Η θεία Ευχαριστία και η θεία Κοινωνία μας ενώνουν όχι
μόνον με Αυτόν, τον Αναντικατάστατον, αλλά και μεταξύ μας, πρόκειται περί αγίας
εν Χριστώ ενότητος των ανθρώπων, περί της θεανθρωπίνης ενότητος, περί της μόνης
αληθινής και μόνης αιωνίου ενότητος των ανθρώπων. Διότι όχι μόνον είμεθα
αιωνίως ζώντες εν τω Θεανθρώπω Χριστώ, αλλά και αιωνίως εν, και μάλιστα εν όπως
είναι το σώμα εν. Υπάρχει οικειοτέρα ενότης απ΄ αυτήν; Και έτι μάλλον, υπάρχει
πλέον αιώνιος ενότης απ΄ αυτήν, εφ΄ όσον το σώμα τούτο είναι αιώνιον σώμα; Ούτω
λοιπόν, εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας, δια του Θεανθρώπου, «εν σώμα οι
πολλοί εσμέν». Η δε θεία Ευχαριστία, θεία Λειτουργία, θεία Κοινωνία, δεν είναι
άλλο παρά η φανέρωσις αυτής της θεανθρωπίνης πραγματικότητος. Ο θαυματουργός
και πάντοτε ιστορικός Θεάνθρωπος έχει πρώτον ενώσει μέσα Του, δια της σαρκώσεώς
Του, με αιώνιον ενότητα τον Θεόν και τον άνθρωπον. Και αυτήν την θείαν ενότητα
μεταφέρει και μεταδίδει συνεχώς, εις εμάς τους ανθρώπους, την μεταφέρει και την
μεταδίδει με θεανθρώπινον τρόπον. Διότι εθεμελίωσε την Εκκλησίαν επί του
Θεανθρωπίνου σώματός Του, δηλαδή επί της θείας επιγείου πραγματικότητος της
θεανθρωπίνης ζωής και παρουσίας Του εις τον κόσμον μας. Εσαρκώθη ο πανάγαθος
δια να μας κάμη συμμετόχους της σαρκός Του (Εφ. 3, 6) και ούτω να μας θεώση και
να μας χαρίση όλα τα ιδικά Του. Το κάμει αυτό πρωτίστως δια της θείας Κοινωνίας
εις την θείαν Ευχαριστίαν της Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου