Όταν ο άνθρωπος
με ευαγγελικήν σοβαρότητα σκέπτεται το μυστήριον της ζωής του και του κόσμου,
έρχεται κατ΄ ανάγκην εις το συμπέρασμα, ότι ανάγκη των αναγκών είναι το να
απαρνηθή όλας τας ανάγκας και να ακολουθήση αποφασιστικώς τον Κύριον Ιησούν
Χριστόν, να προχωρήση και να ενωθλη με Αυτόν, δια της ασκήσεως των ευαγγελικών
αρετών και αγώνων. Εάν τυχόν δεν πράξη τούτο, ο άνθρωπος παραμένει πνευματικώς
άκαρπος, άνευ νοήματος, άνευ ζωής, η ψυχή του ξηραίνεται, διασκορπίζεται,
αποσυντίθεται και βαθμηδόν αποθνήσκει, έως ότου αποθάνη οριστικώς ολόκληρος,
άνευ υπολείμματος. Διότι το θείον στόμα του Χριστού είπεν: «καθώς το κλήμα ου
δύναται καρπόν φέρειν αφ΄ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς,
εάν μη εν εμοί μείνητε. Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί
καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν.
Εάν μη τις μείνη εν εμοί εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν
αυτά και εις το πυρ βάλλουσι και καίεται» (Ιω. 15, 4-6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου