Η αγάπη της Εκκλησίας και η αγάπη των Οικουμενιστών.

Η υμνηθείσα υπό της Εκκλησίας αγάπη και ταμιευομένη εν αυτή, είναι πολύ διάφορος εκείνης την οποίαν αντιλαμβάνονται οι Οικουμενιστές. Εκείνη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, αγία, καθαρά, υγιής, θεοφιλής, ειρηνική, αναμάρτητος, θεόπτις, θύρα μυστηρίων, μεστή ελέους, αληθώς φιλάνθρωπος, προσευχομένη, θείως αγαπώσα, αθάνατος, αιωνία, φωτεινή, άφοβος, τολμώσα, θυσιαζομένη…                                                                                                                 

Η αγάπη των Οικουμενιστών είναι ανθρωπίνη, συναισθηματική, νοσηρά, ψευδής, καρπός της πεπτωκυίας φύσεως, άπελπις, αφιλόθεος, κατά βάθος αφιλάνθρωπος, πεπλανημένη και πλανώσα, «έχουσα την μόρφωσιν της ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένη», μη πιστεύουσα αληθώς εις Θεόν, εχθρά τω Θεώ, γέννημα αμαρτωλού βίου, έμφοβος, δειλή, μη εμπρέπουσα χριστιανοίς, αφιλόκαλος, αντιευαγγελική, εμπαθής, του διαβόλου έγγονος. Αυτήν την «αγάπην» κατεδίκασεν ο Χριστός, οι Προφήται, οι Απόστολοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Ιησούς έφερε στους ανθρώπους ουρανίαν αγάπην, η οποία λυτρώνει, σώζει την ψυχήν, θεώνει τον άνθρωπον. Οι Οικουμενιστές  προσφέρουν άλλην αγάπην, γηίνην, σαρκικήν, αγάπην των ανθρωπίνων μέτρων. Και επ’  αυτής της αγάπης θέλουν να οικοδομήσουν την ενότητα των «Εκκλησιών». Και καθ’  ον χρόνον γίνεται αυτή η νόθος ενοποίησις, έχει ήδη καταστραφή το υγιές θεμέλιον της ενότητος!...                                                     
Ολίγοι μόνον, φανεροί και αφανείς, συντηρούν  εις τα βάθη των τον θησαυρόν της Ορθοδοξίας. Και των ολίγων αυτών οι φωνές, αν και θα νομισθή ότι θα σβήσουν προ της θαλάσσης των Οικουμενιστών, εν τούτοις θα ακούωνται ομολογούντες την «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα» Ορθοδοξίαν μας. Το δε εν είδει πυρίνων γλωσσών κατελθόν Άγιον Πνεύμα θα καλή τους λαούς εις ενότητα δια της Εκκλησίας, και εν τη Εκκλησία. Ιδού τι επακριβώς σημαίνει η φωνή του αγίου Πνεύματος: «Εις ενότητα πάντας εκάλεσε»…