2. Ο παπα- Χαράλαμπος Βασιλόπουλος
Μεταξύ των προσώπων, που άρχισαν ν’ ανησυχούν για τα τεκταινόμενα σε βάρος της Ορθοδοξίας, σύμφωνα με τα όσα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, ήμουνα κι’ εγώ. Τότε σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είχα διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο του π. Ιωάννη Ρωμανίδη για το "Προπατορικό αμάρτημα" και παρακολουθούσα την αρθρογραφία του π. Θεοκλήτου Διονυσιάτη. Τις ανησυχίες μου αυτές τότε τις εμπιστεύθηκα στον μακαριστό π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, γνωστό μου από τότε που ήταν ακόμα λαϊκός.
Τον επισκέφτηκα και του εξέθεσα όσα ανησυχητικά στοιχεία είχα υπ’ όψη μου. Ο παπα- Χαράλαμπος συμφώνησε απόλυτα μαζί μου, ότι οι παπικοί ενεργούν σε βάρος της Ορθοδοξίας και οι διάφορες δηλώσεις και ενέργειες του Αθηναγόρα ήταν απαράδεκτες. Τον ρώτησα, τι έπρεπε να γίνει. Μου απάντησε:
- «Ένα βήμα» να κάνουν ακόμα, και θα δεις τι έχει να γίνει!
Εγώ, το πίστεψα και ηρέμησα. Περίμενα «ένα βήμα» να κάνει ακόμα ο Αθηναγόρας. Ήμουνα βέβαιος ότι θα χάλαγε ο κόσμος από τις αντιδράσεις μας. Σε λίγο, γινότανε το επόμενο «ένα βήμα», χωρίς παραδόξως να γίνει τίποτε! Έτρεχα πάλι στον παπα- Χαράλαμπο και του έλεγα τα νέα κατορθώματα του Αθηναγόρα. Ο παπα -Χαράλαμπος μου έδινε πάλι την ίδια απάντηση. Εγώ ηρεμούσα και περίμενα το επόμενο «βήμα»! Και πάλι η ίδια ιστορία, η ίδια απάντηση! Ώσπου, απελπίστηκα και έπαψα να περιμένω. Επαναλήφθηκε ο μύθος του Χταποδιού και της μάνας του Χταπόδας, που έλεγε ο μακαρίτης ο Κόντογλου. Το 1990 επειδή δεν έβλεπα να γίνεται κανένα βήμα, απ’ όσα υπόσχονταν τότε όλοι οι γεροντάδες, αναγκάστηκα να το κάνω εγώ. Αποτειχίστηκα απ’ την «εκκλησία των πονηρευομένων» Αποτειχισμένος έμεινα οκτώ χρόνια, οπότε απέκτησα «κοινωνία» με την Εκκλησία του Παλαιού ημερολογίου.
Σε κάποια συζήτηση, που είχα με τον μακαριστό παπα-Χαράλαμπο, τον ρώτησα για τους Παλαιοημερολογίτες. Μου είπε:
- Καλοί είναι! Αυτοί έχουν δίκηο. Όχι εμείς!
Τον ξαναρώτησα:
- Τότε, πάτερ μου, γιατί δεν είσαι με τους Παλαιοημερολογίτες;
Μου απάντησε, αμήχανα:
- Δεν μπορώ, δεν μπορώ!.....
Ανέφερα τα παραπάνω για τις απόψεις του παπά – Χαράλαμπου, όχι μόνο γιατί την εποχή αυτή σκέπτονταν κατά τον ίδιο τρόπο περίπου και άλλοι «γεροντάδες», αλλά και για το γεγονός ότι από τότε άρχισε να εκδίδει την αγωνιστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος». Η εφημερίδα αυτή, μολονότι μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να απεμπλακεί πλήρως απ’ τα οργανωσιακά πλοκάμια, έχει συμβάλλει σημαντικά με την αρθρογραφία της στην αφύπνιση της Ορθόδοξης συνείδησης πολλών πιστών.
Μεταξύ των προσώπων, που άρχισαν ν’ ανησυχούν για τα τεκταινόμενα σε βάρος της Ορθοδοξίας, σύμφωνα με τα όσα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, ήμουνα κι’ εγώ. Τότε σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είχα διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο του π. Ιωάννη Ρωμανίδη για το "Προπατορικό αμάρτημα" και παρακολουθούσα την αρθρογραφία του π. Θεοκλήτου Διονυσιάτη. Τις ανησυχίες μου αυτές τότε τις εμπιστεύθηκα στον μακαριστό π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, γνωστό μου από τότε που ήταν ακόμα λαϊκός.
Τον επισκέφτηκα και του εξέθεσα όσα ανησυχητικά στοιχεία είχα υπ’ όψη μου. Ο παπα- Χαράλαμπος συμφώνησε απόλυτα μαζί μου, ότι οι παπικοί ενεργούν σε βάρος της Ορθοδοξίας και οι διάφορες δηλώσεις και ενέργειες του Αθηναγόρα ήταν απαράδεκτες. Τον ρώτησα, τι έπρεπε να γίνει. Μου απάντησε:
- «Ένα βήμα» να κάνουν ακόμα, και θα δεις τι έχει να γίνει!
Εγώ, το πίστεψα και ηρέμησα. Περίμενα «ένα βήμα» να κάνει ακόμα ο Αθηναγόρας. Ήμουνα βέβαιος ότι θα χάλαγε ο κόσμος από τις αντιδράσεις μας. Σε λίγο, γινότανε το επόμενο «ένα βήμα», χωρίς παραδόξως να γίνει τίποτε! Έτρεχα πάλι στον παπα- Χαράλαμπο και του έλεγα τα νέα κατορθώματα του Αθηναγόρα. Ο παπα -Χαράλαμπος μου έδινε πάλι την ίδια απάντηση. Εγώ ηρεμούσα και περίμενα το επόμενο «βήμα»! Και πάλι η ίδια ιστορία, η ίδια απάντηση! Ώσπου, απελπίστηκα και έπαψα να περιμένω. Επαναλήφθηκε ο μύθος του Χταποδιού και της μάνας του Χταπόδας, που έλεγε ο μακαρίτης ο Κόντογλου. Το 1990 επειδή δεν έβλεπα να γίνεται κανένα βήμα, απ’ όσα υπόσχονταν τότε όλοι οι γεροντάδες, αναγκάστηκα να το κάνω εγώ. Αποτειχίστηκα απ’ την «εκκλησία των πονηρευομένων» Αποτειχισμένος έμεινα οκτώ χρόνια, οπότε απέκτησα «κοινωνία» με την Εκκλησία του Παλαιού ημερολογίου.
Σε κάποια συζήτηση, που είχα με τον μακαριστό παπα-Χαράλαμπο, τον ρώτησα για τους Παλαιοημερολογίτες. Μου είπε:
- Καλοί είναι! Αυτοί έχουν δίκηο. Όχι εμείς!
Τον ξαναρώτησα:
- Τότε, πάτερ μου, γιατί δεν είσαι με τους Παλαιοημερολογίτες;
Μου απάντησε, αμήχανα:
- Δεν μπορώ, δεν μπορώ!.....
Ανέφερα τα παραπάνω για τις απόψεις του παπά – Χαράλαμπου, όχι μόνο γιατί την εποχή αυτή σκέπτονταν κατά τον ίδιο τρόπο περίπου και άλλοι «γεροντάδες», αλλά και για το γεγονός ότι από τότε άρχισε να εκδίδει την αγωνιστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος». Η εφημερίδα αυτή, μολονότι μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να απεμπλακεί πλήρως απ’ τα οργανωσιακά πλοκάμια, έχει συμβάλλει σημαντικά με την αρθρογραφία της στην αφύπνιση της Ορθόδοξης συνείδησης πολλών πιστών.
ΠΟΙΟ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το "επόμενο βήμα", και με το επόμενο και μεθεπόμενο, φτάνουμε στο "τελικό βήμα". Άλλα δεν μπορούν να γίνουν. Ο χώρος είναι στενός, 1Χ2 τ.μ και γύρω-γύρω χώμα, τοίχος.
"Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων" μας σκεπάζει η πλάκα του τάφου.
Το "Προπατορικό αμάρτημα", η κάθαρση, ο φωτισμός, η θέωση, μέσα κι αυτά μαζί με ορθόδοξα έντυπα περί έρωτος θείου και προσώπου. Εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία, όλα μας μιλούν για την ελευθερία. Μάθαμε άριστα την "ελευθερία του προσώπου" και πολλά όμοια.
Μας συνιστούσαν να κάνουμε υπομονή άχρι καιρού ή βήμα σημειωτόν, αφού, παράλληλα, ανακαλύψουμε τη σχέση. Για να αντέξουμε κάνοντας την καλή υπομονή.
Αλλά μας ξέφυγε, χάσαμε την Αλήθεια.
Οι πλαστογράφοι, οι έμπειροι κιβδηλοποιεί, μας πήραν και μας παίρνουν την ψυχή χωρίς να το καταλάβουμε.
Ωστόσο, κάτι έχει μείνει. Είναι το επόμενο βήμα. Ποιο, άραγε, πρέπει να είναι αυτό, τουλάχιστον, όσων απέμειναν και είναι ακόμη ζωντανοί;
@Είναι το επόμενο βήμα. Ποιο, άραγε, πρέπει να είναι αυτό, τουλάχιστον, όσων απέμειναν και είναι ακόμη ζωντανοί;
ΑπάντησηΔιαγραφήτι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!
Ορθή, ορθότατη προσθήκη! Αν θέλαμε να την προεκτείνουμε λίγο, ας γράψουμε τι απάντησε ο Κύριος στον Πόντιο Πιλάτο, όταν εκείνος το ρώτησε αν είναι πράγματι Βασιλεύς των Ιουδαίων :
ΑπάντησηΔιαγραφή- εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ;
- ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· σὺ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμι ἐγώ. ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς.
Πας ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής! Δυστυχώς, όμως, πάψαμε να ακούμε. Ειδικότερα, εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται σε θέσεις λήψεως ηχητικών σημάτων χαμηλής έντασης ή υψηλής συχνότητας
Εκτός θέματος
Ο "Ορθόδοξος Τύπος" μου παρείχε κάποτε φιλοξενία. Ύστερα, τα Γράμματα που έστελνα έπεφταν από το γραμματοκιβώτιο. Ήταν γεμάτο.
Πιθανότατα, παραβίασα κάποια κόκκινη γραμμή.
"Και απήλθε έκαστος εις τον οίκον αυτού"
Δικά μου δεν είναι αυτά που γράφω. Απλή συναρμολόγηση κάνω και τίποτα άλλο.
@Ο "Ορθόδοξος Τύπος" μου παρείχε κάποτε φιλοξενία
ΑπάντησηΔιαγραφήσκληρός εστίν ούτος ο λόγος· τις δύναται αυτού ακούειν;
Ναι πράγματι σε διάβαζα στον "Ο.Τ" χρόνια πριν, και συμφωνούσα με τις θέσεις σου. Είναι σωστές αλλά δύσκολες για εφαρμογή όταν έρθει η ώρα. Χρειάζεται γρανιτένια πίστη να αρνηθεί κάποιος την μεταμόσχευση οργάνου από άνθρωπο "ετοιμοθάνατο" και να αφεθεί στην απόφαση του Κυρίου για αναχώρηση από τον μάταιο τούτο κόσμο...