ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Το σχίσμα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης δεν έγινε μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών Ρωμαίων. Στην πραγματικότητα ήταν μία διάσπαση μεταξύ των Ρωμαίων της Ανατολής και των κατακτητών των Ρωμαίων της Δύσεως.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατακτήθηκε σε τρία στάδια: Πρώτον από τις Γερμανικές φυλές, που έγιναν γνωστές ως Δυτική Χριστιανοσύνη, από τους Μουσουλμάνους Αραβες και τρίτον από τους Μουσουλμάνους Τούρκους. Σε αντίθεση με αυτό η εκκλησιαστική διοίκηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξαφανίσθηκε σταδιακά από τη Δυτικοευρωπαϊκή Ρωμανία, όπως θα δούμε, αλλά επέζησε μέχρι σήμερα στα Ρωμαίικα Ορθόδοξα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων.

Ο λόγος είναι, ότι οι κατακτητές των Δυτικών Ρωμαίων χρησιμοποίησαν την Εκκλησία για να καθυποτάξουν το Ρωμαϊκό Εθνος, ενώ υπό τό Ισλάμ το Εθνος των Ρωμαίων επέζησε μέσω της Εκκλησίας. Σε κάθε περίπτωση κατακτήσεως οι Επίσκοποι έγιναν εθνάρχες των κατακτημένων Ρωμαίων (Ρωμηών) εφαρμόζοντας τον Ρωμαϊκό Νόμο εκ μέρους του Αυτοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως. Οσο διάστημα οι επίσκοποι ήσαν Ρωμαίοι, η ενότητα της Εκκλησίας των Ρωμαίων διατηρήθηκε, παρά τις θεολογικές διαμάχες. Το ίδιο συνέβη, όταν εκρωμαϊσθέντες Φράγκοι έγιναν επίσκοποι κατά τη διάρκεια των Μεροβιγκιανών χρόνων και συμμετείχαν μαζί με τους Ρωμαίους επισκόπους στη διοίκηση της Εκκλησίας.

Συνεχίζεται.