Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Δια μέσου όλων των αλλαγών και αλλοιώσεών της, όλη η κτίσις τρέχει προς το τέλος της. Δια μέσου όλων των ημερών και όλων των νυκτών όλοι οι άνθρωποι, μαζί τους και οπίσω αυτών και ολόκληρος η κτίσις, τρέχουν προς την τελευταίαν ημέραν εις την οποίαν θα τελειώση το μυστήριον του κόσμου τούτου και της ανθρωπίνης ιστορίας. Όλαι αι ημέραι, ωσάν λευκοί ποταμοί, και όλαι αι νύκται, ωσάν μαύροι ποταμοί συντρίβονται και διασχίζουν τους γκρεμούς και τας αβύσσους της υπάρξεως, συμπαρασύροντες όλα τα όντα και όλην την κτίσιν προς την τελευταίαν ημέραν εις την οποίαν δεν είναι δυνατόν να μη καταλήξουν και να μη αποπερατώσουν τον ρουν των. Παν ό,τι έζησε και ζη εις το κλουβί του χρόνου, υποχρεωτικώς θα εισέλθη εις την εσχάτην αυτήν ημέραν και θα αποβιβασθή εις την όχθην της. Δεν υπάρχει ον ούτε κτίσμα το οποίον ο ποταμός του χρόνου δεν θα μεταφέρη εις την εσχάτην αυτήν ημέραν. Με την ημέραν αυτήν ο χρόνος θα τελειώση την ύπαρξίν του, δια τούτο και ονομάζεται αυτή εις την Αποκάλυψιν «η εσχάτη ημέρα» (Ιω. 6, 39. 40. 44. 11, 24. 12, 48), «η μεγάλη ημέρα» (Πράξ.  Απ. 2, 20. Ιουδ. 6). Επειδή δε αυτή είναι η ημέρα από τον Θεόν ορισθείσα, εις την οποίαν Αυτός θα κρίνη την οικουμένην (Πράξ. Απ. 17, 13), δια τούτο λέγεται ακόμη και «ημέρα κρίσεως» (Ματθ. 10, 15. 11, 22. 24. 12, 36. Β’ Πέτρ. 2, 9. 3, 7. Α’ Ιω. 4, 17), «ημέρα οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Αλλ΄ εφ΄ όσον εδόθη πάσα η κρίσις εις τον Υιόν (Ιω. 5, 22) και επειδή Αυτός θα φανή εις την εσχάτην ημέραν ως ο Κριτής εν δόξη, ένεκα τούτου η ημέρα αυτή ονομάζεται και ημέρα του Υιού του ανθρώπου (Λουκ. 17, 22. 24. 26), ημέρα Κυρίου (Β’ Πέτρ. 3, 10. Α’ Θεσς. 5, 2. Πρβλ. Ιεζεκ. 15, 5. Ης. 2, 12. Ιωήλ 2, 31. Σοφ. 1, 14. Μαλαχ. 4, 1), ημέρα του Χριστού (Β’ Θεσς. 2, 2. Φιλ. 1, 10. 2, 16), ημέρα του Κυρίου Ιησού (Β’ Κορ. 1, 14. Α’ Κορ. 1, 8. 5, 5), ημέρα κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων (Β’ Πέτρ. 3, 7. 2, 9).