Τα πάντα επιβάλλουν εις όλους μας επαγρύπνησιν.

Κατόπιν όλων των ενεργειών των ταγών της Ορθοδοξίας ο κίνδυνος να απαμβλυνθή εις την ψυχήν μας η συνείδησις, ότι οι Παπικοί είναι αιρετικοί καθίσταται μεγαλύτερος. Όταν ονομάζουν την Εκκλησίαν  “πλοίον του Πέτρου”,  όταν αναγορεύουν ένα άνθρωπον αλάθητον, όταν παρεισάγουν εις το Σύμβολον της Πίστεως επινοίας ανθρώπων, όταν δημιουργούν νέα δόγματα άγνωστα εις την Μίαν, Αγίαν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν των πρώτων εννέα αιώνων, όταν στερούν τον λαὸν του Θεού απὸ το Αίμα του Κυρίου, ο Οποίος καλεί τους πάντας να το πίουν, όταν τόσα άλλα

παρόμοια διδάσκουν και πράττουν, δεν είναι αιρετικοί;

Είναι αιρετικοὶ οι Παπικοὶ και εμμένουν εις τας αιρετικὰς καινοτομίας των και τολμούν μάλιστα να τας θεωρούν, συμφώνως προς το  μήνυμα του Πάπα, “ως κληρονομίαν Χριστού”. Είναι αιρετικοὶ και δι᾿ αυτὸ ως αιρετικοὺς βλέπουν ημάς τους Ορθοδόξους και ζητούν να εγκαταλείψωμεν την Ορθοδοξίαν μας, ζητούν με την υπόσχεσιν να μας μεταχειρισθούν “μετ᾿ ευσπλαγχνίας” !

Τα πάντα, λοιπόν, διαλαλούν τον κίνδυνον, που διατρέχομεν συνδιαλεγόμενοι με επιμόνους αιρετικούς και τα πάντα επιβάλλουν εις όλους μας επαγρύπνησιν.