα οι πνευματικοί αισθητήρες της θεολογικής παράδοσης των συντακτών της εγκυκλίου δεν διέκριναν το αγιογραφικό "πολύγονον δὲ ἀσεβῶν πλῆθος οὐ χρησιμεύσει, καὶ ἐκ νόθων μοσχευμάτων οὐ δώσει ρίζαν εἰς βάθος, οὐδὲ ἀσφαλῆ βάσιν ἑδράσει·" (Σοφία Σολομώντος ). Και ακόμη, ότι η ιεροσυνοδική εγκύκλιος 2819 του 2005 είναι η εις το ακέραιο εφαρμογή της πατριαρχικής του 1924. Με τις αδελφές αιρετικές εκκλησίες, και όχι μόνο, οι εγκεφαλικά νεκροί αδελφοί επισφραγίζουν "ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη. Εφ. δ΄ 25 ". Υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό εδώ. Ακούστε κι αυτό :
2. "Ας μη λησμονούμε ότι η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας στηρίζεται σε μια μεταμόσχευση Θείου σώματος και σε μια μετάγγιση Θείου Αίματος εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν" (από την ιεροσυνοδική Εγκύκλιο 2819).
3. Καταλάβατε τι σημαίνουν αυτά; Θα σας το πω. Ο νέος Αδάμ, "με την τόλμη της πνευματικής καινοτομίας" (sic) και ανταποκρινόμενος στην "ερωτική κλήση της προσωπικής του αυτοσυνειδησίας και αυτοδιαχείρισης και ταυτότητας και ελευθερίας", οδηγείται πλέον επί της χειρουργικής τραπέζης και όχι επί του Σταυρού. Το παθολογικό εκκλησιαστικό συναίσθημα, μη υπάρχοντος του θρησκευτικού, γεμάτο αλτρουϊσμό, φιλανθρωπία και αλληλεγγύη προς τον πλησίον από τα επίπλαστα και ψευδή μαθήματα ερωτολογίας και αγαπολογίας, του υπαγορεύει όσο είναι πλήρως και επαρκώς εν συνειδήσει να σπεύσει να δηλώσει δωρητής οργάνων. Ιδού το αποτέλεσμα της διαστροφής. Σημειώσατε ότι τα όργανα λαμβάνονται από έμψυχους, πλην όμως συνειδησιακά ανέκφραστους, άρα νεκρούς, όπως διαδίδουν οι νέοι επιστήμονες.
Πάντως, παρά τα όσα ισχυρίζεται η ιερά σύνοδος της καινοτόμου εκκλησίας, ο νέος Αδάμ δεν οδηγήθηκε κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός επί του Σταυρού. Φυσικά, ούτε και ο παλαιός Αδάμ κατέστη δωρητής οργάνου, προκειμένου ο άγιος Θεός να κάνει μεταμόσχευση στην Εύα, όπως επίσης ισχυρίζονται οι καινοτόμοι. Τα όργανα που προσφέρουν οι δωρητές δεν αναπλάσσονται, όπως έγινε με την πλευρά του Αδάμ. Και ακόμη, η Εύα δεν προϋπήρχε, ούτε πέθανε ο Αδάμ δίνοντας την πλευρά του, καθώς συμβαίνει με τους περισσότερους δωρητές. Ως προς δε το "εσμέν αλλήλων μέλη", το πλήρες εδάφιο της προς Εφεσίους δ΄, στ.25 είναι : "Διὸ ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ· ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη". Το δαρβινικό ψεύδος περιορίζεται μόνο στο "εσμέν αλλήλων μέλη". Τέλος υπάρχει και αυτό, ότι ο αναστάς νέος Αδάμ των μεταμοσχεύσεων, ζωοποιεί τον λήπτη, αλλά φονεύει τον δότη. Πώς, άραγε, συμβιβάζεται το της εγκυκλίου, όταν στην υμνολογία της Αναστάσεως ακούμε "δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το θνητόν μεταβάλλεις. αφθαρτίζεις γαρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων το πρόσλημμα"; Απαθανατίζουν οι μεταμοσχεύσεις το πρόσλημμα;
Η παρεμβολή των μεταμοσχεύσεων
Στο σημείο αυτό, επειδή αναφέρθηκα στον κλινικό ή εγκεφαλικό θάνατο, ας δώσουμε μερικά κατατοπιστικά στοιχεία για τις μεταμοσχεύσεις.
Ο κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός, πλην όμως ασθενής, είναι ο ευρισκόμενος σε κωματώδη κατάσταση. Έχει εισαχθεί στη Μονάδα Εντατικής με σκοπό την αντιμετώπιση της τραυματικής ή άλλης πάθησης που τον οδήγησε στην κατάσταση αυτή. Δεν αντιδρά και η θεραπευτική του αντιμετώπιση βαίνει παράλληλα με την προσπάθεια διάγνωσης της βαρύτητας που έχει υποστεί. Αν τα διαγνωστικά τεστ δείξουν ότι η βλάβη εντοπίζεται στο εγκεφαλικό στέλεχος (προμήκης μυελός) τότε τίθεται η διάγνωση του θανάτου. Όχι όμως του βιολογικού θανάτου συνεπεία παύσεως της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας. Τίθεται η διάγνωση του εγεφαλικού θανάτου ενώ οι άλλες ζωτικές λειτουργίες υπάρχουν - της αναπνευστικής υστερούσης - δηλώνουσες ότι έμψυχος ζωή υπάρχει στους ασθενείς. Δεν έχουμε ένα πτώμα αλλά έναν άρρωστο άνθρωπο. Με δυο λόγια, μπορούμε να κατατάξουμε τους ασθενείς αυτούς στην κατηγορία του προθανάτιου σταδίου, αν και υπάρχουν περιπτώσεις με αυτό το βαρύτατο τραυματικό - ή άλλης αιτιολογίας - σοκ που ανένηψαν.
Οι άρρωστοι με τα αντικειμενικά συμπτώματα και ευρήματα της νευρολογικής μη ανταπόκρισης, θα λέγαμε "νευρικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου", κρίνεται σκόπιμο και κοινωνικο-οικονομικά επωφελές να τους εκλαμβάνουμε πλέον σαν πτώμα. Τους εισάγουμε στο χειρουργείο, αφαιρούμε υπό νάρκωση τα όργανα, κι έτσι επέρχεται ο οριστικός, αλλά ιατρογενής, θάνατος. Η επιστήμη τους βοηθά να πεθάνουν χρήσιμα, ανώδυνα, άνευ βασάνων, αποδεικνύοντας τη συνεισφορά της στην υπεροχή της πνευματικής ζωής. Οι εικαζόμενοι συνειδητά ή ακούσια δωρητές, αποτελούν παράδειγμα απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της φιλοζωΐας και την υποδούλωση στη φιλαυτία, όπως μας λέει η ιεροσυνοδική εγκύκλιος 2819/ 7-7-2005 των καινοτόμων ιεραρχών.
Δυο παρατήρησεις επ΄ αυτού.
1. Ο νυν προκαθήμενος της νέας εκκλησίας που αποκτήσαμε μετά το 1924, έδωσε τα περιθώρια σε δυο μητροπολίτες να διοργανώσουν ισάριθμες ημερίδες. Ο ένας εξ αυτών υπογράφει την εγκύκλιο 2819/7-7-2005 (4). Θέμα τους οι μεταμοσχεύσεις και ο εγκεφαλικός θάνατος. Ακούστηκαν αρκετά, από ιατρικής πλευράς τα περισσότερα, της θεολογίας σαφώς υστερούσης, κατέληξαν δε στο συμπέρασμα ότι ο εγκεφαλικός θάνατος, όθεν προκύπτουν οι μεταμοσχεύσεις, είναι επιστημονικά άκυρος και έννοια θεολογικά διαβλητή. Παρά ταύτα, και γνωστού όντως ότι υπάρχουν αντιδράσεις εκ μέρους του κλήρου αλλά και του λαού, η ιεραρχία εξακολουθεί να στηρίζει την άποψη ότι : "Επί του θέματος των μεταμοσχεύσεων η στάση της Εκκλησίας δεν είναι αποτρεπτική, δεν είναι προτρεπτική, είναι όμως επιτρεπτική" και όλα όσα γράφονται, συμπληρώνουμε εμείς, είναι δια το επιτρέπειν, δηλαδή το προτρέπειν. Επί πλέον, επειδή κυριαρχεί η δόξα ότι έκαστος μπορεί ελεύθερα (και αβίαστα) να πράξει κατά το δοκούν - μη λησμονούμε την "αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και αυτοδιαχείρισης και ταυτότητας και ελευθερίας" -, δηλαδή άλλος να δέχεται, άλλος να απορρίπτει και άλλος να κάνει άλλα, θα είχαμε να πούμε τα ακόλουθα - αφορούν στους δυο μητροπολίτες και τις ημερίδες που διοργάνωσαν : Ο μητροπολίτης Γλυφάδος Παύλος και ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, που επέκριναν την εικαζόμενη συναίνεση, τον εγκεφαλικό θάνατο και τις μεταμοσχεύσεις, δεν αποτελούν - αν και θα μπορούσαν - και δεν είναι η εκκλησία της Ελλάδος. Δυο μητροπολίτες δεν είναι η Εκκλησία. Οφείλουν όλοι οι της Συνόδου να αποφανθούν συνοδικά - ει δυνατόν και με τα άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία - για το παγκοσμίων διαστάσεων θέμα των μεταμοσχεύσεων. Η από κοινού μετά των υπολοίπων Πατριαρχείων Ορθόδοξη ομολογία δεν μπορεί να επαφίεται στο τι λέγει ο άλφα ή ο βήτα μητροπολίτης. Αυτά δεν είναι Ορθόδοξα, είναι αιρετικά και κακόδοξα.
2. Η επόμενη παρατήρηση αφορά στην φαινομενική ρήξη των σχέσεων συναλληλίας μεταξύ πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας. Διαπρεπής ιεράρχης της βιοηθικής και μέλος του εθνικού οργανισμού μεταμοσχεύσεων διαχώρισε τη θέση του, όταν η πολιτική ηγεσία θέσπισε το νόμο περί εικαζόμενης συναίνεσης. Η συναίνεση δεν εικάζεται, αλλά εκφράζεται, είπε και αποχώρησε. Η δική του πρόταση ήταν να γίνουμε όλοι εκούσια και συνειδητά δωρητές μετά από τα μαθήματα φιλανθρωπίας και αγάπης προς τον πλησίον (5). Διότι είμαστε αλλήλων μέλη και μέλη εκ μέρους. Παρέλειψε σκόπιμα να μας πει πότε είμαστε αλλήλων μέλη και μέλη εκ μέρους. Το "γεγονός" (sic) αυτό δεν μας το είπε. Αυτό το έργο θα το αναλάμβανε η εκκλησία. Η οποία όμως οφείλει να μας απαντήσει στα εξής ερωτήματα : Το ανέκφραστο, πχ. όπως στις εκφυλιστικές εγκεφαλοπάθειες, πως είναι δυνατόν να εκφράζεται; Μόνο ό,τι εκφράζεται υπάρχει; Το ανέκφραστο είναι μήπως και ανύπαρκτο; Η συναίνεση φυσικά και εικάζεται, όταν είναι προερχόμενη υπό καθαρού, και όχι ακάθαρτου, συνειδότος. Σε αυτή όμως την περίπτωση δεν κάνουμε λόγο για εικασία. Μιλούμε για θεωρία, την περιγραφή της οποίας μας δίνει ο απ. Παύλος : "ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι".
Η λύση
Ωστόσο, και παρά την ρήξη, οι ψυχωφελείς μεταμοσχεύσεις εξακολουθούν να διαφημίζονται, αλλά και να συναντούν νέα εμπόδια. Οι θεωρητικοί της ιατρικής επιστήμης ανά τον κόσμο έχουν αρχίσει να επανεξετάζουν τη θέση τους, όψιμα βεβαίως, ως προς τις διαγνώσεις (σημ. πράγμα ανήκουστο) αυτού του νέου είδους θανάτου. Οι ιατρικές διαγνώσεις δεν είναι πάντα ακριβείς. Όπως συμβαίνει με όλα τα ανθρώπινα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του σφάλματος. Πέρα όμως από αυτό, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός δεν παύει να είναι ένας έμψυχος ασθενής και όχι ένα πτώμα. Ευχόμαστε οι φωνές να πυκνώσουν και οι πάσχοντες από ανεπάρκεια τελικού σταδίου της νευρικής λειτουργίας, να αποβιώνουν χωρίς εκσπλάχνωση εκ μέρους των ιατρών.
Ευχαριστώ την Ιερά Σύνοδο που μου έκανε την τιμή να είμαι ομιλητής της Εισηγήσεως κατάληξη της οποίας είναι τούτος ο λόγος : Αν δεν ήμουν παλαιοημερολογίτης αυτά και όλα όσα δημοσιεύω κατά καιρούς στον ωκεανό της δικτυακής ενημέρωσης δεν θα τα είχα γράψει. Δεν είναι άλλωστε νέα, δεν είναι τίποτα δικό μου. Ιδού τι μας λέγει ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης : "Και όταν τύχη να πέση τις από τόπου υψηλού και πτωματισθεί τότε γαρ η ψυχή συστέλλεται μεν όλη εις το κέντρον και θάλαμόν της δια να φυλαχθή εκεί και μετά της ουσίας αυτής ενούται και δυνάμεως ώστε δύναταί τις να είπη ότι ο άνθρωπος εκείνος ζει μόνον κατά την καρδίαν κατά δε τα άλλα μέλη του σώματος είναι νεκρός(Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο )". Συναρμολόγηση, τρόπον τινά, αντιγραφών προσπάθησα να κάνω, άλλο τίποτα.
"Θανάτου και της φθοράς ως έσωσεν, εαυτόν εκδεδωκώς τω θανάτω, την τη φθορά και θανάτω μου φύσιν, κατασχεθείσαν, Παρθένε, δυσώπησον, τον Κύριόν σου και Υιόν, της εχθρών κακουργίας με ρύσασθαι" (εκ του Κανόνος της Μικράς Παρακλήσεως προς την Υπεραγία Θεοτόκο ).
κυπριανός κ. χριστοδουλίδης
(1) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/09/extreme-sports.html
(2) http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/nevrobiolog1.htm
(3) http://www.ekklisiastikos.gr/2013/06/h.html
http://www.ekklisiastikos.gr/2013/06/blog-post_19.html
http://www.eom.gr/images/stories/edipa/eom-egkuklios-2819_2005-ieras-sunodou-ths-ekklhsias-ths- ellados.pdf
(4) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2.html
(5) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8393.html
http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/02/blog-post_23.html
Τελικά τι συμβαίνει με τις
μεταμοσχεύσεις; Είναι ψυχωφελείς και ανθρωποσωτήριες ή μήπως φθείρουν την ψυχή
και δια δόλου αποκτείνουν το σώμα; Πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, αφού
πρώτα δώσουμε το συνοπτικό περίγραμμα του πώς φτάσαμε έως εδώ. Η θεωρία της
εξέλιξης (Δαρβίνος) έχει διεισδύσει σε όλους τους κλάδους της επιστήμης,
επομένως δεν θα μπορούσε να μείνουν εκτός οι δυο βασικοί άξονες των ερευνητών,
δηλαδή η πρακτική και η θεωρητική πλευρά της ζωής και ό,τι αφορά σε αυτή. Στις
θετικές επιστήμες κατατάσσεται η Ιατρική, στις θεωρητικές η Θεολογία, έτσι, και
οι δυο αυτοί τομείς δεν έμειναν ανεπηρέαστοι. Βεβαίως, δεν έμειναν ανεπηρέαστοι
και όλοι εκείνοι οι τομείς, που διαμορφώνουν τη λεγόμενη Κοινή Γνώμη.
H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
Καθώς αντιλαμβάνεστε έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα θεωρητικό ζήτημα και ένα πρακτικό με τις μεταμοσχεύσεις. Δύσκολο είναι το θεωρητικό, εύκολο είναι το πρακτικό, μάλιστα το τελευταίο είναι το κυρίως ζητούμενο σήμερα. Δεν λέμε όλοι "τελικά το αποτέλεσμα μετράει"; Αυτό ακούμε συχνά να λέγεται, το αποτέλεσμα όμως ημών των Ορθοδόξων δεν το ακούμε. Ποιο είναι; Είναι αυτό το οποίο μεταξύ άλλων ακούμε στην Υμνολογία της Αναστάσεως : "Δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλεις, αφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων το πρόσλημμα". Στη συνέχεια του λόγου θα δούμε με ποιο τρόπο αντιλαμβάνονται οι εξελικτικοί (εμπειριοκράτες) αυτή τη ζωή και το"θανάτω θάνατον πατήσας".
Αν εκτιμήσουμε τις μεταμοσχεύσεις από την πρακτική μόνο πλευρά, την πλευρά του θετικού πνεύματος (θετικισμός ή εμπειριοκρατία), τότε θα συμφωνήσουμε όλοι ότι προσφέρουν κάτι πολύ σημαντικό. Βελτιώνουν τη ζωή μερικών ασθενών παρατείνοντας τη ζωή τους. Στο ζήτημα όμως ενεπλάκη και η εκκλησία. Ζητήθηκε η γνώμη της και η συγκατάθεσή της, αν και ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε υπάρξει παρόμοια κλήση της επιστήμης προς αυτήν. Συνεπώς, δεν μπορούμε να βλέπουμε το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων μόνο από την πρακτική πλευρά - της θετικής σκέψης όπως θα έλεγαν μερικοί - δηλ. του αποτελέσματος. Είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε και με τη θεωρητική.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα εύκολα, από το πράττειν ή ενεργείν. Το "ενεργείν", σημειωτέον, είναι σύνθετη λέξη : από την πρόθεση "εν" και τη λέξη "έργο". Θυμίζουμε μόνο ότι στο παρελθόν, όταν οι γιατροί έγραφαν μια συνταγή αρρώστου, πρότασσαν το σύμβολο της δίεσης : Ήταν οι δυο τεμνόμενες κάθετες και οριζόντιες γραμμες : #. Τούτο σήμαινε το "συν θεώ".
Οι πρώτες αναθεωρήσεις
Πώς άρχισαν οι μεταμοσχεύσεις. Άρχισαν όταν βρεθήκαμε οι γιατροί ενώπιον ασθενών σε βαθύ κώμα μετά από τραύμα στον εγκέφαλο - ειδικότερα, στην κατώτερη μοίρα αυτού, στον προμήκη - ή από δράση φαρμακευτικών ουσιών που παρέλυαν το πρωτεύον αναπνευστικό κέντρο. Τους ασθενείς αυτούς τους αντιμετωπίζαμε με τα υπάρχοντα θεραπευτικά μέσα, αλλά τα αποτελέσματα ήταν κατά κανόνα απογοητευτικά. Αργότερα όμως, όταν αναπτύχθηκαν οι Μονάδες Εντατικής και βελτιώθηκαν οι αναπνευστικές συσκευές θετικής πίεσης - παράλληλα είχε αρχίσει η έρευνα του ανοσοποιητικού συστήματος - τα πράγματα άλλαξαν.
Οι μεταμοσχεύσεις άρχισαν από πτωματικούς δότες, δηλ. όργανα λαμβανόμενα από βιολογικά νεκρούς δότες και δεν είχαν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα. Όταν όμως η Ανοσοβιολογία έκανε γνωστό ότι μπορούσε να καταστείλει τις αντιδράσεις απόρριψης από ομόλογα μοσχεύματα προερχόμενα από ζώντες - ήταν η εκούσια παροχή οργάνου ενός οικείου (αδελφού ή γονέως) προς τον πάσχοντα συγγενή του - συνηθέστατα ήταν ο ένας νεφρός - τότε μιλήσαμε για δωρεά σώματος. Οι πτωματικές μεταμοσχεύσεις εγκαταλείφθηκαν. Αλλά επανήλθαν με εντελώς διαφορετικό νόημα : Ο άνθρωπος είναι νεκρός όταν υπάρχει καταστροφή ή βλάβη του εγκεφάλου γενικότερα. Παράλληλα, δέον να σημειωθεί κι αυτό, οι της επιστήμης φιλόσοφοι, έπαψαν να κάνουν λόγο για σοφία (Κώστας Αξελός σε συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση), προτιμούσαν τη λέξη στοχασμός. Εδώ ακριβώς αρχίζουν τα δύσκολα, τα θεωρητικά, άλλως λεγόμενα και "δυνάμει".
Στοχασμοί και η νέα "εξαήμερος"
Κάποτε, όταν δημοσίευσα μερικά άρθρα γράφοντας ότι οι μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν την αφαίρεση οργάνων από ζώντες και έμψυχους ασθενείς, και όχι πτωματικούς δότες, όπως ισχυρίζονταν άλλοι εταίροι εν επιστήμη, συνάδελφος γιατρός παρατήρησε ότι είναι αδιανόητο ένας θετικός επιστήμονας, όπως εγώ, να δηλώνει αυτά τα πράγματα. Απόρησα και τον ρώτησα αν η Ιατρική συγκαταλέγεται στις θετικές επιστήμες. Μου απάντησε : Σαφώς ναι. Με τη σειρά μου, παρατήρησα κι εγώ : Αν είναι όπως λέτε, τότε δείξτε μου την ψυχή, βάλτε την στον δοκιμαστικό σωλήνα και κάνετε πειράματα. Κάτι πήγε να πει περί ενέργειας, αλλά κατάλαβε ότι η κουβέντα θα πήγαινε μακριά, όχι εκεί όπου αυτός ήθελε, και προτίμησε να φύγει. Ένας άλλος πάλι μου είχε πει ότι δεν μπορούμε να μη δεχόμαστε την αποκαλυμμένη αλήθεια της επιστήμης. Του απάντησα ότι αυτού του είδους η αποκαλυμμένη αλήθεια έχει ισχύ μερικών δεκαετιών, ίσως και συντομότερα. Μια νέα αλήθεια έρχεται να βγάλει άχρηστη την προηγούμενη.
Για να γίνουν δεκτές οι μεταμοσχεύσεις επιστρατεύθηκαν πλήθος θεωρητικών στρεβλώσεων, τις οποίες δυστυχώς έσπευσε να ενστερνιστεί και η εκκλησία (καινοτόμος) της εξελικτικής θεολογίας εδώ στην Ελλάδα. Με ποιο τρόπο, θα το δούμε, αφού αναγκαστικά προχωρήσουμε στα θεωρητικά των μεταμοσχεύσεων.
1. Τα θεωρητικά των μεταμοσχεύσεων είναι στενά συνυφασμένα με την εξελικτική θεωρία, δηλαδή την εξελικτική φιλοσοφία και θεολογία. Σύνθεση αυτών, κατά τη γνώμη μου, είναι η λεγόμενη θεολογική γνωσιολογία, ή μάλλον απειρολογία. Θα δανειστώ ένα τυχαίο απόσπασμα από έναν τυπικό εκπρόσωπο αυτού του είδους της νέας - και εξελικτικής πλέον - θεολογίας (λέγεται και νεοορθοδοξία). Βιβλίο είναι το "συναξάρι της πίστης" και συγγραφέας ο Χ. Γιανναράς. Επαναλαμβάνω, τυχαίο το παράδειγμα και η παραπομπή σε όνομα και βιβλίο. Αν ψάξει κανείς θα βρει και πλήθος άλλα. Τι διαβάζουμε λοιπόν;
"Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, εικόνα του Θεού, επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού" και παρακάτω "... η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο, δεν βρίσκεται στην ποσοτική διαφοροποίηση της αρτιότητας των ψυχοσωματικών λειτουργιών, αλλά στην ποιοτική διαφοροποίηση", δηλαδή, "στην απάντηση του ανθρώπου για ζωή στην κλήση (σ.σ. ερωτική) που του απευθύνει ο Θεός".
Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι, "η βιβλική εικόνα (σ.σ. η βιβλική διήγηση γίνεται βιβλική εικόνα) για την πλάση του ανθρώπου από τον Θεό και την εμφύσηση της θείας πνοής (...) δηλώνει όχι οπωσδήποτε τη βιολογική καταβολή αλλά σίγουρα την αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης".
Αποτέλεσμα; "Αν αυτή η αρχή συνδυάζεται και με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπινου είδους ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών, η αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής ανθρωπολογίας δεν αλλάζει" (βλ. σελ. 101-102).
Απλουστεύω και συνοψίζω αυτά που μόλις ακούσατε. Η εξελικτική θεωρία - συμπεριλαμβάνονται εδώ η θεωρία της ηδονής του Φρόιντ (1) και άλλα βιοϊατρικογενετικά - μπορεί να συνδυαστεί με την ανθρωπολογία της Βίβλου, ή να παρεμβληθεί στην εκκλησιαστική. Η αλήθεια παραμένει ως έχει. Δεν αλλάζει, δεν διαστρέφεται.
Αυτή λοιπόν είναι η νέα μας "εξαήμερος", το νέο αλφαβητάρι πίστης των ορθοδόξων. Πίστης συμβατής πλέον με την εξελικτική θεωρία της εμπειριοκρατίας. Η παλαιά του Μεγάλου Βασιλείου δεν μας κάνει πια, μας στερούσε τις μικρές χαρές - την ερωτική ανταπόκριση στην ερωτική κλήση του Θεού. Σύμφωνα όμως με την Εξαήμερο, τα ανωτέρω είναι "κοπανιστός αέρας", κατά το κοινώς λεγόμενο. Δεν είναι ούτε ποιοτική, ούτε ποσοτική, η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο. Η διαφορά είναι δομική, "κατασκευαστική" αν θέλετε, και νοήσατε τη λέξη "κατασκευή" όχι με την συνήθη αντίληψη που έχουμε όταν τη χρησιμοποιούμε. Τον μεν άνθρωπο ο Θεός τον "έπλασε και ενεφύσησε", τα δε ζώα απλά "λόγω τα έπλασε". Η ερωτική κλήση και ανταπόκριση δηλώνει αυτοσχέδια ερμηνεία του "ενεφύσησε", προκειμένου ο συγγραφέας να καταλήξει εκεί που θέλει να μας πάει. Ποιο είναι αυτό ; το διαβάσαμε : "Η αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης (σ.σ. ταυτολογία και λέξεις επί λέξεων, για να προκαλείται σύγχυση)δεν αλλάζει την αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής ανθρωπολογίας, αν συνδυάζεται ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών".
Εύλογα διερωτόμαστε τώρα εμείς : Αν η αρχή (αυτοσυνειδησίας κλπ του νέου διδασκάλου) συνδυάζεται με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπου, ποιος λόγος υπάρχει για το "ή αν παρεμβάλλεται"; Τι σχέση μπορεί να έχει το συνδυάζω με το παρεμβάλλω, όταν ο άνθρωπος ευθύς εξ αρχής πλάθεται και εμφυσείται και εγένετο εις ψυχήν ζώσαν; Δεν αποτελούν αυτά συνδυασμό; Δεν αρκεί αυτός ο συνδυασμός;
Συνεχίζουμε. Καλός γνώστης του θρησκευτικού (μάλλον εκκλησιαστικού) και βιολογικού μάρκετινγκ ο συγγραφέας έχει φροντίσει προηγουμένως να μας προϊδεάσει με αυτή την τόσο θελκτική "ερωτική κλήση". Ποιος θα καθίσει να ασχοληθεί με το συνδυάζεται και δεν θα προτιμήσει το παρεμβάλλεται, μάλιστα, όταν το τελευταίο του δίνει τη δυνατότητα να συνδυάζει τη θρησκεία - όρος αντιπαθητικός για τον συγγραφέα - και να την παρεμβάλλει στην επιστήμη ή, αντιστρόφως, να συνδυάζει την επιστήμη παρεμβάλλοντας τη θρησκεία ! Υπέροχο κοκτέηλ !!
Είναι, νομίζω, εντελώς περιττό να γράψουμε πόσο ανόητος είναι ο συνδυασμός/παρεμβολή της αρχής (αυτοσυνειδησίας κλπ) ως προς την ανθρωπολογία της βιβλικής διήγησης και αλήθεια της εκκλησίας. Ο αναγνώστης δεν είναι τόσο αφελής όπως ο συγγραφέας. Αν ο πίθηκος είχε προδιαγεγραμμένη την μετάβαση από κτήνος σε άνθρωπο, λόγω της εξελικτικής διαδικασίας, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να παρεμβληθεί ο άγιος Θεός. Ούτε καν στο "είπε και εγένετο", το οποίο κατά τον νεόκοπο συγγραφέα επάγεται τη δική μας απόκριση στην "ερωτική κλήση". Με άλλες λέξεις, το τελικό (και θετικό) συμπέρασμα : όλα είναι συμβεβηκότα και εξ ουδενός, προκύπτει αυθόρμητα.
Ας απολαύσουμε λοιπόν τις μικρές χαρές και ας τις κάνουμε μεγάλες εφευρίσκοντας ένα θεό για τα μέτρα μας. Το τελευταίο, διότι κάποιος, ενθυμούμενος ότι παλαιότερα η Εκκλησία δηλητηρίαζε τις μικρές πτυχές του βίου, έγραφε με πικρό παράπονο : "Την ερωτική επαφή, τη γυμναστική, τη χαρά του ωραίου, τα στερούσε η Εκκλησία από τους ανθρώπους", κατέληγε δε : "Η περιφρόνηση των μικρών ανθρωπίνων χαρών είναι μια μεγάλη πληγή στον χώρο της Εκκλησίας που πολλούς έχει βασανίσει". Βεβαίως, συμπληρώνουμε, οι "μικρές χαρές" δεν είναι καθόλου μικρές.
2. Αν αυτό που μόλις αναφέραμε ήταν η συμβολή της φιλοσοφίας, με άρωμα (απαραιτήτως) θεολογίας, στην εξελικτική θεωρία, υπάρχει και η αμιγώς θεολογική. Η οποία μας πληροφορεί ότι "η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια" (2). Μας το είπε η οξύτατη διάνοια ενός πολλά τιμώμενου ακαδημαϊκού συγχρόνως και ιερωμένου θεολόγου (π. Ι. Ρωμανίδης). Έκανε όμως ένα σημαντικότατο λάθος, λάθος ιατρικό, αλλά και λάθος θεολογικό (*).
(*) Το λάθος αυτό μπορεί να ήταν ακούσιο ή συνειδητό. Δυσκολεύομαι να δεχθώ το "ακούσιο", διότι όπως είπα επρόκειτο για οξύτατη διάνοια. Άρα, πρέπει να γνώριζε τη διαφορά μεταξύ νευροβιολογικής και ψυχοπαθολογικής - αυτός είναι ο κατάλληλος ιατρικός όρος - ασθένειας. Γνώμη μου είναι ότι σκόπιμα προτίμησε τον όρο "νευροβιολογική ασθένεια", καθόσον τα αφορώντα στη νευροβιολογία προσεγγίζουν την εξελικτική θεωρία της εμπειριοκρατικής νέας θεολογίας, όπου ο θεός παρεμβαίνει σε κάποιο κρίκο, κάνει τον πίθηκο άνθρωπο και διορθώνει ένα κατασκευαστικό του λάθος. Η ψυχοπαθολογία όμως δεν λέγει αυτό. Η ψυχοπαθολογία μας πηγαίνει απευθείας στην βιβλική και εκκλησιαστική ανθρωπολογία-θεολογία, φυσικά και αλήθεια, δηλ. στην έκπτωση του κατά φύσιν και διαστροφή του υπέρ φύσιν, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος και την εξ ενός ανθρώπου : του Αδάμ και της Εύας, έλευση του ανθρώπινου γένους
2α. Το ιατρικό λάθος έγκειται στο ότι οι νευροβιολογικές παθήσεις κατατάσσονται στα λεγόμενα "οργανικά ψυχοσύνδρομα". Δηλαδή, εκεί όπου η ψυχική αποδιοργάνωση έχει βάση ανατομικές βλάβες του εγκεφάλου (εκφυλιστικά νοσήματα, επίδραση τοξικών ουσιών, επιληψία, όγκοι). Η οφειλόμενη όμως διαταραχή του ψυχισμού των πασχόντων από την ασθένεια της θρησκείας, όπως την θέλει ο π. Ρωμανίδης και περί αυτής γράφουν οι συνεχιστές του έργου κατάργησης της θρησκείας, δεν οφείλεται σε ανατομική (σημ. εννοώ παθολογοανατομική) βλάβη. Οφείλεται σε αιρετικές διδασκαλίες μια των οποίων είναι η προσπάθεια αποθρησκειοποίησης της χριστιανοσύνης προς όφελος της εκκλησιαστικοποίησης.
2β. Ερχόμενοι τώρα στο θεολογικό. Το ασυγχώρητο λάθος - κυριολεκτικό δράμα - των σύγχρονων ακαδημαϊκών μας θεολόγων και ακαδημαϊκών επισκόπων ομοίως, είναι ότι βρίσκονται ανεπαισθήτως(;) βουτηγμένοι στην αίρεση. Και νομίζουν ότι επικαλούμενοι τους Φιλοκαλικούς ή άλλους πατέρες θα φανούν Ορθόδοξοι. Απευθύνονται στο ορθόδοξο ποίμνιο, που οι ίδιοι έχουν φροντίσει (σημ. ανεπαισθήτως βουτηγμένοι στην αίρεση λόγω επίδρασης της εξελικτικής θεωρίας) να εκδυτικίσουν ή δυτικοποιήσουν (*)
(*) Εκδυτικισμός είναι η ιουδαΐζουσα έκφραση του παπισμού και του προτεσταντισμού κατά την οποία, στην πράξη, ο μαρξισμός αποτελεί την συνεπέστερη - αλλά και ελληνίζουσα - εφαρμογή : 1Κρ. 22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, (23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, ...) .
και το κατηχούν λες και απευθύνονται σε παπικούς ή προτεστάντες, ως να μην είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι. Το θρησκειοποιημένο - όπως το ονομάζουν - ποίμνιο καιρός να καταλάβει ότι τώρα πρέπει να εκκλησιαστικοποιηθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός. Διότι οι προ αυτών ακαδημαϊκοί θεολόγοι και επίσκοποι το αρρώστησαν με τη χρήση του όρου "θρησκεία" και την εξ αυτής θρησκευτικότητα. Το ποίμνιο έκανε τη θρησκεία θρησκευτικότητα και η θρησκευτικότητα έγινε ιδεολογία. Γιατί; Διότι αγνόησε τον όρο "εκκλησία". Έτσι, γέμισαν τα τρελοκομεία, καιρός να διαγράψουμε τη θρησκεία. Δεν ήξεραν οι άφρονες, δηλαδή οι πριν από τους σημερινούς σώφρονες, ότι όλους αυτούς τους αιώνες η Χριστιανοσύνη προσπαθούσε να καταργήσει τη θρησκεία και στη θέση της να βάλει την εκκλησία!
Αναπάντητα ερωτήματα
Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι τώρα γίναμε καλά, εκκλησιαστικοποιηθήκαμε, αποθρησκειοποιηθήκαμε και αποϊδεολογικοποιηθήκαμε. Υπάρχουν όμως μερικά ερωτήματα, στα οποία πρέπει να μας απαντήσουν οι σημερινοί σώφρονες, και για τα οποία δεν χρειάζεται να προσθέσω την προφανή διαπίστωση ότι ήδη αποϊεροποιηθήκαμε. Να συμπληρώσω ότι, κατά τη γνώμη μου, οι αιρετικοί του παρελθόντος, πχ όπως ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Σεβήρος και άλλοι, θα ωχριούσαν προ του τολμήματος να καταργήσουμε την θρησκεία στο όνομα της εκκλησίας προς όφελος της εν Χριστώ πίστεως. Εδώ επιχειρείται η ολοκληρωτική κατάρρευση της θείας Οικοδομής κι εμείς μένουμε απαθείς.
Τώρα στα ερωτήματα. Τι μας ασφαλίζει ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα να κάνουμε πάλι ιδεολογία και την εκκλησία; Τι είναι αυτό που μας εκθέτει στην ιδεολογική "νόσο της θρησκείας" και ποιο είναι αυτό που μας προστατεύει από την "ασθένεια της εκκλησίας"; Μήπως είναι το εμπειρικό εκκλησιαστικό γεγονός; (Παρένθεση, η λέξη γεγονός υποκαθιστά πλέον τη λέξη αλήθεια, η δε εμπειρία χάνει εντελώς την πνευματική της αναφορά : 1Κρ. ιε΄ 49 καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου ). Αν είναι έτσι, γιατί και πώς αυτό το "γεγονός" αποκλείει το θρησκευτικό γεγονός; Τι ανοησία πάλι είναι αυτή, από τη μια να κατηγορούμε τη θρησκευτικότητα και από την άλλη να επαινούμε το εκκλησιαστικό γεγονός; Αν δεν μας αρέσει η θρησκευτικότητα, το ίδιο αντιπαθητική πρέπει να μας είναι και η εκκλησιαστικότητα. Λεκτικοί αυτοσχεδιασμοί ανάμεσα σε θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικότητα - ή εκκλησιαστικό γεγονός καθώς γράφουν οι αδόκιμοι νόες - δεν στέκουν. Ή αν τους δεχόμαστε, καταλήγουν σε προφανή, αυθαίρετα και εντελώς παράλογα σχήματα , όπως για παράδειγμα ο μετεωρισμός μεταξύ θρησκευτικότητας και εκκλησιαστικού γεγονότος. Το θρησκευτικό γεγονός (θρησκευτική αλήθεια) οφείλουμε να το συνεκτιμήσουμε με το εκκλησιαστικό γεγονός (εκκλησιαστική αλήθεια). Αν πάσχει το ένα από αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να υποδείξουμε ποιο από τα δυο, σε τι, και να κάνουμε ό,τι είναι χρήσιμο και απαραίτητο. Όχι όμως ανοηταίνοντας να καταργούμε τη λέξη, μαζί δε με αυτή και το περιεχόμενο, της θρησκείας. Τακτική που, αν μη τι άλλο, θυμίζει το "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι".
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, το εκκλησιάζειν, δηλαδή η εκκλησία, είναι η λατρευτική έκφανση του θρησκεύειν, δηλαδή της θρησκείας. Αν καταργήσουμε τη θρησκεία και μείνουμε μόνο στην εκκλησία/λατρευτική έκφραση, τότε τι εκφράζει η λατρεία; Αυτή καθ΄ εαυτή την έκφραση ή μήπως το όντως άρρητο, άφραστο και αόρατο γεγονός; Προφανώς το όντως άρρητο, άφραστο, αόρατο, άπειρο, ακατάληπτο γεγονός, διότι η έκφραση της ... έκφρασης είναι αλογία κατά την προσφιλή έκφραση των εξελικτικών. Αν είναι έτσι, τι εμποδίζει το άπειρο, άφραστο, ακατάληπτο, αόρατο γεγονός και αλήθεια, να είναι αυτό που ονομάζουμε θρησκεία; Αλλά και τι εμποδίζει το λεγόμενο εκκλησιαστικό γεγονός από του να ιδεολογικοποιηθεί, να γίνει είδωλο, καθόσον παύει πλέον να υπάρχει το θρησκευτικό; Πώς καλύπτεται το κενό;
Προφανώς, αυτά δεν απασχόλησαν εκείνους που πρότειναν τον εξοβελισμό της θρησκείας και την αντικατάστασή της από την εκκλησία... των γεγονότων. Δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στον οποίο περιέρχονται : στην ειδωλοποίηση της εκκλησίας, όπου το γεγονός ...
(σ.σ. ερμηνεύεται σαν εμπειρία της λατρείας και όχι αληθείας, καθόσον έχουμε ένα θεό με διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις γεγονότων, δηλ. έχουμε πολλά γεγονότα, ή αλήθειες, όπως διδάσκει ο οικουμενισμός)
... παύει να είναι εμπειρία βιώματος του θρησκεύειν, άρα και της άνευ θρησκείας εκκλησίας. Η εκκλησία είναι μόνο εκκλησία και τίποτα άλλο. Αντίθετα, όμως, η διατήρηση της θρησκείας κατοχυρώνει την εκκλησία ως την όντως αληθή, ορατή, λατρευτική έκφανση του αόρατου και άπειρου και ακατάληπτου Θεού. Η οποία λατρεία, μπορούμε να πούμε, "επί το πρωτότυπο διαβαίνει" : Δηλονότι, προς τον εν Τριάδι άγιο Θεό. Άλλωστε, κι αυτό είναι σημαντικό, η θρησκεία προηγείται. Δεν είναι ποτέ δυνατό να ακολούθησε η εκκλησία με σκοπό να εκμηδενίσει τη θρησκεία. Εκείνοι που στρατεύουν κατά της θρησκείας με σύνθημα "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι εκκλησία" αφήνουν ανοικτό αυτό το ενδεχόμενο, ή μάλλον αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Η εμπλοκή του συναισθήματος
1. Γνώμη του ομιλούντος είναι ότι θρησκεία και εκκλησία είναι δυο αδιαίρετοι και αχώριστοι θεολογικοί όροι με ταυτόσημο, κατά θεωρία και πράξη, περιεχόμενο. Είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται από γνώστες των θεολογικών γραμμάτων η ρέπουσα στο μονοφυσιτισμό θέση, ότι δεν έχουμε ανάγκη τη θρησκεία, διότι πλέον έχουμε το ιατρείο της εκκλησίας. Δεν αντιλέγει ουδείς ως προς την ιαματική λειτουργία της εκκλησίας. Όχι όμως καταργώντας τη θρησκεία. Όποιος το προσπαθεί, μαζί με τη θρησκεία καταργεί και την εκκλησία ή την οδηγεί σε αιρετικά μονοπάτια. Τούτο, διότι επιφέρει αποσύνθεση και διαστροφή του συναισθήματος, άρα, και του "ο θεός αγάπη εστί" . Ο άνθρωπος πλάστηκε εξ αγάπης και αγάπη άνευ συναισθήματος δεν μπορεί να υπάρξει.
Η αναπλήρωση του κενού της θρησκείας εκδηλώνεται με αυτό που λέμε απροσφορότητα συναισθήματος, δηλαδή με νοσηρό, αδιάφορο, επίπλαστο και ψευδεπίγραφο, συναίσθημα και είναι αυτό από το οποίο πάσχουν οι σημερινοί εξελικτικοί θεολόγοι. Υποσυνείδητα το αντιλαμβάνονται, γι΄ αυτό προσπαθούν, έχοντας άγνοια της Ιατρικής, να καταργήσουν τη λέξη "θρησκεία". Η κατάστασή τους όμως γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη, διότι ο άνθρωπος είναι απόρροια θρησκευτικής αλήθειας (ή γεγονότος). Τι σημαίνει αυτό; Ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι εγγενές, είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Ουδείς αμφιβάλλει περί αυτού και ουδείς μπορεί να το καταργήσει. Όταν όμως αλλοτριωθεί - σήμερα όλα κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση - τότε βρίσκει γόνιμο έδαφος αναπαραγωγής η αίρεση (σημ. forget church, follow Jesus, ήταν δημοσίευμα του περιοδικού Newsweek) και εξ αυτής αναπόδραστα η αθεΐα με τις ποικίλες - συμπεριλαμβάνονται και οι θεϊστικές - μορφές της. Οι οποίες οδηγούν, μεταξύ άλλων, σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις ιδιωτείας άλλοτε άλλης βαρύτητας.
Ενδεικτικά, ας αναφέρουμε τι γράφει στον Πρόλογο η νέα "εξαήμερος", άλλως αλφαβητάρι της πίστης, όπου ο συγγραφέας (Χ. Γιανναράς) μας λέει : " (...) Και η αγάπη δεν είναι ούτε συναισθηματισμός, ούτε μόνο καλές προθέσεις, αλλά το μέγιστο άθλημα της αυθυπέρβασης - δηλαδή της αγιότητας, που λέει η Εκκλησία". Αυτά γράφει η νόθος θεολογική γραφίδα προελθούσα εκ της καινοτόμου εκκλησίας της αυθυπέρβασης, η οποία ταυτίζει το συναίσθημα με τον συναισθηματισμό και γράφει βιβλίο "Ενάντια στη θρησκεία". Άλλο πράγμα βέβαια ο συναισθηματισμός, ή η συναισθηματικότητα, και έτερο το συναίσθημα. Τα λεκτικά μωρολογήματα, σαν αυτό του "αθλήματος αυθυπέρβασης, δηλαδή της αγιότητας" (sic) δείχνουν το μέγεθος συγχύσεως από την οποία πάσχει αυτός που τα γράφει . Ή θα είναι κεκαθαρμένο και υγιές το συναίσθημα ή θα είναι ρυπαρό και πάσχον ( : ρομαντισμός, αισθαντικότητα, συναισθηματικότητα, συναισθηματισμός ).
Ακραία μορφή του πάσχοντος συναισθήματος είναι να αποκεφαλίζεις τον εχθρό σου και να επιδεικνύης περιχαρής το τρόπαιο κραδαίνοντας την κεφαλή του θύματος και την αιμάσσουσα σπάθη. Ευγενής παραλλαγή είναι ο βομβαρδισμός με "έξυπνες" βόμβες χειρουργικής ακρίβειας - συνοδεύονται με παράπλευρες απώλειες - αλλά και η απαράμιλλη, αλτρουιστική, φιλάνθρωπη και ψυχοσωτήριος, συνειδητή και εκούσια, δωρεά σώματος. Δωρεά όμως, η οποία συνεπάγεται και την οικονομική ανάπτυξη των εχόντων και κατεχόντων τα κλειδιά του πλούτου. Οι λαμβάνοντες το δώρο απολαμβάνουν τη ζωή, αρκούμενοι απλά στην επιβίωση, εφόσον και όσο η Οικονομία τους το επιτρέπει. Σημειώνω ακόμη, ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα της νοσηρότητας του συναισθήματος είναι η διάχυτη απώλεια του σεβασμού, ορατή ακόμη και στα μικρά παιδιά του Δημοτικού. Έκδηλη είναι στα πρόσωπά τους η αναίδεια, το θράσος, όπως δείχνουν οι βανδαλισμοί των σχολείων τους. Ο σεβασμός προϋποθέτει ύπαρξη κεκαθαρμένου συναισθήματος. Κάτι όμως που δεν επιθυμούν όσοι ετοιμάζουν ανθρώπους - ικανούς χρήστες "έξυπνων" πλήκτρων. Πλήκτρα που εκτοξεύουν "έξυπνες" βόμβες από τα "έξυπνα" όπλα μαζικής καταστροφής.
Συνέπειες
2. Οι ανωτέρω δυο αναφορές, η μία στην παρεμβολή του Θεού κατά τις προτάσεις της εξελικτικής- εμπειριοκρατικής θεολογίας, η άλλη στην κατάργηση της θρησκείας, οδηγούν σε αυτό, το οποίο ευθύς αμέσως θα ακούσετε.
Κρατήστε όμως μια υποσημείωση. Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, μετά την θεολογική εκτροπή "η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της", με επακόλουθο το "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, τον έκαναν", μας οδηγούν εξελικτικά (!) να σταματήσουμε πλέον να αναφερόμαστε σε θεολογία. Τα πάντα, θα τα καλύψει ο επιστημονικός κλάδος της νεωστί εμφανισθείσας Βιοηθικής. Ρόλος αυτής η επικύρωση και εκ θεού (ή μήπως ανώτερης δύναμης;) επισφράγιση των θεωρητικών επιστημονικών επιτευγμάτων, όπως είναι "η αρχή της ηδονής" του Φρόιντ, η θεωρία της σχετικότητας και όσα μας έφερε - big bang, αναζητούμενο σωμάτιο Higgs - ,οι μεταμοσχεύσεις, η εξωσωματική γονιμοποίηση, η ανάλυση του γονιδιώματος και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Οι πατέρες της εκκλησίας μας κούρασαν, καιρός να αποκτήσουμε σχεσιολόγους, ή μάλλον ψυχοθεολόγους, μεταπατέρες. Η θεολογία μας κούρασε κι αυτή, ας αλλάξουμε σελίδα με την βιοηθική. Πώς θα γίνει αυτό, προσέξτε :
Πνευματική καινοτομία
1. "Η εκκλησιαστική αντιμετώπιση των μεταμοσχεύσεων, όπως και κάθε άλλου προβλήματος, είναι πνευματική. Αν κάτι βλάπτει ή υποβιβάζει τις πνευματικές αξίες, ανεπιφύλακτα το απορρίπτει. Αν πάλι κάπου διακρίνει τη δυνατότητα πνευματικής ζωής συμβατής με την θεολογική παράδοση, διδασκαλία και εμπειρία της, την ιδιοφυή ανακάλυψη την αντιμετωπίζει με την τόλμη της πνευματικής καινοτομίας".
Αυτό που μόλις ακούσατε είναι ένα μικρό απόσπασμα από την εγκύκλιο της ιεράς συνδου, αριθμ. 2819 της 7/7/2005 προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θέμα της εγκυκλίου "Περί της δωρεάς οργάνων σώματος" (3) . Να σημειώσουμε απλά, χωρίς να επεκταθούμε, ότι κατά πάσαν πιθανότητα οι πνευματικοί αισθητήρες της θεολογικής παράδοσης των συντακτών της εγκυκλίου δεν διέκριναν το αγιογραφικό "πολύγονον δὲ ἀσεβῶν πλῆθος οὐ χρησιμεύσει, καὶ ἐκ νόθων μοσχευμάτων οὐ δώσει ρίζαν εἰς βάθος, οὐδὲ ἀσφαλῆ βάσιν ἑδράσει·" (Σοφία Σολομώντος ). Και ακόμη, ότι η ιεροσυνοδική εγκύκλιος 2819 του 2005 είναι η εις το ακέραιο εφαρμογή της πατριαρχικής του 1924. Με τις αδελφές αιρετικές εκκλησίες, και όχι μόνο, οι εγκεφαλικά νεκροί αδελφοί επισφραγίζουν "ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη. Εφ. δ΄ 25 ". Υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό εδώ. Ακούστε κι αυτό :
2. "Ας μη λησμονούμε ότι η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας στηρίζεται σε μια μεταμόσχευση Θείου σώματος και σε μια μετάγγιση Θείου Αίματος εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν" (από την ιεροσυνοδική Εγκύκλιο 2819).
3. Καταλάβατε τι σημαίνουν αυτά; Θα σας το πω. Ο νέος Αδάμ, "με την τόλμη της πνευματικής καινοτομίας" (sic) και ανταποκρινόμενος στην "ερωτική κλήση της προσωπικής του αυτοσυνειδησίας και αυτοδιαχείρισης και ταυτότητας και ελευθερίας", οδηγείται πλέον επί της χειρουργικής τραπέζης και όχι επί του Σταυρού. Το παθολογικό εκκλησιαστικό συναίσθημα, μη υπάρχοντος του θρησκευτικού, γεμάτο αλτρουϊσμό, φιλανθρωπία και αλληλεγγύη προς τον πλησίον από τα επίπλαστα και ψευδή μαθήματα ερωτολογίας και αγαπολογίας, του υπαγορεύει όσο είναι πλήρως και επαρκώς εν συνειδήσει να σπεύσει να δηλώσει δωρητής οργάνων. Ιδού το αποτέλεσμα της διαστροφής. Σημειώσατε ότι τα όργανα λαμβάνονται από έμψυχους, πλην όμως συνειδησιακά ανέκφραστους, άρα νεκρούς, όπως διαδίδουν οι νέοι επιστήμονες.
Πάντως, παρά τα όσα ισχυρίζεται η ιερά σύνοδος της καινοτόμου εκκλησίας, ο νέος Αδάμ δεν οδηγήθηκε κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός επί του Σταυρού. Φυσικά, ούτε και ο παλαιός Αδάμ κατέστη δωρητής οργάνου, προκειμένου ο άγιος Θεός να κάνει μεταμόσχευση στην Εύα, όπως επίσης ισχυρίζονται οι καινοτόμοι. Τα όργανα που προσφέρουν οι δωρητές δεν αναπλάσσονται, όπως έγινε με την πλευρά του Αδάμ. Και ακόμη, η Εύα δεν προϋπήρχε, ούτε πέθανε ο Αδάμ δίνοντας την πλευρά του, καθώς συμβαίνει με τους περισσότερους δωρητές. Ως προς δε το "εσμέν αλλήλων μέλη", το πλήρες εδάφιο της προς Εφεσίους δ΄, στ.25 είναι : "Διὸ ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ· ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη". Το δαρβινικό ψεύδος περιορίζεται μόνο στο "εσμέν αλλήλων μέλη". Τέλος υπάρχει και αυτό, ότι ο αναστάς νέος Αδάμ των μεταμοσχεύσεων, ζωοποιεί τον λήπτη, αλλά φονεύει τον δότη. Πώς, άραγε, συμβιβάζεται το της εγκυκλίου, όταν στην υμνολογία της Αναστάσεως ακούμε "δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το θνητόν μεταβάλλεις. αφθαρτίζεις γαρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων το πρόσλημμα"; Απαθανατίζουν οι μεταμοσχεύσεις το πρόσλημμα;
Η παρεμβολή των μεταμοσχεύσεων
Στο σημείο αυτό, επειδή αναφέρθηκα στον κλινικό ή εγκεφαλικό θάνατο, ας δώσουμε μερικά κατατοπιστικά στοιχεία για τις μεταμοσχεύσεις.
Ο κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός, πλην όμως ασθενής, είναι ο ευρισκόμενος σε κωματώδη κατάσταση. Έχει εισαχθεί στη Μονάδα Εντατικής με σκοπό την αντιμετώπιση της τραυματικής ή άλλης πάθησης που τον οδήγησε στην κατάσταση αυτή. Δεν αντιδρά και η θεραπευτική του αντιμετώπιση βαίνει παράλληλα με την προσπάθεια διάγνωσης της βαρύτητας που έχει υποστεί. Αν τα διαγνωστικά τεστ δείξουν ότι η βλάβη εντοπίζεται στο εγκεφαλικό στέλεχος (προμήκης μυελός) τότε τίθεται η διάγνωση του θανάτου. Όχι όμως του βιολογικού θανάτου συνεπεία παύσεως της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας. Τίθεται η διάγνωση του εγεφαλικού θανάτου ενώ οι άλλες ζωτικές λειτουργίες υπάρχουν - της αναπνευστικής υστερούσης - δηλώνουσες ότι έμψυχος ζωή υπάρχει στους ασθενείς. Δεν έχουμε ένα πτώμα αλλά έναν άρρωστο άνθρωπο. Με δυο λόγια, μπορούμε να κατατάξουμε τους ασθενείς αυτούς στην κατηγορία του προθανάτιου σταδίου, αν και υπάρχουν περιπτώσεις με αυτό το βαρύτατο τραυματικό - ή άλλης αιτιολογίας - σοκ που ανένηψαν.
Οι άρρωστοι με τα αντικειμενικά συμπτώματα και ευρήματα της νευρολογικής μη ανταπόκρισης, θα λέγαμε "νευρικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου", κρίνεται σκόπιμο και κοινωνικο-οικονομικά επωφελές να τους εκλαμβάνουμε πλέον σαν πτώμα. Τους εισάγουμε στο χειρουργείο, αφαιρούμε υπό νάρκωση τα όργανα, κι έτσι επέρχεται ο οριστικός, αλλά ιατρογενής, θάνατος. Η επιστήμη τους βοηθά να πεθάνουν χρήσιμα, ανώδυνα, άνευ βασάνων, αποδεικνύοντας τη συνεισφορά της στην υπεροχή της πνευματικής ζωής. Οι εικαζόμενοι συνειδητά ή ακούσια δωρητές, αποτελούν παράδειγμα απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της φιλοζωΐας και την υποδούλωση στη φιλαυτία, όπως μας λέει η ιεροσυνοδική εγκύκλιος 2819/ 7-7-2005 των καινοτόμων ιεραρχών.
Δυο παρατήρησεις επ΄ αυτού.
1. Ο νυν προκαθήμενος της νέας εκκλησίας που αποκτήσαμε μετά το 1924, έδωσε τα περιθώρια σε δυο μητροπολίτες να διοργανώσουν ισάριθμες ημερίδες. Ο ένας εξ αυτών υπογράφει την εγκύκλιο 2819/7-7-2005 (4). Θέμα τους οι μεταμοσχεύσεις και ο εγκεφαλικός θάνατος. Ακούστηκαν αρκετά, από ιατρικής πλευράς τα περισσότερα, της θεολογίας σαφώς υστερούσης, κατέληξαν δε στο συμπέρασμα ότι ο εγκεφαλικός θάνατος, όθεν προκύπτουν οι μεταμοσχεύσεις, είναι επιστημονικά άκυρος και έννοια θεολογικά διαβλητή. Παρά ταύτα, και γνωστού όντως ότι υπάρχουν αντιδράσεις εκ μέρους του κλήρου αλλά και του λαού, η ιεραρχία εξακολουθεί να στηρίζει την άποψη ότι : "Επί του θέματος των μεταμοσχεύσεων η στάση της Εκκλησίας δεν είναι αποτρεπτική, δεν είναι προτρεπτική, είναι όμως επιτρεπτική" και όλα όσα γράφονται, συμπληρώνουμε εμείς, είναι δια το επιτρέπειν, δηλαδή το προτρέπειν. Επί πλέον, επειδή κυριαρχεί η δόξα ότι έκαστος μπορεί ελεύθερα (και αβίαστα) να πράξει κατά το δοκούν - μη λησμονούμε την "αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και αυτοδιαχείρισης και ταυτότητας και ελευθερίας" -, δηλαδή άλλος να δέχεται, άλλος να απορρίπτει και άλλος να κάνει άλλα, θα είχαμε να πούμε τα ακόλουθα - αφορούν στους δυο μητροπολίτες και τις ημερίδες που διοργάνωσαν : Ο μητροπολίτης Γλυφάδος Παύλος και ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, που επέκριναν την εικαζόμενη συναίνεση, τον εγκεφαλικό θάνατο και τις μεταμοσχεύσεις, δεν αποτελούν - αν και θα μπορούσαν - και δεν είναι η εκκλησία της Ελλάδος. Δυο μητροπολίτες δεν είναι η Εκκλησία. Οφείλουν όλοι οι της Συνόδου να αποφανθούν συνοδικά - ει δυνατόν και με τα άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία - για το παγκοσμίων διαστάσεων θέμα των μεταμοσχεύσεων. Η από κοινού μετά των υπολοίπων Πατριαρχείων Ορθόδοξη ομολογία δεν μπορεί να επαφίεται στο τι λέγει ο άλφα ή ο βήτα μητροπολίτης. Αυτά δεν είναι Ορθόδοξα, είναι αιρετικά και κακόδοξα.
2. Η επόμενη παρατήρηση αφορά στην φαινομενική ρήξη των σχέσεων συναλληλίας μεταξύ πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας. Διαπρεπής ιεράρχης της βιοηθικής και μέλος του εθνικού οργανισμού μεταμοσχεύσεων διαχώρισε τη θέση του, όταν η πολιτική ηγεσία θέσπισε το νόμο περί εικαζόμενης συναίνεσης. Η συναίνεση δεν εικάζεται, αλλά εκφράζεται, είπε και αποχώρησε. Η δική του πρόταση ήταν να γίνουμε όλοι εκούσια και συνειδητά δωρητές μετά από τα μαθήματα φιλανθρωπίας και αγάπης προς τον πλησίον (5). Διότι είμαστε αλλήλων μέλη και μέλη εκ μέρους. Παρέλειψε σκόπιμα να μας πει πότε είμαστε αλλήλων μέλη και μέλη εκ μέρους. Το "γεγονός" (sic) αυτό δεν μας το είπε. Αυτό το έργο θα το αναλάμβανε η εκκλησία. Η οποία όμως οφείλει να μας απαντήσει στα εξής ερωτήματα : Το ανέκφραστο, πχ. όπως στις εκφυλιστικές εγκεφαλοπάθειες, πως είναι δυνατόν να εκφράζεται; Μόνο ό,τι εκφράζεται υπάρχει; Το ανέκφραστο είναι μήπως και ανύπαρκτο; Η συναίνεση φυσικά και εικάζεται, όταν είναι προερχόμενη υπό καθαρού, και όχι ακάθαρτου, συνειδότος. Σε αυτή όμως την περίπτωση δεν κάνουμε λόγο για εικασία. Μιλούμε για θεωρία, την περιγραφή της οποίας μας δίνει ο απ. Παύλος : "ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι".
Η λύση
Ωστόσο, και παρά την ρήξη, οι ψυχωφελείς μεταμοσχεύσεις εξακολουθούν να διαφημίζονται, αλλά και να συναντούν νέα εμπόδια. Οι θεωρητικοί της ιατρικής επιστήμης ανά τον κόσμο έχουν αρχίσει να επανεξετάζουν τη θέση τους, όψιμα βεβαίως, ως προς τις διαγνώσεις (σημ. πράγμα ανήκουστο) αυτού του νέου είδους θανάτου. Οι ιατρικές διαγνώσεις δεν είναι πάντα ακριβείς. Όπως συμβαίνει με όλα τα ανθρώπινα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του σφάλματος. Πέρα όμως από αυτό, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός δεν παύει να είναι ένας έμψυχος ασθενής και όχι ένα πτώμα. Ευχόμαστε οι φωνές να πυκνώσουν και οι πάσχοντες από ανεπάρκεια τελικού σταδίου της νευρικής λειτουργίας, να αποβιώνουν χωρίς εκσπλάχνωση εκ μέρους των ιατρών.
Ευχαριστώ την Ιερά Σύνοδο που μου έκανε την τιμή να είμαι ομιλητής της Εισηγήσεως κατάληξη της οποίας είναι τούτος ο λόγος : Αν δεν ήμουν παλαιοημερολογίτης αυτά και όλα όσα δημοσιεύω κατά καιρούς στον ωκεανό της δικτυακής ενημέρωσης δεν θα τα είχα γράψει. Δεν είναι άλλωστε νέα, δεν είναι τίποτα δικό μου. Ιδού τι μας λέγει ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης : "Και όταν τύχη να πέση τις από τόπου υψηλού και πτωματισθεί τότε γαρ η ψυχή συστέλλεται μεν όλη εις το κέντρον και θάλαμόν της δια να φυλαχθή εκεί και μετά της ουσίας αυτής ενούται και δυνάμεως ώστε δύναταί τις να είπη ότι ο άνθρωπος εκείνος ζει μόνον κατά την καρδίαν κατά δε τα άλλα μέλη του σώματος είναι νεκρός(Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο )". Συναρμολόγηση, τρόπον τινά, αντιγραφών προσπάθησα να κάνω, άλλο τίποτα.
"Θανάτου και της φθοράς ως έσωσεν, εαυτόν εκδεδωκώς τω θανάτω, την τη φθορά και θανάτω μου φύσιν, κατασχεθείσαν, Παρθένε, δυσώπησον, τον Κύριόν σου και Υιόν, της εχθρών κακουργίας με ρύσασθαι" (εκ του Κανόνος της Μικράς Παρακλήσεως προς την Υπεραγία Θεοτόκο ).
κυπριανός κ. χριστοδουλίδης
(1) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/09/extreme-sports.html
(2) http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/nevrobiolog1.htm
(3) http://www.ekklisiastikos.gr/2013/06/h.html
http://www.ekklisiastikos.gr/2013/06/blog-post_19.html
http://www.eom.gr/images/stories/edipa/eom-egkuklios-2819_2005-ieras-sunodou-ths-ekklhsias-ths- ellados.pdf
(4) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2.html
(5) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8393.html
http://kyprianoscy.blogspot.gr/2013/02/blog-post_23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου