ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

       

Από κοινού η Παλαιά και η Νέα Ρώμη γνώριζαν, ότι αυτά τα Διατάγματα ήσαν πλαστά. Η Ρωμαϊκή διαδικασία για την εξακρίβωση επίσημων κειμένων δεν μπορεί να αφήσει αμφιβολία γι' αυτό. Συνεπώς, είναι πολύ πιθανόν, ότι πράκτορες της Κωνσταντινουπόλεως, και βεβαίως της Παλαιάς Ρώμης, είχαν κάποια ανάμιξη στη νοθεία. Το ισχυρότερο επιχείρημα που ο Χίνκμαρ, αρχιεπίσκοπος της Ρεμς (845-882), μπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά της εφαρμογής αυτών των Διαταγμάτων στην Φραγκία, ήταν ότι ίσχυαν στην Παπική Ρωμανία. Εκανε μια οξεία διάκριση μεταξύ κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίοι είναι αμετάβλητοι και εφαρμοστέοι σε ολόκληρη την Εκκλησία, διότι έγιναν με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και νόμων, οι οποίοι έχουν περιορισμένη εφαρμογή σε μία συγκεκριμένη εποχή και μόνον σ'ενα τμήμα της Εκκλησίας. Μπορεί κανείς να καταλάβει, γιατί ο σύγχρονος του Χίνκμαρ Πάπας Ιωάννης Η'(872-882), εξέφρασε στον Πατριάρχη Φώτιο την ελπίδα του, ότι αυτός, ο Ιωάννης, θα μπορούσε να πείσει τους Φράγκους να παραλείψουν το Filioque από το Σύμβολο. Αυτό που δεν μπορούσε να συλλάβει ο Πάπας Ιωάννης, ήταν η έλλειψη δισταγμού, με την οποία οι Φράγκοι αποφάσισαν, ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι ήσαν μόνον Γραικοί και αιρετικοί, όπως είναι σαφές από τη Φραγκική παράδοση, που τώρα άρχισε να γράφει έργα κατά των λαθών των Γραικών (Contra errores Graecorum).

       

      Συνεχίζεται.