Εις μίαν ευρείαν ιστορικήν
προοπτικήν, το δυτικόν δόγμα περί του αλαθήτου του ανθρώπου, δεν είναι άλλο τι
παρά μία προσπάθεια να αναζωογονηθή και διαιωνισθή ο θνήσκων ευρωπαϊκός
ανθρωπισμός. Τούτο είναι η τελευταία «μεταμόρφωσις» και η τελική αποθέωσίς του.
Διότι μετά τον ορθολογιστικόν διαφωτισμόν του ΙΗ΄ αιώνος και τον μυωπικόν
θετικισμόν του ΙΘ΄ αιώνος εις τον ευρωπαϊκόν ανθρωπισμόν δεν υπελείπετο τίποτε
άλλο παρά να αποσυντεθή μέσα εις τας αντιφάσεις και το αδιέξοδον. Εις αυτήν δε
την τραγικήν στιγμήν έρχεται εις βοήθειάν του ο θρησκευτικός ουμανισμός και με
το δόγμα του περί του αλαθήτου του ανθρώπου τον έσωσε από τον ολοφάνερον
θάνατον. Αλλ΄ έστω και δογματοποιημένος ο δυτικός χριστιανικός ουμανισμός, δεν
ηδύνατο να μη κρατήση μέσα του όλας τας θανασίμους αντιφάσεις του ευρωπαϊκού
ουμανισμού, αι οποίαι συγκλίνουν εις μίαν επιθυμίαν: να διωχθή ο Θεάνθρωπος από
την γην εις τον ουρανόν. Διότι δια τον ουμανισμόν το βασικόν και κυριώτατον
είναι να γίνη ο άνθρωπος η υψίστη αξία και το έσχατον μέτρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου