Οι υπερβολικά ανόητοι, αυτοί προ παντός είναι εκείνοι που επιτρέπουν στο λογικό τους να ερευνά εκείνα που δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίσει κανείς, παρά μόνον με την πίστη. Γιατί, αν κάποιος, τη στιγμή που ο έμπειρος μεταλλουργός βγάζει από τη φωτιά με την τσιμπίδα το πυρακτωμένο σίδερο, αυτός επιμένει να το κάνει αυτό με το χέρι, θα τον χαρακτηρίσουμε ως τον μεγαλύτερο ανόητο• έτσι και οι φιλόσοφοι, επειδή επέμεναν να γνωρίσουν τα δόγματα της πίστεως με τη δύναμη του λογικού τους, περιφρόνησαν την πίστη. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να γνωρίσουν τίποτε από αυτά που ζητούσαν. Είναι ασυγχώρητο να εξετάζουμε με περιέργεια τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνονται οι βουλές του Θεού και τις αποφάσεις Του πρέπει να τις αποδεχόμαστε με πίστη. Γιατί, όταν ο Θεός φανερώνει τη γνώμη Του και τη θέλησή Του, δεν πρέπει να τα υποβάλουμε στον έλεγχο του λογικού, ούτε να ερευνούμε την αιτιολογία των γεγονότων, ούτε να προβάλουμε την αδυναμία της φύσεως, ούτε τίποτα άλλο από τα παρόμοια• γιατί από όλα αυτά είναι ανώτερη η δύναμη της απόφασης του Θεού και δεν μπορεί κανένα εμπόδιο να την ματαιώσει.
Πίστη - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Οι υπερβολικά ανόητοι, αυτοί προ παντός είναι εκείνοι που επιτρέπουν στο λογικό τους να ερευνά εκείνα που δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίσει κανείς, παρά μόνον με την πίστη. Γιατί, αν κάποιος, τη στιγμή που ο έμπειρος μεταλλουργός βγάζει από τη φωτιά με την τσιμπίδα το πυρακτωμένο σίδερο, αυτός επιμένει να το κάνει αυτό με το χέρι, θα τον χαρακτηρίσουμε ως τον μεγαλύτερο ανόητο• έτσι και οι φιλόσοφοι, επειδή επέμεναν να γνωρίσουν τα δόγματα της πίστεως με τη δύναμη του λογικού τους, περιφρόνησαν την πίστη. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να γνωρίσουν τίποτε από αυτά που ζητούσαν. Είναι ασυγχώρητο να εξετάζουμε με περιέργεια τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνονται οι βουλές του Θεού και τις αποφάσεις Του πρέπει να τις αποδεχόμαστε με πίστη. Γιατί, όταν ο Θεός φανερώνει τη γνώμη Του και τη θέλησή Του, δεν πρέπει να τα υποβάλουμε στον έλεγχο του λογικού, ούτε να ερευνούμε την αιτιολογία των γεγονότων, ούτε να προβάλουμε την αδυναμία της φύσεως, ούτε τίποτα άλλο από τα παρόμοια• γιατί από όλα αυτά είναι ανώτερη η δύναμη της απόφασης του Θεού και δεν μπορεί κανένα εμπόδιο να την ματαιώσει.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στὸν λόγο του περὶ πραότητος λέγει ὅτι:
«Πραότης εἶναι μία ἀμετακίνητη κατάστασις τοῦ
νοῦ, ποὺ παραμένει ἡ ἴδια καὶ στὶς τιμὲς καὶ στὶς περιφρονήσεις. Πραότης εἶναι τὸ
στήριγμα τῆς ὑπομονῆς, ἡ θύρα ἤ καλύτερα ἡ μητέρα τῆς ἀγάπης, ἡ προϋπόθεσις τῆς
διακρίσεως, ἡ πρόξενος τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ θάρρος τῆς προσευχῆς. Ἡ
πραότης εἶναι συνεργὸς στὴν ὑπακοή, ὁδηγὸς στὴν ἀδελφοσύνη,
χαλινὸς τῆς μανίας, κόψιμο τοῦ θυμοῦ, μίμησις τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πραεῖα ψυχὴ εἶναι θρόνος τῆς ἁπλότητος, ἐνῶ ὁ νοῦς τοῦ
ὀργίλου δημιουργός τῆς πονηρίας. Ἡ ἤπια ψυχὴ θὰ δεχθῆ μέσα της τοὺς λόγους τῆς
σοφίας. Ἡ εὐθεῖα ψυχὴ συζῆ μὲ τὴν ταπείνωσι,
ἐνῶ ἡ πονηρὰ εἶναι ὑπηρέτρια τῆς ὑπερηφάνειας. Οἱ ψυχὲς τῶν πράων θὰ γεμίσουν ἀπὸ
γνῶσι καὶ σύνεσι, ἐνῶ ὁ νοῦς τοῦ θυμώδους συγκατοικεῖ μὲ τὸ σκοτάδι καὶ τὴν ἄγνοια»
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἑρμηνεύοντας τὸ «Πάτερ ἡμῶν»
«Ὅταν συνυπάρχουν
ἡ ταπείνωση καὶ ἡ πραότητα φανερώνουν τέλειο ἄνθρωπο, ποὺ κτίζεται κατὰ Χριστό. Γιατί κάθε ταπεινὸς εἶναι
ὁπωσδήποτε καὶ πρᾶος· καὶ κάθε πρᾶος εἶναι
ὁπωσδήποτε καὶ ταπεινός. Εἶναι ταπεινὸς γιατί γνωρίζει ὅτι ἔχει λάβει τὴν ὕπαρξή
του δανεική, καὶ πρᾶος γιατί ἔχει ἀντιληφθεῖ
τὴν ὀρθὴ χρήση τῶν φυσικῶν δυνάμεων, ποὺ τοῦ δόθηκαν καὶ ἔτσι τὶς θέτει στὴ ὑπηρεσία
τοῦ λόγου πρὸς γένεση τῆς ἀρετῆς, ἐνῶ ἀπομακρύνει
τελείως τὴν ἐνέργειά τους ἀπὸ ὁ,τιδήποτε εἶναι λυπηρό».
Aυτό το πορνίδιο συνεχίζει να προκαλεί
Ο... χορός του Ζαλόγγου για τη Ρεπούση!
Ούτε ο χορός του Ζαλόγγου υπήρξε για τη Μαρία Ρεπούση! Ναι, καλά διαβάσατε, η βουλευτής ιστορικός (!) της ΔΗΜ.ΑΡ. σε χθεσινή της συνέντευξη (Alpha) επανήλθε δριμύτερη, καθώς, ερωτηθείσα αν υπήρξε ο χορός του Ζαλόγγου, υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους».
Βέβαια έδειξε για ακόμη μια φορά την ευαισθησία της προς τους ομοφυλόφιλους, ζητώντας να τους δοθεί το δικαίωμα της υιοθεσίας, ενώ υπερασπίστηκε -μολονότι την «άδειασαν» τόσο ο Φώτης Κουβέλης όσο και οι «σύντροφοί» της- τη θέση για τις γενοκτονίες.
«Εφόσον η Πολιτεία αναγνωρίζει το δικαίωμα της υιοθεσίας σε ετεροφυλόφιλους, οφείλει να το αναγνωρίζει και σε ομοφυλόφιλους» υποστήριξε αρχικά, για να αναρωτηθεί στη συνέχεια «γιατί υπάρχει στην Ελλάδα αυτή η ομοφοβία;».
Αναφορικά με τις γενοκτονίες, αφού σημείωσε ότι το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε αυτές των Ποντίων και των Αρμενίων, «φωτογραφίζοντας» τον εαυτό της, είπε: «Αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορική επιστήμη είναι υποχρεωμένη να δεχτεί τις πολιτικές αποφάσεις και μάλιστα να τιμωρούνται όσοι έχουν διαφορετική άποψη».
Θρασύτητα
Μάλιστα, σε άλλη εκπομπή (ΝΕΤ) η κυρία Ρεπούση αναφέρθηκε στο γνωστό βιβλίο της που αναφέρει τα περί «συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εκεί θρασύτατα, αφού προσπάθησε να απολογηθεί, αναρωτήθηκε: «Τελεία και παύλα. Ιερά εξέταση θα περάσω, δεν καταλαβαίνω;»
Την ίδια ώρα, με σφοδρότητα επιτέθηκαν στην κυρία Ρεπούση τόσο βουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Μιχελάκης όσο και ο Ν. Νικολόπουλος. Ο πρώτος, μέσω facebook αλλά και... Μίλαν Κούντερα, τόνισε ότι «για να ξεπαστρέψεις έναν λαό, του αφαιρείς πρώτα τη μνήμη. Καταστρέφεις τα βιβλία του, τον πολιτισμό του, την Ιστορία του». Ο δεύτερος ζήτησε την αποβολή της για προδοτική στάση και συμπεριφορά.
Αλέξανδρος Διαμάντης -Δημοκρατία,31/05/2013
Μύθος για τη Ρεπούση ο χορός του Ζαλόγγου
Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ μίλησε εκ νέου για τη γενοκτονία των Ποντίων και Αρμενίων
“Είμαι κατά της ποινικοποίησης της μνήμης"
“Είμαι κατά της ποινικοποίησης της μνήμης"
Μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Πόντιων η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση αμφισβητεί και το χορό του Ζαλόγγου μέσα από ραδιοφωνική της συνέντευξη. Μιλώντας την Πέμπτη στο ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 989 με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο η βουλευτής σε ερώτηση για το αν υπήρξε ο χορός του Ζαλόγγου, απάντησε ότι “κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους”.
Επίσης, με αφορμή το θέμα με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο επανέλαβε την αμφισβήτησή της ως προς τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων. Συγκεκριμένα είπε: “Είμαι κατά της ποινικοποίησης της μνήμης. Το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορική επιστήμη είναι υποχρεωμένη να δεχθεί τις πολιτικές αποφάσεις και μάλιστα να τιμωρούνται όσοι έχουν διαφορετική άποψη”, προσθέτοντας ότι δεν έχει καμία επιφύλαξη με τη διάταξη που προτείνει το σχέδιο νόμου του Ρουπακιώτη.
Η βουλευτής τάχθηκε επίσης υπέρ του δικαιώματος υιοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια λέγοντας συγκεκριμένα: “Εφόσον η Πολιτεία αναγνωρίζει το δικαίωμα της υιοθεσίας σε ετεροφυλόφιλους οφείλει να το αναγνωρίζει και σε ομοφυλόφιλους”.
Τέλος μίλησε και για το βιβλίο της Ιστορίας και την αναφορά περί “συνωστισμού” στη Σμύρνη, λέγοντας ότι στο βιβλίο υπήρξε το ρήμα και όχι η λέξη ''συνωστισμός'', κάτι το οποίο όπως είπε διορθώθηκε αμέσως.
Για “αβάσταχτη ιστορική ελαφρότητα” έκανε λόγο σχετικά με την τοποθέτηση της Μ. Ρεπούση ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ και Πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας “Κωνσταντίνος Καραμανλής” Γιάννης Μιχελάκης.
Για “αβάσταχτη ιστορική ελαφρότητα” έκανε λόγο σχετικά με την τοποθέτηση της Μ. Ρεπούση ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ και Πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας “Κωνσταντίνος Καραμανλής” Γιάννης Μιχελάκης.
Σε κείμενό του, το οποίο δημοσίευσε στις σελίδες του στο facebook και στο twitter αναφέρει:
“Η …αβάσταχτη ιστορική ελαφρότητα της κυρίας Ρεπούση
«Για να ξεπαστρέψεις ένα λαό, του αφαιρείς πρώτα τη μνήμη. Καταστρέφεις τα βιβλία του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του. Και κάποιος άλλος του γράφει βιβλία, του δίνει πολιτισμό και επινοεί για λογαριασμό του άλλη ιστορία. Έπειτα, ο λαός αρχίζει σιγά σιγά να ξεχνά ποιος είναι και ποιος ήταν. Ακόμη πιο γρήγορα θα τον ξεχάσει ο κόσμος γύρω του».
Αυτά έγραφε ο Μίλαν Κούντερα στο «Βιβλίο του γέλιου και της λήθης» το 1978, με σκοπό να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του. Εκείνοι αφυπνίστηκαν! Η κυρία Ρεπούση ;”
«Για να ξεπαστρέψεις ένα λαό, του αφαιρείς πρώτα τη μνήμη. Καταστρέφεις τα βιβλία του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του. Και κάποιος άλλος του γράφει βιβλία, του δίνει πολιτισμό και επινοεί για λογαριασμό του άλλη ιστορία. Έπειτα, ο λαός αρχίζει σιγά σιγά να ξεχνά ποιος είναι και ποιος ήταν. Ακόμη πιο γρήγορα θα τον ξεχάσει ο κόσμος γύρω του».
Αυτά έγραφε ο Μίλαν Κούντερα στο «Βιβλίο του γέλιου και της λήθης» το 1978, με σκοπό να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του. Εκείνοι αφυπνίστηκαν! Η κυρία Ρεπούση ;”
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Εις την Εκκλησίαν Του ο Χριστός τελεί την απολύτρωσιν και σωτηρίαν των ανθρώπων δια των μυστηρίων της Εκκλησίας και των αγίων αρετών με την δύναμιν και Χάριν του Αγίου Πνεύματος. Ουσιαστικώς, ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Χριστός μετά του σώματός Του, της Εκκλησίας, είναι το παν-μυστήριον εις το οποίον και από το οποίον είναι όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας αρχίζοντας από το μυστήριον του Βαπτίσματος μέχρις όλα τα άλλα. Τα πάντα εις την Εκκλησίαν είναι μυστήριον, από το μικρότερον μέχρι το μεγαλύτερον, διότι τα πάντα είναι πεπληρωμένα της αγιότητος και χάριτος του Χριστού. Εάν ο Χριστός είναι το πλήρωμα της Εκκλησίας και η Εκκλησία το πλήρωμα του Χριστού, τότε εις τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του περιέχονται τα πάντα:και η σωτηρία και η ζωή και ο αγιασμός και η θέωσις και η θεανθρωποποίησις και κάθε μυστηριακή πραγματικότης του Θεού που την χρειάζεται η ανθρωπίνη ύπαρξις δια την ζωήν της εις όλους τους κόσμους. Ο Χριστός είναι το «μέγα της ευσεβείας μυστήριον» (Α΄ Τιμ. 3, 16), το μέγα δηλαδή μυστήριον της θεανθρωπίνης πίστεώς μας,και εν Αυτώ ευρίσκεται και όλον το μυστήριον της Εκκλησίας. Το υποστατικόν μυστήριον του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος περιχωρεί όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας, δια τούτο κάθε μυστήριον της Εκκλησίας είναι Χριστολογικόν μυστήριον, πράγμα που σημαίνει ότι ταυτοχρόνως είναι και Εκκλησιολογικόν. Τούτο δε διότι η Εκκλησία είναι αναπόσπαστον σώμα του σαρκωθέντως Υιού του Θεού και κάθε Εκκλησιαστικόν μυστήριον αφορά και το Πρόσωπον του Χριστού και το θεανθρώπινον σώμα Του. Δια τούτο όλα τα μυστήρια ευρίσκονται μόνον εν τη Εκκλησία, αλλά και η Εκκλησία ευρίσκεται ολόκληρος εις έκαστον μυστήριόν Της.
Πίστη - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Ας υπακούουμε λοιπόν σε όλα στο Θεό και ας μην αντιλέγουμε σε τίποτε, έστω κι αν αυτό που λέγεται φαίνεται αντίθετο στις δικές μας λογικές σκέψεις και στα αισθήσεις μας• ο λόγος του Θεού έχει για μας μεγαλύτερη αξία από το λογικό και την όρασή μας. Το ίδιο ας κάνουμε και προκειμένου για τα μυστήρια της Εκκλησίας και της πίστεως• ας μην προσέχουμε μόνον τα ορατά σημεία, αλλά ας διατηρούμε ζωηρά στη μνήμη μας τα λόγια του Θεού. Γιατί ο λόγος του Θεού δεν είναι παράλογος, ενώ οι αισθήσεις μας απατώνται εύκολα. Ο λόγος του Θεού ουδέποτε διαψεύσθηκε, ενώ οι αισθήσεις μας σφάλλουν τις περισσότερες φορές.
Η πίστη είναι το παν• αν αυτή μας διαβεβαιώνει για κάτι, η καρδιά έχει το αίσθημα της ασφάλειας. Άρα η πίστη δίνει τη διαβεβαίωση, ενώ οι ανθρώπινοι συλλογισμοί κλονίζουν• η πίστη λοιπόν είναι αντίθετη με τον συλλογισμό του ανθρώπου, ο οποίος αμφιβάλλει.
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
1ον) Ἡ αἱρετικὴ
χριστιανικὴ «Ἐκκλησία» ἐξισώνεται μὲ τὴν κανονικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία
ἐκφράζει τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας;
2ον) Τὸ βάπτισμα
τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν εἶναι ἰσόκυρον μὲ τὸ βάπτισμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ
Ἐκκλησίας, τὸ καθορισθὲν ὑπὸ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
3ον) Ἡ αἱρετικὴ
χριστιανικὴ «Ἐκκλησία» ἀποκαλεῖται καὶ προσφωνεῖται ὡς ἀδελφή, ἀποστολικὴ Ἐκκλησία,
ἔχουσα ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ χαρίσματα τῆς Ὀρθοδόξου ἤτοι σώζουσα ψυχὰς ὡς καὶ ἡ
Ὀρθόδοξος.
4ον)
Παραβιάζονται ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἀναγνωρίζονται αἱρετικαὶ «Ἐκκλησίαι»
ὡς τῶν Κοπτῶν ὡς κανονικαὶ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι;
Ὑπενθυμίζομεν πρὸς
τὸν Πατριάρχην καὶ Πάπαν Ἀλεξανδρείας καὶ Πάσης Ἀφρικῆς ὅτι καὶ ὁ ἴδιος συμμετεῖχεν
εἰς τὴν ἐνθρόνισιν τοῦ νέου Πατριάρχου τῶν Κοπτῶν φωνάζων «ἄξιος, ἄξιος» καὶ
προσφέρων ὡς δῶρον μίαν μίτραν. Ἐνῶ Σεβ. Μητροπολίτης τοῦ Πατριαρχείου του συμμετεῖχεν
εἰς τὴν θ. Λειτουργίαν καὶ τὸν Ἁγιασμὸν τῶν Ὑδάτων, ὁ ὁποῖος ἐτελέσθη ὑπὸ
Κόπτου Ἀρχιερέως εἰς Ἀφρικανικὸν Κράτος. Ἐπειδὴ τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας ἔχει
τὸ μεγάλο βάρος τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς τὴν Ἀφρικὴν διερωτώμεθα: Δὲν προκαλεῖ
σύγχυσιν εἰς τοὺς πιστοὺς καὶ νέους Ὀρθοδόξους τὸ συλλείτουργον μὲ τοὺς Κόπτας ἢ
ἡ ἀναγνώρισις τοῦ νέου Πατριάρχου τῶν Κοπτῶν, ὅταν ἡ «Ἐκκλησία» των εἶναι
καταδικασμένη διὰ αἵρεσιν ὑπὸ Οἰκ. Συνόδου;
Γ.Ζ
Κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός
http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/
Σήμερα Πέμπτη
17/30 Μαΐου 2013 και σε ηλικία 78 ετών κοιμήθηκε ειρηνικώς εν Κυρίω ο
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου των
Ενισταμένων του Πατρίου Ημερολογίου κ. Κυπριανός Κουτσούμπας, πνευματικό τέκνο
του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου και συνεχιστής της γραμμής του πρ. Φλωρίνης
Χρυσοστόμου.
Η εξόδιος
ακολουθία του θα τελεσθεί στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής
Αττικής το Σάββατο 19.5/1.6/2013 και ώρα 10 π. μ.
Ο Κύριός μας να
τον αναπαύσει και να τον κατατάξει εν χώρα ζώντων για να πρεσβεύει και για μας τους ευρισκομένους εισέτι στην
στρατευομένη Εκκλησία.
Tο γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού
Όταν εις την
καρδίαν κυκλοφορεί πάντοτε το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, η καρδία
θερμαίνεται με θεία θέρμη, και δια της καρδίας, κάθε κύταρο, κάθε μέλος του
σώματος θερμαίνεται, εξαγνίζεται από κάθε ρυπαρό λογισμό, από λογισμούς μίσους,
μνησικακίας, εκδικήσεως, φθόνου, ζηλοφθονίας, υπερηφανείας, οιήσεως,
αλαζονείας, φιλοδοξίας, φιλοπρωτείας, κοιλιοδουλείας, πολυφαγίας, καλοφαγίας,
φιλυπνίας, ραθυμίας, ακηδίας, οκνηρίας, περιεργείας, πολυπραγμοσύνης, θλίψεως,
μελογχολίας, ταραχής, νευρικότητος, ανυπομονησίας, και κάθε πάθους μικρού ή
μεγάλου.
Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου
Μελέτημα 15ον.
1. Αν κάποιος
δελεάζεται θεληματικά από κάτι που αγαπάει, αποκαλύπτεται ότι δεν παρέδωσε
ακόμη όλη την αγάπη του στο Θεό. Λόγου χάρη, αγάπησε ένας κτήματα ή χρήματα ή
την κοιλιοδουλεία ή να χαρίζεται στις αμαρτωλές σαρκικές επιθυμίες ή στ΄
αξιώματα και τις τιμές των ανθρώπων ή στην οργή και μνησικακία και λοιπά πάθη…
Άλλος αφήνει το νου του να τρέχει εδώ κι εκεί ή κάνει το δάσκαλο γι΄ ανθρώπινη
δόξα ή ευχαριστείται να στολίζεται μ΄ ωραία ενδύματα κ.λ.π. Γιατί, όποιο πάθος
δεν πολεμάει και δεν του αντιστέκεται, μ΄ αυτό το πάθος οπωσδήποτε
ευχαριστείται. Και αυτό το πάθος τον τραβάει προς τα κάτω και δεν τον αφήνει ν΄
ανυψωθεί προς τον Θεό.
2. Ας υποθέσουμε ότι πιάνει φωτιά το σπίτι κάποιου. Εάν θελήσει να σώσει τον εαυτόν του, θα φύγει γυμνός, αφήνοντας όλα να καίγονται… Άλλος όμως προσπαθώντας να περισώσει μερικά σκεύη του σπιτιού, περικυκλώνεται από την φωτιά και καίγεται κι΄ αυτός. Βλέπεις πως από την προσήλωσή του σε κάτι κοσμικό χάνει κανείς και την ψυχή του και το σώμα του;
3. Είναι λίγοι πράγματι εκείνοι που απέκτησαν την τέλεια αγάπη προς τον Θεό και έχουν για μηδέν όλες τις ηδονές και τις επιθυμίες του κόσμου και υπομένουν τους πειρασμούς με μακροθυμία. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να πετύχουν τη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπους και ιδρώτες. Μακαρίζουν βέβαια τους αγίους, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν στους κόπους και τα παθήματά τους. Αλλά για να φανερωθεί ποιοι αγάπησαν αληθινά τον Κύριό τους, τους στέλνει ο Θεός πειρασμούς και δοκιμασίες, ώστε δίκαια να κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών.
4. Πρέπει να γνωρίζεις ότι μέσα στις θλίψεις και τα παθήματα, στην υπομονή και την πίστη είναι κρυμμένες αι υποσχέσεις του Θεού, όπως επίσης και η δόξα και η απόκτηση των Ουρανίων αγαθών. Τα ίδια λέγει και ο Απόστολος: «Πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις, για να μπούμε στη βασιλεία των Ουρανών». Και ο Κύριος: «με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας», και «στον κόσμο θα έχετε θλίψεις».
5. Όσο αξιωθεί καθένας μας με την πίστη και την επιμέλεια να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, τόσο εκείνη τη μέρα θα δοξασθεί και το σώμα του. Ό,τι αποθησαυρίσαμε εδώ στην ψυχή μας, αυτό θα εκδηλωθεί και στο σώμα μας. γιατί τότε θα δοξασθούμε με το άρρητο φως, που έχουμε από τώρα μέσα μας, δηλαδή με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που θα είναι τότε γι΄ αυτούς ένδυμα, τροφή, ποτό, αγαλλίαση, χαρά, ειρήνη, και γενικά ζωή αιώνια.
2. Ας υποθέσουμε ότι πιάνει φωτιά το σπίτι κάποιου. Εάν θελήσει να σώσει τον εαυτόν του, θα φύγει γυμνός, αφήνοντας όλα να καίγονται… Άλλος όμως προσπαθώντας να περισώσει μερικά σκεύη του σπιτιού, περικυκλώνεται από την φωτιά και καίγεται κι΄ αυτός. Βλέπεις πως από την προσήλωσή του σε κάτι κοσμικό χάνει κανείς και την ψυχή του και το σώμα του;
3. Είναι λίγοι πράγματι εκείνοι που απέκτησαν την τέλεια αγάπη προς τον Θεό και έχουν για μηδέν όλες τις ηδονές και τις επιθυμίες του κόσμου και υπομένουν τους πειρασμούς με μακροθυμία. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να πετύχουν τη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπους και ιδρώτες. Μακαρίζουν βέβαια τους αγίους, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν στους κόπους και τα παθήματά τους. Αλλά για να φανερωθεί ποιοι αγάπησαν αληθινά τον Κύριό τους, τους στέλνει ο Θεός πειρασμούς και δοκιμασίες, ώστε δίκαια να κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών.
4. Πρέπει να γνωρίζεις ότι μέσα στις θλίψεις και τα παθήματα, στην υπομονή και την πίστη είναι κρυμμένες αι υποσχέσεις του Θεού, όπως επίσης και η δόξα και η απόκτηση των Ουρανίων αγαθών. Τα ίδια λέγει και ο Απόστολος: «Πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις, για να μπούμε στη βασιλεία των Ουρανών». Και ο Κύριος: «με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας», και «στον κόσμο θα έχετε θλίψεις».
5. Όσο αξιωθεί καθένας μας με την πίστη και την επιμέλεια να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, τόσο εκείνη τη μέρα θα δοξασθεί και το σώμα του. Ό,τι αποθησαυρίσαμε εδώ στην ψυχή μας, αυτό θα εκδηλωθεί και στο σώμα μας. γιατί τότε θα δοξασθούμε με το άρρητο φως, που έχουμε από τώρα μέσα μας, δηλαδή με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που θα είναι τότε γι΄ αυτούς ένδυμα, τροφή, ποτό, αγαλλίαση, χαρά, ειρήνη, και γενικά ζωή αιώνια.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ολόκληρος η
Εκκλησία του Θεού είναι ένα μυστήριον, το «μυστήριον του Χριστού». Δια τούτο τα
πάντα εις την Εκκλησίαν είναι μυστήρια Θεού, ιερά και άγια. Τα πάντα πηγάζουν
από το μυστήριον του σαρκωθέντος Θεού Λόγου, δια του Οποίου τα πάντα εκτίσθησαν
(Ιω. 1, 3. Κολ. 1, 16. Εβρ. 2,10), και
δια τούτο τα πάντα είναι άγια και «έλλογα», εκτός βεβαίως της αμαρτίας, η οποία
αποτελεί μίαν παρά φύσιν κατάστασιν, ως προϊόν της καταχρήσεως της φυσικής
ελευθερίας των λογικών όντων. Η κατάχρησις της ελευθερίας γίνεται όταν αυτή
χρησιμοποιείται εναντίον του Θεού και της υπ΄ Αυτού δοθείσης τάξεως εις την
φύσιν, όπως το έκαναν ο διάβολος και ο άνθρωπος. Ο διάβολος έχει δύο δυνάμεις,
την αμαρτίαν και τον θάνατον (εφ΄ όσον η αποτελεσθείσα αμαρτία γεννά θάνατον),
και δι΄ αυτών κατακτά και κυριαρχεί των ανθρώπων. Το βασίλειον της αμαρτίας και
του θανάτου είναι κόλασις δι΄ ένα θεοειδές ον όπως είναι ο άνθρωπος. Δια τούτο
ο Θεός Λόγος γίνεται άνθρωπος, δια να απελευθερώση τους ανθρώπους από την δια
της αμαρτίας και του θανάτου κυριαρχίαν του διαβόλου, και ως εκ τούτου από τον
Άδην, το βασίλειον τούτο του διαβόλου. Ο Θεός Λόγος το πραγματοποιεί ως
Θεάνθρωπος δι΄ όλης της θεανθρωπίνης ενσάρκου Οικονομίας Του, δια της οποίας
ίδρυσε εν Εαυτώ και δι΄ Εαυτού την Εκκλησίαν.
Και έτσι ησυχάζει το πνεύμα και ορθώνεται η πίστη....
Σε πλαγιά στα νότια του νησιού, 25 χμ. από το
Αργοστόλι, στο χωριό Μαρκόπουλο που αγναντεύει τη Ζάκυνθο και το μάτι ξανοίγει
προς την πεδιάδα του Ελειού, στέκει μέσα στα λουλούδια επιβλητικά ένα
καμπαναριό και λίγο πιο κάτω η Εκκλησία της Παναγίας της Λαγκουβάρδας ή
Φιδούσας.
Ζωσμένο το νησί μας από μυστήρια και φαινόμενα ανεξήγητα!
Μα σʼ αυτό το μέρος, το Μαρκόπουλο, το Φαινόμενο να βγαίνουν φίδια τελείως διαφορετικά από τα υπόλοιπα, φίδια με σώμα ζεστό, με μεταξένια υφή, που δέχονται να τα πιάνουν οι πιστοί, χωρίς να είναι δηλητηριώδη, φίδια Ιερά, (κατά την επικρατούσα αντίληψη), με σταυρό στο κεφάλι τους κατά την γιορτή της Παναγίας το Δεκαπενταύγουστο, είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ!
Το περιοδικό «Ο Φανός της Κεφαλονιάς» του Χρήστου Βουνά γράφει το 1968:
«Φίδια αθώα κι άκακα αναφαίνονται στη γύρω από την εκκλησούλα της Παναγίας της Λαγκουβάρδας λαχτιά, που την ημέρα της Γιορτής ξεθαρρεύουν και μπαίνουν ακόμα και μέσα εις το ναόν. Κι ανεβαίνουν στο τέμπλο, στους κηροστάτες, στις άγιες εικόνες και στέκονται να τα πιάσει και να τα χαϊδέψει ο κάθε προσκυνητής. Φίδια που λες και συμμετέχουν στη χαρά του πανηγυριού, φίδια που ποτέ δεν δάγκωσαν ούτε ζώο, ούτε άνθρωπο. Φίδια, τα οποία θα' πρεπε να μελετηθούν επιστημονικά. Διότι είναι πραγματικά ανεξήγητη η εμφάνισή τους στις αρχές του Αυγούστου κι η τελεία εξαφάνισή τους στο τέλος του ίδιου μήνα...
Εξήγηση εύκολη δεν μπορείς να δώσεις, κρατάς το λόγο σου επιφυλακτικά μην κι ο άλλος σε γελάσει ή την πίστη σου αγνοήσει!!!
Μα πολλοί λένε πως το φυσικό φαινόμενο συνυπάρχει με το θρησκευτικό και πορεύονται και κυκλώνονται μαζί μια φορά το χρόνο στην γιορτή της Παναγίας τις 15 Αυγούστου!
Κόσμος πολύς, πιστοί και περίεργοι, κάνουν το σταυρό τους και νιώθουν πως τούτο το σημάδι της εμφάνισης των φιδιών στης Παναγίας την γιορτή είναι καλό και θείο και άφοβο. Και έτσι ησυχάζει το πνεύμα και ορθώνεται η πίστη.
Πάνω σʼ αυτή την πίστη μύριοι έρχονται την ημέρα της Γιορτής να προσκυνήσουν και να δουν από κοντά τα “φίδια της Παναγίας”.
Οι κάτοικοι του νησιού κάθε χρόνο με αγωνία ρωτούν αν και πάλι τα φίδια βγήκαν! Αυτό θεωρείται σημάδι καλό για του νησιού την πορεία. Μα ο λόγος της Παράδοσης συχνά ακούγεται πως εάν την εμφάνισή τους δεν κάνουν όταν γιορτάζει η Παναγιά, κάτι κακό μεγάλο στο νησί θα συμβεί!
Το 1940 και το 1953 την παρουσία τους δεν έδωσαν τα φίδια και το νησί βαριά πληγώθηκε από κατακτητές και στη συνέχεια χτυπήθηκε ανελέητα από την καταστροφική μανία του Εγκέλαδου.
Μα αν σταθείς διαβάτη και προσκυνητή κι έχεις ανοιχτό ορίζοντα στο νου σου και πίστη στο Θεό, τότε μελετάς της άλλης Παράδοσης την εξήγηση.
Στο μέρος αυτό, λέει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς, μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο, έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν… Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας! Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν…
Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.
Ζωσμένο το νησί μας από μυστήρια και φαινόμενα ανεξήγητα!
Μα σʼ αυτό το μέρος, το Μαρκόπουλο, το Φαινόμενο να βγαίνουν φίδια τελείως διαφορετικά από τα υπόλοιπα, φίδια με σώμα ζεστό, με μεταξένια υφή, που δέχονται να τα πιάνουν οι πιστοί, χωρίς να είναι δηλητηριώδη, φίδια Ιερά, (κατά την επικρατούσα αντίληψη), με σταυρό στο κεφάλι τους κατά την γιορτή της Παναγίας το Δεκαπενταύγουστο, είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ!
Το περιοδικό «Ο Φανός της Κεφαλονιάς» του Χρήστου Βουνά γράφει το 1968:
«Φίδια αθώα κι άκακα αναφαίνονται στη γύρω από την εκκλησούλα της Παναγίας της Λαγκουβάρδας λαχτιά, που την ημέρα της Γιορτής ξεθαρρεύουν και μπαίνουν ακόμα και μέσα εις το ναόν. Κι ανεβαίνουν στο τέμπλο, στους κηροστάτες, στις άγιες εικόνες και στέκονται να τα πιάσει και να τα χαϊδέψει ο κάθε προσκυνητής. Φίδια που λες και συμμετέχουν στη χαρά του πανηγυριού, φίδια που ποτέ δεν δάγκωσαν ούτε ζώο, ούτε άνθρωπο. Φίδια, τα οποία θα' πρεπε να μελετηθούν επιστημονικά. Διότι είναι πραγματικά ανεξήγητη η εμφάνισή τους στις αρχές του Αυγούστου κι η τελεία εξαφάνισή τους στο τέλος του ίδιου μήνα...
Εξήγηση εύκολη δεν μπορείς να δώσεις, κρατάς το λόγο σου επιφυλακτικά μην κι ο άλλος σε γελάσει ή την πίστη σου αγνοήσει!!!
Μα πολλοί λένε πως το φυσικό φαινόμενο συνυπάρχει με το θρησκευτικό και πορεύονται και κυκλώνονται μαζί μια φορά το χρόνο στην γιορτή της Παναγίας τις 15 Αυγούστου!
Κόσμος πολύς, πιστοί και περίεργοι, κάνουν το σταυρό τους και νιώθουν πως τούτο το σημάδι της εμφάνισης των φιδιών στης Παναγίας την γιορτή είναι καλό και θείο και άφοβο. Και έτσι ησυχάζει το πνεύμα και ορθώνεται η πίστη.
Πάνω σʼ αυτή την πίστη μύριοι έρχονται την ημέρα της Γιορτής να προσκυνήσουν και να δουν από κοντά τα “φίδια της Παναγίας”.
Οι κάτοικοι του νησιού κάθε χρόνο με αγωνία ρωτούν αν και πάλι τα φίδια βγήκαν! Αυτό θεωρείται σημάδι καλό για του νησιού την πορεία. Μα ο λόγος της Παράδοσης συχνά ακούγεται πως εάν την εμφάνισή τους δεν κάνουν όταν γιορτάζει η Παναγιά, κάτι κακό μεγάλο στο νησί θα συμβεί!
Το 1940 και το 1953 την παρουσία τους δεν έδωσαν τα φίδια και το νησί βαριά πληγώθηκε από κατακτητές και στη συνέχεια χτυπήθηκε ανελέητα από την καταστροφική μανία του Εγκέλαδου.
Μα αν σταθείς διαβάτη και προσκυνητή κι έχεις ανοιχτό ορίζοντα στο νου σου και πίστη στο Θεό, τότε μελετάς της άλλης Παράδοσης την εξήγηση.
Στο μέρος αυτό, λέει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς, μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο, έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν… Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας! Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν…
Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.
Πίστη - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Πραγματικά αυτό είναι πίστη, το να μην δίνουμε δηλαδή προσοχή σ’ αυτά που
βλέπουμε, έστω κι αν αυτά που γίνονται είναι αντίθετα από την υπόσχεση του
Θεού, αλλά να έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη εκείνου που έδωσε την υπόσχεση. Αυτό είναι πίστη, το να
θεωρεί κανείς αυτά που υποσχέθηκε ο Θεός, έστω κι αν δεν είναι ορατά με τα
μάτια του σώματος, περισσότερο αξιόπιστα από εκείνα που φαίνονται και
βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.
Αυτό κυρίως είναι το γνώρισμα της πίστεως, το να εγκαταλείπουμε κάθε
εγκόσμια λογική και φυσική αντιμετώπιση των πραγμάτων και να επιζητούμε το
υπερφυσικό, την ουράνια λογική• να διώχνουμε τις αδύνατες ανθρώπινες σκέψεις και
να παραδεχόμαστε, ότι όλα προέρχονται από τη δύναμη του Θεού. Και όμως αν
θέλεις να πιστεύεις σε αυτά που φαίνονται, στα αόρατα μάλλον παρά στα ορατά
πρέπει να πιστεύεις. Αν
και φαίνεται παράξενο αυτό που είπα, όμως είναι αληθινό και αναντίρρητα
παραδεκτό από όσους είναι συνετοί.
Γιατί τα μάτια κάνουν πολλά σφάλματα, όχι μόνον στα αόρατα (αυτά ούτε τα
αντιλαμβάνονται καν), αλλά και σ’ αυτά που νομίζουν ότι βλέπουν, λόγω απόστασης
και μεσολάβησης της ατμόσφαιρας, λόγω στροφής της προσοχής και της σκέψης σε
άλλα, λόγω θυμού και φροντίδας και απείρων άλλων, που επηρεάζουν την ακρίβεια
των φαινομένων. Ενώ
ο λογισμός ( η διαίσθηση) της ψυχής, αν δεχθεί το φως των θείων Γραφών, γίνεται
ακριβέστερο κριτήριο των πραγμάτων που δεν πλανάται ποτέ.
Γιατί έπεσε η Πόλη; Διότι ο Κλήρος πρόδωσε την Ορθοδοξία!
Την 8η Αυγούστου του 626, η Πόλη είχε σωθεί από τη μεγαλύτερη ως τότε απειλή της ιστορίας της. Γνωρίζοντας την απουσία του στρατού, οι Άβαροι απέρριψαν κάθε πρόταση εκεχειρίας και την 6η Αυγούστου κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών. Σε συνεργασία με τους Πέρσες,τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση, ενώ ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Σέργιος περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε το λαό στην αντίσταση. Τη νύχτα εκείνη, η Κυρία Θεοτόκος με φοβερό ανεμοστρόβιλο, δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε ολοκληρωτικά τον εχθρικό στόλο, ενώ αντεπίθεση των αμυνομένων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους Πέρσες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν άπρακτοι.
Το πάθημα δεν έγινε μάθημα για τους προδότες: Πατριάρχη, Αγιορείτες και Μητροπολίτες της Ελλαδικής εκκλησίας!
29 Μαΐου 1453, ο «Ορθόδοξος»Ουνίτης Πατριάρχης συλλειτούργησε με τον Καρδινάλιο του αντίχριστου Πάπα, του εχθρού της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της, και η Πόλη κατεστράφει!
Το πάθημα δεν έγινε μάθημα για τους προδότες: Πατριάρχη, Αγιορείτες και Μητροπολίτες της Ελλαδικής εκκλησίας!
Ο Γεννάδιος Β’ ο Σχολάριος (ὑπήρξε ὁ πρῶτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὴν Ἅλωσι) έλεγε:
"Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων,και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος.Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν;ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι! "
Διαφθορείς της Δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας οι Οικουμενιστές
Τι λόγο θα δώσουμε
στον Θεό, αν αφήσουμε ανενόχλητους τους διαφθορείς της Δογματικής διδασκαλίας
της Εκκλησίας οικουμενιστάς, να ουνιτίζουν τα τέκνα της Ορθοδoξίας,
«δι’ α Χριστός απέθανε»;
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Η σωτήριος σοφία του
χριστιανού, συνίσταται εις το να υποτάξη εκουσίως την ελευθέραν θέλησίν του εις
το θέλημα του Θεού, όπως ο Χριστός εν τη θεανθρωπίνη Υποστάσει Του ήνωσε την
ανθρωπίνην θέλησίν Του εις την θείαν. Η σχέσις και ένωσις αυτή της θείας και
ανθρωπίνης θελήσεως του Χριστού είναι ο βασικός νόμος της ζωής του θεανθρωπίνου
σώματός Του, της Εκκλησίας. Συμφώνως προς αυτόν τον κανόνα τα μέλη της
Εκκλησίας πρέπει να υπακούουν εκουσίως και εν αγάπη εις το θέλημα του Χριστού
και τοιουτοτρόπως να αποκτούν την σωτηρίαν και την αιώνιον ζωήν και θέωσιν εις
την βασιλείαν της ελευθερίας και της αγάπης του Χριστού. Εις το θεανθρώπινον
σώμα της Εκκλησίας εδόθη όλη η Χάρις της Τριαδικής θεότητος. Η σώζουσα ημάς από
την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, η αναγεννώσα και αγιάζουσα και
μετεμορφώνουσα ημάς, η θεούσα και χριστοποιούσα ημάς. Η Χάρις αυτή όμως δίδεται
εις έκαστον «κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» (Εφ. 4, 7), ο δε Χριστός
δίδει την Χάριν Του κατά την πίστιν και τον κόπον εκάστου (Α΄ Κορ. 3,8), κατά τον κόπον εν τη πίστει, τη αγάπη, τη
ελεημοσύνη, τη προσευχή, τη μετανοία, τη ταπεινώσει, τη υπομονή. Προγιγνώσκων
κατά την θείαν πρόγνωσίν Του, την υφ΄ εκάστου ημών χρησιμοποίησιν της θείας
Χάριτος και δωρεάς Του, ο Χριστός διαιρεί τα χαρίσματά Του «εκάστω κατά την
ιδίαν δύναμιν» (Ματθ. 25, 15). Από τον προσωπικόν μας αγώνα και πολλαπλασιασμόν
των θείων δωρεών του Χριστού εξαρτάται η θέσις μας εις το ζωοποιόν σώμα Του.
Όσον ο άνθρωπος ζη περισσότερον ενεργώς το πλήρωμα της Χάριτος του Χριστού,
τόσον και περισσότερα δώρα έχει ως σύσσωμος του Χριστού, τα οποία και παρέχει
εις τα άλλα μέλη της Εκκλησίας. Διότι εις το Θεανθρώπινον σώμα του Χριστού
έκαστος ζη δι΄ όλους τους άλλους, και όλοι δι΄ έκαστον, διότι οι πάντες
αποτελούν εν σώμα.
Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ
Η Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και
αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά τον
λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας Θεοτόκου :
Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς (ήτοι εις την
ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν ως φέγγος
από της δόξης κυκλόθεν.
Όσον εργάζεται κανείς τις εντολές, ανάλογα και αποκαλύπτεται ο Χριστός
Αν
προσέξει κανείς, στο βίο και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, θα διακρίνει ότι
όλοι, σε όλα τα στάδια της ζωής τους, εκινούντο στον κοινό χώρο των εντολών του
Χριστού. Δηλαδή δεν έφευγε ο νους και η βούλησή τους έξω από την περιοχή των
ζωοποιών και θεοποιών εντολών, μέσα στις οποίες είναι μυστικά κρυμμένος ο ίδιος
ο Χριστός. Και είναι δεδομένον, ότι όσον εργάζεται κανείς τις εντολές, ανάλογα
και αποκαλύπτεται ο Χριστός στην καρδιά, στο νου, σ’ όλη την ψυχή όπως λέγει ο
άγιος Μάρκος ο Ασκητής. Με άλλα λόγια η αφετηρία του βίου τους, κοινώς ήταν
βιβλική, γι’αυτό και η διδασκαλία είναι εμπειρική ανάπτυξη του Ευαγγελίου, του
οποίου σαρκωμένες εικόνες έγιναν οι ίδιοι.
Αυτά για την Ορθόδοξη Πόλη, και όχι των Ουνιτών...
…Το Βυζάντιόν μας είναι ο διαπρύσιος έρως μας, το προς ό τείνομεν, ως λαός
και ως Έθνος , Ιδεώδες μας. Είναι ο αστραβής κανών της Ορθοδοξίας μας, ο
ακτινοβόλος φάρος μας…. Εις την ψυχήν μας ζή συνεχώς. Το Βυζάντιον δεν απέθανε.
Το δικέφαλον πτηνόν περιίπταται ακόμη εις τας Εκκλησίας μας, φαιδρύνει τας
όψεις μας και στολίζει τα τέμπλα των ιερών Μοναστηρίων μας….
H Κωνσταντίνου Πόλη, εις την ψυχήν
μας εξακολουθεί να ζή, όχι μόνον ως απλούν συγκλονιστικόν όραμα μιάς τόσον
μεγάλης, τόσον ωραίας και τόσον ποθητής Πατρίδος. Όχι μόνον ως αιματωμένη ανάμνησις δόξης και πόνων που κατέτρωσαν την
καρδίαν μας. Όχι μόνον ως φλογερά θεοσέβεια, περιπλακείσα ερωτικώς εις
αδιάστατον ένωσιν με την ιδέα της Πατρίδος, αλλά ζή εντός μας, με την δύναμιν
βιολογικής ανάγκης, ως περιβάλλον πνευματικόν,
«εν ώ ζώμεν και κινούμεθα», ως πόθος επιστροφής άσβεστος και ως ψυχή,
του είναι μας. Ζή εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηίνων όρων
και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών….
Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς---Ανακοινωθέν
Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου
2013
ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
Συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ.
ΕΙΣ ΤΟ, ΟΤΕ ΑΝΕΒΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΜΕΣΟΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ.
(Οι καλοί λόγοι ομοιάζουν με μελόπιτταν). Διότι όπως ο λάρυγξ δια της γεύσεως ημπορεί να διακρίνη τα νόστιμα φαγητά από τα επιβλαβή, κατά τον ίδιον τρόπον και ο νους της ψυχής γνωρίζει να διακρίνη τους ωφελίμους λόγους από τους επιβλαβείς, καθώς λέγει και η Γραφή εις το βιβλίον του Ιώβ: «λάρυγξ μεν γαρ σίτα γεύεται, νους δε ρήματα διακρίνει» (ο μεν λάρυγξ γεύεται τα υλικά φαγητά,ο δε νους διακρίνει τους λόγους). Και να μη νομίση κανείς, ότι ο μεν οιοσδήποτε οικοδεσπότης ημπορεί να έχη εις τον κήπον του διάφορα δένδρα, όπως φοίνικας και μηλέας και ελαίας, ο δε Κύριος δεν είναι δυνατόν να έχη εις τον ιδικόν του κήπον της Εκκλησίας διάφορα είδη δένδρων, δηλαδή Πατέρας, εκ των οποίων ο καθείς προσφέρει από τα βάθη της καρδίας του τους καρπούς των λόγων αυτού, ώστε να τους απολαμβάνουν όλοι όσοι εισέρχονται εις τον κήπον αυτόν, έκαστος κατά την προθυμίαν και την δύναμίν του. Άλλος δηλαδή εκ των Πατέρων ομοιάζει με θαλεράν ελαίαν, η οποία έχει πυκνήν φυλλωσιάν από τα φύλλα της πίστεως και είναι φορτωμένη με καρπούς, δηλαδή με τα έργα της ευλαβείας. Άλλος εκ των Πατέρων είναι ως ένας φοίνιξ στεφανωμένος με τους κλάδους της νίκης εναντίον του διαβόλου, ο οποίος παρουσιάζει τον γλυκύτατον καρπόν της ευεργεσίας προς τους πτωχούς. Δι΄ αυτόν ομιλεί η Γραφή, όταν λέγη: «Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει»(Ψαλμ. 91: 13). Κάποιος άλλος εκ των Πατέρων της Εκκλησίας ομοιάζει με μήλον,το οποίον παρέχει δύο ευχαριστήσεις εις τον άνθρωπον, το ευχάριστον άρωμά του δια την ρίνα και την γλυκύτητά του δια τον λάρυγγα Και όταν η μήτηρ Εκκλησία επαινή τον τοιούτον εις το Άσμα ασμάτων, τι λέγει; «Ως μήλον εν τοις ξύλοις του δρυμού, ούτως αδελφιδός μου αναμέσον των υιών (Ισραήλ)» (Άσμα β:3). Λέγει ακόμη: «Εν τη σκιά αυτού επεθύμησα και εκάθισα, και καρπός αυτού γλυκύς εν λάρυγγί μου» (αυτόθι). Τι να κάμω δε εγώ, αγαπητοί μου, ο οποίος έχω ολίγα φύλλα και ακόμη ολιγωτέρους καρπούς, ώστε μήτε εκείνους οι οποίοι φλέγονται από την δίψαν να ημπορώ να δροσίσω, μήτε εκείνους οι οποίοι πεινούν να ημπορώ να τους χορτάσω με τους καρπούς των λόγων μου; Καλόν θα ήτο εάν μαζί με σας ημπορούσα και εγώ να μανθάνω τα διδάγματα των Αγίων Πατέρων. Επειδή όμως με παρακινεί ο φόβος του Θεού και η αγάπη μου προς σας να ομιλήσω, αφού πάρωμεν δύο ή τρεις λόγους του γλυκυτάτου Ευαγγελίου, όπως θα επαίρναμεν μερικούς φοίνικας, και αφού δοκιμάσετε την γεύσιν των, ας προσπαθήσωμεν να διεγείρωμεν την προσοχήν σας·διότι ούτω θα σπεύσετε με πνευματικήν προθυμίαν προς τα καλλίκαρπα δένδρα των Αγίων Πατέρων. Προ ολίγου ηκούσαμεν εις το άγιον Ευαγγέλιον να λέγη ο θείος Ευαγγελιστής: «Της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκεν»(Ιωάν. ζ: 14). Δεν επέρασεν ο λόγος του Ευαγγελίου, επειδή έφθασεν ο καιρός της εορτής· ακριβώς η ανάγνωσις του Ευαγγελίου είναι επίκαιρος και η σχετική διήγησις αρμόζει με την ημέραν. Διότι η δύναμις του λόγου είναι αδελφή της σημερινής ημέρας. Όταν είχε συμπληρωθή η ημίσεια περίοδος της εορτής της Σκηνοπηγίας ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν· όταν όμως συνεπληρώθη η περίοδος της εορτής, δεν αναβαίνει πλέον εις το ιερόν, αλλ΄ εις τον ουρανόν. Εις το μέσον της εορτής ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν. Όταν όμως λέγη εορτήν, δεν εννοεί εκείνην η οποία εορτάζεται κατά τον τρόπον των Ελλήνων ή των Ιουδαίων, όταν όλοι μεθύσκωνται και διασκεδάζουν και τραγουδούν άσματα πορνικά και χορεύουν και κάμνουν διαφόρους ασχημίας. Εννοεί εορτήν αγίαν, εκείνην η οποία αρμόζει εις τους αληθινούς Χριστιανούς, εις την οποίαν δεν υπάρχουν ούτε μέθαι ούτε διασκεδάσεις, αλλά προσευχαί και υμνωδίαι και παρακλήσεις· κατά την οποίαν δεν ακούονται άσματα πορνικά, τα οποία παραλύουν τα σώματα, αλλά άσματα θεϊκά, τα οποία ενδυναμώνουν τας ψυχάς· κατά την οποίαν δεν εκτελούνται χοροί πολύστροφοι,αλλά σκιρτήματα αγίων ψυχών, αι οποίαι δοκιμάζουν αγαλλίασιν. Εάν δε θέλης να ίδης τι είδους άνθρωποι είναι από ημάς εκείνοι, οι οποίοι τραγουδούν και χορεύουν και σκιρτούν, κάνε μου την χάριν και άκουσε τι ψάλλει και λέγει ο Ησαϊας: «Άσω δη τω ηγαπημένω άσμα του αγαπητού μου, τω αμπελώνι μου» (Ησ. ε:1).Πρόσεξε και τον χορόν των Αγίων Γυναικών, την Μαρίαν την αδελφήν του Μωϋσέως,μαζί με τας άλλας γυναίκας των Ισραηλιτών, όταν ψάλλουν επινικίους ύμνους προς τον Θεόν και λέγουν· «Άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Εξοδ. ιε: 1).Αυτόν τον ύμνον ενθυμείται και ο Δαβίδ εις τους Ψαλμούς του και λέγει: «Εν μέσω νεανίδων τυμπανιστριών εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν» (Ψαλμ. ξζ: 26- 27). Ακόμη και αυτός ο μακάριος Δαβίδ δεν εντρέπεται να χορεύση εμπρός εις την θεοφόρον κιβωτόν, δια τούτο είναι δυνατόν να τον ακούσωμεν να λέγη: «Και παίξομαι (και γελάσσομαι) και ορχήσομαι εναντίον Κυρίου» (Β΄ Βασιλ. στ: 21). Και το βρέφος της Ελισάβετ, ο Ιωάννης, όταν είδε τον θεοφόρον Βότρυν να κρύπτεται ακόμη εις την άγαμον μήτραν της Θεοτόκου εχόρευε και εσκίρτα εις την κοιλίαν της ιδικής του μητρός. Κατά το μέσον της εορτής ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν. Ιερόν όμως είναι τόπος εις τον οποίον κατοικεί μόνον ο Θεός. Λέγουν βεβαίως και οι Έλληνες: έχομεν ιερόν, αλλ΄ αγνοούν ότι εκείνο δεν είναι τόπος ιερός, αλλά μιαρός. Διότι όπου χύνονται αίματα και γίνονται σπονδαί και αναδίδεται κνίσα από τα θυσιαζόμενα ζώα, ο τόπος αυτός δεν είναι δυνατόν να είναι ιερός, αλλά μιαρά κατοικία των δαιμόνων. «Της εορτής μεσούσης ανάβη ο Ιησούς εις το ιερόν»(Ιωάν. ζ: 14). Ιερόν όμως είναι ναός κτισμένος δια κατοικίαν μόνον του Θεού, όπου συγκατοικεί η αγάπη και η ειρήνη,η πίστις και η σωφροσύνη. Δια τούτο πρέπει και ο Ιερεύς, ο οποίος προσφέρει την αναίμακτον θυσίαν εις τον Θεόν, να είναι ειρηνικός και γαλήνιος, να μη παρασύρεται εις πλάνας, χωρίς δόλον, αφιλοχρήματος, ώστε πρώτον να βάλη τον Θεόν εις την ψυχήν του και κατόπιν να κάμη τον λαόν να του ομοιάση. Ιερόν ημπορεί να λέγεται και η ψυχή παντός ανθρώπου, όταν είναι καθαρά. «Οικήσω γαρ εν υμίν και εμπεριπατήσω», λέγει ο Κύριος (Λευιτ. κστ: 12). Ιερόν δε πραγματικώς άγιον, και ιερεύς και θυσία είναι ο ίδιος ο Χριστός, εις τον οποίον, όπως λέγει ο θείος Απόστολος, κατοικεί σωματικώς όλον το πλήρωμα της θεότητος. Προς τον οποίον είπεν ο Πατήρ· «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε: 6). Επειδή όμως αυτήν την στιγμήν, χωρίς να το περιμένω, παρεσύρθην εις ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα, απορώ που να στρέψω το βλέμμα της σκέψεώς μου, δεν γνωρίζω που να κατευθύνω το πηδάλιον της διδασκαλίας μου. Διότι αν ο Απόστολος, όταν έφθασεν εις το κεφάλαιον του Μελχισεδέκ, απέφυγε να εκθέση λεπτομερώς το ζήτημα, περιορισθείς να είπη, ότι η συζήτησις περί αυτού είναι δύσκολος δια σας, τι ημπορώ να είπω εγώ, ο οποίος τόσον υπολείπομαι από τον Απόστολον, όσον ημπορεί να κρίνη ο άνθρωπος; Και όπως ο οδοιπόρος, εφ΄ όσον πορεύεται δρόμον στρωτόν και επίπεδον, συνεχίζει ευχαρίστως την πορείαν του· όταν όμως φθάση εις ανώμαλον τόπον ή ανηφορικόν και δύσβατον, όπου υψώνεται εμπρός του όρος υψηλόν μέχρι του ουρανού, αφού σταματήση και αναλογισθή πόσος κόπος χρειάζεται δια να ανέλθη εκείνον τον ανήφορον, αρχίζει να περιπατή σιγά-σιγά, δια να μη αποκάμη γρήγορα· κατά τον ίδιον τρόπον και ημείς, εφ΄ όσον είχομεν εμπρός μας τον ίσιον και επίπεδον δρόμον του Ευαγγελίου, εσυνεχίζαμεν ευχαρίστως την πορείαν μας με το βήμα του λόγου μας. Όταν όμως εφθάσαμεν εις θέμα, του οποίου η δυσκολία φθάνει μέχρι του ουρανού, αρχίζομεν να αναβαίνωμεν σιγά-σιγά την ουράνιον κλίμακα δια της ερμηνείας.Ποίον λοιπόν είναι το ζήτημα εις το οποίον όλοι οι Χριστιανοί ζητούν μίαν απάντησιν; Δια ποίον λόγον, λέγουν, ο Απόστολος, όταν ανέφερε τον Μελχισεδέκ,είπεν ότι ούτος δεν είχε πατέρα, δεν είχε γενεαλογίαν, ωσάν να μη είχε ούτε αρχήν ημερών ούτε τέλος ζωής; Τότε αυτός δεν θα ήτο άνθρωπος, αλλά θεός. Πολλοί δε, επειδή δεν ηννόησαν όσα είπε περί αυτού ο Απόστολος, είπον ότι ο Μελχισεδέκ ήτο ανώτερος του Χριστού, και ούτω εδημιούργησαν ιδικήν των αίρεσιν και λέγονται Μελχισεδεκιανοί. Και φιλονικούντες αυτοί προς ημάς και θέλοντες να αποδείξουν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι ανώτερος του Χριστού, μας παρουσιάζουν ως μάρτυρα την Γραφήν, η οποία λέγει: «Συ ει ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε: 6). Πως δηλαδή, λέγουν, δεν είναι ο Μελχισεδέκ ανώτερος του Χριστού, αφού ο Χριστός είναι ιερεύς κατά την εικόνα και την τάξιν Μελχισεδέκ; Άλλοι δε, παρασυρθέντες εις μεγαλυτέραν πλάνην, λέγουν ότι ούτος είναι το Πνεύμα το Άγιον. Ημείς όμως λέγομεν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι άνθρωπος όπως και ημείς, με τας αδυναμίας τας ιδικάς μας, και ότι ούτος δεν είναι μεγαλύτερος από τον Χριστόν. Διατί όμως λέγω από τον Χριστόν; Ούτε από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν δεν είναι ανώτερος. Διότι λέγει την αλήθειαν ο Κύριος ημών όταν λέγη: «Αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού» (Ματθ. ια: 11). (Σας λέγω την αλήθειαν, ότι κανείς δεν υπήρξεν ανώτερος από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν, από όσους εγεννήθησαν από γυναίκα). Ούτε βεβαίως παραδεχόμεθα, ότι ούτος είναι το Άγιον Πνεύμα. Δια να ίδετε δε ότι δεν είναι ο Μελχισεδέκ ανώτερος του Χριστού, ας μας είπουν εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν την γνώμην αυτήν, από ποίαν περιοχήν ή από ποίον τόπον λέγουν ότι είναι ο Μελχισεδέκ; Άράγε από ουράνιον τόπον; Μήπως από επίγειον;Μήπως από καταχθόνιον; Εάν λοιπόν μας είπουν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι από τον ουρανόν ή από κάποιον άλλον τόπον, ας ακούσουν ότι ούτος ενώπιον του Χριστού γονυπετεί. Διότι λέγει ο Απόστολος,ενώπιον αυτού θα γονυπετήσουν πάντες και πάσα γλώσσα θα τον δοξολογήση,και των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων(Φιλιπ. β: 10). Εάν λοιπόν ο Μελχισεδέκ γονυπετή ενώπιον του Χριστού, είναι λογικόν να είναι ο Μελχισεδέκ κατώτερος από τον υπ΄ αυτού προσκυνούμενον Χριστόν. Αλλά διατί οι ανόητοι δεν διαβάζουν και τον επόμενον στίχον, τον οποίον είπεν ο Απόστολος, δια να βεβαιωθούν ότι ο Μελχισεδέκ είναι πράγματι κατώτερος του Χριστού; Συμπληρώνει δηλαδή ο Απόστολος τον λόγον του προσθέτων: «Αφωμοιωμένος τω Υιώ του Θεού,ώσπερ και ημείς κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν του Χριστού εγενόμεθα» (Εβρ. ζ: 3).Ίσως όμως κάποιος εκ των ακροατών να ερωτά και να λέγη: Δια ποίον λόγον τότε ο Μελχισεδέκ αναφέρεται χωρίς πατέρα και χωρίς μητέρα και χωρίς γενεαλογίαν; Προς αυτόν ημείς θα απαντήσωμεν, ότι οι μεν Ιουδαίοι ευρήκαν ότι ο Μελχισεδέκ εγεννήθη εκ πορνείας και δι΄ αυτό η Γραφή δεν αναφέρει την γενεαλογίαν του.Προς τους Ιουδαίους όμως ημείς θα είπωμεν, ότι η απάντησίς των είναι εσφαλμένη.Διότι εις την Γραφήν ευρίσκομεν και άλλους, οι οποίοι εγεννήθησαν εκ πορνείας,αλλ΄ αναφέρεται η γενεαλογία των. Αμέσως αναφέρομεν τον Σολομώντα, ο οποίος εγεννήθη από την γυναίκα του Ουρίου, και εγενεαλογήθη, και τον Αβιμέλεχ, τον υιόν του Γεδεών, ο οποίος αν και εγεννήθη εκ πορνείας, εγενεαλογήθη. Δια ποίον λόγον τότε δεν αναφέρεται η γενεαλογία του Μελχισεδέκ; Διότι ο Μελχισεδέκ ήτο ο τύπος του Χριστού, απετέλει την εικόνα του Χριστού. Δι΄ αυτό η Γραφή παρέλειψε να αναφέρη τον πατέρα και την μητέρα του και τον αφήκε χωρίς να αναφέρη την γενεαλογίαν του, δια να ίδωμεν εις εκείνον ως μέσα εις καθρέπτην τον πραγματικώς χωρίς πατέρα και μητέρα και γενεαλογίαν υπάρχοντα Χριστόν. Ο Χριστός δηλαδή γεννηθείς κατά σάρκα επί της γης δεν έχει πατέρα και ως Θεός εις τους ουρανούς δεν έχει μητέρα. Τοιούτος είναι εκείνος, ο οποίος δεν έχει ούτε αρχήν των ημερών του ούτε τέλος της ζωής του. Δεν ανέφερε δηλαδή η Γραφή την γενεαλογία του Μελχισεδέκ, αλλά παρέλειψε και την γέννησιν και τον θάνατόν του, ίνα εις το πρόσωπον του Μελχισεδέκ ίδωμεν τον αληθινόν Μελχισεδέκ, τον Χριστόν. Διότι το όνομα Μελχισεδέκ σημαίνει βασιλεύς της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι ο Χριστός, ο οποίος δεν έχει ούτε αρχήν ημερών ούτε τέλος ζωής. Διότι ούτε αρχήν είχε ποτέ ο Θεός Λόγος, ούτε ετελείωσε ποτέ ούτε απέθανεν. Ο Χριστός δηλαδή μένει αιώνιος.Αντιλέγουν βεβαίως εις αυτά οι Μελχισεδεκιανοί λέγοντες: Τι σημαίνει τότε εκείνο που λέγει προς αυτόν ο Πατήρ: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ;» (Εβρ. ε:6). Προς αυτούς απαντώμεν, ότι ο Μελχισεδέκ υπήρξεν άνθρωπος δίκαιος, ο οποίος πραγματικώς έφερεν εντός του την εικόνα του Θεού.Παρακινούμενος λοιπόν από προφητικόν πνεύμα και επειδή προεγνώρισε την θυσίαν,η οποία έμελλε να προσφερθή υπό του Χριστού εις τον Θεόν, με άρτον και οίνον εδόξαζε τον Θεόν, μιμούμενος κατ΄ αυτόν τον τρόπον τον μέλλοντα να έλθη επί της γης Χριστόν. Επειδή λοιπόν εις την συναγωγήν των Ιουδαίων η ιερατική τάξις του Ααρών προσέφερεν εις τον Θεόν θυσίαν, όχι άρτον και οίνον, αλλά μόσχους και αμνούς και τον εδόξαζε με αιματηράς θυσίας, ο Θεός βοά και λέγει προς τον Ιησούν, ο οποίος επρόκειτο να γεννηθή εκ της Παρθένου Μαρίας: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε:6), όχι κατά την τάξιν του Ααρών,ο οποίος ελάτρευε τον Θεόν με μόσχους και αμνούς και αιματηράς θυσίας, αλλά «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» προσφέρων την αναίμακτον θυσίαν των εθνών με άρτον και οίνον εις αιώνα τον άπαντα. Αλλά δια να μη δώσωμεν,αγαπητοί, την εντύπωσιν, ότι φλυαρούμεν παρατείνοντες τον λόγον μας, αφού διακόψωμεν εδώ την ομιλίαν μας, σας παραπέμπομεν εις την πηγήν της διδασκαλίας των Πατέρων, οι οποίοι και θα καταπαύσουν την δίψαν της ψυχής σας και θα ευφράνωσι τας καρδίας σας, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, Ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.
Τα ρόδια και τα μήλα και οι φοίνικες (χουρμάδες) και οι άλλοι καρποί των οπωροφόρων δένδρων ευχαριστούν τον φάρυγγα του σώματος ημών με την γλυκείαν γεύσιν των· οι δε θείοι λόγοι των Αγίων Διδασκάλων ανάμικτοι με αγάπην, όταν απευθύνωνται προς την ακοήν μας, γλυκαίνουν τον λάρυγγα της ψυχής μας. Και όπως εκείνος ο οποίος θα συλλέξη τους καρπούς των δένδρων, αφού δοκιμάση τους καρπούς αυτούς επαινεί τα δένδρα, τα οποία τους παρήγαγον, κατά τον ίδιον τρόπον εκείνος ο οποίος θα συνάξη εις τον κάλαθον της ακοής του τα θεία λόγια των διδασκάλων και κατόπιν θα τα εμβάλη εις τον νουν του, αφού γευθή την γλυκύτητα των λόγων αυτών, επαινών τον διδάσκαλον ο οποίος είπε τους λόγους αυτούς, λέγει: «Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λόγιά σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου!» (Ψαλμ. ριη: 103). Αλλά και ο σοφώτατος Σολομών τους καλούς λόγους παρομοιάζει με μελόπιτταν και λέγει σχετικώς: «Κηρία μέλιτος λόγοι καλοί» (Παρ.ιστ: 24).
(Οι καλοί λόγοι ομοιάζουν με μελόπιτταν). Διότι όπως ο λάρυγξ δια της γεύσεως ημπορεί να διακρίνη τα νόστιμα φαγητά από τα επιβλαβή, κατά τον ίδιον τρόπον και ο νους της ψυχής γνωρίζει να διακρίνη τους ωφελίμους λόγους από τους επιβλαβείς, καθώς λέγει και η Γραφή εις το βιβλίον του Ιώβ: «λάρυγξ μεν γαρ σίτα γεύεται, νους δε ρήματα διακρίνει» (ο μεν λάρυγξ γεύεται τα υλικά φαγητά,ο δε νους διακρίνει τους λόγους). Και να μη νομίση κανείς, ότι ο μεν οιοσδήποτε οικοδεσπότης ημπορεί να έχη εις τον κήπον του διάφορα δένδρα, όπως φοίνικας και μηλέας και ελαίας, ο δε Κύριος δεν είναι δυνατόν να έχη εις τον ιδικόν του κήπον της Εκκλησίας διάφορα είδη δένδρων, δηλαδή Πατέρας, εκ των οποίων ο καθείς προσφέρει από τα βάθη της καρδίας του τους καρπούς των λόγων αυτού, ώστε να τους απολαμβάνουν όλοι όσοι εισέρχονται εις τον κήπον αυτόν, έκαστος κατά την προθυμίαν και την δύναμίν του. Άλλος δηλαδή εκ των Πατέρων ομοιάζει με θαλεράν ελαίαν, η οποία έχει πυκνήν φυλλωσιάν από τα φύλλα της πίστεως και είναι φορτωμένη με καρπούς, δηλαδή με τα έργα της ευλαβείας. Άλλος εκ των Πατέρων είναι ως ένας φοίνιξ στεφανωμένος με τους κλάδους της νίκης εναντίον του διαβόλου, ο οποίος παρουσιάζει τον γλυκύτατον καρπόν της ευεργεσίας προς τους πτωχούς. Δι΄ αυτόν ομιλεί η Γραφή, όταν λέγη: «Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει»(Ψαλμ. 91: 13). Κάποιος άλλος εκ των Πατέρων της Εκκλησίας ομοιάζει με μήλον,το οποίον παρέχει δύο ευχαριστήσεις εις τον άνθρωπον, το ευχάριστον άρωμά του δια την ρίνα και την γλυκύτητά του δια τον λάρυγγα Και όταν η μήτηρ Εκκλησία επαινή τον τοιούτον εις το Άσμα ασμάτων, τι λέγει; «Ως μήλον εν τοις ξύλοις του δρυμού, ούτως αδελφιδός μου αναμέσον των υιών (Ισραήλ)» (Άσμα β:3). Λέγει ακόμη: «Εν τη σκιά αυτού επεθύμησα και εκάθισα, και καρπός αυτού γλυκύς εν λάρυγγί μου» (αυτόθι). Τι να κάμω δε εγώ, αγαπητοί μου, ο οποίος έχω ολίγα φύλλα και ακόμη ολιγωτέρους καρπούς, ώστε μήτε εκείνους οι οποίοι φλέγονται από την δίψαν να ημπορώ να δροσίσω, μήτε εκείνους οι οποίοι πεινούν να ημπορώ να τους χορτάσω με τους καρπούς των λόγων μου; Καλόν θα ήτο εάν μαζί με σας ημπορούσα και εγώ να μανθάνω τα διδάγματα των Αγίων Πατέρων. Επειδή όμως με παρακινεί ο φόβος του Θεού και η αγάπη μου προς σας να ομιλήσω, αφού πάρωμεν δύο ή τρεις λόγους του γλυκυτάτου Ευαγγελίου, όπως θα επαίρναμεν μερικούς φοίνικας, και αφού δοκιμάσετε την γεύσιν των, ας προσπαθήσωμεν να διεγείρωμεν την προσοχήν σας·διότι ούτω θα σπεύσετε με πνευματικήν προθυμίαν προς τα καλλίκαρπα δένδρα των Αγίων Πατέρων. Προ ολίγου ηκούσαμεν εις το άγιον Ευαγγέλιον να λέγη ο θείος Ευαγγελιστής: «Της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκεν»(Ιωάν. ζ: 14). Δεν επέρασεν ο λόγος του Ευαγγελίου, επειδή έφθασεν ο καιρός της εορτής· ακριβώς η ανάγνωσις του Ευαγγελίου είναι επίκαιρος και η σχετική διήγησις αρμόζει με την ημέραν. Διότι η δύναμις του λόγου είναι αδελφή της σημερινής ημέρας. Όταν είχε συμπληρωθή η ημίσεια περίοδος της εορτής της Σκηνοπηγίας ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν· όταν όμως συνεπληρώθη η περίοδος της εορτής, δεν αναβαίνει πλέον εις το ιερόν, αλλ΄ εις τον ουρανόν. Εις το μέσον της εορτής ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν. Όταν όμως λέγη εορτήν, δεν εννοεί εκείνην η οποία εορτάζεται κατά τον τρόπον των Ελλήνων ή των Ιουδαίων, όταν όλοι μεθύσκωνται και διασκεδάζουν και τραγουδούν άσματα πορνικά και χορεύουν και κάμνουν διαφόρους ασχημίας. Εννοεί εορτήν αγίαν, εκείνην η οποία αρμόζει εις τους αληθινούς Χριστιανούς, εις την οποίαν δεν υπάρχουν ούτε μέθαι ούτε διασκεδάσεις, αλλά προσευχαί και υμνωδίαι και παρακλήσεις· κατά την οποίαν δεν ακούονται άσματα πορνικά, τα οποία παραλύουν τα σώματα, αλλά άσματα θεϊκά, τα οποία ενδυναμώνουν τας ψυχάς· κατά την οποίαν δεν εκτελούνται χοροί πολύστροφοι,αλλά σκιρτήματα αγίων ψυχών, αι οποίαι δοκιμάζουν αγαλλίασιν. Εάν δε θέλης να ίδης τι είδους άνθρωποι είναι από ημάς εκείνοι, οι οποίοι τραγουδούν και χορεύουν και σκιρτούν, κάνε μου την χάριν και άκουσε τι ψάλλει και λέγει ο Ησαϊας: «Άσω δη τω ηγαπημένω άσμα του αγαπητού μου, τω αμπελώνι μου» (Ησ. ε:1).Πρόσεξε και τον χορόν των Αγίων Γυναικών, την Μαρίαν την αδελφήν του Μωϋσέως,μαζί με τας άλλας γυναίκας των Ισραηλιτών, όταν ψάλλουν επινικίους ύμνους προς τον Θεόν και λέγουν· «Άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Εξοδ. ιε: 1).Αυτόν τον ύμνον ενθυμείται και ο Δαβίδ εις τους Ψαλμούς του και λέγει: «Εν μέσω νεανίδων τυμπανιστριών εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν» (Ψαλμ. ξζ: 26- 27). Ακόμη και αυτός ο μακάριος Δαβίδ δεν εντρέπεται να χορεύση εμπρός εις την θεοφόρον κιβωτόν, δια τούτο είναι δυνατόν να τον ακούσωμεν να λέγη: «Και παίξομαι (και γελάσσομαι) και ορχήσομαι εναντίον Κυρίου» (Β΄ Βασιλ. στ: 21). Και το βρέφος της Ελισάβετ, ο Ιωάννης, όταν είδε τον θεοφόρον Βότρυν να κρύπτεται ακόμη εις την άγαμον μήτραν της Θεοτόκου εχόρευε και εσκίρτα εις την κοιλίαν της ιδικής του μητρός. Κατά το μέσον της εορτής ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν. Ιερόν όμως είναι τόπος εις τον οποίον κατοικεί μόνον ο Θεός. Λέγουν βεβαίως και οι Έλληνες: έχομεν ιερόν, αλλ΄ αγνοούν ότι εκείνο δεν είναι τόπος ιερός, αλλά μιαρός. Διότι όπου χύνονται αίματα και γίνονται σπονδαί και αναδίδεται κνίσα από τα θυσιαζόμενα ζώα, ο τόπος αυτός δεν είναι δυνατόν να είναι ιερός, αλλά μιαρά κατοικία των δαιμόνων. «Της εορτής μεσούσης ανάβη ο Ιησούς εις το ιερόν»(Ιωάν. ζ: 14). Ιερόν όμως είναι ναός κτισμένος δια κατοικίαν μόνον του Θεού, όπου συγκατοικεί η αγάπη και η ειρήνη,η πίστις και η σωφροσύνη. Δια τούτο πρέπει και ο Ιερεύς, ο οποίος προσφέρει την αναίμακτον θυσίαν εις τον Θεόν, να είναι ειρηνικός και γαλήνιος, να μη παρασύρεται εις πλάνας, χωρίς δόλον, αφιλοχρήματος, ώστε πρώτον να βάλη τον Θεόν εις την ψυχήν του και κατόπιν να κάμη τον λαόν να του ομοιάση. Ιερόν ημπορεί να λέγεται και η ψυχή παντός ανθρώπου, όταν είναι καθαρά. «Οικήσω γαρ εν υμίν και εμπεριπατήσω», λέγει ο Κύριος (Λευιτ. κστ: 12). Ιερόν δε πραγματικώς άγιον, και ιερεύς και θυσία είναι ο ίδιος ο Χριστός, εις τον οποίον, όπως λέγει ο θείος Απόστολος, κατοικεί σωματικώς όλον το πλήρωμα της θεότητος. Προς τον οποίον είπεν ο Πατήρ· «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε: 6). Επειδή όμως αυτήν την στιγμήν, χωρίς να το περιμένω, παρεσύρθην εις ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα, απορώ που να στρέψω το βλέμμα της σκέψεώς μου, δεν γνωρίζω που να κατευθύνω το πηδάλιον της διδασκαλίας μου. Διότι αν ο Απόστολος, όταν έφθασεν εις το κεφάλαιον του Μελχισεδέκ, απέφυγε να εκθέση λεπτομερώς το ζήτημα, περιορισθείς να είπη, ότι η συζήτησις περί αυτού είναι δύσκολος δια σας, τι ημπορώ να είπω εγώ, ο οποίος τόσον υπολείπομαι από τον Απόστολον, όσον ημπορεί να κρίνη ο άνθρωπος; Και όπως ο οδοιπόρος, εφ΄ όσον πορεύεται δρόμον στρωτόν και επίπεδον, συνεχίζει ευχαρίστως την πορείαν του· όταν όμως φθάση εις ανώμαλον τόπον ή ανηφορικόν και δύσβατον, όπου υψώνεται εμπρός του όρος υψηλόν μέχρι του ουρανού, αφού σταματήση και αναλογισθή πόσος κόπος χρειάζεται δια να ανέλθη εκείνον τον ανήφορον, αρχίζει να περιπατή σιγά-σιγά, δια να μη αποκάμη γρήγορα· κατά τον ίδιον τρόπον και ημείς, εφ΄ όσον είχομεν εμπρός μας τον ίσιον και επίπεδον δρόμον του Ευαγγελίου, εσυνεχίζαμεν ευχαρίστως την πορείαν μας με το βήμα του λόγου μας. Όταν όμως εφθάσαμεν εις θέμα, του οποίου η δυσκολία φθάνει μέχρι του ουρανού, αρχίζομεν να αναβαίνωμεν σιγά-σιγά την ουράνιον κλίμακα δια της ερμηνείας.Ποίον λοιπόν είναι το ζήτημα εις το οποίον όλοι οι Χριστιανοί ζητούν μίαν απάντησιν; Δια ποίον λόγον, λέγουν, ο Απόστολος, όταν ανέφερε τον Μελχισεδέκ,είπεν ότι ούτος δεν είχε πατέρα, δεν είχε γενεαλογίαν, ωσάν να μη είχε ούτε αρχήν ημερών ούτε τέλος ζωής; Τότε αυτός δεν θα ήτο άνθρωπος, αλλά θεός. Πολλοί δε, επειδή δεν ηννόησαν όσα είπε περί αυτού ο Απόστολος, είπον ότι ο Μελχισεδέκ ήτο ανώτερος του Χριστού, και ούτω εδημιούργησαν ιδικήν των αίρεσιν και λέγονται Μελχισεδεκιανοί. Και φιλονικούντες αυτοί προς ημάς και θέλοντες να αποδείξουν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι ανώτερος του Χριστού, μας παρουσιάζουν ως μάρτυρα την Γραφήν, η οποία λέγει: «Συ ει ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε: 6). Πως δηλαδή, λέγουν, δεν είναι ο Μελχισεδέκ ανώτερος του Χριστού, αφού ο Χριστός είναι ιερεύς κατά την εικόνα και την τάξιν Μελχισεδέκ; Άλλοι δε, παρασυρθέντες εις μεγαλυτέραν πλάνην, λέγουν ότι ούτος είναι το Πνεύμα το Άγιον. Ημείς όμως λέγομεν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι άνθρωπος όπως και ημείς, με τας αδυναμίας τας ιδικάς μας, και ότι ούτος δεν είναι μεγαλύτερος από τον Χριστόν. Διατί όμως λέγω από τον Χριστόν; Ούτε από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν δεν είναι ανώτερος. Διότι λέγει την αλήθειαν ο Κύριος ημών όταν λέγη: «Αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού» (Ματθ. ια: 11). (Σας λέγω την αλήθειαν, ότι κανείς δεν υπήρξεν ανώτερος από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν, από όσους εγεννήθησαν από γυναίκα). Ούτε βεβαίως παραδεχόμεθα, ότι ούτος είναι το Άγιον Πνεύμα. Δια να ίδετε δε ότι δεν είναι ο Μελχισεδέκ ανώτερος του Χριστού, ας μας είπουν εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν την γνώμην αυτήν, από ποίαν περιοχήν ή από ποίον τόπον λέγουν ότι είναι ο Μελχισεδέκ; Άράγε από ουράνιον τόπον; Μήπως από επίγειον;Μήπως από καταχθόνιον; Εάν λοιπόν μας είπουν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι από τον ουρανόν ή από κάποιον άλλον τόπον, ας ακούσουν ότι ούτος ενώπιον του Χριστού γονυπετεί. Διότι λέγει ο Απόστολος,ενώπιον αυτού θα γονυπετήσουν πάντες και πάσα γλώσσα θα τον δοξολογήση,και των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων(Φιλιπ. β: 10). Εάν λοιπόν ο Μελχισεδέκ γονυπετή ενώπιον του Χριστού, είναι λογικόν να είναι ο Μελχισεδέκ κατώτερος από τον υπ΄ αυτού προσκυνούμενον Χριστόν. Αλλά διατί οι ανόητοι δεν διαβάζουν και τον επόμενον στίχον, τον οποίον είπεν ο Απόστολος, δια να βεβαιωθούν ότι ο Μελχισεδέκ είναι πράγματι κατώτερος του Χριστού; Συμπληρώνει δηλαδή ο Απόστολος τον λόγον του προσθέτων: «Αφωμοιωμένος τω Υιώ του Θεού,ώσπερ και ημείς κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν του Χριστού εγενόμεθα» (Εβρ. ζ: 3).Ίσως όμως κάποιος εκ των ακροατών να ερωτά και να λέγη: Δια ποίον λόγον τότε ο Μελχισεδέκ αναφέρεται χωρίς πατέρα και χωρίς μητέρα και χωρίς γενεαλογίαν; Προς αυτόν ημείς θα απαντήσωμεν, ότι οι μεν Ιουδαίοι ευρήκαν ότι ο Μελχισεδέκ εγεννήθη εκ πορνείας και δι΄ αυτό η Γραφή δεν αναφέρει την γενεαλογίαν του.Προς τους Ιουδαίους όμως ημείς θα είπωμεν, ότι η απάντησίς των είναι εσφαλμένη.Διότι εις την Γραφήν ευρίσκομεν και άλλους, οι οποίοι εγεννήθησαν εκ πορνείας,αλλ΄ αναφέρεται η γενεαλογία των. Αμέσως αναφέρομεν τον Σολομώντα, ο οποίος εγεννήθη από την γυναίκα του Ουρίου, και εγενεαλογήθη, και τον Αβιμέλεχ, τον υιόν του Γεδεών, ο οποίος αν και εγεννήθη εκ πορνείας, εγενεαλογήθη. Δια ποίον λόγον τότε δεν αναφέρεται η γενεαλογία του Μελχισεδέκ; Διότι ο Μελχισεδέκ ήτο ο τύπος του Χριστού, απετέλει την εικόνα του Χριστού. Δι΄ αυτό η Γραφή παρέλειψε να αναφέρη τον πατέρα και την μητέρα του και τον αφήκε χωρίς να αναφέρη την γενεαλογίαν του, δια να ίδωμεν εις εκείνον ως μέσα εις καθρέπτην τον πραγματικώς χωρίς πατέρα και μητέρα και γενεαλογίαν υπάρχοντα Χριστόν. Ο Χριστός δηλαδή γεννηθείς κατά σάρκα επί της γης δεν έχει πατέρα και ως Θεός εις τους ουρανούς δεν έχει μητέρα. Τοιούτος είναι εκείνος, ο οποίος δεν έχει ούτε αρχήν των ημερών του ούτε τέλος της ζωής του. Δεν ανέφερε δηλαδή η Γραφή την γενεαλογία του Μελχισεδέκ, αλλά παρέλειψε και την γέννησιν και τον θάνατόν του, ίνα εις το πρόσωπον του Μελχισεδέκ ίδωμεν τον αληθινόν Μελχισεδέκ, τον Χριστόν. Διότι το όνομα Μελχισεδέκ σημαίνει βασιλεύς της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι ο Χριστός, ο οποίος δεν έχει ούτε αρχήν ημερών ούτε τέλος ζωής. Διότι ούτε αρχήν είχε ποτέ ο Θεός Λόγος, ούτε ετελείωσε ποτέ ούτε απέθανεν. Ο Χριστός δηλαδή μένει αιώνιος.Αντιλέγουν βεβαίως εις αυτά οι Μελχισεδεκιανοί λέγοντες: Τι σημαίνει τότε εκείνο που λέγει προς αυτόν ο Πατήρ: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ;» (Εβρ. ε:6). Προς αυτούς απαντώμεν, ότι ο Μελχισεδέκ υπήρξεν άνθρωπος δίκαιος, ο οποίος πραγματικώς έφερεν εντός του την εικόνα του Θεού.Παρακινούμενος λοιπόν από προφητικόν πνεύμα και επειδή προεγνώρισε την θυσίαν,η οποία έμελλε να προσφερθή υπό του Χριστού εις τον Θεόν, με άρτον και οίνον εδόξαζε τον Θεόν, μιμούμενος κατ΄ αυτόν τον τρόπον τον μέλλοντα να έλθη επί της γης Χριστόν. Επειδή λοιπόν εις την συναγωγήν των Ιουδαίων η ιερατική τάξις του Ααρών προσέφερεν εις τον Θεόν θυσίαν, όχι άρτον και οίνον, αλλά μόσχους και αμνούς και τον εδόξαζε με αιματηράς θυσίας, ο Θεός βοά και λέγει προς τον Ιησούν, ο οποίος επρόκειτο να γεννηθή εκ της Παρθένου Μαρίας: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε:6), όχι κατά την τάξιν του Ααρών,ο οποίος ελάτρευε τον Θεόν με μόσχους και αμνούς και αιματηράς θυσίας, αλλά «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» προσφέρων την αναίμακτον θυσίαν των εθνών με άρτον και οίνον εις αιώνα τον άπαντα. Αλλά δια να μη δώσωμεν,αγαπητοί, την εντύπωσιν, ότι φλυαρούμεν παρατείνοντες τον λόγον μας, αφού διακόψωμεν εδώ την ομιλίαν μας, σας παραπέμπομεν εις την πηγήν της διδασκαλίας των Πατέρων, οι οποίοι και θα καταπαύσουν την δίψαν της ψυχής σας και θα ευφράνωσι τας καρδίας σας, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, Ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Το πάθημα δεν έγινε μάθημα για τους προδότες Ιούδες!
Ο Γεννάδιος Β’ ο Σχολάριος (ὑπήρξε ὁ πρῶτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὴν Ἅλωσι) έλεγε:
"Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι! "
"Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι! "
Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὴ γῆ
«Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ
τὴν Εὐρώπη», ἔγραφε πρὶν ἀπὸ ἑνάμιση περίπου αἰώνα ὁ Κὰρλ Μάρξ, ὑπονοώντας τὴν
ἀπειλὴ ποὺ συνιστοῦσε γιὰ τὴν ὀλιγαρχικὴ τότε Εὐρώπη τὸ σύστημα τοῦ
κομμουνισμοῦ ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε δημιουργήσει.
http://www.osotir.org/
Εἶναι εὔκαιρο νὰ ἐπαναλάβουμε τὰ
λόγια του ἐπεκτείνοντάς τα σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὄχι πιὰ γιὰ τὸ σύστημα τοῦ
κομμουνισμοῦ ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐπερχόμενη κατάργηση τῆς ἐλευθερίας ποὺ μὲ διάφορα
νομοθετήματα ἐπιβάλλει σταδιακὰ στὸν κόσμο ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Τὴν ὥρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς
αὐτὲς δὲν εἶναι ἀκόμη γνωστὸ ποιὰ κατάληξη θὰ ἔχει ἡ ἐπιχείρηση νὰ προωθηθεῖ
πρὸς συζήτηση καὶ ψήφιση στὴ Βουλὴ τὸ πολυσυζητημένο ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο
τοῦ ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης, στὸ ὁποῖο ἀναφερθήκαμε προηγουμένως.
Πάλι μὲ τὸ εὔλογο πρόσχημα ὅτι
πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὁ κίνδυνος ἀπὸ γνωστὸ ἀκραῖο πολιτικὸ σχηματισμό,
ἐπιχειρεῖται ἡ φίμωση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Ἀπὸ δημοσιογραφικὲς πληροφορίες
γνωρίζουμε ὅτι τὸ νομοσχέδιο ἀπαγορεύει τὴν ἔκφραση γνώμης ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε
νὰ προκαλέσει «ἐχθροπάθεια» πρὸς ὁμάδες ἀνθρώπων μὲ κάποια ἰδιαιτερότητα, π.χ.
πρὸς τοὺς Ἑβραίους, τοὺς ἀλλοεθνεῖς, τοὺς ὁμοφυλόφιλους, τοὺς ποικίλους
αἱρετικούς κ.τ.λ. Ἡ παράβαση τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση μέχρι δύο χρόνια ἢ
χρηματικὴ ποινή. Ποινικὴ δίωξη δηλαδὴ στὴ σκέψη! Ὅμως, ὅπως ἐπιτυχέστατα
σημείωσε σὲ κείμενό του ὁ γνωστὸς σκιτσογράφος Στάθης, «ποινικὸ κώδικα ἐναντίον
τῶν ἰδεῶν καθιέρωσαν στὴ νεότερη ἰστορία καὶ χρησιμοποίησαν μόνον οἱ φασίστες
καὶ κατὰ παρέκβασιν οἱ κομμουνιστὲς στὶς χῶρες τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ – μὲ τὰ
γνωστὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα» («enikos.gr» 22-5-13).
Παλαιότερα
τὸ εἶχε κάνει ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση τοῦ Παπισμοῦ. Ξαναγυρίζουμε ἑπομένως στὶς
σκοτεινότερες σελίδες τῆς ἱστορίας!
Δὲν
ἔχει σημασία ἂν τελικὰ τὸ νομοσχέδιο προωθηθεῖ ἢ ὄχι. Ἂς μὴν ξεγελιόμαστε.
Ἀργὰ
ἢ γρήγορα αὐτὸ θὰ γίνει, διότι ἀποτελεῖ βασικὴ ἐπιδίωξη τοῦ νεοταξικοῦ
συστήματος, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλει ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο στὸν κόσμο.
Προσχήματα, φαινομενικὰ εὔλογα, θὰ ἐπιστρατευθοῦν πλῆθος γιὰ νὰ ἀποθαρρύνουν τὴ
λαϊκὴ ἀντίδραση.
Καὶ
τὴν ἀποθαρρύνουν, διότι καθένας ποὺ ἀντιδρᾶ στὸ νομοσχέδιο κινδυνεύει νὰ δεχθεῖ
τὴ ρετσινιὰ τοῦ ρατσιστῆ.
Τὸ
μεγάλο ἐρώτημα ὅμως τελικὰ εἶναι τοῦτο: Οἱ πολιτικοί μας δὲν ἀντιλαμβάνονται
τὸν κίνδυνο γιὰ τὴν ἐλευθερία ποὺ συνιστοῦν τὰ νομοθετήματά τους; Δὲν βλέπουν
τὸ φάντασμα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ νὰ πλανᾶται ἀπειλητικὰ πάνω ἀπὸ τὸν πλανήτη; Ἢ ἁπλῶς ἐκτελοῦν τυφλὰ τὶς νεοταξικὲς
ἐντολές;
http://www.osotir.org/