Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς --Ανακοίνωσις :


Ἐν Πειραιεῖ τῇ 14ῃ  Ἰουνίου 2013


Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 1700 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ «ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ» ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ
 (14 Μαΐου 2013).
  
 Μ πολ μεγάλη προσοχή, λλ παράλληλα κα μ πολλ δύνη ψυχς παρακολουθήσαμε π τ διαδίκτυο τν «συμπροσευχ» κα τν «συγχοροστασία» στν Βασιλική το γίου μβροσίου στ Μιλάνο τς ταλίας το Παναγιωτάτου Οκουμενικο Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κα το Ρωμαιοκαθολικο Καρδιναλίου το Μιλάνου κ. Angelo Scola κα μελετήσαμε τν χαιρετισμ το Παναγιωτάτου μ τίτλο «Τ μήνυμα τς ν λευθερία ζως κομίζομεν ες τ Μεδιόλανα σήμερον», καθς κα τν μιλία του κατ τν πίσκεψή του στ «Μονὴ» το Bose μ σκοπ τν συνεορτασμ μ τος Παπικούς τς πετείου τν 1700 χρόνων π τς κδόσεως τς ποφάσεως (Διατάγματος) τν Μεδιολάνων. Δν εναι δυνατν ν παρασιωπήσωμε τν πικρία κα πογοήτευσή μας, ν ταυτ δ κα τν πλήρη ντίθεσή μας τόσον μ τν «συγχοροστασία», σον κα μ τ δύο ατ κείμενα, τόσον ς πρς τ φος, σον κα ς πρς τ περιεχόμενο. πειδ τ περιεχόμενό των πτεται θεμάτων πίστεως, π πλέον παραποιονται στορικ γεγονότα, τι δ πιστρατεύονται μεγάλες πατερικς μορφς μ κλεκτικ κα μονομερ παράθεση χωρίων κα λόγων των, (μ ποτέλεσμα ν προσδίδεται σ’ ατος να ψευδς κα παραπλανητικ οκουμενιστικ προσωπεο), δν χουμε δικαίωμα ν διαφορήσουμε. πίστις εναι κοιν κτμα λων, κληρικν κα λαϊκν κα λοι μας χουμε εθύνη γι τν διαφύλαξή της: πως εναι δη γνωστόν, « πιστς λας το Θεο ποτελε μετ το κλήρου τν γρυπνοσαν συνείδησιν τς κκλησίας, τις μαρτυρε (κρίνει, διακρίνει, γκρίνει κα ποδέχεται, κατακρίνει κα πορρίπτει) τν διδασκαλίαν κα τς πράξεις τς εραρχίας, ς πεφάνθησαν κα ο Πατριάρχαι τς νατολς ν τ γκυκλίω ατν τς 6ης Μαΐου 1848: ‘‘ φύλαξ τς ρθοδοξίας, τ σμα τς κκλησίας, λας ατς στίν’’».[1] Θεωρήσαμε λοιπν χρέος μας ν προχωρήσωμε στ σύντομο ατ σχολιασμό, πο πακολουθε.
Μι πρώτη γενικ πισήμανση, πού φορ κα τ δύο κείμενα, εναι διαπίστωση, τι σ’ ατ Παναγιώτατος, μιλε πευθυνόμενος πρς Παπικος αρετικούς, σν ν σαν ρθόδοξοι, σν ν σαν μέλη τς Μις, γίας, Καθολικς κα ποστολικς ρθοδόξου κκλησίας. Οδόλως πισημαίνεται τ γεγονός, τι ερίσκονται ν αρέσει κα πλάνη. Οδεμία νύξις γίνεται πάνω στς χαώδεις δογματικς διαφορς πίστεως, ο ποες μς χωρίζουν π τν παπικ παρασυναγωγή, ποία πιμένει ν νομάζη αυτν ς «Καθολικ κκλησία» κα μάλιστα ς «αθεντική», ν τν ρθόδοξη θεωρε ς «λλειμματική»! Κα οδεμία προσπάθεια ν τος πείση, ν γκαταλείψουν τν πλάνη το Παπισμο κα ν προσέλθουν στος κόλπους τς ρθοδοξίας, κολουθώντας τν λόγον το Μεγάλου Βασιλείου στν εχ τς ναφορς τς Θείας Λειτουργίας του: «Τος πεπλανημένους πανάγαγε κα συναψον ατος τ γία σου Καθολικ κα ποστολικ κκλησία». Μι τέτοια νοοτροπία πηχε τν τρόπο σκέψεως κα δράσεως τν Οκουμενιστν, ο ποοι δν βλέπουν δογματικς πλάνες στν Παπισμό, λλ ταυτότητα πίστεως μ τν ρθοδοξία, κυρώνοντας τσι στν πράξη λη τν Πατερικ κα Κανονικ Παράδοση τς κκλησίας μας.  π’ ατο θ θέλαμε ν παρακαλέσουμε θερμς τν Παναγιώτατο, μ λο τν σεβασμ κα τν γάπη, πού ρμόζει στ πατριαρχικ ξίωμά του κα  στ πρόσωπό του, ν δηλώση εθέως κα δημοσίως, τί πιστεύει σχετικ μ τν Παπισμό. Ἐὰν δηλαδ πιστεύει, τι Παπισμς ποτελε κκλησία, μ γκυρα μυστήρια κα ποστολικ διαδοχή, σύμφωνα μ σα παρανόμως, ντιπατερικς κα ντικανονικς πεγράφησαν κατ τν Ζ΄ Γενικ Συνέλευση τς Μικτς Θεολογικς πιτροπς π το Θεολογικο Διαλόγου, ποία συνλθε τν ούλιο το 1993 στ Balamand το Λιβάνου κα τ ποα συνιστον πραγματικ προδοσία τς πίστεως: «κατέρωθεν ναγνωρίζεται, τι σα νεπιστεύθη Χριστς ες τν κκλησία του, (μολογία τς ποστολικς πίστεως, μετοχ ες τ ατ μυστήρια, κυρίως ες τν μίαν ερωσύνην τν τελοσαν τν μίαν θυσίαν το Χριστο, ποστολικ διαδοχ τν πισκόπων), δν δύνανται ν θεωρηθον ς ποκλειστικ διοκτησία μις τν μετέρων κκλησιν. Εναι σαφές, τι ντός το πλαισίου τούτου ποκλείεται πς ναβαπτισμός. Δι τοτον κριβς τν λόγον Καθολικ κκλησία κα ρθόδοξος κκλησία ναγνωρίζουν αυτς μοιβαίως ς δελφάς κκλησίας, π κοινο πευθύνους δι τν τήρησιν τς κκλησίας το Θεο ν τ πιστότητι πρς τν θείαν οκονομίαν, διαίτατα ς πρς τν νότητα» (παράγρ. 13,14). Κα ἐὰν ντως τσι πιστεύει, τότε ν μς ξηγήσει, γιατί δν προχωρε κατ τρόπον πίσημον στ «κοιν ποτήριο», στν intercommunio. Διότι εναι νακόλουθο κα ντιφατικ κοιν πίστις ν μν συνοδεύεται π τ συλλείτουργο στ «κοιν ποτήριο». Εναι πίσης νακόλουθο κα ντιφατικό, ταν μν πισκέπτεται τ  γιον ρος κα διάφορες Μητροπόλεις τς λλάδος, ν χρησιμοποι κραιφνς ρθόδοξη γλώσσα, ν ταν πευθύνεται σ Παπικος, ν χρησιμοποι Οκουμενιστικ γλώσσα. Μι τέτοια διγλωσσία δημιουργε σύγχυση στν πιστ λα το Θεο κα πωσδήποτε ρχεται σ πλήρη ντίθεση μ τν λόγον το Κυρίου: «στω δ λόγος μν να να κα ο ο» (Ματθ. 5,37) κα πρς τν λόγον το ποστόλου Παύλου: «πιστς δ Θεός, τι λόγος μν πρς μς οκ γένετο να κα ο» (Α΄Κορ.1,18).
πίσης στν προσφώνησή του Παναγιώτατος ναφέρεται στν σκοπ τς φίξεώς του στν πόλη το Μιλάνου: «χομεν τν χαρν κα τν ελογίαν ν ερισκώμεθα σήμερον ες τν πόλιν σας μετ π εγεν πρόσκλησιν το Σεβασμιωτάτου δελφο Καρδιναλίου κυρίου Angelo Scola, δι ν τιμήσωμεν κα μθ’  μν,…τν πέτειον τς συμπληρώσεως 1700 τν π τς διακηρύξεως τς νεξιθρησκείας π το θεοπνεύστου γέτου τς Ρωμαϊκς Ατοκρατορίας ν γίοις Κωνσταντίνου το Μεγάλου, μ τν π κοινο μετ το συναυτοκράτορος ατο Λικινίου κδοσιν νομοθετήματος π τν συμβατικν κα συνοπτικν νομασίαν "Διάταγμα τν Μεδιολάνων"». ποτελε ναντίρρητο κοσμοϊστορικ γεγονός, τι κδοσις τν ποφάσεων (Διατάγματος) τν Μεδιολάνων, π το γίου κα σαποστόλου Κωνσταντίνου κα το συναυτοκράτορος ατο Λικινίου, στρεψε κυριολεκτικ τν ρο τς στορίας κα γκαινίασε μι νέα ποχ γι τν πνευματικ πορεία τς νθρωπότητος. Ατ σημαίνει, πώς ορτασμς τς συμπληρώσεως τν 1700 χρόνων ατο το μοναδικο στορικο γεγονότος εναι πιβεβλημένη, γι ν τιμηθ πρωτίστως θύνων νος ατο, πρτος κα μεγάλος ατοκράτορας τς Ρωμιοσύνης, γιος Κωνσταντνος. ρθόδοξη Καθολικ κκλησία μας χει κάθε λόγο, ν ορτάζη τν πέτειο ατή, διότι μόνη Ατή, ς Μία, γία, Καθολικ κα ποστολικ κκλησία το Χριστο μεινε πιστ στς πιταγς το Διατάγματος κα φήρμοσε πακριβς μέχρι σήμερα τς ρχς το σεβασμο τς θρησκευτικς λευθερίας. Οδέποτε ρθόδοξος κκλησία στν στορικ πορεία της μέχρι σήμερα πέθαλψε πρωτοστάτησε σ θρησκευτικος πολέμους μ στόχο τν δι τς βίας πιβολ τς ρθοδόξου πίστεως. ντιθέτως Παπισμός, πως τουλάχιστον μαρτυρον τ στορικ γεγονότα π τς πηγές, κφυλισθείς δίως μετ τ σχίσμα το 1054 σ στυγν Παποκαισαρισμ κα ποκύψας στν τρίτο πειρασμ το Χριστο, κατεπάτησε σ πάμπολλες περιπτώσεις μ τν πλέον σεβ κα βάναυσο τρόπο τς ρχς το Διατάγματος κα γενικά τς νθρώπινης λευθερίας κα τς ξιοπρέπειας το προσώπου κα διέπραξε φρικτ κα ποτρόπαια γκλήματα, τόσον ναντίον τν ρθοδόξων, σον κα κατ λλων θρησκευτικν πίστεων. Δν εναι το παρόντος ν ναφερθομε διεξοδικ σ να πλθος στορικν γεγονότων. Σταχυολογομε μόνον ρισμένα ξ ατν, πο ποδεικνύουν το λόγου τ ληθές:
 ναφέρουμε τ τελείωτα στίφη τν σταυροφόρων (11ος-13ος αών), τ ποα, μ τν «ελογία» τν Παπν κα π τ πρόσχημα τς πελευθερώσεως τν γίων Τόπων, πέδραμαν στν ρθόδοξη νατολ κα προκάλεσαν κάθε εδους βιαιότητες κα καταστροφές. πέβαλαν δ στ λατινικ κρατίδια, τ ποα δρυαν, τ δικ τους φράγκικο κκλησιαστικο-πολιτικ καθεστώς, καταπιέζοντας τος τοπικος ρθοδόξους πληθυσμος κα πιδιώκοντας τν κλατινισμό. πως σημειώνει στορικός: «Ο ρθόδοξοι πληθυσμο τν κρατιδίων ατν πιέσθηκαν χι μόνον ν ποταγον στν πολιτικ κα κκκλησιαστικ γεσία τς Δύσεως, λλ κα ν προσαρμοσθον στος δυτικος κανόνες κκλησιαστικς κα κοινωνικς ργανώσεως, ο ποες ποτυπώθηκαν στς σσίζες».[2]  Ο βιαιοπραγίες κα ο βανδαλισμο τν Σταυροφόρων φθασαν στ ποκορύφωμά τους κατ τν Δ΄ Σταυροφορία, κατ τν ποία κατώρθωσαν, ν καταλάβουν τν Κωνσταντινούπολη (13.4.1204). Εναι φρικτς ο περιγραφές, πού μς παραδίδει στορικός: Πόλη «γνώρισε φρικώδεις στιγμς λεηλασίας κα βιαιοτήτων. π τρες μέρες γκαταλείφθηκε στ βάρβαρη διάθεση τν κατακτητν, ο ποοι χι μόνον λεηλάτησαν κα σύλησαν τ πάντα, λλ κα ξετράπησαν σ κάθε εδους βιαιότητες κα βαρβαρότητες ναντίον το τοπικο πληθυσμο».[3]   Μ πολ μελαν χρώματα περιγράφει τν καταστροφ κα βυζαντινς στορικς Νικήτας Χωνιάτης: «Ο βάρβαρες πράξεις τους σον φορ στ ριστουργήματα τς τέχνης χριον μπρς σ’ κενες τν Μωαμεθανν, κατ τν δήωση τς πόλεως τν εροσολύμων…Ο φόνοι κα ο βιασμοί, ο διακωμωδήσεις κα ο βεβηλώσεις, ξεπέρασαν τ δυνατότητα κάθε νθρώπινης φαντασίας».[4]
ναφέρουμε τν παίσχυντο θεσμ τς «ερς ξετάσεως», δηλαδ τ κκλησιαστικ δικαστήρια, τ ποα πενόησε Παπισμς κατ τν Μεσαίωνα, π τν 13ον ως τς ρχς το 19ου αἰῶνος (1821), γι τν ξολόθρευση τν αρετικν. πως ναφέρουν ο πηγές, ο εροεξεταστς προκειμένου ν ξαναγκάσουν τος θεωρηθέντες ς αρετικος ν μολογήσουν τ αρετικά τους φρονήματα, προκειμένου ν τος ξαναγκάσουν ν μετανοήσουν γι’ ατά, τος πέβαλλον σ φρικτ βασανιστήρια: « κάθειρξις, συνοδευομένη π νηστεία, στέρησις το πνου, πομόνωσις, βάρη ες τος πόδας κα λύσεις ες τς χείρας, λλ κα μαρτύρια σκληρότερα. ν κρατούμενος δείκνυε πεσμα, πεβάλλετο ες βασανιστήρια, ες τ ποα πρεπε, ν ποφεύγεται πάντοτε κρωτηριασμς κα κίνδυνος θανάτου».[5]  ν τέλει παρεδίδετο στν κοσμικ ξουσία, προκειμένου ν το πιβληθ σχάτη τν ποινν. «ν τ λαϊκ δικαστήριο δν παρέδιδε ες τς φλόγας τν μετανόητο τν ποτροπιάσαντα (αρετικό), θ τέλει π φορισμν ς ενοσαν τν αρεσιν».[6] 
 ναφέρουμε πίσης τν φρικτ νύχτα το γίου Βαρθολομαίου (Αγουστος το 1572) κα τν ν ψυχρ δολοφονία 29.000 Ογενότων. ναφέρουμε τς Παπικς κα Προτεσταντικς «εραποστολς» π τν 16ον αώνα κα ντεθεν στς χρες το Τρίτου Κόσμου. «Ο ‘‘εραποστολς’’ ατς δν πρξαν μέτοχες π διοτελ συμφέροντα κα κοσμικς πιδιώξεις κα στόχους. Βρέθηκαν μπλεγμένες κα συμμέτοχες στς κυριαρχικς προσπάθειες το ποικιοκρατικο πεκτατισμο τν τότε μεγάλων ερωπαϊκν δυνάμεων, στς χρες τς φρικς, τς Λατινικς μερικς κα τς σίας. Συμπορεύθηκαν κα συνταυτίστηκαν μέχρις νς βαθμο, μ τς δυνάμεις ατές, ο ποες προκειμένου ν πιτύχουν τος στόχους τους, δ δίστασαν ν καταφύγουν στν κμετάλλευση, στν καταπίεση, στ δουλεμπόριο, κόμη κα σ πολεμικς ναμετρήσεις μ τος ντόπιους πληθυσμούς. Μ τν τρόπο ατ ο ‘‘εραποστολς’’ ατς θέλησαν ν πιβάλλουν τ δική τους κκλησιαστική ποικιοκρατία, συμπράττοντας μως κα συνευδοκώντας στ  βία κα στν αματοχυσία».[7]  
ναφέρουμε τν νείπωτη γενοκτονία τν Σέρβων ρθοδόξων δελφν μας π τος παπικος Οστάσι, ο ποοι μ τς «ελογίες» τς «γίας δρας» κα τν «μψύχωση» κα καθοδήγηση το διαβόητου Κροάτη «ρχιεπισκόπου» Στέπινατς βασανίστηκαν κα θανατώθηκαν περισσότεροι π 880.000 νθρωποι, πειδ δν θελαν ν ρνηθον τν ρθοδοξία κα ν σπασθον τν Παπισμό! Μοναδικ στ εδος του κα νεπανάληπτο στς περιγραφς του ποτελε τ βιβλίο το Avro Manchatan μ τίτλο «Τ λοκαύτωμα το Βατικανο», στ ποο συγγραφέας μ φωτογραφίες κα στορικ ντοκουμέντα, τ ποα συνέλεξε π τ ρχεα της (τότε) Γιουγκοσλαβικς Κυβέρνησης, τς ρθόδοξης Σερβικς κκλησίας, το Ο.Η.Ε. κα λλων πισήμων ργανισμν, περιγράφει σκηνς τρόμου κα πίστευτης θηριωδίας. Μεταφέρουμε να πόσπασμα π τ βιβλίο του: « Καθολικ κκλησία δν φησε τν πραγματοποίηση νς θρησκευτικο πολέμου στν στρατό, πως εχε κάνει σ παρόμοιες καταστάσεις στ παρελθόν. Μπκε ρμητικ στ πεδίο μάχης, ποφεύγοντας τς προφυλάξεις κα κραδαίνοντας τ σπαθ της νάντια σ σους εχε ποφασίσει ν ξολοθρεύση, μ μι εθύτητα, πού εχε πολ καιρ ν δε κόσμος. Πολλο σχηματισμο τν Οστάσι καθοδηγονταν π Καθολικος ερες κα συχν π μοναχούς, ο ποοι εχαν ρκιστε ν πολεμήσουν μ μαχαίρι κα πλο γι τ ‘‘δόξα το Χριστο κα τς Κροατίας’’. Πολλο π ατος δν δίστασαν ν κτελέσουν τ πι πονείδιστα καθήκοντα, περηφανευόμενοι γι πράξεις, πού θ καναν κάθε «εδωλολάτρη βάρβαρο π τν νατολὴ» ν ντρέπεται. Κα λα ατ στ νομα το Παπισμο! τσι ν μερικοί, πως χουμε δη δε, διοικοσαν τ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, λλοι καθοδηγοσαν τος πλισμένους Οστάσι στ κλείσιμο ρθοδόξων κκλησιν, στν κατάσχεση ρχείων, στ διωγμό, τ σύλληψη, κόμα κα στ δολοφονία ρθοδόξων, συμπεριλαμβανομένων κα ρθοδόξων ερέων».[8]  Κα βέβαια «γία δρα» φρόντισε π Πάπα ωάννου Παύλου το Β΄, ν «γιοποιήσει» τν ρχιδολοφόνο κα ρχιμάστορα ατς τς γενοκτονίας «ρχιεπίσκοπο» λουΐσιο Στέπινατς, πράγμα πού ποδεικνύει, τι Παπισμς χι μόνον δν μετάνιωσε ποτ γι λα ατ τ γκλήματα, λλ κα καυχται γι’ ατά. Τ δ κόμη τραγικότερο εναι τ γεγονός, τι οτε τ Οκουμενικό, οτε κάποιο λλο ρθόδοξο Πατριαρχεο, τόλμησε χι ν ποδοκιμάσει, λλ οτε κν ν ρθρώσει λέξη γι λα τα παρ πάνω.
ναφέρουμε τέλος τν πάρατη Ονία, ποία, καθοδηγούμενη π τ Βατικανό, π αἰῶνες τώρα (13ος αἰὼν κα ντεθεν), διαιτέρως μως τς τελευταες δεκαετίες μετ τν πτώση τν καθεστώτων το παρκτο Σοσιαλισμο στς χρες τς νατολικς Ερώπης, νέπτυξε μία πρωτοφαν προσηλυτιστικ δράση, μ ρπαγές, λεηλασίες κα βιαιότητες, ες βάρος τν καθημαγμένων π τος διωγμούς, λόγω το προηγηθέντος κομμουνιστικο καθεσττος, ρθοδόξων κκλησιν κα προκάλεσε τν δικαία γανάκτηση τν ρθοδόξων. Γι μι κόμη φορά στν στορία τς νθρωπότητος φάνηκε τ πεχθς προσωπεο τν μεσαιωνικν μεθόδων προσηλυτισμο κα προπαγάνδας το Παπισμο. πως παρατηρε σύγχρονος ρευνητής: «Ο ρθόδοξες χρες θεωρήθηκαν ς τόποι εραποστολς, ς terrae missionis. εραποστολικς ποστολς μ φθονα λικ κα οκονομικ μέσα νέλαβαν τν πανευαγγελισμ τν ρθοδόξων μπροστ στ κπληκτα μάτια τν πευθύνων γετν τν ρθοδόξων κκλησιν, πού βλεπαν κόμη κα σκηση βίας ες βάρος τν ρθοδόξων π τος Ονίτες, ο ποοι χρησιμοποιον τς νέες συνθκες λευθερίας γι συνέχιση τς νασταλείσης προσηλυτιστικς τους δράσεως».[9] 
Μ βάση τ σα παρ πάνω ναφέραμε, (λλ κα λλων τ ποα θ μπορούσαμε ν παραθέσουμε), πιστεύουμε τι ο ορτασμο τν Παπικν γι τν πέτειο τς κδόσεως το «Διατάγματος τν Μεδιολάνων» ποτελον να θέατρο γι δημιουργία ντυπώσεων, μι κραία ποκριτικ νέργεια, σν κι ατς πού προβαίνει κάθε τόσο τ Βατικανό. Κα τ χειρότερο: θεωρομε τν πράξη του ατ ληθιν βεβήλωση τς πετείου το μεγάλου γεγονότος. Διότι τν πρτο λόγο, πού θ πρεπε ν κούσουμε ατς τς μέρες π τ στόματα τν Παπικν «ορταστν», εναι συγγνώμη τους γι τν καταπάτηση τν ρχν το Διατάγματος. Θεωρομε δ τν πίσκεψη το Παναγιωτάτου μ σκοπ τν συμμετοχή του στος ορτασμος ατούς, να δυνηρ λίσθημα, πού ρχεται ν προστεθ σ προηγούμενα λισθήματα τν τελευταίων μηνν, πως συμμετοχή του στος ορτασμος γι τν πέτειο τν 50 τν π τν ληστρικ κα αρετικ Β΄ Σύνοδο το Βατικανο κα συμμετοχή του στν νθρόνιση το νέου Πάπα Φραγκίσκου το Α΄. λισθήματα τ ποα προκάλεσαν βαρύτατο σκανδαλισμ το ρθοδόξου πληρώματος.
Δν εναι μως μόνον παρουσία το Παναγιωτάτου Πατριάρχη στς Παπικς φιέστες, πού σκανδάλισε τν πιστ λαό. Σκανδαλισμ πίσης προκάλεσαν πολλ σημεα τν δύο προσφωνήσεών του πρς τος ς νω μνημονευθέντες, Καρδινάλιο κα «γούμενο». Προχωρομε σ να σύντομο σχολιασμ τν κυριωτέρων ξ ατν:
Στν προσφώνησή του πρς τν Καρδινάλιο κ. Scola κάνει λόγο γι «τν γονιμοποίησιν τς ρωμαϊκς νομοθεσίας π τν χριστιανικν σκέψιν κα τ καινν κα παράδοξον πνεμα, τ ποον φερεν ες τν κόσμον πίγειος παρουσία το Υο κα Λόγου το Θεο…» κα τι «χάρις ες τν γόνιμον τοτον συνδυασμν πραγματοποιήθησαν δι τν Ερώπην καθοριστικα κατακτήσεις ες τν πνευματικν πρόοδον τς νθρωπότητος». διατύπωση ατ πάσχει, διότι γνοεται ρόλος τς ρχαίας λληνικς φιλοσοφίας κα πολιτισμο στν διαμόρφωση το Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμο. νατολικ Ρωμαϊκ Ατοκρατορία (Ρωμανία) το Μεγάλου Κωνσταντίνου εχε να βαθύτατα λληνικ κα χριστιανικ χαρακτήρα, διότι πρξε κατ κύριον λόγον καρπς νς γόνιμου συνδυασμο λληνισμο κα Χριστιανισμο, δ ρωμαϊκ νομοθεσία παιξε δευτερεύοντα ρόλο. κφραστς κα ατουργο ατο το γόνιμου συνδυασμο, λληνισμο κα Χριστιανισμο, πρξαν ο λληνες Πατέρες τς κκλησίας μας, ο ποοι, χοντες ριστη γνώση το ρχαίου λληνικο πνεύματος, δανείσθηκαν π ατ τν λληνικ γλώσσα κα τν λληνικ φιλοσοφικ ρολογία, στν ποία μως δωσαν να ντελς διαφορετικό, δηλαδ χριστιανικ περιεχόμενο, προκειμένου ν διατυπώσουν τ δόγματα τς πίστεως κα ν ναπτύξουν μ κρίβεια τν χριστιανικ διδασκαλία. πως παρατηρε σ πρόσφατο δημοσίευμά του  π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Τ στηρίγματα τς ατοκρατορίας τς Νέας Ρώμης εναι: Ρωμαϊκ Οκουμένη κα νέα πολιτειακ δεολογία, Χριστιανισμός, ς Πατερικ ρθοδοξία κα λληνικότητα (γλώσσα, πολιτισμός, παιδεία)…Καρδι τς ατοκρατορίας ταν λληνικότητα  (γλώσσα, παιδεία, πολιτισμός). π τν ουστινιαν (6ος αἰὼν) μέχρι τν ράκλειο (7ος αἰὼν) ξελληνίζεται κα κρατικ διοίκηση (Νεαρές)».[10]
ναφέρεται πίσης στν «εθύνη  μν τν πνευματικν γετν ναντι τς νθρωπότητος κα το κόσμου». Εναι δ εθύνη ατ « εαγγελισμς πανευαγγελισμς τς ληθείας, τι πίστις μας εναι ζσα κα χι δεολογικ κατασκεύασμα κα νθρώπινη θεωρία». χουμε Παναγιώτατε Δέσποτα, κοιν ζσα πίστη μ τος αρετικος Παπικος κα κοιν εθύνη μετ’ ατν γι τν εαγγελισμ πανευαγγελισμ τς ληθείας; Ποι λήθεια θ εαγγελισθον ο Παπικο ερισκόμενοι στ σκότος τς πλάνης; Πς χουμε κοιν πίστη μαζί τους καθ’ ν χρόνον μς χωρίζουν χαώδεις δογματικς διαφορές, τς ποες πεσήμαναν ο γιοι Πατέρες μας κα τς κατέγραψαν στ συγγράμματά τους, τς κατεδίκασαν δ μ πλθος Συνόδων; ποτελε κοιν πίστη (γι παράδειγμα) αρετικ διδασκαλία το Filioque, τν ποία κατεδίκασαν Μέγας Φώτιος, γιος Γρηγόριος Παλαμς κα λλοι μεταγενέστεροι Πατέρες; δο τί γράφει περ τς κακοδοξίας ατς μέγας Πατρ τς κκλησίας γιος Γρηγόριος Παλαμς στν πρτο του λόγο «Περ τς κπορεύσεως το γίου Πνεύματος»: «Οτος τοίνυν νοητς κα δι τοτο μλλον πάρατος φις, τ πρτον κα μέσον κα τελευταον κακν ( διάβολος)…δι τν ατ πειθηνίων Λατίνων περ Θεο καινάς εσφέρει φωνάς, μικράν μν δοκούσας χειν παλλαγήν, μεγάλων δ κακν φορμάς κα πολλ κα δειν φερούσας…».[11] Παρ κάτω δ προσθέτει: «λλ’ μες διδαχθέντες π τς θεοσοφίας τν Πατέρων, ατο τά νοήματα μ γνοεν, φαν τν ρχν ς πίπαν τος πολλος τυγχάνοντα, οδέποτ’ ν μς κοινωνος δεξαίμεθα μέχρις ν κα κ το Υο τ Πνεμα λέγητε».[12] 
Στν προσφώνησή του στ «Μονὴ» το Bose πρς τν «γούμενο» κ. Enzo, κατ’ ρχν παινε ατν κα εχεται «ν χαίρη πάντοτε ρν τν αυτο ρουραν θάλουσαν κα εθυνοσαν, ν ξ’ οκείων κόπων κα δρώτων κατέσπειρεν». Τέτοιου εδους μως εχς δν μπορον ν χουν καμμία θέση σ ναν αρετικ παρ μόνον σ ρθοδόξους. Διότι κ. Enzo, ξακολουθώντας ν παραμένη στν αρεση κα τν πλάνη το Παπισμο, παρ τς μακροχρόνιες προσπάθειές του ν προσεγγίση κα ν μβαθύνη στν ρθόδοξο πίστη κα πνευματικότητα, κινδυνεύει ν χάση τν ψυχή του κα ατς κα δελφότητά του. πομένως χι μόνον δν εναι ξιος παίνων, λλ θρήνων κα δυρμν. Μεγίστην δ εθύνη χει ν προκειμένω κα Παναγιώτατος, ποος ντ ν πισημάνη τν κίνδυνο πού διατρέχει, τν παναπαύει κα τν προτρέπει ν χαίρη, δίνοντας τσι σ’ ατν τν ψεύτικη ντύπωση, τι βαδίζει π τς ρθς δο, πού δηγε στν σωτηρία.
Στ συνέχεια τν παινε γι τς πολυετες πνευματικς προσπάθειές του, γι τν γάπη, τ νδιαφέρον κα τν σεβασμό του πρς τν ρθόδοξη κκλησία κα ρθόδοξη πνευματικότητα, «ποικιλοτρόπως κδηλούμενα μέσω τς ργανώσεως τς μοναστικς ζως μ πρότυπον τν νατολικν μοναστικν βίον, τς διοργανώσεως συνεδρίων μβαθύνσεως ες τν ρθόδοξον πνευματικότητα μ τν συμμετοχν κπροσώπων τς ρθοδόξου θεολογίας κα διανοήσεως, τς ναδείξεως κα μελέτης το βίου κα τς διδασκαλίας κορυφαίων συγχρόνων μορφν κα γερόντων τς ρθοδοξίας, ς το γίου Σιλουανο, το γέροντος Σωφρονίου το σσεξ, το γέροντος Πορφυρίου, το γέροντος Παϊσίου, κα σφαλς μέσω το ξιολόγου κδοτικο ργου τς Κοινότητός σας». διαιτέρως δ τν παινε γι «τν μεγάλην φέλειαν κ τς μελέτης ργων τς μακραίωνος νατολικς πατερικς γραμματείας τ ποα σαν χρι τοδε γνωστα κα μ κατανοητ ες τν Δύσιν, ς τ ργα το κήρυκος τς χάριτος κα το φωτς γίου Γρηγορίου το Παλαμ». Ποι μως εναι τ ποτέλεσμα ατς τς πολυετος μελέτης τν συγχρόνων, λλ κα τν παλαιοτέρων Πατέρων; λοι ο παρ πάνω μνημονευθέντες Πατέρες, τόνιζαν στς μιλίες κα στ γραπτά τους, τι μόνον μέσα στν ρθοδοξία πάρχει σωτηρία. Στηλίτευαν δ τς κακοδοξίες το Παπισμο κα τν παναίρεση το Οκουμενισμο, βαδίζοντες παρεγκλίτως πάνω στ χνη τν προγενεστέρων μεγάλων Πατέρων κα διδασκάλων τς ρθοδόξου κκλησίας. Γι παράδειγμα, κατ πόσον πηρέασαν κα προβλημάτισαν τν κ.Enzo τ παρ πάνω μνημονευθέντα χωρία το γίου Γρηγορίου το Παλαμ; Κατ πόσον τν πηρέασαν ο ποκαλυπτικο λόγοι το μεγάλου Γέροντος Παϊσίου περ το Οκουμενισμο; «Οκουμενισμς κα Κοιν γορά, να κράτος μεγάλο, μι θρησκεία στ μέτρα τους. Ατ εναι σχέδια διαβόλων».[13] «Μο κανε ντύπωση ατό, πού μο επε νας πίσκοπος π τ Πατριαρχεο. Το εχα πε: ‘‘Μ τί κατάσταση εναι ατή; π τ μι Οκουμενισμός, π τν λλη Σιωνισμός, Σατανισμός!...Σ λίγο θ προσκυνομε τν διάβολο μ τ δύο κέρατα ντ γι τν δικέφαλο ετό’’».[14]  Δν θ πρεπε τ χωρία ατά, ν τν συγκλονίσουν κα ν τν δηγήσουν σ μι ριζικ στροφ κα μεταβολ τς λης του πνευματικς πορείας, σ μι στροφ 180 μοιρν μ κατεύθυνση πρς τν ρθοδοξία; Ἐὰν λοιπν τ πατερικ κείμενα δν μπόρεσαν ν τν βοηθήσουν, ν βρε τν ρθοδοξία, τί νόημα χουν ο παινοι;
ναφέρει πίσης τι: «Μετ πολλς σαύτως κανοποιήσεως βλέπομεν τν ναζήτησιν μις γνησίας πνευματικς ζως ες τν γαπητν Κοινότητά σας, ποία δν περιορίζεται ες τ ραμα μόνον μις κοινωνικς προσφορς, λλ στρέφεται ες τν σωτερικν ζωήν, τν γώνα δι τν κάθαρσιν το σω νθρώπου π τν παθν, τν καλλιέργειαν τς προσευχς κα τν καλλιέργειαν τς μελέτης τν πατέρων χι ς μις γνωσιολογικς μπλουτίσεως λλ ς προσπαθείας πορροφήσεως κα φαρμογς το πνεύματος κα το φρονήματος ατν». στόσο «γνησία πνευματικ ζωή», γι τν ποία κάνει λόγο Παναγιώτατος, βιοται μόνον ντός τς ρθοδόξου κκλησίας κα ποτ βεβαίως στν αρεση κα στν πλάνη, διότι μόνον ντς ατς μεταδίδεται δι τν μυστηρίων Χάρις το γίου Πνεύματος. τν δογμάτων κρίβεια ποτελε τν παραίτητη προϋπόθεση, ποτελε τ θεμέλιο γι τν νοικοδόμηση τς ληθος κα γνησίας πνευματικς ζως. Πίστις κα ργα, δόγμα κα ζωή, εναι ρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, τσι στε λλοίωσις το νς ν φέρη ναπόφευκτα λλοίωση κα το λλου. γιος Κύριλλος εροσολύμων παρατηρε σχετικά: « τς θεοσεβείας τρόπος κ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων εσεβν κα πράξεων γαθν. Κα οτε τ δόγματα χωρς ργων γαθν επρόδεκτα τ Θε, οτε τ μ μετ’ εσεβν δογμάτων ργα τελούμενα, προσδέχεται Θεός».[15] «Βίος διεφθαρμένος πονηρ τίκτει δόγματα»[16] συμπληρώνει γιος ωάννης Χρυσόστομος. Γι’ ατό, «οδν γρ φελος βίου καθαρο, δογμάτων διεφθαρμένων. σπερ ον οδ τουναντίον, δογμάτων γιν, ἐὰν βίος διεφθαρμένος».[17] λλο πάλι πισημαίνει: «ποστρεφόμεθα τν αρετικν τούς συλλόγους, χώμεθα δ διηνεκς τς ρθς πίστεως κα βίον κριβ κα πολιτείαν τος δόγμασιν σην πιδειξώμεθα».[18] ρα λοιπν θ πρεπε Παναγιώτατος πρωτίστως κα κυρίως ν πισημάνει στν κ. Enzo, τι ατ τν γνήσια πνευματικότητα, τν ποίαν ναζητε, μόνον μέσα στν ρθοδοξία θ τν βρε.
Παρ κάτω παραθέτει χωρία π τν πόστολο Παλο, τν σιο Μακάριο τν Αγύπτιο, τν σιο Σάββα τν Χιλανδαρινό, πρτο ρχιεπίσκοπο Σερβίας κα τν γιο ουστίνο Πόποβιτς. λα ατ μως τ χωρία σχύουν μόνον π τν προϋπόθεση τς ρθς πίστεως, πως ποδείξαμε μ τ χωρία τν γίων Πατέρων πού παραθέσαμε παρ πάνω. Μόνον δηλαδ π τν προϋπόθεση, τι κ. Enzo κα συνοδία του θ παρνηθον τν πλάνη το Παπισμο κα θ προσέλθουν στν ρθοδοξία.
 διαιτέρως μως θ θέλαμε ν σχολιάσουμε τν ναφορά του στν γιο ουστίνο Πόποβιτς. Παραθέτει να πόσπασμά του π τ βιβλίο « ρθόδοξος κκλησία κα Οκουμενισμός», πού ναφέρεται στν «ασθηση τς θεανθρωπίνης καθολικότητος» λων των γίων. Βεβαίως τ περ «θεανθρωπίνης καθολικότητος» το γίου εναι ξια πολλς προσοχς, ξ σου μως ξια προσοχς εναι κα σα ναφέρει γιος σ πολλ σημεα το  δίου βιβλίου του περ το Παπισμο κα το Προτεσταντισμο, διαιτέρως δ σα ναφέρει περ το Οκουμενισμο, μ τ ποα ξεσκεπάζει τν φοβερ ατ αρεση, τν ποία νομάζει «παναίρεση». Μεταφέρουμε μερικ ποσπάσματα π τ βιβλίο του: « Οκουμενισμς εναι κοινν νομα δι τος ψευδοχριστιανισμούς, δι τς ψευδοεκκλησίας τς Δυτικς Ερώπης. Μέσα του ερίσκεται καρδία λων των ερωπαϊκν ομανισμν, μ π κεφαλς τν Παπισμόν. λοι δ ατο ο ψευδοχριστιανισμοί, λαι α ψευδοεκκλησίαι, δν εναι τίποτε λλο παρ μία αρεσις παραπλεύρως ες τν λλην αρεσιν. Τ κοινν εαγγελικν νομά των εναι παναίρεσις».[19]  «Τ ρθόδοξον δόγμα, μλλον τ παν-δόγμα περ τς κκλησίας περίφθη κα ντικατεστάθη δι το λατινικο αρετικο παν-δόγματος περ το πρωτείου κα το λαθήτου το Πάπα, δηλαδ το νθρώπου».[20]  « Προτεσταντισμός; Εναι τ πλέον πιστν τέκνον το Παπισμο, τ ποον δι τς ρθολογιστικς σχολαστικς του πίπτει δι μέσου τν αώνων π τν μίαν αρεσιν ες τν λλην αρεσιν κα πνίγεται συνεχς ες τ διάφορα δηλητήρια τν αρετικν πλανν του».[21] « διδασκαλία τς ρθοδόξου κκλησίας το Θεανθρώπου Χριστο, διατυπωθεσα π τν γίων ποστόλων, π τν γίων Πατέρων, π τν γίων Συνόδων περ τν αρετικν εναι ξς: α αρέσεις δν εναι κκλησία, οτε δύνανται ν εναι κκλησία. Δι τοτο δν δύνανται αται ν χουν τ για Μυστήρια, διαιτέρως δ τ Μυστήριον τς Εχαριστίας, τ Μυστήριον τοτο τν Μυστηρίων… Intercommunio, δηλαδ διακοινωνία μ τος αρετικούς, ν τος γίοις Μυστηρίοις, διαιτέρως ν τ θεία Εχαριστία, εναι πλέον ναίσχυντος προδοσία το Κυρίου ησο Χριστο, προδοσία το ούδα».[22] λα τά παρ πάνω (κα λλα πού θ μπορούσαμε ν παραθέσουμε), πς σς διέφυγαν τς προσοχς, Παναγιώτατε; Μήπως διος συγγραφέας δν τ γραψε, τν ποον Παναγιώτατος προέβαλλε στ κείμενό του; Ατ κυρίως πιστεύουμε, τι θ πρεπε ν π στν κ. Enzo, ς ναγκαιότερα δι τν σωτηρία του κα κατ δεύτερον λόγον τ περ θεανθρωπίνης καθολικότητος, τ ποα πειδ δν θίγουν μεσα τν παπικ πλάνη εναι νώδυνα γι’ ατν κα τν συνοδία του. 
Τν προσφώνησή του πρς τν κ. Enzo κατακλείει Παναγιώτατος μ προτροπές: «Οτω προτρεπόμεθα μς, δελφο ν Χριστ, ς σοφο σοφς περιπατήσατε τ πίλοιπόν του μοναχικο σας βίου, κα ς γνο παρθενικς διαβιώσασθε. Διατηρήσατε τν ψυχν σας πόρθητον κ τς τν παθν φόδου, χωρήσατε θερμς πρς τν Θεόν, γαπήσατε τν γαπήσαντα μς, κα μάλιστα τοσούτον, στε τν Υἱὸν ατο τν μονογεν δωκε λύτρον πρ πάντων μν. Δώσατε κα μες τν καλν μαρτυρίαν ες τν χριστιανικν κόσμον…». Παίρνοντες φορμ  π τν παρ πάνω φράση του, ἄς μς πιτρέψη Παναγιώτατος, μ σεβασμ κα γάπη ν πευθυνθομε πρς ατν προσωπικ κα ν τν παρακαλέσουμε θερμς: Παναγιώτατε «ς σοφς σοφς περιπατήσατε τ πίλοιπον» της πατριαρχικς Σας διακονίας και πρωθιεραρχίας κολουθώντας τος γίους Πατέρες μας, λλάζοντας πορεία πλεύσεως στν κκλησιαστική σας γραμμ κα πολιτική, μ συμπορευόμενος μετ τν αρέσεων, στηλιτεύοντας κα καταδικάζοντας ργω κα λόγω τς μετανόητες αρέσεις το Παπισμο, Προτεσταντισμο κα Οκουμενισμο, διακόπτοντας τος μέχρι τώρα ποδειχθέντας κάρπους διαλόγους μετ’ ατν κα συγκροτώντας Πανορθόδοξον Σύνοδον, ποία θ καταδικάση τν παναίρεση το Οκουμενισμο. «Δώσατε κα μες, τν καλν μαρτυρίαν ες τν χριστιανικν κόσμον», τι μόνον ντός της ρθοδόξου κκλησίας πάρχει σωτηρία κα καλέσατε τος πλανεμένους δελφούς μας ν πιστρέψουν σ’ ατήν. τσι νεργώντας, θ προξενήσετε φατη χαρ κα γαλλίαση σ’ λο τν ρθόδοξο κόσμο κα στος ν ορανος γγέλους, θ πιτύχετε δ κα τς πουρανίου Βασιλείας το Κυρίου μας.

κ το Γραφείου Αρέσεων κα Παραθρησκειν.

πεύθυνος
ρχ. Παλος Δημητρακόπουλος.

Γραμματέας
Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος



[1] Αρχ. Γεωργίου Καψάνη, Η ποιμαντική διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνας, Πειραιεύς 1976, σελ. 110-112
[2] Βλασίου Ι. Φειδά,  Καθ. Παν. Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, τομ. Β΄, Τρίτη  Έκδ., Αθήναι 2002, σελ. 563.
[3] Βλασίου Ι. Φειδά, Καθ. Παν. Αθηνών, Εκκλησιαστική…ό.π., σελ.567.
[4] Βλ. Νίκου Ζαχαρόπουλου, Καθηγητού Α.Π.Θ., Η Εκκλησία στην Ελλάδα κατά την Φραγκοκρατία, Εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1992, σ. 69-70. Βλ και Νικήτα Χωνιάτου, Βασιλεία Αλεξίου του  Δούκα του και Μουρτζούφλου, PG 139,967-1038.
[5] Θ.Η.Ε., Έκδ. Α. Μαρτίνος, Τομ. 6, Αθήναι 1965, σελ. 755.
[6] Θ.Η.Ε., Έκδ. Α. Μαρτίνος,…ο.π. σελ.755.
[7] Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Ιστορία και στον σύγχρονο κόσμο, Πειραιάς 2012, σελ.10.
[8] Avro Manchatan, Το Ολοκαύτωμα του Βατικανού,  Εκδ.  Μπίμπης 1992,   Μετάφραση Μιχαήλ Τομπίδη,  σελ. 95-96.
[9] Θεοδώρου Ζήση πρωτ. καθ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, «Ουνία, η καταδίκη και η αθώωση», Εκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 2002, σ. 30.
[10] «Και όμως η Ρωμανία ζεί», Εφ. «Ορθόδοξος Τύπος», αριθμ. φύλου 1976,24.5.2013, σελ.1.
[11] Ε.Π.Ε. Πατερικές εκδόσεις  «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμ. 1, σελ. 68-70.
[12] Ε.Π.Ε….ο.π. σελ. 74.
[13] Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, τομ. Β΄, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 176.
[14] Γέροντος Παϊσίου…,ο.π. σελ. 230-232.
[15] Κυρίλλου Ιεροσολύμων,  Κατηχήσεις, 4,2. PG 33,456.
[16] Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Εις Α΄Κορινθίους 40,3, PG 61,351.
[17] Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου, Εις Ιωάννην, 66,3, PG 59,369.
[18] Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου,  Εις το ουδέποτε αφ’ εαυτού ποιεί ο Υιός ουδέν…,PG 56,256.
[19] Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς,  Η Ορθόδοξος  Εκκλησία και ο Οικουμενισμός, Εκδ. Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο,  Σερβία,  σελ.224.
[20] Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς,  Η Ορθόδοξος  Εκκλησία…σελ.224.
[21] Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς,  Η Ορθόδοξος  Εκκλησία…σελ.225.
[22] Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς,  Η Ορθόδοξος  Εκκλησία…σελ.228-229.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου