Ελέχθη προηγουμένως ότι και η αστική κοινωνία (η επιβολή του ατόμου ως
μονάδος) και ο ουμανιστικός κοινωνισμός (η βιαία επιβολή του εγωϊστικού ατόμου
ως ομάδος) έχουν θρησκευτικάς ρίζας. Και πράγματι, επειδή εις την ευρωπαϊκήν
Δύσιν ο Χριστιανισμός μετεβάλλετο βαθμιαίως εις ουμανισμόν, ήτο φυσικόν η
μεταβολή αυτή να έχη τας συνεπείας της εις όλας τας περιοχάς της ανθρωπίνης
ζωής, επομένως και εις την περιοχήν της κοινωνίας. Επί πολύν καιρόν και
επιμόνως εστένευον τον Θεάνθρωπον και εις το τέλος εσμίκρυναν Αυτόν εις
άνθρωπον: εις τον αλάθητον άνθρωπον της Ρώμης και τον όχι ολιγώτερον αλάθητον
άνθρωπον του Βερολίνου. Ούτω πως
ενεφανίσθη αφ΄ ενός μεν ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός (ο
Παπισμός), ο οποίος από τον Χριστόν αφαιρεί τα πάντα, και αφ΄ ετέρου ο δυτικός
χριστιανικο-ουμανιστικός μινιμαλισμός (ο Προτεσταντισμός), ο οποίος από τον
Χριστόν ζητεί το ελάχιστον, συχνάκις δε και τίποτε. Και εις τους δύο ως υψίστη
αξία και ως έσχατον κριτήριον τίθεται ο άνθρωπος εις την θέσιν του Θεανθρώπου
και η ατομοκρατία διαφόρων αποχρώσεων εις την θέσιν της θεανθρωπίνης κοινωνίας.
Επετελέσθη ούτως η θλιβερά «διόρθωσις» του Θεανθρώπου, του έργου Του και της
διδασκαλίας Του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου